เดินทาง

แคทรู้ว่าปรินเป็นห่วงมาก ในทุกเรื่องไม่ว่าเรื่องงานหรือเรื่องอื่นๆ เขาดีมากจนบางครั้งเธอกลัว กลัวที่จะยอมรับความรู้สึกของเขา กลัวว่าจะทำให้เขาผิดหวังถ้าจะมาคบกับเธอ เขามีคนมาให้เลือกมากมายล้วนแล้วแต่ดีกว่าเธอแทบจะทุกคน ที่เธอยังไม่ตอบตกลงกับเขา เพราะอยากให้เขามีเวลาในการตัดสินใจและรู้จักตัวตนของเธอจริงๆ ไม่รู้ว่าเขาจะรับในความเป็นเธอได้มั้ย เธอไม่อยากให้เขาต้องมานั่งเสียดายทีหลังและเธอเองก็ไม่อยากเสียใจด้วยเพราะถ้าเธอตกลงเป็นแฟนกับเขาจริงๆ เธอคงไม่ปล่อยเขาไปแน่ๆ

“คิดอะไรอยู่” ปรินเดินมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

พอเขาพูดทำให้เธอตกใจจึงหันกลับมาทันที หน้าของแคทจึงชนกับหน้าอกของปริน ตัวเธอจึงเอนไปข้างหลังปรินจึงใช้สองแขนโอบตัวเธอไว้แล้วดึงเข้ามาหาตัวเอง ตอนนี้จึงเหมือนเขากอดเธออยู่  แคทแหงนหน้ามองเขา

ปรินก็ก้มมามองคนในออ้มแขนที่ตอนแรกทำหน้าตกใจ แต่ตอนนี้หน้าเริ่มจะมีสีแดงนิดๆ ตรงแก้ม ทำให้ชวนมอง น่าหลงใหล

แคททีแรกก็ตกใจแต่พอเห็นว่าเป็นปรินเธอก็เริ่มจะหน้าแดง เพราะเธอกำลังคิดเรื่องเขาอยู่พอดี พอเงยหน้ามองแล้วเห็นเขาก้มมองลงมา แคทเลยก้มหน้าหลบสายตาของเขา

“พี่ถามว่าคิดอะไร ถึงได้ตกใจ” ปรินถามแต่ยังกอดเธออยู่

“เอ่อ...ก็..คิดเรื่อง..เมื่อเช้า..น่ะค่ะ”แคทตอบตะกุกตะกักและไม่ยอมมองหน้าปริน

ปรินอมยิ้มรู้ว่าเธออายที่ถูกเขากอด แต่เขาจะไม่ปล่อยง่ายๆ หรอกแม้ใจจริงก็กลัวเธอจะโกรธเหมือนกัน

“ทำไมคับ มีอะไรต้องคิดอีก ก็แค่ทำตามที่รับปากพี่ไว้ก็พอแล้ว”

“เพราะแคทเลยทำให้พี่ปรินถูกแม่ว่า ขอโทษนะคะ พี่ปรินจะโกรธแคทก็ได้นะ”

“ถ้าพี่โกรธ แคทจะทำให้พี่หายโกรธได้มั้ยล่ะ”

“แล้วพี่ปรินจะให้แคททำอะไรล่ะคะ ถ้าทำได้ก็จะทำให้ค่ะ” แคทบอก  เธอไม่กล้าขยับตัวเพราะปรินยังกอดไม่ยอมปล่อย

“อืม อะไรดีล่ะ ขอพี่คิดก่อนนะ”ปรินกอดเธอแล้วทำท่าคิด

“พี่ปริน ปล่อยแคทได้แล้วล่ะค่ะ” แคทบอก  เธอเริ่มจะรู้ว่าเขาแกล้ง

“ทำไมล่ะก็พี่กลัวเราจะล้มไปอีก พี่เป็นห่วงนะ”

“ไม่ล้มแล้วค่ะ ดีขึ้นแล้ว”

“ปล่อยก็ได้คับ”

ปรินปล่อยตัวเธอแล้วถอยหลังไปนิดหนึ่ง เขามองหน้าเธอที่ยังแดงอยู่

“แคทขอโทษจริงๆ นะคะที่ทำให้เป็นห่วง และยังทำให้แม่มาว่าพี่ปรินอีก"แคทบอกด้วยใบหน้าที่ซึมๆ

ปรินยื่นมือมาจับหัวเธอ

“ไม่เป็นไรแค่ต่อไปนี้เราทำตามที่สัญญากับพี่ไว้ก็พอ”

“ขอบคุณนะคะสำหรับทุกๆ อย่างที่ทำให้แคท” เธอบอกแล้วมองหน้าปริน  เขายิ้มรับคำขอบคุณ

“พี่ยินดีที่จะทำเพื่อแคทเสมอนะ อยากให้รู้ว่าพี่เป็นห่วงเรามากแต่พี่ก็พร้อมที่จะรับฟังเราตลอดในทุกเรื่อง” ปรินบอก

อาทิตย์หน้ามหาลัยก็เปิดแล้ว แคทพยายามจะเคลียร์งานต่างๆ ในความรับผิดชอบของเธอให้ลินดาไปทำต่อ เพราะปรินบอกว่าเขาจะไม่หาเลขาส่วนตัวคนใหม่อีก

ก๊อก ก๊อก มีเสียงเคาะประตู แล้วปรีชาก็เดินเข้ามา

“บอสคับ คุณไมเคิลยืนยันมาว่าให้เราทำการตกแต่งโรงแรมของเขาได้ตามแบบที่เราส่งไปคับ”

“ดีแล้ว แล้วเขาจะให้เราไปดูสถานที่จริงเมื่อไร” ปรินถาม

“แล้วแต่ทางเราคับ ตามหลักแล้วการลงพื้นที่แคทจะต้องไปด้วยเพราะเป็นหัวหน้าในการตกแต่ง แต่น้องแคทมหาลัยจะเปิดแล้วผมเกรงว่าจะลำบากน้องแคทนะคับ” ปรีชาบอกแล้วหันหน้าไปมองแคท

“ไม่มีปัญหาค่ะ แคทลาได้” แคทบอก

“แต่มันจะหลายวันนะแคท เดี๋ยวจะเรียนไม่ทันพวกพี่เป็นห่วง” ปรีชาบอก

“จะไปภายในอาทิตย์นี้ก็ไม่ทันแล้ว เดือนหน้านี้มีวันหยุดยาวบ้างมั้ยแคท” ปรินถาม

“มีค่ะ มีหยุด4วันค่ะบอส” แคทบอก

“งั้นดีเลย แต่จะลำบากพี่ปรีชากับทุกคนหน่อยนะคับ คงต้องไปสิงคโปร์ในวันหยุดแต่เดี๋ยวผมให้เป็นโอทีกับทุกคน จะมีปัญหาอะไรมั้ยคับ” ปรินถาม

“ไม่มีคับ พวกผมยินดี แล้วแคทจะได้ไม่ต้องหยุดเรียนด้วย” ปรีชาบอก

“พี่ปรีชาคะ รบกวนพี่ช่วยบอกกับทุกคนในทีมให้มาประชุมกันตอนบ่ายวันนี้ด้วยนะคะ แคทมีอะไรจะบอกก่อนที่แคทจะไปมหาลัยค่ะ”

“ได้คับ งั้นพี่ไปก่อน” แล้วปรีชาก็เดินออกไป

“พี่ปรินคะวันศุกร์นี้พวกแคทต้องไปมหาลัยเพื่อลงทะเบียนเรียนนะคะ”

“แล้วจะมาบริษัทหรือป่าว”

“ยังไม่แน่ใจค่ะ ต้องไปก่อนถึงจะรู้ค่ะ แต่ถ้าไม่มีอะไรก็จะเข้าค่ะ”

“ก็ถ้าเสร็จที่มหาลัยแล้ว จะมาบริษัทก็โทรมาเดี๋ยวพี่ไปรับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพวกแคทมากันเองได้ พี่ปรินทำงานไปเลยค่ะ”

“แต่..ว่า”

“ไม่มีแต่ค่ะ ตามนั้นนะคะ” แคทบอกแล้วก็ยิ้มให้เขา

“ดื้อตลอดล่ะเรา เมื่อไรจะยอมให้พี่ดูแลเราจริงๆ เสียทีนะ”

“ทุกวันนี้ก็ดูแลอยู่ตลอดแล้วนี่คะ พี่ปรินใกล้จะเหมือนพ่อแคทเข้าไปทุกวันแล้ว รู้มั้ยคะ”

“ไม่อยากเป็นเหมือนพ่อ แต่อยากเป็นอย่างอื่นได้มั้ย”

“ตอนนี้ ยังไม่ได้รอไปก่อนเถอะค่ะ” แคทยิ้ม

ตอนบ่ายปรีชากับทุกคนในทีมมาประชุมกันที่ห้องของปริน

“ที่แคทให้พวกพี่มาประชุม เพราะว่ามหาลัยจะเปิดแล้ว แคทจะเข้ามาบริษัทได้ก็คงเป็นวันเสาร์วันเดียว ถ้าพวกพี่มีอะไรก็ส่งข้อความทางบล็อคของเราได้ตลอดเวลาเลยนะคะ”

“พวกพี่ไม่มีปัญหาเอาตามที่แคทสะดวกเลย” อามบอก

“ส่วนงานที่สิงคโปร์ก็เอาตามที่บอสบอกพี่ปรีชาเลย พวกพี่ไม่มีปัญหา” โมทพูด

“ขอบคุณพี่ๆ มากค่ะที่เข้าใจ เราจะมีประชุมทุกวันเสาร์ช่วงเช้าเพื่อปรึกษากันเรื่องงาน และวางแผนงานต่อ พวกพี่มีอะไรจะเสนอเพิ่มเติมมั้ยคะ”

“พวกพี่ไม่มีคับแคท” แจ็คบอก

“แล้วเรื่องทางครอบครัวมีใครที่ยังเคลียร์ไม่ได้บ้างมั้ยคะ เราอาจจะมีข้อความคุยกันมากกว่าเดิม เพราะว่าเราจะไม่ได้เจอกันบ่อยๆ”

“พวกพี่เคลียร์กันเรียบร้อย แล้วแคทล่ะเป็นไงบ้าง” บีมถาม

“แคทไม่มีอะไรค่ะ รับรองได้”

“เอ่อ! แล้วตอนไปสิงคโปร์ต้องไปค้างหลายคืนนะ แคทมีปัญหาอะไรมั้ยกับทางบ้านน่ะ” ปรีชาถาม

“ไม่มีปัญหาค่ะ แคทคุยได้”

“เป็นผู้หญิงไปต่างประเทศแถมค้างด้วย แฟนเราเขาไม่ว่าเหรอ” บีมแซว

“ไม่ว่าหรอกค่ะ เขาเข้าใจว่าถ้าคนจะมีใหม่ต่อให้อยู่ใกล้กันก็มีใหม่ได้ จริงมั้ยคะพี่ๆ” แคทบอกแล้วก็ขำ

ปรินที่นั่งฟังมาตลอดคิดว่า เขาลืมไปเลยว่าแคทต้องไปสิงคโปร์กับทีมที่มีแต่ผู้ชายล้วนๆ แถมยังต้องไปค้างอีกด้วย แล้วเขาจะปล่อยเธอไปคนเดียวได้ไง ไม่มีทางแน่ๆ

วันศุกร์แคท ปราง กับมายด์ไปมหาลัยเพื่อลงทะเบียนเรียน  อ.ปวีนาเรียกแคทไปพบเพื่อคุยเรื่องการไปอเมริกา ปรางกับมายด์นั่งรอแคทที่เดิม สักพักแคทก็เดินมา

“อ.ปวีนาว่าไงบ้าง” มายด์ถาม

“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ชั้นบอกไปแล้วว่าไปไม่ได้เพราะต้องทำงานที่นี่” แคทบอก

“ถามจริงๆ แกเสียดายมั้ยที่ไม่ได้ไปเพราะต้องมาทำงานที่บริษัทของชั้นอ่ะ” ปรางถาม

“ไม่หรอก เพราะชั้นไม่ได้อยากไปอยู่แล้ว ดีเสียอีกที่ได้ทำงานที่ชั้นชอบ”

“ทำไมแคทไม่อยากไปล่ะ ใครๆ เขาก็อยากไปกัน” ปรางถาม

“ชั้นห่วงพ่อกับแม่ กวางก็ไม่อยู่ถ้าชั้นไปอีกคนพ่อกับแม่ต้องเหงามากแน่ๆ และก็ไม่รู้ว่าจะเป็นห่วงอีกแค่ไหน”

“ชั้นค่อยโล่งใจหน่อย กลัวว่าเป็นเพราะงานที่บริษัทเลยทำให้แกไปอเมริกาไม่ได้” ปรางว่า  แคทยิ้ม

“จะบ้าเหรอ จะให้ชั้นทิ้งพวกหล่อนแล้วไปเรียนที่โน้นคนเดียวเนี่ยนะ ไม่มีทางหรอกชั้นกลัวพวกแกเรียนไม่จบ”

“จ้าๆ แม่คนเก่ง แต่ถ้าแกไปจริงๆ ชั้นต้องเสียใจมากแน่ๆ” ปรางบอกแล้วยิ้ม

“ใช่ แกไปแล้วใครจะติวให้พวกชั้นล่ะ ห้ามไปเด็ดขาด” มายด์พูด ทั้งหมดก็พากันหัวเราะ

“เอ้า! สาวๆ เป็นรุ่นพี่กันแล้วมีความสุขกันใหญ่เชียวนะ” มีเสียงทักมา

สามสาวหันไปมอง พี่หนิงหัวหน้าทีมวอลย์เล่บอลของมหาลัยนั่นเอง

“พี่หนิงสวัสดีค่ะ มาลงทะเบียนเหมือนกับเหรอคะ” แคทถาม

ก็ตั้งแต่แข่งกันคราวนั้นแคทกับหนิงก็กลายเป็นเพื่อนกันไปแล้ว

“จ้า แล้วเราเป็นไงบ้างช่วงปิดเทอม”หนิงถา

“ก็ดีค่ะพี่ พวกเราไปฝึกงานที่บริษัทของปรางกันค่ะ” มายด์บอก

“ตอนนี้เป็นรุ่นพี่แล้ว ดีใจมั้ย”

“ไม่ล่ะค่ะ แลงานจะมากกว่าเก่า” ปรางบอก

“ใช่ โดยเฉพาะแคท ปีนี้ต้องไปคัดเลือกดาวกับเดือนของคณะและยังต้องคอยดูแลน้องๆ ที่จะประกวดดาวกับเดือนมหาลัยด้วยนะ” หนิงหันไปบอกแคท

“ใช่ค่ะ ถ้าพี่หนิงไม่บอกแคทลืมไปแล้วนะคะ”

“แล้วพี่มีเรื่องอยากให้แคทช่วยหน่อย ไม่รู้ว่าแคทจะช่วยได้มั้ย”

“อะไรคะ ถ้าแคทช่วยได้จะช่วยเต็มที่เลยค่ะ”

“ปีนี้มหาลัยของเราเป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันวอลย์เล่บอลระดับมหาลัยทั่วประเทศ พี่เลยอยากให้แคทช่วยมาเป็นโค้ทให้ทีมของมหาลัยเราได้มั้ย”

“แคทช่วยได้ค่ะแต่ไม่ขอเป็นโค้ทนะคะ ขอเป็นแค่คนให้แนะนำดีกว่าค่ะ สบายใจกว่า”

“ตามใจแคทเลย พี่ขอบใจมากนะ แล้วถ้าจะเริ่มซ้อมเมื่อไรพี่จะบอกอีกทีนะ”

“ได้ค่ะ พี่หนิง”

“งั้นพี่ไปก่อนนะ”

“ค่ะพี่หนิง บายๆ ค่ะ”

มหาลัยเปิดมาได้2อาทิตย์แล้ว ช่วงนี้แคทยุ่งมากเพราะเรื่องคัดตัวดาวกับเดือนของคณะ เธอเป็นดาวปีที่แล้วจำเป็นต้องเข้ามาดูแล เรื่องเรียนเธอไม่ซีเรียสมากนักเพราะมันไม่ยากสำหรับเธอ

ส่วนงานที่บริษัทแคทก็คุยกับพี่ๆ ผ่านทางบล๊อคทุกวันเพราะอีกไม่กี่วันก็ต้องไปสิงคโปร์แล้ว

แคทโทรบอกพ่อว่าเธอต้องไปดูงานที่นั่น พ่อบอกให้ดูแลตัวเองดีๆ เธอบอกพ่อแล้วว่าพี่ๆ ที่ไปด้วยไว้ใจได้และเป็นคนดีทุกคน

ปรินพาเธอไปทำพาสปอตร์เรียบร้อยแล้ว กำหนดเดินทางวันศุกร์นี้ตอนบ่ายเพราะแคทมีเรียนแค่ครึ่งวันเช้า ตอนแรกจะไปเช้าวันเสาร์แต่พอตารางเรียนออกมาแคทจึงขอให้เปลี่ยนเวลาไป เพราะว่าวันเสาร์จะได้เริ่มงานได้เลยเวลายิ่งมีน้อยเธอจึงอยากเริ่มงานเร็วหน่อย พวกพี่ๆ ก็เห็นด้วย

เย็นวันพฤหัสปรินมารอรับสาวๆ กลับบ้านเหมือนเดิมโดยมีชยากับเอกมาด้วย แต่พอมาถึงก็เห็นแค่ปรางกับมายด์

“แคทไปไหนล่ะปราง” ปรินถาม

“วันนี้แคทมีประชุมเรื่องการประกวดดาวกับเดือนของมหาลัยค่ะพี่ปริน ป่านนี้ยังไม่เลิกเลย”ปรางบอก

“ช่วงนี้แคทยุ่งมากเลยนะ พี่เห็นตั้งแต่เปิดเทอมมาแคทไม่เคยว่างเลย” ชยาพูด

“ใช่ค่ะ ตอนแรกก็คัดตัวดาวเดือนคณะ แล้วตอนนี้ก็เรื่องดาวเดือนมหาลัย ยังจะเรื่องเรียน เรื่องงาน ปรางเห็นแล้วปวดหัวแทนเลย” ปรางบอก

“ใช่ค่ะ แต่ไม่เคยได้ยินแคทบ่นเลยนะคะ แคทไม่เคยท้อต่อให้งานมากแค่ไหนเป็นอย่างนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” มายด์บอก

“แล้วแคทนอนดึกมั้ยมายด์ พี่กลัวว่าเขาจะพักผ่อนไม่พอ ยิ่งบ้างานอยู่” ปรินถาม

“ตั้งแต่คราวนั้นแคทก็ไม่เคยนอนดึกเกิน4ทุ่มนะคะ” มายด์บอก

“ดีแล้วล่ะ ตอนอยู่ที่บ้านมายด์ก็ดูๆ ไว้หน่อยนะ พี่กลัวว่าจะเป็นอย่างนั้นอีก เพราะงานแคทมาก แล้วพรุ่งนี้ก็มีเรียนเช้า บ่ายยังต้องบินอีกพี่บอกให้ไปวันเสาร์ก็ไม่ยอม บอกว่ากลัวงานไม่เสร็จ” ปรินบ่น  ทุกคนพากันยิ้ม

“เหนื่อยมั้ยคะ ถ้าเหนื่อยก็อนุญาตให้ลาออกจากการเป็นคนดูแลได้นะคะ”

มีเสียงดังมาจากข้างหลัง ทุกคนหันมามอง แคทนั่นเองไม่รู้ว่ามาตั้งแต่ตอนไหน

“ว่าไงคะ ถ้าไม่ไหวบอกได้นะคะ” แคทถามย้ำอีก

“ไม่มีทางหรอก แล้วเราประชุมเสร็จแล้วเหรอ” ปรินบอก

“ค่ะ หลายเรื่องมากเลยช้า ทำให้ต้องมารอกันขอโทษนะคะ” แคทบอกกับทุกคน

“ไม่เป็นไร ช่วงนี้แคทยุ่งๆ นี่ จัดกระเป๋าแล้วหรือยัง พรุ่งนี้บินตอนบ่ายนะ แล้วไปยังไงล่ะ” เอกถาม

“ตอนแรกแคทนัดกับพี่ๆ ว่าจะไปเจอกันที่บริษัทแล้วไปพร้อมกัน แต่เปลี่ยนใจแล้วก็เลยตกลงว่าไปเจอกันที่สนามบินเลยค่ะ พอแคทเรียนเสร็จก็จะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเอากระเป๋าที่บ้านแล้วนั่งแท็กซี่ไปสนามบินเลยสะดวกกว่า” แคทบอก

“ไม่ได้ แม่บอกให้พี่ไปส่งเราที่สนามบิน เพราะฉะนั้นเราเรียนเสร็จกี่โมงพี่จะมารับที่มหาลัย ห้ามปฏิเสธ” ปรินบอก

“เอ่อ ก็ เรียนเสร็จ11โมงค่ะ จริงๆ ไม่ต้องก็ได้ ลำบากพี่ปรินอีกด้วย” แคทบอก

“ไม่เป็นไร พี่ว่างอยู่แล้ว”ปรินบอกยิ้มๆ เขายังไม่ได้บอกเธอว่าเขาจะไปด้วย พ่อกับแม่ก็เห็นด้วยที่เขาจะตามไปดูแลเธอที่สิงคโปร์

วันศุกร์ปรินมารอแคทที่มหาลัยแต่เขาไม่ได้ขับรถมาเอง แต่มีลุงยอดขับมาให้พอแคทมาขึ้นรถเธอก็งงๆ เหมือนกันเพราะโดยปกติปรินจะขับรถเองตลอด แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไร เมื่อมาถึงบ้านป้ามลเธอก็ไปอาบน้ำ แต่งตัว แล้วก็ยกกระเป๋าลงมาที่รถ ลุงยอดเป็นคนยกกระเป๋าใส่ท้ายรถให้แคทจึงไม่เห็นว่ามีกระเป๋าเดินทางอีกใบอยู่ที่ท้ายรถ

ปรินมองการแต่งตัวของแคท เธอใส่เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่สีชมพูพับแขนขึ้นมาถึงข้อศอก กางเกงยีนต์ขาเดฟสีดำ รองเท้าผ้าใบสีฟ้า ทาแป้งแล้วก็ลิปสติกสีชมพูอมส้ม ผมก็รวบไว้สูงๆ เหมือนตอนที่ไปทำงาน เธอไม่ได้แต่งอะไรมากมายแต่ก็ยังคงสวยมาก แล้วจะให้เขาปล่อยเธอไปคนเดียวได้ไง ยิ่งมีไมเคิลที่รออยู่ที่สิงคโปร์ด้วยก็ยิ่งไม่มีทาง

เมื่อมาถึงสนามบิน ลุงยอดก็ยกกระเป๋าลงจากท้ายรถให้

“ขอบคุณค่ะ ลุงยอด” แคทบอก

“ไม่เป็นไรคับหนูแคท” ลุงยอดบอกแล้วก็ยกกระเป๋าอีกใบลงมาด้วย

แคทมองกระเป๋าอีกใบอย่างงงๆ

“ขอบคุณคับลุงยอด” ปรินพูด

“คับคุณปริน งั้นผมกลับก่อนนะคับ”

“คับลุง” ปรินบอก

แล้วลุงยอดก็ขับรถออกไป

“มองอะไรล่ะเรา”

ปรินถามเมื่อเห็นแคทมองเขากับกระเป๋า

“พี่ปรินจะไปไหนหรือคะ อย่าบอกนะคะว่าจะไปสิงคโปร์ด้วย”

“ทำไมพี่ไปไม่ได้เหรอ”

แคททำหน้าแปลกๆ

“ไม่ใช่ค่ะ แล้วพี่ปรินไม่ต้องอยู่ทำงานที่นี่หรือคะ”

“พี่ก็ไปทำงานที่นู่นแทนไง”

“อ้อ ค่ะ”

“ไปกัน ป่านนี้พวกพี่ปรีชาคอยแล้ว”

“ค่ะ”

ปรินเดินลากกระเป๋าของเขานำหน้าแคทไปข้างในสนามบิน

“ทางนี้คับบอส” ปรีชาเรียก

ปรินกับแคทจึงเดินเข้าไปหาทุกคน

“สวัสดีค่ะพี่ๆ มานานหรือยังคะ”

“พวกพี่ก็เพิ่งมาถึงเหมือนกัน” อามเป็นคนตอบ

“เคยเห็นแต่เป็นสาวออฟฟิตพอแต่งแบบนี้ค่อยเหมือนสาววัยรุ่นหน่อย” ปรีชาว่า

“ใช่ พี่ว่าเราแต่งตัวแบบนั้นเหมือนสาวทำงาน ทั้งๆ ที่ยังเป็นนักศึกษาแต่พอแต่งแบบนี้ค่อยเท่ากับอายุหน่อย” บีมว่า

“นี่ พวกพี่ๆ จะว่าแคทแต่งตัวแก่ใช่มั้ยคะ”

“ป่าวนะ แค่พูดเรื่องจริง” แจ๊คบอก

“แหม แคทก็แต่งให้สมกับหน้าที่หน่อยสิคะ ไม่งั้นเวลาออกไปพบลูกค้ากับบอส เขาจะว่าเอาได้” แคทยิ้ม

“แล้วพี่ปรีชากับทุกคนกินข้าวกันหรือยังคับ” ปรินถาม

“พวกผมกินกันแล้วคับ แล้วบอสกับแคทล่ะคับทานหรือยัง”

“ผมกินแล้วแต่แคทยังไม่ได้กินอะไรเลย” ปรินบอก แล้วหันไปที่แคท

“แคทไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า อีกตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าเครื่องจะออก” ปรินบอก

“ไม่ต้องก็ได้ค่ะ เดี๋ยวแคทไปกินบนเครื่องทีเดียว”

“ไม่ได้ ไปเลยพี่พาไปกินก่อน เดี๋ยวปวดท้อง” ปรินไม่ยอม

“ก็ได้ค่ะ” แคทยอมเมื่อเห็นปรินมองดุๆ

“เดี๋ยวแคทมานะคะพี่ๆ”

“ไม่เป็นไรไปกินข้าวเลย” ปรีชาบอก

จริงๆ แล้วทุกคนในทีมเขาพอจะมองออกว่าบอสของเขาชอบแคท ตอนแรกก็ไม่แน่ใจแต่พอเห็นอาการของปรินวันที่แคทล้มในห้องประชุม ทุกคนที่เห็นก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่าบอสชอบแคทแน่ๆ รวมถึงทุกคนในบ้านของปรินก็ดูว่าจะรักแคททุกคน ก็ขนาดคุณแม่ของบอสยังมาดูแคทด้วยตัวเองทีเดียว แล้วครั้งนี้ก็ยิ่งแสดงออกมาอย่างชัดเจน ก็โดยปกติปรินไม่เคยลงไปดูงานตกแต่งด้วยตัวเองเลยสักครั้ง พอครั้งนี้ลินดาบอกว่าปรินไปด้วยพวกเขาทุกคนก็เลยแน่ใจว่าใช่แน่ๆ แต่พวกเขาทุกคนก็คิดเหมือนกันว่าถ้าปรินจะชอบแคทจริงๆ พวกเขาก็เห็นด้วยอย่างแน่นอน เพราะแคทเหมาะสมกับปรินมาก ทั้งรูปร่างหน้าตา ความรู้ ความสามารถ กิริยาท่าทาง การวางตัว เธอดีไปทุกอย่างและหาได้ยากในสาวๆ สมัยนี้ พวกเขาทุกคนในทีมรักเธอเหมือนน้องสาวจริงๆ และพวกเขาก็พร้อมจะปกป้องถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ แต่ตัวแคทเองจะคิดอะไรกับปรินหรือเปล่าพวกเขามองไม่ออกจริงๆ

“พี่ปรินลงไปดูงานด้วยตัวเองทุกครั้งเลยหรือคะ” แคทถามขณะที่มานั่งกินข้าว

“ทำไมล่ะ เราสงสัยอะไร”

“ป่าวค่ะ แค่อยากรู้”

“ก็ไม่ได้ไปทุกครั้งหรอก นานๆ ที”

“แล้วทำไมครั้งนี้ถึงไปล่ะคะ”

ปรินมองหน้าแคทตรงๆ

“แล้วเราคิดว่าเพราะอะไรล่ะ”

แคทถึงกับชะงักช้อนที่ถืออยู่

“เพราะแคทเหรอคะ”แคทชี้นิ้วมาที่ตัวเอง

“ก็บอกแล้วว่าพี่เป็นห่วง จะให้พี่ปล่อยให้เราไปไกลๆ ไปค้างคืนแถมที่ไปด้วยก็มีแต่ผู้ชายเนี่ยนะ แล้วที่หนักกว่าคือคนที่อยู่ทางโน้นไม่น่าไว้วางใจ” ปรินบอกด้วยสีหน้าจริงจัง  แคทถอนหายใจยาวมาก

“ทำไมถึงได้คิดมากนักล่ะคะ พวกพี่ๆ ที่ไปด้วยเขานิสัยดี ไว้ใจได้นะคะ เขาไม่คิดอะไรแบบนั้นหรอก ส่วนไมเคิลเขาทำอะไรแคทไม่ได้หรอกนะคะ มีพี่ๆ ไปด้วยขนาดนี้”

“พี่ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นล่ะ อีกอย่างพ่อกับแม่พี่เขาเป็นห่วงแคทเหมือนกัน ก็เลยให้พี่มาดูแลเรา”

“เลยทำให้พี่ปรินต้องเสียเวลาทำงาน แล้วนี่พ่อแคทกับกวางก็คงรู้ใช่มั้ยคะว่าพี่ปรินไปด้วย”

“ใช่คับ พี่โทรบอกพ่อกับกวางแล้ว”

“ถึงว่า พ่อถึงไม่โทรมากำชับอะไรแคทเลย โดยปกตินี่โทรมาเตือนตลอด แล้วพวกพี่ๆ เขาไม่แปลกใจกันเหรอคะที่พี่ปรินไปด้วยงานนี้”

“พี่ว่าเขาคงจะรู้แล้วล่ะว่าพี่ไปทำไม” ปรินว่าแล้วยิ้มๆ

“ไม่อายหรือไงคะ ทำแบบนี้เดี๋ยวเขาก็เอาไปพูดกันทั้งบริษัทหรอก ยังจะยิ้มอีก”

“เขาคงรู้กันทั้งบริษัทตั้งแต่วันที่พี่อุ้มเราออกมาจากห้องประชุมวันนั้น แล้วแม่พี่ก็มาดูเราด้วยตัวเองอีก ทุกคนก็รู้ว่าแม่พี่ไม่ค่อยมาบริษัทหรอกที่มาเพราะอะไรคงไม่ต้องบอก” ปรินบอก

นั่นทำให้แคทถึงกับอึ้งเพราะเธอไม่ทันคิดเลยว่าเรื่องมันจะกลายเป็นแบบนี้

“แล้วทีนี้เวลาแคทไปทำงาน ทุกคนจะคิดยังไงล่ะคะ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้นะ”

“ทำไมมีคนมองว่าเราเป็นแฟนพี่ไม่ดีหรือไง หรือพี่ไม่ดีพอ”

“มันไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ แคทกลัวว่าจะมีคนว่าพี่ปรินได้ ยิ่งพี่ปรินดีกับแคทมากแค่ไหนก็จะมีคนพูดกันมาก พี่ปรินจะบริหารงานยากนะคะ”

“พี่ไม่สนว่าใครจะพูดยังไง พี่สนแค่เราคิดยังไงมากกว่า”

“แคทไม่เคยแคร์คำพูดใครอยู่แล้ว เพราะแคทรู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ใครจะมองแคทยังไงก็ไม่ได้ทำให้แคทคิดมากหรอกค่ะ แต่พี่ปรินเป็นถึงประธานบริษัทนะคะ มันจะไม่ดีถ้ามีข่าวแบบนี้ออกไป”

“แต่พี่ว่าดีนะ จะได้ไม่มีใครมาวุ่นวายกับพี่อีก เราไม่ต้องคิดมากแทนพี่เลย กินข้าวได้แล้วเดี๋ยวไม่ทันเครื่อง” ปรินบอก เขารู้ว่าเธอห่วงเขาแต่เขากลับดีใจที่มีข่าวแบบนี้กับเธอ เขาอยากให้มันเป็นจริง

เมื่อปรินพูดจบแคทก็เลยคิดว่าช่างมันก็แล้วกันอะไรจะเกิดก็ปล่อยให้มันเกิด คงจะห้ามไม่ได้แล้วล่ะ

ทุกคนมาถึงสิงคโปร์ตอนเกือบ4โมงเย็นรถของโรงแรมที่ลินดาโทรจองที่พักให้ได้มาจอดรออยู่แล้ว ไม่มีใครโทรบอกไมเคิลว่าทั้งหมดจะมาถึงวันนี้เพราะตามกำหนดเดิมทุกคนจะมาถึงพรุ่งนี้เช้า แต่แคทเป็นคนขอให้เปลี่ยนเที่ยวบินและไม่ต้องบอกไมเคิลจนกว่าจะถึงสิงคโปร์ แล้ว

ทุกคนก็มาถึงโรงแรมที่ลินดาได้จองไว้โรงแรมนี้เป็นโรงแรมระดับ5ดาวจึงมีนักท่องเที่ยวมาพักกันมากโดยเฉพาะช่วงวันหยุดยาวแบบนี้

เมื่อกลุ่มของปรินเดินเข้าไปในโรงแรมก็มีคนมองมาที่พวกเขากันมาก อาจจะเป็นเพราะลูกค้าส่วนใหญ่เป็นฝรั่งแต่กลุ่มของปรินมองดูก็รู้ว่าเป็นคนเอเชีย แถมทั้งกลุ่ม7คนมีผู้หญิงคือแคทคนเดียวและเธอก็สวยและเด่นมาก

ระหว่างที่ทุกคนกำลังรอพนักงานเช็คอินก็มีชายหนุ่มต่างชาติเดินตรงเข้ามาหาแคท

“สวัสดีคับ ผมไบรอัน ไม่ทราบว่าคุณเป็นคนที่นี่หรือป่าวคับ” ไบรอันถาม

แคทมองหน้าไบรอัน เขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อ ขาว สูงพอๆ กับปรินอายุน่าจะ20ต้นๆ ฟังจากสำเนียงการพูดน่าจะเป็นคนอังกฤษ

“สวัสดีค่ะ ดิฉันไม่ใช่คนที่นี่ค่ะ”

“ขอโทษคับ แล้วมาเที่ยวหรือคับ”

“มาทำงานค่ะ”

“มาคนเดียวหรือคับ”

คำถามนี้ทำให้ปรินมองหน้าไบรอันทันที นี่มันไม่ได้เห็นหรือไงว่าเธอมาพร้อมกับพวกเขา

“มากับพี่ๆ ทั้งกลุ่มนี้แหละค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” แคทบอก  เธอเห็นพนักงานส่งกุญแจห้องพักให้กับทุกคนแล้ว

“หวังว่าเราคงได้เจอกันอีกนะคับ” ไบรอันบอก

ส่วนแคทแค่พยักหน้าแล้วเดินไปที่ลิฟต์พร้อมกับทุกคน เธอสังเกตุว่าพี่ๆ อมยิ้มกันทุกคนยกเว้นปรินที่หน้าออกจะบึ้งๆ ไปนิดๆ

ทั้งหมดพักที่ชั้น7โดยที่ปริน แคท กับพี่ปรีชานอนห้องละคน ส่วนอามนอนกับโมทและบีมนอนกับแจ๊ค และก็ได้ห้องติดๆ เรียงกันไปคือห้องของปริน แคท ปรีชา อามกับโมทและบีมกับแจ๊ค

แล้วต่างก็แยกย้ายกันเข้าห้องเพื่อเก็บของและนัดกันว่าจะลงไปกินข้าวพร้อมกันตอน1ทุ่ม

ภายในห้องพักมีเตียงนอน ทีวี ห้องน้ำและระเบียงที่มีที่นั่งไว้สำหรับออกไปนั่งเล่น

แคทเก็บของแล้วก็เดินออกไปที่ระเบียงและก็โทรบอกพ่อกับกวางว่าเธอมาถึงสิงคโปร์แล้ว เธอบ่นพ่อกับกวางที่รู้ว่าปรินจะมาด้วยแล้วไม่บอกเธอ พ่อบอกว่าดีแล้วที่ปรินมาด้วยจะได้ไม่ห่วงมาก ส่วนกวางเอาแต่หัวเราะแล้วบอกว่าปรินไม่มีทางให้เธอมาค้างกับพวกผู้ชายตามลำพังหรอกพอวางสายจากพ่อกับกวางแล้วแคทก็มองออกไปนอกระเบียง

โรงแรมนี้มีพื้นที่ค่อนข้างมาก ข้างล่างมีสระว่ายน้ำมีสวนหย่อมมองออกไปก็เห็นทะเล แล้วแคทก็มองเข้ามาภายในห้องพักการตกแต่งของที่นี่เน้นไปทางตะวันตกคือหรูหราแต่ไม่มาก ไม่ได้แตกต่างจากโรงแรมที่เธอเคยเห็นมากนัก

แคทมองนาฬิกาข้อมือแล้วเห็นว่ายังมีเวลาอีกสักพัก กว่าจะถึงเวลาลงไปกินข้าวจึงเดินไปหยิบแม็คบุ๊คมานั่งดูรายละเอียดของงานไปเรื่อยๆ

ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของแคทดัง  เธอมองเห็นเป็นเบอร์ปริน

“ค่ะ พี่ปริน”

“ทำอะไรอยู่”

“กำลังนั่งดูแผนงานของวันพรุ่งนี้อยู่ค่ะ”

“นี่เราไม่คิดจะหยุดให้สมองได้พักบ้างเลยหรือไง”

“ก็แค่ดูเองค่ะ จะได้รู้ว่าพรุ่งนี้ควรทำอะไรก่อน”

“พอเลย ลงไปเดินเล่นข้างล่างกับพี่ เดี๋ยวพี่คอยที่หน้าห้องนะ”

แคทยังไม่ทันได้ตอบว่าอะไรปรินก็วางสายไปแล้ว

แคทส่ายหน้ากับโทรศัพท์แล้วก็เดินเอาแม็คบุ๊คมาเก็บ เอามือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้วเดินไปเปิดประตู ปรินยืนคอยอยู่แล้ว

“แล้วพวกพี่ๆ ล่ะคะไม่ไปด้วยเหรอ”

“พี่โทรบอกแล้ว พวกนั้นบอกว่าเดี๋ยวจะตามลงไป” ปรินบอก

แคทมองปรินเขาแต่งชุดที่ใส่ไปทำงานเมื่อเช้าแค่ถอดเสื้อสูทออกเหลือแค่เสื้อเชิ้ตสีฟ้าออ่นที่พับแขนขึ้นมานิดหน่อยกับกางเกงแสลทสีน้ำเงินเข้มกับรองเท้าหนังสีดำ แค่นี้เขาก็หล่อและดูคมเข้ม เพียงแต่เขาขาวมากกว่าเมื่อเทียบกับผู้ชายเอเชียด้วยกัน

ปรินพาแคทเดินเล่นที่สวนหย่อมหน้าโรงแรม โดยเขาฟังเธอพูดเกี่ยวกับการตกแต่งของโรงแรมที่มาพัก  เขาอมยิ้มเมื่อฟังเธอพูดจบ

“เรานี่ไม่เหมือนใครเลยจริงๆ สาวๆ ส่วนใหญ่มาที่แบบนี้ไม่มีใครเขาจะมานั่งพิจารณาหรอกว่าตกแต่งแบบไหน อะไร ยังไง มีแต่เขาจะตื่นเต้นกัน”

“ทำไมคะ!? พี่ปรินเคยพาสาวเข้าโรงแรมบ่อยหรือคะถึงได้รู้” แคทถาม

ปรินถึงกับสะดุ้ง ไม่น่าพูดเลยเข้าตัวจนได้

“ป่าวนะคับ! พี่พูดตามที่เคยเห็นมาเท่านั้น”

แคทอมยิ้ม

“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่คะ ทำไมต้องตกใจด้วยถึงพี่ปรินจะพาใครเข้าโรงแรมก็ไม่เกี่ยวกับแคทอยู่แล้ว”

“ก็พี่ไม่เคยพาใครเข้าจริงๆ ไม่มีใครเขาอยากจะเข้ากับพี่หรอก”

แคทมองหน้าปริน

“ไม่จริงมั้งคะ คนที่อยากเข้ากับพี่ปรินถ้าให้เข้าแถวคงยาวมากๆ แน่”

“แต่คนที่พี่อยากพาเข้าด้วย…มีแค่เราคนเดียว” ปรินมองจ้องแคทตรงๆ  เธอหันหน้าหลบตาเขา หน้ามีสีระเรื่อขึ้น

“แคทว่าเราเข้าไปที่ห้องอาหารกันดีกว่า พวกพี่ๆ น่าจะมากันแล้ว” แคทเดินหนีเขาทันที ปรินยิ้ม

ปรินกับแคทเดินเข้ามาในห้องอาหารของโรงแรม ปรีชากับคนอื่นๆ มารออยู่แล้ว พอปรินกับแคทนั่งลงที่โต๊ะทุกคนก็เริ่มสั่งอาหาร

“แคท จะกินอะไรสั่งก่อนเลย” ปรีชาบอกเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนเดียว

“พวกพี่สั่งกันเลยค่ะ แคทกินได้ทุกอย่าง”

“งั้นบอสสั่งก่อนเลยคับ” บีมบอก

ปรินสั่งอาหารที่ทำจากกุ้งมาสามอย่างแล้วปรีชากับคนอื่นก็สั่งเป็นอาหารทะเลมาอีกสามอย่างระหว่างที่รออาหารพนักงานก็เดินถือแก้วน้ำส้มมาส่งให้แคท

“ของคุณคับ” แคทมองหน้าบริกร

“ใครสั่งคะ”

“คุณผู้ชายที่นั่งตรงนั้น สั่งมาให้คับ”

บริกรบอกพลางชี้มือไปที่โต๊ะถัดไปอีก5โต๊ะ

แคทมองตาม ไบรอันนั่นเองเขามองมาแล้วยกแก้วในมือขึ้นชูให้แคท

แคทพยักหน้า

“ขอบคุณค่ะ”

แคทรับแก้วน้ำส้มมาแล้วบอกกับบริกร  เธอวางแก้วน้ำส้มลง

“แคทมีเสน่ห์นะเนี่ย แค่มาถึงวันแรกก็มีหนุ่มมาจีบซะแล้ว” อามแซว

“เขาคงเห็นว่าแปลกมั้งคะ ที่แคทมากับพี่ๆ หลายคนแถมบอกว่ามาทำงาน” แคทยิ้มๆ

“แต่พี่ว่าเขามองตั้งแต่แคทเดินเข้ามาในห้องอาหารพร้อมกับบอสแล้วนะ” บีมบอก

“ช่างเขาเถอะค่ะ คงไม่มีอะไรหรอกคนหน้าตาดีก็อย่างนี้ล่ะค่ะ จีบเผื่อได้ประมาณนั้น” แคทบอกตรงๆ

“แคทนี่ก็ตรงเกินนะ พูดจาเหมือนผู้ชาย” ปรีชาบอก

“ยังไงคะ ที่ว่าเหมือนผู้ชาย”

“เท่าที่พวกพี่ได้ทำงานกับแคทนะ เราน่ะไม่ออ่นหวาน พูดตรงๆ ออ้มค้อมไม่เป็น ไม่คือไม่ ได้คือได้ คำไหนคำนั้น จนพวกพี่คิดว่าทำงานกับผู้ชายในร่างผู้หญิงเสียอีก” ปรีชาบอก

ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย มีแต่ปรินที่ฟังเฉยๆ

“มีผู้หญิงที่ไหนเขาจะพูดว่าจีบเผื่อได้ตรงๆ แบบนั้น พี่ฟังยังอึ้งเลย” แจ๊คว่า

“ก็ดีนะคะ พี่ๆ ก็คิดว่าแคทเป็นผู้ชายก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องมานั่งกังวลว่าทำงานกับผู้หญิง อันนั้นทำได้ อันนี้ทำไม่ได้น่าเบื่อออกค่ะ”

“บอสล่ะคับ คิดว่ายังไง เลขาบอสนี่ตกลงว่าเป็นหญิงหรือชายกันแน่” ปรีชาหันไปถามปรินที่นั่งฟังอยู่

“ตอนนี้ เธอไม่ใช่เลขาผมนะแต่เป็นหัวหน้าของทุกคน ก็ให้ทุกคนตัดสินล่ะกัน” ปรินบอกยิ้มๆ

“เอาอย่างนี้ดีกว่านะคะ ในเวลางานพี่ก็มองว่าแคทเป็นน้องชาย แต่นอกเวลางานก็เป็นน้องสาวได้มั้ยคะ” แคทบอกแล้วมองทุกคน

“ถึงไม่บอกพวกพี่ก็เห็นเราเป็นน้องสาวอยู่แล้ว น้องสาวที่เหมือนน้องชายใช่มั้ย” ปรีชาบอกแล้วหันไปถามคนอื่น

“ใช่แน่นอนอยู่แล้ว” โมทพูด  ทุกคนก็หัวเราะ

บริกรเอาอาหารมาให้ทุกคนจึงเริ่มกินข้าวกัน

“ขอน้ำเปล่าด้วยค่ะ”

แคทบอกกับบริกรเมื่อเห็นว่าเขาไม่เอาน้ำให้เธอ  ทุกคนมองแคทเหมือนมีคำถามว่าทำไม

บริกรเอาน้ำให้เธอแล้วก็เดินออกไป  แคทเห็นว่าทุกคนสงสัย

“แคทไม่ชอบกินของคนแปลกหน้า เมื่ออยู่ต่างถิ่นค่ะ กินข้าวกันได้แล้ว”

ทุกคนถึงกับยิ้มเมื่อได้ฟังที่เธอบอก

ปรินมองไปที่โต๊ะของไบรอันเห็นว่าเขามองแคทแทบจะตลอดเวลา เขาคงต้องระวังคนๆ นี่ไว้บ้างแล้วเพราะจากสายตาที่เขามองเธอมันไม่ธรรมดาเลย

หลังจากกินข้าวแล้วทุกคนก็พากันเดินไปขึ้นลิฟต์

“พี่ปรีชาโทรบอกคุณไมเคิลหรือยังคะ”

“พี่โทรไปบอกเขาแล้ว ก่อนที่จะลงมากินข้าว แล้วก็บอกไปว่าพรุ่งนี้8.30โมงเจอกันที่ลอบบี้ของโรงแรม ตามที่แคทบอก”

“ค่ะ เขารู้มั้ยคะว่าบอสของเรามาดูงานด้วย”

ปรีชาหันไปมองปรินแล้วยิ้มมุมปาก

“พี่คิดว่าคงจะยังไม่รู้นะ”

“ค่ะ งั้นพรุ่งนี้เจอกัน7โมงเช้านะคะ”

“ได้เลยคับหัวหน้า” บีมพูดขำๆ

“พี่บีมแคทบอกว่าห้ามเรียกแบบนั้นไงคะ”

“คับๆ พวกพี่จะทำตามที่แคทบอก ห้ามงอนนะ” อามรีบบอก

“ใช่ๆๆ งอนแล้วง้อยากมากๆ บอสคับอย่าทำให้เลขาของบอสโกรธหรืองอนนะคับ พวกผมเจอมาแล้วกว่าจะกลับมาดีได้เล่นเอาเหนื่อยเลยคับ” โมทบอก

“พี่ๆ ก็ แคทจะไปโกรธบอสได้ยังไงคะ บอสเป็นเจ้านายนะคะ พี่ๆ ก็พูดเป็นเล่น”

ปรีชามองปรินแล้วพยักหน้าเหมือนจะบอกว่าที่ลูกทีมของเขาพูดเป็นเรื่องจริง

ปรินเองก็คิดว่าคงจะเป็นอย่างนั้นแน่ๆ เขาถึงได้ระวังที่จะไม่ทำให้เธอโกรธไงล่ะ

////////////////////////

พี่ปรินไม่ค่อยหวงเลยนะ...แค่ตามไปด้วยแค่นั้นเอง

ติชมกันมาได้นะ..ขอบคุณค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***