ความสัมพันธ์ของฉันเเละเธอ

แก้ว:นายนั้นคือใครกันแน่แต่ชั้งเถอะ

กิว:ยัยเตี้ยเดินไม่ดูทางเลยนะ

แก้ว:เอ๋!!!

กิว:เกือบเดินตกน้ำละไมละ

แก้ว:เอิ่มจริงด้วยขอบคุณนะที่ช่วย—แต่นายบังอาจว่าใครเตี้ยยะ!!!

กิว:มีกันแค่2คนจะมีใครอีกละ

แก้ว:ไอสูงนายนะสูงเกินไปต่างหากฉันไม่ได้เตี้ย

กิว:มองยังไงก็เตี้ย

กิว:ใช้ไมไอตะวัน

ตะวัน:ก็จริง

แก้ว:เอ๋!!!

กิว:อะไรของเธอเนี่ยแสบแก้วหูจะตายซะ!!

แก้ว:พวกนายรู้จักกันหรอ

กิว:เป็นผัวเมียกันนะ^^

แก้ว:จริงหรอ!!

ตะวัน:ยัยนี้เชื่อด้วยจริงดิ

กิว:ฉันบอกแล้วยัยนี้แกล้งได้สนุก

ตะวัน:แก้วจำฉันได้ยัง

แก้ว:จำไม่ได้อะ;¬;

กิว:ตะวันมาคุยกับเฉันหน่อยสิ

ตะวัน:อืม

กิว:นายนายไม่ต้องถามยัยนั้นหรอกว่าจำใครได้ไมตั้งแต่นายย้ายบ้านยัยนั้นก็ซึม

ตะวัน:ละมันเกี่ยวอะไรกับที่จำฉันไม่ได้ละ

กิว:ห้ามเล่าให้ใครฟังละเธอประสบอุบัติเหตุตอนไปเที่ยวกับครอบครัวคนที่รอดมีเพียงยัยนั้นแถมหมอยังบอกอีกว่าความทรงจำเธอหายไปประมาณ90%เพราะฉะนั้นมันก็ใช้อยู่แล้วว่าเธอจำอะไรไม่ได้เลยขนาดตัวฉันที่เป็นเพื่อนเธอมาตั้งนานเหมื่อนกับนายเธอยังลืมฉันเลย//ฉันเลยต้องเข้าหาเธอใหม่^^

ตะวัน:เธอขนาดนี้เลยหรอเนี่ย-.-

นั้นฉันจะเข้าหาเธออีกรอบให้ได้

กิว:อืมสู้ๆละ

กิว:แต่ฉันเตือนไว้ก่อนฉันไม่ให้เธอกับนายแน่นอนแม้ว่าพวกนายจะเคยคบกันก็ตามความสัมพันธ์ของเธอและนายจบมาตั้งแต่ที่เธอความจำเสื่อมแล้วจำไว้ด้วย

ตะวัน:ฉันจะทำให้เธอกลับมาคบกันฉันอีกครั้งหนึ่ง

กิว:ก็ลองดู

แก้ว:กินอะไรดีน้าา;¬;

พิม:แก้วไปกินข้าวกับเราไม

แก้ว:ขอซื้อน้ำก่อนเดี๋ยวตามไป

พิม:โอเค

ตะวัน:เอาน้ำองุ่น2แก้วครับนี้ยัยเตี้ยเอาน้ำ

แก้ว:นายรู้ได้ไงว่าฉันชอบน้ำองุ่น