บทที่ 1 เจอตัว

“ปรี๊ดดดดดดด”

บรื้นนนน

ทันทีที่เสียงนกหวีดดัง พร้อมกับผ้าที่หญิงสาวชูขึ้นเหนือศีรษะปริ้วออกไป รถมอไซค์ที่อยู่ในสนามทั้งสองคันก็เร่งเครื่องขับเบียดไล่เพื่อแซงอีกฝ่ายไปยังเส้นชัย ไม่ลดละ

บรื้นๆๆๆๆๆ

รถ Ducati สีแดงสดราคาเท่ารถเบนซ์ขับปาดหน้ารถคู่แข่ง บดขยี้ไปมา ยิ่งใกล้ถึงเส้นชัยทั้งคู่ยิ่งเร่งเครื่องผลัดกันแซงขึ้นลงอย่างเมามัน เรียกเสียงเชียร์ดังลั่นไปทั้งสนาม

เอียด~โครม!

รถคู่แข่งเสียหลักพลิกคว่ำข้างทาง ทำให้การแข่งขันที่กำลังดุเดือดต้องจบลง

“ไอ้เสือ มึงเป็นอะไรหรือเปล่าวะ”

“กูว่ามึงไปดูคนที่กลิ้งไปข้างทางก่อนไหม ตายห่าแล้วมั้ง”

ทั้งคู่และคนกลุ่มหนึ่งรีบเข้าไปดูรถที่ล้มอยู่ข้างทาง คนหนึ่งในกลุ่มนั้นรีบเข้าไปช่วยเพื่อนที่นอนอยู่ข้างรถ ตรวจเช็คแน่ใจว่าไม่เป็นอะไรจึงพากันเดินมายังข้างสนาม

“เชี้ย แม่ง รถเวรทำกูแพ้”

คนแพ้หัวเสียตีโพยตีพายเตะรถไม่หยุด

“เอาไงไอ้เสือมึงชนะแล้ว จะเอาผู้หญิงหรือจะเอาเงิน”

เอก คนคุ้มสนาม เขาเป็นคนกลางที่คอยตัดสินการแพ้ชนะของทุกการแข่งในที่นี้ ยื่นข้อเสนอให้แก่ผู้ชนะ การแข่งขันครั้งนี้นอกจากเงินที่เดิมพันไว้สูงแล้ว ยังมีดาวคณะที่เป็นของล่อตาล่อใจสำหรับผู้ชนะในครั้งนี้ด้วย

“น้องรหัสมึง”

“หึม? น้องรหัสกู…อะไรของมึงว่ะ”

“ไอ้ภีม กูจะเอามัน”

“เชี่ย มึงบ้ารึเปล่าไอ้เสือ”

เอกทำหน้าตกใจปนสงสัย แต่พอเสือยื่นข้อเสนอให้ เขากลับตกลงอย่างไม่ลังเล

“มึงเอาเงินไป แล้วเอาไอ้ภีมมา”

“พี่เสือเอาจริงโว้ย แบบนี้จัดไป เดี๋ยวกูจัดการให้”

“หึ พรุ่งนี้พามันมาที่คอนโดกู”

“เบาๆนะมึง น้องกูมันยังไม่เคย 555 แต่ทำไมมึงถึงสนใจมันว่ะ มึงกับมันก็ไม่น่าชอบผู้ชาย แถมไอ้ภีมมันยังเจ้าชู้ปี้ไม่เลือกอีก”

“หึ…”

เสือไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาเพียงแต่รับเงินที่ได้มาแล้วโยนไปให้คนตรงหน้า ก่อนจะขับรถแยกไป

วันรุ่งขึ้น เสือไม่ได้ออกไปไหน เขาไม่ได้ไปเรียน เอาแต่นั่งดื่มเหล้าสูบบุหรี่อยู่ในห้อง มองรูปแฟนที่จากไปเขาทั้งแค้นทั้งโกรธตัวต้นเหตุที่มันไม่ได้สำนึกผิดแม้แต่นิดเดียว

“ก็อกๆๆ”

ประตูถูกเปิดออก พร้อมกับเสียงโว้ยวายของคนที่ถูกหิ้วปีกจากการถูกมอมเหล้าจนเมาไม่ได้สติ

“ใครฟร๊ะ ปล่อยกูเซ่ จับอยู่ด้ายยยย”

“หึ”

“อะ โอ้ยยย เจ็บ เชี่ยเจ็บ”

เสือจับแขนของภีม เขาบีบล็อคไว้เต็มแรงจนอีกคนหน้านิ่ว เขาพยุงกึ่งลากภีมเข้ามาในห้อง

“ไอ้เสือมึงเบาๆหน่อยนะเว้ย เดี๋ยวมันจะตายห่าซะก่อน”

“เออ พวกมึงกลับไปได้แล้ว”

“เชี่ย ใจร้อนจริงนะพี่เสือ”

ปัง!

เสือปิดประตูใส่หน้ากลุ่มเพื่อนที่ยืนล้อกันไม่หยุด เขามองคนข้างๆที่สูงไม่ต่างจากเขามาก แถมรูปร่างก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่ มีแค่สีผิวที่มันตัดกันจนเห็นได้ชัด เสือจับแขนคนที่ยืนเมาไม่รู้สติเหวี่ยงลงกับพื้นอย่างไม่ใยดี

“เจ็บ ไอ้เหี้ยยย”

เขาไม่ได้สนใจคนที่นอนร้องโวยวายเลยแม้แต่นิดเดียว เสือเดินไปนั่งบนโซฟา จุดบุหรี่สูดเข้าจนเต็มปอดก่อนปล่อยควันให้ล่องลอยไปทั่วห้อง เเก้วเหล้าที่ว่างอยู่บนโต๊ะด้านหน้าถูกหยิบขึ้นมาก่อนจะสาดใส่หน้าคนที่นอนอยู่บนพื้น

“เหี้ย อะไรกันว่ะเนี่ย มึงเป็นใคร ไอ้หน้าส้นตีน”

ภีมเริ่มมีมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว เขามองไปยังคนที่สาดเหล้าใส่เขาอย่างโมโห เขาไม่คุ้นหน้าคนที่อยู่ตรงเลยหน้าสักนิด ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้

“ไง ไอ้ภีม”

เสือทักทายด้วยน้ำเสียงเย็นชา พร้อมสายตาดุดันที่มองมายังคนที่กำลังโวยวาย

“มึงรู้จักกู ได้งายยย แล้วไอ้พี่เอกไปหนายย

ภีมพูดไป ก็เซไป เขายังไม่สร่างเมาเต็มร้อย ภีมไม่ได้รับรู้ถึงความโกรธที่กำลังจะปะทุของคนตรงหน้าแม้แต่น้อย เสือยิ้มเหี้ยม ก่อนมือหนาตบลงไปที่แก้มซ้ายเต็มเเรง

เพี๊ยะ!

“โอ้ย! ไอ้สัด มึง…อ๊ะ”

เขาจิกหัวคนที่ยืนเซให้เงยมามองหน้าเขาชัดๆ

“ถ้าพูดเหี้ยๆอีก มึงจะโดนตีนแทนมือ”

“เจ็บๆ ปล่อยกู”

เล็บของเสือจิกลงไปที่หนังหัวของภีมจนแสบ ภีมที่เริ่มจะสร่างเมา มองคนตรงหน้าอยู่สักพัก เขาคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าไปรู้จัก หรือกวนตีนใส่รุ่นพี่คนนี้ตอนไหน เขารู้แต่ว่ามันเป็นเดือนมหาลัยแต่เขามั่นใจว่าไม่เคยเฉียดเข้าไปใกล้มันแน่ๆ

“มึงจำฟ้าได้ไหม”

ภีมเบิกตากว้าง ชื่อนี้ทำเขาแทบสติหลุด พี่ฟ้า พี่ที่คณะ เขาเจอตอนมารับน้องครั้งแรก ภีมถูกใจพี่ฟ้ามาก จนวันที่รับน้องวันสุดท้ายเขากับเพื่อนวางแผนมอมเหล้าพี่ฟ้า และมีอะไรกันหลังจากนั้น เขาคิดว่ามันจะจบ แต่พี่ฟ้ากลับไม่จบ หลังจากนั้นไม่นาน เขาจึงได้รู้ข่าวว่าพี่ฟ้าฆ่าตัวตาย ภีมตกใจและเสียใจ การฆ่าตัวตายของพี่ฟ้า จึงเหมือนเป็นตราบาปมาให้เขาจนถึงทุกวันนี้

“มึงกล้ามากนะที่สวมเขาให้กู มึงกล้ามากที่ทำฟ้าตาย”

ภีมตกใจที่ได้ยินเสือพูด เขาจับมือเสือที่จิกหัวเขาไว้แน่นเพราะความเจ็บปวด

“มึง…กับพี่ฟ้า?!”

“เอากับแฟนเขา แต่ไม่รู้จักผัวเขา ไอ้เลวระยำ”

เสือจับหัวของภีมกระแทกไปกับกำแพงจนเลือดไหลลงมาข้างขมับ

“โอ้ย! เหี้ยเอ้ย”

ภีมทั้งเจ็บทั้งจุก เขาไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงต่อไป ต้องขอโทษ ต้องปฏิเสธ หรืออะไร สมองตีรวนไปหมด

“กูอยากจะรู้ว่ามึงเอามันแค่ไหน ทำไมฟ้าถึงได้ติดใจมึงนัก”

“มึง…อย่านะ!”

ภีมเบิกตากว้าง ข้อมือของเขาถูกรวบตรึงเกี่ยวไคว้ไว้ด้านหลัง เชือกเส้นหนาได้ถูกนำมามัดข้อมือจนแน่น

“มึง…อย่านะ ไอ้ระยำโรคจิต”

“หึ! ปากดีนะมึง…แต่กูว่า…”

เสือยื่นหน้าเข้าไปพูดใกล้ใบหูคนที่ถูกมัด

“อมให้กู จนกว่ากูจะเสร็จ”

“มึง ไอ้สารเลว!”

เสือผลิกจำเลยให้หันหน้าเข้าหาเขา เขากดหัวภีมบังคับให้นั่งลง กางเกงยีนส์สีซีดของเสือถูกปลดออกลงมากองกับพื้น

“อมให้กูเดี๋ยวนี้!”

เสียงหนาดังก้อง คนพูดมองหน้าตื่นตระหนกของอีกฝ่ายอย่างซะใจ ภีมดิ้นไปมาจนข้อมือที่ถูกมัดไว้ห้อเลือด ยิ่งเห็นท่าทางผยศอวดดีเสือยิ่งอยากทำให้มันเจ็บเจียนตาย

“อื้อออ”

เสือกดใบหน้าขาวซีดให้เขามาใกล้ท่อนเอ็นแข็งเขาจ่อมันถูไปมาบนปากคนที่คุกเข่าตัวเกรงอยู่

“อมให้เสร็จ ถ้ามึงกัด กูปาดคอมึงแน่”

ภีมสบัดหน้าหนีแต่ก็ถูกจิกหัวกลับมาที่เดิมอีกครั้ง เขากัดปากแน่นหน้านิ่ว ตอนนี้ตัวสะบักสะบอมไปหมด จะขัดขืนคงทำได้อยาก ในเมื่อไม่มีทางเลือกจึงก้มหน้าก้มตาทำให้มันเสร็จๆคงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

“อือออ อะ แฮะๆ มึงจะรีบยัดเข้ามาพ่อมึงหรอ กูจะอ้วก”

“หึ เร็วกูกำลังมีอารมณ์”

ภีมพยายามข่มอารมณ์ไว้ เขายอมอมให้ทั้งที่โกรธโมโหคนตรงหน้าแทบบ้า ปากบางอมแท่งเอ็นร้อนเข้าออกอย่างไม่ประสา บ้างก็ใช้ลิ้นเลียจนเสือถึงกับครางออกมา

“อือ ซี๊ดดด ดูดแรงๆสิว่ะ”

เสือกดหัวคนที่นั่งคุกเข่า เร่งให้ทำเร็วกว่านี้ แต่เหมือนเขาจะยังไม่พอใจ ภีมถูกผลักให้นอนคว่ำลงที่พื้น

“ไอ้เหี้ย มึงจะทำอะไร กูไม่เอานะ”

“หึ แต่กูอยากเอา”

“อ๊ะ! ไอ้เหี้ย”

เสื้อเชิ้ตสีขาวถูกดึงกระชากจนกระดุมกระเด็นหล่นพื้นไปทั่ว ร่างกายขาวเนียนที่ตัดกับสีผิวของเสือ ปลุกอารมณ์เขาได้ไม่น้อย เสือกัดไหล่ขาวจนเลือดซิบ เขาขบกัดไปทั่วแผ่นหลัง ทำรอยไว้แทบจะทุกจุด

“ไอ้สัด ปล่อยกู”

ภีมดิ้นหนีจนของที่อยู่ใกล้ตกลงพื้นเกลื่อนกลาดระเนระนาด มือที่ถูกมัดเริ่มมีเลือดไหลซึมออกมามากขึ้น ตอนนี้เสือเหมือนจะหยุดตัวเองไม่ได้แล้ว มือหน้าปลดตะขอกางเกงเดฟสีดำของอีกฝ่าย ดึงลงแล้วเควี่ยงทิ้งไปพร้อมบล็อกเซอร์ ก้นขาวเนียนโก้งโค้งอยู่ตรงหน้า เสือใช้นิ้วที่เปื้อนน้ำลายของตัวเองแหยงเข้าไปสองสามนิ้ว ในช่องรูทวาร

“โอ้ย! เชี่ย เจ็บ มันเจ็บ”

เขาไม่ได้สนใจเสียงร้องเจ็บปวดที่ดังครวญครางแม้แต่น้อย นิ้วมือยิ่งเร่งการสอดใส่อย่างไม่ปราณี

“ปล่อยกูไอ้เหี้ย อย่าให้กูหลุดไปได้นะ กูฆ่ามึงแน่”

“หึ! ปากดีให้ได้ตลอดเถอะมึง”

“อะ อ๊ากกก เชี่ย! โอ้ยย!”

เสือกระแทกท่อนเอ็นใส่ในรูแคบเต็มแรง มันเล็กและแน่นจนเขาหงุดหงิดที่มันเข้าไม่สุดสักที เลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาจากช่องรูทวาร ไม่มีอ่อนโยน ความปราณีใดๆ การกระทำที่ป่าเถื่อนทำให้ร่างกายของภีมแทบแหลกคามือ

“ห่าเอ้ย แน่นชิบ”

เสือต้องใช้เจลในการช่วยเพราะเขาไม่สามารถเข้าไปได้สักที เมื่อร่างกายของภีมเริ่มสนองตอบรับได้ดี เสือจึงเพิ่มแรงกระแทกขยับเข้าออกไม่ออมแรง บั้นท้ายขาวถูกตีขย้ำจนแดงปื้น เสียงร่างกายกระทบกระแทกกันดังลั่นไปทั่วห้อง เสือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอัดทุกการกระทำในครั้งไปด้วย

ภีมเหมือนร่างไร้วิญญาณ เขาเจ็บเจียนตาย ร่างกายมีแต่ร่องรอยการถูกทำร้ายต่างๆนาๆ

“เจ็บๆ ไอ้เหี้ย อ๊ะ!”

เสือกระแทกเข้าออกไม่หยุด คนด้านใต้เริ่มไม่ไหวตาพร่ามัวแถบจะสลบคาพื้น เสือเร่งกระแทกท่อนเอ็นจนสั่นไปทั่วร่าง เขาจับสะโพกขาวบีบไว้แน่นกระแทกดันท่อนเอ็นเข้าไปจนสุด พร้อมเสียงครางอย่างสมใจ

“อือออ อ๊าาา”

น้ำขุ่นเหนี่ยวถูกปล่อยเข้าไปด้านในจนล้นเอ่อ ตอนนี้คนด้านล่างฟุบสลบไปแล้ว

“อ่อนชิบหาย”

เสือพยุงร่างที่นอนแน่นิ่งไปที่เตียงนอน เขาทิ้งอีกคนให้นอนอาบเลือดไว้แบบนั้น โดยไม่ได้สนใจใยดี ก่อนจะไปห้องน้ำทำธุระของตัวเอง

เกือบเที่ยงของวันรุ่งขึ้น คนที่นอนสลบอยู่ยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้น

เพี้ยะ!

เสือตบไปที่หน้าของภีมสองสามที แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่น เขาจับที่ใบหน้าขาวจนรู้สึกถึงอุณหภูมิของร่างกายที่ร้อนกว่าปกติ

“สัด แค่นี้ก็ไข้ขึ้น สำออยชิบหาย”

เสือเข้าไปในห้องครัวค้นหายาที่อยู่ในกล่องบนตู้เย็น เขาหยิบยากับน้ำเดินไปยังคนที่นอนซมตัวร้อนผ่าว

“ไอ้ภีม ตื่นมากินยา”

เสียงเรียกนั้น ไม่ได้ทำให้คนที่นอนอยู่ลืมตาขึ้นเลย เสือก้มลงไปเขย่าตัวภีมแรงๆ

“ตื่นสิว่ะ ไอ้ภีม ห่าเอ้ย”

เสือจับแก้มคนตรงหน้าบีบให้อ้าปากแล้วยัดยากับน้ำลงไปในปาก

'แฮกๆๆๆ'

ภีมสำลักไอ ดวงตาเริ่มปรือตื่นมาเล็กน้อย เขารู้สึกปวดตัวระบมไปหมด มึนหัวจนไม่อยากฟื้น เมื่อคืนเหมือนเป็นฝันร้าย แต่พอลืมตาตื่นขึ้นมากลับเจอเรื่องร้ายแรงยิ่งกว่า

“ไงมึง นึกว่าจะตายห่าแล้ว กูจะได้เอาศพไปโยนทิ้ง”

“มึง!”

“เออ กูเอง…ทำไม? จำผัวตัวเองไม่ได้รึไง”

“ไอ้สัด! กูจะฆ่ามึง”

ภีมอยากพุ่งไปบีบคอคนที่ยืนอยู่ข้างๆ แต่ร่างกายดันสวนทางกับความคิด เขาแทบจะขยับไปไหนไม่ได้ เหมือนคนพิการแทบตายทั้งเป็น

“หึ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะมึง แล้วค่อยมาฆ่ากู”

เสือหายเข้าไปในห้องครัวอีกครั้งแล้วกลับมาพร้อมชามข้าวต้ม เขาวางมันไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะออกจากห้อง ทิ้งให้คนป่วยนอนอยู่ในห้องตามลำพัง

เกือบ 2 ชั่วโมงที่เสือหายไป ภีมมองหาทางออก เขามองไปรอบห้องหาช่องทางที่จะหลบหนีออกไป แต่เพียงแค่ขาแตะลงพื้น เขาก็รู้สึกถึงแรงรัดจากข้อเท้าที่ดึงขาเขาไว้กับเตียง

“ไอ้เสือ ไอ้เหี้ย ไอ้เลววว”

โซ่เส้นใหญ่รัดที่ข้อเท้าเขาไว้แน่น ภีมหัวเสียดึงกระชากโซ่อย่างบ้าคลั่ง น้ำตาลูกผู้ชายที่ไม่เคยไหลออกมาง่ายๆ ตอนนี้มันกลับไหลอาบแก้มเขาไปทั่ว เขาทั้งกลัวทั้งโกรธไม่รู้ว่าต่อไปจะต้องเจอกับอะไรอีก เพราะการกระทำที่ไม่ได้คิดของเขามันกำลังเล่นงานเขาให้เจ็บเจียนตาย

แกร๊ก~

“กองไว้ตรงนี้แหละ”

“สัด ขอบใจสักคำก็ไม่มี ”

เสียงพูดคุยที่ได้ยินจากด้านนอก ทำภีมหูผึ่ง ภีมคิดว่าคนที่เสือพามาด้วยเขาอาจจะยอมช่วยตัวเอง เขาจึงพยายามส่งเสียงให้คนด้านนอกได้ยิน

“ชะ ช่วยด้วย ช่วยผมด้วย”

คนที่อยู่ด้านนอกพากันเดินเข้ามาในห้องนอน ตามเสียงที่ดังออกมา

“เชี้ย ไอ้ภีมทำไมเละแบบนี้ว่ะ ไอ้เสือมึงทำเกินไปไหมเนี่ย”

เอก พี่คณะของภีมและเพื่อนของเสือที่เป็นนกสองหัว เขาเข้าไปพยุงรุ่นน้องที่นั่งอยู่บนพื้น เนื้อตัวมีแต่คราบเลือด รอยฟกช้ำ เอกใจอ่อนฮวบ เพื่อนเขาทำกับมันเกินไปรึเปล่า

“กูว่าพามันไปหาหมอเหอะ ไม่งั้นมันตายแน่ ตัวมันร้อนยังกับไฟ”

เสือมองคนที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่ที่พื้น สีหน้าของเขาเรียบเฉยไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดใดๆแม้แต่น้อย

“มันไม่ตายง่ายๆหรอก มึงกลับไปได้ล่ะ”

“ไอ้เสือ มึงจะบ้าหรอ มึงดูมันดิสภาพยังกับศพ”

“มึงไม่ต้องยุ่ง กูจัดการเอง ไปได้แล้ว”

เอกมองรุ่นนอนอย่างเวทนา เขาอยากจะช่วย แต่ก็ไม่อยากโดนร่างแห่ไปด้วย เขารู้ดีว่าเพื่อนคนนี้โหดร้ายป่าเถื่อนแค่ไหน

ตกดึก ภีมที่นอนซมอยู่ไม่มีท่าทีดีขึ้น แต่ก็เริ่มขยับตัวได้มากกว่าเมื่อเช้า

ตูบ! กองเสื้อผ้าของใช้ของภีม เสือจัดการไปขนมาจนหมด

“มึง…”

“ต่อไปมึงต้องอยู่กับกูที่นี้”

“ไม่! กูเกลียดมึง ไอ้นรก ไอ้เวร อะ…”

เพี้ยะ!

แก้มขาวถูกตบจนชา สีแดงระเรื่อขึ้นเป็นรูปฝามือจางๆ

“มึงไม่มีสิทธิ์บ่น มึงเป็นคนเริ่มเรื่องเองนะ มึงต้องชดใช้สิ่งที่มึงทำ แค่นี้ยังน้อยไปสำหรับคนเหี้ยแบบมึง”

เสือกระชากคนตรงหน้า ลากไปที่ห้องน้ำ เขาเปิดฝักบัวฉีดใส่ภีมจนเปียกชุ่ม

“อาบน้ำเปลี่ยนชุด กูไม่ชอบพวกซกมก”

“กูป่วยอยู่มึงไม่เห็นรึไง แผลกูก็ยังไม่หาย”

“อาบ!”

เสือพูดสั่งเสียงเหี้ยม ภีมที่ยืนตัวสั่นจากความเย็นของน้ำ จึงได้แต่ก้มหน้าทำตามอย่างว่าง่าย

“มึงออกไปสิว่ะ ให้กูอาบน้ำแล้วจะมายืนทำห่าอะไร”

“ทำไมกูต้องออก นี่ห้องกู มึงรีบถอดเสื้ออาบน้ำได้แล้ว”

“แต่…แม่งเอ้ย”

ภีมลังเลอยู่นานแต่ก็ยอมถอดเสื้ออาบน้ำ เสือขยับเข้ามาเบียดคนตรงหน้าที่ยืนหันหลังให้ ภีมสะดุ้งตกใจเล็กน้อยแต่ก็ขยับหนีไปไหนไม่ได้ น้ำเย็นจากฟักบัวถูกเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นเพื่อรดตัวแทน ไอระเหยจะน้ำปกคลุมไปทั่วห้องน้ำจนแทบมองไม่เห็น

“โอ๊ย! มึงกัดกูทำไมเนี่ย”

“มึงยั่วกู”

“ไอ้สัด มึงโรคจิตรึไงห๊ะ…โอ๊ย! ไอ้เสือ บอกว่าอย่ากัดไง”

เสือกัดลงที่ต้นคอขาว ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูดเม้มเป็นรอยจนแดงจ้ำ แกนกายของเขาเริ่มขยายใหญ่ เขาจึงจับมันถูไถเสียดสีไปมาระหว่างร่องก้นเพื่อระบายความใคร่

“ไอ้เสือ มึง…”

“อาบน้ำไป กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู”

“พ่อมึงสิ…ไอ้โรคจิต”

เสือดันท่อนเอ็น กระแทกใส่ร่องก้นขาว บีบขย้ำให้มันรัดของๆเขาไปด้วย

“อ๊าา ซี๊ดดด”

เสียงครางจากคนด้านหลัง เหมือนยาปลุกอารมณ์ ภีมรู้สึกเสียววาบ แกนกายของเขาเริ่มตั้งชู แรงกระแทกจากด้านหลัง เสียงครวญคราง ทำสติเขาตะเลิด เสือดันร่างขาวแนบติดไปกับตู้กระจกกั้นอาบน้ำ เขาบีบขย้ำก้นขาวจนแดง ขยับกระแทกถี่ๆไม่ออมแรง

“อื้อออ ไอ้เสือพอแล้ว”

“ซี๊ดดด…อ๊าาาา”

ไม่นานเสือก็กระตุกปล่อยน้ำใส่หว่างขาของภีมจนไหลเยิ้ม

“กูเสร็จแล้ว มึงก็รีบทำให้เสร็จแล้วกลับไปนอน กูจะไปข้างนอกคงกลับเช้า”

มือหนาจิกไปที่หัวภีมจนหน้าเชิด

“เจ็บไอ้สัด”

“กูทำให้มันเจ็บ มึงจะได้จำว่าอย่าคิดหนี เพราะมึงไม่มีทางหนีกูพ้น”

ภีมกัดปากแน่น เขาเจ็บทั้งตัวและเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้เลย เขาต้องทนกับสภาพนี้ไปอีกนานแค่ไหน ภีมจัดการตัวเองเสร็จ อาบน้ำแต่งตัว แล้วหลับไปในทันที ร่างกายเหนื่อยเกินว่าจะคิดหนี หรือทำอะไรต่อไป

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***