

Wkกูเพื่อนมึงนะเว้ยย(เพื่อนทิพย์)

 

เฟื่อนสนิท

เช้าวันต่อมา

~vit~

เมื่อคืนทำไรไปวะเนี่ย....ไอ้เชี่ยบูท มึงเจอกูแน่....ว่าแต่ทำไมรู้สึกว่าไอ้กายมันไม่ขัดขืนเลยวะโคตรสมยอมอะ

"อื้อ...เช้าแล้วหรอ...ขอนอนต่ออีกหน่อย" อะไรวะเนี่ย มีความงัวเงียด้วย น่ารักหวะ

ตี๊ด...ตี๊ด... เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมที่จ้องหน้ามันอยู่กูสะดุ้งขึ้น

"จะเล่นอีกนานมั้ย" กายถามผมแล้วปัดมือผมลง

"ก็มึงน่ารักอะ...ให้ทำไงได้"

"..."

"อย่าเงียบดิ้....หรือมึงโกรธกูเรื่องเมื่อคืน..กูโดนยาจริงๆนะเว้ย"

"เปล่า...กะ..กูไปอาบน้ำก่อนนะ"

"ลุกไหวอ่อ"

"ไหว" โคล่ม!!

"เจ็บมั้ยนั่น...ลงไปทำไรกับพื้น"

"...ไม่อยากตายก็ช่วยกูลุกขึ้นด้วย"

"ค๊าบบบ" คนอะไรดุเก่งชิปหาย

"ให้กูอาบด้วยป่ะ"

"ฝันไปเถอะ"

"โห ทีตอนเด็กไม่เห็นจะเป็นไรเลยออกจะอาบด้วยกันออกบ่อย"

"นั่นมันตอนเด็กมั้ยหละ"

"มึงจะกลัวอะไรก็เห็นหมดล่ะ"

"กูอาบเองได้ครับ..คุณเพื่อน" ปัง!!

โหจุกชิปหาย เหมือนมีอะไรมาแทงทะลุหัวใจไป ทั้งๆที่เรื่องเมื่อคืน...หึ้ยยย อะไรของมันวะเนี่ย ทั้งๆที่ทำไปขนาดนั้นก็ยังเป็นแค่เพื่อนโคตรไม่แฟร์

หลังจากอาบน้ำเสร็จ

"กลิ่นอะไรหอมๆ" ไอ้กายมันพูดขึ้นแล้วรีบแต่งตัวออกมานั่งรอที่โต๊ะกินข้าวเหมือนทุกเช้าตอนที่เคยอยู่ด้วยกันที่บ้านเก่า

~\=ย้อน\=~

6.00น.

"สวัสดีครับคุณป้า"

"อ่าว..น้องกาย มาแล้วหรอลูก มาเข้ามา เจ้าวิทย์ตื่นมาทำข้าวต้มรอตั้งแต่ตีห้าเลยนะ เห็นบอกว่าคนพิเศษอยากกิน"

"กาย...มาแล้วหรอ มาเร็ว เดี๋ยวเย็นหมด" ตรงหน้ากายตอนนี้เป็นโต๊ะอาหารแบบยาว12ที่นั่ง มีข้าวต้มกุ้ง

ฉามน้อยๆวางอยู่บนโต๊ะ

"หู้ยยยยย!! น่ากินอะ"

"อยู่แล้ว!! ระดับเชฟมือหนึ่งของบ้านอาภารัตนวงค์ทำ ไม่เคยพลาด"

"พี่วิทย์....น้องวาหิว น้องวาจะกิน"

เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กอายุราวๆ5ขวบกำลังเกาะขาพี่ชายทำเสียงออดอ้อนน่าเอ็นดู

"วิวาลูก ใจเย็นก่อนมันร้อนอยู่"

"ไม่เอาม๊า วาหิว"ซูดดด

"อร่อยสุดๆไปเลยค่ะ" [ยิ้มเเย้ม]

~\=จบภาพย้อน\=~

"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้มั้ง" ดูสิครับมันรีบซะติดกระดุมผิดเม็ดยังไม่รู้อีก ต้องแกล้งมันหน่อยแล้ว

"รีบอะไรใครรีบ"

"ก็เห็นๆอยู่ว่ามึงรีบมากินข้าวต้มกู"

"บ้า...ใครรีบมากินข้าวต้มมึง"

กายมันปฏิเสธอย่างหมั้นใจว่ามันไม่ได้ชอบ แต่ดูจากอาการที่ออกแล้วเนี่ย ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาน่าจะคิดถึงหน้าดูเลย ผมยิ้มเเล้วเดินเข้าไปใกล้ๆกาย สายตาผมจ้องมันแบบไม่กระพิบ มันก็จ้องผมกับเช่นกัน ราวๆกับว่า ใครกระพิบตาก่อน คนนั้นแพ้ จนมันไม่ได้สักเกตุมือผมที่ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อมันออกที่ละเม็ด

"มึงจะทำอะไร"

"แข่งจ้องตามั้ง"

"แล้วทำไมมือมึงมาอยู่ที่ตัวกูได้"

"ก็....."

"ก็อะไร"

"ก็ขออีกสักรอบได้ป่ะ เอาเหมือนเมื่อคืนเลย"

"เอาตีนแทนมั้ย"

ละมันก็กับมาจ้องผมต่อจนผมติดกระดุมให้มันเสร็จ

"เสร็จแล้ว หยุดจ้องได้ละ"

"อะไรเสร็จ"

"ก็กระดุมเสื้อมึงไง ไหนบอกไม่รีบ ไม่รีบเล๊ยยยแค่ติดผิดเฉยๆแหละ"

กายมันก้มมองกระดุมที่ผมติดให้ใหม่ หน้ามันเริ่มแดงขึ้น

"กินได้แล้วมั้ง เดี๋ยวเย็นหมด"

มันไม่ตอบแต่ดันรีบกิน เหมือนกลัวไปเรียนสายซะอย่างนั้น

"ค่อยๆกินก็ได้ เดี๋ยวติดคอ"

แค๊ก..แค๊ก..

กูยังพูดไม่ทันขาดคำเลย

"กาย....."

"หึ.."

"เรื่องเมื่อคืน....มึงโกรธกูเปล่าวะ"

"ก็มึงบอกว่าโดนยาไม่ใช่หรอ"

"ก็...น่าจะใช่"

"กู...ไม่โกรธมึงหรอก ถือว่าหายกันจากเรื่องคราวที่แล้ว ก็แล้วกัน"

"ห่ะ" อะไรของมัน งงไปหมดแล้ว

คณะรัฐศาสตร์

"ไงไอ้วิทย์เป็นไงบ้างเมื่อคืน"

"กูจะกระทืบมึงให้ตายตรงนี้เลยดีมั้ย"

เมย์ :"ใจเย็นพวกมึงจารย์จะมาล่ะ

อาจารย์ : "สวัสดีนิสิตทุกคนวันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง...."

อาจารย์ : " หมดชั่วโมงแล้วอาทิตย์ส่งรายงานเรื่องที่เรียนวันนี้ด้วย"

หลังอาจารย์เดินออกไปบูทก็เอ่ยขึ้น

บูท :"นี่จะโหดไปไหนว่ะ เพิ่งมาเรียนวันที่สองก็สั่งรายงานละจะบ้าตาย"

เมย์:"นี่แหละชึวิตมหาลัย"

กิต:"แล้วจะไปไหนต่อกันมั้ย"

วิทย์:"ก็ว่าจะไปชมรมหน่อยอะวันนี้พี่นัดรวมตัวกัน"

บูท:"กูว่างนะมึงจะไปไหน"

กาย:"อ่านหนังสือทำรายงาน"

เมย์:"กูเดาไว้ไม่มีผิดพลาด 5555"

วิทย์ : "งั้นไปก่อนนะ"

วิทย์เดินออกมาจากห้องเรียนแล้วเดินไปที่ชมรม

"อ่าววิทย์ มาแล้วหรอนั่งก่อนสิ่"

"สวัสดีครับพี่ม่อน"

"เออ..หวัดดีเป็นไงบ้างอะเรา"

"ก็เพิ่งเรียนได้สองวันก็ได้ทำรายงานแล้วครับ"

"55ก็งี้แหละ เรียนไปๆ เดี๋ยวก็ชิน"

วิทย์คุยกับพี่ม่อนอย่างสนิทสนมเพราะพี่ม่อนเคยเป็นน้องรหัสของพี่ภัทร พี่ภัทรเลยพาไปทำงานที่บ้านบ่อยๆเลยรู้จักกัน (จริงๆแล้ววิทย์กับภัทรอยู่บ้านเดียวกันนะ)

"อ่าวน้องกายมาพอดีเลย"

"สวัสดีครับพี่..."

กายยังพูดไม่จบแต่ก็สดุดตากับคนที่คุยอยู่กับพี่ม่อน

"กาย"

วิทย์เอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ

"วิทย์..มาไงเนี่ย"

"ก็อยู่ชมรมนี้จะให้มายังไง"

"ไม่เห็นเคยบอก" กายทำท่าทางไม่พอใจ

"ขอโทดดดค๊าบบ"

พี่ม่อนและคนอื่นๆในชมรมหันมามองพร้อมๆกัน ใครจะไปคิดว่า วิทย์ วิทยา อาภารัตนวงค์ หนุ่มหล่อมากความสามารถจะทำเสียงอ้อนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

"นี่รู้จักกันใช่ป่ะ"

ประธานชมรมเอ่ยขึ้น

"เพื่อนสนิทผมเองครับ" วิทย์เน้นคำว่า เพื่อนสนิทจนกายขนลุกซู่ไปทั้งตัว

"อ๋อ!ที่แท้ก็เพื่อนสนิทกันนี่เอง ถ้าไม่บอกว่าเพื่อนนึกว่าเเฟนแล้วนะเนี่ย" พี่ผู้หญิงในชมรมเอ่ยขึ้น

"ใครจะไปเป็นเเฟนกับคนอย่างมันกันครับ"

กายรีบปฏิเสธอย่างไว ทำให้เรียกเสียงหัวเราะคนในชมรมได้เป็นอย่างดี สำหรับวันแรกในชมรมพี่ม่อนอธิบายมาว่ากฏของชมรมมีอะไรบ้าง ชมรมเรามีหน้าที่อะไรยังไง อธิบายอย่างคร่าวๆพอให้สมาชิกที่เข้ามาใหม่เข้าใจ

"มีแค่นี้แหละกลับกันได้"

ประธานชมรมพูดจบทุกคนก็แยกย้าย

—————————————————————————————

ณ หอพัก

"กาย.."

"ว่า.."

"กูถามหน่อย เรื่องเมื่อวานมึงไม่โกรธกูไม่อะไรกับกูเลยหรอ"

วิทย์เอ่ยยขึ้นพร้อมจ้องไปที่อีกฝ่ายเพื่อรอคำตอบ

"ก็ไม่นะ ปกติ"

"หมายถึงเรื่องที่เรา...กันอะนะ"

"ก็มึงโดนยาไม่ใช่หรอ..กูเป็นเพื่อนก็ต้องช่วยป่ะ"

แล้วเพื่อนที่ไหนเค้ามาช่วยกันเรื่องแบบนี้ว่ะ