III

ติ๊ด​ ติ๊ด​ ติ๊ด

จิ๊บ​ จิ๊บ

เสียงของนาฬิกา​ข้างหัวเตียงและเสียงนกร้องในยามเช้าปลุกคนบนเตียงให้ตื่นขึ้น

เปลือกตาบางขยับเปิดขึ้นเผยอัญมณี​สีมรกต​สะท้อนกับแสงแรกตะวันในยามเช้าที่ส่องผ่านหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้

เด็กหนุ่มขยับตัวลุกขึ้น​ แขนเรียวถูกยกขึ้นมาบดบังแสงส่องดวงตา

เด็กหนุ่ม​ลุกออกจากเตียงนุ่ม​ เผยร่างกายเปลือยเปล่า​สีขาวนวล​ ร่างผอมบางที่มีกล้ามเนื้อพอประมาณ​ ซิกแพ็ก​6ลูกตรงหน้าท้องเรียบๆพอมีให้เห็นอยู่บ้าง​ ร่างกายที่หากใครได้เห็นเข้าไม่ว่าจะเพศไหนต่างต้องหลงใหล

"...."

เด็กหนุ่ม​มองร่างกายเปลือย​เปล่าของตนที่สะท้อนอยู่ในกระจก​ มือเรียวยกขึ้นดีดนิ้ว

เป๊าะ

เปลวไฟสีขาวลุกลามทั้งตัวเด็กหนุ่มและค่อยๆเบาลงปรากฏ​ชุดเหมือนชุดฮั่นฝูบางๆสีดำเทา​ เหมือนกับที่เขามักสวมใส่อยู่เสมอในร่างจริง​ แถมยังเปลี่ยนสีได้ตามใจชอบด้วยนะ

ปลอกแขนแบบผ้าและมีอัญมณี​สีเหมือนกับจักรวาล​ติดอยู่ยังคงอยู่​บนข้อมือ เขายังไม่เคยเข้าสำรวจเลยว่าผู้คุมให้อะไรมาบ้าง

ใช่แล้ว​ อัญมณี​นั่นที่ด้านในคือมิติเก็บของขนาด1ห้องโถงของราช​วัง​เลยล่ะ

.

.

มิโดริยะอิงโกะมองลูกชายของเธอที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปนิดหน่อย​ ดูน่ารักขึ้นมาก​ ถึงจะสงสัยเกี่ยวกับชุดที่ลูกชายของเธอใส่ในวันนี้แต่เธอก็ไม่ได้ถามเซ้าซี้​อะไร​ มันก็ดูดีไปอีกแบบ​ เธอคิดว่าเธอจะลองใส่บ้างดีไหม

เด็กหนุ่มเดินไปเปิดประตูเตรียมที่จะเดินออกไป​ 

"ไปดีมาดีนะจ้ะ" เสียงนี้ทำให้เด็กหนุ่มชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปตอบรับอย่างสดใส

"อื้อ!" ร่างเด็กหนุ่มเดินออกไปก็เจอกับชายผอมแห้งยืนรออยู่หน้าบ้าน​ เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบเดินเข้าไปหา

"ออลไมท์!" เสียงเล็กใสดุจกระดิ่งก้องกังวานกล่าวเรียกเขาอย่างสดใส

ออลไมท์รู้สึกนุ่มฟูในใจลึกๆ

ออลไมท์มองเด็กหนุ่มที่ใส่ชุดเหมือนชุดจีนแบบโบราณ​สีดำเทาบางๆอย่างแปลกใจจึงอดไม่ได้ที่จะถามออกไป

"วันนี้ต้องฝึกด้วยนะ​ ไม่ใส่ชุดที่มันคล่องตัวกว่านี้หรอ?" 

เด็กหนุ่มเอียงคออย่างสงสัยพร้อมกับคิดในใจ

'ไม่ว่าจะยามต่อสู้หรืออะไรข้าก็ใส่ชุดแบบนี้ตลอดนะ...อ่า..จริงด้วย​ นี่มันร่างมนุษย์​นี่นา'​

เด็กหนุ่มส่ายหัวตอบกลับไป

"ไม่เป็นไรครับ​ ชุดนี้น่ะเบาตัวมาก"

"เอาเถอะ" ออลไมท์ก็ไม่ติดใจอะไรต่อ​ หันหลังเดินนำเด็กหนุ่มไป

เด็กหนุ่มก็ก้าวเดินตามอย่างไม่อิดออด

ศาลาริมชายหาดแห่งหนึ่ง

ออลไมท์เดินนำเด็กหนุ่มไปยังศาลานั้น​ ลมทะเลเย็นสบายพลอยให้บรรยากาศ​ดีมาก

ออลไมท์ได้เริ่มอธิบายพลังอัตลักษณ์​ของเขาที่ได้มอบให้กับเด็กหนุ่มเป็นอย่างแรก

วันฟอร์ออล เป็นอัตลักษณ์ ที่มีความสามารถในการส่งต่อพลังไปให้ใครก็ได้ตามที่ผู้ครอบครองคนปัจจุบันต้องการ

ชื่อของมันมีความหมายอย่างตรง ๆ ว่า "หนึ่งเดียว เพื่อทุกคน" (1 อัตลักษณ์ เพื่อทุกคน) และเพื่อที่จะทำการส่งต่อพลัง จึงจำเป็นต้องใช้ DNA หรืออะไรก็ตามที่สามารถเชื่อมต่อกันได้ ในกรณีของออลไมท์ เขาให้เส้นผมกับมิโดริยะ ในการกินเส้นผมนั้นเพื่อรับพลัง

"อัตลักษณ์? One For All?" 

"อ่า..จริงด้วย​ งั้นฉันจะเล่าเรื่องพื้นฐานที่รู้ๆกันดีในปัจจุบั​นของสังคมในตอนนี้" 

ย้อนกลับไปถึงจุดเริ่มต้นแห่งความผิดปกติเมื่อพบว่าทารกที่พึ่งคลอดออกมาเรืองแสงได้​ หลังจากนั้นก็เกิดสิ่งเหนือธรรมชาติ​ที่คล้ายคลึง​กันขึ้นทั่วทุกมุมโลกจนกลายเป็นเรื่องธรรมดา​ สิ่งเหล่านี้ถูกใช้เป็นพลังที่มีลักษณะ​เฉพาะ​ตัวที่เรียกว่าอัตลักษณ์​ ซึ่งในตอนนี้บนโลกใบนี้เต็มไปด้วยฮีโร่และอาชญากรที่ใช้อัตลักษณ์​เรียกว่าวิลเลิน

ปัจจุบัน​ที่ประชากร​80%นั้นมีอัตลักษณ์​ 20%นั้นเป็นคนธรรมดาหรือไร้อัตลักษณ์​ โดยเขานั้นไม่ได้บอกว่าแต่เดิมตัวเด็กหนุ่มมิโดริยะนั้นคือ20%ที่ไร้อัตลักษณ์​ บอกเพียงแค่ตัวเด็กหนุ่มนั้นเป็นผู้สืบทอดพลังอัตลักษณ์​ของเขา​ สัญลักษณ์​แห่งสันติภาพ​คนต่อไป

[มิโดริยะ​ อิซึคุ​/จักรพรรดิ​เพลิงขาว Part]​

ตัวร่างจุติของข้าที่มีชื่อว่ามิโดริยะ​ อิซึคุนั้นได้รับสืบทอดพลังอัตลักษณ์​ของเขา

เพราะงั้นสิ่งที่ข้าสัมผัสได้ถึงพลังแปลกๆอีกสายในร่างกายได้นั้นก็คืออัตลักษณ์​ที่ได้รับสืบทอดมานั้นเอง

ข้าที่ได้ฟังเกี่ยวกับอัตลักษณ์​นี้ก็คิดว่ามันช่างเหมือนพลังของพวกผู้ฝึกยุทธ​เลย​ พวกผู้ฝึกยุทธ​ที่เน้นการต่อสู้และความแข็งแกร่งของร่างกายแตกต่างกับเซียนหรือเผ่าเทพลิบลับ

ดีที่ตอนนั้นข้าตัดสินใจเก็บเอาไว้ก่อนจึงยังไม่ได้ชำละมันออกไป

ออลไมท์ยังบอกอีกว่าตัวข้านั้นยังฝึกใช้พลังได้ไม่เต็มที่​ ทำให้แขนขาหักตลอดเลย​ ให้ตายสิ​ เจ้าเด็กนี่​ ควบคุมพลังของตัวเองก็ไม่ได้หรือไง​ เกิดมาพึ่งเคยพบเคยเจอ

จากที่ฟังมาข้าคิดว่ามันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรนี่นา​ แม้พลังนั้นจะแข็งแกร่งแค่ไหนแม้จะมีร่างกายที่อ่อนแอก็ตาม​ หากทำความเข้าใจได้มากพอ​ น่าจะง่ายกว่าแกะปริศนาหรือทำความเจ้าใจใน​ศาสตร์​แห่งค่ายกลหรือศาสตร์​แห่งอักขระ​เสียอีก

ตอนนี้ข้ากำลังฟังเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนกับออลไมท์​ จากที่ข้าฟังมามันคล้ายกับนิกายของพวกเซียนอสูร​เลย มีอาจารย์​คอยสั่งสอนศิษย์​หรือที่เรียกว่านักเรียน​ วิชาต่างๆที่พวกมนุษย์​คิดค้นขึ้นมาได้นั้นก็เหมือนการสอนศาสตร์​ต่างๆในนิกายเลย​ โรงเรียนที่ตัวข้าอยู่นั้นคือโรงเรียนUA เปรียบเป็นโรงเรียนฝึกฮีโร่อันดับ1เลย​ หรือก็คือคล้ายกับนิกายใหญ่ๆนิกายระดับศักดิ์สิทธิ์​ แถมเขายังบอกอีกด้วยว่าเขาเป็นอาจารย์ของUAเช่นกัน

เขาบอกว่าข้านั้นเป็นนักเรียนปี1ห้องA​ หรือถ้าเปรียบก็คือรุ่นน้องในระดับอัจฉริยะ​นั่นเอง

ตอนนี้ออลไมท์กำลังฝึกอัตลักษณ์​ให้กับข้า ให้ตายสิ​ ท่านจะรีบไปไหนกัน​ ให้ข้าได้ทำความเข้าใจมันก่อนสิ! พลังที่แค่รู้ว่ามันเป็นยังไงแต่ไม่มีความเข้าใจหลักการของมันจะไปใช้ให้มีประสิทธิภาพ​ได้อย่างไร! ข้าไม่แปลกใจเลยหากเจ้าร่างคนก่อนมันจะบาดเจ็บขนาดนั้น! 

เฮ้อ​ เอาเถอะ​ เพราะข้าน่ะ​ อัจฉริยะ​อยู่แล้ว​ ว่าแต่​ จะใช้ออกมายังไงนะ? 

ออลไมท์ใช้โดยการปล่อยหมัดกับที่เท้าสินะ? ไม่สิ​ มันจะใช้ออกมายังไงก็ได้ทั้งนั้นนี่​ งั้นข้าลองเบาๆก่อนแล้วกัน

ตอนนี้ตัวข้าก็ได้มายืนอยู่บนชายหาดโดยตรงหน้าข้ามองเห็นเส้นขอบฟ้า​ ให้ตายสิ​ แสงจากไอ้ดาวกลมๆข้างบนนั่นมันสว่างเกินไปแล้ว! รู้สึกผิวข้ามันร้อนขึ้น

แต่ช่างมันเถอะ​ ว่าแล้วข้าก็ทำการยกมือขึ้นมาตั้งฉากตรงหน้าข้า​ เค้นพลังนั้นออกมาและดีดนิ้วออกไป

แรงดันลมขนาดใหญ่ถูกปล่อยออกไปทำให้น้ำทะเลตรงหน้าข้ามันแหวกออกจากกันอย่างกับรอยงูแหน่ะ

รู้สึกเหมือนข้าได้ใช้พลังธาตุลมเลย

อา...นิ้วข้ารู้สึกชาเลย

เพราะไม่มีเวลาทำความเข้าใจให้มากกว่านี้ออลไมท์ก็ให้ข้ามาลองใช้ดูซะแล้ว

[มิโดริยะ​ อิซึคุ​/จักรพรรดิ​เพลิงขาว Part end]​

[ออลไมท์​ Part] 

ฉันเล่าเรื่องทั่วๆไปของโลกนี้ในปัจจุบั​นให้กับหนุ่มน้อยฟัง

หนุ่มน้อยนั้นก็ตั้งใจฟังฉันอย่างดี​ น่ารักจริงๆ

พอฉันเล่าเกี่ยวกับโรงเรียน​ เด็กน้อยดูเหมือนจะมีความคิดมากมายในหัวเล็กๆนั้นเต็มไปหมด​ เด็กน้อยดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดให้ฟังนะ

พอฉันจะให้เด็กน้อยฝึกอัตลักษณ์​ เด็กน้อยดูเหมือนไม่พอใจบางอย่าง​ ทำไมล่ะ? มองฉันเหมือนโกรธ​จัดแล้วก็ถอนหายใจ​ สรุปแล้วเด็กน้อยเป็นอะไร? 

เด็กน้อยไม่พูดอะไรแล้วเดินลงจากศาลา​ ฉันคิดไปเองหรือเปล่า? เด็กน้อยเหมือนจะเกลียด​ดวงอาทิตย์​ ทำไมล่ะ? หรือว่าแดดมันร้อน? 

เด็กน้อยยกแขนขึ้นตั้งฉากแล้วก็ดีดนิ้วออกไป​ พลังที่ปล่อยออกมาก็นับได้ว่าประมาณ​50%เลยทีเดียว​ ตัวฉันนี่แทบปลิวทั้งที่ยืนอยู่ข้างหลัง​ พอมองไปที่เด็กน้อยว่าบาดเจ็บไหม​ ฉันจะได้พาไปรักษาเลย​ แต่ปรากฏ​ว่า​ เด็กน้อยไม่เป็นไรเลย นิ้ว​ มือ​ แขน​ ยังปกติดีทุกอย่าง​ เป็นไปได้ยังไง? ควบคุมพลังได้แล้วหรอ? เมื่อวานที่มีวิลเลินบุกยังแขนขาหักหมดสภาพอยู่เลย

หรือว่าเมื่อวานที่เด็กน้อยเปลี่ยนไปอย่างกับคนละคน​ ที่ทั้งตัวเป็นสีขาวน่ะและยังจำอะไรไม่ได้เพราะปลุกพลังอัตลักษณ์​ของตัวเองได้หรือเปล่า? อืม​ เป็นไปได้สูงมากเลย

เอาเถอะ​ ไม่ว่าจะเป็นยังไง​ เด็กน้อยก็ใช้พลังถึง50%โดยไม่บาดเจ็บได้แล้ว​ล่ะนะ​ แบบนี้มันต้องฉลอง! 

[ออลไมท์​ Part​ end] 

"หนุ่มน้อยมิโดริยะ​ เป็นยังไงบ้าง?" 

"นิ้วมันชาๆน่ะครับ" 

ออลไมท์พยักหน้า​อย่างเข้าใจ

"จริงสิ​ เธอจำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้ไปโรงเรียนจะลำบากหรือเปล่า​ เวลาก็น้อยด้วยสิ​ คงต้องให้เธออาศัยอ่านหนังสือไปก่อนละนะ" 

"...ครับ"

"นี่ก็เที่ยงแล้ว​ หนุ่มน้อยมิโดริยะ​ เราไปกินข้าวกันเถอะ​ ฉันเลี้ยงเอง" 

เด็กหนุ่มเอียงคอสงสัยนิดหน่อยแต่ก็พยักหน้าตอบกลับไป

.

.

ออลไมท์ได้พาเด็กหนุ่มไปกินข้าวที่ร้านอาหารหรือภัตตาคาร​แห่งหนึ่ง​ สไตล์​ร้านเป็นแบบผสมญี่ปุ่นดั้งเดิม​ มีสวนไผ่เขียวกับน้ำตกหิน​ 

'โห​ โลกมนุษย์​เนี่ย​ มีอะไรให้ข้าแปลกใจไปเสียหมดเลยนะ​ ถึงจะไม่งดงามเท่าวังของข้าก็เถอะ'​

ออลไมท์ได้สั่งไคเซกิที่เป็นอาหารคอร์ส​ให้กับทั้งตัวเองและเด็กหนุ่ม

หลังทานข้าวออลไมท์ได้พาเด็กหนุ่มไปซื้อหนังสือในห้างที่อยู่ในตัวเมือง​ ซื้อเยอะชนิดที่เกือบเหมาทุกเล่มในร้าน​ หนังสือวิชาการ​ หนังสือวรรณกรรม​ หนังสือประวัติศาสตร์​ และอื่นๆอีกมากมายที่สำหรับประกอบการเรียนอย่างเร่งด่วน

เพราะชุดฮั่นฝูสีดำเทาของเด็กหนุ่มนั้นจึงทำให้ตกเป็นเป้าสายตาอย่างเลี่ยงไม่ได้​ ชุดคลุมแบบบางๆสีดำที่ตัดกันกับผิวสีขาวนวล​ ทั้งใบหน้าเด็กหนุ่มนั้นจัดว่าทั้งหล่อเหลาและสวยเข้ากันได้อย่างลงตัว​ ผมสีเขียวเข้มคลอเคลีย​กับใบหน้าขาวและต้นคอ​ กระ4จุดบนใบหน้านั้นช่างดึงดูด​ 

บางคนถึงกับล้วงหยิบโทรศัพท์​ขึ้นมาแอบถ่ายหรือถ่ายรูปกันโต้งๆก็มี

ออลไมท์ด้วยความที่เขาเป็นฮีโร่อันดับ1 ออกสื่อก็ออกจะบ่อยจึงไม่ใคร่สนใจเรื่องแบบนี้แต่ตอนนี้ผู้ตกเป็นเป้าสนใจนั้นหาใช่เขาแต่เป็นตัวผู้สืบทอดของเขา! แบบนี้จะถูกชิงตัวไปเป็นดาราก่อนเป็นฮีโร่ไหมเนี่ย!? 

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

ตอนนี้ก็ให้น้องได้ทำความเข้าใจกับโลกนี้คล่าวๆเพราะต้องอยู่ไปอีกนาน

อีกทั้งพลังOne For Allด้วย

ส่วนอีพระเอก2ตัวนั้นก็รอบทไปยาวๆนะจ้ะ

ส่วนที่เราคิดว่ามันต้องมีคนอ่านงงกับถามเข้ามาแน่

เราจะอธิบายตรงนี้

เวลาน้องคิดในใจหรือพูดกับตัวเองมันจะออกโบราณ​ๆไปนิดหน่อยอย่าง​ "ข้า" "ท่าน" อะไรแบบนี้​ ก็เป็นเทพนิ

ส่วนที่สามารถพูดแบบปกติออกมาได้อย่างเป็นธรรม​ชาตินั้นคือความคุ้นเคยของร่างกาย​ ร่างที่น้องมาสถิตนั่นเอง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***