สัญญา-1

**ณ** **ใจกลางเมือง4เทพ** : หอบงกช🌿

ผมตื่นมาในที่ๆไม่คุ้นเคย ผมได้สอดสายตามองไปรอบๆ ที่นี่มีของประดับทองคำมากมาย วาววับไปหมด นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน ผมงงไปหมดเเล้ว

:ข้าอยู่ที่ไหน วังท่านใช่ฤาไม่ ท่านเจ้าเมือง

:หึใช่เเล้ว ข้าลักพาตัวเจ้าออกมาเพียงเพราะข้ามีข้อเสนอให้เจ้า คือเเต่งงานกับลูกสาวของข้า เจ้ายอมรับฤาไม่

:**ไม่**! กระผมขอไม่เเต่งงานกับลูกสาวท่านเจ้า เป็นเพราะกระผมมีคนรักอยู่เเล้วขอรับ

ผมค้านท่านเจ้าสุดใจ เพราะผมมิอาจนอกใจนางผู้นั้นได้

:เจ้ากล้าขัดคำข้ารึ

:**ขอรับ** ไม่ว่าจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรกระผมก็ไม่สามารถรับน้ำใจท่านไว้ได้ขอรับ

:หึ ถ้าอย่างนั้นข้ามีเรื่องจะเเจ้งให้ท่านทราบ **ท่านเเม่ทัพอาภากร** ข้าจับตัวอริยามาที่นี่ รู้จักนางฤาไม่

:ท่านจักทำอันใดกันเเน่ ปล่อยนางไปเสีย เเล้วจักทำอันใดกับข้าก็ได้

:อืม งั้นข้าขอประหารเจ้าสังเวยให้กับเเผ่นดิน4เทพนี้ เจ้าปฏิเสธน้ำใจข้า ไม่ยอมเเต่งงานกับลูกข้า ในอีก2วัน จะเกิดสุริยคราส วันนั้นจะเป็นวันสุดท้ายของเจ้าบนเเผ่นดินนี้ ท่านเเม่ทัพอาภากร**แห่งเมืองพฤกษ์ไพรวัน**

ตอนนี้ผมรู้สึกเหงา เเละเศร้าเพราะไม่ได้เจอหน้าอริยามาหลายวัน ผมก็หารู้ได้ไม่ว่าท่านเจ้าเมืองจักปล่อยอริยาไปเเล้วหรือยัง

**2ปีที่เเล้ว**

:ลุงจ้ะ เอายาสมุนไพรนี้ไปต้มเเล้วจิบกินเรื่อยๆ จักได้หายในเร็ววันหนาเจ้าคะ

เสียงใสพูดขึ้นพร้อมกับยื่นห่อยาให้ลุงคนหนึ่งที่ป่วยออดๆเเอดๆมาหลายวัน นางมีนามว่า**อริยา** เป็นหมอประจำหมู่บ้าน ส่วนตัวผมคือ **เเม่ทัพอาภากรเเห่งเมืองพฤกษ์ไพรวัน**

ในทุกๆวัน ผมจะเดินผ่านมาเเถวนี้เพื่อไปค่ายฝึก เมื่อฝึกเสร็จ ผมจะมานั่งพักให้หายเหนื่อยใต้ต้นไม้ใหญ่ที่นี่

อริยาจะมาเก็บสมุนไพรป่าตามตีนเขาที่อยู่ใกล้ๆกับต้นไม้ใหญ่ที่ตัวผมชอบนั่งเสียด้วย เราสบตากันอยู่บ่อยๆเเต่ไม่เคยพูดคุยกันสักครา นึกเเล้วก็หดหู่ใจน้อยๆ

:**เฮ่ย** **เอ็งมองใครวะไอกร**

ไอนี่คือสหายร่วมรบของผมเอง ชื่อไตรภพ มันเป็นรองเเม่ทัพเเห่งเมืองพฤกษ์ไพรวัน ซึ่งก็คือเมืองเดียวกับผม

:ข้ามิได้มองผู้ใด

:งั้นรึ เเล้วเหตุใดเอ็งถึงได้ชอบมานั่งใต้ต้นไม้นี้นัก ข้ามิเชื่อว่าเจ้ามิได้มานั่งมองเเม่หญิงหรอกหนา

ภพมันอ่านใจผมได้คงเป็นเพราะเราเป็นสหายรักกันตั้งเเต่เล็ก สนิทสนมกันมาก ยามออกรบก็ไม่ทิ้งกันช่วยเหลือเกื้อกูลกัน จนกระทั่งผมได้ขึ้นเป็นเเม่ทัพ

:เอ็งอ่านใจข้าได้ตลอด ข้าปิดบังเอ็งมิได้สักเรื่อง ที่ข้ามานั่งที่นี่ทุกวันเป็นเพราะข้ามาเเอบมองเเม่หญิงคนนั้น

ผมพูดพลางชี้ไปที่อริยา

:เเม่หญิง!!!

เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับโบกไม้โบกมือเรียกคนข้างหน้า

:ไอภพ !!

ผมตะโกนใส่มันเพราะไม่อยากไปกวนคนตัวเล็กที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บยาป่าที่ตีนเขา

:เจ้าคะ ไม่ใครเรียกข้าฤา

เเละเเล้วเสียงเล็กแหลมก็ตอบกลับมาตอนนี้มือผมเย็นไปหมด เพราะไม่รู้จะทำตัวเยี่ยงไรให้ไม่ผิดสังเกตแต่เเล้วสหายรักของผมก็พูดต่อให้

:สหายข้า มีไข้อยู่หลายวันเเล้ว บอกให้ไปโรงหมอก็มิยอมไป

:หากเป็นไข้สองสามวันน่าจะเป็นไข้ป่าธรรมดา ลองต้มยาสมุนไพรนี้ทานก่อนนอนนะเจ้าคะ จะได้หายเร็วๆ

:ขอรับ

ผมพูดเสียงสั่นๆออกไปทำให้นางจับได้ว่าผมเขิน นางยิ้มเเล้วหัวเราะผมเบาๆ รอยยิ้มนั้นผมชอบยิ่งนัก

นางก็ขอตัวกลับโรงหมอ ผมก็พูดต่อทันทีว่า วันพรุ่งจักชวนนางไปงานกลางคืนที่หอบงกช เห็นเขาว่าไฟประดับสวยงาม มีของให้เลือกซื้อหลากหลาย นางตอบตกลงที่จักไปกับผม

:ยิ้มหน้าบานเชียวนะไอกร

:หึ ขอบใจที่ทำให้ข้าได้คุยกับนาง

:ขอให้เเต่งเร็วๆนะครับ555

ไอภพเป็นคนตลกขี้เล่น มีเเม่หญิงสวยๆมาแอบมองอยู่บ่อยๆ เเต่ผมไม่มีเลย อริยาจะชอบผู้ชายอย่างผมมั้ยนะ

..._________________________________...

ตัดจบ555 คำพูดอาจจะโบราณบ้างสมัยใหม่บ้าง อาจจะงงๆนิดนึงนะคะ 😺

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***