บทที่ 4

บทที่ 4

ติ้ง

เสียงคล้ายๆ กับแจ้งเตือนดังขึ้น ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ

บนทัศนวิสัยของผมมีไอคอนรูป เครื่องหมายตกใจ [!] ปรากฏอยู่

ผมยังไม่ทันได้ยกนิ้วจิ้ม หน้าจอสถานะก็เด้งขึ้นมา

ภารกิจประจำวัน

ออกกำลังกาย

ลุกนั่ง 100 ครั้ง / ไม่สำเร็จ

ซิทอัพ 100 ครั้ง / ไม่สำเร็จ

วิดพื้น 100 ครั้ง / ไม่สำเร็จ

วิ่ง 10 กิโลเมตร / ไม่สำเร็จ

รางวัล : 10 ทอง

บทลงโทษเมื่อภารกิจล้มเหลว : ไม่มี

เหมือนจะเป็นภารกิจประจำวัน แต่ระบบ คนแขนหักอยู่นะเฟ้ย จะให้ออกกำลังกายเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว ผมได้แต่โอดครวญ ดูท่าคงไม่ได้ทำภารกิจนี้เเล้วละ

แต่ เพราะแบบนี้ผมเลยนึกวิธี ทดสอบตัวเองขึ้นมาได้

ออกกำลังท่าลุกนั่งดูละกัน ซึ่งผมมั่นใจว่าตัวเองทำไม่ได้ถึง 100 แน่นอน สัก 30 คงปวดขาแล้ว

ผมลุกจากเตียง เดินไปมุมไปโล่ง ๆ ในห้อง จากนั้นก็นั่งลงสุด เหยียดบุกขึ้นทายืนตรง ทำแบบนี้ซ้ำไปเรื่อย ๆ

ผมต้องตกตะลึง เพราะถึงร้อย กลับไม่เหนื่อยไม่ปวดขาสักนิด ให้ทำอักร้อยรอบก็ยังไหว นี่คือผลของโพชั่นอันนั้น!

สุดยอดไปเลย

ลุกนั่ง 100 ครั้ง / สำเร็จ

โอ้ เสร็จแล้ว ง่ายงี้เชียว ทว่าที่เหลือผมคงทำไม่ได้ละ จึงกลับไปนั่งบนเตียง

จนถึง 08.00 ลู่ซานก็เดินเข้ามาพร้อมกับ อาหารเช้า เธอรับผิดชอบในการป้อนผม

"กินเยอะ ๆ นะคะ" ลู่ซานพูด ขณะเดียวกันก็โน้มตัว กระดุมไม่ติดอีกเเล้วทำให้ คอเสื้อเเหวกลึกเห็นเนินภูเขาชัดเจนมาก เจ้าโลกของผมถึงกับแข็งขึ้นมา

บ้าชะมัด นี่มันอะไรเนี่ย

เมื่อวานก็ทีหนึ่ง ผมอดไม่ไหวแล้วนะ มันต้องระบายออกมา

กลิ่นแป้งกับน้ำลอยโชยมาขณะที่ผมงับเข้าที่ข้อนที่หอมมาก กลิ่นคล้ายดอกอะไรสักอย่าง

จนข้าวต้มหมดถ้วย ผมจึงได้สติ ดันเคลิ้มไปกับกลิ่นของลู่ซานไปซะได้

"พี่เสิน ฉันต้องเจ้าเวร ตอนเที่ยงจะเป็นอีกคนมานะคะ" ลู่ซานบอก

"ไปเถอะครับ" ผมบอก รีบ ๆ ไปหน่อยน้องสาว ยิ่งนานพี่ยิ่งทรมาน

กลังจากลู่ซานออกไปเจ้าโลกผมจึงสงบลง ให้ตายเถอะ ช่วยตัวเองไม่ได้แบบนี้มันทรมานจริง ๆ

"แต่เดี๋ยว จะว่าไปลืมเรื่องครอบครัวตัวเองไปเลยนี่!" ผมตกใจมากที่สามารถลืมเรื่องพวกนี้ไปซะได้ จึง เดินออกจากห้องผู้ป่วย ตรงไปยังห้องของลี่ลี่

หน้าห้องไม่มีใครเฝ้า ผมจึงใช้ลำตัวดันประตู

"ไม่ล็อคประตูไว้?" ผมพูดพลางผลักบานประตูเข้าไปด้านใน

เมื่อวานลี่ลี่ผ่าตัด ผมรู้สึกเสียใจมากที่ไม่ได้หาลี่ลี่ หลังผ่าตัดเสร็จ

บนเตียงมีเด็กสาวคนหนึ่ง อายุ3-4ขวบ นอนหลับปุ๋ยอยู่ ผมก้มมองตรงศีรษะที่มีผ้าผันแผลแล้วอดไม่ได้ที่จะปวดใจ

ลี่ลี่ ลูกสาวผม หมอของที่นี่บอกว่าเธอเป็นโรคเนื้องอกในสมอง ซึ่งผมไม่รู้ว่าปกติมันเกิดกับเด็กรึเปล่า แต่ลี่ลี่เป็นโรคนี้มาสองปีแล้ว ทุกครั้งเธอจะปวดหัวขึ้นมาเมื่ออาการกำเริบ ซึ่งผมไม่ทราบว่าโรคนี้มันเป็นยังไง แต่ลี่ลี่มีทรมานมาก ทุกครั้งเธอจะร้องไห้ โดยมีผมคอยดูแลอยู่ข้างๆ

ผมเห็นผ้าห่มร่นมากองที่ขาคู่เล็กจึงจับมันห่มให้ลี่ลี่ แต่ผมกลับสังเกตเห็น เหมือนว่าตรงท้องของลี่ลี่นี่ เหมือนมีอะไรสักอย่างแปะไว้

ผมจึงเลิกเสื้อของลูกขึ้น ปรากฏว่าเป็นผ้าปิดแผล ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ปิดไว้ตรงส่วนท้องของลี่ลี่

นี่ ผ่าตัดตรงศีรษะไม่ใช่เหรอ ทำไมตรงท้องถึงเหมือนโดนอะไรสักจนต้องใช้ที่ปิดแผลปิดไว้เล่า ผมได้แค่งุนงงสงสัย

"แกมาที่นี่ ทำไม แล้วสภาพนั่น แกไปทำอะไรมา"

เสียงแม่ยายดังขึ้น ผมสะดุ้งตัวโยน หันขวับไป เห็นแม่ยายคนสวยนั่งปรือตาอยู่บนพื้น

ผมไม่ได้สังเกตุเลยว่าแม่ยายอยู่ในห้องนี้ด้วย

แม่ยายผมอยู่ในชุดนอนสีแดง แม้ไม่ได้แต่งหน้า แต่ความงามที่แผ่ออกมาก็มากล้นเกินพอ ถ้าไม่นับปากร้าย ๆ ดับสายตาที่ดุปานเสือนั่น ผมว่านั่งเฉยไ แม่ยายผมก็เทียบได้กับราชินีแห่งวงการบันเทิงของที่นี่ได้เลยนะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***