เจ็บตัว

ตอนเย็นหลังจากที่แคทกับปรินกลับมาที่บ้านปรางแล้ว มีชยากับเอกตามมาด้วย แม่ปรางก็ให้ทุกคนมากินข้าวพร้อมกัน

หลังจากกินข้าวแล้วพ่อแม่ของปราง แคท และมายด์ก็นั่งคุยกันต่อที่ห้องรับแขก ส่วนสาวๆ หนุ่มๆ แยกออกมานั่งที่เฉลียงข้างบ้าน โดยที่แคทถือแม็คบุ๊คมาด้วย

“ยังทำงานอีกเหรอเรา วางได้แล้ว” ปรินบอก  เขาเห็นแคทก้มหน้ามองแม็คบุ๊คในมือ

“พอดีมีอะไรที่ต้องปรับนิดหน่อยค่ะ เพราะห้องจริงๆ กับภาพที่ส่งมามันแตกต่างกัน ถ้าไม่แก้มันจะมีปัญหาตอนที่ลงมือทำจริงๆ นะคะ”แคทบอกโดยไม่เงยหน้ามา ปรินถอนหายใจ

“ไหนขอพี่ดูหน่อยสิ” ปรินว่าแล้วนั่งลงข้างๆ แคท

แคทจึงเลื่อนแม็คบุ๊คไปใกล้ๆ ปรินแล้วเอานิ้วชี้ให้เขาดูถึงความแตกต่าง

เมื่อเห็นว่าแคทกับปรินก้มหน้าสนใจดูแต่แม็คบุ๊ค ปราง มายด์ ชยากับเอกจึงพากันค่อยๆ ลุกเดินออกไปที่อื่น ปล่อยให้ปรินกับแคทนั่งกันตามลำพัง

เพราะว่าต้องมองแม็คบุ๊คด้วยกันจึงทำให้ปรินกับแคทต้องขยับมานั่งใกล้กันโดยไม่รู้ตัว

“ตรงนี้แคทว่าจะปรับให้เป็นแบบนี้นะคะ พี่ปรินว่าเป็นยังไงบ้าง” แคทบอก

แคทใช้นิ้วจิ้มไปที่แม็คบุ๊คแล้วหันหน้ามาถามปริน การที่เธอหันหน้ามาอย่างนั้นในระยะใกล้ชิดทำให้แก้มของเธอเกือบชนกับจมูกของปรินที่ก้มลงมา แคทชะงักนิดหนึ่งแล้วก้มหน้าลงมองแม็คบุ๊คตามเดิม

ปรินมองเห็นแก้มเธอมีสีแดงขึ้นมาก็อมยิ้ม

แคทขยับเก้าอี้ออกห่างไปอีกหน่อยแต่ไม่ยอมมองหน้าปริน

“ขยับออกไปทำไมแล้วจะมองเห็นเหรอเราอ่ะ!” ปรินบอกเมื่อเห็นแคทขยับเก้าอี้

“เห็นค่ะ” แคทบอกทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่

“ไหนที่เราบอกว่าจะปรับ ชี้ให้พี่ดูสิ” ปรินก้มมองแม็คบุ๊ค เขาขยับเก้าอี้เข้าไปใกล้แคท

เธอเงยหน้ามองเมื่อเห็นเขาขยับเก้าอี้มาหาเธอ แต่พอเห็นปรินมองมาเธอก็ก้มมองแม็คบุ๊คแล้วชี้นิ้วลงไป

“ตรงนี้ค่ะ” แคทชี้แล้วบอกปริน

“ไหนล่ะ! พี่มองไม่ชัดเลย” ปรินแกล้งเพราะเขารู้ว่าเธอเขิน

“ก็นี่ไงคะ แคทปรับแบบนี้ค่ะ” แคทบอกแต่ไม่มองหน้าปริน

“ชี้ซะห่างขนาดนั้น พี่จะเห็นได้ยังไง ขยับมาชี้ใกล้ๆ ได้มั้ย” ปรินพูด

คราวนี้แคทมองหน้าปรินทันทีเพราะรู้ว่าเขาจงใจแกล้งเธอ

“งั้นพี่ปรินก็ไม่ต้องดูแล้วค่ะ เดี๋ยวแคทส่งให้พวกพี่ๆ ช่วยดูดีกว่า” แคทบอก เธอยื่นมือมาหยิบแม็คบุ๊คที่อยู่ตรงหน้าปรินแล้วลุกขึ้นยืน

ปรินรีบจับมือเธอแล้วดึงให้นั่งลงข้างๆ เขา

“ใจน้อยจังนะเรา ไหนมาให้พี่ดูให้นะ” ปรินรีบบอก เขาเห็นว่าเธอเริ่มจะโกรธ

“ก็พี่ปรินจะแกล้งทำไมล่ะคะ แล้วก็ปล่อยมือแคทได้แล้วค่ะ” แคทบอกหน้างอ

“แล้วเราจะขยับออกไปทำไมล่ะ นี่รังเกียจพี่ขนาดนี้เลยเหรอ” ปรินถามทำเสียงน้อยใจ

“ไม่ได้รังเกียจค่ะ แต่…” แคทอ้ำอึ้งจะให้บอกยังไงว่าเธอเขินมากต่างหาก

“ถ้าไม่ได้รังเกียจก็นั่งลงข้างๆ พี่ แล้วบอกว่าตรงไหน” ปรินบอกเสียงเรียบๆ แต่แอบอมยิ้ม  แคทจึงยอมนั่งลงข้างๆ เขา

“ตรงนี้ค่ะ พี่ปรินว่ามันจะดีมั้ยถ้าปรับเป็นแบบนี้” แคทพูดแล้วใช้นิ้วชี้ให้ปรินดู

แคทยังเขินอยู่เพราะหน้ายังมีสีแดงระเรื่อ ก็จะไม่ให้เขินได้ยังไงก็ตอนนี้เธอนั่งใกล้เขามากกว่าเมื่อกี้อีก แล้วปรินเองก็เอาแขนอ้อมรอบตัวเธอเพื่อที่จะใช้นิ้วชี้ลงบนแม็คบุ๊คอีกด้วย ซึ่งแบบนี้ก็เหมือนเขาโอบเธออยู่นั่นเอง

ปรินรู้ว่าแคทเขินแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรมาก พอชี้เสร็จแล้วเขาก็เอาแขนออก

“พี่ว่าก็โอเคนะ งั้นก็ทำตามนี้ล่ะกัน” ปรินบอก เมื่อเขาเห็นสิ่งที่จะปรับแล้ว แคทจึงขยับเก้าอี้ออกไปที่เก่า

“งั้น แคทจะส่งไปให้พวกพี่ๆ ดูเลยนะคะ” แคทบอก  เธอยังเลี่ยงที่จะสบตากับปริน

“ตามใจแคทเลย แล้วนี่ไปไหนกันหมดล่ะ” ปรินพูด เขาเห็นว่าเพื่อนๆ และสาวๆ พากันไปนั่งที่เก้าอี้กลางสนามกันหมด

การกระทำทั้งหมดของทั้งคู่อยู่ในสายตาของพ่อแม่ที่นั่งมองมาจากห้องรับแขก พ่อแม่ของทั้งหมดพากันยิ้มที่เห็นว่าปรินน่าจะชนะใจแคทบ้างแล้วไม่มากก็น้อย

หลังจากนั้นอีกสองวันพ่อแม่ของแคทกับมายด์ก็เดินทางกลับระยอง ก่อนกลับพ่อแคทกำชับแคทว่าให้เชื่อฟังพ่อแม่ของปรางกับปริน อย่าดื้อรั้นมาก จะทำให้ทุกคนเป็นห่วง แล้วพ่อกับแม่แคทก็ฝากให้ปรินช่วยดูแลเธอแทนพวกท่านด้วย

วันนี้เป็นวันที่จะมีการแข่งวอลเล่ย์บอลนัดแรก แคท ปราง มายด์ มานั่งดูการแข่งขันกันในตอนบ่ายเพราะมหาลัยของเธอแข่งนัดเปิดสนาม การแข่งขันผ่านไปด้วยดี มหาลัยของเธอชนะขาดลอย3:0เซต นับว่าที่ฝึกซ้อมกันมาไม่เสียป่าว แล้วก็มีการแข่งขันกันไปเรื่อยๆ ทุกวันจันทร์ พุธและศุกร์

จนในที่สุดก็มาถึงรอบชิงชนะเลิศที่มหาลัยของเธอผ่านเข้ามาได้ชิงกับมหาลัยของทางภาคใต้ ที่เป็นตัวเต็งปีนี้เพราะมีนักศึกษาชาวต่างชาติมาเป็นนักกีฬาตัวแทนของมหาลัยด้วย

รอบชิงจัดขึ้นในตอนบ่ายของวันพุธ ปราง แคทกับมายด์ก็มานั่งเชียร์กันตามปกติแต่กว่าจะเริ่มแข่งได้ก็ปาเข้าไปบ่ายสามโมงแล้ว กลุ่มของแคทมานั่งอยู่ไม่ไกลจากทีมและโค้ทของมหาลัยนั่งอยู่

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นแล้ว ดูว่าสูสีกันมากเป็นการแข่งกันแบบชนะ3ใน5เชต ตอนนี้ทั้งสองทีมแข่งกันในเซตที่4 มหาลัยของแคทชนะมาแล้ว2เซตถ้าชนะเซตนี้ก็ถือว่าจบ แต่พอแข่งกันมาเรื่อยๆ ทางฝั่งมหาลัยทางใต้กลับเริ่มโจมตีมาที่คนเล่นโดยตรง

แคทที่นั่งดูการเล่นอยู่พอจะดูออกว่าทางโน้นจ้องเล่นงานหนิงอยู่คนเดียว เพราะหนิงเป็นตัวหลักในการคุมเกมทั้งตบทั้งรับ แล้วหนิงก็มีอาการเจ็บที่ข้อเท้าทำให้การเคลื่อนไหวไม่คล่องเหมือนเดิมในที่สุดเกมที่4ก็จบลงโดยที่เสมอกัน2:2เซต

เมื่อพักเบรค แคทจึงเดินเข้าไปที่ทีมของเธอรวมกันอยู่ ตอนนี้โค้ทคืออ.ราตรีกำลังดูข้อเท้าให้กับหนิงอยู่ ซึ่งเท่าที่เห็นมันเริ่มบวมอย่างเห็นได้ชัด แพทย์ประจำสนามกำลังฉีดสเปรย์แก้ปวดให้

“เอาไงกันดีล่ะแคท หนิงไม่น่าจะไหวนะ” อ.ราตรีถามเมื่อเห็นแคทเดินเข้าไปดูหนิง

“พี่หนิงยังไหวมั้ยคะ ลองเดินดูว่าเจ็บมากมั้ย” แคทถามหนิง

“พี่ว่าน่าจะไหวนะ” หนิงบอกพร้อมกับลุกขึ้นเดิน

“เอาอย่างนี้นะคะพี่ๆ ตอนนี้พี่หนิงบาดเจ็บ พวกพี่ๆ จะต้องคอยช่วยอย่าให้พี่หนิงต้องใช้เท้ามาก พวกพี่ๆ ต้องคอยรับและต้องลุกกันเองเพราะพี่หนิงคงกระโดดตบไม่ได้แล้ว เท่าที่แคทดูทางโน้นก็มีตัวเด่นแค่คนเดียวคือคนต่างชาติ ฉะนั้นถ้าเราป้องกันดีๆ และลุกแบบไม่ให้เขาตั้งตัวได้เราก็มีสิทธิ์ชนะได้ค่ะ” แคทบอกแนะนำวิธีการ

“แต่พี่หนิงก็ต้องระวังนะคะ แคทว่าทางโน้นเขาจ้องจะเก็บพี่แน่ๆ ค่ะ” แคทหันไปบอกหนิง

“อ.ราตรีคะ ยังไงก็เตรียมใครไว้เปลี่ยนตัวกับพี่หนิงด้วยนะคะ เผื่อว่าพี่หนิงไม่ไหวจริงๆ”

“อ.ก็ไม่รู้ว่าจะเอาใครลงไปแทนหนิงเลยนะ แต่ถ้ามันจำเป็นจริงๆ แคทช่วยลงไปแทนหนิงหน่อยได้มั้ย” อ.ราตรีหันมาถามแคท

“ใช่ค่ะ ถ้าจะมีใครที่จะลงไปแทนหนิงพวกพี่ว่าแคทนั่นแหละเหมาะที่สุด ถือว่าช่วยมหาลัยของเรานะ” พี่ที่อยู่ในทีมบอก

“เอ่อ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีนะคะ มาค่ะ สู้!!” แคทบอกแล้วรวมกลุ่มยื่นมือไปแล้วส่งเสียงขึ้น

การแข่งขันในเซตที่5เริ่มขึ้นโดยที่ทางฝั่งโน้นก็ยังเล็งไปที่หนิงเหมือนเดิม ทุกคนในทีมต่างก็ช่วยกันรับและลุกแทนหนิงกันอย่างเต็มที่

แต่แล้วทางโน้นที่เห็นทีมของหนิงช่วยกันปกป้องจึงใช้ไม้ตายโดยการตบลูกมาที่หนิงตรงๆ แคทที่มองเห็นแล้วและก็ไม่ค่อยพอใจเท่าไรที่ทางโน้นเน้นเล่นงานคนมากกว่าเล่นบอล หนิงจำเป็นต้องขยับตัวเพี่อรับลูกตบที่พุ่งตรงมาหาเธอทำให้ขาที่เจ็บอยู่แล้วเจ็บแปล๊บ เธอล้มลงไปทันที

แคทลุกขึ้นยืนทันทีที่เห็นและเดินตรงไปที่อ.ราตรีนั่งอยู่ ทีมของเธอขอเวลานอก

“หนิงเธอไม่ไหวแล้วล่ะ พักก่อนเถอะเดี๋ยวจะเจ็บมากกว่านี้” อ.ราตรีบอก

หนิงที่ทำหน้าปวดมากแล้วใช้มือจับข้อเท้าไว้  แพทย์สนามเข้ามาฉีดสเปรย์กันปวดให้อีก

“เดี๋ยวหนูลงแทนให้ค่ะ!” แคทบอกเมื่อเดินไปถึง

ปรางกับมายด์มองหน้ากันทันทีที่ได้ยินแคทพูด

“แน่ใจนะแคท แขนกับขาเราอ่ะ!” หนิงหันมาถาม  แคทยิ้ม

“เหลือแค่ไม่กี่แต้มเราก็ชนะแล้ว แคทไหวค่ะ ขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” แคทบอก

เธอเดินไปที่ห้องเปลี่ยนชุดทันที แคทไม่ชอบวิธีเล่นของฝั่งโน้น ไม่อย่างนั้นเธอก็ไม่ได้อยากจะลงไปเล่นหรอก

“ฮัลโล พี่ปรินอยู่ไหนคะ! มาเร็วๆ เลยค่ะ แคทกำลังจะลงแข่งวอลเล่ย์บอลแทนพี่หนิง พี่หนิงขาเจ็บกลางการแข่งขันค่ะ แข่งที่โรงยิมค่ะ ค่ะ” ปรางโทรบอกปรินที่กำลังขับรถมารับพวกเธอ

“ชั้นนึกแล้วว่าแคทจะทนไม่ได้ ที่ทางโน้นเล่นแบบนี้” มายด์ว่า

“ทำไมล่ะ!? มายด์” ปรางถาม

“ก็ทางโน้นเจาะจงเล่นงานพี่หนิง แคทต้องไม่ชอบแน่ๆ แคทบอกว่ากีฬาก็ควรเล่นให้มีน้ำใจนักกีฬา ไม่ใช่เล่นคน จะแพ้หรือชนะให้ดูกันที่ฝีมือไม่ใช่ทำร้ายคนอื่นเพื่อให้ได้ชัยชนะมา” มายด์บอกปราง

แล้วกรรมการก็เรียกนักกีฬาลงสนาม อ.ราตรีบอกกรรมการแล้วว่ามีการเปลี่ยนตัว แคทจำเป็นต้องสวมชุดของนักกีฬาวอลเล่ย์บอล เธอลงไปยืนในตำแหน่งแทนหนิง ฝั่งโน้นเป็นฝ่ายเสิร์ฟมา ทางทีมของแคทรับและตั้งลูกให้แคทตบ แคทตั้งใจตบลูกให้ลงที่เส้นพอดีทางโน้นคิดว่าลูกออกจึงไม่รับ แต่ลูกลงที่เส้นทีมแคทจึงได้แต้มและมีสิทธิ์เสิร์ฟ แคทเป็นคนลงไปเสิร์ฟเอง แคทเสิร์ฟไป3ลูกทางโน้นรับไม่ได้สักลูก

“ปราง ไหนแคท!?” ปรินมาถึงก็ถามหาแคททันที  เขามาพร้อมกับชยาและเอกที่หอบเหมือนๆ กันทั้งสามคน ดูก็รู้ว่าวิ่งกันมา

“นั่นไงพี่ปรินในสนาม กำลังจะโดดตบลูกบอลอ่ะ!” ปรางบอกพลางชี้มือไปที่สนาม

ปรินมองตามมือของปราง เขาเห็นแคทที่สวมชุดนักกีฬาวอลเล่ย์บอลที่พูดง่ายๆ ก็เหมือนกับชุดว่ายน้ำแต่มีแขนยาวแค่ข้อศอก ผมก็ขมวดไว้เหมือนเมื่อตอนเช้า กำลังกระโดดตบลูกบอลที่มองก็รู้ว่าตบแรงมากเพราะตอนที่ลูกบอลตกถึงพื้นกระดอนสูงมาก

ปรินยืนมองดูแคทที่อยู่ในสนามทั้งกระโดด ทั้งตบลูกบอลจนในที่สุดก็มาถึงลูกสุดท้ายที่จะตัดสิน ซึ่งแคทจะเป็นฝ่ายได้เสิร์ฟ เขาเห็นแคทมองบอลในมือเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรสักอย่าง ขออย่าให้เป็นเหมือนที่เขาคิดเลย

แคทโยนบอลขึ้นไปสูงมากแล้วเธอก็กระโดดขึ้นไปแล้วฟันลงไปด้วยมือ บอลลอยไปตามแรงหมุนวนไปทางซ้ายและขวาอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครจะได้ทันตั้งรับลูกบอลก็ลงไปหมุนอยู่ที่พื้นริมขอบสนามลงเส้นพอดี ทีมฝั่งโน้นยืนอึ้งเมื่อเห็นลูกเสิร์ฟนั้นเพราะมันทั้งเร็วและแรง

ปรินสังเกตุว่าแคทเหมือนจะเจ็บขา เพราะตอนที่เธอกระโดดขึ้นไปตบบอลลงมาพอขาแตะพื้นเธอเซนิดหน่อย

ด้วยลูกเสิร์ฟนั้นทีมของแคทก็ชนะได้เป็นแชมป์คนที่ดูอยู่ข้างสนามกระโดดกันด้วยความดีใจ

กรรมการเรียกให้นักกีฬาไปจับมือกันที่กลางสนามหลังจบการแข่งขัน พอจับมือกันเรียบร้อย นักกีฬาก็เดินออกจากสนาม

แต่แคทก้าวเดินออกไปได้แค่สี่ก้าวก็ล้มลง ปรินที่ยืนมองอยู่แล้ววิ่งตรงเข้าไปที่แคทและอุ้มเธอขึ้นมาทันที

“พี่ปริน!!” แคทเรียกชื่อปรินอย่างตกใจ

ปรินมองเธอด้วยสายตาที่ดุมาก แคทจึงไม่กล้ามองหน้าเขา ปรินอุ้มแคทมานั่งลงตรงที่แพทย์สนามอยู่ แพทย์เดินมาดู

ปรินจึงเล่าให้ฟังว่าขาของแคทเคยหักและร้าว หมอจึงบอกว่าควรจะไปโรงพยาบาลให้เขาเอกซเรย์ดู

อ.ราตรีเดินมาดูอย่างเป็นห่วงพร้อมๆ กับทีมวอลเล่ย์บอล แล้วก็บอกให้แคทไปโรงพยาบาลส่วนค่าใช้จ่ายให้มาเบิกกับทางมหาลัย

แคทไม่อยากไปแต่เธอเห็นหน้าปรินแล้วไม่กล้าขัด

“ขอแคทไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ พี่ปริน” แคทบอก เมื่อปรินทำท่าจะอุ้มเธอ

“ห้องอยู่ทางไหนเดี๋ยวพี่อุ้มไปส่ง” ปรินถามเสียงดุ

“ทางนี้ค่ะพี่ปริน ตามปรางมาค่ะ” ปรางกับมายด์ที่วิ่งตามมาบอก

ปรินอุ้มแคทแล้วเดินตามปรางกับมายด์ไปโดยมีชยากับเอกเดินตามไปด้วย

“พี่ปรินวางแคทลงตรงนี้แหละค่ะ เดี๋ยวปรางกับมายด์ช่วยยายแคทเอง”ปรางบอก เมื่อเดินมาถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว  ปรินจึงค่อยๆ วางแคทลง

“พี่รออยู่ข้างนอก ถ้าเสร็จแล้วบอก ห้ามเดินออกไปเด็ดขาด” ปรินหันมากำชับ

แคทจึงพยักหน้า เธอรู้ว่าเขาโกรธจึงไม่พูดอะไร

“เจ็บมากมั้ยแคท ไหวป่าว!?” มายด์ถามเมื่อเห็นหน้าแคท

“ก็ เจ็บนะแต่ยังไหว” แคทบอกแต่หน้าซีดมาก

“เปลี่ยนเสื้อผ้าเองไหวมั้ย ให้พวกชั้นช่วยป่าว!?” ปรางถาม เธอมองหน้าแคทแล้วยิ่งเป็นห่วงเพราะหน้าแคทซีดมากแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“ไหวจ้า” แคทบอก  เธอพยายามยิ้มให้ปรางกับมายด์เพราะรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง

“งั้นไม่ต้องล็อคห้องนะ มีอะไรก็เรียกเราอยู่ตรงนี้แหละ” ปรางบอก

แคทพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด พอแคทเปลี่ยนชุดแล้วปรางก็เดินไปเรียกปริน

ปรินเดินเข้ามายืนตรงหน้าแคทแล้วเอามือของเขาจับแขนของแคทข้างที่ใช้ตบบอลแล้วเขาก็กระตุกให้มันเข้าที่

แคทมองหน้าปรินที่ยังคงบึ้งอยู่ เขาคงรู้มาจากกวางว่าจะต้องดึงแขนให้เธอ พอดึงแขนเธอแล้วเขาก็อุ้มเธอแล้วเดินไปที่รถ

ปราง มายด์ ชยา เอก และพี่ๆ ทีมวอลเล่ย์บอลเดินตามมาส่งด้วย

ปรางเปิดประตูรถข้างคนขับให้ปรินวางแคทลง  หนิงเดินเข้ามาหาแคท

“เป็นยังไงบ้าง พี่ขอโทษนะที่ทำให้เราต้องลงมาเล่นแทนและยังต้องมาเจ็บอีก” หนิงพูด  เธอมองหน้าแคทด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรค่ะพี่หนิง ไม่ใช่ความผิดของพี่หรอก เราทีมเดียวกันก็ต้องช่วยกันสิคะ” แคทบอกแล้วยิ้มแต่หน้ายังซีด

“ถ้าหมอว่ายังไง บอกพี่ด้วยนะ ไปหาหมอเถอะ” หนิงบอก

“ค่ะพี่” แคทรับปากแล้วปิดประตูรถ

ปรินขับรถออกมากับแคทแค่สองคน เพราะปรางกับมายด์มากับชยาและเอก

ระหว่างทางปรินหันมามองหน้าแคทเกือบตลอด

“ปวดมากมั้ย อย่าบอกว่าไม่ปวดนะ” ปรินถามแบบขู่ๆ

“ปวดค่ะแต่ทนไหว” แคทบอกแล้วมองหน้าปริน

“หน้าเราซีดมากเลยนะรู้ตัวมั้ย ทำไมต้องทำอะไรที่มันทำร้ายตัวเองด้วย” ปรินบ่นด้วยความเป็นห่วง ยิ่งเขาเห็นหน้าเธอซีดมากก็ยิ่งเป็นห่วงมากและโกรธตัวเองมากที่ดูแลเธอไม่ดีเหมือนที่รับปากพ่อแม่ของเธอไว้

“แคท ขอโทษค่ะ แคทไม่คิดว่ามันจะเจ็บนี่คะ” แคทบอกแล้วก้มหน้า

“ทั้งกระโดด ทั้งตบบอลแถมวิ่งอีก แล้วยังคิดว่าจะไม่เจ็บเนี่ยนะ เมื่อไหร่เราจะรู้จักเป็นห่วงตัวเองเหมือนเป็นห่วงคนอื่นบ้างนะ รู้มั้ยว่าทุกคนเขาเป็นห่วงเรามากแค่ไหน” ปรินพูดด้วยหน้าตาบึ้งตึง

“พี่ปรินคะ แคทขอโทษจริงๆ นะคะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว พี่ปรินอย่าโกรธแคทเลยนะคะ” แคทบอก

ปรินหันมามองด้วยสายตาที่บอกถึงความรักและเป็นห่วงที่แคทรู้สึกได้

“พี่ไม่ได้โกรธเรา แต่พี่โกรธตัวเองที่ดูแลเราได้ไม่ดีเหมือนที่รับปากพ่อแม่ของเราไว้” ปรินพูดหน้าตาเรียบๆ

“ไม่ใช่ความผิดของพี่ปรินหรอกค่ะ เป็นความผิดของแคทเอง พี่ปรินอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ แคทเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างเอง”แคทบอกอย่างรู้สึกผิด และยิ่งรู้สึกผิดมากที่เห็นปรินโทษตัวเอง

“แล้วทำไมเราถึงลงไปเล่นเองล่ะ ไหนบอกว่าแค่ไปช่วยซ้อมให้ทีม” ปรินถาม เขาเปลี่ยนเรื่องเมื่อเห็นเธอทำหน้าเศร้า

“พี่หนิงเจ็บขาทำให้เล่นต่อไม่ไหวค่ะ” แคทบอก

“แล้วไม่มีตัวสำรองคนอื่นเหรอ ทำไมเราต้องลงไปแทน” ปรินถามต่อ

“มันก็มีค่ะ แต่พี่หนิงเป็นตัวหลักของทีมก็เลยหาคนลงไปแทนยาก และที่แคทลงไปแทนก็เพราะทีมโน้นเล่นโจมตีพี่หนิงคนเดียวเหมือนจงใจทำร้ายยิ่งเห็นว่าบาดเจ็บก็ยิ่งจะทำให้เจ็บจนต้องออกจากสนาม”แคทบอกด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก

“เราเลยทนไม่ได้ ว่างั้น” ปรินพูดแล้วยิ้มมุมปาก แคททำหน้าแหยๆ แล้วพยักหน้า

ปรินส่ายหัว ทำไมเขาจะไม่รู้นิสัยของเธอว่าไม่ชอบให้ใครมาเอาเปรียบคนที่เธอรู้จักแน่นอน เรื่องช่วยคนอื่นจนลืมนึกถึงตัวเองเป็นเรื่องที่เธอทำจนเป็นนิสัยไปแล้ว

ปรินเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงพยาบาลโดยมีรถของชยากับเอกขับมาจอดติดๆ กัน

ปรินเปิดประตูรถแล้วก็อุ้มแคทเดินเข้าไปในโรงพยาบาลโดยไม่สนใจสายตาใคร

ปราง มายด์ ชยากับเอกเดินตามไป ทุกคนนั่งรอที่หน้าห้องระหว่างที่แคทเข้าไปเอกซเรย์ พอแคทออกจากห้องเอกซเรย์โดยมีพยาบาลเข็นรถเข็นให้นั่งแล้วพาเธอไปพบหมอที่ห้องตรวจ

ตอนที่พบหมอปรินก็ตามเข้าไปด้วยเหมือนคราวก่อน พอพบหมอแล้วก็ออกมานั่งคอยยากับใบนัดที่ด้านนอกโดยที่ปรินเป็นคนเข็นรถเข็นให้

“หมอว่าไงบ้างคะพี่ปริน” ปรางถามปริน  เธอมองดูขาของแคท ที่ตอนนี้มีผ้าพันไว้แถมสวมตัวประคองข้อเท้าด้วย

“กระดูกไม่แตก ไม่หักแต่มีรอยร้าวที่กระดูกที่เคยหัก หมอบอกว่ายังดีที่ไม่เอาเท้าลงรับน้ำหนักทั้งตัวไม่งั้นกระดูกหักอีกแน่ๆ” ปรินบอก  เขามองแคทที่นั่งก้มหน้าอยู่

“แล้วทีนี้จะทำไงล่ะคะ แคทจะไปเรียนได้เหรอ หมอห้ามเดินหรือป่าว?” มายด์ถามบ้าง  เธอเอามือจับไหล่ของแคท

“ไปเรียนได้ คงต้องใช้ไม้เท้า เพราะหมอห้ามให้ขาข้างที่เจ็บอยู่รับน้ำหนัก แล้วก็นัดมาเอกซเรย์ใหม่อีกสองอาทิตย์” ปรินบอก

“เป็นไงล่ะที่นี้ แคทอ่ะทุกทีเลย ไม่เคยจะทนได้สักทีเวลาเห็นใครโดนเอาเปรียบ แล้วตัวเองก็ต้องมาเจ็บตัวถ้าพ่อกับกวางรู้จะทำยังไง”มายด์บ่นบ้าง

“จ้าๆ รู้แล้ว พี่ปรินก็นั่งบ่นมาในรถแล้ว นี่มายด์ยังจะบ่นอีกคนเหรอ แคทขอโทษพี่ๆ ด้วยนะคะที่ทำให้ลำบากอีกแล้ว แต่ขอล่ะนะอย่าบอกพ่อนะ กวางอ่ะบอกได้อย่างเก่งก็แค่บ่นแต่พ่อถ้ารู้ต้องขึ้นมาแน่ๆ” แคทเงยหน้าบอกกับทุกคน ทุกคนพากันขำ

ปรินทำท่าคิดแล้วเขาก็เดินไปหาพยาบาล

สักพักพยาบาลก็เดินเอารถเข็นแบบพับเก็บได้มาส่งให้ปรินพร้อมกับยาและใบนัด

“ทานยาตามนี้จนหมดนะคะ ห้ามหยุดยาก่อน แล้วก็มาเอกซเรย์ตามนัด ส่วนที่เท้าต้องใส่ไว้ตลอดเวลานะคะ เพื่อช่วยประคองให้กระดูกที่ร้าวกลับมาติดกันห้ามถอดจนกว่าหมอจะสั่งค่ะ” พยาบาลบอก

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” แคทบอกกับพยาบาล

“แล้วนี่รถเข็นที่คุณต้องการค่ะ” พยาบาลหันไปบอกปริน

“คับ ขอบคุณ” ปรินบอก

“พี่ปรินเอามาทำไมคะรถเข็น ไหนบอกว่าหมอให้ใช้ไม้เท้าไงคะ” แคทเงยหน้าถามปริน

“พี่ว่าใช้รถเข็นจะสบายกว่า เพราะว่าตั้งสองอาทิตย์ถ้าใช้ไม้เท้าจะลำบาก” ปรินบอก

“ใช่ เห็นด้วยค่ะ ที่มหาลัยมีลิฟต์ใช้รถเข็นขึ้นลงสะดวกกว่า” ปรางบอก

“อีกอย่างแคทยังต้องไปบริษัทอีก ขืนให้ใช้ไม้เท้าเดี๋ยวก็ไปล้มขาอีกข้างเจ็บก็ไม่ต้องหายกันพอดี” ปรินพูดแล้วยิ้ม

“แคทไม่ได้ซุ่มซ่ามขนาดนั้นนะคะ” แคทว่าแล้วมองปริน

“แต่ที่บ้านป้ามลแคทต้องเดินขึ้นบันได จะตกมามั้ยล่ะเนี่ย” มายด์บอก

“พี่ว่า ช่วงที่แคทยังเดินไม่ได้พี่จะให้แคทกับมายด์ไปพักอยู่ที่บ้านพี่ก่อนนะ มันสะดวกกว่า ที่บ้านพี่มีห้องนอนแขกที่ชั้นล่างอยู่แล้ว แคทก็จะได้ไม่ต้องขึ้นบันไดแถมยังมีคนช่วยดูแลอีกหลายคนด้วย” ปรินหันไปบอกมายด์

“แต่ว่า…”แคทจะปฏิเสธ แต่เห็นปรินมองดุๆ ก็เลยไม่กล้าพูด

“ไม่มีแต่ ห้ามดื้อ! เดี๋ยวพี่ไปส่งแคทกับมายด์ไปเก็บของใช้ที่บ้านป้ามล แล้วพี่จะบอกป้ามลเอง”ปรินทำตาดุใส่แคทแล้วหันไปบอกมายด์

“ได้ค่ะพี่ปริน มายด์ไม่มีปัญหา” มายด์บอกปริน  เธอหันไปยิ้มให้แคทที่ทำท่าเหนื่อยใจแต่หน้ายังซีดอยู่

“ดีจัง ปรางจะได้มีเพื่อนคุย แต่ถ้าแม่เห็นแคทเป็นแบบนี้คงหูชาแน่” ปรางมองแคทแล้วมองปริน

“ไปกันได้แล้ว ต้องไปบ้านป้ามลก่อนเดี๋ยวจะดึก” ปรินบอก

ทุกคนจึงพากันเดินออกมาขึ้นรถ ปรินเข็นรถให้แคทมาที่รถแล้วก็อุ้มเธอขึ้นจากนั้นก็เอารถเข็นพับไปใส่ท้ายรถ

เมื่อมาถึงบ้านป้ามลปรินก็เล่าทุกอย่างให้ป้ามลฟัง แล้วก็บอกเหตุผลที่เขาต้องพาแคทกับมายด์ไปพักที่บ้านเขา ป้ามลเข้าใจดีเลยไม่ได้พูดอะไรเพราะป้ามลเองก็รู้ว่าปรินและครอบครัวรักแคทมาก ป้ามลเดินมาลูบผมของแคทแล้วบอกว่าซนจนได้เรื่องทุกทีนะเรา แล้วป้ามลก็รับปากว่าจะไม่บอกพ่อแม่ของแคทให้รู้ พอมายด์เก็บของใช้ทั้งของแคทกับของตัวเองเรียบร้อยแล้วทุกคนก็ออกเดินทางไปบ้านปราง

พอมาถึงบ้านปริน แม่กับพ่อมารออยู่ที่โถงหน้าบ้านเพราะปรินโทรมาเล่าให้ฟังก่อนแล้ว แต่แม่ก็ยังบ่นและโวยวายเหมือนเดิม

ปรินโดนบ่นมากสุดจนแคทต้องบอกว่าไม่ใช่ความผิดของเขา ในที่สุดแม่ก็เลิกบ่นแล้วบอกให้พากันไปกินข้าว พอกินข้าวแล้วชยากับเอกก็ขอตัวกลับบ้าน

แม่ให้น้าอุ้มจัดห้องไว้ให้แคทกับมายด์แล้วแต่ปรางขอมานอนด้วย

ปรินเข็นรถที่แคทนั่งมาส่งที่ห้องแล้วกำชับว่าห้ามใช้ขาข้างที่เจ็บ เขาสั่งให้ปรางกับมายด์คอยช่วยแคทด้วย แล้วก็เอายามาส่งให้แคทกิน แคทบอกว่าเดี๋ยวกินเองแต่ปรินไม่ยอมบอกให้กินต่อหน้าเขาเลย เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ยอมกินยา พอแคทกินยาแล้วปรินก็ออกจากห้องไป

“ตอนที่แคทล้มลงที่สนามพวกเราตกใจมากนะ แต่คงไม่เท่าพี่ปริน พี่เขาทำหน้าเหมือนโกรธคนทั้งโลกเลยตอนที่อุ้มแกอ่ะ” มายด์บอก

“ใช่ เหมือนวันนั้นเลยที่แกล้มหมดสติที่ห้องประชุมอ่ะ พี่ปรินทำหน้าน่ากลัวมาก วันนี้ก็เหมือนกันชั้นยังไม่กล้าเข้าใกล้เลย” ปรางบอก

มิน่าล่ะตอนที่ไปโรงพยาบาลถึงได้หนีไปนั่งรถพี่ชยากับพี่เอกกันหมด แคทคิด

“ชั้นก็พยายามที่จะไม่ใช้ขาข้างที่เคยหักแล้วนะ แต่มันก็ยังพลาดอยู่ดี ขอบใจพวกแกมากเลยทำให้ต้องลำบากกันอีก แต่พี่ปรินสิโดนแม่ว่าชุดใหญ่ทั้งๆ ที่พี่เขาไม่รู้เรื่องด้วยเลย” แคทบอกด้วยสีหน้ารู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอก พี่ปรินเขาชินแล้วล่ะ อีกอย่างแม่ก็ไม่ได้ว่าแบบจริงจังอะไรเหมือนหาที่ระบายมากกว่า” ปรางบอก

พอคุยกันอีกสักพักสาวๆ ก็ไปอาบน้ำเตรียมจะนอน

แคทนั่งอยู่บนเตียงใส่ชุดนอนที่เป็นกางเกงขาสามส่วนแล้วปล่อยผม มายด์นั่งอยู่ที่โต๊ะเครื่องแป้งหวีผมอยู่ ส่วนปรางเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ

ก๊อก ก๊อก มีเสียงคนเคาะประตู มายด์จึงเดินไปเปิดประตู

“พี่ปริน เข้ามาก่อนสิคะ” มายด์บอก

ปรินที่อาบน้ำใส่ชุดนอนแล้วเดินเข้ามาในมือถือถาดใส่แก้วนมกับแก้วน้ำส้มมาด้วย

“พี่เอาน้ำส้มมาให้ปรางกับมายด์ ส่วนนมนี่ของแคท” ปรินบอก เมื่อเขาเดินเข้ามาในห้องแล้ว

ปรินมองจ้องแคทเพราะเขาไม่เคยเห็นเธอปล่อยผม นี่เป็นครั้งแรกเธอสวยจริงๆ เหมือนคนละคนกับตอนรวบผมเลย เขาอยากเห็นเธอปล่อยผมแบบนี้ไปตลอด แต่เขาก็มาคิดว่าขนาดเธอไม่ปล่อยผมยังมีแต่คนตามจีบ ถ้าเธอปล่อยผมจริงๆ เขาจะระวังไหวมั้ย

“ทำไมของแคทถึงต้องเป็นนมล่ะคะ”แคทถามแก้เก้อ เพราะเห็นว่าปรินจ้องเธอมันทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก

“ก็เรากระดูกร้าวก็ต้องดื่มนมมากๆ ร่างกายจะได้มีแคลเซียมไปสร้างกระดูกไง” ปรินบอกยิ้มๆ  เขารู้ว่าเธอเขินที่ถูกเขาจ้องแบบนั้น

“ขอบคุณนะคะ ที่เอามาให้” แคทบอกปริน

“ไม่เป็นไร พวกเราก็ดื่มกันซะแล้วนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องไปมหาลัยแต่เช้าอีก อ้อ! แคทพี่โทรไปบอกกวางแล้วนะ เห็นบอกว่าจะหาโอกาสมาดูเราด้วย” ปรินหันมาบอกแคท แล้วเขาก็เดินออกไป

“ชั้นว่าแล้วว่าพี่ปรินมองทำไม ก็แกปล่อยผมนี่เอง พี่ปรินเขาเพิ่งจะเคยเห็นเลยแปลกใจแน่ๆ” ปรางบอกเมื่อมองแคทอยู่สักพัก

แคทเอามือจับผมที่เธอปล่อยเพราะเตรียมจะนอนแล้ว

“เออ! ชั้นก็ว่าแล้วพี่ปรินถึงกับอึ้งไปเลย ชั้นว่าแกก็น่าจะปล่อยผมบ้างนะ เลิกกังวลเสียทีทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ความผิดของแกเสียหน่อย คนเราถ้ามันจะรักยังไงมันก็รัก แต่ถ้ามันหมดรักต่อให้ทำดีแค่ไหนมันก็ไม่รักอยู่ดี” มายด์บอกอย่างที่อยากพูดมานานแล้ว

“ใช่แล้ว ของอย่างนี้มันอยู่ที่ใจถ้าการที่แกปล่อยผมแล้วทำให้คู่รักเขาเลิกกัน มันก็ไม่ใช่ความผิดของผมแกหรือว่าตัวแกเอง แต่มันเป็นเพราะใจของคู่รักคู่นั้นมันไม่หนักแน่นมั่นคงพอต่างหาก หยุดโทษตัวเองเสียที” ปรางช่วยพูดเสริม

“ขอบใจนะปราง มายด์ที่ให้กำลังใจเรา จริงๆ แล้วเราแค่กลัวว่าจะเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นมาอีก เราคงจะรับไม่ได้อีกแน่ๆ”แคทบอกสีหน้าเป็นกังวล

“นี่แกคงกลัวว่าถ้าปล่อยผมแล้วพี่ชยากับพี่เอกเห็นแล้วเขาเกิดเปลี่ยนใจมาจีบแก แล้วชั้นกับมายด์จะทำกับแกเหมือนกับเอ๋ล่ะก็ เลิกคิดไปได้เลย ดีเสียอีกเพราะนั่นจะทำให้ชั้นกับมายด์ได้รู้ว่าพี่ชยากับพี่เอกไม่ได้ชอบพวกชั้นจริงๆ ชั้นกับมายด์จะไม่มีวันทำอย่างนั้นกับแกแน่นอน” ปรางบอกด้วยเสียงที่จริงจัง

“ใช่แคท ชั้นเองก็อยากจะพูดกับแกมาตั้งนานแล้วว่าไม่มีใครจะคิดกับแกแบบเอ๋หรอก พวกเราเข้าใจและมีเหตุผลพอ” มายด์บอก

“ขอบใจนะ ชั้นรักพวกแกจริง” แคทบอก  ปรางกับมายด์เดินเข้าไปกอดแคท

“พวกเราจะไม่ทิ้งกันแน่นอน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น สัญญานะ” ปรางพูด

แคทกับมายด์พยักหน้าทั้งๆ ที่กอดกันอยู่

/////////////////////////

ไรท์จะแจ้งว่า..ตั้งแต่ตอนหน้าไป..ไรท์ขอติดเหรียญนะคะ..รับรองว่าไม่มากค่ะ..อย่าเพิ่งทิ้งกันนะคะ...ถ้ารีดท่านใดสนใจไรท์ทำเป็นE-bookแล้วนะคะในMebค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***