5.จะต้องมาตอกย้ำเพื่ออะไร..?

ชิ..เกลียด...เกลียดที่สุด...เกลียดพี่กร..รติเดินท่องไปตลอดทาง..ยังไปไม่ถึงครึ่งทาง..กลับโดนคนตัวโตกอดจากด้านหลังพร้อมกับเอาคางเกยที่ไหล

รติ:อ๊ะ!!!แก้มขาวๆแดงขึ้นมาทันทันใดด้วยความอาย..พี่กรทำอะไรอ่ะปล่อยรตินะ..คนตัวเล็กพยายามจะสะบัดให้หลุดจากอ้อมกอดนี้..เขินแสนเขินตกใจก็ตกใจ

รติ:พี่กร...รติเจ็บ....ปล่อยรตินะ..คนตัวโตลืมตัวกอดซะแน่นทำเอาคนตัวเล็กน้ำตาซึม..

กร:รติ...พี่ขอโทษยกโทษให้พี่ได้มั้ย...ยังคงกอดแน่นกระชับ..ทำไมรู้สึกดีขนาดนี้นะ..กรกำลังหลงระเริงกับอ้อมกอดที่นุ่มนิ่มนี้..แต่!

ผลัก!!!!กรลงไปกองกับพื้นทันทีพอตื่นจากฝันหวานเลือดก็กลบปาก..รติตกใจร้องกรี๊ดดด!!พร้อมเอามือปิดตาด้วยความตกใจพอลืมตาขึ้นมา.....

รติ:พี่แมน!!รติตกใจอีกรอบ..มาได้ไงค่ะ..ไม่มีคำตอบใดๆออกจากปากแมน..แต่หันไปหากรอีกรอบ

แมน:พี่กอดรติทำไม..รติบอกให้ปล่อยก็ไม่ปล่อย..ทั้งๆที่รติกลัวจนร้องไห้ยังไม่ยอมปล่อย...พี่นี่มัน...แมนจะซัดอีกรอบรติกอดแมนทันที..ทำเอาแมนกัดฟันอย่างฉุนสุดๆ..กลัวจะทำคนตัวเล็กเจ็บอีก..

แมน:กอดรติเงียบๆลูบหัวอย่างปลอบโยน...ไหนพี่ดูสิแขนของรติเจ็บมากมั้ยย..พลางคลายอ้อมแขนออก..จับแขนของรติอย่างเบามือ...ไอ้!!!!

รติ:ช่างเถอะพี่แมน...พี่กรเค้าขอโทษแล้วช่างเถอะ...แมนกุมมือน้อยๆของรติแน่น...ยังคงมองหน้ากรอย่างเอาเป็นเอาตาย..กรลุกขึ้นยืนเอามาปาดริมฝีปากเบาๆ.ชิ!!

กร:แกรเข้ามาบ้านนี้ได้ยังไง...ใครเชิญ!!!!สงครามเหมือนจะเรื่มระอุอีกรอบ..พี่กรดูหน้ากลัวมาก..

ตาแดงด้วยความโกรธ..ท่าทางจะฟัดกันอีกแน่ๆพายุสายตาของทั้งสองกำลังระอุ

วิน:หยุดเลยทั้งคู่...จะกัดกันทำไมว่ะ..เสียงพี่วินคือระฆังหมดยกที่2..

เฮ้อ..รติแอบถอนหายใจยาวว

รติ:พี่วินจัดการพี่กรต่อเลยนะค่ะ..รติจะไปทำแผลให้พี่แมน..มือพี่แมนเจ็บ..แล้วรติก็จับมือพาแมนไปห้องรับแขกทันที..กรมองตามรติ..ท่าท่างเสียใจทีรติไม่สนใจตัวเค้าที่โดนต่อยจนปากแตกเลือดกลบปากอย่างนี้..

วิน:ไงมึง..โดนน้องเมิน..สมน้ำหน้าไปทำให้เค้าเจ็บ..ยังเสือกมาสะกิดใจน้องมันเอง...โดนเกลียดเข้าให้แล้วมึง..เตรียมตัวรับความหมางเมินจากรติมันได้เลย..เล่นกับความรู้สึก..เล่นกับความรักมันจบไม่สวยหลอกนะ..กูบอกเลยไอ้กร

กร:กูขอโทษ...พลางจับคางตัวเองเบาๆ..ไอ้ห่านี่หมัดหนักใช่เล่น

วิน:ถ้ามึงชอบรติทำไมไม่บอกไปเลยว่ะ..จะมาทำแบบนี้ทำไมว่ะกร

วินบ่น..ชอบแต่เสือกปฏิเสธน้องกูมึงรู้มั้ย4ปีนี้น้องกูต้องทรมานเพราะมึงขนาดไหนไอ้กร!!!อึก..

กร:กูไม่รู้ทำไมถึงปฏิเสธระติทั้งๆที่กูก็รักเค้า..กูไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ะวิน...ทำไมว่ะ..มึงบอกกูได้มั้ยว่ากูทำแบบนั้นทำไม..!!!

กรหน้าเศร้านั่งอยู่อย่างนั้นสายตาเหม่อลอยมองตามคนตัวเล็กไปจนลับตา...วินนั่งลงข้างๆอย่างเห็นใจ..พรางตบไหล่เบาๆนั่นก็น้องนี่ก็เพื่อน..เฮ้อ!!!พร้อมส่ายหัว

วิน:กูไม่รู้หลอกกร...กูรู้แต่ว่าเพราะมึงทำให้รติเปลี่ยนไปจากคนเคยยิ้มเคยสดใสแต่!!!ตั้งแต่วันนั้นแม้แต่กูยังไม่ค่อยได้ยินแม้แต่เสียงน้องกูเลย..ไม่เคยยิ้มไม่เคยหัวเราะกับกูมึงคิดเอาเองกร..ว่าต้องทำยังไงให้น้องกู..กลับมาเป็นคนเดิม..กูอยากได้น้องของกูคืนโอเคมั้ยกร..วินแตะไหล่เบาๆเสียงแผ่วเบา..มึงผูกเองก็ต้องแก้เอง..ใครก็ช่วยมึงไม่ได้...

กร:อืม...ขอบใจที่ยังยอมให้กูเป็นเพื่อนมึง..ทั้งๆที่...กรกัดปากแน่..

กูขอโทษมึงด้วยนะวิน..

ในห้องรับแขก..

รติคิดมาตลอดตอนเดินมากับแมนพี่กร..เกรียดยิ่งเจอยิ่งเกลียดชิ..แต่ทำไมใจเต้นแรงขนาดนี้นะ.ทำไม..เค้า...ทำไมเค้าต้อง...

โอ้ย!!!แมนร้องขึ้นมาเบาๆรติตกใจนิดหน่อย..มัวแต่คิดเพลิน..ลืมว่าทำแผลให้แมนอยู่เลยออกแรงเยอะไปนิด..

รติ:อ๊ะ...ฟู่ๆๆเป่าเบาๆที่มือแมนทำเอาคนตัวโตตื่นเต้นจนหน้าแดงไม่เคยมีใครทำให้เค้าแบบนี้เลย..ใจแมนเต้นโครมคราม..รักแหละ..มันต้องใช่..

รติ:เจ็บมากเลยเหรอค่ะ..หน้าแดงเชียว..รติขอโทษนะ..คนตัวเล็กหน้าซีด..คิดว่าทำให้คนตรงหน้าเจ็บ..

แมน:เปล่าๆไม่ได้เจ็บไรมากหลอกแค่!!!รติเอียงคออย่างสงสัย..

รติ:แค่!!!อะไรค่ะพี่แมน..ทำเอาคนตัวโตเขินหนักกับท่าทางน่ารักของเทอ..จะน่ารักเกินไปแล้วนะ..

แมน:รติทำเหมือนพี่เป็นเด็กน้อยๆเลย..พี่แค่..ทำตัวไม่ถูกแค่นั้นเอง..เหอะๆแมนขำแห้งๆพร้อมจับจมูกแก้เก้ออีกต่างหาก...พี่แมนน่ารักจัง..รติคิด..ดูแข็งกระด้างแต่นุ่มนวล..อบอุ่น..

รติ:เอ่อ..รติแค่เป็นห่วง..กลัวว่าจะเจ็บแค่นั้นเอง...แต่!!เวลาพี่แมนเขินแล้ว...ดูน่ารักจังค่ะ..ไม่น่าเชื่อว่า..คนตัวโตอย่างพี่แมนจะ...เขินเป็นด้วยทำเอาคนโดนชมหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก..

แมน:รติ...เอ่อ...คบกับพี่นะ...แมนตั้งใจมาก...จนคนตรงหน้าตกใจเจอกันแค่สองครั้ง...เค้าขอคบกับเทอแล้ว...มันไม่ไวไปรึ..

รติ:ค่ะ...พี่แมนเจอรติแค่2ครั้งเองนะ..ทำไม?..

แมนจับมือรติจับเข้าตรงหัวใจของเค้าเบาๆ...มันกำลังเต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกซะให้ได้..รติหน้าแดง..กับการกระทำของเค้า...ไม่กล้าแม้จะสะบัดมือออกจากอกเค้า..เพราะเทอก็ตื่นเต้นไม่น้อยไปกว่าเค้า

แมน:พี่ก็ไม่รู้ว่าทำไม...รติถามใจพี่เองได้มั้ย...พี่ก็ไม่เข้าใจมันเหมือนกัน..เราคบกันได้มั้ยรติ...แค่ลองคบดูก่อน..ได้มั้ยรติ..แมนกุมมือน้อยๆไว้..พร้อม..สีหน้าจริงจัง..ส่วนคนตรงหน้าตกใจจนพูดไม่ออก..แต่ไม่มีการขัดขืนไดๆ

แมน:ถ้ารติไม่ตอบพี่งั้น..เท่ากับไม่ได้ปฏิเสธพี่...งั้นรติตกลงคบกับพี่แล้วนะ...คนตัวโตเรื่มงอแงเหมือนเด็กกำลังอยากได้ของเล่น.

รติยังคงสติหลุดกับการกระทำของเค้า..ทำได้แต่พยักหน้าเบาๆเป็นเชิงตอบรับ..แมนใจเต้นอย่างกับกองรัว...รักแหละ...มันคือรัก

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***