4.เราไม่เคยเป็นอะไรกัน

พอส่งรติกลับบ้าน

กรก็มานั่งโมโหตัวเองอยู่คนเดียว...

ทำไมนี่เราเป็นบ้าอะไร

ถึงไปต่อยไอ้หนุ่มคนนั้น

แทนที่จะสังเกตุว่าน้องขาเจ็บ

แล้วทำไมเราต้องโมโหขนาดนั้น

ด้วยไม่เข้าใจ...

แค่ไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหน

มาใกล้รติแค่นั้นเอง.รึว่า!

เราหึงรติ....เรารักรติอย่างนั้นรึ..

คนตัวโตนั่งค้านกับหัวใจตัวเอง

อยู่นาน...ในที่สุดก็ได้รู้ใจตัวเอง

ว่าหลงรักคนตัวเล็กไปนานแล้ว..

ถ้าจะให้นับจริงๆกรหลงรักรติ

มาตั้ง4ปีแล้ว...

ตั้งแต่โดนรติสารถาพรักนั่นแหละ...

หลังจากรติหนีไป..

กรก็ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ยอมรับรัก..รติตั้งแต่วันนั้น..

จนตัวเองต้องทนทรมานรอรติ

กลับมาตั้ง4ปี..ก็สมควรจะโดน

เกลียดหลอก..พูดไปซะขนาดนั้น..

จะให้กลับมาเหมือนเดิมคงยาก...

กรเอ้ย

ส่วนรติกลับมาก็เป็นไข้เพราะ

ขาที่เจ็บระบมนอนเป็นไข้อยู่2วัน

ไม่ได้ไปเรียน..

จนคนตัวโตเป็นห่วงจน

ออกหน้าออกตา..กระวนกระวายจนเพื่อนๆรำคาร..

ซันเพื่อนแมนที่แสนจะหล่อ

ตาคมขาวสูงเรียนดีกีฬาเด่น

ไม่ต่างจากแมน.

ถามขึ้นมาอย่างรำคารที่เพื่อนมัวแต่บ่นถึงคนตัวเล็กที่เพื่งเจอกันแค่

ครั้งเดียวไม่ยอมหยุดปาก

ซัน:ไอ้แมนพอ...เลิกพูดถึงยัย

ตัวเล็กแกรสักทีเถอะ...

ทำไมเจอแค่ครั้งเดียวห่วง

เค้าจังเลยนะ...ซันแซะซะยกใหญ่..

จนคนโดนแซะหน้าแดง...

รึว่าไอ้แมนมึงตกหลุมรัก

ยัยตัวเล็กเข้าให้แล้ววววว

แมน:อึก!!!!โดนใจถามเข้าเป้า...

แม่งเอ้ย...รู้ได้ไงว่ะ...เอ่อ!!!!

เออ...กูชอบยัยตัวเล็กแล้วไง...

ซัน:เอ้า!!!มึง...กูแค่พูดเล่นๆ

เป็นจริงไปอีก...

คนที่นั่งฟังมาตลอดรู้สึกแปลกใจ.

เป็นเพื่อนกันมาหลายปีไม่เคย

จะจีบใครสาวๆมาตอมเป็นสิบ

ไม่สนใจแต่นี่แค่เจอครั้งเดียว

หลงรักเค้าซะงั้น...บ้าบอ

ซัน:ถ้าอย่างงั้นมึงก็ไปหาน้องเค้าสิ...

จะมานั่งบ่นทำไม...

น่ารำคารเห็นหน้าเพ้อๆของมันเห็นแล้ว..หงุดหงิดบอกไม่ถูก.ชิ

แมน:กูไม่รู้ว่าเค้าอยู่ที่ไหนนี่หว่า

น้ำเสียงอึดอัดบอกไม่ถูก..

ทำไมไม่ถามน้องเค้าว่ะแมนเอ้ย..

โง่จริงๆ..แต่มือดันเผลอลูบ

ริมฝีปากตัวเองที่ยังมีรอยแผล

ที่โดนต่อยจนแตก...

ซัน:มึงบอกเองว่าเค้าเป็นน้องพี่วินมึง

ก็ถามพี่วินเอาสิว่ะ..

โว๊ะ..สบสอย่างอารมณ์เสีย

แมน:เออ..!!!'-'!!!จริงด้วย..

ขอบใจมากเพื่อนรัก...มาๆกอดทีดิ้..แมนกวักมือเรียกเพื่อนรัก

ซัน:ไอ้ห่านี่..เลิกๆทำหน้างี้ทีได้มั้ย

เห็นแล้วขนลุกว่ะ...

แล้วลุกเดินหายไป..ทางสนามบาส

แมน:เอ้า...ไอ้ซัน!!!!ไม่ทันแล้ว..

ลองโทรหาพี่วินดีกว่า..

ยัยตัวเล็กของพี่...

ตื้ดดดดดดดดดดดด

วิน:ฮัลโหล...สวัสดีครับ...

แมน:พี่วิน..ครับ..

ผมแมนนะจำผมได้มั้ยครับ..

วิน:อ้าวแมนเป็นไงมั่งสบายดีป่าว

มีอะไรรึโทรมาหาพี่ได้

แมน:เอ่อ...ผมอยากถามว่ารติ

ใช่น้องสาวพี่รึป่าวครับ

วิน:ใช่...รติเป็นไรรึป่าวเนี่ย

แมน:เอ่อ...อุบัติเหตุนิดหน่อยครับพี่

วิน:ห๊ะ...ใครทำไรน้องพี่..

จะไปเล่นมัน

แมน:เอ่อ...พี่ๆๆๆๆวินผมเตะบอล

ไปโดนน้องเจ็บครับ..

น้ำเสียงพี่วินโครตน่ากลัวเลย...

จะโดนมั้ยเนี่ยย

วิน:เอ้า..ไอ้แมน..ไม่เห็นรติว่าไงเลย

แค่บอกว่าเป็นไข้แค่นั้นเอง

ไม่เห็นพูดเรื่องนี้เลย

แมน:เป็นไข้...ผมไปเยี่ยมน้องได้มั้ยครับไม่ใช่เพราะผมน้องคง

ไม่เจ็บงี้หลอกพี่...เฮ้อ!!!

โธ่ตัวเล็กของพี่น่าสงสารจัง

ผมขอโทษครับพี่วินที่ทำน้องเจ็บ

วิน:เออๆจะมาก็มา..อยู่บ้านพ่อพี่เนี่ย..

ที่แกรมาซ้อมดนตรีบ่อยๆ

ตอนม.ต้นจำได้ป่าววว

แมน:อ้อ..ครับ..จำได้พี่..

เลิกเรียนผมแวะไปเยี่ยมน้อง

นะครับ

วิน:อืม...ตอนเย็นเจอกัน

โอ้ยๆๆๆจะได้เจอยัยตัวเล็กแล้ววววคิดถึงจัง..คิดถึง..ผิวขาวๆ

หน้าหวานๆปากชมพู..มือนิ่มๆ

ของเทอจัง...เฮ้อออเมื่อไหร่จะคาบสุดท้ายนะทนรอไม่ไหวจริงๆ

ทางด้านกรก็หงุดหงิดไม่น้อย

ที่รู้ว่ารติไม่สบาย..แต่ไม่กล้า

โผล่หน้าไปเยี่ยมเพราะ

ไปทำเรื่องไว้..

อีกอย่างกรก็มีแฟนแล้ว..

แถมมานั่งเฝ้าทุกเย็นจะไปไหน

ก็ไม่ได้..

แฟนกรชื่อแหม่มอยู่ม.ปลาย

เรียนที่เดียวกับรติอีกต่างหาก..

ถึงจะสวยสักแค่ไหนแต่อาการ

หึงหวงในตัวเค้าจนออกนอกหน้า

ทำให้กรอึดอัดมากมาตลอด..

เฮ้อ!!ไปเยี่ยมน้องหน่อยดีกว่า..

เพราะตอนนี้แหม่มมีเรียน

ไม่มาตามจิกเค้าหลอก..

บ่นจบกรก็เดินมาบ้านรติ..

กดออดหน้าบ้าน..ติ้งต่องง

วิน:ครับๆๆ..มาแล้วครับ....

เอ้าไอ้กรว่าไงว่ะเพื่อน..

กร:เออ..มาเยี่ยมน้องเป็นไรมั่ง..

พ่อบอกว่าน้องเป็นไข้

วิน:อืม2วันแล้ว..ดีขึ้นบ้างแล้ว

เพราะแผลที่ขาแหละเลยเป็นไข้ขอบใจที่ไปรับรติให้นะ...

เออรติอยู่ในสวนหลังบ้าน..

ไปหาน้องสิ

ใจเต้นโครมคราม...

หยุดเลยนะมึงไอ้ใจไม่รักดี..

แค่จะได้เจอหน้าแค่นี้ทำเป็นตื่นเต้น

ไปได้...กรจับหน้าอกตัวเองบ่นเบาๆคอยๆเดินลัดเลาะมาทางหลังบ้าน...

ในสวนมีดอกไม้หลากหลายพันธุ

คุนย่าปลูกไว้ให้รติ..

รติรักกุหลาบขาวมากๆ...

ในสวนจึงมาหลากหลายสายพันธุ์..ช่วงนี้เป็นฤดูหนาวยิ่ง

แข่งกันออกดอกบานสะพรั่ง..

แต่สิ่งที่กรหยุดมองไม่ใช่กุหลาบ

ที่แสนสวยแต่เป็นคนตัวเล็ก

ที่หลับอยู่ที่กระท่อมกลางสวน

ต่างหากสวยน่าทะนุถนอมยิ่งกว่ากุหลาบเสียอีก..กรค่อยๆเดินเข้าไปอย่างเงียบๆกลัวคนตัวเล็กจะตื่น..

ยิ่งใกล้ก็ยิ่งน่าทะนุถนอม..

ทำไมตอนนั้นเค้าถึงปฏิเสธรติ

ไปได้นะ...กรพยายามเอื้อมมือไปจับผมที่บังหน้ารติ..

แต่รติตื่นขึ้นมาก่อน

รติ:อุ้ย...!!!เสียงตกใจแถมดันตัวเองถอยหลังไปจนเกือบจะล้ม...

อ๊ะ!!ผลัก!!!!รติหลับตาปี๋..

แต่เอ๊ะทำไมไม่เจ็บล่ะ...

พอรติลืมตาขึ้นมาก็เจอกับใบหน้า

ของกรที่อยู่ใกล้จนจมูกแทบ

จะชนกับแก้มเค้ากรคว้ารติ

ได้ทันเลยไม่ได้เจ็บอะไร...

เอ่อออรติหน้าแดงจัดผลักอก

คนตัวโตเบาๆอย่างอายๆ

รติ:เอ่อ...ปล่อยรติได้รึยังค่ะ...

ผลักอกเบาๆ..พร้อมหันหน้าหนี

ไปอีกทางเพราะความอาย

อีกคนก็รู้สึกอายไม่แพ้กันแต่ดัน

ชอบซะมากกว่าที่ได้

อยู่ใกล้ๆขนาดนี้

กร:เอ่อ!!!รติมานอนตรงนี้..

ไม่ดีนะอากาศมันเย็น

จะไม่สบายเอาได้..

พูดไม่พูดเปล่าอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่ง..อย่างกับเด็กน้อยๆ..

รติที่โดนบ่นนิดๆกลับไม่พอใจเค้า

ขึ้นมาดื้อๆที่อยู่ๆก็โดนออกคำสั่ง

รติ;นี่มันบ้านของรติ..

รติจะนอนตรงไหนก็ได้ไม่เกี่ยวกับ

พี่กรสักหน่อย..

ปัดมือกรออกแล้วลุกขึ้น

จะเดินหนีไปอีกทาง

กร:พี่ก็แค่เป็นห่วง.ทำไมต้องโกรธ

รติ:กัดริมฝีปากแน่น...

เราไม่ได้เป็นอะไรกันไม่จำเป็น

ต้องมาห่วงพี่กรเอาเวลาไปห่วง

แฟนพี่กรเถอะ

กร:อึก!!!เหมือนใครเอามีดมากรีด

หัวใจแค่คำว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน

แค่นี้ทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ

รติ:เราเป็นแค่พี่น้อง...

พี่กรจำได้มั้ยค่ะ..รติกัดปากแน่น..เพราะคำนี้ทำให้เทอ

ทรมานมา4ปี..

กลับมาคราวนี้..

ยังจะมาตอกย้ำกันอีกทำไม...

รติเกลียดพี่กร"!!!"

กร:อึก!!!รติ...พี่ขอโทษเสียง

อันแผ่วเบาโดนสายลมหน้าหนาว

กลืนไปหมดสิ้น..รติเดินจากไปแล้ว..เหลือได้แค่กลิ่นหอมจางๆ

ของเทอ...เทอคงไม่มีวันให้อภัยเค้าแน่ๆ...

กร:เกลียดรึ...รติพี่ขอโทษ!!!!!

(ขออนุญาติเจ้าของภาพค่ะ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***