กลับบ้าน

หลังจากซื้อของกันแล้วก็กลับไปกินข้าวเที่ยงที่โรงแรม แล้วก็แยกย้ายกันขึ้นไปเก็บข้าวของเตรียมกลับบ้าน

กวางขึ้นไปที่ห้องแคทด้วย แคทอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังเก็บของก็มีเสียงเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก กวางเดินไปเปิดประตูปรินนั่นเอง เขาอาบน้ำแต่งตัวและเก็บกระเป๋าเสร็จแล้ว

“พี่ปรินเข้ามาก่อนสิคับ พี่แคทกำลังเก็บของอยู่” กวางบอกกับปริน  เขาเดินเข้ามาแล้วกวางก็ปิดประตูห้อง

“ที่พี่กล้ามาเคาะประตูเพราะเห็นว่ากวางอยู่ด้วย ไม่งั้นก็ไม่กล้ามาเคาะหรอก” ปรินบอก

“ทำไมล่ะคับ กลัวพี่แคทจะดุหรือไงคับ” กวางว่ายิ้มๆ

“ป่าวหรอกแต่แคทเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวมันไม่เหมาะที่พี่จะมาเคาะประตู” ปรินบอก

“ใช่กวาง ไม่มีใครกล้ามาเคาะห้องเจ๊แต่มายืนคอยเจ๊ที่หน้าห้องทุกวัน บอกให้เคาะเรียกก็ไม่มีใครเคาะ” แคทบอกแล้วส่ายหัว

“ดีแล้วล่ะผมว่า มีพวกพี่ๆ เขาคอยดูแลแถมยังมีพี่ปรินด้วยผมกับพ่อจะได้ไม่ห่วงมากไง” กวางบอก

“พ่อก็เหมือนกันพอรู้ว่าพี่ปรินมาด้วยก็ไม่โทรมาหาเจ๊เลย มันแปลกๆ นะเวลาไม่มีพ่อคอยโทรเช็คอ่ะ” แคทบอก  กวางกับปรินขำ

“อ่ะ เสร็จแล้วไปกันได้ ป่านนี้พวกพี่ๆ มาคอยหน้าห้องแล้ว”แคทหันมาบอกกวางกับปริน หลังจากที่เธอปิดกระเป๋าแล้ว

“ลืมอะไรหรือป่าว ตรวจดูดีแล้วนะ” ปรินถาม

แคทหันไปมองรอบๆ

“ไม่มีอะไรแล้วค่ะ เห็นมั้ยกวาง  พี่ปรินอ่ะพ่อคนที่สองเลยนะ” แคทว่ายิ้มๆ

“ดีแล้วก็พี่แคทเหมือนเด็ก เลยต้องมีคนดูแลไงคับ มาผมลากกระเป๋าให้” กวางบอก  เขาเดินไปลากกระเป๋าก่อนจะเปิดประตูออกไป

จริงอย่างที่แคทบอกพี่ๆ ทุกคนมารออยู่แล้วพร้อมกระเป๋าเดินทาง แล้วทุกคนก็ลงลิฟต์มาข้างล่างเพื่อจะเช็คเอ้าท์

ปรีชาบอกให้ปริน แคทกับกวางไปนั่งคอยเขาจะเช็คเอ้าท์ให้เอง

ปรินกับกวางเดินนำไป แคทกำลังเดินตาม ไบรอันที่เพิ่งเดินเข้ามาในโรงแรมเห็นเธอจึงเดินเข้ามาหา

“อ้าว จะกลับแล้วเหรอคับ” ไบรอันถาม  เขาเห็นกระเป๋าของเธอ

“ใช่ค่ะ พอดีงานเสร็จแล้ว” แคทบอก

“แล้วคุณจะไม่บอกชื่อกับผมหน่อยหรือคับ เผื่อเราอาจจะมีโอกาสได้เจอกันอีก” ไบรอันถาม

แคทไม่อยากบอกแต่มันก็จะเป็นการเสียมารยาท แล้วเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร

“เรียกว่า แคท ก็ได้ค่ะ” แคทบอก

“ผมดีใจที่ได้รู้จักคุณนะคับ คุณแคท นี่นามบัตรของผม เราจะได้พบกันอีกอย่างแน่นอน” ไบรอันบอกพร้อมกับส่งนามบัตรให้เธอ

แคทหยิบนามบัตรมาแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าสะพาย

“ค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ” แคทบอกเมื่อเห็นกวางกับปรินมองมา  กวางน่ะไม่เท่าไรแต่ปรินมองมาด้วยสายตาที่ไม่พอใจนัก

“คับ เดินทางปลอดภัยนะคับ” ไบรอันบอก

แคทพยักหน้าแล้วเดินไปที่กวางกับปริน

ไบรอันมองตามไปเขาจะต้องได้เจอเธออีกอย่างแน่นอนเขามั่นใจ

“เขามาพูดอะไรล่ะพี่แคท” กวางถามเมื่อแคทเดินไปถึง

“เขาก็ถามว่าจะกลับแล้วหรือ แล้วก็บอกว่าให้เดินทางปลอดภัยก็เท่านั้น”แคทบอกแล้วมองหน้ากวางกับปริน

“ถามจริงๆ ไม่ชอบเหรอที่มีคนมาจีบเจ๊อ่ะ ไหนบอกให้รีบมีแฟนไวๆ ไงจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” แคทถามยิ้มๆ

กวางหันไปมองปรินที่ตอนนี้ทำหน้าอึ้งๆ กับคำพูดของแคท

“ใครจะมาจีบพี่แคทก็ต้องให้ผมอนุญาตก่อนสิคับ คนไม่รู้จักห้ามมาจีบ” กวางแถไปเรื่อยๆ

“เอางั้นเหรอ ก็ได้ งั้นเจ๊ขออยู่เป็นโสดแล้วกัน” แคทบอกยิ้มๆ

“ใครจะยอมให้เราอยู่เป็นโสด ใช่มั้ยกวาง” ปรินพูด

“ใช่คับพี่ปริน เรื่องนี้ผมคงต้องฝากพี่ปรินแล้วคับ” กวางพูด  เขาหันไปยิ้มกับปริน

“ไปฝากพี่ปรินทำไมไม่เกี่ยวกับเขาเสียหน่อย ไปกันได้แล้วพวกพี่ๆ มากันแล้ว” แคทบอกหน้าเริ่มแดงนิดๆ

กวางเห็นแล้วก็หันไปพยักหน้ากับปริน แล้วก็พากันเดินไปรวมกับปรีชาและคนอื่น

“งั้นพี่ปรินกับพี่แคทไปรถผมก็แล้วกัน ให้พวกพี่ๆ เขาไปรถของโรงแรมกัน” กวางบอกกับทุกคน

ครืด ครืด โทรศัพท์ของปรีชาดัง

“ฮัลโลคับ กำลังจะกลับคับ ตอนนี้ยังอยู่ที่โรงแรมคับ ไปรถของโรงแรมคับ อ้อคับ ได้คับ สวัสดีคับ” ปรีชาวางสาย

“บอสคับ คุณไมเคิลบอกว่าจะไปคอยส่งที่สนามบินคับ” ปรีชาบอกกับปริน

“งั้นก็ไปกันได้แล้ว ผมกับแคทจะไปรถของกวางนะ แล้วไปเจอกันที่สนามบิน"ปรินบอก

“คับบอส” ปรีชาบอก

แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันขึ้นรถ ปรินนั่งหน้าไปกับกวางส่วนแคทนั่งเบาะหลัง

“พี่ปรินคับ ไมเคิลนี่ใช่นักธุรกิจเจ้าของโรงแรมที่อายุน้อยที่สุดในสิงคโปร์หรือป่าวคับ” กวางถามเมื่อขับรถออกมาจากโรงแรมแล้ว

“ใช่ กวางรู้จักเหรอ” ปรินถาม

“ผมเคยเจอเขาครั้งหนึ่งในงานเลี้ยงของบริษัทที่นี่คับ เป็นคนหนุ่มไฮโซ หล่อ รวย มีสาวสวยล้อมรอบมากมายแต่ไม่ยอมคบกับใครเลยสักคน บ้างก็ว่าเขาเป็นเกย์ แต่เท่าที่ผมเคยเจอคิดว่าไม่น่าใช่ พี่ปรินทำธุรกิจกับเขาเหรอคับ” กวางเล่าให้ฟัง

“ก็เขานี่ล่ะ ที่ถูกใจกับผลงานการตกแต่งของพี่สาวเรา แล้วก็มาเซ็นสัญญากับบริษัทพี่5ปีแต่มีข้อแม้ว่าต้องให้แคทมาเป็นคนออกแบบให้” ปรินบอก

“อย่าบอกนะว่า เขาจะมาจีบพี่แคทอีกคน” กวางว่า

“เดี๋ยวๆ!! เขาไม่ได้มาจีบเจ๊ เขาชอบงานที่เจ๊ทำ พูดให้ดีๆ หน่อยอย่าเอามาปนกันหมด” แคทรีบบอก

“แต่พี่ว่ากวางพูดถูกนะ ไม่งั้นเขาจะส่งดอกไม้ไปให้เราทำไม แล้วพอเราบอกว่าไม่ชอบดอกไม้เขาก็ส่งของไปให้แทน นี่ถ้าเราไม่ส่งของคืนแล้วกำชับเขาไม่ให้ส่งของมาให้อีก ป่านนี้ของคงเต็มไปหมดแล้ว” ปรินว่า

“แต่ผมว่าไม่มีอะไรหรอกคับ พี่สาวผมไม่ใช่คนที่ใครอยากจะจีบก็จีบได้เสียเมื่อไร ไม่อย่างนั้นคงมีแฟนนับไม่ถ้วนแล้ว จริงมั้ยพี่แคท” กวางถาม

“จริงที่สุดเลยพูดได้น่าฟังมาก ใครจะคิดอะไรยังไงก็ช่างเขา เราแค่ดูแลใจกับตัวเราเองให้ดีก็พอค่ะ” แคทบอก

“จริงๆ นะ ดูแลใจเราให้ดีอย่าเอาไปให้ใครที่ไม่ใช่พี่เด็ดขาดนะ” ปรินพูด

แคทหน้าแดงระเรื่อแล้วหันไปมองนอกรถ

“พี่ปรินวางใจได้ ผมกับพ่อแม่ อยู่ข้างพี่ปรินนะคับ” กวางพูดแล้วหันมามองหน้าปริน

“ขอบใจมากนะกวาง กลับไปเมื่อไรพี่จะพาไปเลี้ยงเต็มที่เลย” ปรินบอกยิ้มๆ

เมื่อมาถึงสนามบินทุกคนเดินเข้าไปเพื่อเช็ครายชื่อในการขึ้นเครื่อง แล้วก็เดินออกมานั่งคอยเวลาเครื่องขึ้นกันที่ห้องพักผู้โดยสาร

สักพักไมเคิลก็มาถึง เขาเดินมาในมือมีถุงใส่ของมาด้วยหลายถุง

“สวัสดีคับทุกคน” ไมเคิลทักทายทุกคน

ปรินกับทุกคนก็หันไปทักทายไมเคิลยกเว้นกวางที่ยืนอยู่ข้างๆ แคท

“ผมมีของที่ระลึกมาให้ทุกคนด้วยนะคับ” ไมเคิลบอก  เขาส่งถุงให้กับปรีชากับลูกทีมคนละถุง

“นี่ของคุณแคทคับ และนี่ของคุณปริน” ไมเคิลบอกแล้วส่งของให้แคทกับปริน

“ขอบคุณคับคุณไมเคิล” ปรินพูดและรับของไว้

“ขอบคุณเช่นกันนะคะ แต่จริงๆ ให้บอสคนเดียวก็พอค่ะ เพราะแคทกับพี่ๆ มาทำงานตามหน้าที่” แคทบอกตรงๆ

“แต่ผมคิดว่าทุกคนเป็นแขกนะคับ ยังไงก็กรุณารับไว้ด้วยนะคับ” ไมเคิลบอกแล้วมองหน้าแคท

กวางเอามือไปสะกิดแขนแคท

“ก็ได้ค่ะ แต่ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายนะคะ” แคทบอก

ไมเคิลยิ้ม เขารู้ว่าเธอไม่พอใจแต่ยังไงเธอก็ยังยอมรับของไว้

แล้วก็มีเสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องดังขึ้น

“งั้นพวกผมขอตัวก่อนนะคับคุณไมเคิล” ปรีชากับคนอื่นบอกไมเคิล

“คับเดินทางปลอดภัยคับ” ไมเคิลบอก

“ผมไปก่อนคับ เอาไว้พบกันใหม่” ปรินบอกไมเคิล

“คับคุณปริน โชคดีคับ” ไมเคิลบอก

“กวาง เจ๊ไปก่อนนะ ถึงแล้วจะโทรบอก ดูแลตัวเองดีๆ นะ” แคทหันไปบอกกวาง

กวางจับมือแคท

“พี่ปรินผมฝากดูแลพี่แคทด้วยนะคับ แล้วพี่แคทห่วงตัวเองบ้างนะ อย่าลืมว่ามีคนเป็นห่วงพี่มากนะ” กวางบอก

“พี่รู้แล้ว ไปนะ คุณไมเคิลคะ ขอบคุณที่มาส่งนะคะ” แคทบอกกวางแล้วหันไปบอกไมเคิล

“คับ คุณแคท โชคดีนะคับไว้เจอกันใหม่”

แล้วทุกคนก็เดินไปขึ้นเครื่อง  กวางกับไมเคิลมองตามไปจนทุกคนเข้าไปข้างในจนหมดแล้ว ถึงได้กลับออกไป

ทุกคนมาถึงกรุงเทพฯ ตอนเย็นแล้วปรีชากับคนอื่นขึ้นแท็กซี่กลับไป ส่วนปรินกับแคทมีลุงยอดขับรถมารับ ลุงยอดไปส่งแคทที่บ้านป้ามลก่อน แล้วจึงได้ขับไปส่งปรินที่บ้าน

แคทมาถึงก็เอาของฝากไปให้ป้ามลกับน้าสมและน้าสี แล้วเธอก็เอาของฝากให้กับมายด์ ทุกคนขอบใจที่เธอซื้อของมาฝาก ป้ามลถามว่าทำไมกลับเร็วแคทบอกว่างานเสร็จแล้วถึงได้กลับ

หลังจากเอาของฝากให้ทุกคนแล้วแคทก็ขึ้นไปบนห้องแล้วโทรบอกพ่อกับกวางว่าเธอถึงบ้านแล้ว แคทชวนพ่อให้พาแม่มาที่กรุงเทพฯ อาทิตย์หน้าเพราะเธอซื้อของมาฝาก พ่อรับปากว่าจะขึ้นมา

เมื่อบอกทุกคนแล้วแคทก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว เธอกำลังหยิบแม็คบุ๊คมาเปิด

เสียงมือถือก็ดังขึ้น ครืด ครืด แคทหยิบมาดูเป็นเบอร์ของปริน

“ค่ะ พี่ปริน มีอะไรคะ”

“ถ้าไม่มี พี่โทรหาเราไม่ได้เหรอ”

แคทส่ายหน้ากับโทรศัพท์

“ป่าวค่ะ ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ แค่ถามเฉยๆ”

“นึกว่าไม่อยากคุยกับพี่ซะอีก”

“แล้วตกลงว่าไงล่ะคะ ชอบล้อเล่นตลอดเลย”

“คือ พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปรับเรากับมายด์มาที่บ้านพี่นะ แม่พี่เขาอยากเจอเราน่ะ แล้วว่างหรือป่าว”

“ได้ค่ะ แคทก็อยากเจอพ่อแม่และปรางเหมือนกันค่ะ จะได้เอาของฝากไปให้ด้วยแต่จริงๆ แล้วแคทกับมายด์ไปเองก็ได้ค่ะ”

“ไม่ได้ เดี๋ยวพี่ไปรับ ห้ามดื้อนะเรา”

“ค่ะๆ ขอบคุณนะคะ”

“เราก็นอนได้แล้ว พักผ่อนบ้างพี่เป็นห่วง”

แคทอมยิ้มกับมือถือ

“ค่ะ พี่ปรินก็ไปนอนเถอะค่ะ แคทก็จะนอนเหมือนกัน”

“คับ ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

“ฝันดีเหมือนกันค่ะ” แคทวางสายแล้วแต่ยังอมยิ้มอยู่  เธอรู้ว่าเขาเป็นห่วงไปทุกเรื่อง

“ยิ้มอะไรจ๊ะ มีความสุขจังนะ” มายด์เดินเข้ามาในห้องเห็นแคทนั่งอมยิ้มอยู่จึงแซว

“ไม่มีอะไร” แคทบอกแต่ยังยิ้มอยู่

“คุยกับใคร ถึงยิ้มคนเดียว” มายด์ถามทำหน้าล้อเลียน

“พี่ปรินน่ะ เขาโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับเราสองคนไปที่บ้านเขา แม่พี่เขาอยากเจอเราสองคน” แคทบอก

“อยากเจอเราสองคนหรือเธอคนเดียวจ๊ะ” มายด์ถามยิ้มๆ

“ก็ต้องสองคนสิ มายด์ก็” แคทบอกแต่หน้าออกแดงๆ

“จ้า สองคนก็สองคน แล้วแกกับพี่ปรินอ่ะไปถึงไหนกันแล้ว เมื่อไรแกจะรับพี่เขาเป็นแฟนเสียทีล่ะ พี่เขาก็ดีนะยิ่งพ่อแม่เขาก็รักแกมากๆ ด้วย หรือแกมีอะไรในใจหรือป่าว”มายด์ถามเมื่อเห็นว่าแคททำหน้าเหมือนมีอะไรในใจ

“ชั้นรู้ว่าพี่ปรินเป็นคนดีแต่ชั้นกลัวว่า ตัวเองจะดีไม่พอสำหรับพี่เขามากกว่า ยิ่งเขาดีมากแค่ไหนชั้นก็ยิ่งไม่แน่ใจ” แคทบอกความจริง  เพราะเธอไม่เคยปิดบังมายด์

“แกคิดมากไปหรือป่าว แกเอาอะไรมาตัดสินว่าแกไม่เหมาะกับพี่เขาอ่ะ” มายด์ถาม

“ก็หลายอย่างนะ ทั้งหน้าตา ฐานะ ความรู้ ความสามารถ พี่ปรินเขาเป็นคนที่มีหน้ามีตาในสังคมถ้าเขามาคบกับชั้นจริงๆ คนอื่นๆ จะมองเขายังไงที่จู่ๆ ก็เอาใครที่ไหนก็ไม่รู้มาเป็นแฟน ชั้นกลัวว่าพี่เขาจะมีปัญหาตามมาถ้าจะคบกันจริงๆ” แคทบอกด้วยสีหน้าจริงจัง

“อันนั้นมันก็ใช่ แต่ชั้นว่าพี่ปรินเขาต้องรู้อยู่แล้วไม่อย่างนั้นเขาจะมาจีบแกทำไม และโดยปกติแกก็ไม่เคยจะคิดมากกับคำพูดคนอื่นๆ นี่นาทำไมครั้งนี้ถึงคิดมากนักล่ะ” มายด์ถาม

“ชั้นไม่ได้ห่วงตัวเองแกก็รู้ แต่ครอบครัวพี่เขาล่ะจะรับไหวเหรอ ชั้นเป็นแค่ลูกสาวครูบ้านนอกไม่ได้เป็นคนมีหน้ามีตาในสังคมนะ” แคทบอก

“แต่ชั้นว่าพ่อแม่และพี่ปรินเขาไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นหรอก เพราะพวกเขาก็รู้กันอยู่แล้วว่าแกเป็นใครพ่อแม่ทำอะไรอยู่ที่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไรแกแถมยังรักแกมากอีกด้วย ชั้นว่าแกอย่าคิดมากเลย” มายด์บอก  แคทจึงถอนหายใจเบาๆ

“คงจะอย่างนั้น เอาเป็นว่าอะไรจะเกิดก็ปล่อยมันไปแล้วกัน” แคทบอกอย่างปลงๆ

“ชั้นถามแกจริงๆ แกห้ามโกหกนะ แกชอบพี่ปรินหรือป่าว” มายด์ถามและมองหน้าแคทตรงๆ

“ก็…ยังไม่แน่ใจเหมือนกัน” แคทบอก

“อะไร ที่ว่าไม่แน่ใจ ปกติแกออกจะชัดเจนนะ บอกมาซะดีๆ” มายด์คาดคั้น

“ชั้นคงชอบพี่เขาจริงๆ นั่นแหละ พอใจหรือยัง แต่แกห้ามบอกใครนะ ชั้นยังไม่อยากให้ใครรู้ยายปรางก็ไม่ได้” แคทยอมรับ

“ก็แค่นั้นแหละ แล้วเมื่อไรแกจะบอกพี่ปรินเขาล่ะ” มายด์ยิ้มเมื่อแคทยอมรับว่าชอบปริน

“อีกสักพักน่ะ ขอให้ชั้นแน่ใจกว่านี้ก่อนถึงจะบอก” แคทพูด

“แกก็อย่าให้มันนานเกินไปล่ะ คนคอยมันอาจท้อได้นะ” มายด์บอก

“แกพูดเหมือนพ่อกับกวางเลย แต่ถ้าพี่เขาคอยไม่ไหวก็ช่วยไม่ได้ก็ปล่อยเขาไปแค่นั้น ไปๆ นอนกันได้แล้ว” แคทบอกปัด

“จ้า นอนก็นอน แต่ถ้าพี่เขาไม่คอยจริงๆ แกจะรับได้เหรอ” มายด์บอกแล้วลงนอน

แคทไม่ตอบ เธอก็คิดอยู่เหมือนกันว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เธอจะรับได้มั้ย ไม่รู้จริงๆ เพราะไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน เอาเถอะเธอคงไม่ปล่อยให้เรื่องมันยืดเยื้อนานเกินไปหรอก

วันรุ่งขึ้นตอนสายๆ ปรินขับรถมากับปรางมารับแคทกับมายด์ที่บ้านป้ามล ปรินกับปรางทักทายป้ามลแล้วก็ขอตัวพาแคทกับมายด์ไปที่บ้านเขา ป้ามลไม่ได้ว่าอะไร

เมื่อมาถึงที่บ้านปริน ชยากับเอกมาคอยอยู่แล้ว ทุกคนเดินเข้าไปในบ้านพ่อแม่ของปรางนั่งอยู่ในห้องรับแขก

“สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะแม่” แคทกับมายด์ยกมือไหว้  พ่อกับแม่รับไหว้

“จ้าลูก มานั่งตรงนี้” แม่ปรางบอก

แคท มายด์ ปราง ปริน ชยาและเอกจึงเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา

“นี่ของฝากค่ะพ่อ แม่ และนี่ของปราง” แคทบอก  เธอส่งถุงในมือให้กับพ่อแม่และปราง

“ขอบใจมากลูก จริงๆ ไม่ต้องลำบากซื้อมาหรอก แค่ไปทำงานก็เหนื่อยมากแล้ว” พ่อบอก

“ใช่ หนูแคทเห็นตาปรินเล่าว่าทำงานจนหน้าแดง เหงื่อออกเต็มไปหมด แม่ว่าต่อไปไม่ต้องลงไปหน้างานดีกว่านะลูก ให้พวกผู้ชายลงไปดูก็พอแม่ว่า” แม่บอกแล้วทำหน้าเป็นห่วง

แคทหันไปทำตาดุๆ ให้ปริน

“ไม่ได้เหนื่อยมากหรอกค่ะ แต่แคทเป็นคนที่เหงื่อออกง่าย แคทชอบลงหน้างานนะคะคือเราจะได้เห็นสภาพสถานที่จริงๆ ที่เราจะต้องตกแต่งอ่ะค่ะ งานมันจะได้ออกมาดี แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะแคทไหว” แคทบอกแล้วยิ้ม

“จ้า ตามใจแต่ปรินต้องดูแลน้องให้ดีๆ นะ อย่าให้เหมือนคราวที่แล้วอีก ไม่งั้นแม่ไม่ยอมแน่” แม่พูดแล้วหันไปบอกปริน

“คับแม่ ผมน่ะดูแลอย่างดี แต่แคทจะยอมให้ผมดูแลมั้ยเนี่ยอีกเรื่องนะคับ” ปรินบอก

เขามองหน้าแคท แคทอดหมั้นไส้เขาไม่ได้

“หนูแคทก็อย่าทำงานมากนักนะลูก ถ้าหนูเป็นอะไรไปแม่กับพ่อจะบอกพ่อแม่หนูยังไงล่ะ นะลูก” แม่บอกแคท

“ค่ะแม่ หนูจะทำแต่พอดีค่ะ” แคทรับปาก

“แล้วหนูบอกพ่อกับแม่หรือยังว่าหนูกลับมาแล้ว พ่ออยากจะชวนพ่อแม่หนูมาเที่ยวที่บ้านพ่อบ้าง” พ่อถามแคท

“หนูโทรบอกแล้วค่ะ พ่อบอกว่าจะขึ้นมาอาทิตย์หน้าค่ะ” แคทบอก

“งั้นก็ดีเลย ถ้าพ่อกับแม่มาก็ให้ตาปรินพามาเที่ยวบ้านเราเลยสิ แล้วพ่อกับแม่มายด์มาด้วยหรือป่าวล่ะลูก” แม่บอกด้วยท่าทางดีใจ

“พ่อกับแม่มายด์ก็มาด้วยค่ะ เห็นว่าจะลางานมาพักกันสัก2-3วันค่ะ” แคทบอก

“งั้นคุณก็ชวนพวกเขามาค้างบ้านเราสิคะ บ้านเรากว้างขวางกว่าบ้านป้าของมายด์และจะได้พูดคุยกันได้ด้วย” แม่หันไปบอกพ่อ

“อืม เดี๋ยวผมจะลองชวนดู ก็ดีเหมือนกันนะบ้านเราจะได้ครึกครื้น” พ่อบอกแล้วยิ้ม

แล้วทุกคนก็พูดคุยกันต่อ พอตอนเย็นปรินกับปรางก็ขับรถไปส่งแคทกับมายด์ที่บ้านป้ามล

ที่มหาลัย

วันนี้สาวๆ มามหาลัยกันตามปกติ ตอนช่วงพักเที่ยงแคท ปรางกับมายด์กำลังนั่งอ่านหนังสือกันที่ม้าหินออ่นหน้าตึกเรียน หนิงก็เดินเข้ามาหาทั้งสามสาว

“หวัดดีจ้า ขยันกันจังเลยนะ” หนิงบอก

“สวัสดีค่ะพี่หนิง ไม่ขยันสงสัยว่าจะไม่รอด” ปรางว่ายิ้มแหยๆ

“สวัสดีค่ะพี่หนิง ใช่ค่ะมายด์ก็เหมือนกับปรางเลย ถ้ารู้ว่ามันจะยากแบบนี้เลือกเรียนแผนกอื่นดีกว่า” มายด์บอกทำหน้ามุ้ย

“สวัสดีค่ะ พี่หนิง” แคทบอก

“แล้วแคทล่ะ ไหวมั้ย” หนิงถาม

“พี่หนิงไม่ต้องถามแคทหรอกค่ะ รายนั้นอ่ะท็อปตลอด อ่านหรือไม่อ่านก็เหมือนกัน” ปรางบอก  หนิงจึงขำ

“พี่หนิงมีอะไรหรือป่าวคะ ไม่ต้องฟังปรางกับมายด์มากนักหรอกค่ะพูดไปเรื่อย” แคทถาม

“พี่จะมาบอกแคทว่า พวกพี่จะเริ่มซ้อมกันตั้งแต่เย็นวันพรุ่งนี้ ก็เลยจะมาถามว่าเราสะดวกมั้ย คือแคทไม่ต้องมาทุกวันก็ได้เอาที่เราพร้อมอ่ะ” หนิงบอก

“อ้อ! ได้ค่ะพี่หนิง แคทจะได้เตรียมชุดกีฬามา พวกพี่จะเริ่มซ้อมกี่โมงล่ะคะ” แคทถาม

“พวกพี่นัดกัน4โมงเย็นนะ แต่สำหรับแคทก็แล้วแต่เลย” หนิงบอก แคทพยักหน้า

“แล้วการแข่งจะมีเมื่อไรคะพี่หนิง” มายด์ถาม

“อีกสองอาทิตย์จ้า จะมีแข่งในช่วงบ่ายของวันจันทร์ พุธและศุกร์” หนิงบอก

“ค่ะ พวกเราจะได้ไปเชียร์พี่ๆ ด้วย” มายด์บอก

“ดีจ้า งั้นพี่ไปก่อนนะ อ่านหนังสือกันต่อเถอะ” หนิงบอกแล้วก็เดินไป

“งั้นพรุ่งนี้แกก็ต้องอยู่ซ้อมให้พวกพี่จนเย็นน่ะสิ” มายด์หันไปพูดกับแคท

“ใช่แล้ว พรุ่งนี้พวกเธอก็กลับไปก่อนเลย เดี๋ยวชั้นกลับเอง”แคทเงยหน้าจากหนังสือมาบอก

“แกคิดว่าพี่ปรินจะยอมให้แกกลับเองเหรอ ฝันไปเถอะ” ปรางบอกแล้วยิ้ม

“ใช่ ชั้นก็คิดเหมือนปราง พี่ปรินห่วงแกจะตาย” มายด์พยักหน้าเห็นด้วยกับปราง

“นั่นสิ แล้วจะเอาไงดีชั้นเกรงใจถ้าจะให้พวกแกกับพี่ๆ ต้องมาคอยชั้นคนเดียวเนี่ย ปรางแกช่วยพูดกับพี่ปรินหน่อยสิ” แคททำหน้าเป็นกังวล

“ไม่ใช่แค่พี่ปรินหรอกนะที่ห่วงแกน่ะ พวกชั้นก็ห่วงแกนะ คิดเหรอว่าถ้าพี่ปรินยอมพวกชั้นจะยอมอ่ะ คอยก็คอยสิจะเป็นไรไปใช่มั้ยมายด์” ปรางบอกแคทแล้วหันไปถามมายด์

“ใช่แน่นอน พวกเราไม่มีทางปล่อยให้แกกลับบ้านคนเดียวแน่” มายด์บอก แคทมองหน้าเพื่อนแล้วยิ้ม

“ขอบใจพวกแกมากๆ ทำให้ต้องมาลำบากอีกจนได้ รวมถึงพวกพี่ๆ ด้วย” แคทบอก

“แกไม่ต้องคิดมาก เราเป็นเพื่อนกันนะจะเกรงใจอะไรนักหนา” ปรางบอก

แคทจึงยิ้มให้ปรางกับมายด์ เธอโชคดีจริงๆ ที่มีเพื่อนที่ดีอย่างนี้เพราะไม่ว่าจะมีอะไรปรางกับมายด์ไม่เคยทิ้งเธอเลย

เช้าวันรุ่งขึ้นระหว่างทางที่มามหาลัยซึ่งปรินขับรถมาส่งเหมือนเดิม

“พี่ปรินคะ ต่อไปนี้ตอนเย็นไม่ต้องรีบมารับนะคะ เพราะแคทจะต้องอยู่ซ้อมวอลเล่ย์บอลให้กับทีมของมหาลัยในตอนเย็นไปอีกสองอาทิตย์ค่ะ” ปรางบอกกับปริน

ปรินมองกระจกหลังเห็นแคทมองมาที่เขาเหมือนกัน

“ทำไมต้องไปซ้อมให้เขาด้วยล่ะ ขากับแขนของแคทก็ไม่ดีนะ เดี๋ยวก็เจ็บอีกหรอก” ปรินบ่น เขาส่งสายตาดุๆ ผ่านทางกระจกไปที่แคท

“พี่หนิงหัวหน้าทีมเขามาขอให้แคทไปช่วยเทรนให้ลูกทีมค่ะ พอดีว่าจะมีการแข่งขันวอลเล่ย์บอลระดับมหาลัยและมหาลัยของเราเป็นเจ้าภาพ” แคทบอก เธอมองปรินที่ขับรถอยู่ทางกระจก

“นั่นแหละ เราไม่ค่อยจะระวังตัวเอง ถ้าบาดเจ็บขึ้นมาพี่จะไม่ยอมให้เรามาช่วยอีกเลยนะ” ปรินบอกแต่หน้าก็ยังบึ้งอยู่

“ค่ะ แคทจะระวังไม่ให้บาดเจ็บค่ะ” แคทรับปาก

ตอนเย็นแคทก็ไปช่วยซ้อมให้กับทีมโดยมีปรางกับมายด์ไปนั่งดูอยู่ในโรงยิมด้วย และพอปริน ชยากับเอกมาก็พากันไปนั่งคอยในโรงยิมเหมือนกัน

ปรินซื้อน้ำส้มมาฝากสามสาวด้วย เขาเห็นแคทที่อยู่ในสนามกำลังสอนลูกเสิร์ฟให้กับคนในทีม

เมื่อแคทหันมองมาที่ปรางกับมายด์นั่งอยู่ ปรางก็กวักมือเรียก แคทเห็นว่าปริน ชยากับเอกมาแล้วจึงเดินเข้ามาหา

“กินน้ำก่อน เหงื่อท่วมตัวแล้ว ตกลงว่าไปสอนหรือไปเล่นเอง”ปรินส่งน้ำส้มให้แคทเมื่อเธอเดินมาถึง เขาบ่นเมื่อเห็นว่าแคทมีเหงื่อออกมาตามหน้า

แคทรับน้ำส้มมาดื่มแล้วยิ้มให้กับทุกคน

“สอนค่ะ ไม่ได้เล่นเอง ถ้าพี่ปรินไม่เชื่อถามปรางกับมายด์ดูก็ได้นะคะ” แคทบอกหลังจากดื่มน้ำส้มแล้ว

“ดื่มน้ำมากๆ เหงื่อออกมากขนาดนี้ เดี๋ยวร่างกายก็ขาดน้ำพอดี” ปรินบอกแล้วมองดูแคท

ชยา เอก ปรางและมายด์พากันอมยิ้มที่เห็นปรินเป็นห่วงแคทมาก

“แล้วทำไมมากันเร็วจังล่ะคะ อย่างนี้ก็ต้องมานั่งคอยกันนานเลย” แคทหันไปถามชยากับเอก

“ถามคนโน้นเลยแคท พวกพี่นี่ขับรถตามแทบไม่ทัน นี่ถ้ามีเครื่องบินก็คงมาเครื่องบินแล้วล่ะ” ชยาบอกขำๆ

“ใช่เลยแคท มันบ่นว่าพวกพี่ช้า ไม่ทันใจ” เอกเองก็ขำ  เขากับชยาไม่ค่อยได้เห็นปรินมีอาการอย่างนี้มาก่อน

แคทหันไปมองหน้าปรินที่ยืนมองเธออยู่  ปรินทำหน้าเก้อๆ ที่ถูกเพื่อนแซว

แคทเห็นจึงอมยิ้มรวมถึงปรางกับมายด์ด้วย ทำไมทุกคนจะไม่รู้ว่าปรินเป็นห่วงแคทมากแค่ไหน ที่เขารีบมาเพราะกลัวว่าเธอจะทำอะไรให้ตัวเองบาดเจ็บอีกต่างหาก

“งั้นก็นั่งดูกันไปก่อนนะคะ แคทขอไปซ้อมให้พวกพี่ๆ เขาก่อน” แคทบอก เธอหันหลังเดินไปที่กลางสนามที่พวกพี่ๆ ซ้อมกันอยู่

แคทบอกให้คนในทีมกระโดดสกอ็ตจั้มเป็นประจำ และให้หัดเสิร์ฟลูกแบบเลียดเน็ตเพราะว่ามันเป็นพื้นฐานของวอลเล่ย์บอลตามที่เธอเคยฝึกมา

หลังจากซ้อมเสร็จแคทก็ไปเปลี่ยนชุดแล้วก็เดินออกมาหาเพื่อนๆ กับพี่ๆ ที่คอยอยู่

“พี่ว่าแวะกินข้าวกันก่อนดีกว่านะ เย็นมากแล้ว” ปรินบอก  เขามองนาฬิกาข้อมือหกโมงกว่าแล้ว เขากลัวว่าแคทจะหิวเพราะเธอออกกำลังกายมา

“จริงๆ มันก็ไม่ได้เย็นมากนะคะ พี่ปรินกลัวแคทจะหิวใช่มั้ยล่ะคะ” ปรางแซว

“เราจะกินมั้ยล่ะ แล้วแคทก็เหงื่ออกมากพี่ก็ห่วงว่าจะหิวนะสิ เรานั่งเฉยๆ จะไปหิวได้ยังไง” ปรินว่าปรางแบบไม่จริงจังอะไร

“แคทยังไม่หิวนะคะ กลับกันเลยดีกว่าค่ะเย็นมากแล้วด้วย” แคทบอกกับทุกคน

“ไปกินข้าวกันก่อนอย่างที่พี่ปรินบอกนั่นแหละ ชั้นแค่แซวเล่นๆ จริงๆ แล้วถ้าพี่ปรินไม่พูดชั้นก็ว่าจะบอกเหมือนกัน” ปรางหันไปบอกแคท

“งั้นก็ตามใจ แล้วพรุ่งนี้พวกพี่ก็ไม่ต้องรีบมาแบบวันนี้อีกนะคะ มาคอยนานเบื่อแย่เลย” แคทบอก

“ไม่เบื่อหรอกพี่ก็ได้มาเจอแฟนพี่เร็วๆ ด้วย” เอกบอก  มายด์หน้าแดงทันที

“พี่ก็ด้วย ไม่มีใครเบื่อหรอก แคทไม่ต้องกังวลไป ดีเสียอีกพี่จะได้มาดูด้วยว่ามีใครมาจีบแฟนพี่หรือป่าว” ชยาบอก ปรางจึงมองค้อน แคทยิ้มเมื่อเห็นว่าทุกคนมีความสุขดี

“แล้วเมื่อกี้มาว่ากันทำไม ก็อยากมาเร็วๆ เหมือนกันนั่นแหละ” ปรินพูดแล้วมองหน้าเพื่อน

ทุกคนจึงพากันหัวเราะแล้วก็พากันไปกินข้าวก่อนที่จะไปส่งแคทกับมายด์ที่บ้าน

เช้าวันเสาร์พ่อแม่ของแคทกับมายด์มาถึงแต่เช้าเหมือนเดิม แคทเอาของที่ซื้อมาจากสิงคโปร์มาให้กับทุกคน พ่อแม่ของมายด์บอกว่าจะหอบมาทำไมให้หนักป่าวๆ แต่แคทก็บอกว่าไม่เป็นไร พ่อแคทถามเกี่ยวกับเรื่องงาน แคทก็เล่าให้ฟัง แล้วพ่อแคทก็ถามถึงไมเคิลกับไบรอันเพราะกวางโทรมาเล่าให้ฟัง

พอตอนสายๆ ปริน ปรางแล้วก็พ่อกับแม่ของปรางก็มาที่บ้านป้ามล พ่อปรางชวนทุกคนไปพักที่บ้านเพื่อเป็นการขอบคุณที่ตอนลงไประยองให้การต้อนรับเป็นอย่างดี ตอนแรกพ่อแคทก็บอกว่าเกรงใจแต่ปรางแล้วก็แม่ของปรางก็ช่วยกันพูดในที่สุดพ่อแคทก็ตกลงไปค้างที่บ้านของปรางจนกว่าจะกลับระยอง

แล้วทุกคนก็ไปที่บ้านปรางกันหมดรวมถึงแคทกับมายด์ด้วย

เมื่อมาถึงบ้านปรางพ่อของปรางก็ให้น้าอุ้มพาทุกคนไปพักที่ห้องพักแขก ส่วนแคทกับมายด์นอนกับปรางอยู่แล้ว เมื่อเก็บข้าวของเสร็จแล้วก็มานั่งคุยกันที่ห้องรับแขก

“งั้นพ่อกับแม่ก็คุยกันไปก่อนนะคะ แคทต้องขอตัวไปบริษัทกับพี่ปรินก่อนแล้วเดี๋ยวตอนบ่ายๆ เจอกันนะคะ” แคทบอกกับทุกคน

“หนูแคทวันนี้ไม่ต้องไปก็ได้มั้งลูก” พ่อปรางบอก

“หนูนัดประชุมกับพวกพี่ๆ เรื่องงานน่ะค่ะ ไม่อยากเลื่อนเพราะหนูก็เข้าบริษัทแค่วันเสาร์เท่านั้น” แคทบอก

“ไปเถอะลูกพ่อกับแม่จะอยู่คุยกันที่นี่ล่ะ ไม่ต้องไปห้ามหรอกคับให้ไปทำงานเถอะใครจะได้ว่าไม่ได้” พ่อแคทบอก

“งั้นหนูไปนะคะ พี่ปรินไปค่ะ” แคทหันไปบอกปริน

ปรินหันไปบอกทุกคนแล้วเดินตามแคทออกไปขึ้นรถ

“ผมไม่สงสัยเลยว่าหนูแคทเหมือนใคร” พ่อปรางบอก

“ห้ามเขาไม่ได้หรอกคับ ถ้าเป็นเรื่องที่เขาต้องรับผิดชอบ ไม่ว่าใครจะพูดยังไงก็ห้ามไม่ได้อยู่ดี” พ่อแคทบอก

“จริงค่ะพ่อ แคทเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมาก ปรางรู้นิสัยเลยและห้ามก็ไม่ฟัง ขัดก็ไม่ได้ ต้องปล่อยให้ทำค่ะ” ปรางช่วยยืนยัน

“ผมต้องขอโทษพ่อกับแม่หนูแคทด้วยนะคับเรื่องที่หนูแคทต้องมาทำงานด้วยและเรียนไปด้วยอย่างนี้” พ่อปรางบอก

“ไม่เป็นไรคับยายแคทโทรมาบอกผมแล้ว ถ้าเขามั่นใจว่าทำได้ก็ไม่ต้องห่วงหรอกคับ ปรินเองก็โทรมาบอกผมเหมือนกันว่าเขาก็ไม่อยากให้ยายแคททำแต่ก็ขัดยายแคทไม่ได้ ผมกับแม่เขาไม่มีปัญหาหรอก ยายแคทเป็นคนที่คิดอะไรรอบคอบเสมอ และเมื่อตัดสินใจแล้วเปลี่ยนยากคับ” พ่อแคทบอก

“แม่ก็ไม่อยากให้ทำกลัวว่าหนูแคทจะลำบาก เพราะไหนจะเรียน ไหนจะทำงาน แล้วงานแบบนี้ต้องเดินทางไปไกล ต้องไปค้างแล้วในทีมก็มีแต่ผู้ชายก็ยิ่งห่วง ดีที่ตาปรินว่าทุกคนในทีมรักหนูแคทและดูแลเหมือนน้องสาว ก็เลยโล่งใจแต่ก็ต้องให้ตาปรินไปด้วยไม่งั้นนอนไม่หลับแน่ๆ” แม่ปรางบอก

“ยายแคทค่อนข้างจะชินกับการทำงานกับผู้ชายมาตั้งแต่สมัยเรียนม.ปลายแล้วล่ะคับ เพราะเพื่อนส่วนใหญ่ในห้องก็เป็นผู้ชายแล้วแคทเองก็สนิทกับน้องชายมากๆ จนจะเหมือนผู้ชายไปแล้ว แต่ผมก็สบายใจที่รู้ว่าปรินไปด้วยเพราะไม่ว่ายังไงยายแคทก็เป็นผู้หญิงอยู่ดี” พ่อแคทบอก

“ผมรับปากได้เลยคับว่าจะดูแลหนูแคทอย่างดี จะไม่ยอมให้มีอะไรมาทำร้ายได้แน่นอนพ่อกับแม่วางใจได้เลยคับ” พ่อปรางพูดด้วยหน้าตาจริงจัง

“ผมกับแม่ยายแคทต้องขอบคุณมากนะคับที่ช่วยดูแลยายแคทให้ แต่ถ้าเขาดื้อมากอะไรมากก็อนุญาตให้ว่ากล่าวตักเตือนได้นะคับ ไม่ต้องเกรงใจ” พ่อแคทบอก

“หนุแคทไม่ดื้อหรอกค่ะ แกน่ารัก รู้จักวางตัวพวกเรารักแกเท่ากับยายปรางเลย หนูมายด์ด้วย เพราะอย่างนั้นไม่ต้องห่วงนะคะ” แม่ปรางบอก  ทุกคนจึงยิ้มกันอย่างสบายใจ

//////////////////////////

เรื่องนี้ไรท์ทำเป็นe-bookแล้วนะคะ...สนใจตามไปกันได้ค่ะในmebนะคะ

http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMzE0ODM5OSI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjEyODY4MyI7fQ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***