คู่แข่งอีกคน

เมื่อขึ้นมาถึงชั้นที่พักต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้อง

ปรินรอจนแคทเข้าห้องไปแล้วเขาถึงได้เข้าห้องตัวเอง

พอแคทเข้าห้องไปได้สักพักก็มีเสียงไลน์ดัง เธอหยิบมากดดู

ปริน: นอนได้แล้ว ห้ามทำงานต่อนะ

แคทอ่านแล้วยิ้ม

แคท: รับทราบค่ะ บอส

ปริน:เดี๋ยวเถอะ ไปนอนได้แล้ว ฝันดีนะคับ

แคท: ค่ะ ฝันดีเหมือนกันค่ะ

ตอนเช้าแคทตื่นแต่เช้าตามปกติ วันนี้เธอขมวดผมแล้วใช้ปิ่นปักไว้เหมือนตอนไปเรียน ใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขนแค่ศอกสีฟ้าอ่อน สวมกางเกงยีนต์ขาเดฟสีน้ำเงินเข้ม รองเท้าผ้าใบสีฟ้า แล้วก็สะพายกระเป๋าสีน้ำตาลใบใหญ่พอสมควรเพราะเธอต้องเอาแม็คบุ๊คกับเอกสารบางอย่างไปด้วย พอเธอเช็คความเรียบร้อยทั้งหมดแล้วก็เปิดประตูออกไป  ปรินกับทุกคนรออยู่แล้ว

“รอนานหรือยังคะ แล้วทำไมไม่เคาะเรียกล่ะคะ”

“ไม่หรอกพวกพี่เพิ่งออกมาเหมือนกัน” อามบอก

“พี่รู้ว่าเราตรงเวลาเสมอ ทำงานกับเราก็เหมือนทำงานกับฝรั่งนั่นแหละ” ปรีชาบอก

“วันนี้แต่งตัวทะมัดทะแมง เตรียมลุยเลยนะเรา ไม่เคยเห็นแคททำผมแบบนี้เหมือนเด็กเลย” บีมพูด

“ใช่ๆ นี่ใครไม่รู้จะว่าพวกพี่ใช้แรงงานเด็กหรือป่าวเนี่ย” แจ๊คพูดแล้วขำ

“เวลาทำงานแคทจะเหงื่อออกง่าย ก็เลยทำผมแบบนี้จะได้ไม่รำคาญอ่ะค่ะ พี่ๆ เลิกแซวได้แล้ว ไปค่ะทานข้าวเช้ากัน” แคทบอกแล้วเดินนำไปที่ลิฟต์

มื้อเช้าของโรงแรมทำแบบบุฟเฟ่ มีอาหารหลายอย่าง แต่เป็นอาหารเบาๆ พอทุกคนเข้ามาก็ต่างคนต่างก็เดินไปหาของที่จะกินกันตามสบาย

ปรินกับทุกคนกินกาแฟ ขนมปัง ไข่ดาวกับไส้กรอก ส่วนแคทไม่กินกาแฟจึงตักข้าวต้มกับน้ำส้มมากิน

ทุกคนมานั่งรวมกันที่โต๊ะ พอกินอาหารเช้าแล้วแคทก็เริ่มคุยเรื่องงานกับปรีชาและลูกทีม

ส่วนปรินลุกขึ้นเดินออกไป สักพักก็เดินกลับมาพร้อมกับจานผลไม้ในมือ เขาวางจานผลไม้ลงข้างหน้าแคท เธอแหงนหน้ามองแล้วยิ้ม

“ขอบคุณค่ะ”

ทุกคนพากันอมยิ้มที่เห็นปรินเอาใจแคท แล้วปรินก็นั่งลงฟังเรื่องงานต่อ เขามองแคทที่วางแผนงานและแจกแจงงานให้กับทุกคน เธอสามารถทำงานร่วมกับผู้ชายได้ดี ในเวลางานเธอไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงเลยสักนิดทั้งคำพูด ทั้งท่าทางเหมือนอย่างที่ปรีชาบอก เธอคือผู้ชายในร่างผู้หญิงแถมเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ อีกด้วย

แคทคุยงานไปกินผลไม้ที่ปรินเอามาให้จนหมด เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเป็นเวลา8.20โมงแล้ว

“แคทว่าเราไปคอยที่ลอบบี้กันดีกว่าค่ะ จริงๆ แล้วบอสกลับขึ้นไปพักผ่อนต่อก็ได้นะคะ เดี๋ยวแคทกับพี่ๆ จะไปหน้างานกันเองค่ะ”

“ไม่ล่ะ ผมจะไปหน้างานด้วย” ปรินบอก

“แล้วคุณไมเคิลจะไม่แปลกใจหรือคะ ว่าทำไมบอสต้องลงมาคุมงานเอง หรือไม่เขาก็อาจจะคิดได้ว่าบอสไม่วางใจให้พวกเราทำงาน” แคทพูด

ทำให้ปรีชากับคนอื่นๆ อมยิ้มไปตามๆ กัน เพราะทุกคนรู้ถึงเหตุผลนั้นดี

“เดี๋ยวพี่บอกเขาเอง ว่าพี่มาดูแลคนที่พี่ชอบ” ปรินพูดเรียบๆ

แคทมองหน้าปรินแล้วหลบตาทันที  เธอไม่คิดว่าเขาจะพูดออกมาตรงๆ แบบนี้ ส่วนคนอื่นๆ นั้นถึงกับขำเลยทีเดียวที่เห็นปรินจีบสาวแบบดื้อๆ

แคทไม่พูดอะไรอีกเธอเดินนำทุกคนไปที่ลอบบี้ของโรงแรม

ก่อนที่จะเดินพ้นห้องอาหารก็สวนกับไบรอันที่เดินเข้ามาพอดี

“สวัสดีคับ เจอกันอีกแล้วนะ”

“สวัสดีค่ะ”

“ทานอาหารเช้าแล้วหรือคับ”

“เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะพอดีนัดลูกค้าไว้ค่ะ”

“คับ วันนี้แต่งตัวน่ารักนะ ไว้เจอกันคับ”

“ขอบคุณค่ะ” แคทบอกแล้วก็เดินตรงไปที่ลอบบี้ของโรงแรม

ปรินกับทุกคนเดินตามกันไป ปรินไม่ค่อยพอใจนักกับคำพูดของไบรอัน นี่เขาจะจัดการยังไงดี ยังจะไมเคิลอีกที่ทำท่าว่าจะพอใจแคทเอามากๆ

ปริน แคท ปรีชาและคนอื่นๆ มานั่งคอยไมเคิลที่ลอบบี้

8.30น.ไมเคิลก็มาถึง ปรินเดินออกไปต้อนรับก่อน

“สวัสดีคับคุณไมเคิล” ปรินบอกพร้อมกับยื่นมือไปจับมือของไมเคิล

“สวัสดีคับคุณปริน นี่ถึงขนาดลงมาดูงานเองเลยหรือคับ”

“คับ พ่อผมบอกว่าเราต้องทำงานด้วยกันอีกนานเลยให้ผมลงมาดูงานด้วยตัวเอง”

“ยินดีมากคับ”

“สวัสดีคับคุณแคท” ไมเคิลพูดแล้วยกมือไหว้แบบคนไทย

“สวัสดีค่ะคุณไมเคิล” แคทยกมือไหว้เช่นกัน

ไมเคิลก็หันไปจับมือกับปรีชาและคนอื่นๆ

หลังจากทักทายกันแล้วก็มานั่งคุยกันที่ลอบบี้ โดยตกลงว่าไมเคิลจะให้คนของเขามาคอยรับส่งทุกคนระหว่างโรงแรมที่พักกับที่ๆ ต้องทำงาน และวันนี้เขาจะเป็นคนพาทุกคนไปดูโรงแรมที่จะตกแต่ง เพื่อจะได้รู้ว่าขาดเหลือหรือว่าต้องการอะไรเพิ่มเติม

“คุณแคทแต่งตัวแบบนี้น่ารักดีนะคับ” ไมเคิลบอก

“มันสะดวกในการทำงานค่ะ” แคทบอกด้วยสีหน้าเรียบๆ

“จริงๆ ถ้าคุณแคทลำบากจะไม่ลงหน้างานก็ได้นะคับ ผมไม่ค่อยเคยเห็นผู้หญิงลงไปหน้างานสักที” ไมเคิลบอก

“นี่ก็ได้เห็นแล้วนี่คะ แคทไม่เกี่ยงหรอกนะคะ งานคืองานค่ะ ถ้าเรารับผิดชอบแล้วทำไม่ได้ก็อย่าทำดีกว่า” แคทพูดด้วยใบหน้าจริงจังมาก

ปรินมองออกว่าเธอเริ่มไม่พอใจกับคำพูดนั้น เพราะการที่ไมเคิลพูดอย่างนั้นก็เหมือนดูถูกเธอ

ปรีชากับทุกคนก็คิดเหมือนกับปริน พวกเขาพอจะรู้นิสัยเธอบ้างจากการได้ทำงานด้วยกัน

“ผมว่าเราไปกันเลยดีกว่านะคับ เดี๋ยวจะสายเกินไป” ปรีชาบอกกับไมเคิล

“ได้คับ รถจอดรอที่หน้าโรงแรมแล้วคับ คุณปรินจะไปกับผมก็ได้นะคับจะได้คุยกันด้วย”

“ผมไปกับทีมงานของผมดีกว่าคับ จะคุยรายละเอียดอีกนิดหน่อย แล้วเราค่อยไปคุยกันที่หน้างานนะคับ”

“ตามใจคับ งั้นเดี๋ยวเจอกัน”

แล้วทุกคนก็ขึ้นรถที่ไมเคิลเตรียมมาให้ ซึ่งเป็นรถแวนที่นั่งกันได้หลายคน

แคทนั่งคู่กับปรินถัดไปเป็นปรีชากับบีม และข้างหลังเป็นโมท แจ๊คและอาม

พอรถออกมาได้สักพัก

“ไง แคทดีขึ้นหรือยัง!?” ปรีชาถาม

“แคทโอเคดีค่ะ พร้อมทำงาน”

“เมื่อกี้ทำหน้าเหมือนจะต่อยใครเลยนะเรา” บีมแซว

“ไม่ขนาดนั้นเสียหน่อยพี่บีมก็”

“แต่พี่ก็คิดเหมือนบีมนะ เวลาแคททำหน้าแบบนั้น พี่เสียวหลังทุกที” อามบอก

“ใช่ๆ พี่เห็นด้วยกับบีมและอามนะ เวลาเรายิ้มนะเหมือนนางฟ้าแต่พอทำหน้าเฉยๆ ทีไรเหมือนยมทูตทันทีเลย” แจ๊คสนับสนุน

“พวกพี่ๆ จะบอกว่าแคทเหมือแม่มดก็บอกมาตรงๆ เลยค่ะ จริงๆ แล้วเมื่อกี้แคทไม่ได้โกรธเขาหรอกนะคะ แค่ไม่พอใจนิดหน่อย คิดว่าเขาก็คงไม่ได้ตั้งใจจะว่า แต่คงเพราะไม่เคยเห็นมากกว่าค่ะ”

“พี่ก็คิดอย่างนั้นนะ พี่ทำงานด้านนี้มานานเคยทำงานร่วมกับผู้หญิงมาก็มากแต่ส่วนใหญ่แล้วก็ไม่เคยมีใครยอมลงมาหน้างานเลยสักคน มีแต่แคทนี่แหละที่แปลก” ปรีชาบอก

“แปลกยังไงคะ พี่ปรีชา”

“ผู้หญิงส่วนมากพอบอกว่าจะต้องลงมาหน้างานก็พากันปฏิเสธชนิดที่ยอมตายกันไปข้างหนึ่ง พี่ถึงไม่เอาผู้หญิงมาเข้าทีมด้วยไง แต่แคทแปลกพอพี่บอกว่าจะต้องลงมาหน้างานเพื่อดูงานเอง กลับตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดเลย พี่นี่อย่างงงเลยรู้มั้ย” ปรีชาพูด

“ใช่ พวกพี่นี่พอรู้ว่าเราตกลงนะอึ้งไปตามๆ กันเลย ใครจะไปคิดว่าคนที่สวยๆ อย่างเราจะยอมมาทนร้อน ทนเหนื่อยทำงานแบบนี้” โมทบอก

“ตกลงว่าแคทแค่แปลกนะคะ แต่ไม่ได้ประหลาดใช่มั้ย พี่ๆ” แคทบอกอารมณ์ดี

“ตอนแรกที่พี่รู้ว่าต้องให้แคทมานำทีมตกแต่ง พี่ยอมรับเลยว่าไม่ชอบใจมากนักเพราะพี่กลัวว่าแคทจะเหมือนคนอื่นๆ ที่ไม่ทำอะไรคอยชี้นิ้วสั่ง วันๆ ส่องแต่กระจกเป็นนกแก้ว แต่พอมาร่วมงานกันจริงๆ แล้ว พี่อยากถามว่าตกลงเราเป็นผู้หญิงจริงๆ หรือป่าว” ปรีชาพูดความรู้สึกออกมา

“แคทเป็นผู้ชายมั้งคะ พี่ปรีชา” แคทขำ

“อย่ามาพูดเป็นเล่น แคทสวยกว่าผู้หญิงหลายคนนะ แต่ทำงานเหมือนผู้ชาย ตอนแรกๆ พวกพี่ก็คิดว่าเราเป็นผู้ชายแต่แปลงเพศมานะจะบอก” อามว่า

“ไปกันใหญ่แล้วพี่ๆ แคทเป็นผู้หญิงค่ะ เพียงแต่แคทชอบทำอะไรให้มันเต็มที่ แล้วถ้าอะไรที่คิดว่าทำไม่ได้ก็จะไม่ฝืนทำก็แค่นั้นเอง”

“แล้วแคทไม่ห่วงสวยเหรอ พี่ไม่เคยเห็นเราส่องกระจกเลยระหว่างวัน แป้งก็ไม่เคยเติม หน้าก็ไม่เคยแต่ง ทาแค่ลิปสติกใช่มั้ย” แจ๊คถาม

“ก็ห่วงสวยนะคะ แต่ห่วงงานมากกว่า อีกอย่างแคทไม่ชอบแต่งหน้าด้วยค่ะ มันเหมือนไม่ใช่หน้าเรา”

“แต่แคทก็สวยอยู่แล้วขนาดไม่ค่อยแต่งหน้าแต่งตายังมีคนมาแจกขนมจีบ ถ้าขืนแต่งขึ้นมาคงจะวุ่นวายน่าดู” ปรีชาบอก

“คนที่มาจีบ คงตาไม่ดีมากกว่าค่ะ เอาเป็นว่าพี่ๆ มีน้องสาวนิสัยแบบนี้ยอมรับกันได้ใช่มั้ยคะ”

“พวกพี่ยอมรับได้อยู่แล้ว น้องสาวที่ทั้งสวย ทั้งเก่งแถมดื้อ และไม่ยอมใครอีกต่างหาก” โมทบอก

“ใช่ๆ”ปรีชา บีม แจ๊คและอามพูดพร้อมกันแล้วก็ขำ

ปรินที่นั่งฟังมานานหันมามองหน้าแคท เขาก็คิดเหมือนทุกคนแต่เขาก็สบายใจที่ทุกคนเข้าใจเธอและรักเธอเหมือนน้องสาว เขาจะได้มีคนช่วยดูแลเธอเพิ่มมากขึ้นอีก

เมื่อมาถึงโรงแรมที่จะตกแต่งไมเคิลได้พาทุกคนเดินดูตามห้องต่างๆ โดยที่ไมเคิลเดินไปกับปริน ส่วนแคทกับปรีชาและคนอื่นๆ เดินรวมกลุ่มกัน

ปรินเห็นแคทเปิดกระเป๋าสะพายแล้วหยิบกระดาษออกมาจดรายละเอียดอยู่ตลอด

“เดี๋ยว!! แคทขอพาพวกพี่ๆ ไปเดินดูรายละเอียดเพิ่มเติมอีกหน่อยนะคะ” แคทบอกปรินกับไมเคิล  เมื่อเห็นว่า ทุกคนเดินดูจนครบทุกห้องแล้ว

“คุณแคทจะไม่พักก่อนหรือคับ ผมให้คนไปเตรียมน้ำกับของว่างมาไว้ให้ทุกคนแล้ว” ไมเคิลบอก

“คุณไมเคิลกับบอสไปพักก่อนเลยค่ะ แคทขอไปเช็ครายละเอียดกับลูกทีมก่อนแล้วจะตามไปค่ะ ไปค่ะพี่ๆ” แคทบอก  เธอหันไปบอกลูกทีมแล้วเดินไปที่ห้องข้างหน้า

“คุณแคทนี่ทำงานเก่งนะคับ แถมทำงานกับผู้ชายได้ดีอีกด้วยคุณปรินนี่หาเลขาได้สุดยอดจริงๆ” ไมเคิลหันมาพูดกับปริน

“คับ ขอบคุณที่ชม” ปรินบอก  เขามองตามแคทไป เธอไม่ยอมหยุดพักแน่ๆ ถ้างานยังไม่เสร็จ เขาเห็นเหงื่อเธอออกมาตามหน้าผากและไรผม หน้าก็เหมือนจะแดงเพราะอากาศเริ่มร้อน

หลังจากที่แคทเดินพาปรีชากับพี่ๆ ในทีมไปดูตามห้องต่างๆ แล้ว เธอก็พาทุกคนเดินออกมาที่ปรินกับไมเคิลนั่งคุยกันอยู่

พอนั่งลงแล้วแคทก็หยิบแม๊คบุ๊คในกระเป๋าสะพายออกมาแล้วเปิด

ปรินหยิบน้ำส้มแล้วส่งให้เธอเพราะเขาเห็นว่าเธอไม่ยอมหยิบน้ำสักที

แคทเงยหน้ามองพอเห็นว่าเป็นปรินที่ส่งมาเธอจึงรับมาดื่ม

“พักก่อนก็ได้ เหงื่อออกเต็มตัวแล้ว” ปรินบอกเสียงดุ

“ค่ะ ก็นั่งพักแล้วนี่ไงคะบอส” แคทบอกปริน  ปรีชากับลูกทีมพากันอมยิ้ม

“พักคือวางงานลงบ้าง แต่นี่เปิดแม๊คบุ๊คอีกแล้วจะพักได้ยังไง” ปรินว่า  เขาชี้มือไปที่แม็คบุ๊ค

“แคทแค่จะเช็คของที่จะใช้ตกแต่งค่ะว่าที่นี่มีมั้ย เพราะบางอย่างอาจจะต้องสั่งเข้ามา แล้วการสั่งของเข้ามามันต้องใช้เวลามาก เราจะได้คำนวณเวลาที่จะได้ของมาจนครบ จะได้รู้ว่าเราจะลงมือตกแต่งได้เมื่อไรไงคะบอส” แคทบอกแล้วยิ้ม

“มีอะไรกันหรือป่าวคับ คุณปริน คุณแคท”ไมเคิลถามเพราะปรินกับแคทพูดกันเป็นภาษาไทยเขาฟังไม่ออก

“ไม่มีอะไรค่ะ เดี๋ยวแคทจะเช็คของที่จะต้องใช้ในการตกแต่งทั้งหมดว่าที่นี่มีขายมั้ย แล้วถ้าชิ้นไหนไม่มีก็คงต้องสั่งเข้ามา เมื่อแคทเช็คเสร็จแล้วจะส่งให้ทางคุณไมเคิลทราบว่าขาดเหลืออะไร และต้องใช้เวลาในการเตรียมของสำหรับตกแต่งนานแค่ไหนให้ทราบนะคะ"แคทหันไปบอกไมเคิล

“โอเค คับ แต่ไม่ต้องรีบมากก็ได้นะ พวกคุณยังอยู่อีกตั้ง2วันนะคับ” ไมเคิลบอก

“ก็ไม่ได้รีบหรอกค่ะ แต่ถ้าที่นี่มีของอยู่แล้วเราจะได้เช็คจำนวนของที่ต้องใช้และตรวจสอบคุณภาพของสินค้า ถ้าของมีไม่พอก็ต้องสั่งเพิ่มอีก ซึ่งทุกอย่างก็ต้องคำนวณเวลาออกมา เราจะได้รู้ว่าจะพร้อมลงมือตกแต่งได้เมื่อไรด้วยค่ะ” แคทอธิบาย

“นี่คุณแคทเพิ่งทำงานนี้ครั้งแรกจริงหรือป่าวคับ เหมือนมืออาชีพมากๆ” ไมเคิลชมตรงๆ

“แคทแค่ไม่อยากให้เสียเวลาไปโดยไม่ได้อะไรค่ะ แล้วอีกอย่างลูกค้าก็จะได้ไม่คิดว่าทางเราทำงานยืดเยื้อด้วยค่ะ” แคทบอก

“คับ ผมนี่ตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกบริษัทของคุณปรินมาทำงานนี้จริงๆ เลย” ไมเคิลหันมาบอกปริน

“คับ ขอบคุณเราคงได้ร่วมงานกันอีกนาน” ปรินบอก

“แล้วนี่คุณปรินจะกลับโรงแรมกันเลยมั้ยคับ หรือจะไปเดินเที่ยวที่ไหนกันต่อ” ไมเคิลถามปริน  แต่สายตามองไปที่แคทที่ก้มหน้าทำงาน

“ผมว่าจะกลับโรงแรมกันเลยคับ เพราะแคทคงต้องเช็คของอีกนาน” ปรินบอก  ไมเคิลพยักหน้า

“คับ แต่ถ้าจะไปที่ไหนก็บอกคนขับรถของผมได้เลยนะคับ งั้นผมต้องขอตัวกลับไปที่บริษัทก่อนถ้ามีอะไรก็โทรบอกได้เลย” ไมเคิลบอก

“โอเคคับ ไว้เจอกันใหม่” ปรินบอก. ทุกคนลุกขึ้นบอกลาไมเคิล

พอไมเคิลกลับไปแล้วทุกคนยังนั่งอยู่ที่เดิม เพราะแคทยังนั่งเช็คของในแม๊คบุ๊คแล้วก็จดลงในกระดาษโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรกัน

“ทำไมนั่งกันเงียบเชียวคะ บอส พี่ๆ ด้วย”แคทเงยหน้ามองเมื่อเธอสังเกตุว่ามันเงียบผิดปกติ

“ก็เราก้มหน้าทำงานอย่างนั้น ใครจะกล้าส่งเสียงล่ะเดี๋ยวจะกวนเราป่าวๆ” ปรีชาพูดยิ้มๆ

“ไม่กวนหรอกค่ะ หรือเราจะกลับไปโรงแรมก่อนมั้ยคะพี่ๆ จะได้พัก” แคทหันมาถาม

“ไม่เป็นไร แคทเช็คของให้เสร็จก่อนแล้วเราค่อยกลับไปพักพร้อมๆ กัน ไม่อย่างนั้นมันเอาเปรียบกัน” บีมบอก

“ใช่ ให้น้องนั่งทำงานคนเดียวได้ไง นั่งเป็นเพื่อนกันอย่างนี้แหละดีแล้ว” แจ๊คพูด

แคทมองนาฬิกาข้อมือ

“นี่ก็ใกล้จะเที่ยงแล้ว แคทว่าเรากลับกันก่อนเลยดีกว่า บอสจะได้ไปพักแล้วก็กินข้าว แล้วแคทค่อยไปเช็คของต่อที่โรงแรม” แคทบอกทุกคน  เธอกดปิดแม็คบุ๊คและลุกขึ้นยืน

“เอาอย่างนั้นก็ได้แต่ห้ามเราทำคนเดียว ต้องนั่งทำที่ลอบบี้พวกพี่จะได้ช่วยกันดูด้วย” ปรีชาบอก

ทุกคนลุกขึ้นพร้อมๆ กัน ปรินก็ลุกขึ้นด้วย

เมื่อกลับมาถึงโรงแรมที่พักทุกคนก็พากันไปกินข้าว พอกินข้าวแล้วก็เดินออกมานั่งกันที่ลอบบี้ของโรงแรมที่ตอนนี้มีคนไม่มากนักเพราะเป็นช่วงกลางวัน  ปรินก็เดินออกมาด้วย

“บอสขึ้นไปนอนพักที่ห้องก่อนก็ได้นะคะ เดี๋ยวแคทกับพี่ๆ ทำงานกันเองค่ะ”แคทหันไปบอกปรินเมื่อเห็นเขาเดินมาด้วย

“ไม่ล่ะ ไปนั่งฟังพวกคุณทำงานเผื่อมีอะไรจะได้ช่วยออกความคิดเห็นได้” ปรินบอก

ปรีชากับลูกทีมยิ้มเพราะรู้ว่าเขาตั้งใจมาเฝ้าแคททำงาน

แคทไม่ได้พูดอะไรต่อ แล้วทุกคนก็มานั่งรวมกันโดยมีแคทเปิดแม็คบุ๊คเลื่อนหาของ บางครั้งก็หันมาถามคนอื่นจนในที่สุดก็เช็คของจนครบทุกชิ้น

“ตกลงว่าที่นี่มีของที่เราต้องการใช้ครบทุกชิ้น แคทอยากจะไปดูของที่เราต้องใช้ว่าคุณภาพและของจริงมันจะเหมือนที่เราต้องการมั้ย” แคทเงยหน้ามาบอกพี่ๆ

“แล้วเราจะไปดูได้ที่ไหนล่ะ” ปรีชาถาม

“แคทลองดูแล้วของส่วนใหญ่ที่เราต้องการมีขายที่สแควร์ปาร์ค เราไปดูที่นั่นกันก่อนจะได้รู้ว่ามันมีตามจำนวนที่เราต้องการมั้ย ถ้าไม่พอก็คงต้องสั่งเพิ่มค่ะ” แคทบอกในสิ่งที่เธอรู้

“เอาตามนั้น แล้วเราจะไปยังไงดีล่ะ ถึงจะไปถูก” อามถาม

“เอารถของโรงแรมไปดีกว่า เขาน่าจะรู้จักสถานที่ที่เราจะไปด้วย”ปรินบอกเมื่อรู้ว่าทุกคนจะทำอะไร

“ดีเหมือนกันคับบอส แล้วบอสจะไปด้วยมั้ยคับ” ปรีชาถาม

“ผมไม่ได้ทำอะไร ก็ว่าจะไปดูด้วย” ปรินบอก

แคทมองปรินยิ้มๆ นี่เขาจะตามไปทุกที่เลยใช่มั้ยเนี่ย

ส่วนคนอื่นๆ รู้อยู่แล้วว่าเขาต้องไปด้วยจึงพากันอมยิ้ม

ปรีชาเดินไปบอกกับทางโรงแรมว่าจะเช่ารถ พอบอกแล้วก็เดินกลับมาที่ๆ ทุกคนนั่งกันอยู่

พอทุกคนมาถึงที่สแควร์ปาร์คแคทก็เดินไปที่ประชาสัมพันธ์เพื่อขอพบผู้จัดการ พนักงานจึงบอกให้แคทและคนอื่นนั่งรอก่อนเขาจะไปบอกให้  ผ่านไปไม่นานพนักงานก็เดินมาบอกว่าให้เข้าพบได้

แคทบอกให้ทุกคนรอที่นี่ เธอจะเข้าไปเอง แต่ปรินไม่ยอมเขาจะเข้าไปด้วย ดังนั้นปรินกับแคทจึงเดินเข้าไปด้วยกัน

ผู้จัดการที่นี่เป็นผู้ชายอายุน่าจะ50กว่าๆ ปรินเข้าไปแล้วเขาก็แนะนำตัวเอง และแนะนำแคทให้ผู้จัดการได้รู้ว่าเขามาทำอะไร พอเขารับรู้แล้วแคทก็เอารูปภาพของที่เธอต้องการมาให้เขาดู แล้วบอกว่าเธอต้องการเห็นของจริงว่าจะตรงตามความต้องการมั้ย ผู้จัดการตกลงตามนั้นแล้วเรียกลูกน้องให้ไปเอาของตามรูปที่แคทนำมาให้ดู

พนักงานไปเอาของตามภาพมาให้ปริน แคทและทุกคนได้ดูและตรวจสอบ ซึ่งทุกชิ้นตรงตามที่ต้องการ

แคทจึงแจ้งจำนวนที่เธอต้องการทั้งหมด แล้วเอาภาพของที่เธอต้องการหาเพิ่มให้เขาดูว่าจะหาได้ที่ไหน ผู้จัดการบอกว่าเดี๋ยวเขาจะจัดหาให้กับเธอเองทุกชิ้น ส่วนของที่ขาดจะสั่งมาเพิ่มให้ทั้งหมด แต่เขาขอเวลาในการเตรียมของ 1เดือนปรินตกลงและเขาได้เซ็นเช็คค่าของไว้ส่วนหนึ่ง

หลังจากคุยเรื่องของเสร็จก็กลับโรงแรมซึ่งมันก็บ่ายมากแล้ว

“เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ปรีชาโทรบอกคุณไมเคิลด้วยนะคะเรื่องของและเวลาด้วยค่ะ”แคทบอกกับปรีชาเมื่อทุกคนกำลังขึ้นลิฟต์

“ได้ เดี๋ยวพี่จัดการให้” ปรีชาบอก

“แล้วเราต้องทำอะไรต่อกันอีกมั้ย หรือจะกลับบ้านกันเลย” บีมถาม

“แล้วแต่พี่ๆ นะคะ จะไปหาซื้อของฝากคนที่บ้านก่อนหรือจะเที่ยว จะกลับบ้านได้หมดค่ะ เพราะงานในส่วนนี้จบแล้ว เหลือแต่รอให้ทางสแควร์ปาร์คได้ของมาครบแล้วเราคงต้องมาตรวจดูอีกที แล้วก็ต้องกำหนดวันที่จะตกแต่ง” แคทบอกทุกคน

“งั้นพรุ่งนี้ไปหาซื้อของก่อนตอนเช้าแล้วกลับตอนบ่ายดีมั้ยคับบอส”ปรีชาบอกแล้วหันไปถามปริน

“ผมไม่มีปัญหาอะไรคับแล้วแต่ทุกคนเลย” ปรินบอก

“งั้นก็เอาตามที่พี่ปรีชาบอกนะคับ แล้วแคทจะไปซื้อของกับพวกพี่หรือป่าวล่ะ พรุ่งนี้อ่ะ” อามหันมาถามแคท

“ไปสิคะ แคทจะดูของไปฝากพ่อกับแม่ด้วยค่ะ อ้อ! พรุ่งนี้แคทมีคนจะแนะนำให้พี่ๆ รู้จักด้วยนะคะ” แคทบอก  ทุกคนหันมามองแคท

“ใครเหรอ หรือแฟนเรา” โมทถาม

“ไม่บอกค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ๆ ก็จะรู้ค่ะ งั้นเจอกันตอนทุ่มตรงนะคะลงไปกินข้าวกัน แคทขอไปอาบน้ำก่อนตอนนี้เหนียวตัวมากเลยค่ะ”

“สมควรล่ะ ก็วันนี้เราเหงื่อท่วมตัวเลยนี่ งั้นก็เดี๋ยวเจอกัน บอสด้วยนะคับ” ปรีชาบอก

แล้วก็แยกย้ายกันเข้าห้องไปแล้วตอนทุ่มตรงทุกคนก็ลงมากินข้าวพร้อมกัน ในห้องอาหารวันนี้มีคนค่อนข้างมาก

ปริน แคท ปรีชาและคนอื่นเดินไปนั่งที่โต๊ะแล้วก็สั่งอาหาร ระหว่างที่รอก็คุยกันไปเรื่อยๆ

“แล้วพรุ่งนี้จะไปซื้อของฝากที่ไหนกันดีล่ะคับ ใครพอจะรู้บ้าง” แจ๊คถาม

“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีคนพาไปค่ะ พวกพี่ๆไม่ต้องห่วง ว่าแต่เราจะไปกันกี่โมงคะ” แคทบอก

“กินข้าวเช้าแล้วก็ไปกันเลยจะได้ไม่ร้อนมาก เห็นเราวันนี้แล้วน่าสงสารเหงื่อออกเต็มหน้า แถมหน้าก็แดงเป็นลูกตำลึงเลย พี่ยังกลัวว่าเราจะไม่สบายเอา” ปรีชาบอก  ทุกคนเห็นด้วย

“แล้วบอสจะไปด้วยกันมั้ยคับ” บีมถามปริน

“ถ้าทุกคนไม่ว่าอะไร ผมก็จะไปด้วย เผื่อจะดูอะไรไปฝากคนที่บ้านบ้าง” ปรินบอกพลางมองหน้าแคท

“ไปสิคับ ไปกันหลายคนสนุกดี” แจ๊คบอก

“เพื่อนแคทจะมากี่โมง แล้วผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะ” อามถาม

“ผู้ชายค่ะ เดี๋ยวแคทบอกให้เขามาถึงนี่สัก7.30น.นะคะ” แคทบอก  ทุกคนหันไปมองปรินพร้อมกัน

ปรินทำหน้าเฉยๆ ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร

“งั้นพรุ่งนี้7โมงเช้าก็ลงมากินข้าวเช้า แล้วก็ออกไปซื้อของฝากกัน” ปรีชาบอก  พอดีกับที่พนักงานเอาอาหารมาเสิร์ฟ

“ตกลงว่าทุกคนจะกลับพรุ่งนี้กันนะคับ ผมจะได้ให้ลินดาจองตั๋วเครื่องบินให้” ปรินถาม

“คับ บอส” ปรีชาบอก

ทุกคนก็กินข้าวแล้วก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน

ตอนเช้าวันรุ่งขึ้นแคทเปิดประตูออกมาจากห้องก็พบทุกคนมารออยู่แล้ว

ทุกคนหันมามองแคทแล้วทำหน้าตาแปลกใจเพราะวันนี้เธอแตกต่างจากเมื่อวาน เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีเหลืองออ่นแล้วเอาปลายเสื้อมาผูกไว้หลวมๆ ที่เอว ใส่กางเกงยีนต์ขาเดฟ5ส่วนสีขาว รองเท้าผ้าใบสีฟ้า รวบผมสูง ทาแป้งกับทาลิปสติกสีส้มออ่น สะพายกระเป๋าใบเล็กๆ สีขาว มันทำให้เธอดูเหมือนเด็กรุ่นๆ อายุ14-15ปีเท่านั้น

“ทำไมพี่ๆ มองอย่างนั้นล่ะคะ มีอะไรผิดปกติเหรอ”แคทถามเมื่อเห็นว่าทุกคนมองเธอแปลกๆ

“ไม่มีอะไร พอแคทแต่งตัวแบบนี้มันเหมือนเด็ก14-15ปี มันแตกต่างจากเมื่อวานมากเลยนะ” ปรีชาบอก

“ใช่ แต่งตัวอย่างก็เปลี่ยนไปอย่าง เหมือนมีน้องสาวหลายคนเลยพวกเรา” บีมพูด

“ก็วันนี้ไปเที่ยวก็แต่งตัวตามสบายไงคะ ดูบอสสิคะยังแต่งตัวตามสบายเลย” แคทบอก. ทุกคนจึงหันไปมองปริน

วันนี้ปรินใส่เสื้อยืดโปโลสีเทา กางเกงขาสั้นแค่เข่าสีน้ำเงิน รองเท้าหนังหุ้มส้น

“มันก็ใช่ แต่ไม่มีใครเหมือนเราที่แต่งอย่างก็เปลี่ยนไปอย่าง บอสเขาแต่งตามสบายแต่ก็ยังคงเป็นบอสนะ” อามบอก

“พวกพี่คิดไปเองมากกว่าค่ะ แคทไม่เห็นว่ามันจะต่างกันตรงไหนเลย” แคทบอก

“ไม่เชื่อ ถามบอสดูก็ได้ ว่าไงคับบอส” อามถามความเห็นของปริน

ปรินมองแคทยิ้มๆ

“ผมเห็นด้วยกับทุกคนนะ” ปรินบอก

แคทถอนหายใจแล้วมองทุกคน

“โอเคค่ะ ยอมแพ้ก็ได้ ไปกินข้าวกันดีกว่าค่ะ” แคทบอก  เธอเดินตรงไปที่ลิฟต์

ทุกคนขำกับท่าทางและคำพูดของเธอแล้วก็เดินตามไปที่ลิฟต์

ระหว่างที่ทุกคนกำลังนั่งกินข้าว  ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของแคทดังขึ้น แคทหยิบมาดูแล้วเห็นว่าเป็นเบอร์ของกวาง

“จ้า..ว่าไง…ถึงแล้วเหรอ…ตอนนี้กินข้าวอยู่ที่ห้องอาหาร…จะคอยที่ลอบบี้เหรอ…โอเค..จ้า” แคทวางสาย

“เพื่อนแคทมาถึงแล้วเหรอ ทำไมไม่ให้เขาเข้ามากินข้าวด้วยกันก่อนล่ะ” ปรีชาถาม

“มาถึงแล้วค่ะพี่ เขากินมาแล้วค่ะเลยขอนั่งรอที่ลอบบี้” แคทบอก

หลังจากทุกคนกินข้าวแล้วก็เดินออกมาที่ลอบบี้ของโรงแรม มีคนนั่งอยู่มากพอสมควร

แคทมองหากวางแต่มีคนเดินเข้ามาทักเธอก่อน

“สวัสดีตอนเช้าคับ จะออกไปไหนกันแต่เช้าเลย” ไบรอันถาม  เขาเห็นเธอเดินมาจึงเดินเข้ามาทัก

“สวัสดีค่ะ จะออกไปหาซื้อของกันน่ะค่ะ” แคทบอก  เธอยังมองหากวางอยู่

“มองหาใครหรือคับ” ไบรอันถาม  เขาเห็นเธอทำท่าทางเหมือนมองหาใครอยู่

“พอดีนัดเพื่อนไว้ค่ะ ขอโทษนะคะขอตัวก่อน” แคทบอกไบรอัน

แคทเดินเข้าไปหากวางที่ยืนขึ้นเมื่อเขาเห็น แคทยิ้มเดินเข้าไปหาแล้วกอดกวางท่ามกลางสายตาคนที่มองมา เพราะแคทนั้นเด่นอยู่แล้วและกวางเองก็จัดว่าหน้าตาดีแต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะที่นี่มีแต่ชาวต่างชาติอยู่แล้ว

ปรีชา บีม อาม โมท แจ๊คต่างหากที่ตกใจพากันหันไปมองปริน แต่ปรินกลับเดินยิ้มเข้าไปหาแคทที่ยืนกอดกับหนุ่มคนนั้น

“กวางเป็นไงบ้าง สบายดีมั้ย ทำไมไม่เข้าไปกินข้าวด้วยกันล่ะ” ปรินเดินมาแล้วถาม

“สวัสดีคับ พี่ปริน ผมสบายดีคับ แล้วพี่ปรินเป็นยังไงบ้างคับต้องลำบากมาดูแลเด็กเนี่ย”กวางปล่อยแขนที่กอดแคทแล้วยกมือไหว้ปริน

“พี่สบายดี แต่ดูแลเด็กเนี่ยเหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกัน”ปรินบอกมองหน้าแคทแล้วยิ้ม

“พอกันเลยทั้งคู่ กวางมานี่เจ๊จะแนะนำให้รู้จักกับพี่ๆ ที่เจ๊ทำงานด้วย” แคทบอก  เธอจูงกวางเดินมาหาปรีชากับทุกคน

“นี่พี่ปรีชาเขาเป็นหัวหน้าทีม แล้วก็นี่ พี่โมท พี่อาม พี่บีมและพี่แจ๊ค พี่ๆ คะนี่กวางน้องชายแคทเองค่ะ”แคทบอกกับทุกคน

“สวัสดีคับพี่ๆ ทุกคน ไม่ต้องแปลกใจหรอกคับ ผมกับพี่แคทเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ที่ไม่เหมือนกันเลย” กวางบอก  เขาเห็นว่าทุกคนทำหน้าแปลกใจ

“สวัสดีคับน้องกวาง” ทุกคนพูดพร้อมกัน

“เรียกกวางเฉยๆ ก็ได้คับ ผมอายุน้อยกว่าพี่แคทแค่ปีเดียว” กวางบอก

“นี่ถ้าไม่บอกรับรองว่าไม่มีใครรู้ว่าเป็นพี่น้องกันแน่ๆ เลย แล้วกวางมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” ปรีชาถาม

“ผมมาดูงานที่นี่ได้ปีแล้วคับ อยู่จนจะเป็นคนที่นี่ไปแล้ว” กวางบอก

“ถึงว่าแคทบอกว่าจะมีคนพาไปซื้อของ พวกพี่ก็นึกว่าจะเป็นแฟนแคทเสียอีก” อามบอก

“ผมเองก็อยากเห็นแฟนพี่สาวผมเหมือนกัน ไม่รู้ใครจะเป็นคนโชคร้าย” กวางบอกขำๆ  แคทมองค้อน

“จ้า เลิกแซวกันได้แล้วไปกันเถอะเดี๋ยวจะร้อน”แคทบอกกับทุกคน

“คับ เดี๋ยวผมพาไปใกล้ๆ นี่แหละเดินไปก็ได้ แถวนี้มีร้านขายของฝากมากเพราะเป็นแหล่งท่องเที่ยว” กวางบอก

แล้วทุกคนก็พากันเดินออกไปทางหน้าโรงแรม

“พี่แคทเมื่อกี้ใคร ที่เดินเข้าไปหาพี่ก่อนที่พี่จะเห็นผมอ่ะ” กวางถามแคทเมื่อเดินออกมาพ้นโรงแรมแล้ว

“อ้อ เขาชื่อไบรอัน เขาเข้ามาคุยกับเจ๊ตั้งแต่วันแรกที่มาถึงที่นี่” แคทบอก

“เขาจะมาจีบแคท เคยสั่งน้ำส้มมาให้ และถ้าเห็นแคททีไรต้องเข้ามาทักทุกที” อามที่เดินอยู่บอก

กวางหันไปมองปรินที่เดินข้างๆ เขา ปรินพยักหน้าว่าเป็นเรื่องจริง

“ระวังไว้บ้างนะพี่แคท เดี๋ยวนี้มันดูกันยาก” กวางหันมาบอกแคท

“ใครจะกล้ามาทำอะไรเจ๊ กวางลองมองดูสิมีแต่ผู้ชายทั้งนั้นรอบตัวเจ๊เนี่ย” แคทบอกยิ้มๆ

“ก็ขนาดมีแต่ผู้ชายเขายังกล้าเข้ามาคุยแสดงว่าไม่ธรรมดาแล้วล่ะ” กวางบอกต่อ

“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวบ่ายนี้เจ๊ก็กลับแล้ว” แคทบอก

“เดี๋ยวผมไปส่งที่สนามบินด้วยนะ” กวางบอกแคท

“ตามใจ ไปเลือกซื้อของกัน กวางไม่ต้องเป็นห่วงเจ๊หรอก” แคทบอกแล้วมองหน้ากวาง

แคทรู้ว่ากวางเป็นห่วงที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาตีสนิทด้วยแต่เธอก็ระวังตัวเองเป็นอย่างดีอยู่แล้ว

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***