1

เสียงเจี๊ยวจ๊าวภายในสถานศึกษาดังขึ้นเป็นปกติในเวลาเช้าวันธรรมดา แต่ในวันนี้มันกลับน่ารำคาญกว่าทุกวันเนื่องจากมีคนแปลกหน้าแปลกตาคณะหนึ่งเข้ามาภายในโรงเรียน

หากจะกล่าวให้ถูกต้องเรียกว่าคณะอาจารย์และนิสิตจากมหาวิทยาลัยชื่อดังมาให้ความรู้ในรายวิชาฟิสิกส์ตามตารางติว ครูประจำวิชาฟิสิกส์เพิ่มเติมก็บ่นกันตั้งแต่สัปดาห์ก่อนว่าเชิญตัวมายากแต่ก็ได้ตัวมาจนได้

"มึงว่าวันนี้แม่งจะน่าเบื่อเปล่าวะอิ๋ง" สาวน้อยเอ่ยถามเพื่อนสนิทข้างกายเธอคนนั้นสวมฮู้ดสีเหลืองทับเสื้อนักเรียนอีกที หูฟังถูกดึงออกหนึ่งข้างเพื่อฟังคำถาม

"ไม่รู้ว่ะ แต่กูเกลียดฟิสิกส์มึงถามปัดนู้น" เมื่อไม่รู้จะตอบอะไรก็โยนคำถามไปที่อีกคน ปัดที่ไม่ได้สนใจอะไรเอาแต่ชะโง้กหน้ามองกลุ่มผู้อำนวยการยืนคุยกับใครก็ไม่รู้

"แกรม ๆ " เสียงปัดเรียกทั้งยังใช้ศอกสะกิดแขนคุณอีกต่างหาก ใบหน้าน่ารักหันมองตามเพื่อนพบกลุ่มผู้อำนวยการกำลังยืนสนทนากับชายผู้หนึ่งที่สูงกว่าพวกเขา

ชายผู้นั้นสวมชุดสูทสีดำด้านในเป็นเชิ้ตสีขาว รูปร่างหุ่นดีสมส่วนทั้งส่วนสูงและความยาวของขาใบหน้าหล่อที่เอาแต่ยิ้มเจือนตอบเป็นมารยาท อย่างไรสายตาเขากลับกวาดมาสบกันพอดิบพอดี

นี่หรือห้วงฝันรักดวงใจในอกแทบเด้งออกมาเต้นข้างนอก ฝ่ามือรีบยกขึ้นมาทาบอกทันทีที่รู้สึกใจสั่นเธอรีบเบี่ยงสายตาไปทางอื่น

"หน้าแดง....เป็นไรเนี่ยแกรม" ปัดสังเกตก็ถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเอาแต่ก้มมองเท้าตัวเองแกรมส่ายหน้าปฏิเสธแล้วจึงรีบเดินต่อไปทำเอาสองคนที่เดินตามงงกับท่าทีนั้นมาก

กริ๊ง!! เสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนคาบแรกดังขึ้นหลังนักเรียนโฮมรูมเสร็จสิ้นในระดับชั้นอื่นก็เรียนตามปกติแต่สำหรับมัธยมศึกษาปีที่หกเทอมสองนั้นคือการติวสอบต่างๆนาๆที่โรงเรียนจัดร่วมกับมหาวิทยาลัยติวเตอร์สถาบันกวดวิชาต่างๆ

สำหรับตารางวันศุกร์นั้นคือวิชาฟิสิกส์ของแผนการเรียนวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์ซึ่งติวมาสี่ครั้งแล้วครั้งนี้เริ่มเดือนใหม่เป็นนับครั้งที่ห้า นักเรียนแผนการเรียนดังกล่าวจะนั่งกันอยู่ในห้องสโลปกันมากกว่าร้อยชีวิต

พวกที่อยู่หน้าๆก็คือพวกนักเรียนแว่นหนาตำราหนาห้องต้นๆอันที่จริงก็นั่งเรียงตามห้องนั่นแหละ ซึ่งตอนสอบเข้าฉันก็ไม่ได้ตั้งใจอะไรมากก็ได้อยู่ห้องแรกเฉยเลยฉันเกลียดการอยู่หน้ามากๆโดยเฉพาะวิชานี้.....

ความทรงจำ(อันเลวร้าย) ของแกรม

"ข้อนี้ใช้สูตรอะไรกันครับ นักเรียน......" เสียงทุ้มแหบแห้งของอาจารย์วัยกลางคนเอ่ยถาม นักเรียนชายข้างๆฉันก็ยกมือขึ้นเตรียมตอบคำถาม นายคนนี้ทำให้คุณโล่งใจเวลานั่งใกล้ทุกครั้งไม่เคยต้องตอบเองเลย

"ณัฐวุฒิ....อืม เธอตอบเยอะแล้ว...เอาเป็นพรรณนิภา คนข้างๆเธอตอบแล้วกันนะ" อมก!! ทำไมเป็นฉันอะนัท(ณัฐวุฒิ)ปกป้องฉันมาตั้งแต่มอสี่ทำไมต้องเป็นฉันเนี่ย!!

นั่นแหละหลังจากนั้นมาติวฟิสิกส์ที่ไรตาลุงนั่นก็จะเรียกถามแต่ฉันทำไมไม่ถามอยากตอบงงใจ สีหน้าแกรมตอนนี้บอกบุญไม่รับมีแต่ความห่อเหี่ยวตั้งแต่อาจารย์ยังไม่เดินเข้าห้องด้วยซ้ำ

"แกรม ไม่สบายรึเปล่าดูทำหน้าเข้า" เพื่อนชายด้านข้างสะกิดไหล่ถาม ใบหน้าเล็กเงยขึ้นมองจากการฟุบโต๊ะเมื่อครู่แล้วเบะปาก

"ไม่อยากเข้าติวฟิเลยอะนัท แกรมตอบไม่เคยจะได้เลยอะนาททท" เสียงนุ่มงอแงใส่เพื่อนข้างๆ แกรมฟุบหน้าลงกับโต๊ะอีกครา

"แกรมๆ อาจารย์มาแล้ว" นัทกระซิบใกล้หูเธอจึงยืดตัวขึ้นนั่งแม้จะท่าทีเหมือนดอกไม้ที่ไม่ถูกรดน้ำมาหลายวันแล้ว

"นักเรียนเคารพ!" หัวหน้าห้องเรียนเอ่ยขึ้นทุกคนก็รีบยกมือขึ้นกล่าวสวัสดีผู้ที่เดินเข้ามาทันที คุณอยากจะหลับตาเบ้ปากร้องไห้ซะตอนนี้ออกได้ออกไปแล้ว

"สวัสดีครับนักเรียนแผนการเรียนวิทยาศาสตร์คณิตศาสตร์ทุกท่านในคลาส..." เสียงทุ้มเข้มกล่าวขึ้นผ่านไมค์ในห้องสโลป

เสียงแปลกไปจากเดิมไม่พอร่างหนาสวมสูทที่มายืนตรงหน้ากลับหุ่นดีเกินกว่าจะเป็นคนๆเดียวกัน แกรมค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองจากที่สายตาเอาแต่มองพื้นค่อยเพิ่มระดับไปทีละขั้นจนเห็นใบหน้าครบ

"นับจากวันนี้ผมจะมาติวให้กับพวกคุณแทนอาจารย์จิตรศักดิ์จนจบภาคการศึกษานี้ ผมศาสตราจารย์ด็อกเตอร์จุฬาหรือพวกคุณจะเรียกว่าอาจารย์จุฬก็ได้ครับ..ผมขออนุญาตเริ่มสอนเลยนะครับ"

กรามปล่อยไปตามแรงโน้มถ่วงโลกอ้าปากค้างอยู่แบบนั้น ครั้งที่พบครั้งแรกไกลกันเกือบสิบเมตรได้แต่ในตอนนี้อยู่ใกล้กันเพียงสามเมตรเท่านั้นคล้ายว่าหัวใจจะหยุดเต้น

"แกรม....แกรม" นัทสะกิดเรียกคุณที่เหม่อลอยอยู่

"ห้ะ ๆ " คนตัวเล็กรู้สึกตัวจึงรีบหันไปมองเพื่อนชายที่เรียกเธอ ณัฐวุฒิยื่นกระดาษที่มีคิวอาร์โค้ดสกรีนอยู่ให้กับคุณ

ทุกสายตาในห้องนั้นจับจ้องมาที่เด็กสาวด้านหน้าจากเสียงขานรับที่ดังเมื่อครู่ยกเว้นเสียแต่ผู้ชายด้านหน้า แม้จะหยิบกระดาษขึ้นมาแสกนแต่ดวงตาก็ยังคงจ้องมองใบหน้าหล่อ เขานั้นกำลังจัดการเปิดเอกสารในแล็ปท้อปฉายขึ้นโปรเจคเตอร์อย่างตั้งใจ...หล่อจัง

กริ๊ง!! ออดหมดเวลาอีกครั้งพักกลางวันของระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย นักเรียนในห้องต่างทยอยเก็บของออกจากห้องไปกันจนแทบหมดจนเหลือเพียงไม่กี่คนเท่านั้น

"แกรมไม่กินข้าวหรอ?" นัทเอ่ยถามขึ้นหลังจากเก็บของเสร็จเตรียมออกจากห้อง สาวน้อยส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อนชายก็รับรู้จึงเดินออกจากห้องไป...และแล้วก็เหลือเพียงเราสอง

รอยยิ้มมีเลศนัยเผยขึ้นเมื่อจุฬาปิดเครื่องแล็ปท็อปเสร็จ คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวผู้จับจ้องมายังเขาสายตาที่ดูคาดหวังนั้นมันอะไรกัน แต่อย่างไรร่างสูงก็ดูไม่ได้ใส่ใจอะไร

"เดี๋ยวค่ะอาจารย์!" เสียงนุ่มตะโกนเรียกเมื่อจุฬาก้าวเท้าลงจากแท่นยืนด้านหน้าราวกับว่าอยู่ห่างกันเป็นสิบเมตรแท้จริงแล้วกลับใกล้ขึ้นเสียด้วยซ้ำ

จังหวะออกตัววิ่งรองเท้าพละที่สวมนั้นเชือกรองเท้าเจ้ากรรมดันลืมผูกก็เหยียบเข้าเต็มๆ ร่างบางทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงโลกตามกรรมที่ได้ทำไว้

พวงแก้มน้อยนั้นชนเข้ากับอกแกร่งเต็มแรง สองมือน่ารักทาบลงบนอกเขาเช่นกันกลิ่นน้ำหอมแบรนด์เนมถูกสูดเข้าปอดทันใดสายตาที่หยาดเยิ้มจากความฟินด้วยความหอมของจุฬา

"อ๊ะ! ขอโทษค่ะ!" เด็กสาวรีบเด้งตัวยืนขึ้นทันทีที่รู้สึกตัว ใบหน้าน่ารักก้มมองเท้าตัวเองความเขินอายเมื่อครู่ทำพิษพวงแก้มขึ้นแดงระเรื่อน่าเอ็นดู

"มีอะไรหรือเปล่าครับนักเรียน"

"มะ...มีค่ะ คะ...คือว่าหัวหน้าให้มาขอคิวอาร์โค้ดไลน์ของอาจารย์ค่ะ คะ..คือยังไงอาจารย์ก็ต้องสอนพวกหนูอยู่ทั้งเทอมอยู่แล้วก็ขอไว้ติดต่อค่ะ" เธอเอ่ยด้วยเสียงตะกุกตะกักทั้งยืนบิดไปมา

"อ๋อครับ งั้นผมขอมือถือด้วยครับ" มือเล็กรีบคว้าหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงปลดล็อคแล้วจึงยื่นให้กับผู้ชายตรงหน้า นิ้วเรียวกดใส่ไอดีไลน์ให้แทน

"เชิญผมเข้ากลุ่มได้เลยนะครับ" มือถือเคสสีม่วงถูกยื่นคืนให้กับคุณแต่ก็มิได้มีรอยยิ้มใดส่งตอบกลับมา กระเป๋านักเรียนถูกคว้ามาสะพายเดินตามแผ่นหลังกว้างออกจากห้องสโลปไปเรื่อยๆ

"แกรม!!" เสียงปัดตะโกนมาจากหน้าตึกหล่อนกวักมือเรียกคุณให้เดินมาทางที่ปัดและอิ๋งยืนรออยู่ แม้ว่าจะอยากเดินตามต่อแต่ก็เลี้ยวไปหาเพื่อนดีกว่า

"มึงเดินตามเขาทำไมอะ?" อิ๋งเอ่ยถามขึ้นแม้จะรู้คำตอบจากสายตาของแกรมแล้วนั้น คุณเองก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับเพียงยักคิ้วส่งไปเท่านั้น

"พวกมึงจะไปกินข้าวมั้ยอะ ถ้าไปก็ไปได้เลยกูไม่ค่อยหิวอะ"

"ไม่ไปกินข้าวให้นัทเห็นหน้ามึงหน่อยรึไงคะ มันคงเฉาล่ะมั้งเห็นมึงดี๊ด๊าแบบนี้" ปัดรีบเอ่ยขัดขึ้นมา มองจากดาวอังคารก็รู้ว่าเจ้านัทตั้งใจนั่งข้างเพราะอะไรมีแต่สาวน้อยซื่อบื้อตรงหน้าที่ไม่รู้

"แหน๊ ให้กูไปให้นัทเห็นรึใครในนี้อยากเจอนัทแล้วใช้กูเป็นข้ออ้างกันแน่คะลูกปัด" เพื่อนกันมากว่าหกปีทำไมจะไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเองชอบใคร ลูกปัดรีบเบี่ยงหน้าไปมองทางอื่นทันที

"เลิ่กลั่กปลอมมากค่า กูจะไปซื้อลูกชิ้นเดี๋ยวเดินผ่านโต๊ะนัทให้เอามั้ยคะลูกปัด" อิ๋งรีบกล่าวขึ้นจากความหิวที่มีอยู่พอตัวก็ตกลงกันจึงปล่อยคุณไว้ที่หน้าตึกกลาง

คนตัวเล็กไม่รีรอให้เวลาผ่านไปอย่างไรประโยชน์ ความสงสัยใคร่รู้ของเธอนั้นมีมากจนทำให้เดินจากตึกกลางมาตึกหนึ่งได้ก็โลนึงเห็นจะได้

ตึกหนึ่งสถานที่พักของเหล่าครูในตอนเที่ยงและหากมีแขกมาก็จัดอาหารให้ทานกันที่นี่แน่นอน จากการสอดส่องนั้นกับพบว่าเป้าหมายนั่งอยู่เพียงคนเดียวบนเก้าอี้ม้าหินหน้าต้นมะขามห้าสิบปี

มือหนาใช้ช้อนตักข้าวในกล่องเข้าปากขนาดตอนเคี้ยวข้าวยังดูมีภูมิฐานต่างจากฉันเป็นบ้า....ครู่หนึ่งครูประจำวิชาฟิสิกส์ซึ่งก็เป็นที่ปรึกษาห้องของคุณนั้นเดินเข้ามาคล้ายว่าคุยอะไรบางอย่าง

"แกรม! " เสียงแหลมตะโกนเรียกคุณที่ทำเป็นนั่งเล่นอยู่บนม้าหินอีกโต๊ะ คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นวิ่งเข้ามาโดยพลันมุมปากนั้นยกขึ้นแม้จะพยายามหุบยิ้มแล้วก็ตาม

"ขาครูอำไพ เรียกหนูมีอะไรรึเปล่าคะ?" สาวน้อยรีบเอ่ยปากถามแม้หางตาจะยังเหลือบมองอาจารย์คนหล่อฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ

"ครูวานไปซื้ออเมริกันโน่เย็นหนึ่งแก้วกับมอคค่าเย็นไม่หวานแก้วนึงให้ครูกับอาจารย์จุฬทีจ่ะ ส่วนที่เหลือทิป"

แบงก์พันถูกยื่นมาก็ลาภปากไม่พอยังได้ข้อมูลเพิ่มด้วย ครูและลูกศิษย์มองตาอย่างรู้กันจะว่าคุณเป็นลูกรักอย่างนั้นก็ได้

สักพักหนึ่งกาแฟสองแก้วก็ถูกหิ้วมาถึงปลายทางแต่คนสั่งกลับไม่อยู่ เหลือเพียงอาจารย์จุฬาเพียงผู้เดียวดูเหมือนว่าจะทานอาหารกลางวันเสร็จแล้วเสียด้วย

สายตาคู่หล่อมองมายังคุณ รอยยิ้มความมั่นใจโต้ตอบเขากลับบรรยากาศแบบนี้ควรทำตัวยังไงออกซิเจนถูกสูดเข้าเต็มปอดจึงค่อยยื่นแก้วกาแฟให้กับคนหล่อตรงหน้า

"ขอบใจ..." กรี้ดได้มั้ย กลิ่นน้ำหอมเขายังติดจมูกอยู่เลย

"ได้แล้วหรอ คนที่คาเฟ่เยอะสิท่านานเชียวนี่ก็ใกล้หมดเวลาพักแล้ว ครูมีสอนรุ่นน้องต่อตึกสองใกล้นี่ด้วยสิแกรม ฝากนำอาจารย์จุฬาไปตึกกลางด้วยสิ ยังไงก็ไปที่เดียวกันอยู่แล้วนี่ ฝากด้วยนะจ๊ะ"

ครูอำไพได้กาแฟแล้วก็ทิ้งระเบิดลูกยักษ์ไว้ให้กับสาวน้อยทันที รอยยิ้มมั่นใจเผยขึ้นอีกครั้งแม้จะไม่มั่นใจเท่าเมื่อครู่ก็ตาม

"อาจารย์จุฬจะไปเลยมั้ยคะ โรงเรียนหนูขนาดผู้ปกครองมาสองครั้งแล้วยังหลงเลยค่ะ"

"ครับ" เสียงหล่อตอบกลับเฉยชาแล้วจึงลุกเดินระนาบเดียวกันกับคุณ ความสูงที่แตกต่างนั้นทำให้ต้องเงยหน้าบ้างเวลาหันมอง

"อาจารย์จุฬาไม่ขับรถมอเตอร์ไซค์หรอคะจะได้ถึงเร็วขึ้นตอนเที่ยงมันร้อน"

"ผม...ขับยานพาหนะไม่เป็นครับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่รู้ว่ารู้สึกอะไรรึเปล่า

"หรอคะ จากตึกหนึ่งถึงตึกกลางโลนึงเลยนะคะอาจจะเหนื่อยหน่อย"

"ครับ"

"ค่ะ....อาจารย์ชอบวิชาฟิสิกส์หรอคะ?" อยากจะเอามือเขกหัวตัวเองซะจริง ก็ต้องชอบสิไม่งั้นจะมาสอนเอกนี้ทำไมฉันนี่มันเอ๋อของแท้เลย

"ครับ ส่วนคุณไม่ชอบวิชานี้หรอครับผมเห็นคุณสัปหงกอยู่หลายครั้ง" เขาเห็นด้วยหรอ แหมะอยากจะแทรกแผ่นดินหนีขนาดพูดเชิงแซวคนอื่นยังหน้าเดียวเลยเขามีความรู้สึกมั้ยนะ?

"ค่ะ หนูชอบชีวะมากกว่าค่ะก็กังวลเรื่องข้อสอบเข้าวิชาฟิสิกส์อยู่เหมือนกันค่ะคะแนนแย่อยู่ด้วย ฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนดังขึ้นเบาๆ

"วิชานี้มันยากสำหรับหลายคนจริงๆครับ ผมเข้าใจหวังว่าคุณจะตั้งใจศึกษานะครับ" คำพูดให้กำลังทางอ้อมจากคนหล่อ เสียดายที่เอามือถือขึ้นมาอัดไม่ทันจะเปิดฟังทุกคืนเลย

"ใกล้ถึงแล้วนะคะ นั่นตึกกลางค่ะ" นิ้วน่ารักชี้ไปยังตึกกลางที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

"ครับ ขอบใจที่เดินมาส่งนะครับ"

*แนะนำพระเอก

จุฬา

อายุ 30 ปี

ตำแหน่ง ศาสตราจารย์ ด็อกเตอร์

ประวัติ เรียนจบปริญญาเอกด้านฟิสิกส์ตั้งแต่อายุ24ปีที่สหรัฐอเมริกา ได้ประจำการสอนอยู่ที่นั่นหกปีเพิ่งกลับไทยเมื่อสามเดือนก่อนจากเหตุเรื่องครอบครัว มีครอบครัวอบอุ่นดีฐานะนั้นอยู่ในขั้นรวยมากน้องสาวทำธุจกิจกับทางบ้านต่อ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***