วันสุดท้าย

วันสุดท้ายของการเป็นนักเรียน...

เมื่อเราจบ ป. 6 วันสุดท้ายที่ฉันยังคงมีความรู้สึกอบอุ่นหลงเหลืออยู่บ้างก็คือวันที่ได้รับวุฒิการศึกษา มันมีทั้งความสุขปนเศร้า ฉันต้องลาคุณครูและต้องย่างก้าวออกจากรั้วโรงเรียน

มันเกิดความรู้สึก เหมือนคนไร้บ้าน สิ้นความสุข สิ้นความสดใส ไร้คนรัก ไร้ทุกสิ่งทุกอย่าง มันเคว้งคว้าง โดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยว วังเวงอย่างที่ไม่สามารถบรรยายได้

ทำไมฉันถึงมีความรู้สึกเคว้งคว้างล่อยลอย...

เพราะเหมือนกับว่าฉันกำลังจะถูกคนเขาปล่อยให้ลอยแพ ไม่มีใครที่จะคอยดูแลเห็นอกเห็นใจ ไม่มีใครที่จะคอยสั่งสอน ไม่มีคนมอบสิ่งที่ดีงามให้ฉันอีกต่อไปแล้ว

ทำไมฉันถึงมีความรู้สึกโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยว...

ก็เพราะว่าฉันไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร ในเมื่อสิ่งที่ครอบครัวมอบให้แก่ฉันนั้นมันก็เป็นได้แค่เพียงชีวิต อาจจะมีความรักและความดีงามให้กับฉันปนมาอยู่บ้างสักเล็กน้อยที่ทำให้ฉันเติบโตมาได้

และอีกอย่างหนึ่งฉันแทบไม่เหลือเพื่อนอยู่เลย เพื่อนที่เคยให้ความร่าเริงสนุกสนาน เพื่อนที่เที่ยวหาปูหาปลาหาหน่อไม้ของป่าด้วยกัน

ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนคนไร้บ้าน สิ้นความสุข...

เพราะสำหรับฉันแล้ว บ้านคือที่คุ้มภัย คุ้มครองปกป้องฉัน มิใช่ผลักใส ไล่ส่งส่งให้ฉันออกไปทำงานหาเงิน และบ้านคือครอบครัวรวมทั้งพี่ๆน้องๆ มันคือความรัก ความอบอุ่นความดีงาม

อย่าว่าแต่เด็กที่จบ ป. 6 แล้วอย่างฉันเลย ที่จะรู้สึกและต้องการอย่างนี้ แม้แต่เด็กอนุบาลก็ยังรู้สึกและต้องการ เหมือนกับฉันเลย ใครละจะไม่ต้องการความรัก ความดีงาม หากโลกนี้มีแต่สิ่งแย่ๆ มีแต่ความเกลียดชัง แล้วคนจะอยู่ร่วมกันได้อย่างไร

วันสุดท้ายของการรับสมัครเรียนชั้นมัธยม...

แม้ใบสมัครเรียนต่อฉันก็ไม่มีสิทธิ์แตะต้อง มันถูกขยี่ ฉีกและโยนเข้ากองไฟ ด้วยความเคียดแค้นชิงชัง ที่ล้นออกมาจนเห็นได้จากสายตาที่แข็งกร้าว ของคนที่เกลียดมัน

"มันอวดดีเอามาทำไมวะ ไอ้ใบสมัครเรียนต่อบ้าๆนี่"

เมื่อครอบครัวฉันเป็นแบบนี้จะให้ฉันมองใบหน้า ที่เอิบอิ่ม เต็มไปด้วยความสุขสมหวัง ความสุขใจของเพื่อนบางคนที่สามารถเข้าเรียนต่อในตัวเมืองได้หรือ

เพราะความรู้สึกของเขามันตรงข้ามกับฉันและต่างกันราวฟ้ากับดิน เขาสุขสมหวังยินดีปรีดาส่วนฉันเจ็บปวดรวดร้าวอย่างแสนสาหัสถึงขั้วหัวใจ

มันย้ำเตือน และตราหน้าฉันว่า ฉันคือคนต่ำต้อยด้อยค่าไร้ความหมาย หมดสิ้นปัญญา หากโดดน้ำ มุดดินหนีได้ฉันก็คงทำไปแล้ว คำตอบเดียวในหัวของฉัน

"เขาช่างโชคดี ที่เกิดถูกที่ถูกคน"

ความรู้สึกท้อแท้มันถาโถมทับถม ใส่ฉันจนแม้แต่จะยืนฉันก็ยืนไม่ไหว

แม้จะท้อแท้เพียงไร เพื่อตอบแทนบุญคุณครอบครอบครัว ที่ฉันรัก ฉันจึงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้

วันหนึ่งฉันพ่นยาฆ่าแมลงเกือบ30ถัง ถังสุดท้ายฉันหมดแรงตกลงไปในน้ำ พอดีขอนไม้ใต้น้ำทำให้ฉันล้มลง และด้วยสายน้ำที่เชี่ยวแรง มันดันร่างฉันลงไปข้างล่าง

ตัวฉันลื่นลงไปติดิยู่ใต้ขอนไม้ ส่วนถังพ่นยาของฉัน ฉันยังเห็นมันติดอยู่กับกิ่งไม้บนหัวฉันอยู่เลย ส่วนฉันนั้นติดอยู่กับขอนไม้ใต้น้ำ

เพราะช่องว่างระหว่างขอนไม้กับพื้นมันเล็กกว่าตัวฉัน ฉันจึงติดอยู่กับขอนไม้ใต้น้ำนั้น ไม่มีแรงที่จะงัดตัวเองออกมา

เมื่อฉันหมดปัญญาจะพาตัวเองขึ้นจากน้ำได้ ฉันก็คงต้องตายแน่ๆ ความรู้สึกที่ยอมรับได้ว่าคงจะตายแน่ๆ มันก็แค่ความอึดอัดเท่านั้น

มันยังมีพอเวลาให้ฉันคิดได้อีกว่า ตายเสียได้ก็ดี จะอยู่ไปทำไมกัน...