ตอนที่ 3 : ชะตาชีวิต 3/3

The Legend of Eternal Love พลิกชะตาตำนานรักเทพกษัตริย์ ตอนที่ 3 : ชะตาชีวิต 3/3

12ชั่วโมงก่อนเกิดเหตุการณ์

มีจดหมายหนึ่งฉบับจ่าหน้าซองถึง คุณหนู วิคตอเรีย ลูกสาวดยุคเบอร์นาร์ดเนื้อความจดหมายได้เขียนระบุสถานที่วันและเวลาอย่างชัดเจน

"จดหมายฉบับนี้ถึง คุณ วิคตอเรีย ดิฉัน ลูซี่เองเพค่ะ ฉันอยากจะขอโทษคุณ เกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด ดิฉันไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนั้นเลย ฉันไม่อยากให้พวกเราต้องมาทะเลาะกันจนถึงขั้นตัดขาดกัน เพราะเรื่องผู้ชาย ฉันจึงอยากปรับความเข้าใจกับคุณ วิคตอเรีย อีก3ชั่วยาม ได้โปรดมาพบกับฉันที่ โบสถ์แห่ง คำพยากรณ์ของเทพ ฉันจะรอคุณ จาก เลดี้ ลูซี่ "

เมื่ออ่านจบ วิคตอเรีย ก็ฉีกกระดาษจดหมายทิ้ง แทบไม่เหลือเศษกระดาษ ไว้ให้สามารถต่ออ่านเป็นคำได้อีก

สายตาของเธอดูเย็นชาเยือกเย็นมากกว่าปกติ ชีวิตที่ไร้ที่พึ่งผิง ความรู้สึกที่ถูกหักหลัง ความรู้สึกที่เสียคนที่ตนรักมากที่สุดไปอย่างหวนไม่กลับ ภาพติดตา ที่แม่นมถูกฟาดทุบตีโดย ดยุค เบอร์นาร์ด พ่อของตน ยังคงหลอนติดตา ยากที่จะลืมเลือนให้หายไปได้

ก่อนที่จะวิคตอเรียจะออกไปพบกับลูซี่ก็ถูกดยุคเรียกไปพบก่อน ทั้งสองได้พูดคุยกันเล็กน้อย ก่อนที่วิคตอเรีย จะให้พ่อบ้านเตรียมรถม้าพื่ออกเดินทางไปที่โบสถ์

ฮี้ๆๆๆๆๆ

"ถึงแล้วขอรับ คุณหนู"

คนขี่รถม้าได้ทำกล่าวกับ วิคตอเรียก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูรถม้าให้

ไม่นานนักหลังจากที่มาถึงโบสถ์ วิคตอเรียก็ได้รีบเดินไปตามที่นัดพบ

ครื้มม !!!

เมื่อเปิดประตูโบสถ์เข้าไปก็ได้เกิดเสียงที่แสบหูและดังมาก ราวกับเนื้อหนังมนุษย์ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ สถานที่นี้ มันทั้งมืด และน่าชวนขนลุก

เดินไปได้สักพักนึง บรรยากาศในตัวโบสถ์นั้น เย็นยะเยือกราวกับจะดูดกลืน วิคตอเรียเข้าไป

("ทำไมสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แบบนี้ ถึงมีกลิ่นอบอวลแบบนี้ได้ ราวกับ โบสถ์แห่งนี้ มีสิ่งชั่วร้ายอยู่")

****วิคตอเรียกล่าวในใจแม้จะตก**** แต่หล่อนก็ยังคงสีหน้าเดิม ราวกับว่า สถานการณ์ตอนนี้เป็นเรื่องปกติ

กึก กึก กึก!!!

มีเสียงประหลาดได้ดังขึ้นมาจากปลายทางข้างหน้า

เสียงนั้นเหมือนกับเสียงของรองเท้าส้นสูง ที่กำลังเดินอยู่ข้างหน้าเธอ แต่ในตัวโบสถ์นั้นกับมืดมาก ทำให้ไม่รู้ว่าใครกำลังเดินอยู่ตรงหน้า

เมื่อเสียงนั้นเงียบหายสนิท ก็ได้เกิดหมอกควันสีขาว บริเวณรอบๆ จากสีดำเริ่มกลายสีขาวจางๆ หมอกนั้นปกคลุมหนามาก ทันใดนั้นเองก็ได้มีเสียงเรียกมาจากทางด้านหลัง

"ในที่สุดคุณก็มา เลดี้ วิคตอเรีย"

เสียงนั้นแพร่วเบาตํ่า ราวกับจะขาดใจเมื่อเปร่งเสียงออกมา เป็นคำสั้นๆ เสียงนั้น แม้จะน่าสงสารเหมือนรอใครสักคนจนแทบขาดใจแต่ลึกๆนั้นกับแฝง ไปด้วยภัยอัยตราย เสียงแพร่วเบานั่น ราวกับจะกลืนกินเธอไปในพริบตา

สัญชาตณาณของวิคตอเรียสัมผัสได้เลยว่า เสียงลึกลับนั่นแฝงไปด้วยจิตสังหาร เธอรีบชักดาบ ออกมาทันควันและหันหลังไปฟันอย่างรวดเร็ว

ฟื้บบ!!!

"อะไรกันเสียงเมื้อกี้นี้ ท่าไม่ดีแล้วแหะด้วยร่างกายที่อ่อนแอของเราในตอนนี้คงอาจสู้ลำบากถ้าต้องสู้กันตรงๆ"

แม้วิคตอเรียจะรีบชักดาบออกจากฝักอยากรวดเร็วเพื่อหันไปฟันเสียงที่ตนได้ยินจากข้างหลัง ภาพตรงหน้าทำให้เธอนั้นรู้ได้ในทันทีเลยว่า ตอนนี้เธอตกอยู่ในอันตราย เพราะแม้จะฟันตามเสียงนั้นและวิเคราะห์แหล่งที่เกิดเสียง และใชี้สัมผัสของสัญชาตญาณมาช่วย

เธอกับมองไม่เห็นตัวมัน แม้ฟันไปก็มีแต่หมอกหนาทึบเต็มไปหมด มันทั้งรวดเร็ว ว่องไว เกินกว่าที่เธอจะคาดถึง แต่กระนั้น วิคตอเรีย กลับยิ้มอย่างสะใจ ที่เธอได้เจอกับอะไรแบบนี้ เธอสะแยะยิ้ม ราวกับกำลังสนุกสนานอะไรบางอย่างในใจ สีหน้าที่เฉยเมย เริ่มดูเหมือนสาวโรคจิต ขึ้นมา

แต่ยังคง ดูเคร่งขรึมสุขุม อยู่เสมอ แม้จะมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

"ข้ากำลังรอท่านอยู่เลย ท่านหญิง"

"สีหน้าอันหยิ่งยโสของท่าน ราวกับท่านเป็นผู้ชนะตลอด ข้าเกลียดยิ่งนัก ข้าอยากจะเห็นใบหน้าที่ท่านต้องสูญเสียอะไรสักอย่างบ้างจริงๆ มันจะได้ทำให้ข้าสนุกยิ่งกว่านี้อีก ฮาๆๆๆ"

เสียงปริศนาส่งเสียงพูดด้วยนํ้าเสียงที่อ่อนน้อม เคารพรัก แต่ในนึงราวอยากจะขยํ้าเธอให้ตายในคราวเดียว เสียงหัวเราะสะใจนั่น ดังทั่วก้องรอบบริเวณม่านหมอก

มันพุ่งตัวมาหาวิคตอเรียอยากรวดเร็ว รูปลักษณ์ของมันดูผิดแปลกจากมนุษย์ธรรมดาทุกประการ แม้จะเห็นเป็นแค่รางๆในม่านหมอกควันสีขาวนี้

รูปร่างเหมือนคนหลังข่อม ลำตัวยาวสูง ผอมแห้ง แต่อย่าดูถูกร่างกายที่ผอมแห้งของมัน แม้จะดูผอม ราวกับจะไม่มีแรง แต่พละกำลังและความว่องไวกับมีมากยิ่ง มันสามารถงอตัวทำท่าทางได้เหมือนราวกับกิ่งก้ากับแมงมุม ขากรรไกร บิดเบี้ยว มีฟันที่ยาวแหลม เหมือนฟันของสัตว์ป่า มีเล็บที่ยาวคม เหมือนใบมีด

แม้อยู่ในม่านหมอก แต่ดวงตาของมันก็เปร่งแสงสีแดงออกมาจากนัยน์ตา ทำให้สามารถสังเกตได้ว่ามันอยู่ตรงไหน แต่ความว่องไวของมันหาเดาทางได้ง่ายไม่ แค่พริบตาเดียว ก็เข้าประชิดตัวได้แล้ว

("พละกำลังนี่มันอะไรกัน นี่ไม่ใช่พลังเวทย์แน่นอน พลังนี่มันเหมือนกับของพวกปีศาจ")

"แกเป็นตัวอะไรกันแน่ ทำไมถึงคิดจะทำร้ายฉัน แต่ถ้าแกจะไม่ยอมบอกฉันก็ไม่โทษแกหรอกนะ เพราะปกติคนก็เกลียดฉันเยอะอยู่แล้ว หากมีสัตว์ประหลาดอย่างแกอีกซักตัว มันจะเป็นไรไป"

"แค่ฆ่าแกได้ ฉันก็ไม่กลัวแกแล้ว มาสนุกกันดีกว่า"

แม้จะอยู่ในสถานที่ขับขัน แต่วิคตอเรีย ก็ยังตะโกนถามกับเสียงปริศนาที่กำลังเข้าโจมตีเธออยู่ ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้วไม่หวาดกลัวกับศัตรู แม้ศัตรูอาจมิใช่มนุษย์แต่หาทำให้ วิคตอเรียหวาดกลัวไม่

"ฮิฮิฮิ ข้าคิดว่าท่านคงจะรู้อยู่แล้วกระมั่ง ข้าพูดไปก็คงจะเสียเวลาเปล่าๆ เพราะยังไงวันนี้ท่านก็ต้องตายที่นี่"

"ข้าหากลัวเจ้าไม่ เจ้าปีศาจเดรฉาจ หากฆ่าข้าเจ้าได้ ข้าก็อาจจะได้ชื่อเสียง ว่าเป็นหญิงแกร่งที่สามารถปราบปีศาจที่แอบเข้ามาในเมืองได้ และอาจถูกยกย่องอีกก็ได้นะ"

วิคตอเรียรู้ดีว่าร่างกายในตอนนี้ของเธอนั้นยังไม่พร้อมที่จะสู้กับ ศัตรูของเธอที่กำลังสู้อยู่ตอนนี้ เธอไม่รู้แม้ว่า มันคือสัตว์ประหลาด อสูรกาย หรือปีศาจประเภทใด ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมเผยจุดอ่อนก่อน ก่อนที่จะรู้จุดอ่อนของศัตรู

"ไม่ว่าแกจะเป็นตัวอะไร ฉันก็จะฆ่าแกด้วยมือของฉันอยู่ดี"

เปร๊งปร๊างง!!!

เสียงดาบเงินของวิคตอเรีย ที่กระทบกับ เล็บของอสูรกายดังกล่าว ดังสนั่น ไปทั่ว มันทั้งดังและรวดเร็วจนแทบจะเกิดประกายไฟขึ้น ความเร็วดาบของเธอนั้นว่องไวตาม ความเร็วของ อสูรกาย ศัตรูของเธอทัน

จนวิคตอเรียสามารถสัมผัสได้ว่าตอนนี้ดาบของเธออาบไปด้วยเลือดออกอสูรกาย ความสนุกในการต่อสู้ ของวิคตอเรีย รู้สคกไฟลุกพล่านและสนุกเป็นอย่างมาก

เมื่อเริ่มไหลมาต้อนศัตรูได้เธอก็เริ่มหัวเราะสะใจ แม้อสูรกายจะล้อมกัดโจมตีเธอ เธอก็สามารถหมุนหลบตัว ตั้งรับได้เสมอ แม้ช่วงแรกเธอจะเป็นฝ่ายถูกไล่ต้อนซะเอง

ความบ้าคลั่งกระหายเลือดในการต่อสู้ของวิคตอเรียพุ่งพลานขึ้นไปอีก ถอย1ก้าวเพื่อตั้งรับและวิเคราะห์ความน่าจะเป็นไปได้ของศัตรูว่าจะทำอย่างไรต่อ วางกลยุทธ์ ให้ศัตรูเริ่มเผยจุดอ่อนของตัวเองออก และรีบไปฉาก

("แม้ตอนนี้เราจะได้เปรียบ แต่หากเราไม่รีบปิดฉากเร็วไวแล้วละก็ เราอาจจะเป็นฝ่ายเสียท่าซะเอง")

"ดีละ ขอบใจมากเลยที่ทำให้ฉันสนุกได้ขนาดนี้ เจ้าอสูรกายน่าขยะแขยง แม้จะไม่เห็นรูปลักษณ์แกแต่ฉันก็เดาได้เลยว่าหลังจากที่ฉันฆ่าแก สภาพแกจะเป็นยังไงฮาาๆๆๆ"

"อย่าปากดีให้มากนักซะละ คุณหญิง ขอยอมรับเลยนะว่าคุณเป็นคนมีพรสวรรค์มากเลย แต่ฉันนะเกลียดคนมีพรสวรรค์แบบคุณที่สุด

จำคำพูดของคุณไว้ให้ดีนะค่ะ เพราะนี่จะเป็นจุดจบชีวิตของคุณเช่นกันฮาๆๆๆ"

ทั้งสองโต้ตอบกันด้วยคำพูดที่ดูมีความสุขที่ได้สู้กัน หลังอสูรกายปริศนาพูดจบก็ได้จู่โจมครั้งเดียวอย่างรวดเร็วหวังเด็ดหัวของวิคตอเรีย แต่ก็ไม่สำเร็จ วิคตอเรียใช้ดาบตั้งรับการโจมตีด้วยมือทั้งข้างเธอใช้มือจับดาบหมั่น และตวัดดาบเหวี่ยงศัตรูออกจากรอบตัว และใช้แรงทั้งหมดของเธอทิ่มดาบลงไปกลางอกของศัตรู

"อ่าาาาๆๆ ปิดฉากล่ะนะ"

เธอพูดด้วย เสียงอ่อนแรง และปล่อยเสียงหอบเหนื่อยออกมา พลังตอนนี้ของเธอแทบไม่เหลือแรงแล้ว เธอคิดว่าการต่อสู้นั้นจบลงแล้ว แต่นั้นอาจไม่ใช่เพราะมันพึ่งแค่จะเริ่ม

"ข้าบอกท่านแล้วว่าอย่าพึ่งดีใจ เพราะนี่อาจเป็นจุดจบชีวิตท่านเอง"

เสียงแพร่วเบาปริศนา ที่กระซิบข้างหูเธอ เธอรู้ได้ทันทีว่ามันยังไม่ตาย แต่ไม่นานที่จะคลายสงสัย เมื่อหันหลังกลับ เสียงประตูที่เปิดออก ได้ดังขึ้น

แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ได้สาดส่องเข้ามาในโบสถ์

เสียงฝีเท้าของเหล่าทหารมากมายได้เดินเข้ามาตามหาใครสักคน พร้อมกับม่านหมอกที่กำลังหายไป

~ทันใดนั้น~

เสียงขององค์ชายสองก็ดังขึ้น

"เลดี้ ลูซี่ ตอนนี้เจ้าอยู่ที่ใด ข้ามาหาเจ้าแล้ว รีบมาหาข้าเถิด เจ้าไม่ต้องกลัวแล้วไม่มีใครทำอันตรายเจ้าอีก"

เมื่อเริ่มได้สติ วิคตอเรียได้หันกลับมายังที่เดิมที่แทงอสูรกาย ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้านั้น กับเป็น เลดี้ ลูซี่ ที่ถูกดาบของวิคตอเรีย ปักอยู่กลางอก

...~โปรดติดตามตอนต่อไป~~...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***