หอคอยในซากปรักหักพัง[One-shot]

//ซากปรักหักพังหอคอย ชั้นบนที่สูงที่สุดที่ข้างบนนั้นมีสิ่งชีวิตบางสิ่งได้เกิดที่นั่น ไม่มีใครอาจทราบได้ว่าเกิดมาจากไหน และมีอยู่เพื่ออะไร

.

..//ข้าคือสิ่งที่โดดเด่นไม่ว่าจะเป็นร่างกายที่มีสีซีดเหมือนคนตาย หรือเขี้ยวที่แหลมที่ซ่อนอยู่ในปาก หรือเขาที่อยู่บนหัวของข้า *ปีศาจ* นั่นคือสิ่งที่ที่เหล่ามนุษย์เรียกตัวข้า

.

น้อนปีศาจ : ข้านั้นไม่ทราบเลยว่าข้ามาตรงนี้ได้อย่างไร ตัวข้านั้นไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลยพูดตามความจริงแล้วตัวข้านั้นก้ได้ เเต่มองออกไปนอกหน้าต่าง มองออกไปจนสุดป่า

.

//แต่สุดท้ายแล้วตัวข้านั้นก้ได้เริ่มเบื่อกับทิวทัศน์เดิมๆ ตลอดหลายร้อยปี ที่ได้มองผ่านทางหน้าต่างบานนี้

.

//แต่ข้าก้ต้องตกใจเมื่อด้านล่างซากปรักหักพังมีมนุษย์ตัวผู้ มาสำรวจที่แห่งนี้เพียงลำพัง แต่ข้าอยู่ค่อนข้างสูง เจ้าตัวนั้นคงยังไม่เห็นข้า

.

///แต่ข้านั้นก้มองไม่เหนหน้าของเขาเช่นกัน

.

//แต่ทำไมกัน ร่างกายของข้านั้นรู้สึกแปลกๆ โดยเฉพาะด้านในของข้าความรู้สึกบางอย่างที่เจ็บหน้าอกแต่มันเจ็บอยู่ด้านในเมื่อข้าได้เห็นมนุษย์ตัวนั้นหรือมันจะเป็นอาการที่ข้าไม่ได้เห็นคนมาหลายร้อยปีกันนะ ข้างในมันถึงได้เต้นเร็วและคล้ายจะระเบิดออกมา ได้ทุกเมื่อ ช่างเป็น ข้าไม่ชอบความรู้สึกนี้เสียจริง

.

//ข้านั้นไม่รู้เลย ว่าสิ่งนี้มันเรียกว่าอะไร หรือว่า!!

.

น้อนปีศาจ : มนุษย์ตัวผู้ตัวนั้นจะเป็นตัวอันตรายกัน!! ถ้าเป็นอย่างนั้นเหตุผลก้จะฟังลงตัวทันที ข้าต้องรีบสังหารมนุษย์ตัวผู้ตัวนั้น

.

//เมื่อข้าคิดได้อย่างนั้น ข้าก้ได้ทำการจะโจมตีใส่มนุษย์ตัวผู้ แต่ทำไมกัน ไอความรู้สึกแบบเมื่อกี้? ทำไมที่ข้างในของข้าเหมือนจะระเบิดนี่คืออะไรกันนะ ช่างเป็นความรู้สึกที่เจ็บเหลือเกิน

.

//สุดท้ายเเล้ว ข้าก็ไม่กล้าทำร้ายเขา ทำไมกันนะ ?

.

.

//ข้าจึงทำได้แค่มอง และได้แต่มองมนุษย์ตัวนั้นเดินไปเดินมาอยู่ด้านล่าง แต่ทำไมกันนะ?

.

//ทำไมข้าถึงรู้สึกดีขนาดนี้ ข้าไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย มันต่างจากก่อนหน้านี้ที่ทำไห้ข้าเจ็บจากด้านใน ครั้งนี้มันทำไห้ข้ารู้สึก อบอุ่น มันคืออะไรกันนะ

.

//แต่เเล้วเมื่อ ดวงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า มนุษย์ตัวผู้ตนนั้นก้ได้หันหลังและกำลังจะเดินจากไป

.

//อีกเเล้ว ไอความรู้สึกที่เจ็บด้านในนี้มันคืออะไรกัน ข้าต้องทำยังไง

.

น้อนปีศาจ : บ้าเอ้ยย

.

น้อนปีศาจ : ไอเจ้ามนุษย์ ตัวผู้หย่าขยับไปไหนนะ!!!

.

//ข้าได้ตระโกนออกไปอย่างสุดเสียง... ทำไมข้าถึงได้ทำแบบนี้กันนะ เขาคงจะรู้ว่าเราเป็นปีศาจและไม่มาอีกเลยเป็นแน่ แต่ถ้าข้าไม่พูดออกไปข้าคงจะรู้ต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดกาลเป็นแน่

.

//ในตอนนั้นข้าคิดว่ามันคือสิ่งที่ข้าตัดสินใจผิด

.

.

.

.

/แต่มันกลับกันเลยต่างหากละ/

.

.

.

.

//มันช่างดีจริงๆแม้ข้าจะไม่ได้ลงไปจากหอคอยแต่ มนุษย์ตนนี้ก้จะมาหาข้าตลอดทุกวัน

.

//บางทีข้าเองก้สงสัยว่ามนุษย์ตนนี้มันไม่มีการไม่มีงานทำเลยหรืออย่างไร ถึงได้มาหาข้าได้ทุกวี่ทุกวัน

.

//บางครั้งที่มนุษย์ตัวผู้ ก็จะมาเล่าเรื่องราวของด้านนอกไห้ข้าฟัง

.

//บางทีก้มาเล่าเรื่องอาชีพในอนาคตของเขา

.

//บางทีก้มาเล่าเรื่องของครอบครัวของตนเอง

.

//บางครั้งก้มาเล่าเรื่องราว ของมนุษย์ตัวเมียไห้ฟัง

.

//และอีกในหลายๆเรื่องที่มนุษย์ได้เล่าไห้ฟัง แต่ช่างน่าแปลกที่ตัวข้านั้นไม่เคยเบื่อเลยกับการเล่าเรื่องราวของเขาเลยเเม้มันจะเป็นเรื่องราวที่ไร้สาระก็ตาม

.

น้อนปีศาจ : เรื่องสุดท้ายที่เจ้าจะเล่า? เจ้าหมายความว่าไง

.

มนุษย์ : ก็ตามนั้นเเหละท่าน ตัวข้านั้นไม่อาจที่จะเดินมาสถานที่แห่งนี้ได้อีกเเล้วร่างกายของข้านั้นถึงขีดจำกัดเเล้ว

.

น้อนปีศาจ : แล้วเจ้ามาทำไรตรงนี้กันละไอเว-

.

มนุษย์ : เพราะงั้นได้โปรดฟังเรื่องราวที่ดีที่สุดในชีวิตของข้าด้วย

.

//ในขณะที่เรื่องราวสุดท้ายที่ข้าจะได้ยินจากมนุษย์ตนนี้ นึกว่าจะเป็นเรื่องของลูกสาวของตน หรือเรื่องการงานตน

//แต่เเล้วจวนสุดท้ายมันก็ถึงเวลา เเม้ร่ายกายของมนุษย์นั้นจะมีภูมิคุ้มกันต่อโรคภัยไข้เจ็บ หรือต่อไห้มีพลังที่สามารถปลิดชีพศัตรูที่อยู่ด้านหน้าได้อย่างง่ายแต่แล้วมันทำไมละ

.

//เมื่ออยู่ต่อหน้าขอกฏแห่งเวลา มนุษย์นั้นช่างบอบบางเเละอายุสั้นข้าแต่ข้าก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลย

.

เทียร์ : ว่าเรื่องสุดท้ายที่เจ้าจะเล่าคือเรื่องของข้าเเละ ชื่อที่เจ้าคิดมานานกว่าเป็นปีๆ เพื่อตั้งไห้ข้า

.

เทียร์ : ลาก่อนนะ เครส ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง

.

เมื่อทุกอย่างจบสิ่งที่แย่ที่สุดมันคงจะเป็นความทรงจำของข้า

.

Chan:Byเขียนฉากจบโดยกูเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***