ตอนที่ 1.3: โลกส่วนตัว

เมื่อคนกลุ่มนั้นไม่สามารถออกแบบอาคารเพื่อสร้างสะพานได้ พวกเขาต้องรอให้พวกเขาฝึกสมองเพื่อคิดเกี่ยวกับการออกแบบ ร่างภาพ และวาดไดอะแกรมเพื่อสร้างแบบจำลองจนตาจะหลุดก่อน อาจจะส่งงานให้วิศวกรเซ็นแบบฟอร์มอนุมัติ ทุบพื้น ยืดลวด มาตอกเสาเข็ม

หลังจากนั้นความรู้ลึกลับเกี่ยวกับลางบอกเหตุจะค่อย ๆ เข้ามาควบคุมโครงการ

คนเดียวที่รู้ทุกอย่างในจักรวาลที่ความรู้ทางวิทยาศาสตร์ไม่สามารถเข้าถึงได้

ตัวละครตัวนี้จะมาสั่งให้สถาปนิกทุกคนทำเสร็จแล้วก็บอกฉันทีว่ามันรกตรงไหนและจะกำจัดมันยังไง หากคุณไม่แก้ไข คุณจะแก้ไขอีกครั้ง มีงานที่ต้องแก้ไขจนน้ำท่วมโดยไม่มีคุณสมบัติที่คิดไว้ตั้งแต่ต้น

สถาปนิกทุกคนมีประสบการณ์ที่แย่มาก บางคนโกรธจนบ่นว่าจะไปเรียนฮวงจุ้ยเพื่อแข่งขัน แต่อย่าล้อเล่น เพราะจะพูดกับผู้นำว่า 'เป็นความคิดที่ดี' และคณะกรรมการยังเสนอแนะในที่ประชุมว่าควรส่งสถาปนิกทุกคนไปศึกษาวิชาเฉพาะด้านนี้ เพื่อลดความยุ่งยากในการทำงานและเพิ่มความมั่นใจให้กับลูกค้า

โชคดีที่ไม่ผ่านจึงสามารถหลบหนีได้ หากไม่ บางทีเราอาจจะได้เห็นสถาปนิกของบริษัทนี้ถือชามไตรแกรมใช้นิ้วของเขาทำงาน

“เป็นการดีที่จะมา เบื่อที่นี่” เทียนรวัฒน์เงียบไปเมื่อกี้ รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเขา

เมื่อมีคนหาเรื่องก็มีเรื่องจริง

ลูกค้าพาไปหาชายวัยกลางคนที่แต่งตัวหรูหราด้วยกระเป๋าหนังใหม่แวววาว ทุกอย่างดูปกติ ยกเว้นผมสีเทายาวที่มัดเป็นเปียยาวที่ด้านหลัง

“คุณอาจรู้สึกสับสนเล็กน้อย ฮวงจุ้ยเป็นวิชาขั้นสูง ฉันอยากจะแก้ไขมันมากเพราะฉันทำตามกฎแปดเสาของนายทรงภพ"

นักวิชาการเริ่มบทนำกับทีมออกแบบที่นั่งเต็มในห้องประชุม ขณะที่กลับมาอธิบายความเชื่อนี้ให้เจ้าของโครงการฟัง ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นไปอย่างราบรื่นไม่ว่าจะแนะนำอะไร

“ที่นี่แทนที่จะทำทางเข้า ฉันต้องขุดคลองเพื่อเปิดลำธารให้มังกร ปล่อยให้น้ำไหลเข้าอาคารเพื่อนำโชคมาให้”

“แต่นี่เป็นทางออกของบันได”

มีเสียงในความเงียบจากสถาปนิก นักปราชญ์ผู้มากประสบการณ์หันกลับมาเพื่อดูว่าใครกล้า!

เห็นผู้ชายหน้าตาดีนั่งทำหน้านิ่งทันที

เทียนรวัฒน์ยังคงอธิบายต่อไปแม้จะไม่พอใจสายตาของชายชรา

“หรือถ้าจะขุดคลองจริงๆ ก็ต้องเปลี่ยนร่างงบประมาณสักหน่อย แต่สิ่งสำคัญคืออย่างที่ฉันพูด ประตูจากบันไดฉุกเฉิน”

สร้างคลองแล้วอยากให้คนวิ่งหนีโดดลงน้ำไหม? เทียนรวัฒน์ยังคงคิดในใจแต่ไม่ได้กล่าว

สายตาเฉียบแหลมเหลือบมองเจ้าของโครงการ สำรวจดูว่าเขากล้าใช้เงินมากกว่านี้หรือไม่ เพราะเท่าที่ทราบงบประมาณของโครงการนี้สูงพอที่จะทุบหลังคาแล้ว

และเทียนรวัฒน์ก็เยาะเย้ยด้วยความพึงพอใจกับความลังเลบนใบหน้าของเขา

“จากนั้นคุณย้ายบันไดฉุกเฉินไปอีกด้านหนึ่ง หรือไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ ก็มีอยู่แล้วมากมายในแผนที่" คู่ต่อสู้ที่แท้จริงไม่ใช่เจ้าของโครงการ แต่เป็นคนที่มองหาเรื่องราวอยู่ตลอดเวลา เทียนรวัฒน์กลับมายืนยันโดยไม่รีบร้อน

"ไม่ได้. บันไดทางออกต้องมีอย่างน้อยทุกๆ 60 เมตร ซึ่งเป็นรหัสอาคาร น้อยกว่านั้นคงไม่เพียงพอที่จะอพยพทุกคนเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง ครั้งหนึ่งในหนังสือพิมพ์ มีผู้เสียชีวิตเกือบร้อยคน เป็นเพราะบันไดฉุกเฉินนี้”

ระหว่างที่เทียนรวัฒน์กำลังพูด สถาปนิกคนอื่นๆ ต้องทำราวกับว่าพวกเขากำลังเปิดไดอะแกรมเพื่อเปิดอะไรบางอย่าง มิฉะนั้น มันคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***