บทที่ 01 นักฆ่า ในต่างโลก

..." อา...กี่โมงแล้วเนี่ย " เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นอย่างเหนื่อยๆและเอื่อยเฉื่อยเป็นอย่างมาก...

...เขาเอื้อมมือไปปิดนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นอย่างน่าหนวกหู พลางเหม่อลอยมองออกไปนอกหน้าต่าง...

...พลางคิดขึ้นในใจว่า "วันนี้ฟ้าฝนไม่เป็นใจเลยแฮะ"...

...ร่างบางหาวไปหลายทีพร้อมเกลือกกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงของเขา เมื่อชนะความขี้เกียจของเขาไปได้หมดแล้ว ร่างบางจึงลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำ...

...อย่างอารมณ์ดี และพร้อมที่จะไปทำงาน มือสังหาร ของเขาต่อ...

...คนผู้นี้มีนามว่า " อินจื่อ " แน่นอนว่าชื่อนั้นไม่ต้องไปหาความหมายให้มากความนักหรอก อินจื่อ ผู้นี้นั้นถึงร่างกายจะดูบอบบาง อ่อนแอ คล้ายสาวน้อย แต่อย่าได้วางใจว่าคนผู้นี้จะไม่มีพิษมีภัยแต่อย่างใด เพราะแท้จริงแล้ว อินจื่อผู้นี้เป็นถึงมือสังหารผู้เก่งกาจที่สุด อันดับต้นๆ ของมือสังหารทั้งหมด...

...ที่ใช้นามแฝงว่า "ปิงช่าน"...

ซึ่งแน่นอนว่าไม่มีใครรู้ว่ามือสังหารผู้นี้แท้จริงแล้วคือใคร แม้แต่คนรอบตัวเขาก็ยังไม่มีใครรับรู้

วันนี้ใครบางคนได้จ้างวานให้เขาไปสังหารใครก็ไม่รู้แต่ยังดีที่ให้ประวัติชื่อเสียงเรียงนามต่างๆพร้อมทั้งรูปร่างหน้าตามาเป็นอย่างดี งานนี้จึงไม่ค่อยยากสักเท่าไหร่ แถมเงินที่จ้างวานมายังเยอะมากๆอีกด้วยถือเป็นงานที่หวานหมูสำหรับ อิงจื่อ ไม่สิ! ปิงช่าน ผู้นี้เป็นอย่างดี ร่างบางฮัมเพลงเบาๆอย่างคนอารมณ์ดี โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่าวันนี้จะเป็นวันตายของเขา!!

.................

ผ่านไปสักครู่ก็เจอเป้าหมายที่ต้องสังหารแล้ว คนผู้นี้รูปร่างหน้าตาธรรมดา ไม่ได้หล่อเหลาอะไรมาก ตัวอ้วนท้วมหมือนผู้ดี มีอันจะกินแต่ก็ไม่ได้ถือว่ารวยอะไรมากมาย ร่างบางหยุดคิดวิเคราะห์เพราะยังไงเขาก็ไม่อยากเสียเวลาเป็นเงินเป็นทองกับการนั่งวิเคราะห์รูปร่างหน้าตาคนไปทั่วหรอกนะ

"ปะ...เป็นเจ้า!!" สติของร่างบางเริ่มเลือนลางเขาเริ่มรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก ร่างบางกัดปากพลางกั้นน้ำตาแห่งความโศกเศร้า ความตายมันรู้สึกเช่นนี้นี่เอง เขากำลังจะตาย.. น่าขำยิ่งนักที่แม้แต่เวลาทั้งชีวิตเขาจะสิ้นสุดลงแต่สมองพลันว่างเปล่า อาจารย์ มิตรสหาย พ่อ..แม่..ทำไมกัน..ทำไมเราถึงไม่มีใครคอยอยู่เคียงข้างเราจนวินาทีสุดท้ายเลยสักคน....

..."นะ..นี่..เราจะ..ตาย..จริงๆ...แล้ว..งั้น..หรอ" ร่างบางคิดพลันสติที่เริ่มเลือนลางทีละเล็กทีละน้อย จนสิ้นลมหายใจลงในที่สุด...

"ฮะ..แฮ่ก....แฮ่ก..ทะ..ที่นี่..คือที่ไหน..กัน?" ร่างบางสับสนเล็กน้อย เขามองซ้ายทีขวาทีอย่างไม่เข้าใจว่าตนมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง "เราควรจะตายไปแล้วสิ ทำไมถึงยังมีชีวิตอยู่.." ร่างบางคิดแล้วคิดอีกก็ไม่เข้าใจเสียที จึงหยุดคิดและหันมาสนใจสิ่งรอบตัวแทน เขามองไปมองมาพลางเห็น กระจกพกลายสวยชิ้นหนึ่ง ที่อยู่ข้างๆตัวเขามาโดยตลอดโดยที่เขาไม่ทันสังเกตเห็นมันเลยแม้แต่นิดเดียว เขาจึงเกิดความอยากรู้อยากเห็น ถึงรูปโฉมของเจ้าของร่างผู้นี้ จึงลองส่องกระจกพกชิ้นนั้นดู เมื่อส่องดูเขาตกใจเป็นอย่างมากับความงามของเจ้าของร่างคนเก่าที่เสมือนเทพธิดาลงมาจากสวรรค์ ผิวขาวเนียนราวกับหิมะ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูที่ขลับกับผิวสีขาวทำให้ดูงามมากขึ้นไปอีก และดวงตาโตคู่สวยเสมือนดอกไฮเดรนเยียสีแดงที่แค่สบตากันเพียงชั่วครู่ก็ทำให้หลงใหลเป็นอย่างมาก เรือนผมสีขาวสลวยนุ่มนิ่มราวกับผ้าไหมอร่าม ร่างกายที่ไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป เรียกได้ว่า คนผู้นี้ งานยิ่งกว่าผู้คนบนโลกทุกคนเลยก็ว่าได้

ไม่สิ!! ต้องเรียกได้ว่างามจนสามารถชนะเทพธิดาได้ทุกองค์เสียด้วยซ้ำ ร่างบางอึ้งมากกว่าเดิมเมื่อเขามองหน้าเจ้าของร่างมากยิ่งขึ้นเท่าไหร่ก็ทำให้เขารู้สึกลุ่มหลงเป็นอย่างมาก แต่เขาก็รู้สึกเอะใจอะไรบางอย่าง "เอ...คนผู้นี้ทำไมรู้สึกคุ้นๆกันนะ" เขานั่งคิดไปสักพักก่อนพูดขึ้นว่า อ๊ะ!!! อย่าบอกนะว่าเจ้าคือ คนนั้นน่ะ!!!!! ร่างบางจากตอนแรกก็รู้สึกตกใจกับรูปโฉมที่สิริงดงามจนเกินมนุษย์ทั่วไป ก็ต้องรู้สึกตกใจไปอีกที่ว่า เขาคือ จากนิยายที่เขาเคยอ่าน ซึ่งเขารู้สึกชอบตัวละคร นี้เป็นอย่างมากด้วยความที่ เป็นคนที่นิสัยดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่นและยังมีหน้าตาที่รูปงามจนคนเขียนเรื่องนี้ต้องบรรยายไปกว่าครึ่งหน้า!! จนเขาอยากได้พบเจอสักครั้งนึงให้ได้แต่ก็ต้องเสียใจไปเพราะเขารู้ว่า เป็นแค่ตัวละครในนิยายที่ไม่มีตัวตนอยู่จริง ไม่มีทางได้เห็นหน้าคร่าตาเสียด้วยซ้ำ!! "เขาเปรียบเสมือนกับนางฟ้าหรือเทพธิดา จริงๆเลยแฮะ ถ้าใครได้เห็นหรือแค่สบตาคงตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบเป็นแน่แท้" อินจื่อกล่าวด้วยน้ำเสียงขบขันก่อนที่จะสำรวจบริเวณบ้านอย่างจริงจัง

บ้านนี้ี่ค่อนข้างเก่าและโทรมมากแถมยังมีฝุ่นอีกตั้งมากมาย ร่างบางจึงถอดถอนหายใจขึ้นพลางคิดในใจว่า "เฮ้อ อุส่าห์ได้เห็นหน้าคนงาม แต่เสียดายที่มีสถานะยากจนมาก ถึงจะงดงามเพียงใดแต่นักเขียนก็ใจร้ายยิ่ง.. ให้คนงามผู้นี้เป็นเพียงแค่ตัวประกอบที่หลงรักพระเอกจนโงหัวไม่ขึ้นและตายลงอย่างน่าอนาถด้วยฝีมือของพระเอก.." พระเอกของเรื่องนี้ คือ ฮุ่ย เป็นผู้ที่มีนิสัยเงียบขรึมเอากาน ไม่ชอบพบเจอผู้คน แต่มีหน้าตาที่หล่อเหลาที่ร้อยปีจะมีสักคน ขัดกับนิสัยของเขาเป็นอย่างมาก ซึ่งร่างบางผู้นี้เกลียด พระเอก เป็นอย่างมากเพราะเขาบังอาจกล้าฆ่า ได้ลงคอ!! "ถ้าได้เจอหน้านะ ข้าจะตบสักป๊าบให้สาแก่ใจเลยคอยดูเถอะ!!" "แต่ต้องเริ่มทำความสะอาดซะก่อน" ด้วยความที่ร่างบางเป็นคนที่รักความสะอาดอย่างมากถ้ามีฝุ่นหรือสิ่งสกปรกอะไรต่างๆจะรู้สึกุดหงิดเป็นอย่างมากจนต้องทำความสะอาดเป็นทุกครั้ง เมื่อทำความสะอาดเสร็จก็เสียเวลาไปนานพอสมควร ตอนที่เขาทำความสะอาดอยู่เขาก็

ไปเจออัญมณีมาสองสามชิ้น ถ้าตามที่นิยายได้บรรยาย ไว้อัญมณีพวกนี้น่าจะเป็นของครอบครัวเขาที่เคยมีสถานะ เป็นถึงฮ่องเต้กับฮองเฮาแต่ด้วยความที่ทั้งสองท่านใจดีและช่วยเหลือผู้คนแต่ไม่เคย

ปกป้องบ้านเมืองเลยแม้แต่น้อย จึงถูกชาวบ้านรังเกียจและขับไสไล่ส่ง จนต้องมีความเป็นอยู่เช่นนี้นั่นเอง ถ้าถามว่าครอบครัวของเขาหายไปไหนทำไมถึงไม่อยู่กับผู้เป็นลูกเช่นเขา ก็คงต้องบอกว่าครอบครัวของเขาถึงภายนอกจะมีนิสัยใจดี ชอบช่วยเหลือผู้อื่น แต่ภายในนั้นแฝงไปด้วยความร้ายกาจต่างๆนานา ถึงขั้นทิ้งลูกร่วมสายเลือดของตนเพราะเป็นภาระ และไปใช้ชีวิตด้วยกันสองคน ไม่คิดจะให้ความช่วยเหลือใดใดเลยแม่แต่นิดเดียว ผู้นี้ต้องทนใช้ชีวิตดั่งเช่นขอทาน ขอเงินผู้อื่นไปทั่ว บางคนให้บางคนไม่ให้ซ้ำคนที่ไม่ให้ยังทำร้ายเขาจนปรางตาย "เหอะ น่าสงสารจริงเชียว ไหงคนงามถึงได้เจอเรื่องแบบนี้กันนะ" ร่างบางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยแฝงไปด้วยความโกรธเคือง " แต่ที่น่าหงุดหงิดที่สุดก็คงเป็นเจ้าพระเอกหน้าโง่นั่นน่ะแหละ ถ้าจากที่เราเดา น่าจะได้เจอกับพระเอกแล้ว และน่าจะโดนฆ่าตายไปตั้งนาน ก่อนที่เราจะมาเข้าร่างเขา"

"เฮ้อ เรามาช้าเกินไปไม่สามารถช่วยชีวิตนายได้"

ร่างบางกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยเหมือนจะร้องไห้ ก่อนที่จะเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายจนคนมองต้องรู้สึกสั่นเทาและหวาดกลัว "ฮิฮิ ถึงข้าจะไม่สามารถช่วยเจ้าได้แต่ข้าสามารถล้างแค้นให้เจ้ากับพวกคนเลวทรามพวกนั้นได้ เอ..ก่อนอื่นก็คงต้องจับมาทรมานให้สาสมกับที่ทำกับเจ้าไว้ แล้วค่อยๆทำให้พวกเขาสารภาพความผิดทั้งหมดที่พวกเขาก่อละนะ ฮิฮิ" ร่างบางกล่าวด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่นแฝงไปด้วยความรู้สึกปลื้มปีติกับความฉลาดของตน "แต่ยังไงก็ต้องเริ่มที่ไอ้เจ้าพระเอกก่อนอ่ะนะ ความผิดมันน่าจับมาทรมานที่สุด ว่าแต่ฉันจะไปหาไอ้เจ้านั่นเจอ

ได้ไงเนี่ยยย!!"

ร่างบางกล่าวพลันเกาหัวไปด้วย โดยไม่รู้เลยว่าแท้จริงแล้วมีคนผู้หนึ่งแอบมองตนมาตั้งแต่

่เมื่อสักครู่นี้แล้ว.......

แต่งจบสักที เย้! เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราแต่งนิยาย

จริงๆจังๆสักทีค่ะ และเป็นนิยายเรื่องแรกที่แต่งด้วย แต่จริงๆแล้วคือเราแต่งนิยายแชทมาก่อนอาจจะยังไม่ค่อยชินกับการเขียนนิยายแนวนี้เท่าไหร่ ถ้าทุกท่านอ่านแล้วงงก็ขอกราบขออภัยทุกท่านไว้ ณ ที่นี้เลยนะคะ เราแต่งไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่...

แต่เราจะพยายามฝึกแต่งให้มากขึ้นนะคะ!!

เรื่องนี้อย่างที่เห็นค่ะ นายเอกของเราไม่ได้โลกสวยและจิตใจดีเหมือนบางเรื่องนะคะ ถ้าใครหวังนิสัยแบบนั้น คงต้องขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ..

~.....~

เฮะเฮะ~ ทุกคนลองเดาดูสิคะ ว่าคนที่แอบมองน้องมาตลอดเป็นใคร เดาถูกไม่มีรางวัลให้นะ!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***