2.แค่พี่น้อง

ตั้งแต่โดนกรปฏิเสธ

รติไม่เคยยิ้มอีกเลย...

ตั้งแต่มาเรียนต่อกับพี่วิน

ยิ่งพูดน้อยลงทุกวัน

ความสดใสของเทอหมดไป

ตั้งแต่วันนั้นจนวินไม่กล้า

ที่จะถามอะไรต่อ

วิน:รติชอบที่นี่มั้ย...

อยากออกไปไหนมั้ย..

พี่จะพารติเที่ยวเอง

วินพยายามทุกอย่าง

เพื่อจะทำให้เทอลืม

เรื่องที่ผ่านมาให้ได้...

แต่ไม่เคยเลยที่รติจะตอบกลับมา

สักคำนับวันรติยิ่งเงียบงัน

มากยิ่งขึ้นไม่ค่อยพูดนานๆ

จะตอบเค้ากลับมาสักที..

ทำให้วินเป็นห่วงมาก

วิน:รติพี่รักน้องมากนะ

อย่าทำแบบนี้เลย...

พี่ไม่อยากเห็นรติทุกข์อยู่แบบนี้

รติ: ,,'-',,รติรู้ว่าพี่ห่วง

เรื่องนั้นมันจบไปนานแล้ว

เลิกพูดถึงได้แล้วค่ะ...

พี่วินไม่ได้โดนแบบรติ

ไม่เข้าใจหลอกว่ามันเจ็บแค่ไหน...

น้ำตาเรื่มเอ่อล้นขึ้นมาทำให้

คนข้างๆต้องไปนั่งกอดปลอบเบาๆ

วิน:โอเคต่อไปนี้พี่จะไม่พูดอีก

แต่รติต้องไม่ทำแบบนี้นะ..

เลิกทำร้ายตัวเอง

โดยนั่งจมอยู่แบบนี้..

ลืมมันไปได้แล้ว..

อึก!!!

รติยังคงนั่งกอดเข่าน้ำตาไหล

ไม่หยุด...รติ..

เฮ้ออออ

วินถอนหายใจยาวเพราะห่วง

รติ:เงยหน้าพร้อม

ปาดน้ำตาที่อาบแก้ม...

แค่คำว่าพี่น้อง..

ทำไมมันเจ็บจังพี่วิน..

อึกๆๆๆๆน้ำตา

ไม่รู้มาจากไหนไหลไม่หยุด..

วิน:แค่พี่น้องรึ...ไอ้กรนะไอ้กร..

วินสบสกัดกรามแน่นโกรธก็โกรธเพื่อนที่ทำน้องเสียใจ..

แต่รติก็ยังเด็กเกินไป..จริงๆ..

เฮ้อออออ

ไม่รู้ว่ามันจะเจ็บไปถึงเมื่อไหร่...

แต่ไม่มีวันลืมรักครั้งนี้แน่นอน..

รติบอกตัวเองทุกวัน

แค่พี่น้องรึ....

รติเกลียดพี่กรอย่าหวัง

จะได้เจอกันอีก...

4ปีต่อมา...

วินเรียนจบมีงานทำตั้งบริษัท

ของตัวเองที่ต่างประเทศ

กลับบ้านปีละครั้งเพื่อเยี่ยมพ่อแม่..

ปู่และย่าแต่...รติไม่เคยกลับมา

เยี่ยมบ้านเลยเพราะไม่อยาก

จะเจอกับกรอีก...

ทำให้คนที่รออีกคนกลับมา

หมดหวังที่จะเจอกัน..

แต่วันนึงพ่อแม่และคุนปู่

เกิดอุบัติเหตุเสียชีวิตทั้ง3คน

เหลือแค่คุนย่าที่ไม่ได้ไปด้วย

รอดอยู่คนเดียวทำให้วินและรติ

ต้องกลับมาดูแลคุนย่า...

วินต้องกลับมาสารต่อ

งานของพ่อทั้งหมด...

ไม่มีใครรู้ว่างานของพ่อนั้นคืออะไร...

มีแต่วินที่รู้ว่างานของพ่อนั้น

อันตรายแค่ไหนส่วนรติ

ไม่เคยรู้เลยว่าพ่อทำงานอะไร...

เพราะความปลอดภัยของเทอ

ยิ่งรู้น้อยยิ่งดี

ทุกคนเลยปิดเรื่องนี้กับเทอ...

เรื่องอุบัติเหตุนี้เป็นข่าวใหญ่มาก

ทางประเทศจึงทำให้รติกับวิน

รีบกลับมาเพราะห่วง

ความปลอดภัยคุนย่า...

มันไม่ใช่อุบัติเหตุธรรมดาแน่ๆ

วินคิดตั้งแต่รู้ข่าว...

ทำไม...ใครเป็นคนทำ...

เพราะงานของพ่องั้นรึ...

วินยังคงถามซ้ำๆอยู่อย่างนั้น..

พอกลับมาถึงงานทุกอย่างเตรียม

ไว้พร้อมแล้วเหลือแค่รอคน

สำคัญ2คนเท่านั้น

ย่า:รติ...หนูกลับมาหาย่าแล้ว...

ทุกคนจากย่าไปหมดแล้ว

ฮือๆๆๆๆ

คุนย่าน้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นหน้าหลานสาวที่จากไปนาน...

รติ:วิ่งเข้าไปกอดคุนย่า

น้ำตาหลั่งไหลมาไม่หยุดเช่นกัน..

ย่าค่ะรติจะกลับมาอยู่กับย่านะคะ

ย่ายังมีรติกับพี่วินย่าไม่ได้

อยู่คนเดียวนะคะ

คนตัวเล็กที่ทั้งกอดและปลอบ

ไปพรางแต่น้ำตาที่ไหล

มานั้นยังมิอาจจะหยุดได้...

วันนี้เป็นวันสุดท้ายของ

พ่อแม่และคุนปู่...

รติสัญญาค่ะว่าจะดูแลคุนย่าให้ดี

ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะค่ะ...

รติยืนสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น

ส่งทุกคนไปสวรรค์...

พ่อคะแม่คะปู่คะรติรักทุกคนนะคะ...

รักมาก

กร:รติพี่เสียใจด้วยนะ

อยู่ๆกรก็เดินเข้ามาจับมือ

เทออย่าเคยชิน

รติ:ค่ะขอบคุน..ปล่อยคะ...

เทอสบัดเบาๆในที่สุด

คนที่เทอเกลียดมาก

ก็มายืนอยู่ตรงหน้า

สายตาแสนเย็นชาของเทอ

ทำให้คนตรงหน้า

ต้องก้มหน้าลงอย่างเงียบๆ

วิน:อ้าวกร..

วินตบหลังเบาๆทักเพื่อนหนุ่ม

กร:เสียใจด้วยนะวิน

วิน:อืม...ขอบใจที่มางานนะ...

รติพาคุนย่ากลับบ้านกันไป...

พร้อมกับจูงมือรติไปพาคุนย่า

กลับบ้าน

กรยังคงยืนอยู่ที่เดิมพร้อมกับ

คำถามมากมายในหัว...

รติเกลียดเรามากขนาดนั้นเลย

รึ..

อึก.!!!..อยู่ๆใจก็เจ็บขึ้นมาแค่นึกถึงเรื่องเก่าๆเมื่อ4ปีที่แล้ว...

แค่พี่น้องมึงจำไว้กรมึงเป็นคนพูดเองมึงต้องรับผลที่ตามมาหลังจากนี้

(ขออนุญาติเจ้าของภาพด้วยค่ะ)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***