ย้อนเวลา

20: 40 PM

" นารูโตะ...งานเสร็จหรือยังนายน่าจะกลับบ้านไปหาลูกหาเมียบ้างนะนายเอาแต่ทำงานโดยไม่รู้จักกลับบ้าน...เดี๋ยวฉันไปส่ง "

ชิกามารุเดินเข้ามาในห้องของโฮคาเงะรุ่นที่7อย่างนารูโตะด้วยใบหน้าที่เบื่อหน่ายสุดๆ

" ใกล้เเล้วล่ะ...นั่งรอตรงนั้นแปปนึงนะ "

" อีกกี่นาที "

" อีก10นาทีแหละ เหลือเเค่จัดเอกสารแล้วอัพโหลดไฟล์งานไปให้กาอาระก็พอ "

ใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้าที่อยู่บนเก้าอี้ทำงานดูเคร่งเครียด...จริงจังกับงานบนโต๊ะอย่างขมักเขม้น...

ชิกามารุเฝ้ามองคนตรงหน้ามาตลอดจนเริ่มที่จะเห็นความเปลี่ยนแปลงทางด้านร่างกายและสมองที่คนตรงหน้านี้เริ่มที่จะหัดคิดหัดใช้หัดทำ...เรียกง่ายๆว่าชายหนุ่มตรงหน้านี้เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้แล้ว

" อ่า เสร็จสักที ! ยังไม่ถึง10นาทีด้วยซ้ำน่าจะเเค่5นาที "

นารูโตะพูดออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะเก็บเอกสารที่เหลือหรือเสร็จแล้วไว้ด้านล่างของโต๊ะไม้ทำงานก่อนจะปิดคอมลง

ตุบ!!!

" นะ...นารูโตะ!!! "

ชิกามารุรีบวิ่งเข้าไปพร้อมตะโกนเรียกชื่อนารูโตะ

" อ่า...ทำไมง่วงจัง "

ก่อนที่เขาจะจมลงสู่ความมืดมิดในที่สุด

นารูโตะ...นารูโตะ!!!

" เฮือก!!! "

นารูโตะลุกพรวดขึ้นมาด้วยความตกใจ ดวงตาสีฟ้าใสสำรวจรอบๆก็ต้องตกใจยิ่งกว่าเมื่อพบว่าที่นี่คือห้องเรียนโคโนฮะ

" นารูโตะ!!!เธอได้ฟังที่ฉันพูดมั๊ยห๊ะ!? "

เสียงคุ้นเคยที่เเสนคิดถึงเเละเมื่อมองไปตามเสียงตะโกนก็พบใบหน้าของคนที่เปรียบเสมือนพ่อคนหนึ่งของเขา

" คะ...ครูอิรุกะ!? "

" หลับในห้องเรียนอีกแล้วยังไม่สนใจที่ฉันพูดอีก!!!ออกไปยืนหน้าห้องเดี๋ยวนี้เลยนะนารูโตะ!!! "

" คะ...ครับ!!! "

นารูโตะเผลอตอบรับด้วยความเคยชินก่อนจะรีบเดินออกไปยืนหน้าห้องท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน

ทำไมเราถึง...มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ...

เสีนงภายในหัวของเขายังคงเต็มไปด้วยความสับสนเขาจำได้ว่าจะกลับบ้านไปพร้อมกับชิกามารุแต่ทำไมเขาถึงกลับมาโผล่ที่ห้องเรียนโคโนฮะได้ล่ะ

และยิ่งกว่านั้นคือทุกคนในห้องโดยเฉพาะครูอิรุกะที่น่าจะอยู่ในห้องทำงานแต่กลับมายืนสอนในห้องแถมใบหน้าของครูอิรุกะยังไม่ดูแก่ตัวลงไปเลยสักนิด

ในขณะที่นารูโตะกำลังยืนขุ่นคิดอยู่นั้น สายตาที่เฉียดคมของเขาก็เหลือบไปเห็นกระจกบานหนึ่ง มันเป็นกระจกธรรมดาแต่กลับสะท้อนสิ่งที่เขาไม่คาดคิดและทำให้เขาต้องตกตะลึงไปอีกรอบ

ฝ่ามือเล็กๆลำตัวสั้นๆใบหน้านั้น นั่นมัน...ตัวเขาตอนเด็กๆไม่ใช่เหรอะ!!!

ไม่มีทางเป็นไปไม่ได้ตอนนั้นเรากำลังจะกลับบ้านกับชิกามารุแล้วจู่เราก็ง่วงแล้วล้มลงทุกอย่างก็มืดพอลืมตาขึ้นมาก็พบใบหน้าของครูอิรุกะที่ไม่แก่ตัวลง...ระ หรือว่าเราจะโดนคาถาลวงตา!!!

" คลาย!!! "

ทว่าสุดท้ายก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของเขายังเป็นเด็กตัวกะเปี๊ยกเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน สถานที่แห่งนี้ยังเหมือนเดิม และสัมผัสจักกระปกติที่บอกว่าตัวเขาไม่ได้โดนคาถาลวงตาแต่อย่างใด

ถ้าหากนี่ไม่ใช่คาถาลวงตาเขาก็คิดได้เพียง 2 กรณีเท่านั้น

หนึ่งเขาน่าจะถูกคาถาลวงตาขั้นสูง คาถาที่สามารถเล่นงานได้เเม้กระทั่งเขาที่เป็นพลังสถิตร่างได้มีเพียงไม่กี่คาถาเท่านั้นหนึ่งในนั้นคือเนตรวงเเหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา

แต่คาถาลวงตาระดับนั้นแม้แต่ซาสึเกะก็ยังใช้ไม่ได้ถ้าจะเหนือยิ่งไปกว่านั้น...อิทาจิ?... ชิซุย?...ไม่น่าจะเป็นไปได้ทั้ง2คนนั้นเสียชีวิตไปตั้งนานแล้วด้วย

ส่วนกรณีที่สอง เป็นกรณีที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นไปได้มากที่สุด

ย้อนเวลากลับมาอดีต

ถึงจะฟังดูน่าเหลือเชื่อมากแต่เมื่อก่อนเขาก็เคยเจอกับตัวมาแล้ว เหตุการณ์ที่เขาได้ย้อนอดีตไปพบพ่อกับพวกคุณโจสะ

แต่สิ่งที่ทำให้เราย้อนกลับไปในอดีตก็คือมีดสั้นของพ่อ ครั้งนั้เราใช้อะไรกลับมาล่ะ?

เขาพยายามนึก...นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออกสักที...

ครืด~

" นารูโตะเขามาในห้องได้เเล้วครูจะสอบวิชาแปรงร่าง "

" ครับ "

เสียงประตูเลื่อนเเละเสียงเรียกของครูอิรุกะทำให้เขาหลุดจากภวังค์ ใบหน้าของครูอิรุกะที่แสนคิดถึงเห็นกี่ครั้งก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มไม่ได้จริงๆเลยแฮะ

" ยิ้มอะไรของเธอน่ะนารูโตะครูจะเริ่มสอบแล้วนะ!!! "

" แหะๆ ขอโทษครับ "

อิรุกะเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของนารูโตะ

เขาเลิกคิดเรื่องของนารูโตะก่อนจะเรียกชื่อของเด็กนักเรียนออกมาทีละคนให้ออกมาหน้าชั้นเรียนและให้พวกเขาแปลงร่างเลียนแบบตัวเอง

นักเรียนส่วนมากล้วนทำได้ดีถึงจะไม่สมบูรณ์แบบทว่าก็เป็นที่น่าพึงพอใจสำหรับอิรุกะก่อนที่คนสุดท้ายจะเป็นคนที่เขาไม่ค่อยคาดหวังอะไรมากที่สุด

" ต่อไป อุซึมากิ นารูโตะ "

" ครับ "

นารูโตะเดินลงมาหน้าชั้นเรียนระหว่างทางเขาถูกล้อเลียนต่างๆ นานา หากเป็นเหมือนทุกทีเขาจะต้องมีอาการหัวเสียบ้างแต่ทว่าครั้งนี้เขากลับไม่ได้บ่งบอกหรือแสดงอาการใดๆออกมาเลย นับเป็นการเปลี่ยนแปลงที่น่าแปลกใจสำหรับอิรุกะมาก

" แปลงร่าง "

บุ๋ง!

ร่างที่ปรากฏออกมาตามความคิดของอิรุกะหรือทุกคนในห้องคือร่างที่บิดเบี้ยวประหลาดน่าเกลียดแต่ทว่าสิ่งที่ปรากฏคือร่างสะท้อนของอิรุกะราวกับฝาแฝดท้องเดียวกัน

ไม่มีส่วนไหนที่ไม่เหมือน!!

ไม่ใช่แค่อิรุกะที่ตกใจ นักเรียนทุกคนในห้องเรียนต่างไม่เชื่อกับสิ่งที่เห็นว่าเจ้านารูโตะเจ้าจอมซ้ำชั้นคนนั้นจะทำได้ ถึงคาถาเเปรงร่างจะเป็นคาถาง่ายๆ แต่ไม่มีคนไหนในห้องจะสามารถทำได้สมบูรณ์แบบเท่านารูโตะมาก่อนเลย

" สมบูรณ์แบบมากนารูโตะ...เธอทำได้ดีมาก "

อิรุกะจากไม่เชื่อในสายตาก็เปลี่ยนเป็นดีใจที่นารูโตะทำได้ดีมากไม่เหมือนที่ตนเองคิด

" ขอบคุณนะครับครูอิรุกะ "

นารูโตะยิ้มเล็กๆ ถ้าหากเขาทำไม่ได้ก็แปลกสิเขาน่ะเป็นถึงโฮคาเงะรุ่นที่7เลยนะเเถมคาถาแปลงร่างเป็นคาถาที่เขาถนัดที่สุดด้วย

นารูโตะกลับเข้าไปนั่งที่แต่ก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องมาที่เขาอย่างไม่วางตา

สายตาของคนที่เป็นดั่งพี่น้องในครอบครัวของเขา

อุจิฮะ ซาสึเกะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***