ตอนที่ 1: โลกส่วนตัว

ความรักมีหลายแบบที่เกิดขึ้นและดับไปนับไม่ถ้วนในโลกนี้ที่ยังคงหมุนอยู่ กี่ครั้งแล้วที่ความรักจะอยู่กับเราตลอดไป?

“กาลครั้งหนึ่ง คนสองคนมาพบกัน แล้ววันหนึ่งทั้งสองก็ไม่เคยทิ้งกันอีกเลย”

คำพูดเหล่านั้นสำหรับเขาอาจเป็นแค่นิทานที่เล่าให้เด็กฟัง เพราะในโลกสีเทาของเขา...

“ความจริงมักค้นหาว่ามันยากมากที่จะมีอยู่จริง”

ห้าโมงเย็นแล้ว หลายคนเตรียมเริ่มต้นวันใหม่ แต่สำหรับเทียนรวัฒน์ ไม่นานมานี้เอง

ภายในห้องนอนของอพาร์ตเมนต์หรูใจกลางเมือง ม่านหนาปิดสนิท ป้องกันไม่ให้แสงระยิบระยับเล็ดลอดเข้ามา ร่างที่เซ็กซี่ที่มีแต่ผ้าขนหนูห่ออยู่อย่างเฉยเมยออกมาจากห้องน้ำ โอบกอดร่างใหญ่ที่ยืนอยู่โดยหันหลังไปทางเตียงที่มีรอยย่น

“คุณเทียน ทำไมคุณถึงรีบกลับมา? อยู่ด้วยกันสักพัก”

เสียงหวานนั้นอ้อนวอนสถาปนิกรุ่นน้องที่อายุน้อยกว่าหลายปี ทั้งสองพบกันเพียงไม่กี่ครั้งหลังจากการประชุมร่วมกันของบริษัท แต่เขาทำให้เธอต้องการหยิบหญ้าและแทะมัน

“ไม่ต้องกลับไปนอนแล้ว เพราะมันเช้าแล้ว”

เสียงที่เยือกเย็นยังคงเป็นลักษณะเฉพาะตัวที่ชัดเจนของคู่ต่อสู้ พร้อมด้วยรูปลักษณ์ที่โดดเด่นและโดดเด่นตั้งแต่แรกเห็น ทุกคนต่างเล่าถึงความสามารถและเสน่ห์ของเขาที่ทำให้ใจเขาละลาย น่าเสียดายที่เจ้าของไม่สนใจตำแหน่งใหม่ที่บริษัทเสนอให้ จนต้องลากเขาไปนอนคุยเป็นการส่วนตัว

"อย่าไปสนใจกันเลย" เสียงนั้นกระซิบข้างหูเธออย่างกวนๆ แม้ว่าอายุของเธอจะเกินสามสิบ แต่เธอก็ไม่เคยปล่อยให้ร่างกายของเธอเสื่อมโทรมไปตามกาลเวลา เธอยังคงดูแลความงามของเธอเป็นอย่างดี แต่ในที่สุด สิ่งที่เธอทำกับเขาเมื่อคืนนี้ไม่ได้เปลี่ยนสถาปนิกที่เจ้านายของเธอต้องการ

นั่นเป็นเพียงมากเกินไป เธอคิดว่า.

เจ้าของเสียงหวานหัวเราะเสียงดังในลำคอด้วยความพอใจ เล็บสีแดงสดจับคางของเขาแล้วหันกลับมา จากนั้นกดริมฝีปากสีแดงเบอร์กันที่ปากของเขา สีแดงจางลงอย่างเป็นธรรมชาติจนทนไม่ได้ มือใหญ่ที่ติดกระดุมเสื้อของเขาหยุดลงเมื่อเขาถูกจุมพิตอันน่าหลงใหลเข้ามาขัดจังหวะ

ในที่สุดชายที่กำลังจะกลับบ้านก็ล้มลงบนเตียงอีกครั้ง

ตอนที่เทียนรวัฒน์มาถึงบ้านในเขตชานเมืองก็เกือบแปดโมงเช้า เขาแทบจะไม่ได้นอนเลยทั้งคืน และรู้สึกรำคาญกับรอยยิ้มตลกๆ ของชายในผ้ากันเปื้อนที่กลั้นเสียงหัวเราะของเขาไว้ขณะลงจากรถ

"ถ้าไก่ไม่ขัน ก็คงหาทางกลับบ้านไม่ได้"

เพราะเขาไม่อยากตีหัวใครเร็ว เขาจึงขึ้นนอนอย่างจงใจ แต่กลิ่นอาหารที่ลอยมาจากห้องครัวที่เหม่ยเข้ามา ทำให้เขาเปลี่ยนใจเพราะท้องของเขาว่างมาหลายชั่วโมงแล้ว

"จะกินอะไร" เจ้าของเสียงเงียบ ๆ ยืนอยู่บนไหล่ของพ่อครัวอย่างงัวเงียเพื่อดูว่ามีอะไรอยู่บนเตา

“โอโตเมะยัดไส้แตงขม ซอสเต้าหู้ที่เหลือจากการเสิร์ฟข้าว เหม่ยวางแผนที่จะทำซุปกุ้งให้กินมากขึ้นในระหว่างวัน”

พ่อครัวหญิงของครอบครัวสร้างรายชื่อพร้อมกับถอดหม้อมะระยัดไส้เห็ดร้อนๆ ออกจากเตา

ง่วงแค่ไหนคนที่ยังนอนไม่หลับก็จะตรงไปที่จานกับข้าวและนั่งหน้าทีวีพร้อมช้อนส้อม

“ความหิวชนะทุกสิ่งจริงๆ” เสียงใสเย้ยหยันแพนด้ายักษ์ที่รอข้าว

แม้ว่าสุภาพบุรุษของครอบครัวจะกวาดตาสีเข้มของเขา แต่พ่อครัวหญิงก็ยังร่าเริงเช่นเคยพร้อมกับทำทุกอย่าง

หลังจากหาอะไรให้สุภาพบุรุษกินแล้ว ก็ถึงคิวของ Hot Black [หมายเหตุผู้แปล: ชื่อเดิมคือ Ohyua หมายถึงกาแฟดำร้อน] – สุนัขลูกผสมน้ำตาลทรายแดง สมาชิกใหม่ของครอบครัวอิ่มท้องแล้ว มันกระดิกหางไม่หยุดเมื่อวางจานข้าวและน่องไก่ไว้ข้างหน้า

พ่อครัวหญิงรอจนเพื่อนสี่ขาของเธอกินเสร็จ จากนั้นจึงพาเธอออกไปเดินเล่นที่สวน

ส่วนเทียนรวัฒน์ กินเสร็จแทบคลานขึ้นไปนอนเหมือนคนตาย

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***