II

[มิโดริยะ​ อิซึคุที่ตัวจริงคือจักรพรรดิ​ที่จุติ​ part]​ 

ข้ามองไปยังชายร่างผอมผมบอร์นที่มองข้ามาตั้งนาน

ความรู้สึกที่ตกค้างของร่างกายนี้ต่อคนตรงหน้าคือความนับถือ​ และข้ายังมองเห็นว่าเขามีชะตาคือฮีโร่โดยกำเนิด​ ไว้ใจได้แน่นอน​ 

เป็นความรู้สึกที่แปลกดีนะ​ ข้าไม่เคยรู้สึกอะไรกับใครที่ไหนนอกจากความรู้สึกที่อยากเอาชนะท่านพ่อและพี่ๆคนอื่นๆเท่านั้น

นี่น่ะหรือ​ มนุษย์​ ซับซ้อนอย่างที่ข้าเคยอ่านเจอในหนังสือของท่านแม่เลย

เป็นความรู้สึกที่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อมีคนๆนี้​ แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่สามารถบอกเรื่องของข้าต่อเขาได้​ ไม่เช่นนั้นตัวเขาจะเป็นอันตราย​แน่ๆ

ว่าแต่​ ทำไมไม่มีความทรงจำเดิมของร่างนี้ไว้ให้ข้าบ้างเลยเล่า​ โธ่! 

ดูเหมือนคนๆนี้จะสติลอยไปไกลแล้ว  ดูตลกจัง

"คิกๆ" 

อ่ะ​ ดูเหมือนเขาจะรู้สึกตัวแล้ว​ มองข้าแล้วตกใจใหญ่เลย

[มิโดริยะ​ อิซึคุที่ตัวจริงคือจักรพรรดิ​ที่จุติ Part​ end]​ 

"หนุ่มน้อยมิโดริยะ​ เป็นยังไงบ้าง" 

เด็กหนุ่มมองสำรวจตัวเองแล้วหันไปพยักหน้าให้ชายร่างผอม

"ปกติดีนะ...ครับ" 

เสียงแหบเล็กฟังดูลื่นหูยังคงเหมือนเดิม​ เหมือนกับร่างจริง

ดวงตาสีเขียวที่ตอนนี้ดูเหมือนอัญมณี​สีมรกต​เข้มมองมาที่ชายร่างผอมอย่างสดใส

ยากิ​ โทชิโนริ รู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบ​ จนเขาสงสัยว่าวันนี้เขาจะหัวใจวายหรือเปล่า​ หนุ่มน้อยมิโดริยะของเขาน่ารักมาก! 

"ถึงจะมีเรื่องสงสัยมากมายแต่​ ฉันจะไม่ถามเซ้าซี้​อะไรเธอ​ จะรอจนกว่าวันที่เธอตัดสินใจบอกฉันด้วยตัวเอง" 

"ขอบคุณ​ครับ​ ออลไมท์" 

"ไหนๆก็หายดีแล้ว​ เธอจะกลับเลยไหม?" 

"ก​ กลับหรอครับ?" 

'ข้าเห็นว่าดาวดวงนี้ค่อนข้างกว้างใหญ่พอสมควร​เลย​ แล้วข้าจะกลับที่พักของเด็กคนนี้ได้อย่างไร? ร่างกายนี้ไม่มีความทรงจำอะไรเหลืออยู่เลยสักนิด​ ต่อให้มีความรู้สึกตกค้างและความคุ้ยเคยบางอย่างของร่างกายนี้ก็ตาม!'​

'ถ้าหากบอกนิดหน่อย​ ว่าข้าไม่มีความทรงจำเหลือเลย​ คงไม่เป็นไรมั้ง..'

เด็กหนุ่มช้อนดวงตาสีมรกต​มองยากิ​ โทชิโนริอย่างน่าสงสาร

"เฮือก!" ยากิ โทชิโนริยกมือกุมอก

"ค​ คือว่าออลไมท์..ความจริง..." เด็กหนุ่มก้มหน้า​ สูดหายใจเข้าลึกๆและเงยหน้าขึ้นเอ่ยต่อ

"ผม​ จำอะไรไม่ได้เลย" 

นั่นทำให้ยากิ​ โทชิโนริ ตกใจมาก

"หมายความว่ายังไงกัน?" 

"ตอนที่ผมตื่นขึ้นมาเห็นคุณก็มีชื่อของคุณปรากฏ​ขึ้นมาในหัวและผมก็เผลอเรียกออกไปเอง​ ทั้งยามที่คุณเรียกชื่อที่ผมไม่รู้จักผมก็ขานตอบรับคุณไปเองโดยไม่รู้ตัว..."

เด็กหนุ่มเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปก็เงยหน้าขึ้นมอง​ ดวงตาฉ่ำน้ำคล้ายจะร้องไห้​ ยากิ​ โทชิโนริ ตกใจรีบกล่าวปลอบเป็นพัลวัน​

"ฉันเชื่อเธอหนุ่มน้อย​ ครั้งที่เธอเรียกชื่อออลไมท์ออกมา​ มันก็ยังคงเหมือนกับเธอคนเดิมที่มักเรียกฉันอยู่เสมอ​ ฉันรู้สึกได้! ยังพูดไม่จบใช่ไหมล่ะ​ นี่หนุ่มน้อยมิโดริยะ​ อย่าร้องเลยน้าาาา" 

เด็กหนุ่มค่อยๆแย้มรอยยิ้ม​กว้าง​ พยักหน้าหงึกหงักอย่างเชื่อฟัง

"ความรู้สึกภายในผมน่ะนับถือคุณมาก​ รู้สึกเสมอว่าเมื่อมีคุณทุกอย่างจะไม่เป็นไร ถึงจะไม่รู้ว่าคุณเป็นใครก็เถอะ"

คำกล่าวนี้ทำให้ยากิ​ โทชิโนริ รู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ​ เขายิ้มให้กับเด็กหนุ่มอย่างอ่อนโยน

'เหมือนฉันมีลูกชายเลย​ จะว่าไป​ คุณนายมิโดริยะ(หมายถึงอิงโกะ)​ก็ตัวคนเดียวนี่นะ​ ดีล่ะ​ ฉันจะเป็นพ่อเด็กคนนี้เอง​ ลูกชายของฉัน​ แมลงตัวผู้ตัวไหนมันกล้าเข้ามาตอมฉันจะไล่ไปให้หมด!'​ ยากิ​ โทชิโนริ หรือออลไมท์ตั้งใจอย่างแน่วแน่แล้ว

เย็นวันนี้ออลไมท์จึงไปส่งเด็กหนุ่มที่บ้าน​ในร่างมัสเซิลฟอร์ม​ เมื่อถึงหน้าบ้านออลไมท์เปลี่ยนกลายเป็นร่างทรูฟอร์ม​ 

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองประตูบ้านตรงหน้าเขา​ แล้วหันกลับไปมองคนที่พามาส่ง

ออลไมท์ก็มองเด็กหนุ่มที่ไม่รู้จะทำอะไรอยู่หน้าบ้านตัวเองอย่างขบขัน

เด็กหนุ่มยืนนิ่ง​ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง​ ปกติเขาที่มักไม่อยู่ติดปราสาท​เสียเท่าไหร่​ มักจะมีพวกคนอัศวิน​เปิดประตูให้หรือคอยปรนนิบัติ​ตลอด​ และตัวเด็กหนุ่มเองพึ่งจะได้เห็นสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์​จริงๆก็ตอนที่ตื่นขึ้นมาในร่างนี้นั่นแล

ออลไมท์เห็นเด็กหนุ่มยืนนิ่งเงียบอยู่หน้าประตูบ้านตนเองอยู่นานจึงตัดสินใจเดินเข้าไปเคาะประตู

ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนด้านในพร้อมประตูที่เปิดออก

"ค่าๆ​ มาแล้วค่า" 

แกร๊ก

"อิซึคุ!" มิโดริยะ​ อิงโกะพุ่งเข้าสวมกอดลูกชายของเธอทันทีที่เห็น

"แม่เห็นข่าววิลเลินบุกแล้วนะ​ เป็นห่วงแทบแย่​ อิซึคุต้องกลัวมากใช่ไหม​ โธ่" เธอทั้งกอดทั้งลูบหัวลูบหลังปลอบอย่างอ่อนโยน

ตัวเด็กหนุ่มที่พึ่งจะได้รับกอดเป็นครั้งแรกในชีวิตนั้นได้นิ่งค้างไปแล้ว​ แต่ก็กลับมาตั้งสติได้รวดเร็ว

เด็กหนุ่มสวมกอดหญิงสาวตรงหน้าตอบกลับไป​ ใบหน้างามซบลงบนอกหญิงสาว

'อุ่นจัง...นี่น่ะหรอ​ แม่?'​

'ทุกครั้งที่ข้าถามเรื่องท่านแม่ออกไปพวกพี่ๆหรือท่านพ่อมักบอกเสมอว่า​ ท่านแม่ตายไปแล้ว​ ข้าไม่ได้อยากได้ยินแบบนั้นสักหน่อย​ ข้าแค่อยากจะรู้ว่าท่านแม่เป็นใคร​ แต่กลับไม่มีใครบอกอะไรข้าเลย​ ท่านแม่ที่ข้าไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อ​ ไม่เคยเห็นหน้า​ และไม่เข้าใจนิยามคำว่าแม่ด้วยซ้ำ'

'​แต่ตอนนี้​ ข้ามีแล้ว​ แม่​ อบอุ่นเหลือเกิน..' 

อิงโกะพึ่งจะสังเกตุ​เห็นใครอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยก็รีบคลายกอด​ ส่งยิ้มแห้งๆ

"อาจารย์​ที่โรงเรียนของอิซึคุสินะคะ​ ขอบคุณที่พาอิซึคุมาส่งนะคะ" เธอกล่าวพร้อมก้มหัวขอบคุณจนออลไมท์รีบหยุดเธอแทบไม่ทัน

"ไม่เป็นไรๆ" 

"ถ้ายังไงอยู่ทานข้าวด้วยกันเถอะนะคะ" 

"เอ่อ.."

"เถอะนะคะ​ วันนี้ทำกับข้าวเหลือเยอะด้วยสิ" อิงโกะเอ่ยพร้อมนำมือแนบกับใบหน้าอย่างคิดหนักฉบับคุณผู้หญิง

ออลไมท์ปฎิเส​ธไม่ลง

"ก็ได้.."

หญิงสาวได้เชิญออลไมท์เข้าไปในบ้าน

ขณะที่เด็กหนุ่มที่ถูกเมินอย่างฉับพลันกำลังมองอิงโกะอย่างอาลัยอาวรณ์​กับกอดนั้นอยู่

ออลไมท์อดจะหัวเราะออกมาไม่ได้​ ยกมือขึ้นไปลูบหัวปลอบเด็กหนุ่มความจำเสื่อม​ในสายตาของเขา

.

.

โต๊ะอาหารขนาดไม่ใหญ่นัก​ นั่งทานข้าวกัน3คน​ บรรยากาศ​อบอุ่นอย่างยิ่งในความรู้สึกเด็กหนุ่ม​ ถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมต้องกินก็เถอะ​ ก็ปกติเขาไม่ค่อยจะกินอะไรเท่าไหร่นอกจากว่าสิ่งนั้นจะให้พลังงานที่มากพอและเป็นประโยชน์​สามารถล่อเลี้ยงเพิ่มพลังของเขาได้

แต่คุณแม่ที่เขาพึ่งเคยมีครั้งแรกของเขากินเขาก็จะกิน

ว่าแล้วเด็กหนุ่มก็ก้มหน้าก้มตาทานอย่างเดียว​ จนแก้มกลมป่องอย่างน่ารักสร้างรอยยิ้มเอ็นดูจากทั้งคุณนายมิโดริยะและออลไมท์

.

. 

เมื่อกินข้าวเย็นกันเสร็จแล้ว​ อิงโกะลุกขึ้นนำจานไปล้าง​ ตอนนี้จึงเหลือแค่ออลไมท์ในร่างแห้งกับเด็กหนุ่มความจำเสื่อมจำเป็นของเขา

"พรุ่งนี้โรงเรียนปิด2วันนะหนุ่มน้อยมิโดริยะ" ออลไมท์กล่าวบอก

ศัพท์​ใหม่ที่เด็กหนุ่มพึ่งจะเคยได้ยินสร้างความงงงวยให้เขาอย่างมาก

"โรงเรียน?" เด็กหนุ่มเอียงคอถามอย่างสงสัย

"..." ออลไมท์ตบหน้าผากตัวเองดังเพี้ยะ​

เด็กหนุ่มมองมาที่เขาในสายตาประมาณว่า​

คุณตบหน้าตัวเองทำไม? 

ออลไมท์ถอนหายใจออกมาและเอ่ยถาม​ ถึงแม้เด็กหนุ่มตรงหน้าเขาจะยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มคนเดิม​ ถึงจะเห็นว่ายังปกติดีแต่เจ้าตัวนั้นจำอะไรไม่ได้​ 

"หนุ่มน้อยมิโดริยะ​ เธอจำอะไรได้บ้างในตอนนี้" 

เด็กหนุ่มส่ายหัวตอบรับเสียงใส

"ไม่มีสักอย่าง" 

"รู้อะไรบ้างเกี่ยวกับการใช้ชีวิต" 

"ต้องกินอาหาร3ครั้งต่อ1วันแล้วก็ตามด้วยดื่มของเหลวสีใสๆทุกครั้งหลังอาหาร ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมก็เถอะ ครับ" 

"อย่างอื่นล่ะ​ มีอีกไหม"

เด็กหนุ่มทำท่าคิดสักครู่ก็ตอบออกมาอย่างสดใสเหมือนเดิม

"ต้องหลับตาตอนกลางคืนครับ"

ออลไมท์กุมขมับ

เด็กหนุ่มมองเขาด้วยความคาดหวัง​ เหมือนมีตัวหนังสือแปะไว้บนหน้าว่า​

ผมตอบได้​ ชมผมสิ​ ผมเก่งนะ​ รีบๆชมเร็วๆ

"อืม​ หนุ่มน้อยมิโดริยะ​ เก่งมาก" ออลไมท์ยิ้มอ่อน​ 

เด็กหนุ่มยิ้ม​กว้าง​ เหมือนมีเอฟเฟคต์​ดอกไม้สีขาวเบ่งบานสดใส

ออลไมท์ขยี้ตาแล้วมองอีกครั้ง​ เด็กหนุ่มมองเขาอย่างงุนงง

'ตาฝาดหรอ?'​ 

"งั้นหนุ่มน้อยมิโดริยะ​ พรุ่งนี้เราไปฝึกกัน​ ฉันจะเล่าเรื่องเกี่ยวกับโรงเรียนให้ฟัง"

'ฝึกหรอ? ผมชอบการฝึก!​ และร่างกายนี้ก็อ่อนแอมาก!'​

"ไปครับ!" เด็กหนุ่มตอบรับอย่างกระตือรือร้น​

.

.

เด็กหนุ่มยืนนิ่งค้างหลังจากเปิดประตูห้องที่แม่บอกว่าเป็นห้องของเขา

โปสเตอร์​และฟิค​เกอร์ของชายกล้ามโตฉีกยิ้มหน้าขนลุกเต็มผนังห้อง​ โต๊ะ​ ชั้นหนังสือและชั้นเก็บของ​ หรือแม้แต่เตียงผ้าห่มลายออลไมท์กับตุ๊กตา​ออลไมท์

ถึงเด็กหนุ่มจะคิดว่ามันหลอนแต่ด้วยความรู้สึกตกค้างของร่างกายเขากลับชอบมัน​ 

'บ้าอะไรเนี่ย!? จะว่าไป​ ความรู้สึกเดียวกันกับคนๆนั้นเลย ออลไมท์มี2ร่างหรอ? สุดยอด!'​

"จะว่าไป​ ต้องอาบน้ำสินะ.."

"ทำความสะอาด​ร่างกายที่มนุษย์​เรียกว่าอาบน้ำ...." 

"แต่แค่ทำความสะอาด​ ใช้เปลวไฟแห่งการชำละก็ได้แล้วนี่นา​ ไม่เห็นต้องยุ่งยากเลย!" สิ้นคำเปลวไฟสีขาวที่ออกฟ้านิดๆถูกจุดขึ้นบนปรายนิ้วเรียวและค่อยๆลามไปทั่วร่างกาย​ จนกระทั่งปกคลุม​ทั้งร่างเปลวไฟก็หมอดดับไป​ ปรากฏ​ร่างกายเปลือยเปล่า​สีขาวนวลจนเกือบซีดของเด็กหนุ่ม​ เนื่องเพราะ​ เสื้อผ้าถูกเผาไหม้หายไปแล้ว

"อืม..พลังถูกผนึกไปเยอะเลยแฮะ​ แต่ช่างมันเถอะ​ ข้าก็แค่รอเท่านั้น​ ยังไงซะข้าจะปลดผนึกเมื่อไหร่ก็ได้" 

ร่างกายเปลือยเปล่า​ที่ใครมาเห็นต่างต้องหลงใหล​ได้ขยับขึ้นไปซุกตัวใต้ผ้าห่มผืนหนา​ หลับตาลงเพื่อเป็นการพักผ่อนร่างกายอย่างที่เขาเคยอ่านเจอในหนังสือ

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

ตอนนี้จะเป็นตอนเบาๆ​ อ่านเพลินๆ

ให้ทุกคนพอรู้ว่าอิมเมจ​นิสัยน้องเป็นยังไง​ ความโบ๊ะบ้ะ​ น่ารักกับความอ่อนต่อโลกของน้องอะนะ​

ในอดีต​น้องรู้จักสิ่งที่เรียกว่ามนุษย์​แค่เพียงผิวเผิน​ผ่านตัวหนังสือเท่านั้น

และที่สำคัญ​

ไรท์ด้นสดค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***