ในนิยายนี่หว่า

ไอดง ไอด้าอะไรกันเนี้ย ฉันชื่อทิวลิปแท้ๆ เห้ออ ที่นี้มันที่ไหน แล้วไหนหมอบอกว่าไม่กี่วันก็ออกจากโรงพยาบาลได้ นี้มันก็ผ่านไปสามวันแล้วนะ ฉันได้ยินคนเรียกด้วยชื่อนี้ตลอด เลยสงสัยเดินเข้าห้องน้ำไปดูที่กระจก ป๊าดดโถ่วว สะดุ้งงั่วะ

สวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก(ก.ล้านๆตัว) โคตรสวยของสวยเลย แต่ว่าหน้าตาที่คุ้นเคยมันก็ทำให้ฉันนึกขึ้นมาได้ ว่าที่นี้มันคือโลกนิยายที่ฉันได้อ่านไป อร้ายยย อยากจะกรี๊ดดออกให้เสียงดังโดยใช่ลำโพงของหมู่บ้าน แต่ว่าทำไม่ได้ เพราะหมอบอกว่าฉันมีโรคประจำตัวคือโรคหัวใจเลยห้ามตะโกนเสียงดัง ห้ามเล่นอะไรที่ทำให้เหนื่อย เห้ออ ฉันรู้ตั่งนานแล้วละคะ เพราะอะไรนะหรอก็นี่ในนิยายไง ฉันตกท่อแล้วก็มาอยู่ในโลกของนิยายเลย เคร๊ ให้มันได้อย่างนี้สิ ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยอ่านนิยายเกิดใหม่อะไรหรอกนะ แต่ว่านางเอกที่จะตายก็เห็นตายแบบดีๆกันทั่งนั่น ทำไมฉันต้องมาตายอย่างอุบาดด้วยการรดท่อด้วยเนี้ย ปีชงรึไง อยากจะบ้าาาาาาาา 

ตึก ฉันมองคนที่เข้ามาใหม่ ซึ่งเป็ยพยาบาลคนเดิม คนเดิมที่เห็นหน้าจนเบื่อ เข้ามาตรวจร่างกายและดูน้ำเกลือ ก็เดินออกไป ไม่พูดไม่จา หรือว่านางไม่ชอบฉันกัน ยิ่งอยู่ในร่างไอด้านางร้ายเนี่ยแล้วก็ต้องลองย้อนกลับมองว่ามีใครมันจะไปชอบกัน.. ขนาดฉันยังไม่ชอบเลย

" ร่างกายแข็งแรงขึ้นนะคะ อาจจะกลับบ้านได้ในวันนี้ก็ได้.. " เอ้า อยู่ๆก็พูดเฉย.. สามวันมานี้ไม่เห็นพูดเลยนี่นะ.. แล้วพยายาลคนนั่นก็เดินออกไป ฉันก็ได้แต่นอนไปกับเตียงแบบน่าเบื่อ เบื่อมากอยู่ในโลกนิยายแต่กับไม่ได้ออกไปไหนเลย มองไปทางไหนก็มีแต่เพดานขาวๆ 

.

.

.

พรึบ เอ๊ะ นี้ฉันเผื่อหลับหรอ หรือว่าอะไรทำไมมามืดแบบนี้ละ..

" เจอกัน.. อีกแล้ว " ฉันหันมองเสียงใครบางคนที่อยู่ในเงามืด แล้วก็เสียงเดินออกมา.. หน้าคุ้นๆ เดี๊ยวนะเคยเจอกันหรอ ฉันจำไม่เห็นได้เลย

" เคยเจอกันบนรถเมล์ไง " อ๋อ.. ห๊ะ บนรถเมล์

" เธอหรือว่าผญ.คนที่นั่งข้างๆฉัน " ความตกใจของฉันก็ทำให้จำในตอนนั้นได้ทันที ผญ.ที่แต่งตัวแปลกประหลาดที่ใส่ชุดดำนั้น..

" ใช่ฉันเอง จำได้แล้วหรอ "

" แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้.. เดี๊ยวนะเธอเป็นใครกันแน่ " ฉันถามออกไปอย่างตกใจ ถ้าเป็นคนจริงๆคงไม่ใส่ชุดประหลาดแบบนั้นหรอก..

" ฉันเป็นคนพาเธอเข้ามาในโลกนิยายเองแหละ " ยัยนี้ตอบไม่ตรงคำถามเลยสักนิด

" ทำไม.. " 

" ก็เธอเกลียดตัวละครนี้นิ.. " สาเหตุแค่นี้เนี้ยนะ..

พรึบ  ฉันตกใจทันทีที่ผญ.คนนั้นอยู่ๆก็วาร์ปมาอยู่ตรงหน้าฉัน..

" ต่อชีวิต.. ให้กับไอด้าอีกครั่ง.. " เธอยิ้มออกมาอย่างกะดีใจเรื่องอะไร แต่ทำไมต้องเป็นฉันเนี้ยสิ แล้วจะต่อชีวิตให้กับไอด้าทำไม ในเมื่อตอนจบนางร้ายก็ต้องตายอยู่แล้ว ฉันคิดคนเดียวอยู่ในหัว แต่แล้วผญ.คนนั้นก็มองฉันด้วยสายตาที่เดาอะไรไม่ได้เลย..

" ขอให้สนุกนะ " สนุก อะไร?? ยัยนั้นยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาเสียงดัง อย่างกับชอบใจอะไรบางอย่าง นิสัยแบบนี้เหมือนเด็กในร่างผู้ใหญ่เลย..

พรึบ พรวด 

ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา อะไรเนี้ยฝันหรอ แต่ว่ามันชัดเจนจนไม่เหมือนฝัน.. 

" ตื่นแล้วหรอลูก " เอ้า คุณพ่อของไอด้านิ.. 

" ค่ะ พอดียาคงออกฤทธ์เยอะ "

" เตรียมตัวนะลูก เดี๊ยวเราก็ออกจากโรงพยาบาลแล้ว " เห้ยจริงดิ 

" จะ..จริงหรอคะ " ฉันดีใจที่สุดที่จะได้ออกจากโรงพยาบาลอันน่าเบื่อหน่ายสักที 

.

.

.

.

มหาลัยม.ดัง 

" ไว้ตอนเย็นพ่อมารับนะ " และก็ขับรถออกไป ฉันก็ได้แต่อยู่มองว่าต่อไปนี้จะทำตัวยังไงกับดรีมและไออุ่นดีนะ.. ทำไงดี จะตามหวีดก็ไม่ค่อยได้เดี๊ยวพวกนั้นก็ว่าฉันเป็นบ้า.. คิดแล้วคิดอีก ก็คิดได้แค่อย่างเดียวก็คือ ไม่ควรยุ่งกับทั่งสอง ใช่ไม่ควรยุ่ง..

" ไอด้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา " ฉันตกใจทันทีที่มีผู้หญิงผมสีน้ำตาลแดงวิ่งมาหา สีผมนี้ย้อมแปลดีแหะ

" ฉันต้องขอโทษนะที่ไม่ได้ไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลเลยอ่ะ แต่ว่าตอนนี้ฉันมีเรื่องด่วน รีบวิ่งตามมาเร็ว " เอ๊ะเดี๊ยวนะให้วิ่ง และฉันก็เป็นโรคหัวใจ ยังจะให้วิ่งเนี้ยนะ ใส่ส้นสูงอีกด้วยฉันคงไม่วิ่งๆแล้วสะดุดขี้มดล้มไปทับขี้หมาหรอกนะ แต่ก็นะยังไม่ทันได้พูดผญ.คนนี้ก็ดึงแขนฉันวิ่งไปแล้ว 

.

.

.

" อุ่นเดี๊ยวดรีมถือกระเป๋าให้ " 

" ไม่เป็นไรหรอกดรีม อุ่นถือเองได้ ดรีมไม่ต้องยุ่งหรอก เดี๊ยวไอด้ามาเห็นจะโวยวายได้นะ " 

" ยัยนั้นยังคงไม่ออกจากโรงพยาบาลเลย "

" ดรีมควรไปเยี่ยมเธอบ้างนะ เธอเป็นแฟนเก่าดรีมนี่ ควรเป็นห่วงกันบ้าง "

" ก็แค่แฟนเก่าปะอุ่น ตอนนี้ดรีมสนใจอุ่นมากกว่าอีกนะ " 

.

.

.

ตอนนี้ฉันก็เหนื่อยมากที่วิ่งมา ได้แต่นั่งพักเพราะความเหนื่อย แต่ก็ได้เห็นโมเม้นดรีมอุ่น..ให้จริงๆจังๆ อะ..เฮือก.. เลือดกำเดาจะไหล 

" ดูซิ ตอนที่แกเข้าโรงพยาบาลนะ สองคนนี้ตัวติดกับอย่างกะปลาท่องโก๋เลย " ก็ดีแล้วนี่นะ จะขัดขวางทำไม แค่ได้เห็นโมเม้นแบบนี้ใกล้ๆก็ดีใจ.. ตุ๊บ!!

" แกจะมานั่งเงียบๆแบบนี้ไม่ได้นะด้า แกต้องไปจัดการมัน เพราะแกอยากได้ดรีมกลับคืนมานี่ "ตกใจหมดจะทุบโต๊ะทำไม

" แกอย่าไปยอมนะ จัดการมัน " ผญ.คนนี้บังคับให้ฉันลุกขึ้น และเดินไปหาทั่งสองคนนั้นทันที..

' เห้ย นั้นไอด้านิ เห็นยังว่านางมาแล้ว เดี๊ยวได้มีระเบิดลงแน่ รีบๆปิดหูกันเร็ว ' ป๊าดด ซุบซิบกันดีมากๆ ดีจริงๆ เหมือนพยายามทำให้ฉันได้ยินเลยนะเนี้ย ไอด้าเอ้ยยย เธอดังทั่วมอ.เลยหรอห๊ะ อิแม่ปวดหัวเลยตอนนี้ 

ตอนนี้ฉันก็มาอยู่ตรงด้านหน้าของทั่งสอง ซึ่งไออุ่นเห็ยแบบนั้นก็รีบปล่อยมือที่ถือกับดรีมทันที และก้มหัวขอโทษก่อนจะวิ่งหายวับไปไหนก็ไม่รู้ แต่ว่าท่าทีของดรีมที่มองมาทางฉันั้น มีแต่สายตาที่ไม่พอใจผสมกับความเกลียดชังอย่างหนักหน่วง อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้สิ...

" กลับมาทำไม นึกว่าจะตายไปแล้วชะอีก " หมอนี้ดูพูดเข้า แช่งกันเลยอ่ะ หน๊อยยย

" เสียใจด้วยนะ พอดีฉันยังไม่ตาย " 

" คนแบบเธอ.. จะตามตื้อฉันเท่าไหร่ ฉันก็ไม่ยอมกลับไปคบกับเธอหรอก.. " หมอนี้พูดแล้วเดินชนไหล่ฉันไปทันที..

" คงจะไม่ลืมนะ.. ว่าจริงๆแล้วใครทิ้งใครก่อนนะ " ทิ้งท้ายไว้แบบนี้.. ซึ่งก็ทำให้ฉันสงสัยขึ้นมาทันที.. ว่าจริงๆแล้วบทที่ในนิยายไม่ได้บอกข้อมูลอะไรเกี่ยวกับไอด้าและดรีม.. มันต้องมีอะไรแน่ๆ

—————————————————————————

ไปอ่านต่อได้ที่แอพReadAWriteได้เลยค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***