3.เรื่มต้นรับสิ่งใหม่ๆ

เมื่อทุกอย่างจบลงงานศพ

จัดอย่างสมเกียรติ....

วินจัดแจงเรื่องย้ายที่เรียนให้รติ...

ก็คือที่เดิมเมื่อ4ปีที่แล้วนั้นเอง

วันแรกของร.รใหม่

คงจะมีแต่เรื่องดีๆนะ...

รติพูดลอยๆ...

คิดอะไรเพลินๆรถก็ถึงหน้าร.ร.พอดี

วิน:อย่าดื้ออย่าซนนะคนดี

เย็นนี้พี่มารับนะ....

รติ:ชิ! พี่วิน...เลิกทำเหมือนรติ

เป็นเด็กสักที...

น้ำเสียงคนตัวน้อยๆบ่นอุบ..

เทอไม่เคยโตในสายตาวินเลย

เทอยังคงเป็นเด็กน้อย

ของพี่ชายคนนี้เสมอ..

ไปแล้ว...นะพี่วิน

รติบ่นเสร็จก็ลงรถไปทันที

กว่าจะผ่านครึ่งวันแรกไปได้

เล่นเอาเหนื่อย...

ทั้งเพื่อนใหม่ที่ใหม่โอ้ย..

รติมานั่งถอนหายใจ

อยู่ในสวนเงียบๆ

คนเดียว...

พลัก!!!!โอ้ย!!!

โครตเจ็บใครแตะบอลอัดชั้น..!!!

รติลงไปกองอยู่ข้างโต๊ะหินอ่อน

ขาเทอเจ็บเพราะครูดกับขาโต๊ะ

เฮ้...เจ็บมากมั้ยอ่ะ...

ไหนดูสิ..อยู่ๆผู้ชายตัวสูงผอมผิวขาว

ในตาสีน้ำตาลก็วิ่งเข้าอุ้ม

คนเจ็บขึ้นมาดูหมุนซ้ายหมุนขวา

จนคนโดนอุ้มตกใจ...

รติ:ว้าย...เจ็บนะ...

ปล่อยรตินะ..

มันเจ็บ...

คนโดนอุ้มอายจนหน้าแดง...

ไม่คิดว่าเค้าจะอุ้มเทอ

ขึ้นมาอย่าง่ายดาย

พี่ขอโทษ...เจ็บมากมั้ย..

ชายหนุ่มปล่อยร่างบางลงเบาๆ

พร้อมยืนเกาหัวแก้เก้อ...

เอะ..ทำไมเทอคนนี้ตัวเล็กจัง

อุ้มนิดเดียวก็ขึ้นมาแระ

เราคงออกแรงมาก

ไปคงจะเจ็บมากแน่ๆ

พี่ชื่อแมน..เค้าแนะนำตัว...

เพื่อนพี่แตะบอลอยู่แล้วพลาด

มาโดนเทอพี่ขอโทษนะ..

ชายหนุ่มรีบบอกคนตรงหน้า

เพราะเทอกำลังน้ำตาคลอ

เพราะเค้าทำเทอเจ็บมากๆ

รติ:ค่ะ...แค่ตกใจเท่านั้นค่ะ

ไม่ได้เจ็บไรมาก...

แต่สายตาพี่แมนกลับมองไปที่ขา

ที่มีเลือดซึม...

รีบเอาผ้าเช็ดหน้าซับให้

รติ:ว้าย!!!!

ตกใจอีกรอบโดนคนตัวโตอุ้มอีกแล้ว...

อะไรกันเนี่ย..

รติ:ไปๆๆๆไหนค่ะ...

ถามแบบกลัวๆ

พี่แมน:ไปห้องพยาบาลไงขาเทอเจ็บ..

ชายหนุ่มตั้งหน้าตั้งตาอุ้ม

ไม่ฟังคนตัวเล็กเลยสักนิด

รติเงยหน้าเค้า...

ขนตายาวปากชมพู...

นัยตาสีน้ำตาล..

ไหล่กว้างอบอุ่นจัง..

เค้าหล่อมากๆเลย

แมนพารติมาทำแผลเสร็จ

จะพาไปส่งบ้านแต่รติบอกไม่ต้อง

ให้พาไปส่งหน้าร.ร.พอ

รติ:พี่ส่งรติตรงนี้ก็พอค่ะ

เดี๋ยวพี่ชายรติมารับ...

คนตัวโตยอมปล่อยคนตัวเล็ก

จากอ้อมแขนอย่างเก้ๆกังๆ

และเบามือกลัวคนตัวเล็ก

จะเจ็บเพราะเค้าอีก

รติ:ว้ายยยเสียงดังลั่น.

พลัก!!!

คนตัวโตโดนต่อยลงไปกลิ้งกับพื้น..

รติ:โอ้ยเจ็บจัง!!

รติล้มลงกับพื้นพร้อมกับแมน

พี่แมนเจ็บมั้ยค่ะ...ใคร.....

ต่อยพี่แมนทำไม!

รติหันหาคนที่ลงมือพอเจอหน้า

เท่านั้นแหนะ...รติตกใจ...

แต่มือดันผลักอกเค้าให้ไกลออกไป

รติ:พี่กร....เป็นบ้าไปแล้วเหรอ...

ทำร้ายพี่แมนทำไม!!!

กร:มันกอดรติ...

รติเป็นไรมั้ย!น้ำเสียงห่วงมาก

พยายามจะเข้าไปอุ้มคนตัวเล็ก

ที่ล้มกับพื้นขึ้นแต่กลับโดนพลัก

ไม่ให้เข้าใกล้

รติ:เจ็บมากมั้ยคะ...พี่แมนคนตัวเล็กพยายามจะรั้งคนตัวโตให้ลุก

แต่ไม่ไหว...

หนักจังรติคิด

รติ:ว้าย...หน้าแดงอีกรอบ...

พี่แมนคนตัวโตอุ้มรติอีกแล้ว..

แมน:ไม่...คนนี้ใคร...

สายตาเอาเรื่องหน้าดู

กรยืนมากกัดกรามแน่น

เป็นใครมาโดนตัวรติ...

เงื้อหมัดจะต่อยอีกครั้ง

รติ:หยุดนะพี่กร..

พี่จะทำอะไรพอเลยนะ...

รติเสียงดังลั่น...

กรหยุดกึกแต่มือกลับ

แย่งตัวรติไปอุ้ม

เสียเองรติทำหน้างงๆ

กร:รติกลับบ้านกับพี่ไอ้วินให้พี่มารับ...

กรพูดพร้อมยังไม่เลิกมองหน้าแมน...

รติ:พี่กรปล่อยรติลงก่อนค่ะ...

รติผลักอกกรเบาๆ..

ใจเต้นแรงมากไม่เคยได้ใกล้

พี่กรมากขนาดนี้เลย...

แต่..คำๆนั้นก็ย้ำขึ้นมาในสมอง...

อึก...เกลียดพี่กร....

รติ:ปล่อย..กรได้ยินน้ำเสียงรติ

แล้วค่อยๆวางน้องลง...

รติ:พี่เป็นแค่เพื่อนพี่ชายไม่มีสิทธิ์

จะมาทำร้ายใคร..

เค้าเป็นคนที่ช่วยรติไว้...

ผลัก!!!กรโดนรติผลักให้ห่างอีกรอบ

รติ:พี่แมนรติขอโทษเจ็บมากมั้ยค่ะ...

รติเอานิ้วมือน้อยๆเช็ดเข้า

ที่ริมฝีปากที่แตกของแมนเบาๆ

ทำเอาคนตัวโตใจเต้นโครมคราม

อึก!แมนตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก

แมน:เอ่อ!!!ไม่หลอก...ไม่เจ็บมาก

กร:กลับบ้านกับพี่...

กรออกคำสั่งลั่นเกลียด

คนตรงหน้ามาก

ที่ได้อุ้มได้กอดรติไว้ในอก

โดยที่ไม่มีการขัดขืน

ของคนตัวเล็กสักนิด

รติ:ค่ะ...น้ำเสียงไม่พอใจมาก..

พี่กรกล้าดียังไม่มาออกคำสั่งกับเทอ..

พี่แมนค่ะรติกลับก่อนนะคะ

พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะค่ะ...

รติยื่นผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือด

ที่ริมฝีปากแมนก่อนจากไป..

คนตัวโตใจเต้นโครมคราม..

ยืนแทบไม่อยู่..

นี่เราชอบยัยตัวเล็กนั่นรึ...

ทำไม!มือกุมไปที่หัวใจที่

เต้นไม่เป็นจังหวะอย่างงงๆ

รติขึ้นรถมากับกรไม่มีเสียงใดๆ

ออกมาจากปากของเทออีกเลย

กรมองคนข้างๆอย่างไม่พอใจนัก

ทำไมถึงต้องให้ไอ้หนุ่มนั่น

อุ้มกอดด้วยนึกแล้วโมโหชะมัด

กร:ทำไมมันต้องอุ้มรติด้วย..

พี่ไม่ชอบเลย..

น้ำเสียงกรเจือนๆความโกรธ

และไม่พอใจ

รติ:ขารติเจ็บเห็นมั้ยค่ะ...

เดินไม่ไหวพี่เค้าเลยต้องอุ้มมาส่ง

พี่ไม่เห็นรึค่ะขารติเป็นแผลเนี่ย..

พร้อมยื่นขาให้คนขี้โมโหดู...

เห็นยังค่ะ

เอี๊ยด...

กรจอดรถ...

หันไปหาเทอทันที

กร:ไหนพี่ดูสิเจ็บมากมั้ย...

ปากพูดไม่พอก้มไปหารติ

แบบใกล้สุดๆ

รติหน้าแดงเขินจัด

พี่กรไม่เคยที่จะใกล้กับเทอแบบนี้เลย..

หัวชนเข้ากับแก้มเทอเต็มๆ..

ตัวเค้าหอมจัง

รติ:เอ่อ..ช่างเถอะค่ะ..

เดี๋ยวก็หายรีบกลับบ้านเถอะค่ะ...

รติเจ็บขา

คนตัวเล็กผลักกรออกช้าๆ

อย่างเขินๆแต่ยังไม่วายที่สมอง

สั่งการออกมา...

เค้าไม่รักเทอรติ..

เค้าเกลียดเทอ..อย่าลืมสิ...

กรขับรถกลับอย่างว่าง่าย

พอถึงบ้านก็ไปเปิดประตูรถ

อุ้มรติลงมาหน้าตาเฉย...

คนโดนอุ้มหน้าแดงทำตัวไม่ถูก...

ถ้าเค้ารักเราบ้างก็ดีสิ..

ทำไมพี่กรไม่รักรติกลับบ้างนะ..

รติจ้องหน้าเค้า..

แล้วก้มหน้าน้ำตาคลอเบ้า..

พรางก้มหน้าในที่สุด..

อย่าหวังไกลอีกเลยรติเจ็บแล้ว

หัดจำบ้างเค้าแค่ทำดีนิดหน่อย

อย่าได้ใจไปเลย...

แค่พี่น้องจำไว้

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***