วันเวลาแห่งความรัก

ในวัยเด็ก สุดเขตฟ้าเศร้าใจยิ่ง เมื่อพ่อต้องพ่ายแพ้ให้แก่ผู้เฒ่ายอดยุทธ เขานับวันเวลาทวงคืน แต่สติปัญญาของเขาก็ไม่ได้ครึ่งหนึ่งของพ่อเขาซักที พ่อเตือนเขาว่าการมองการไกลนั้น หัวใจสำคัญกว่าความคิด แต่เขาก็ยังไม่บรรลุความรู้นี้สักที

เมื่อเติบโตขึ้น พ่อให้เรียนศิลปวิทยาการแขนงต่างๆ เพื่อนำมาพัฒนาอาณาจักรของพ่อ เขาเอาจริงเอาจัง แต่ความรู้ของเขาก็ยังไม่นับว่าเลิศ

ในสถาบันแห่งนั้นมีการจัดการแข่งขันกีฬามากมายหลายประเภท และหนึ่งในนั้นก็มีการแข่งเล่นเขาวงกตจำลองด้วย และเมื่อการแข่งขันมาถึงรอบชิงชนะเลิศ และเขาคือผู้เข้าชิงชัยกับหญิงสาวผู้หนึ่ง

อาจจะเป็นเพราะบุพเพสันนิวาส พาให้เขามาพบกันเธอสู้กับเธอ เธอคือหญิงสาวผู้ชาญฉลาด ในการต่อสู้ด้วยชั้นเชิงการวางแผนและการแก้ปัญหา อย่างยอดเยี่ยม

เมื่อหญิงสาวเห็นชายคู่ต่อสู้เธอรู้สึกดีต่อเขาทันที ทั้งในความคิดและความรู้สึกของเธอ เธอเห็นว่าชายผู้นี้ช่างอ่อนโยนน่าอยู่ใกล้เหลือเกิน

"การต่อสู้เราจะเอาจริงเฉพาะสองรอบแรก หากเป็นไปได้เราจะแกล้งแพ้ให้กับเขา"

การต่อสู้เริ่มขึ้น ก็คือการต่อสู้ชั้นเชิงเขาวงกตแบบตัวต่อตัว ในการแข่งขัน เขาทั้งสองผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะ ทำให้แต้มเสมอ สองต่อสอง แต่รอบสุดท้ายเขาเป็นฝ่ายชนะ

รอยยิ้มทึ่เธอมอบให้กับเขาหลังจากที่เธอพ่าย มันทำให้เขาเข้าใจความนัยนั้น ก็เพราะว่าเธอต้องการยื่นไมตรีให้เขาอย่างเต็มเปี่ยม เธอจึงออมมือให้กับเขา ทำให้เขาไม่รู้สึกเคืองเธอเลยแม้แต่น้อย แต่เขากลับรู้สึกรักและรับในน้ำใจนั้นด้วยดี

เวลาต่อมาเพื่อนชายของฝ่ายหญิงคนหนึ่ง ที่แอบชอบเธอมานาน เขาข้องใจในผลการแข่งขัน ท้าให้มีการประลองกันนอกรอบ ระหว่างเขาและเธอ แต่เขาตอบปฏิเสธการแข่งขัน

"ไม่จำเป็นหรอกครับ เพราะผมรู้แล้วว่า เพื่อนคุณต้องการที่จะแพ้ ทั้งๆที่เธอสามารถเอาชนะผมได้"

คำตอบของสุดเขตฟ้าทำให้พิทยาวลี รู้สึกยินดีและประทับใจมากยิ่ง ที่เขาเข้าใจตัวเธอ ความรักจึงก่อตัวขึ้นกับเขาทั้งสอง โดยเพื่อนชายคนนั้นของเธอไม่อาจขัดขวางได้

เมื่อทั้งสองไว้ใจกัน เขาขอให้เธอแสดงภูมิปัญญา ด้วยการคิดและพัฒนากลไกเขาวงกต พร้อมทั้งอธิบายหลักการให้เขาทราบด้วย ด้วยสติปัญญาของเธอช่างลึกล้ำในการคิดกลไกเขาวงกตได้ดีเหนือชั้นอย่างเหลือเชื่อ

งานนี้ทำเอาสุดเขตฟ้าอยู่นิ่งต่อไปไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เขาต้องหลีกหนีไปหาที่สงบเพื่อทบทวนความรู้ คิดค้นพลิกแพลงกลไก และศึกษาตำราเพิ่มเติม เพื่อจะได้มีสติปัญญาคล่องแคล่วรวดเร็วยิ่งขึ้น

"ไม่กล้าสู้เพราะกลัวแพ้จริงๆใช่ไหมละ"

ส่วนหญิงสาวก็รู้สึกรักเขา เพราะแม้จะมีคนเหยียดให้เขาต้องอับอายด้วยคำพูดต่างๆ แต่เขาก็ไม่เคยโทษเธอ สิ่งนี้คือความประทับใจเหลือจะกล่าวเพราะมันไม่เคยมีใครในอาณาจักรของเธอที่มีความอดทนและอ่อนโยนเหมือนเขา

พิทยาวลีจึง เฝ้าสังเกตความรู้สึกของตัวเขา และสังเกตความเคลื่อนไหวของเขา เธอเฝ้าดูเขาแทบจะตลอดเวลาทำให้เธอรู้ว่าเขาชอบแอบหลบลี้หนีหายไป และรู้ด้วยว่าเขาอยู่ไหน

บางครั้งเขาก็หายไปนานผิดปกติ ทำให้เพื่อนๆเกิดข้อสงสัย แต่หญิงสาวก็สามารถตามหาเขาจนเจอ มันทำให้เขารู้สึกว่า เขาเป็นตัวปัญหาให้เธอหรือเปล่า

"มาตามหาฉันทำไม ฉันไม่ต้องการอยู่เงียบๆคนเดียว ไปซะไปให้ไกลเลย"

แต่ในใจจริงของเขานั้นมีแต่ความรัก ไม่อยากให้เธอจากไปไหนเลย ส่วนเธอนั้นเข้าใจความรู้สึกของเขาดีกว่าอ่านหนังสือเสียอีก เธอจึงเข้าไปโอบกอดเขาเบาๆด้วยความรัก

"มีเราสองคนเท่านั้นใน สถาบันแห่งนี้ที่รักในสิ่งเดียวกัน และมีความสามารถทัดเทียมกัน อย่าหนีฉันไปเลยที่รัก ฉันต้องการให้เธอดูแลฉัน ไม่ว่าเธอจะเก่งกว่าฉันหรือไม่ก็ตามเธอดูแลฉันได้แน่นอน และฉันจะรอวันนั้น วันที่เราจะได้เคียงคู่กัน แต่อีกไม่นานฉันจะต้องจากเธอไปแล้ว มันเป็นกฎของบ้านฉัน"

เมื่อวันเวลาเหลือไม่มาก เขาทั้งสองจึงต้องหาโอกาสอยู่ด้วยกัน เที่ยวด้วยกันอย่างมีความสุข และมีความรักแนนแน่นยิ่งขึ้น เป็นความรักที่บริสุทธิ์ เต็มไปด้วยการให้เกียรติซึ่งกันและกัน เล่นเขาวงกตด้วยกันอย่างมีความสุข

ในที่สุดก็ถึงวันที่ทั้งสองต้องพรากจากกัน เขาได้รับการศึกษาต่อไปอีกหลายระดับ ส่วนหญิงสาวหมดโอกาสศึกษาต่อ อย่างที่เขาก็ไม่สามารถช่วยเหลือได้...

เหตุการณ์ในช่วงที่อยู่ในสถาบันแห่งนั้นกับเธอ ทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าเส้นทางการต่อสู้เพื่อเกียรติยศและศักดิ์ศรี มันก็อาจจะทำร้ายมิตรภาพ และความดีงามได้เช่นกัน แต่ต้องรู้ทันความจริงนี้และไม่ตกอยู่ภายใต้การบีบคั้นของคำว่าศักดิ์ศรี และเกียรติยศ อาณาจักรของเขาจึงฝังแน่นด้วยความรัก ความรักความเมตตา ที่เริ่มยึดถือกันมาตั้งแต่รุ่นของพ่อและแม่...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***