บทน+เนื้อเรื่อง

หลิงหลิง:เป็นคนที่สวยงานเเละฉลาดหลักเเหลมที่สุดในบรรดาองค์หญิงหรือเเม้กระทั่งฮองเฮานางชอบช่วยเหลือผู้อื่นเห็นประโยชน์เเก่ส่วนรวมเเต่เรื่องน่าเศร้าก็เกิดขึ้นกับตะกูลของนางตะกูลนางถูกคำสาปเเละนางต้องการที่จะหาคู่รักมาเพื่อสืบทอดตระกูลของนาง

หลิงลี่:เป็นน้องของหลิงหลิงมีนิสัยขี้อิจฉาเเละขอบเบ้าข้างบรรเาขุนนางนางชองเที่ยวเล่าชอบดื่มสุราชอบค้าตัวเองนิสัยเจ้าเลห์เเละนางได้เข้ามาในวังนางเห็พี่ของตนเป็นฮองเฮาเลยอิจฉาเเละอย่กได้ตำเเหน่งนั้นนายเลยเป็นคนพวกเดียวกันบรรดาองค์หญิงที่จ้องจะเล่นงานฮองหรือพี่ของตัวเองมาโดยตลอดเวลาเเละนางก็ไม่เคยเห็นความดีของใครเพศยาไปวันๆจนนางกำลังจะถูกถอดยศ

เสี่ยวเหมย:เป็นเพื่อนสนิทกับหลิงหลิงเเละชอบเเบ่งปันอาหารเอาให้กับหลิงหลิงเวลาที่จะต้องออกเดินทางออกจากวันไปหลายวันเมื่อเพื่อนสนิทของเขารู้สึกเศร้าก็จะเข้ามาปลอบใจอยู่บ่อยๆเเละคอยให้กำลังใจอย่างสม่ำเสมอ

เอ่อหนาน:เป็นฮ่องเต้หลงรักหลิงหลิงเเต่ถูกท่านเเม่ของตนห้ามไม่ให้รักหรือชอบหลิงหลิงเพราะตะกูลโดนคำสาปเเต่เขาก็ยังจะดื้อรั้นที่จะรักเเม้ว่าจะต้องโดนคำสาปตามไปด้วยก็ตามเเต่ท่านเเม่ก็จะให้ไปเเต่งงานกับคนที่รวยเเละสละสลวยไม่มีคำสาปและอยู่ที่อื่นเขาก็ปฏิเสธว่า”ไม่ข้ารักหลิงหลิวเเล้ว”

สนมเสี่ยวหลาน:เป็นสนมในวังชอบเที่ยวเล่นนิสัยเหมือนหลิงลี่เเละชอบฮ่องเต้มานานเเต่เมื่อนางเห็นฮ่องเต้ไม่ได้ชอบนางเเละนางเห็นว่าหลิงหลิงชอบฮ่องเต้เลยคิดจะทำร้ายให้ตายกันไปข้างเดียวเเละอยากจะได้ตำเเหน่งฮองเฮาเป็นอย่างมาก

เข้าเรื่อง

เช้าวันที่เงียบสงบหลิงหลิงได้ตื่นเเละเดินเล่นอยู่ที่สวนดอกไม้เเละอ่านหนังสือพลางจิบชาไปจนเรื่องไม่ขาดคิดได้เกิดขึ้น

“หลิงหลิงเจ้านะคิดจะทำอะไรกันเเน่อยู่ดีๆเจ้าก็ชอบมาเเตะเนื้อต้องตัวข้าบางครั้งเจ้าก็ชอบเเย่งของๆข้า”(สนมเสี่ยวหลาน)

“อะไรกันข้ายังไม่ได้เเย่งของๆเจ้าไปเลยเจ้าอย่ามาใส่ร้ายข้านะ”

ทันใดนั้นน้องสาวของหลิงหลิงก็ได้เดินเข้ามาต่อว่าทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เจ้านี่ไม่รู้อะไรเลยเจ้าชอบเเกล้งนางตลอดเวลาเจ้ามันเป็นพี่ที่เเย่มากตั้งเเต่เจ้าเป็นฮองเฮาหลงในอำนาจ”(หลิงลี่)

ทันใดนั้นหลิงหลิงก็คิดว่าตนเองเป็นคนที่เเย่ยังไงเเต่ด้วยนางไม่ชอบฟังคำกล่าวของใครนางเลยพูดออกไปว่า

“ข้าไม่ได้เป็นพี่ที่ไม่ดีใครกันที่เป็นคนที่เ้ย่หลงเเต่ผู้ชายงานการไม่ทำชอบมั่ซุ้มกับผู้ชายไปเรื่อยเป็นคนเพศยาไปวันๆเมื่อรู้ว่าตระกูลโดนคำสาปเเละข้าเป็นฮองเฮา”(หลิงหลิง)

เมื่อหลิงลี่ได้ยินคำนั้นนางก็เลยโกรธมากเเละคิดในใจว่าพี่เราก็พูดถูกเป็นบางครั้งเเต่นางเยียดหยามข้าชอบว่าข้าเป็นเพศยาเล่ล่อนไปวันๆนางเลยเดินออกไปกำมือ2ข้างนางโกรธเเค้นเเละหันมาบอกว่า

“ท่านพี่จะต้องเสียใจสักวันนึงท่านจะต้องตายเพราะปาก”(หลิงลี่)

หลิงหลิงไม่ได้โต้ตอบอะไรเเละนั่งอ่านหนังสือพลางจิบชาไปจนถึงตอนบ่ายฮ่องเต้ก็ได้เดินมาหา

“วันนี้เป็นวันที่สดใสเหมาะเเก่การไปเดินตลาดสนใจไปกับข้ารึไม่”

หลิงหลิงรู้ตั้งนานเเล้วว่าฮ่องเต้นั้นเเอบมองเเละหังมาตลอดเลยไม่ได้คิดจะพูดเลยพูดว่า

“ไปสิเพคะ”

ที่ตลาด

ทั้งร้านค้าเเละตลาดสุดเเสนจะเงียบเง้าทางท่าเรือก็ว้าเว้เเละเปล่าเปลี่ยวเป็นอย่างมากเเละทันใดนั้นมีเฒ่าแกคนนึงมาบอกว่า

“ช่วยด้วยๆฮองเฮาที่นี่มันร้างมานานมากเเล้วไม่มีผู้ใดมาเดินที่นี่เเละกล่าวหาว่าที่นี่มีผีที่ดุร้ายเป็นอันมาก”(เฒ่าเเก่)

ทันใดที่หลิงหลิงเเละฮ่องเต้ได้ยินคำนั้นก็เลยเอ่ะในกันว่าที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นจนอยากคิดว่าอยากจะช่วยทันใดนั้นหลิงๆได้ถามเข้าไปว่า

“ที่นี่เกิดอะไรขึ้นคะเเล้วทำไมจึงมีคนกล่าวหาว่าที่นี่ผีร้ายกัน”(หลิงหลิง)

ทันใดนั้นเฒ่าเเก่ก็บอกว่า

“ที่นี่น่ะร้างไปตอนที่พวกนางสนมได้มาเดินตลาดเเห่งนี้พอเดินนางก็ติของพวกเราเป็นอย่างมากจนเจ้าที่หรือผีที่นี่ไม่พอใจจัดการทุกคนเเละหลอกหลอนคนที่นี่จนลูกจ้างนายจ้างพากันหนีออกไปค้าขายที่อื่น”(เฒ่าเเก่)

ทั้งที่สองคนฟังครั้งเเรกไม่เชื่อเเต่หลิงหลิงก็ใช้ความคิดเเละคิดวิเคราะห์อย่างถีถ่วนเเละจึงไม่เเตกตื่นเ้ละได้บอกกับเฒ่าเเก่ไปว่า

“ท่านไม่ต้องกลัวนะข้าจะจัดการความเรียบร้อยนี้เอง”(หลิงหลิง(

ทันใดนั้นฮ่องเต้ก็ตกใจกับคำพูดหลิงหลิงเป็นอย่างมากว่าเราไม่เก่งด้านการไขปริศนาเเละเมื่อฮ่องเต้จะพูดหลิงหลิงก็รู้ว่าจะพูดเลยขัดคำพูดไปว่า

“ไม่เป็นไรคะเดี๋ยวข้าจัดการเองได้ท่านไม่จำเป็นต้องห่วงคะ”

ด้วยความที่ฮ่องเต้เป็นห่วงเลยบอกไปว่า

“ไม่เป็นไรข้าจะอยู่เป็นเพื่อนนี่ก็ใกล้ค่ำเเล้วเรากลับกันดีกว่า”

เมื่อหลิงหลิงได้ฟังคำพูดก็เลยคิดว่าผีน่ะจะปรากฏให้เห็นในเวลาโพล้เพล้เเละพลบคะเท่านั้นนางเลยจึงคิดว่าไม่ตัดสินใจจะกลับวังก่อนเเละนางยืนยันที่จะอยู่ที่นี่จนจะได้รู้ว่าสถานที่เหล่านี้เกิดอะไรขึ้น

“ข้าอยากจะอยู่ที่นี่มห้ได้เบาะเเสไปบ้างข้าขออยู่ที่นี่ไม่เกินค่ำมากนักข้าอยากจะขอดูเเละสาเหตุของที่นี่”

เมื่อฮ่องเต้เป็นห่วงนางมากกลัวว่านางจะเป็นอะไรเลยตอบสวนกลับไปว่า

“ไม่เป็นไรข้าอยากจะช่วยเจ้าด้วยเพื่อจะได้สืบหาข้อมูลเเละสาเหตุได้เร็วยิ่งขึ้น”

พอสองคนได้คุยกันเเละหันไปดูกลับไม่พบเจอเฒ่าเเก่คนนั้นเเล้วเเละได้นินเสียงหมาหอนเเละนกที่กำลังบินกลับรังทันใดนั้นก็มีผู้หญิงผมยาวชี้หน้าเเละกล่าวคำว่า

“ออกไปสะ”

ทำให้ทั้งสองคนตกใจเป็นอย่างมากเลยวิ่งหนีจนไปชนกลับสิ่งที่ไม่ขาดคิดนั่นคือ!!!!

“ศพนี่นา”(หลิงหลิง)

ทั้งสองคนได้เห็นสภาพศพที่เเขวนคอเเละศพนั่นคือเฒ่าเเก่ที่ได้พูดกับเขาสองคนเมื่อกี๊!!!

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***