บทที่ 11

กุหลาบหลงไฟ🔥

EP. 11

#เสี่ยฟรานซ์

เนตรดาวไม่ตอบอะไรผม แถมยังนอนหันหลังให้อีกแบบนี้เรียกว่าเขินหรือเปล่า? ผมยังคงนอนกอดเนตรดาวเหมือนเดิมที่เคยทำจนถึงเช้า

เช้าจนแดดส่องตาแล้วผมยังไม่ลุกจากที่นอนสักที เพราะคิดว่าคนข้างๆผมยังคงหลับสนิทอยู่ แต่ไม่เลยเธอหายไป

ผม : เนตร เนตรดาว!

ผมดีดตัวขึ้นมาจากเตียงแล้วเดินหาเธอรอบบ้านก็ไม่มี รองเท้าหน้าบ้านก็ไม่มีของเธอแล้ว หนีเหรอหนีอีกแล้วเหรอ!

ผม : โอ๊ยยย!!!

" เจ็บไปทั้งหัวใจทำไมยังทน "

เนตรดาว : ใช่มั้ยล่ะเสี่ยจะร้องเพลงใช่มั้ย

เนตรดาว : แหม่...อารมณ์ดีตื่นมาร้องเพลงแต่เช้าเลยน้าา

เธอคิดว่าผมอารมณ์ดีเหรอ? รู้ตัวบ้างมั้ยว่าเกือบทำผมคลั่งตาย สองมือเธอถือของกินมาเยอะแยะไปหมด แถมรอยยิ้มหวานๆบนหน้าของเธอทำให้ผมโกรธไม่ลง

ผม : อารมณ์ดีอะไร จะไปซื้อของทำไมไม่ปลูกบ้าง

ผม : รู้มั้ยว่าฉัน...

เนตรดาว : เป็นห่วง ใช่มั้ย?

ไม่ทันที่ผมจะพูดจบ เนตรดาวก็พูดขึ้นมาก่อนแล้วก็หันไปจัดอาหารใส่จาน ส่วนผมก็ยังนิ่งเงียบเหมือนเดิม ไม่คิดว่าเธอจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา

เนตรดาว : รีบทาน ต้องไปหาแม่ไม่ใช่เหรอ

ผม : ถ้าฉันไปเธอจะหนีมั้ย

เนตรดาว : ไม่หนี แต่ไปส่งที่ซ่องหน่อยจะไปหาแข

ผม : ไม่ได้!

เนตดาว : ด้านหลังก็ได้ จะนัดแขไปเที่ยวอะ น๊าาา~

มันก็คงจะแฟร์ๆกัน ถ้าผมออกเธอก็ออก แต่ก็ยอมเธอบ้างก็ได้ หลังจากทานอาหารเสร็จผมก็ไปส่งเธอด้านหลังซ่องตามที่เธอขอ

เนตรดาว : เงิน~

ผม : ไม่มี

เนตรดาว : ก็ได้ คืนนี้ฉันไม่กลับบ้านเสี่ย!

ผม : เห้อ! เอาบัตรไปเลย ไม่มีเงินสด

เนตรดาว : อย่าเปย์มาก ใช้หมดไม่รู้ด้วยนะ

ผม : แล้วจะกลับ...

ปึ้ง!

ผมยังพูดไม่จบเธอก็ปิดประตูรถวิ่งเข้าด้านหลังไปรอเพื่อนเธอแล้ว แล้วแถมยังไม่มีอะไรไว้ติดต่อกันด้วย แต่ก็ช่างเถอะผมตามตัวได้สบายอยู่แล้ว

รถของผมจอดลงที่บ้านหลังใหญ่ที่คุณแม่อยู่ ด้านในก็มีคุณแม่ แล้วก็ญาติฝั่งผู้หญิงที่คุณแม่นัดมา ผู้หญิงคนนั้นถึงจะดูเซ็กซี่ตรงสเปกของผม แต่ก็ไม่ได้ทำให้ผมหวั่นไหวเลยสักนิด

หน้าตาของเธอไปทางลูกครึ่งอังกฤษ ผิวขาว ผมลอน แต่งหน้าออกจะจัดนิดหน่อย บ่งบอกถึงว่าเธอเป็นคนแรงขนาดไหน

ผมก็ทักทายตามมารยาทของทางฝั่งฝ่ายหญิง ถ้าถ้าเป็นผมที่อยู่ในประเทศไทยตอนนี้ก็จะสวัสดี ถึงจะเป็นคนประเทศเดียวกับผมแต่ถ้าเขาอยู่มานานเขาก็จะใช้วัฒนธรรมของไทยเช่นเดียวกับผม

แม่ : นี่ลูกชายที่ฉันเล่าให้คุณหญิงฟังบ่อยๆค่ะ

" ยังหนุ่มยังแน่น มีหลานให้เราไม่ยากหรอกค่ะ "

" ฮาย เยลค่ะ "

ผม : ฟรานซ์ครับ

ผมพูดออกไปตามมารยาท ผมทำสถานการณ์ตอนนั้นให้ดูตึงเครียดไปหมด เพื่อที่ฝ่ายหญิงจะได้ปฏิเสธไปเพราะผมไม่มีจิตใจจะคุยเรื่องแบบนี้

" แหม่...ลูกชายพูดน้อยจังเลยนะคะ "

ผม : ผมจะคุยเฉพาะคนที่ผมอยากคุย

แม่ : ฟรานซ์!

คุณแม่กระซิบผมและหยิกที่ด้านหลังของผม แต่แล้วยังไงล่ะ ผมพูดตามที่ผมรู้สึก ก็ผมไม่ได้อยากจะคุยนี่!

" ลองให้เด็กดูใจกันไปก่อนดีมั้ยคะ แล้วเราก็มาเตรียมความพร้อมไว้ก่อน "

ผม : เตรียมไประวังล่มนะครับ

คุณหญิงก็หน้าซีดแล้วก็ยิ้มแห้งๆ ออกมาให้ผม ส่วนเยลก็นั่งไขว่ห้างแล้วก็กอดอกองตัวไปกับโซฟา สถานการณ์เริ่มไม่ดี คุณแม่ก็เริ่มอารมณ์ร้อน