บทที่ 3

2 ปีผ่านไป

วันปัจฉิมนิเทศมัธยมศึกษาปีที่ 6และ3

เป็นวันที่สดใส่ คึกครื้น และเศร้าในเวลาเดียวกัน เพราะเป็นวันเรียนจบการศึกษา เป็นวันเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 ฉันตั้งใจจะสารภาพรักวันนี้เพราะวันข้างหน้าเราไม่รู้ว่า จะเป็นอย่างไร ในอนาคตจะได้เจอกันอีกหรือเปล่า เพราะฉะนั้นฉันจะบอกไปดีกว่าปล่อยให้ติดค้างไปตลอด

พี่เบตินเป็นรองประธานนักเรียนมาถึง2ปีซ่อน เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่จะมีคนรักมากมาย ฉันเดินถือช่อดอกไม้สีแดงสด ในช่อมีจำนวน9ดอก ความหมายของมันคือ ความอันลุ่มหลงและร้อนแรงที่ฉันมีให้พี่เขา หวังว่าเราจะได้เดินก้าวหน้าไปด้วยกัน

"ฟารินแกแน่ใจแล้วหรอ" ต้นรีบเข้ามาจับแขนหยุดฉันไว้ก่อน

"นั่นสิ แกรู้ใช้ไหมว่าแบบนี้แกมีโอกาสที่จะออกหัก 99.99%เลยนะ" ฉันรับรู้ได้ถึง น้ำเสียงและสีหน้าที่จริงจังของจุ๋ม

พวกเขาคงเป็นห่วงแหละ แต่ฉันไม่สนหรอกยังไงวันนี้ก็จะบอกให้ได้ "ฉันแข็งแกร่งจะตาย ไม่ว่าจะคำตอบแบบไหนฉันก็จะรับไว้เอง"

จุ๋มตบบ่าของฉันเบา "ถ้างั้นฉันขอให้แกโชคดีกับคำตอบ"

"อืม!" ฉันกำหมัดแน่นไว้ที่หน้าอก แล้วรีบซอยเท้าถี่ไปหาพี่เบติน

"พี่เบติน ฟารินดีใจกับพี่ด้วยนะที่จบการศึกษาม.6แล้ว" คำยินดีและดอกไม้สีแดงสดถูกยื่นออกไป เจ้าตัวรีบรับช่อดอกไม้

"ขอบใจนะ แม่ชะนีน้อย" รอยยิ้มเบิกกว้างจนคนตรงข้ามยิ้มตามเป็นแถบๆ

"พี่เบติน"

"ว่าไง มีอะไรอีกหรือเปล่า"

ถึงแม้ว่าจะเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้ว แต่พอถึงเวลาเอาเข้าจริงๆกลับรู้สึกตื่นเต้นสุดๆเลย

"ไม่สบายหรอชะนีน้อย ทำไมเหงื่อตกแบบนี้" เบตินแตะหลังมือมาที่หน้าผากของฟาริน ความตื่นเต้นทำให้อุณหภูมิร้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว "ตายจริง! ร้อนจี๋เลย!"

"คือว่าฟารินชอบพี่เบตินค่ะ!" ฉันหลับตาตะโกนออกไปสุดเสียง นักเรียนคนอื่นที่อยู่ในงานถึงกับเงียบและยืนอึ้งเป็นแถว ทุกสายตาจับจ้องมองมายัง เบตินและฟาริน

แต่ไม่นานนะเริ่มมีเสียงกลุ่มผู้ชายซุบซิบนินทาขึ้น

"โห~ อะไรว่าน่าเสียดายหว่ะ สวยๆอย่างฟารินไปชอบไอกะเทยนั้นได้ไง"

"เดี๋ยวนี้เขานิยมกันแบบนี้หรอวะ"

"ตายแหละผู้ชายดีๆไม่มีหรือไง ถึงได้ไปกินจำพวกเดียวกัน"

"ผู้หญิงนี้ก็นะ หน้าตาก็ดีแต่จิตวิปริตไปแล้ว"

โห!!! ไอเจ้าพวกนี้นี่มันจงใจพูดให้ได้ยินชัด ปากหมาไม่รับประทานจริงๆ อุณหภูมิในร่างกายเริ่มระอุขึ้นอีกครั้ง ด้วยความโมโห มันทำให้ฉันอยากจะหันหลังไปด่าไอพวกนั้น แต่ไม่ได้ไงฉันกำลังรอคำตอบอยู่

"ไม่! ชอบ! ชะ! นี!"

พี่เขาตอบกลับมาเสียงดังพร้อมกับรีบหันหลังวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที เหลือเพียงฉันที่ยืนมองคนที่แอบชอบวิ่งจากไป แม้จะมีเสียงหัวเราะมากมายขบขันใส่ แต่ก็เหมือนราวกับว่าหูอื้อไป

"นี่ล่ะนะฟารินเอ๋ย" ฉันถูกตบไหล่โดนใครสักคนหรือสองคนก็ไม่แน่ใจ ต้นและจุ๋มรีบวิ่งเข้ามาพาฉันเดินออกมาจากก น้ำตาที่ไหลออกอาบแก้มแบบไม่รู้ตัว

"ฉันพยายามไปเพื่ออะไรกันนะ" ใช่แล้วที่ผ่านมาพยามไปทำไมกันนะ

"อย่าคิดมากเลย ยังไงฉันกับไอต้นก็ยังอยู่กับแกนะ"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***







บทที่แล้ว

บทที่2

บทต่อไป

บทที่ 4

