00.00

ปึกๆ

“สวัสดีนักเรียนทุกคน” ครูที่ยืนอยู่หน้าห้องเรียน เคาะกระดานเพื่อเรียกความสนใจของนักเรียนในห้อง ก่อนจะเอ่ยทักทาย ทำให้นักเรียนทุกคน หันไปคนใจคุณครู

“วันนี้เรามีเพื่อนใหม่นะ อาจจะกลางเทอมไปหน่อย แต่ช่วยดูแลเพื่อนเขาด้วยนะ” ครูพูดด้วยความยิ้มแย้มก่อนจะกวักมือเรียกเด็กหญิงที่ยืนอยู่หน้าประตู

ทันใดที่เด็กหญิงเข้ามา เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นจากเพื่อนร่วมห้อง เด็กๆกระซิบกระซาบ บ้างก็ว่าทำไมมีเด็กเข้ามากลางเทอม บ้างก็ว่าต้องก่อวีรกรรมอะไรมาก่อน ส่วนหนุ่มๆก็มองเป็นตาเดียว

“แนะนำตัวสิจ๊ะ” ครูเอ่ย ทำให้นักเรียนทุกคนเงียบเพื่อรอฟังประโยคถัดไป

“สวัสดีทุกเรา เราชื่อยูริ” เด็กหญิงเอ่ยด้วยความอายก่อนจะก้มหน้าหลบตาเพื่อนๆ

“เอาล่ะ ไปนั่งข้างหลังเลยนะจ๊ะ” ครูเอ่ย ยูริพยักหน้าก่อนก้มหัวให้ครู จากนั้นเธอเดินไปนั่ง

โต๊ะของเธอเป็นโต๊ะไม่เก่าๆที่ตกทอดกันมาหลายรุ่น มีลายอักษรเขียนติดบนโต๊ะมากมาย แต่เธอเลือกที่จะไม่สนใจมัน

หลังจากจบคาบเรียนภาคเช้า ยังไม่มีเพื่อนคนไหนเข้ามาทักทายเธอเลยสักคน ด้วยความที่เธอค่อนข้างขี้อาย จึงไม่กล้าไปทักทายเพื่อนๆเหมือนกัน

“สวัสดี” มีเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งข้างหน้าเธอ ทักทายเธอมา

“เราชื่อ โฟน นะ” โฟนทักทายตัวเอง

“..”

“เธอ ยูริ ใช่ไหม” ยูริแค่พยักหน้าเบาๆ

“หมดคาบเช้าละ ไปกินข้าวด้วยกันเถอะ” โฟนจับมือยูริพร้อมออกแรงดึงเบาๆ จนยูริต้องไปกับโฟน

ระหว่างทานข้าว โฟนเล่าเรื่องต่างๆในโรงโรียนพร้อมแนะนำเพื่อนๆบางคน โฟนค่อนข้างเป็นครพูดเก่ง เข้าคนง่าย แต่สิ่งที่ยูริสงสัยคือคนพูดเก่งๆอย่างโฟน ทำไมถึงไม่มีใครคบกันนะ

หลังจากทานข้าวเสร็จ โฟนพาไปเดินรอบโรงเรียน ระหว่างทางเดินของอาคารเก่า ในตัวอาคารเป็นไม้ทั้งหมด ไม่รู้ว่ายังเปิดใช้งานไหม เพราะพักกลางวันเหมือนไม่มีคนอยู่ ตึกเป็นตึก 3 ชั้น เหมือนจะมีดาดฟ้าอยู่ข้างบน

ระหว่างที่ยูริสำรวจอาคารไม้ เธอดันเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งอยู่บนดาดฟ้า สายตาผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะไม่ได้มองเธอ แต่ดันไปมองคนข้างๆแทน

ยูริหันไปมองผู้หญิงบนดาดฟ้าสลับกับโฟน จึงทำให้โฟนสงสัย

“มีไรหรอ” โฟนถาม

“ใครอะ” ยูริ ชี้ไปทางดาดฟ้า แต่ตอนนี้ไม่มีใครแล้ว

“ไม่เห็นมีใครเลย ตึกนี้เขาเปิดตอนแค่ชั้น 1 ชั้นอื่นไม่มีใครอยู่แล้วมั้ง” โฟนเอ่ย

“ทำไมหรอ” ยูริถามทำให้โฟนชะงักไปนิดหนึ่งก่อนจะยิ้มออกมา

“ไม่รู้สิ ไม้มันเก่า เลยไม่อยากให้นักเรียนขึ้นไปเรียนข้างบนมั้ง ชั้นล่างก็มีแค่ห้องเรียนภาษาไทยของน้องๆม.4 แค่ 2 ห้องเอง” โฟนพูดพร้อมยิ้มอย่างสดใด

หลังจากที่พูดเสร็จโฟนก็ลากยูริไปดูที่อื่นต่อ แต่ตัวของยูริไม่วายที่จะกังกลเรื่องผู้หญิงบนดาดฟ้า

หลังจากที่เรียนภาคบ่ายเสร็จ ถึงเวลากลับบ้าน ระหว่างคาบโฟนพยายามพูดคุยกับยูริตลอด แต่เหมือนจะมีสายตาของเพื่อนๆในห้องมองแปลกๆ

“ยูริกลับยังไงหรอ” โฟนถามขณะที่กำลังเก็บกระเป๋า

“พ่อมารับอะ โฟนล่ะ” ยูริเก็บกระเป๋าเสร็จมองดูโฟนที่รอเธออยู่

“เราเดินกลับอะ บ้านใกล้ๆ งั้นไปก่อนนะ” โฟนเอ่ย ก่อนจะโบกมือลา ทำให้เธอจนโบกมือลาเพื่อนคนแรกที่เข้ามาคุยกับเธอ

ยูริเดินออกมาจากตัวอาคาร เห็นข้อความจากคุณพ่อ บอกว่าอีก 10 นาทีจะถึง เธอจึงไม่รู้จะทำอะไร อยู่เธอก็คิดถึงเรื่องเมื่อตอนกลางวัน เธอจึงเดินไปที่ตึกอาคารไม่อีกรอบ

ครั้งนี้เธอเดินมา เจอเด็กม.4 กำลังเลิกเรียน ทำให้เธอไม่ได้เข้าไปดูข้างใน ยูริเงยมองดาดฟ้าแต่ไม่มีอะไร เธอกำลังจะเดินกลับไปรอพ่อ แต่หางตาดันไปเห็นผู้หญิงที่อยู่บนอาคารชั้น 3

เธอมองมาที่ยูริ ก่อนจะเดินเข้าห้องไป ทำให้ยูริตกใจมาก เพราะโฟนบอกว่าไม่มีใครอยู่ชั้น 2 และ 3 เลย

กริ๊งงงงงง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เธอต้องหลุดจากภวังค์ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู นั่นก็คือพ่อของเธอโทรหา ตอนนี้พ่อของเธอน่าจะมาถึงแล้ว ทำให้เธอต้องวิ่งออกไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***