1.จะรอดมั้ย

รักครั้งแรก

รติสาวน้อยม.ต้น..สูง170

เรียนดีกีฬาเด่น..

ตัวเล็กนัยตาสีน้ำตาล

ผมดำขลับยาวสลวย

แขนขายาวผิวขาว

ปากนิดจมูกหน่อย..

ใครเห็นเป็นต้อง

หลงรักทุกคนไป..

ถึงจะไม่ใช่คนอ่อนหวานอะไร

แต่ก็เป็นที่หมายปองของหนุ่มๆในร.ร.แห่งนี้..

แต่ไม่มีใครเข้าตาเทอ

นอกจากกรวีเพื่อน

พี่ชายของเทอนั่นเอง..

รติแอบรักกรวีมาตั้งแต่เด็ก

เพราะบ้านทั้งสองอยู่ใกล้กัน

ความสัมพันจึงก่อกำเนิดขึ้นมา..

ทีละนิด..

กรวีชายหนุ่มที่แสนจะหล่อเหลา

มาดเข้มเรียนไม่เก่งแต่กีฬาเป็เลิศ...

กรวีสูง185ตาสีฟ้าเพราะมีแม่

เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส..

ความหล่อคมเข้มนี้

ทำเอาสาวๆกรี๊ดทุกครั้ง

แค่กรวีเดินผ่านเท่านั้น..

วินพี่ชายคนเดียวของรติ

เป็นเพื่อนกับกรวีตั้งแต่เด็ก..

ชายหนุ่มสุดหล่อ..สูง187

นัยตาสีน้ำตาเข้ม..เรียนดี..

ดนตรีเป็นเลิศ..

แถมพ่วงเป็นนักร้องนำของวงร.ร.

อีกด้วย..

ชายทั้งสองคนเป็นเดือนร.ร.ทั้งคู่เพราะทั้งหล่อทั้งเก่ง

รักแรกของกีรติ..พี่กรวี..

รึพี่กรเพื่อนของพี่ชายนั่นเอง....

กีรติอยู่แค่ม.ต้นดันไปหลงรัก

เพื่อนพี่ชายอยู่ม.ปลาย..

กีรติ:พี่วินคะ..

รติชอบพี่กร...ทำไงดีคะ...

พี่วิน:เรายังเด็กไปนะ..

ไอ้กรเพื่อนพี่ไม่รักเด็กหลอก..

ลืมๆมันไปเถอะ....

กีรติ:พี่วินอ่ะ...

รติจะบอกพี่เค้า..

ถึงเค้าจะปฏิเสทก็ชั่งเถอะดีกว่า..

ไม่ได้บอก

พี่วิน:ไม่กลัวเจ็บเลยว่างั้น..

กล้าไปมั้ยเราเนี่ย

กีรติ:°^°กลัวสิพี่วิน...

แต่??????

รติก็จะบอก...

พรุ่งนี้คือวันสอบวันสุดท้าย

ที่จะจบม.ปลายของทั้ง2คน

กีรติ:พรุ่งนี้เลิกเรียนรติมีเรื่อง

จะบอกพี่กรค่ะ...

เจอกันสวนหลังร.รได้มั้ยค่ะ

กรวี:มีอะไรบอกพี่เลยได้มั้ยรติ...

พี่ไม่อยากรอ

กีรติ:ขอแค่10นาทีเองพี่กรนะๆ

กรวี:อืมๆ..แล้วเดินจากไป

พี่วิน:รติ...เรียกเสียงดุๆ..

จะบอกจริงดิ้

กีรติ:*-*...อืม

พี่วิน:กลับกันเถอะรติ

รติ:ค่ะ...

ไม่อยากให้เช้าเลย...

อยากให้คืนนี้ยาวนานจนไม่สิ้นสุด..

หวังมากเจ็บมาก..จำไว้รติ

หลังจากไม่ได้นอนมาทั้งคืน..

ดีว่าวันนี้สอบวันสุดท้าย

มีแค่วิชาเดียวชั้นเลยได้พักสายตา...

เพราะกังวลมากเลยหลับยาว..

จนพี่วินมาเรียก

พี่วิน:รติโอเคมั้ยทำไมสภาพเป็นงี้อ่ะ...

สภาพฉันตอนนี้หัวฟูหน้ายุ่งตาแดง...

เน่ามากๆเครียดจนนอนไม่หลับจะให้สวยใสได้ไง

รติ:พี่กรล่ะพี่วิน...

พี่วิน:ถามอีกอย่างตอบอีกอย่างน้อคน..(วินบ่นเบาๆ)มันไปรอเราแล้วยังมัวนอนอยู่ได้

รติ:ตายแล้ว...(รติอยากจะกรี๊ดแต่?)

พี่กร:หุบปากไปล้างหน้าไป

อย่าให้กรมันรอนาน..

จะได้รู้สักทีจะหมู่หรือจ่า

รติ:อึก!!!!..รู้สึกจุกที่คอเหมือนจะหายใจไม่สะดวก...

พี่วินรติกลัว

พี่วิน:แล้ว?

เอาหน้ามาจนหัวชนหน้าผากฉัน

แถมทำหน้าเยอะเย้ย...

รติ:*+* เผลอกัดปากตัวเองจนเจ็บ..

รู้แล้ว...ไปก็ไป

แล้วลุกขึ้นไปตรงไปหาพี่กร

ทันทีทั้งที่กลัวแสนกลัว...

ถ้า...?

ต้องรับให้ได้รติแกรเลือกแล้ว

พอเดินไปถึงสวนพี่กรก็รอ

อยู่แล้วแค่มองห่างๆยังใจเต้นแรงขนาดนี้สูดหายใจลึกๆ

เอาว่ะ..รติสู้

รติ:พี่กร. เสียกเรียกแผ่วเบา

พี่กร:มาแล้วรึ...เพื่งสอบเสร็จหรอรติ

รติ:เอ่อ....ค่ะ

พี่กร:มีอะไรจะบอกพี่...

บอกเลยได้มั้ยพี่มีธุระต่อ...พี่รีบ

รติ:เอ่อ?

กัดริมฝีปากแน่นจิกแขนเองจนเลือด..

แล้วก้มหน้าเงียบจนคนรอ

รำคารอย่างเห็นได้ชัด

พี่กร:รติตกลงมีอะไรจะบอกพี่มั้ย..

ถ้าไม่..พี่จะไปล่ะนะ"

กรเรื่มหมดความอดทนกับการรอ

รติ:พี่กร..รติ...ชอบพี่กรค่ะ"

ในที่สุดก็พูดออกมา...จนได้..

เกือบจะหยุดหายใจกันเลยทีเดียว..

พูดแค่นี้แต่คนพูดยืนเหนื่อยหอบเพราะใช้ความกล้าและแรงทั้งหมด

ที่มีพูดออกไป

รติ:พี่กรคะได้ยินรติมั้ย?

พี่กร:<_>อีกคนยืนงง..ยังคงตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน..รติเนี่ยนะ...

อยู่ๆก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

ดังลั่น

55555คนที่อยู่ข้างหน้า

ถึงกับงง..อะไรของพี่กร

รติ:พี่กรเป็นอะไรไปคะหัวเราะทำไมรติบอกว่ารติชอบพี่กรเข้าใจมั้ยคะ"

กร:5555พี่ขอโทษรติพี่

หยุดขำไม่ได้...

แล้วก็ขำอยู่อย่างนั้นจนตัวงอ

ทำให้อีกฝ่ายทำอะไรไม่ถูก

รติ:พี่กรขำอะไรคะ*-*

กร:อึกๆๆๆ555พี่ขอโทษ

รติบอกชอบพี่ใช่มั้ย?

รติ:ค่ะ...ชอบพี่กรทำไมพี่กรต้อง

ขำขนาดนั้นด้วยคะ?

กร:โอเค...ไม่ขำแระ..รติฟังพี่นะ

พี่ไม่ได้ชอบรติ..

โอเคมั้ยรติยังเด็กเกินไป

พี่ไม่เคยคิดกับรติเกินคำว่า

"พี่น้องเท่านั้น"

รติ:ตุบ!!!...

แค่ได้ยินแค่นั้นแขนขา

หมดเรี่ยวแรงจะยืนต่อไป

คนตัวเล็กลงไปคุกเข่าเรียบร้อย

จนคนตรงหน้าตกใจ

ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ

กร:รติ...เข่าแตกเลยลุกขึ้นเร็ว

กรพยายามจะจับรติให้ลุกขึ้น

แต่อีกคนปัดออก

พร้อมน้ำตาที่ไหลไม่หยุด...

พร้อมเสียงสะอื้นเบาๆ

กร:รติเป็นอะไรไป...

ร้องไห้ทำไม

รติปัดมือเค้าออกแล้ว

กอดตัวเองร้องไห้ไม่หยุด...

ถึงคนตรงหน้าจะปลอบยังไง

ก็ไม่อาจจะหยุดน้ำตานี้ได้...

จนเวลาผ่านไปน้ำตา

ของเธอค่อยๆจางหายไป

พร้อมกับเสียงสะอื้น...

รติ:แค่พี่น้องรึคะ...อึกๆ

ยังมีเสียงสะอื้นตามมาเบาๆ..

พี่กรคิดกับรติแค่นั้นรึคะ?

กร:ก็รติเป็นน้องของวิน

ก็เท่ากับเป็นน้องของพี่ก็แค่นั้น?..

แค่นั้น?...

คำๆนี้ดังก้องไม่หยุด

รติรู้สึกเหมือนมีดทิ่มเข้ามาตรงหัวใจเจ็บจนหายใจไม่ออก

มันบอกไม่ถูก...

"เหรอค่ะ"

แค่น้องพี่วินเสียงอันแผ่วเบา

ของเธอทำให้อีกคนที่ยืนอยู่รู้สึกผิด

ที่พูดคำนั้นออกไป

กร:รติพี่ขอโทษ...

พร้อมหันหลังให้คนที่เพื่งจะ

สารภาพรักกับเค้า

รติ:ยังคงนั่งก้มหน้าน้ำตาไหล

ไม่หยุดกำมือแน่น..

พี่กรคะตั้งแต่นี้เป็นต้นไป

รติจะไม่มากวนพี่กรอีก

รติสัญญา..

รติจะไม่มาให้พี่เห็นหน้า

และจะไม่มาให้พี่รำคารอีก

แต่...?

ลุกขึ้นพร้อมปาดน้ำตา..

รติไม่เคยมีพี่อย่างพี่กร

ในเมื่อความรู้สึกที่รติมีให้พี่

มันไร้ค่าขนาดนั้น

ตั้งแต่วันนี้ไปเราไม่เคยรู้จักกัน..

โอเคมั้ยคะ...

รติขอโทษที่ทำให้พี่เสียเวลา

กับคนโง่ๆอย่างรติ...

ลาก่อนค่ะ..

แล้วรติก็เดินจากผมไป

ไม่มีแม้จะหันกลับมาอีกเลย...

ตั้งแต่วันนั้นทุกอย่างก็จบลง

รติขอไปเรียนต่อกับวิน

ที่ต่างประเทศแล้วไม่เคย

กลับมาอีกเลย...

จริงๆผมรักเทอมาก..

เพราะเทอสดใสอารมณ์ดี

น่ารักเสมอ..

เหมือนทุกอย่างบนโลกใบนี้

ไม่เคยทำให้เทอเศร้าได้..

เทอเหมือนดอกไม้ที่น่าทนุถนอมบอบบางถ้าจับต้องแรงเกินไป

จะบอบช้ำได้ง่ายๆแต่ผม..

บอกเทอไปไม่ได้ว่าผมรักเทอ..

เพราะเทอคือน้องของเพื่อนรัก

ของผม

#แค่พี่น้อง#

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***