I

ห้วงจักรวาล​ที่ไหนสักแห่ง

ได้มีร่างเล็กๆสีขาวเผือกของเด็กชายเปลือก​ตาบางสีขาวหลับตาพริ้ม​ โดยรอบตัวนั้นมีโซ่สีทองวนรอบๆตัวของเด็กชายอย่างกับลูกบอล​ 

เปลือกตา​บางสีขาวของเด็กชายเปิดขึ้นเผยอัญมณี​สีทองสว่างที่งดงาม2เม็ด

โซ่สีทองที่วนรอบๆตัวค่อยๆขยายขอบเขตการวนรอบตัวที่รัศมี​กว้างขึ้น​ กว้างขึ้นเรื่อยๆจนระเบิดออก

ไอพลังสีทองส่องประกายจากร่างของเด็กชายและเปลวเพลิงสีขาวที่งดงามปะทุขึ้นจากร่างของเด็กชาย

ผลกระทบ​จากพลังของเด็กชายจนทำให้ดาวเคราะห์​ดวงน้อยๆรอบๆนั้นถูกบดขยี้​เป็นผุยผง​และสลายหายไปท่ามกลางห้วงจักรวาล​ที่มืดมิดแต่ยังมีดวงดาวที่ส่องประกายแสงเล็กๆอยู่ห่างตัวเด็กชายไปกว่าระยะ1au

ผ่านไปเนิ่นนานพลังที่ปะทุออกมาอย่างรุนแรงก็ค่อยๆสงบลงและวนเวียนอยู่รอบตัวเด็กชาย​ ภาพอันแสนงดงามนี้ได้สะท้อนอยู่ในสายตาของตัวตนนึงมาโดยตลอด​

ตัวตนที่อยู่เหนือท้องฟ้า​ ผู้คุมกฎ​ ตัวตนที่คงอยู่เพื่อทำลายเหล่าจักรพรรดิ​ที่เกิดภายในความมืดมิด

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

อัญมณี​สีทองสว่างเม็ดงามมองมายังเขา​ เด็กชายเอียงคอน้อยๆมองอย่างสงสัย​ เขาจึงต้องเป็นผู้เอ่ยทักก่อน

"ขอโทษที่ข้ามองเจ้ามาตั้งนานเลย" 

เด็กชายส่ายหัวน้อยๆเป็นการปฎิเส​ธ​ 

"ไม่...ท่านคือ?"

"อืม..นั่นสินะ​ จะเรียกข้าว่าจ้าวผู้ปกครองหรือผู้คุมก็ได้" 

เด็กชายพยักหน้าตอบเล็กๆและเรียกตามที่อีกฝ่ายบอก

"ผู้คุม...มีอะไรกับข้าหรือ?"

"เช่นนั้น​ ข้าจะไม่อ้อมค้อม" 

เด็กชายยืดตัวตรงตั้งใจฟังอย่างดี​ ผู้คุมอดที่จะเอ็นดูไม่ได้แต่เขาไม่มีหน้า

"เจ้าอยากที่จะแข็งแกร่งขึ้นหรือไม่"

"ใช่​ ข้าต้องการแข็งแกร่งขึ้น​ แข็งแกร่งให้มากกว่านี้.."

"ถ้าเช่นนั้น​ ข้าวานเจ้าให้ช่วยทำภารกิจ​อย่างหนึ่งได้หรือไม่ มันออกจะเป็นคำขอที่น่าอายแต่เราไม่มีทางเลือกแล้ว"

"ว่ามาเถอะครับ" 

"ตามจริงแล้วปัญหาพวกนี้ควรจะหมดไปตั้งแต่จักรพรรดิ​เงาที่2ได้ส่งเหล่าจักรพรรดิ​ทั้ง8หลับใหลชั่วนิรันดร์​ยังโลกแห่งความว่างเปล่า" 

เด็กชายไม่ได้เอ่ยอะไร​ แค่นิ่งเงียบรอฟังคำของตัวตนที่เรียกว่าผู้คุมตรงหน้า

"แต่ก่อนหน้านั้นพวกเขาผนึกพลังกันให้กำเนิดตัวตนอีกตัวตนนึงขึ้นมา​ เขาคือจักรพรรดิ​ที่ยังไม่แน่ชัด ลักษณะ​และพลังคล้ายจักรพรรดิ​มังกรหรือราชาแห่งการทำลายล้างผู้นั้นมากที่สุด"

"หากว่าเจ้าจัดการให้ข้าได้​ เจ้าสามารถทำอะไรกับพลังหรือเศษเสี้ยววิญญาณ​ของเขา ว่าอย่างไร?" 

"...."

เด็กชายก็ไม่ได้คิดมากมายซับซ้อนอะไร​ เขาคิดว่าข้อเสนอนี้ก็น่าสนใจดีจึงรับปากออกไป​ หากว่าการต่อสู้กับเจ้าจักรพรรดิ​ที่ยังไม่ระบุนั่นก็เหมือนการฝึกอย่างนึงที่จะทำให้ตัวเด็กชายเองพัฒนา​ได้เร็วขึ้น​ หากเอาแต่ฝึกฝนสะสมพลังและเลื่อนขั้นมันก็เท่านั้น​ เขาจำเป็นต้องเผชิญ​หน้ากับการต่อสู้บ้างเพื่อสร้างพื้นฐานการต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

"ข้าต้องทำอย่างไรบ้าง" 

"ง่ายนิดเดียว​ เวลานี้จักรพรรดิ​คนนั้นยังอยู่ระหว่างการฟักตัวในช่องว่างมิติที่ไหนสักที่​ เจ้าแค่รอเท่านั้น" 

"รอ?" 

"ถูกต้อง​ รอเวลาที่เขาจะออกมาและจัดการเขา​ นั่นคือสิ่งที่ข้าอยากให้ทำ ได้หรือไม่?" 

"...ได้" 

เมื่อเด็กชายหันหลังเตรียมที่จะจากไปผู้คุมจึงรีบเรียกห้ามเอาไว้ก่อนเมื่อเขายังอธิบายไม่หมด

"รอก่อน​ มีเงื่อนไขอีกอย่าง"

"...?"

"เจ้าต้องลงไปจัดการเขาด้วยร่างจุติ"

"เหมือนกับร่างสถิต​หรือเปล่า?"

"...ใช่​ ข้าได้เตรียมร่างจุติของเจ้าเอาไว้แล้ว​ จงนำสิ่งนี้ติดตัว" ผู้คุมได้มอบกล่องๆหนึ่งให้กับเด็กชาย​ กล่องนั้นมีสีขาวขลิบ​ทองแผ่กลิ่นอายพลังแสงศักดิ์สิทธิ์​

เด็กชายรับกล่องด้วย2มือน้อยๆแล้วเอ่ยถาม

"หมดแล้วหรือไม่?"

"ใช่​ เจ้าไปได้" 

เด็กชายยกมือขวาประสานที่อกด้านซ้ายโค้งตัวลงพอประมาณและหันหลังจากไป​ ร่างเล็กสีขาวของเด็กชายหายไป​ ก่อนจะตามด้วยร่างในชุดเกาะของผู้คุมที่หายไปหลังจากนั้น​ ทิ้งไว้เพียงเศษซากของดาวเคราะห์​น้อยๆที่ถูกทำลายไปในห้วงอวกาศ​ที่ว่างเปล่านี้

.

.

. 

. 

ดาวเคราะห์​สีฟ้าใบหนึ่ง

ดาวเคราะห์​นี้ที่เด็กชายพึ่งรู้มาแค่ว่ามันมีชื่อเรียกว่า​โลกมนุษย์​ ร่างเล็กสีขาวเผือกนัยน์ตา​สีทองสว่าง​ มองไปที่ดาวสีฟ้าที่มีแผ่นเปลือกสีน้ำตาลซะส่วนใหญ่และสีเขียว​ นัยน์ตา​สีทองมองนิ่งๆก่อนที่เรียวขาเล็กนะก้าวไปพร้อมร่างของเด็กชายที่สลายหายไปกลายเป็นกลุ่มก้อนพลังสีขาวและสีทองพุ่งลงไปยังดาวสีฟ้าตรงหน้าเขา

.

.

.

ห้​องสีขาวที่เต็มไปด้วยเครื่องทางการแพทย์​ เตียงพยาบาล​ที่เรียงรายกันในห้องนี้​ มีร่าง2ร่าง​ 1ร่างชายผอมแห้งผมสีบอร์น​ทองกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงพยาบาล​ข้างกันนั้นคือร่างของเด็กหนุ่มอายุ15-16ปีผมสีเขียวสาหร่ายหลับใหล​ไม่ได้สติ​ ทั้งตัวนั้นเต็มไปด้วยผ้าพันแผล​ มีรอยฟกช้ำ​ตามจุดต่างๆ​ ที่เก้าอี้มีร่างของคุณยายในชุดคลุมพยาบาล​ตัวเล็กและบุคคล​ที่เข้ามาใหม่การแต่งตัวที่คาดว่าเป็นตำรวจ

พวกเขาพูดคุยอะไรกันบางอย่าง​ หลังจากที่นายตำรวจออกไปได้ไม่นาน​ ร่างเด็กหนุ่มผมเขียวกระตุกอย่างรุนแรง​ เครื่องแสดงชีพจร​ที่เต้นอย่างรุนแรงจนผิดปกติ​ นั่นสร้างความตื่นตกใจแก่ชายร่างผอมแห้งกับคุณยายในชุดพยาบาล​อย่างมาก​ 

คุณยายคนนั้นรีบตรวจดูอาการ​ เธอหน้าซีดเผือด​ ร่างกายสั่นเทิ้ม​ ชายร่างผอมที่เห็นเช่นนั้นยิ่งพลอยกังวล​ไปด้วย

"ก​ เกิดอะไรขึ้นกับหนุ่มน้อยมิโดริยะ!" ยากิ​ โทชิโนริ เอ่ยถามกับรีคัฟเวอร์รี่ เกิร์ลหรือชื่อจริงคือชูเซนจิ จิโย​ อย่างร้อนรนและเป็นห่วง

"ฉันก็ไม่รู้" รีคัฟเวอร์รี่ เกิร์ลส่ายหัวให้อย่างอ่อนแรง

ติ๊ด​ ติ๊ด​ ติ๊ด

ร่างกายของเด็กหนุ่มหยุดนิ่งไปพร้อมกับเครื่องวัดชีพจร​ที่แสดงผลออกมาเป็นเส้นตรง

"บ้าน่า! ชีพจร​หยุดเต้นไปแล้ว!?" รีคัฟเวอร์รี่ เกิร์ลร้องออกมาเสียงดัง

"เป็นไปได้ยังไงกันครับ!?" ยากิ​ โทชิโนริ เอ่ยถามเสียงดังอย่างร้อนใจ

"ฉันไม่รู้​ มันแปลกมาก​--นั่นอะไรน่ะ?" รีคัฟเวอร์รี่ เกิร์ลกำลังส่ายหัวปฎิเสธแต่ตอนนั้นที่เกิดบางอย่างขึ้นกับร่างเด็กหนุ่ม

ยากิ​ โทชิโนริ รีบหันไปมองสำรวจตัวผู้สืบทอดของเขาแต่ก็ต้องตกใจด้วยเช่นกัน

ร่างเด็กหนุ่มเรืองแสงออกมาเป็นสีขาวและสีทอง​ แสงนั้นเจิดจ้าจนพวกเขาต้องยกมือขึ้นมาบดบังดวงตาตน

แสงสว่างเจิดจ้าอาบย้อมไปทั่วห้องจนมองไม่เห็นอะไรเลย

หน้าต่างที่ถูกเปิดไว้ทำให้แสงนั้นส่องออกไปข้างนอกจนคนที่ผ่านไปมาต้องหยุดมองอย่างประหลาดใจ​ 

ใช้เวลาไปกว่า5นาที​ แสงค่อยๆหายไป

เมื่อพวกเขาปรับสายตากันได้แล้วมองไปที่ร่างนั้นอีกครั้งก็ต้องตกใจ

จากร่างเด็กหนุ่มผมสีสาหร่ายที่พอมีกล้ามเนื้ออยู่บ้าง​ ตอนนี้แทนที่ด้วยร่างผอมบางสี​ขาวโพลน​ของเด็กหนุ่มที่ส่วนสูงไม่ต่างกันนัก​ เส้นผมสีขาวหิมะยาวสยายไปบนเตียง​ ใบหน้าเรียว​ ริมฝีปากเล็กสีพีชอย่างธรรมชาติ​เผลอออกน้อยๆ​ ในชุดเหมือนชุดฮั่นฝูของจีนสีขาวบางๆ

อีก2คนในห้องได้แต่ตะลึง​ตาค้างและตะโกนในใจพร้อมกัน

'งดงามมาก!!'​

ผ่านไปนานกว่าพวกเขาจะคืนสติตัวเอ​งได้​ ทั้ง2มองหน้ากันอย่างงงงวย​ ดวงตาทั้งคู่สื่อความหมายเหมือนกัน

เครื่องแสดงชีพจร​กลับมาเต้นปกติ

'เกิดอะไรขึ้น? กับหนุ่มน้อยมิโดริยะ!?'​

ร่างสีขาวเริ่มขยับตัว​ ทั้ง2คนจ้องมองตาไม่กระพริบ

แพ​ขน​ตา​งอนยาวสีขาวขยับพริ้วไหว​ เปลือกตาบางสีขาวค่อยๆเปิดขึ้นเผยให้เห็นอัญมณี​สีทองสว่าง

พวกเขาแทบหยุดหายใจไปชั่วขณะ

เด็กหนุ่มค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมานั่งบนเตียง​ อัญมณี​สีทองมองสำรวจไปรอบๆจนกระทั่งมาหยุดที่ชายร่างผอมบนเตียงข้างกัน

เด็กชายมองไปสักพัก​ เหมือนจะมีชื่อหนึ่งปรากฏ​ขึ้นในหัวและเด็กหนุ่มก็เรียกชื่อนั้นออกไป​

"ออลไมท์!" เสียงแหบเล็กๆแต่ยังคงไพเราะ​มากเอ่ยเรียกชื่อออลไมท์ด้วยน้ำเสียงสดใสจนตัวเด็กหนุ่มเองยังนึกแปลกใจ

ฝ่ายคนโดยเรียกเหมือนได้มีหอกพุ่งเข้ากลางใจจนงะชักค้างไปแล้ว

'แปลกจัง​ ออลไมท์? ใครกันน่ะ​ แล้วนี่เราลงมายังร่างจุติแล้วหรอ?'​ เด็กชายก้มมองสำรวจตัวเองก็นึกแปลกใจ​ แต่เดิมเขายังรูปร่างเด็กกว่านี้​ ถ้าให้เปรียบเทียบ​ก็คือ5-6ขวบของมนุษย​์​ แล้วทำไม? 

'คิดไปเท่านั้น​ ช่างเถอะ'​ เด็กหนุ่มส่ายหัวเบาๆ

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ" รีคัฟเวอร์รี่ เกิร์ลเอ่ยขึ้นหลังจากคุมสติตัวเอ​งได้​ 

เสียงปิดประตูทำให้ชายร่างผอมหลุดจากภวังค์​ มองเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาอย่างพิจารณา​

เด็กหนุ่มไม่สนใจสายตาที่มองมา​ กลุ่มหมอกสีครามลักษณะ​เหมือนเปลวไฟปรากฏ​ขึ้นตรงหน้า​ เด็กหนุ่มยกมือมาตรงหน้า​ ก็มีกล่องหล่นลงมาบนมือเด็กหนุ่มพอดี​ และกลุ่มควันสีครามเหมือนเปลวไฟนั้นก็ค่อยๆหมอดดับลงและหายไป

ยากิ​ โทชิโนริ ตกอยู่ในความคิดของตนขณะมองสำรวจเด็กหนุ่มตรงหน้า

'เมื่อกี้ยังเรียกออลไมท์​ น้ำเสียงแบบนั้น​ มีอารมณ์​ของความกระตือรือร้น​เหมือนกับหนุ่มน้อยมิโดริยะ​ ไม่สิ​ ถึงรูปลักษณ์​จะแตกต่างออกไปแต่อาจจะ...'

"หนุ่มน้อยมิโดริยะ?"

"ครับ?"

'ใช่จริงด้วยเว้ย! เด็กคนนี้ก็คือหนุ่มน้อยมิโดริยะผู้สืบทอดของเขาเหมือนเดิม​ แต่มันเกิดอะไรขึ้นกันนะ'

เด็กชายนึกแปลกใจกับตัวเองอีกครั้ง​ เมื่อคนตรงหน้าเรียกชื่อที่เขาไม่รู้จักแต่ทำไมเขาต้องขานรับออกไปด้วยล่ะ

แล้วคนตรงหน้าเป็นใคร? เขาก็ยังไม่รู้

หรือจะเป็นความรู้สึกที่ตกค้างของร่างจุติของเขา​ ถ้าเช่นนั้นก็สมเหตุสมผล​

เด็กชายให้คำตอบกับตัวเองได้แล้วจึงละความสนใจไปที่กล่องในมือเขา

'ก็อยากถามอยู่หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น​ แต่เหมือนว่าเวลานี้จะไม่เหมาะเท่าไหร่​'​ ออลไมท์นั่งเงียบๆคอยมองเด็กหนุ่มตรงหน้าเขา

มือเรียวเล็กสีขาวขยับปรายนิ้วชี้เเตะไปที่ลวดลาย​เหมือนรูกุญแจ​สีทองบนกล่อง​ เปลวไฟสีขาวออกทองนิดๆถูกจุดขึ้นที่ปรายนิ้วที่ใช้แตะไปที่รูกุญแจ​

กล่องไม่เล็กไม่ใหญ่ถูกเปิดขึ้นอัตโนมัติ​ เผยให้เห็นของด้านในที่ถูกบรรจุไว้อย่างดีบนผ้ากำมะหยี่​สีแดงสวย

ลักษณะ​เหมือนขนนกสีดำ2อันบรรจบ​กันเป็นวงกลม​ เหมือนมงกุฎ​ของราชาแห่งธรรมชาติ​อย่างเผ่าเอลฟ์​หรือนางไม้เลยแต่เป็นสีดำ​ ข้างๆกันเป็นปลอกแขน​ที่ทำจากผ้าบางอย่างแผ่กลิ่นอายพลังแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์​ มีอัญมณี​ติดไว้ด้วย

มือเรียวหยิบปลอกแขนขึ้นมาบรรจงสวมใส่บนแขนซ้าย​ ตามด้วยมงกุฎ​ขนนกสีดำที่มีไว้เพื่อผนึกพลังของเหล่าสิ่งที่ขึ้นชื่อต้นด้วย​ เทพ​ เท่านั้น​ ใช่​ ตัวเด็กชายนั้นคือเผ่าเทพ​ แต่แตกต่างกับเทพที่อาศัยอยู่บนดินแดนที่เรียกว่าสรวงสวรรค์​

เมื่อมงกุฎ​ขนนกสีดำถูกสวมลงบนหัว​ ตัวมงกุฎ​นั้นส่องประกาย​สีดำออกมาจางๆ​ ตัวเด็กชายนั้นก็เกิดการเปลี่ยนแปลง

เปลือกตาบางหลับตาลง​ กลุ่มผมสีขาวที่แผ่สยายกลายเป็นสีเขียวสั้นระต้นคอและใบหน้าขาว​ จากผิวสีขาวเผือกเริ่มมีสีเลือดฝาดกลายเป็นสีขาวนวลดูสุขภาพ​ดีอย่างมนุษย์​ควรจะมี​ ดวงตาอัญมณี​สีทองกลายเป็นสีเขียว​ มีกระ4จุดบนใบหน้าแต่ละข้าง​ แพขนตายังเป็นสีขาว​ ชุดถูกเปลี่ยนกลับเป็นชุดของโรงพยาบาล​เหมือนเดิม​ 

เมื่อพลังส่วนใหญ่ได้ผนึกลงไปแล้วตัวของเด็กชายจึงกลับไปมีลักษณะ​เดิม

แต่แตกต่างออกไปคือร่างกายที่ผอมบางลงเหมือนร่างจริง​ ผิวสีแทนนิดๆกลายเป็นสีขาวนวลจนเกือบซีด​ ผมหยิกสีเขียวกลายเป็นเรียวตรงลู่ลงคลอเคลีย​กับใบหน้านวล​ กระสี่จุดบนแก้มแต่ละข้างดูมีเสน่ห์​ดึงดูดขึ้น​ ดวงตากลมโตถูกหรี่ลง​ ดูเอ๋อๆไร้เดียงสา​ เหมือนเด็กที่พึ่งตื่นนอน​ชวนน่ามองดูน่ารัก

(เหมือนกับภาพปกเลยค่ะ)​

ยากิ​ โทชิโนริ เบิกตากว้างอย่างตื่นตะลึงแต่ไม่เท่ากับตอนที่เห็นร่างจริงของเด็กชาย

ㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡㅡ

เย่ๆ​ ตอนแรกประสบความสำเร็จ​ด้วยดี(หรือเปล่า?)​

ถ้าถามว่าน้องลงมาจุติในร่างของมิโดริยะที่ช่วงไหน

ไม่บอกค่ะ

แต่บางคนอาจจะเดาถูกก็ได้ใครจะไปรู้~

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***