ep.1

*นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ไรท์แต่งขึ้นมาจากจินตนาการล้วนๆ มีคำหยาบไม่สุภาพผสมปนเปในเรื่องด้วย และแนะนำให้ผู้อ่านมีวิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ (人 •͈ᴗ•͈)

.

.

.

.

"แกมันไร้ประโยชน์! ฉันไม่น่าเก็บแกเอาไว้เลยจริงๆ! น่าจะแท้งตามที่พ่อแกพูด!!!"แม่ตะคอกด่าผมเสียงดังอย่างโมโห

"เออ! ถ้าผมรู้ว่าถ้าเกิดมาแล้วจะต้องมาเจอครอบครัวเหี้ยๆแบบนี้! ผมคงไม่เกิดมาหรอก!!!"ผมตอบกลับแม่ไปเสียงดังเช่นกัน

ความรู้สึกของผมในตอนนี้มันมีทั้งเศร้า โกรธ หงุดหงิด ผิดหวังและเบื่อหน่ายผสมกันภายใต้ใบหน้านิ่งของผม

"ออกไปตายที่ไหนก็ไป! อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!!!"แม่พูดพลางปาขวดเหล้าใส่หัวของผมอย่างแรง

เพล้ง!!!

เลือดค่อยๆไหลลงมาจากบาดแผล ผมลูบที่แผลบนหัวเบาๆและมองไปที่แม่ด้วยสายตาหลากหลายอารมณ์ ผมเดินออกจากบ้านและเดินไปเรื่อยๆ ไม่สนใจบาดแผลและคนรอบตัวที่หันมามองผม

ผมเบื่อที่จะต้องมารับอารมณ์ของคนอื่นแล้วนะ! ทั้งครอบครัวทั้งเพื่อน ไม่มีใครเข้าใจผมเลยสักคน!

ทั้งที่ผมคอยช่วยเหลือทุกคนตลอด! ผมดูแลแม่และทำงานพิเศษหาเงินให้แม่ใช้ทุกวัน! ผมคอยช่วยแก้ปัญหาและให้กำลังใจเพื่อนทุกคน! แต่ผลที่ได้แม่ง...!

แม่เอาแต่ดุด่าและว่าผมไร้ประโยชน์บ้าง ว่าผมว่าเป็นลูกเนรคุณบ้าง หนักสุดก็ทุบตีผม เพื่อนก็หักหลังไปคบกับคนที่ผมแอบชอบ นินทาผมลับหลัง และหลอกใช้ประโยชน์จากผม พ่อก็หนีแม่ไปหาเมียน้อย เรียนก็ไม่ดีเพราะมัวแต่สนใจงานพิเศษ ญาติพี่น้องทุกคนก็เมินเฉยต่อเราสองแม่ลูก หนี้สินที่แม่เคยกู้ไว้ตอนนี้ผมก็ต้องหาจ่าย...

"ฮึก! เฮงซวยเอ้ย! แม่ง! ทำไมไม่มีเรื่องดีเข้ามาบ้างว่ะ!? ไม่ไหวแล้วนะเว้ย!"ผมยืนร้องไห้ที่ริมแม่น้ำที่ผมเองก็ไม่รู้เช่นกันว่ามาโผล่ที่นี่ได้ไง

"ท้อแล้วนะ! อายุกูก็ไม่ได้เยอะนะทำไมกูถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยว่ะ!? แม่งเอ้ย! มีชีววิตแบบนี้กูขอไม่มีดีกว่า!!!"ผมนั่งลงกอดเข่าร้องไห้สะอึกสะอื้นคนเดียวอยู่อย่างนั้น

"กูผิดอะไรว่ะ? รักแม่แต่แม่ดันบอกให้มาตาย รักเพื่อนเพื่อนก็แม่งหลอกลวง พยายามทำให้ทุกอย่างดีขึ้นแต่แม่งก็แย่ลงทุกอย่าง! ทำไมว่ะ...ทำไม..."ผมถามคำถามออกไปอย่างกับคนบ้า

"...ทำตามที่แม่บอกเลยดีมั้ยว่ะ...?"ผมพูดพำพัมกับน้ำตาที่ไหลลงมาไม่หยุด

'แกไปตายที่ไหนก็ไป! อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก!!!' เสียงของแม่ดังอยู่ในโสตประสาทของผมอีกครั้ง

"ทำตามที่แม่บอกดีกว่า ตายไปแล้วแม่ก็ไม่น่าจะได้เห็นกูแล้ว อาจจะโชคดีไม่ทรมานแล้วก็ได้ และกูก็จะหลุดพ้นจากวังวนบัดซบนี่สักที ออกจะดีด้วยซ้ำ งั้นกูตายดีกว่า!"เมื่อคิดได้อย่านั้นผมก็เดินลงแม่น้ำตรงหน้าทันทีพร้อมกับยิ้มยินดีราวกับคนบ้า

"ลาก่อนนะไอ้โลกเฮงซวย!"ผมปล่อยให้ร่างกายของผมค่อยๆจมน้ำไปเรื่อยๆ แม้ตอนที่ขาดอากาศหายใจร่างกายจะตะเกียกตะกายขออออกซิเจน แต่สุดท้ายก็สงบนิ่ง สติผมค่อยๆเลือนลาง ยอมรับว่าทรมานมากตอนจมน้ำแต่เพราะทรมานผมจึงรู้สึกยินดี

.

.

.

.

.

.

ปริบๆๆ

ผมกระพริบตามองเพดานสีทองตรงหน้าซ้ำไปซ้ำมาจนตาแทบถลน!

ผมตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ!? และนี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นอีกเนี่ย!!!!

"คุณชายขอรับ นายท่านสั่งให้ข้ามาตามท่านไปรับประทานอาหารขอรับ..."ผู้ชายอายุราวๆยี่สิบปีผมสีเงินตาสีน้ำเงินมองมาที่ผม

เชี้ย!!! อย่าบอกนะว่า!?

"ลูซิส?"ผมทำเป็นเรียกชื่อเขาแบบเนียนๆเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันไม่ใช่สิ่งที่ผมคิด!

"ขอรับคุณชาย?"ผู้ชายคนนั้นถามผมอย่างนอบน้อมสุดๆ

แม่ง!!! ไอ้เวรนี่คือลูซิสจริงๆด้วย! ไม่น่าเชื่อ! และจะไม่เชื่อเด็ดขาด!!!

.

.

.

...งั้นผมก็คือโรเนียตัวร้ายสุดโฉดสินะ!?

"นายออกไปก่อน..."ผมไล่ให้เขาออกไปจากห้อง

ผมเดินไปที่ห้องน้ำและส่องกระจกทันที และทันทีที่ผมเห็นคนในกระจกสะท้อนกลับมาก็ยิ่งตกใจและมั่นใจกว่าเดิมแล้ว!

นั่นก็คือผมมาติดอยู่ในโลกนิยายที่ผมเคยอ่านผ่านๆในห้องสมุดของโรงเรียน และยังโชคร้ายดันมาเป็นตัวร้ายของเรื่องอีกด้วย!

"เฮ้อ...มีอะไรเฮงซวยไปกว่านี้อีกมั้ยว่ะ?"ผมกุมขมับทันที

ผมมองไปที่กระจกอีกครั้ง ผมสีดำสนิทตาสีแดงเหมือนสีของเลือดสด มองยังไงก็โรเนียชัดๆ แต่โชคดีในนิยายเขียนว่าโรเนียหน้าตาหล่อและยังรวยอีกล้นฟ้าอีก

โรเนีย ดิ ซันเทียลูกชายคนที่สองของดยุคแห่งซันเทียมีพี่ชายชื่อว่ามาคัส ดิ ซันเทีย(พระเอกของนิยาย) ส่วนแม่ก็ตายไปตั้งแต่โรเนียยังอายุ10ปี

โรเนียมีนิสัยขี้อิจฉา ริษยา อวดดีและหยิ่งทะนงตนจึงไม่ค่อยมีใครมาคบหา มีแค่มาคัสพี่ชายคอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆแต่โรเนียกลับเกลียดมาคัสอย่างกับใส้เดือนกิ้งกือเพราะมาคัสเกิดมาจากทาสหญิงชั้นต่ำ

ทาสหญิงชั้นต่ำนั่นได้ความรักของดยุคและดยุคได้ให้ทาสหญิงนั่นเป็นอนุเมียน้อยที่เป็นตำแหน่งอันทรงเกียร์ติและนั่นเป็นสาเหตุการตายของแม่ของโรเนียเพราะทำใจยอมรับความจริงที่สามีของเธอได้ให้ความรักกับคนอื่น

ทาสหญิงนั่นก็เป็นคนดีเกินเหตุ(?)จึงคอยมารับเลี้ยงดูแลโรเนียแต่โรเนียกลับปฏิเสธเธอมาตลอด

และเกลียดเธอเป็นอย่างมากที่เป็นต้นเหตุให้แม่ของตนต้องตาย

พอโตขึ้นมาอายุ16ปี โรเนียก็วางแผนลอบฆ่าทาสหญิงคนนั้นโดยทำเหมือนกับว่าเป็นอุบัติเหตุ มาคัสที่ไม่เชื่อว่าการตายของแม่เป็นอุบัติเหตุ จึงสืบหาความจริงพร้อมกับแอนนา(นางเอกของนิยาย)ที่เป็นเพื่อนสนิทของมาคัสมาตั้งแต่เด็ก

และเมื่อสืบหาความจริงได้แล้วมาคัสก็จะไปฆ่าโรเนียในทันทีแต่ก็ดันไปเจอความจริงอีกหนึ่งเรื่องนั่นก็คือเรื่องของแอนนาที่เป็นถึงเจ้าหญิงของราชอาณาจักรและก็โกรธที่ถูกหลอกมาตลอดหลายสิบปี

มาคัสที่อารมณ์แปรปรวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนก็ตัดสินใจแบบโง่ๆด้วยการใช้ดาบสังหารโรเนียต่อหน้าทุกคนในงานประลองดาบ มาคัสจึงมีความผิดที่กระทำการผิดกฎการประลอง(ห้ามไม่ให้มีคนตายในการประลอง)แต่ก็ได้ลูซิสที่ทรยศโรเนียไปช่วยให้มาคัสพ้นความผิดเพราะว่าโรเนียได้ใช้ยาต้องห้าม

เมื่อมาคัสแก้แค้นเสร็จ ดยุคก็มอบตำแหน่งดยุคแห่งซันเทียให้มาคัส และดยุคก็ขอละทางโลกเพื่อปล่อยวางทุกอย่างเพราะเสียใจกับการตายของทั้งสาม(เมียทั้งสองและลูกหนึ่งคน)

หลังจากนั้น แอนนาก็มาง้อมาคัสและเพราะความผูกพันธ์ที่ติดตัวมาตั้งแต่ยังเด็กก็เลยคืนดีและสารภาพรักกันไปตามบทและจบบริบูรณ์ในที่สุด....

.

.

.

และ...

...ใช่และโรเนียต้องตายครับ(╥﹏╥)

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***