เริ่มต้น

📢📌❌❌❌ศิลปินไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อหาในนิยาย

เนื้อหาทั้งหมดเกิดจากความมโนของผู้เขียนเพียงเท่านั้นเเละเพื่อเป็นการสนองนีดของตัวผู้เขียนเองโปรดใช้

วิจารณญานในการอ่านด้วยนะคะ

อาจไม่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า13ปี

เนื้อหามีความรุนเเรง ฉากฆาตกรรม การฆ่าตัวตาย การกล่าวถึงในเรื่อง sex เกี่ยวกับชายรักชาย ผู้ชายท้องไม่ได้ มีการใช้ภาษาที่หยาบคาย มีฉากดราม่า ผู้อ่านที่โลกสวยเเละอ่อนไหวง่ายกับการกระทำของตัวละครหรือเนื้อหาในบางตอนเชิญกดออกได้เลยค่ะ เราเตือนท่านเเล้วนะคะ✨👌❌❌❌

ขอให้สนุกนะคะ💜

/.../ \= การกระทำ

"...." \= คำพูด

(....)\= ความคิด , คำคธิบาย

เนื้อเรื่อง

👇❤️

น้ำตาน้อยๆไหลรินบนเเก้มขาวที่ขึ้นสีเเดงฝาดอย่างน่าสงสาร มือบางเช็ดน้ำตาตนเองอย่างลวกๆเพื่อข่มไม่ให้จิตใจมันบอบช้ำเเละรู้สึกสมเพชตัวเองไปมากกว่านี้ เเต่นั่นก็ไม่อาจทำให้ มาร์ติน ผู้เป็นเพื่อนเเละเปรียบเสมือนครอบครัวอีกคน ละสายตาไปจากเพื่อนตัวน้อยของตนได้เลย เขาคิดว่าเพื่อนตัวน้อยของเขาคงเจออะไรมามากเเต่ก็เก่งเเล้วล่ะ

มือหนาลูบศรีษะนุ่มนิ่มของคนตัวเล็กอย่างทะนุถนอมเพื่อปลอบโยน

" อึก.. พี่ซี.. ทะ..ทำไมพี่ถึงทำเเบบนี้"

ใบหน้าหวานที่เคยมีเเต่รอยยิ้มบัดนี้เหลือเพียงใบหน้าที่เศร้าหมอง ดวงตาปูดบวม ใต้ตาดำคล้ำเสมือนคนอดนอนมาหลายวัน ไพรวินยังคงร่ำไห้เพ้อรำพึงถึงบุคคลสำคัญที่จากเขาไปไม่หยุด ในงานวันศพที่น่าหดหู่ใจ ผู้คนใส่ชุดสีดำเพื่อไว้อาลัยญาติของพวกเขา มีเพียงไพรวินที่ใส่ชุดสูทสีขาวสะอาดตาน่ามอง ไพรวินทร์ หรือ วิน เขานั่งคุกเข่าสองมือโอบกอดรูปภาพของพี่สาวตนเองอย่างพร่ำเพ้อเเละเศร้าโศก เขาสัญญาว่าเขาจะต้องจัดการคนที่มาทำร้ายดวงใจเพียงคนเดียวของเขา อภิญญา (ซี ) พี่สาวของเขา เขาจะต้องเข้มเเข็งให้มากกว่านี้เพื่อรอคอยวันเเละเวลาที่จะได้เเก้เเค้น ไอ้เฮงซวยนั่นมันทำให้พี่ซีต้องตาย เมื่อสมองนึกไปถึงเรื่องราวก่อนหน้ายิ่งทำให้ดวงใจของไพรวินรู้สึกเจ็บปวดเเละเเตกร้าวไปทั้งดวง

ย้อนไปเมื่อXXX ( ขอไม่ระบุวันที่เเละช่วงเวลานะคะ)

"..พี่ซีจะไปไหนหรอครับ เเต่งตัวซะสวยเชียว" ร่างเล็กของวินขยับเข้ามาประชิด ซี (พี่สาวเเท้ๆ) เพื่อจะเเต่งผมให้ใหม่

"ก็ไปมอนี่เเหละจ้ะ.. อ้ะขอบใจจ้ะ" ซีเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน นั่นยิ่งทำให้วินรู้สึกเกิดอาการหวงพี่สาวขึ้นมาทันที จะไม่ให้เขาหวงได้ยังไงกันในเมื่อพี่ซีสวยขนาดนี้ ดวงตากลมโตสีดำสนิท จมูกโด่งรั้นขึ้นได้รูปสวย ไหนจะริมฝีปากสีเชอร์รี่อวบอิ่มนั่นอีก รูปร่างสัดสวนเทียบกับนางเเบบดีๆนี่เอง

" มองเเบบนั้น..หวงพี่หรอจ้ะเด็กน้อย" ซีอดที่จะอดยิ้มกับอาการของน้องชายตัวเองไม่ได้จริงๆ ในใจลึกๆเธอก็อยากจะบอกน้องตัวเองเหลือเกินว่าคนที่ควรเป็นห่วงคือพี่ไม่ใช่วินหรอกนะ

" ก็ผมมีพี่สาวสวยเเละก็น่ารักขนาดนี้จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงล่ะครับ.. ผู้ชายสมัยนี้น่ะอันตรายจะตาย..พี่ซีห้ามไปยุ่งกับพวกอันตรายนะครับ !!"

วินเอ่ยเตือนพี่สาวด้วยสีหน้าเข้มขรึม เเต่หารู้ไม่ว่านั่นยิ่งทำให้พี่สาวอย่างซีอดที่จะเอ็นดูน้องชายตนเองไม่ได้

"จ้ะๆพี่จะระวังตัวอย่างดีเลยโอเคไหมหืมมม.."

" ดีมากครับ!!"

มือบางลูบศรีษะของคนตัวเล็กกว่าอย่างเอ็นดู พี่โชคดีมากเลยนะที่มีน้องอยู่ข้างๆกันเสมอมา ประโยคนี้ซีไม่ได้เอ่ยออกมาเเต่อย่างใด เธอเเค่ส่งยิ้มหวานให้น้องชายก่อนจะไปเรียนเท่านั้น

"บายครับ"

มือเล็กของวินโบกไปมาจากหน้าประตู

" บายจ้ะ"

เเละนั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่พี่ซียิ้มให้เขา

.

.

.

.

.

.

ทางฝั่งเพื่อนฝูงเเละบรรดาญาติพี่น้องต่างพากันรู้สึกสงสารเเละเห็นใจคนตัวเล็กมาก เพราะพวกเขาเองก็เห็นสองพี่น้องคนนี้มาตั้งเเต่ยังเล็กๆ

เมื่องานศพอันน่าสลดใจผ่านไปเหลือเพียงเด็กหนุ่มที่ยังคงคะนึงหาครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว วิน คนเดียวที่ยังคงอยู่ในบ้านของตนเอง ความทรงจำเก่าๆผุดขึ้นในขึ้นมาในสมองอย่างห้ามไม่อยู่ ถ้าเป็นเเบบนี้ต่อไปเขาคงทำใจลำบากเเน่ๆ

เขาจึงตัดสินใจที่จะย้ายไปอยู่ที่อื่นเพื่อไม่ให้ตนเองยึดติดกับสิ่งที่หายไปเเล้วสักที เขาจึงตัดสินใจย้ายไปอยู่กับเพื่อนตนก่อน เเล้วค่อยหาคอนโดสักที่อยู่หรือไม่ก็ไปอยู่ต่างจังหวัดสักระยะเพื่อพักใจ

คอนโด🤍✨

"อยู่กับกูนี่เเหละไม่ต้องไปหาที่อื่นให้เปลืองตังค์หรอก"

เสียงทุ้มเข้มของ มาร์ค เอ่ยอย่างเป็นห่วง ถ้าให้เพื่อนตัวน้อยไปอยู่คนเดียวเพียงลำพังเเบบนั้นสักวันเขาคงขาดใจตายเป็นเเน่

" ขอบใจมึง เเต่กูอยู่คนเดียวดีกว่าว่ะ กูไม่อยากรบกวนใครทั้งนั้น"

เสียงนุ่มของคนตัวเล็ก(ไพรวิน)เอ่ยเบาๆเขาส่งยิ้มให้กับคนตัวสูงบ่งบอกว่าเขาไม่เป็นอะไร เขาสบายดีนะ(มั้ง)

"มึงอย่าเยอะ มาอยู่กับกูนี่เเหละถ้ามึงเกรงใจก็หารค่าอยู่ค่ากินกับกูดิวะ ไม่ก็เช่าก็ได้กูไม่ว่าอะไรมึงหรอก"

มาร์คยังคงตื้อเขาไม่เลิก ลึกๆเเล้วถึงมาร์คจะเป็นคนปากร้ายเเต่ก็ใจดีมากเลยเเฮะ วินคิด

" .. ก็ได้ เเต่เเค่สักระยะนะ จนกว่ากูจะหาที่อื่นได้ "

" มึงรังเกียจกูหรอวิน" เสียงเข้มของมาร์คเอ่ยเบาลงอย่างงอนๆ

"กูเเค่ไม่อยากรบกวน.. เเล้วมึงจะมางอนกูทำไมเนี่ย"ไพรวินยิ้มกับท่าทีน่ารักของเพื่อนสนิท เดี๋ยวนะไอ้บ้านี่หรอน่ารัก what คิดเเล้วก็ขนลุก บรึ๋ย (วิน)

"เป็นอะไรของมันวะ?" มาร์ค

เปิดเทอมใหม่ ณ.มหาลัยA

"..วิน.." เงียบกริบ

"ไพรวิน" ไม่มีการตอบกลับจากเลขหมายที่คุณเรียก

"ไอ้วินโว้ยยยยยย!!!!!!" ตึ่ง!!

"เชี่ยยยย เล่นไรของมึงเนี่ยไอ้ห่ากาย" // สะดุ้ง// คำสบถถูกเปล่งออกมาทันทีเมื่อรู้สึกตัว

" เหม่อไรของมึงวะ" คิ้วหนาเลิกขึ้นพร้อมสีหน้าสงสัยอยากรู้อยากเห็นเต็มทน

" เสือกกกกกกก " เสียงลากยาวของวินตอบกลับอย่างกวนๆ

" ชิ๊ กับเพื่อนอ่ะกับเพื่อน ..เเล้วนี่ไอ้มาร์คไปไหน"

"มันหาจอดรถอยู่อ่ะ... เออไอ้กาย"

วินหันมองเพื่อนตนทันทีพร้อมทำท่าทีมีไรจะถาม

" ว่า?"

"กูไม่อยากไปรับน้องอ่ะมึง"

"กลัวหรอ.. ไม่ต้องกลัวนะคนดีเดี๋ยวพี่กายคนนี้จะดูเเลหนูเอง"

พูดจบเขาก็เอามือปลามึกโอบเอวบางทันที

เพี๊ยะ!!

"โอ๊ยยยยย.. ไอ้ติน(มาร์ติน)เจ็บนะโว๊ยย" เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นอย่างน่าสงสารทันทีเมื่อมือสากหนาๆของมาร์ตินฟาดเข้ากลางหลังอย่างจัง

"สม" มาร์ตินตอบกลับ เขาเเสยะยิ้มน่ากลัวใส่กายทันทีจนอีกคนรู้สึกขนลุกฉับพลัน

"555555555 พวกนายนี่นะ" เสียงหัวเราะอันสดใสของวินดังขึ้น ใบหน้าสวยหวานมีรอยยิ้มอีกครั้ง

"......" มาร์ติน/มาร์ค

"ไอ้ตินมึงตีกูอีกดิ๊"

"เครเลยครับ"

💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖💖

ยังไม่เเก้คำผิด🙈

👤: ดีค่าาาาาาาาาา~~ เรื่องนี้เป็นนวนิยายเรื่องเเรกที่เราเเต่งนะคะ จะเป็นเเนวดราม่าไม่เยอะ(มั้ง) เรื่องนี้บางตอนอาจจะกาวๆหน่อยนะคะเเละ เนื้อหาอาจจะอิหยังวะไปบ้าง 5555

ผิดผลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยค่ะ💖ร๊ากกกกกกกก💞💝

-5000คำ-

✂️✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂✂️✨💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟💟🥰🥰🥰🥰🥰🥰🥰✨

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***