V

[บาคุโก​ Part] 

ฉันเดินออกมาหลังจากไอ้เวรเดกุนั่นวิ่งออกไป

ฉันปฎิเส​ธไม่ได้ว่าวันนี้มันต่างไปจากทุกที​ ดูน่ารัก? แม่งเอ้ย! ฉันมันบ้าไปแล้วจริงๆ​ ไอ้ก้อนกรวด​ไร้ค่านั่นน่ะหรอน่ารัก? 

เออ! น่ารักจริงแหละ! แม่ง! 

ไอ้ก้อนหินนี่เกะกะลูกตาเว้ย​ 

ฉันตั้งใจเตะก้อนหินนั่นมองตามไป

ฉันเห็นเดกุมันยืนอยู่หน้าโรงเรียน

ยืนทำไรของมันวะ? คนบ้าไรมายืนเล่นโทรศัพท์​อยู่หน้าโรงเรียน

เจ้านั่นเดินไปแล้ว​ ก้มหน้าดูแต่โทรศัพท์​ไม่มองทาง​ สะดุดล้มขึ้นมาจะทำไง​ แล้วฉันจะไปห่วงมันทำซากอะไร! 

หงุดหงิดว้อยย! 

. 

. 

ฉันเดินตามมันอย่างเลี่ยงไม่ได้​ ไม่มีทางอื่นนี่หว่า​ ก็บ้านมันไปทางเดียวกัน​ เออ! ก็ได้! ฉันเป็นห่วงมัน! 

ก้มหน้าดูแต่ในจอ​ เดินไม่สะดุด​ มีเสาก็หลบ​ มีท่อระบายน้ำก็กระโดดข้าม​ ฉันไม่เห็นมันจะมองทางเลย​ ทำได้ไงวะ

ว่าแต่ในจอมันมีอะไรให้ดูนักหนา

ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆแอบเหลือบมองเห็นมันเปิดโลเคชั่น​นำทาง

แถมปักหมุดปลายทางยังเป็นบ้านของมันเอง

แล้วมันจะดูแผนที่ทำไมวะ? 

ฉันหยุดแค่แปปเดียว​ เอ้าเห้ย​ มันเดินไปใกลแล้วนี่หว่า

ฉันรีบวิ่งตามมันไป​ เห็นไอ้ตัวประกอบหน้าเห่ยมันเดินมายืนขวางทาง

เดกุมันก็หลบแต่ไอ้หน้าเห่ยมันก็ขยับมาขวางอีก​ ใครวะ? คนรู้จัก? 

เดกุมันเงยหน้าขึ้นมา

แม่ง​ น่ารักชิบหาย

แต่ดูหน้ามันนิ่งคิ้วขมวดแบบนั้นมันก็คงไม่รู้จักแหละ​ ใครวะ​ พวกฉุดเด็กงี้หรอ? 

ไอ้พวกน่ารำคาญ​

ฉันเดินไปกระชากที่เอวมันจนมาชนกับอกฉัน​ ไรวะ​ กระชากเบาๆก็ลอยมาละ

ไอ้ตัวประกอบนั่นมันตกใจเดินหนีไปเลย​ ชิ​ น่ารำคาญ​

แล้วทำไมเอวบางจังวะ​ 

ฉันเผลอตัวจับลูบๆคลำ​ๆที่เอวมัน

เผลอ! แค่เผลอตัวเว้ย! 

"อื้อ..!" 

เสียงดีจังวะ

มันเงยหน้าขึ้นมามอง​ ฉันพึ่งสังเกต​ที่ขนตาของมันเป็นสีขาว​ ดวงตาอย่างกะอัญมณี​ ปากบางๆนั่นน่าบดขยี้ชิบหาย

(บดขยี้ด้วยปากอ่ะค่ะ)​

ฉันรีบตั้งสติ​ สัมผัสของเหลวที่จมูกฉัน​ นี่ฉันเลือดกำเดาไหลหรอ? 

ฉันรีบใช้แขนเสื้อเช็ดออกก่อนที่มันจะเห็น​ เอื้อมมือไปกระชากโทรศัพท์​มันมา

"ไม่ต้องดูหรอกแผนที่​ บ้านแกไปทางเดียวกับฉัน!" 

เดกุมันมองฉันงงๆ​ ฉันก็เลยจับกระชากแขนมันให้เดินตาม​ 

สาบานได้ว่ากระชากเบาๆ​ แขนมันก็เป็นรอยแดงละ​ ทำไมผิวมันขาวจังวะ​ ขาวอย่างกะหลอดไฟเดินได้

[บาคุโก​ Part​ end] 

[มิโดริยะ​ อิซึคุ​/จักรพรรดิ​เพลิงขาว Part]​

ข้าเดินกลับบ้านอย่างที่ทำเหมือนเมื่อเช้าคือดูแผนที่ไปด้วย

มีคนขวางทางข้าก็หลบ

แต่เขาก็เคลื่อนตัวมาขวางข้าอีกครั้ง​ ข้าจึงหยุดและมองว่าเขามีอะไรกับข้าหรือเปล่า​ 

มนุษย์​คนนี้มองข้าแปลกๆ​ เหมือนพวกเผ่าออร์คที่ใช้มองพวกเทพธิดาหรือหญิงสาวเลย

อยู่ๆก็มีแขนมาโอบเอวข้าแล้วกระชากตัวข้าจนแผ่นหลังข้าไปชนกับอกเขาเข้า

เจ้ามนุษย์​ที่ขวางทางข้าอยู่ๆเดินหนีไป

ข้ามองคนที่มากระชากข้าตัวลอยนิ่ง​ ดวงตาสีแดงของเขาก็มองข้าเช่นกัน

เขามองทั่วใบหน้าของข้าจนมาหยุดที่ริมฝีปากข้า

อยู่ๆข้าก็รู้สึกขนลุก​ หลังของข้าเย็นวาบ

ข้าไม่เคยรู้สึกกลัวแบบนี้มาก่อนแม้กระทั่งกับเผ่าปีศาจ​

ถ้าเช่นนั้นเหตุใดกัน? 

เขาเช็ดจมูกตัวเอง​ ข้าแอบเห็นว่ามีของเหลวสีแดงๆติดแขนเสื้อเขาไป

เขากระชากโทรศัพท์​ข้าออกไปบอกว่าบ้านข้าอยู่ทางเดียวกับเขา​ แล้วก็มาจับแขนข้ากระชากตัวข้าให้ตามไป

นี่ข้ามีแรงน้อยลงหรือเปล่า? 

ทำไมเขาดึงข้าที​ตัวข้านี้ลอยอย่างไร้น้ำหนักเลย

นี่หรือว่าข้าผนึกพลังด้วยรัดเกล้า​สีดำและมันไม่ใช่แค่ผนึกพลัง​ พละกำลัง​ของข้าก็ถูกผนึกไปด้วยงั้นหรอ? 

เดินตามเขาไปสักพักก็มาถึงบ้านข้าจริงๆ

เขายืนส่งข้าอยู่หน้าบ้าน

ข้าหันไปขอบคุณเขา​

"ขอบคุณ!" แล้วข้าก็วิ่งเข้าบ้านทันที​ จะได้อ่านหนังสือต่อ​ กับทำความเข้าใจอัตลักษณ์​ด้วย

[มิโดริยะ​ อิซึคุ​/จักรพรรดิ​เพลิงขาว Part end]​

ชายหนุ่มยืนนิ่งค้างหลังจากได้รับคำขอบคุณกับรอยยิ้มของเด็กหนุ่มไป

"ม่าม๊า! ผมกลับมาแล้ว!"

จนกระทั่งเสียงเด็กหนุ่มเปิดประตูเข้าบ้านไปแล้วเรียกสติเขา

บาคุโกใบหน้าแดงก่ำ​ หันหลังกระแทกเท้าเดินกลับบ้านของเขาโดยตัวเขานั้นลืมคืนโทรศัพท์​ให้เด็กหนุ่มไปเสียสนิท

หลังเด็กหนุ่มเข้าบ้านมาก็รีบขึ้นไปขังตัวอยู่ในห้องกับหนังสือมากมายทันที

ตลอด2สัปดาห์​ก่อนงานกีฬาทางโรงเรียนเปิดให้นักเรียนสามารถใช้พื้นที่ฝึกซ้อมได้อิสระ​

ใน1สัปดาห์​แรกเด็กหนุ่มได้ขังตัวอยู่กับหนังสือวิดีโอการเรียนภาษาและหนังสือเกี่ยวกับเทคโนโลยีตั้งแต่พื้นฐานไปยังระดับศาสตราจารย์​ จนตอนนี้เขาพูดได้3ภาษาและเกือบจะสร้างหุ่นรบ​ขึ้นมาเองได้อยู่แล้ว​ แต่ถึงไม่ต้องใช้เทคโนโลยีเขาก็สามารถสร้างหุ่นนักรบของตัวเองขึ้นมาได้ด้วยพลังของเขาได้อยู่ดี

ในสัปดาที่2ได้เวลาทำความเข้าใจอัตลักษณ์​จนเขาสามารถเข้าไปนั่งเล่นในที่ๆเรียกว่าดินแดนแห่งจิตใจอันมีจิตของผู้ครอบครองOne For Allรุ่นก่อนๆอยู่ด้วย​ บางครั้งที่ออลไมท์มาฝึกต่อสู้ด้วยกันเขาก็บอกออลไมท์ไปถึงการดำรงอยู่ของจิตวิญญาณ​ของผู้ครอบครอง​One For All  และได้รู้ว่าออลไมท์นั้นสัมผัสถึงจิตพวกเขาได้แต่ไม่สามารถสื่อสารได้​ จึงไม่ค่อนแน่ใจนัก

ตลอดทุกครั้งที่ซ้อมต่อสู้กับออลไมท์นั้นเด็กหนุ่มไม่ได้ใช้พลังอย่างอื่นที่มีอยู่เลย​ แต่ใช้แค่One For Allที่ร่างกายนี้ได้รับสืบทอดจากออลไมท์เท่านั้น

จนตอนนี้เขาสามารถใช้One For All 70%และควบคุมว่าจะใช้ออกมามากน้อยแค่ไหนก็ได้​ แต่ถ้าถึง100%เขายังรู้สึกชาๆอยู่หลังการใช้

แต่แค่นี้ก็นับว่าดีมากพอแล้ว​ ออลไมท์ยังใช้เวลามากกว่านี้เลย

.

.

"ม่าม๊าจะดูอยู่ที่บ้านจริงๆหรอ.."

"จ้ะ​ อิสึคุสู้ๆเขานะ" 

"ครับ!" 

ตลอดเวลามานอกจากยามไปโรงเรียนเด็กหนุ่มนั้นจะใส่ชุดยูนิฟอร์ม​ของโรงเรียน​ นอกจากนั้นแล้วเวลาอยู่บ้านหรือออกไปข้างนอกมักจะใส่ชุดฮั่นฝูสีโทนมืดเรียบๆไร้ลวดลาย​ตลอดจนอิงโกะนั้นชินชาไปเสียแล้ว​ แถมเธอยังลองซื้อมาใส่บ้างจนติดใจที่จะใส่ชุดฮั่นฝูไปแล้ว​ แต่ก็มีบ้างก็จะเปลี่ยนไปชุดธรรมดา​ ชุดยูคาตะหรือชุดเดรสแบบอังกฤษ​

.

.

เด็กหนุ่มยืนมองบรรดาผู้คนมากมายที่ทยอยเดินเข้าโรงเรียน

'ม..มนุษย์​ยั้วเยี้ยเต็มไปหมด'​

.

. 

เด็กหนุ่มกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าไปใส่ชุดกีฬาของUA ทุกคนยังปลอดภัยดีเพราะตัวเด็กหนุ่มนั้นเข้ามาเปลี่ยนชุดเป็นคนสุดท้าย​ คนอื่นๆนั้นไปเตรียมตัวอยู่ใน​ห้องรอกันหมด จึงไม่มีใครได้มาเห็นร่างกายที่สมบูรณ์​แบบของเขาทั้งนั้น

.

. 

เด็กหนุ่มก้มหน้าก้มตานั่งเล่นโทรศัพท์​อยู่ก็มีคนเดินเข้ามาหาเขา

"มิโดริยะ" 

เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นสบเข้ากับดวงตาสองสีของคนตรงหน้า​ เอียงคออย่างสงสัย​ 

"ครับ?" 

โทโดโรกินั้นได้มองหน้าคนตรงหน้าชัดๆพลันร่างกายแข็งเกร็งขึ้นมา​ สักพักกว่าจะพูดออกมาได้​ บาคุโกก็มองมาที่พวกเขา

"โดยพื้นฐานแล้ว​ ฉันคิดว่าฉันมีความแข็งแกร่งทางกายภาพ​เหนือกว่านาย..."

เด็กหนุ่มมองลงร่างกายของตัวเองและมองสำรวจคนตรงหน้าก็พยักหน้าให้อย่างเห็นด้วย

โทโดโรกิ​ โชโตะลมหายไปสะดุดไปชั่วครู่ก่อนจะกล่าวออกมาอีกครั้ง

"นายเป็นที่จับตามองของออลไมท์ใช่ไหม​ ฉันก็ไม่อยากสอดรู้สอดเห็นหรอกนะแต่...ฉันจะเอาชนะนาย" เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองหรือเปล่าน้ำเสียงคนตรงหน้ามันฟังดูแปร่งๆ​ หลายคนในห้องก็สังเกต​ได้​

"โอ้​ อะไรเนี่ย​ การ​ประกาศ​สงคราม​จากคนที่แข็งแกร่งที่สุดในห้องหรอ!" 

"มาทะเลาะกันทำไมเล่า! อย่ากดดันก่อนงาน--"

"ฉันไม่ได้จะมาเล่นเป็นเพื่อนกันหรอกนะ" โทโดโรกิปัดมือที่จับไหล่เขาอยู่ออก​ มองไปยังเด็กหนุ่มที่นิ่งเงียบตรงหน้าเขา

"....ได้ครับ" เด็กหนุ่มตอบรับคำที่เหมือนคำท้าของชายผมสองสีตรงหน้าด้วยรอยยิ้มบางๆ

โทโดโรกิเดินออกไปอย่างแข็งทื่อ​ เดินออกมาจากห้อง​ แผ่นหลังพิงกำแพง​ ยกมือขึ้นปิดปากพร้อมใบหน้าของเขาขึ้นสีแดงชัดเจน

.

.

(อันนี้ใช้[พูดผ่านอุปกรณ์​สื่อสารอุปกรณ์​อิเล็กทรอนิกส์​ทุกชนิด]​นะ/ไรท์)​

และแล้วก็ถึงเวลาที่พวกเขาเดินเข้าสนาม

เสียงอันทรงพลัง(?)​ของพรีเซ้นต์​ไมค์ดังขึ้น​

[.................................สาขาฮีโร่ปี1ห้องA!!]

[และตามด้วยห้องB ห้องC, DและEจากสาขาสามัญ​ ห้องF, GและHสาขาสนับสนุน..............] 

เด็กหนุ่มนั้นสงบมาก​ ก็นะ​ เป็นจักรพรรดิ​จะมาตื่นคนเยอะมันก็ใช่เรื่อง

"ขอให้แข่งกันอย่างยุติธรรม!" หญิงสาวสะบัด​แส้ในมือกล่าว

"โอ้..นี่มันฮีโร่18+ มิดไนท์​นี่นา​ เธอเป็นหัวหน้าผู้ตัดสินของปีหนึ่งปีนี้สินะ!" 

และบลาๆๆๆๆ

เด็กหนุ่มก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง

"เงียบซะ! ฉันเป็นคนคุมปีหนึ่งนะยะ! เอาล่ะ!" 

"ตัวแทนผู้เข้าแข่งขันบาคุโก​ คัตสึกิ!"

ชายผมฟางที่เด็กหนุ่มประทับใจที่เขาพาไปส่งบ้านได้ก้าวขึ้นเวทีโดยมือล้วงกระเป๋ากางเกง

"อาจารย์​... ผมจะต้องได้ที่1"

"...."

"...."

"...."

ทุกอย่างเงียบไปก่อนจะระเบิดลงในฝูงชนทันที

เด็กหนุ่มทำการปิดประสาทการรับรู้เสียงของเขาไปและไม่ได้สนใจอะไร​ 

"เอาล่ะพวกเรามาเข้าสู่อีเว้นท์​แรกกันเลย" 

"ไม่มีการปล่อยให้เสียเวลาที่UAสินะ" 

"........และปีนี้รอบแห่งโชคชะตา​ก็คือ​ นี่ไงล่ะ!" 

การวิ่งวิบาก

"เป็นการวิ่งแข่งระหว่าง11ห้องเรียนทั้งหมด​ พวกเราจะปล่อยอิสระ​ในโรงเรียนนี้​ ฮิฮิฮิ...ตราบเท่าที่อยู่ในด่านนั้นพวกเธอจะทำอะไรก็ได้ตามสบาย!"

"งั้นก็มาเข้าที่กันเลย"

ไฟค่อยๆดับลงทีละดวงจนดับลงทั้งหมด3ดวง

สัญญาณ​เริ่มดังขึ้น

เด็กหนุ่มถูกบดเบียดไปตามกระแสฝูงชน​ ทันทีที่เขาสัมผัสถึงไอเย็น​ เด็กหนุ่มกระโดดขึ้นพร้อมๆกับน้ำแข็งที่พุ่งแช่เท้าทุกคน

เด็กหนุ่มวิ่งเยียบไหล่บรรดาตัวประกอบจนพ้นทางอุโมงก็ลงมาวิ่งตามรอยทางน้ำแข็งของคนผมสองสี

จริงๆเขาก็เดินเหินเยียบอากาศได้แหละแถมทำเกือบตลอดเวลาด้วย​ แต่ในโลกมนุษย์​นี้เขาไม่ทำไง

เด็กหนุ่มวิ่งชิวๆไม่รีบร้อน​ ในสายตาคนอื่นแล้วเหมือนเด็กมาวิ่งเล่นในสวนหลังบ้าน

[สุดยอดตัวอุปสรรค​อันดับหนึ่ง​ โรโบ​ อินเฟอร์โน!!]​

"นั่นมันหุ่นยนต์​วิลเลินตอนสอบเข้า!" 

เมื่อเด็กหนุ่มพึ่งจะวิ่งมาถึงก็มีหุ่นที่ถูกแช่แข็งและกำลังล้มลงมา

"...."

เด็กหนุ่มยืนมองความวุ่นวายตรงหน้าด้วยความว่างเปล่า​ก่อนจะเดินเตาะแตะเข้าไปช้าๆ

เด็กหนุ่มเดินมาถึงตรงหน้าบรรดาหุ่นยนต์​วิลเลินมากมาย​ แขนเรียวถูกยกขึ้นตั้งฉาก​ ทุกคนอดจะต้องมองมาไม่ได้​ รอดูว่าเด็กหนุ่มจะทำอะไร

สายฟ้าสีเขียวปรากฏ​ขึ้นที่มือซ้ายที่ถูกยกมือ​ เด็หหนุ่มไขว้นิ้วโป้งกับนิ้วกลางและดีดออกไป​ ปากเล็กขยับพึมพัมเบาๆ

"One For All 20%"

หุ่นยนต์​ตรงหน้ากว่า5ตัวถูกทำลายซัดปลิวออกไป​พร้อมกัน​ แรงลมมหาศาล​สาดซัดทั่วบริเวณ​โดยตัวเด็กหนุ่มนั้นคือศูนย์กลาง​

[กลับมาที่ด่านแรก! หุ่นถูกทำลายกว่า5ตัวพร้อมกันเรียงตัว! เป็นฝีมือเด็กน้อยร่างบางคนนั้นหรอเนี่ย! มิโดริยะ!!นี่สินะสาขาฮีโร่!]​

ชายหนุ่มผมดำรกรุงรังดูง่วงนอนตลอดเวลานั้นเมื่อเห็นภาพนี้จากจอมอนิเตอร์​พลันตาสว่างทันที

ไอซาวะ​ โชตะหรี่ตามองไปที่เด็กหนุ่มผมเขียวที่ค่อยๆปล่อยแขนลงข้างตัว

'ไม่บาดเจ็บ​ ไม่มีทีท่าเหนื่อย​ ไม่มีแม้แต่เหงื่อสักหยด​ เฮ้ยๆๆ​ นี่มันจะพัฒนา​เร็วไปแล้ว!'​ ไอซาวะแสยะยิ้มออกมาอย่างถูกใจ​ นั้นทำเอาอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยอดจะลูบแขนตัวเองไม่ได้

"ยิ้มอะไรกันนาย​ น่าขนลุกน่าอีเรเซอร์เฮด" ยามาดะหรือพรีเซ้นไมค์​กล่าว

หุ่นยนต์​บันทึกภาพนั้นได้ซุมเข้าไปใกล้ๆ​ ในจอภาพขนาดใหญ่นั้นทุกคนจะสามารถมองเห็นใบหน้าเด็กหนุ่มอย่างชัดเจน​ ถึงจะมีฝุ่นควันที่ยังฟุ้งกระจาย​ ในวินาทีที่เด็กหนุ่มนั้นหันไปทางกล้องพอดี​ คนดูทุกคนลมหายใจสะดุดไปชั่วขณะ​ ไม่เว้นแม้แต่เหล่าวิลเลินที่ดูผ่านจอทีวี

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

เราเปลี่ยนใจแล้ว! 

ไ​ม่ต้องวายอ่อนๆหรอก​ เอาวายธรรมดานี่แหละ

เปลี่ยนจาก3p เป็นAll×deku

เอาตั้งแต่ผู้หญิงยันผู้ชาย​ เด็กยันผู้ใหญ่​ แต่ไม่เอาคนแก่นะ​ แต่งไปเรื่อยๆแล้วค่อยเลือกพระเอกสัก2-5คน

สนุกแน่ฮิๆๆๆๆๆ 

รู้สึกว่ายิ่งแต่งวายตัวเองยิ่งจิตขึ้น

เราชอบที่จะแต่งให้ตัวละครมันโรคจิตและหลงใหลในตัวน้องมากๆ​ แต่ด้วยคาแรกเตอร์​ของคัตจังที่มันรุนแรง​ แล้วตลอดมาก็เอาแต่แกล้งมิโดริยะตลอด​ อยู่ๆจะให้มาชอบมาหลงมาอ่อนโยนด้วยก็ใช่เรื่อง​ แต่แบบนี้ก็ท้าทายดี​ 

ให้หมาระเบิดซึนต่อไปอีกนิดค่อยๆเปลี่ยนมาหลงรักนายนายเอกจนโงหัวไม่ขึ้นเลย

ฮึๆๆๆๆๆๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***