สัญญา

ตอนนี้สามสาวฝึกงานมาได้ครบเดือนแล้ว และวันนี้เงินเดือนออก มายด์กับปรางดีใจที่จะได้เงินจากการทำงานครั้งแรก สองสาวมาหาแคทที่ห้องแล้วออกมานั่งกันอยู่ที่ระเบียง ส่วนปริน ชยา กับเอกไปพบพ่อของปรางที่ห้อง

“แคทไม่ดีใจเหรอ เงินเดือนออกแล้วนะ” มายด์ถาม

“ดีใจสิ เดี๋ยวจะโอนไปให้พ่อกับแม่ด้วย” แคทพูด แต่ตาเธอยังมองแม็คบุ๊คและมือยังขีดๆ เขียนๆ อยู่

“พรุ่งนี้วันหยุดไปเดินห้างกันนะ” ปรางบอก

“ก็ดีนะจะได้ซื้อของใช้ด้วย” มายด์บอก

“จะไปกี่โมงล่ะ” แคทถามแต่ยังทำงาน

“เดี่ยวปรางโทรบอกก่อนจะเข้าไปรับนะ”

“จริงๆ ไปเจอกันที่ห้างเลยก็ได้นะไม่ต้องเข้าไปรับหรอก” แคทบอก

“ไม่ได้ ปรางจะเข้าไปรับ ห้ามขัดนะแคท”

“จ้าๆ ตามใจเลย”

“แล้วนี่ยังทำงานอีกเหรอ ไม่พักบ้างเลยอ่ะตั้งแต่พวกชั้นเข้ามาเธอยังไม่หยุดทำงานเลยนะ” ปรางว่า

“มันใกล้จะเสร็จแล้ว อยากทำให้มันเสร็จจะได้ให้พี่ปรีชาส่งกลับไปให้ที่สิงคโปร์ดูว่าเขาจะว่ายังไงบ้าง” แคทตอบ

“ทั้งหมดกี่ห้องล่ะที่เขาส่งมา” มายด์ถาม

“ก็มีห้องนอน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ แล้วก็ส่วนของครัวกับระเบียงด้วยแค่นั้น” แคทบอก

“โอ้โฮ้! ตั้งหลายห้องแต่บอกว่าจะเสร็จแล้ว พวกแกทำกันมาแค่อาทิตย์กว่าๆ เองนะ” ปรางอุทาน

“ยังไม่เสร็จดีเลย ต้องเก็บรายละเอียดต่างๆ อีก ชั้นอยากให้มันเสร็จก่อนที่มหาลัยจะเปิด” แคทบอก

“เดี๋ยวนะ มายด์! แคทมันนอนกี่โมงอ่ะ!” ปรางหันไปถามมายด์

“ไม่รู้ ชั้นหลับก่อนทุกวันอ่ะ” มายด์บอก

“แคทบอกมาตรงๆ เธอนอนวันละกี่ชม. ห้ามโกหกไม่งั้นโกรธ” ปรางคาดคั้น

“เอ่อ! ถ้าชั้นบอก แกห้ามบอกพ่อแม่แล้วก็ที่สำคัญห้ามบอกพี่ปริน ตกลงมั้ย” แคทบอก

“ได้ ชั้นรับปาก แต่นี่แกกลัวพี่ปรินด้วยเหรอเนี่ย” ปรางถาม

“ชั้นกลัวว่าพี่แกจะยกเลิกสัญญา จริงๆ ชั้นชอบงานนี้นะมันท้าทายดี”

“ชั้นรู้ เอาล่ะบอกมานอนวันละกี่ชม.”

“แต่ก่อนอ่ะ8 แต่ตอนนี้เหลือ3ชม. แต่มันก็แค่ตอนนี้เท่านั้น ชั้นอยากให้งานเสร็จก่อนการประชุมครั้งหน้าอ่ะ” แคทบอก

“อะไรนะ 3ชม. จะบ้าเหรอยายแคท” ปรางอุทาน

“อะไร3ชม.เหรอยายปราง” ปรินที่เดินเข้ามาพร้อมกับชยาและเอกถาม  ปรางหันมา

“เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะพี่ปริน”

“แล้วคุยอะไรกันอยู่ล่ะคับ?” ชยาถาม

“คุยเรื่องงานของยายแคทกันน่ะค่ะ” มายด์บอก

“แล้วตกแต่งได้มากหรือยังคับ?” เอกถาม

“ได้เกือบจะครบทุกห้องแล้วค่ะ เหลือต้องลงรายละเอียดทั้งหมดแล้วตรวจดูอีกครั้งก็เอาเข้าที่ประชุมได้ค่ะ” แคทบอก

“ทำงานเร็วมากเลยนะคับ แค่ไม่ถึงสองอาทิตย์งานก็จะเสร็จแล้ว” ชยาชม

“ก็ช่วยกันหลายคนเลยเสร็จเร็วค่ะ” แคทบอก

ปรินมองแบบจับผิด เขาว่ามันต้องมีอะไรที่เขาไม่รู้แน่ๆ ระยะหลังๆ เขาคอยมองก็เห็นว่าเธอจะทำงานในแมคบุ๊คตลอดเวลาแม้แต่ตอนนั่งรถมาทำงานแต่เธอพยายามไม่ให้เขารู้ กวางบอกว่าแคทเป็นคนที่มีความรับผิดชอบกับงานสูงมาก เธอไม่ชอบการดองงาน เพราะอย่างนั้นถ้ามีงานที่อยู่ในความรับผิดชอบของเธอ เธอจะทำให้สำเร็จโดยเร็วและงานนั้นจะต้องออกมาดีถูกใจเธออีกด้วย กวางบอกอีกว่าไม่ให้เขาห้ามเธอเพราะไม่งั้นเธอจะยิ่งแอบทำให้เขาไม่เห็นเพราะกลัวเขาเป็นห่วง

เหลืออีก2อาทิตย์มหาลัยก็จะเปิดแล้ว วันนี้เป็นวันหยุดแต่แคทก็นั่งทำงานในแมคบุ๊คมาตั้งแต่เช้าจนมืดแล้ว เพราะพรุ่งนี้จะมีการประชุมของบริษัทในตอนสาย จริงๆ งานมันก็เรียบร้อยแล้วแต่แคทก็ยังไม่ค่อยพอใจกับผลงานเท่าไร เธอจึงนั่งปรับแต่งให้ได้อย่างที่ใจเธอต้องการ

“แคทยังไม่นอนอีกเหรอ จะเที่ยงคืนแล้วนะ” มายด์เตือน

“อีกนิดก็จะเรียบร้อยแล้วจ้า เธอนอนไปเลยไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเราก็นอนแล้ว” แคทบอก

“เธอนอนดึกติดๆ กันมานานแล้วนะ เดี๋ยวความดันก็ถามหาอีกหรอก”

“จ้า หลังจากพรุ่งนี้ก็ไม่ดึกแล้ว”

“งั้น เรานอนก่อนนะ”

“จ้า ฝันดีนะ”

แคททำงานเสร็จตอนตี3แล้วเธอก็ส่งภาพห้องทั้งหมดที่เธอแต่งใหม่เข้าบล็อคทันทีเพื่อให้ทุกคนในทีมได้รับรู้แล้วเธอก็นอนตอนเกือบจะตี4แล้ว

ตอนเช้าแคทรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยแต่ก็คิดว่าคงเป็นเพราะนอนน้อย

ปรินขับรถมารับ เขาสังเกตุว่าแคทหน้าตาซีดๆ แต่ก็เห็นเธอทำตัวไม่ได้ผิดปกติอะไรเขาคงคิดมากไปเอง

เมื่อถึงบริษัทปรีชากับทีมก็มาพบแคทที่ห้องเพราะวันนี้ต้องนำเสนองานของสิงคโปร์ ตอนที่ปรีชากับทีมมาถึงปรินไม่อยู่

“น้องแคท ทำไมงานมันถูกแต่งจนเพอเฟคขนาดนั้นล่ะ พี่ว่าตอนที่เราทำเสร็จทีแรกมันไม่ใช่แบบนี้นะ” ปรีชาพูด

“ค่ะพี่ แคทมานั่งดูแล้วก็เลยปรับแต่งอีกนิดค่ะ แล้วก็ส่งไปให้พี่ๆ ดูกัน เป็นยังไงบ้างคะ ถ้าพวกพี่โอเคก็เอาอันนี้นำเสนอแต่ถ้าไม่ดีก็เอาอันเดิมค่ะ”แคทบอกกับทุกคน

“มันดีมากต่างหาก แล้วน้องแคททำคนเดียวได้ยังไง ทำไมไม่บอกพี่ๆ จะได้ช่วยกัน” ปรีชาบอก

“แคทก็แค่อยากลองปรับดูค่ะ เกรงใจพี่ๆ ด้วย กลัวจะว่าแคทเรื่องมาก ทำแล้วทำอีกไม่จบอ่ะค่ะ”

“ทำไมคิดอย่างนั้น พวกพี่เองก็อยากทำงานออกมาให้ดีที่สุดต่อให้ต้องแก้งานอีกกี่ครั้งก็ตาม” บีมบอก

“ใช่ เราทีมเดียวกันเข้าใจกันอยู่แล้ว” โมทพูด

“ถูกต้อง แล้วความคิดของแคทก็เป็นความคิดที่ดี พวกพี่ยอมรับอยู่แล้ว” แจ๊คบอก

“แล้วส่งงานมาให้พวกพี่ตอนตี3แสดงว่าทำทั้งวันทั้งคืน แล้วได้นอนบ้างมั้ยเนี่ยเรา” อามถาม

แคทยิ้มให้กับทุกคน

“ก็ได้นอนนิดหน่อยค่ะ งั้นตกลงเอาชิ้นไหนดีล่ะคะ พี่ปรีชา”

“ยังจะถามอีกนะเรา ก็เอาที่แคทส่งมาเมื่อเช้าสิคับ แล้วต่อไปนี้พี่ขอห้ามไม่ให้แคททำอย่างนี้อีกนะ พวกเราเหมือนพี่น้องกันมีอะไรก็ต้องช่วยกันทำ แล้วนี่บอสรู้มั้ยว่าเราทำงานจนแทบไม่ได้นอนอ่ะ” ปรีชาถาม

แคททำหน้าแหยๆ

“บอสไม่รู้หรอกค่ะ พวกพี่อย่าบอกเชียวนะคะ”

“ครั้งนี้พวกพี่จะปิดให้แต่ห้ามแคททำแบบนี้อีก เข้าใจนะ พวกพี่รักแคทเหมือนน้องสาวแล้วพวกพี่ก็เป็นห่วงสุขภาพของเราด้วย” ปรีชาบอกแทนทุกคน

“แคทขอบคุณพี่ๆ มากค่ะที่รักแคทเหมือนน้องสาว แคทรับปากค่ะว่าต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก” แคทยกมือไหว้ทุกคน

“หน้าแคทดูซีดๆ นะ เป็นอะไรหรือป่าว!?” อามถาม

“คงจะนอนน้อยน่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”

“งั้น เดี๋ยวเจอกันที่ห้องประชุมนะ พวกพี่ไปเตรียมตัวก่อน” ปรีชาบอก

“ค่ะพี่ แล้วเจอกันค่ะ”

พอปรีชากับคนอื่นออกไปแล้วแคทก็เปิดกระเป๋าเอายาแก้ไข้ออกมากินทันที เธอรู้สึกปวดหัวมากๆ แล้วเหมือนจะมีไข้นิดๆ เธอไม่อยากบอกพวกพี่ๆ กลัวเขาจะเป็นห่วงโดยเฉพาะปริน

แล้วก็ได้เวลาประชุมปรินเดินไปห้องประชุมพร้อมกับแคทและลินดา เขาเห็นว่าแคทหน้าซีดมากกว่าเมื่อตอนเช้าแต่พอเขาถามเธอก็บอกว่าไม่เป็นไร

แล้วการประชุมก็ดำเนินไปเรื่อยๆ ผ่านไปหลายแผนกจนมาถึงแผนกตกแต่ง โดยมีทีมของฟ้าเสนอผลงานของโรงแรมที่เจ้าของเป็นคนฝรั่งเศส แล้วก็ตามด้วยทีมของปรีชาแต่ตอนนี้แคทเป็นคนนำทีม

แคทยืนขึ้นอธิบายพอเธอเอาภาพขึ้นจอใหญ่ก็ได้รับการชมเชยว่าเป็นการตกแต่งที่แปลกใหม่และดูหรูหราแต่ไม่เว่อร์ดูแล้วกลมกลืนกันดีมากๆ

พอแคทอธิบายจบแล้วก็ได้รับการปรบมือจากทุกฝ่าย มีแต่ฟ้าที่ทำหน้าไม่พอใจอย่างมากที่ผลงานของแคทมีแต่คนชื่นชม

หลังประชุมจบแล้วแคทก็เก็บเอกสารและแม็คบุ๊คเตรียมกลับห้อง แต่พอเธอลุกขึ้นยืนก็โงนเงนจนล้มลง

“คุณแคท! เป็นอะไรมั้ยคะ?”เสียงลินดาที่ยืนข้างหลังแคทร้องออกมา

ปรินหันมาแล้วคว้าตัวแคทไว้ได้ทันก่อนที่เธอจะล้มลงไปที่พื้น ตัวแคทร้อนมากและเธอหมดสติไปแล้ว

“แคทเป็นอะไรคะ พี่ปริน?” ปรางกับมายด์รีบเดินมาถาม

“หนูแคทเป็นอะไร ตาปริน?” พ่อปรางเดินมาทันที

“น่าจะเป็นไข้คับ ตัวร้อนมากเลย” ปรินบอก

“ลินดา โทรตามลุงหมอมาที่ห้องผมด่วนเลย”ปรินหันไปบอกกับลินดาที่ยืนอยู่

“ค่ะ บอส”

แล้วปรินก็อุ้มแคทเดินแกมวิ่งไปที่ห้องทำงานของเขาทันที โดยมีพ่อปราง ปราง มายด์ ชยา เอกและปรีชากับทีมเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง มีแต่ฟ้าที่มองตามด้วยความสะใจ

“สมน้ำหน้า อยากเสนอหน้าดีนัก” ฟ้าพูดเบาๆ

ที่ห้องทำงานของปริน ตอนนี้ลุงหมอมาแล้วกำลังตรวจแคทที่นอนอยู่บนโซฟา

ปรินเดินไปเดินมากระสับกระส่าย ส่วนคนอี่นๆ ยืนรวมกลุ่มกันอยู่ใกล้ๆ

“หนูแคทไม่เป็นอะไรมากหรอก ตาปรินลุงหมอมาแล้ว” พ่อบอกพร้อมตบบ่าเขาเบาๆ

“ใช่ค่ะ พี่ปริน แคทแข็งแรงไม่เป็นไรหรอกค่ะ” มายด์บอก แต่ในใจก็อดห่วงไม่ได้เพราะตั้งแต่รู้จักกันมาแคทไม่เคยเป็นขนาดล้มลงไปแบบนี้เลย

“ใจเย็นๆ ค่ะ พี่ปริน แคทจะต้องดีขึ้น” ปรางบอก

ส่วนชยากับเอกไม่พูดอะไรได้แต่เดินมาตบบ่าปริน

“พี่ เห็นมาตั้งแต่เช้าแล้วว่าแคทหน้าซีดๆ แต่พอถามก็บอกไม่เป็นไร แล้วถ้าพ่อกับแม่ของแคทรู้จะทำยังไง ยังจะกวางอีก พวกเขาไว้ใจให้ผมดูแลเธอแต่ผมก็ดูแลเธอได้ไม่ดี”ปรินบอกทำหน้ารู้สึกผิด

“ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้หรอกค่ะพี่ปริน อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ พ่อแม่ของแคทกับน้องกวางต้องเข้าใจพี่ปรินแน่นอน เพราะเขารู้นิสัยแคทดี” มายด์รีบบอก

“ลุงหมอคับ แคทเป็นยังไงบ้างคับ?” ปรินถามทันทีที่ลุงหมอตรวจเสร็จ

“ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอก แค่เป็นไข้ธรรมดา แต่คงไม่ได้กินยา และความดันต่ำมากๆ ไม่รู้ว่าอดนอนหรือเป็นอยู่แล้ว มีใครพอจะรู้บ้างมั้ยว่าเธอมีโรคประจำตัวอะไรหรือป่าว?” ลุงหมอถาม

“หนูรู้ค่ะ แคทเป็นโรคความดันต่ำมากๆ ยิ่งถ้าอดนอนหรือมีเรื่องที่เครียดจะมีอาการทันที” มายด์บอกเพราะเธอรู้

“แล้วเคยไปหาหมอตรวจแบบจริงจังมั้ย” ลุงหมอถาม

“พ่อกับแม่แคทเคยพาไปตรวจแล้วค่ะ แล้วหมอก็ให้ยามากิน แต่แคทไม่ค่อยชอบกินยา พออาการดีขึ้นก็ไม่ยอมกินยาต่อ” มายด์บอก

“งั้น เดี๋ยวลุงจะฉีดยาให้และจ่ายยาไว้ให้ใหม่ ยังไงก็ช่วยบังคับให้เธอกินยาจนหมดด้วย และควรให้เธอพักผ่อนมากๆ ในช่วงนี้ ไม่อย่างนั้นก็อาจจะกลับมาเป็นได้อีก” ลุงหมอบอก

“มันอันตรายมั้ยคับลุงหมอ โรคที่แคทเป็น” ปรินถาม

“จริงๆ จะว่าอันตรายมันก็ไม่เชิง แต่ถ้ามันเกิดเป็นตอนขับรถหรืออยู่ข้างนอกก็ไม่แน่ เพียงแค่ดูแลตัวเองอย่าอดนอน อย่าเครียดมากจนเกินไปเท่านั้น แต่ลุงว่าเจ้าตัวก็คงจะรู้วิธีดูแลตัวเองดีอยู่แล้วแต่ดื้อมากกว่า จริงมั้ยหนู”ลุงหมอบอกแล้วหันมาถามมายด์

“ก็ใช่ค่ะ แคทค่อนข้างจะดื้อ ไม่ค่อยจะห่วงตัวเอง อะไรๆ ก็มักจะบอกว่าไม่เป็นไรทุกทีค่ะ”

“งั้นลุงกลับก่อน มีอะไรก็โทรไปตามได้นะ กลับก่อนนะผอ.” ลุงหมอบอกแล้วหันไปบอกพ่อปราง

ลุงหมอกับพ่อปรางเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียนก็เลยคุ้นเคยกันและเป็นหมอประจำบ้านของปรางด้วย

“เออ ขอบใจมาก เดี๋ยวเดินไปส่ง ปรินดูแลหนูแคทด้วยนะ” พ่อปรางบอกปริน

ปรินพยักหน้า พอพ่อกับลุงหมอเดินออกไปแล้วปรินก็หันมาที่ปรางกับมายด์

“มีอะไรที่พวกเรายังปิดพี่อีกมั้ย?” ปรินถาม

ปรางกับมายด์มองหน้ากัน

“คือ ช่วงนี้แคทนอนน้อยค่ะ แต่แคทไม่ให้ปรางกับมายด์บอกพี่ปรินเพราะแคทกลัวว่าพี่ปรินจะยกเลิกสัญญาน่ะค่ะ แคทบอกว่าชอบที่ได้ทำงานนี้และอยากทำให้เสร็จก่อนที่มหาลัยจะเปิด” ปรางบอก

“แล้วเราก็ไม่ยอมบอกพี่ จริงๆ เลย” ปรินบ่น

“ถ้าปรางกับมายด์บอกพี่แล้วแคทรู้ ต่อไปแคทจะไม่ยอมบอกความจริงกับพวกเราแน่ๆ ค่ะ ขอโทษนะคะ ถ้ารู้ว่าจะเป็นอย่างนี้ก็คงจะบอกไปแล้วค่ะ” ปรางบอก

“แต่มายด์ว่า ไม่น่าจะเป็นเพราะที่อดนอนมาหลายวันอย่างเดียวหรอกค่ะ แต่น่าจะเกี่ยวกับเมื่อวานแคทนั่งทำงานในแม็คบุ๊คตั้งแต่เช้าจนเที่ยงคืนก็ยังไม่นอน พอมายด์ถามก็บอกว่าใกล้เสร็จแล้ว และให้มายด์นอนก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าแคทนอนตอนกี่โมงอ่ะค่ะ” มายด์บอก

“ลินดา บอกพี่ปรีชามาพบผมที่ห้องด้วย” ปรินโฟนอินบอกลินดา

“ค่ะ บอส คุณปรีชากับลูกทีมอยู่ที่หน้าห้องแล้วจะให้เข้าไปเลยมั้ยคะ”

“ให้เข้ามาเลย” ปรินบอก

“พี่ปรีชาคับ งานที่นำเสนอวันนี้ มันเสร็จเมื่อไรคับ” ปรินถาม เมื่อปรีชากับทีมเข้ามาในห้อง

“คืออย่างนี้คับ จริงๆ งานนี้ตอนแรกที่ทำกันมันเสร็จได้สองวันแล้วคับ” ปรีชาบอก

“แล้วทำไมเมื่อวานแคทถึงได้ทำงานถึงเที่ยงคืนล่ะคับ” ปรินถาม

“ต้องบอกตรงๆ นะคับว่าพวกผมก็ไม่รู้ว่าแคทเอางานกลับไปปรับเปลี่ยนอีกครั้ง มารู้ก็ตอนที่แคทส่งงานกลับมาให้พวกผมตอนตี3แต่พวกผมมาเปิดเห็นกันตอนเช้า แล้วก็มาถามแคท เธอบอกว่าที่เปลี่ยนเพราะมันน่าจะดีกว่าที่ทำไว้ทีแรกแต่ที่ไม่บอกพวกผมเพราะว่ามันกะทันหันเกินไปก็เลยทำเองทั้งหมด แล้วแคทเป็นยังไงบ้างคับจริงๆ มันก็เป็นความผิดของพวกผมด้วย” ปรีชาเล่าให้ทุกคนฟัง

“แคทแค่มีไข้แล้วก็อดนอนทำให้ความดันต่ำไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แล้วมันก็ไม่ใช่ความผิดของทุกคนด้วย แคทเป็นคนนิสัยอย่างนี้เองพวกพี่ๆไม่ต้องกังวลไปหรอกค่ะ” มายด์บอกกับปรีชา

“ใช่คับพี่ปรีชาที่ผมเรียกมาไม่ได้จะมาตำหนิใคร แค่อยากรู้ว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง ผมรู้ว่าทุกคนก็เป็นห่วงแคทด้วยกันทั้งนั้น” ปรินบอก

“ขอบคุณคับบอสที่เข้าใจ ถ้าแคทไม่ได้เป็นไรมากพวกผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคับ จะได้รีบส่งงานให้ทางสิงคโปร์ดูคับ” ปรีชาบอก

“คับ พี่ปรีชา” ปรินบอก

ปรีชากับลูกทีมจึงเดินออกไป

“งั้นกูกับเอก กลับไปทำงานก่อนนะ ปรางกับมายด์จะอยู่ดูแคทก่อนก็ได้นะ” ชยาบอกปริน

“ไม่เป็นไรปรางกับมายด์กลับไปทำงานกันก่อนก็ได้ เดี๋ยวพี่ดูแคทเอง ยังหลับอีกพักแหละลุงหมอให้ยานอนหลับไป” ปรินบอก

“งั้น ตอนเที่ยงปรางกับมายด์จะมาดูแคทอีกที ฝากพี่ปรินด้วยนะคะ” มายด์บอก

พอทุกคนออกไปหมดแล้ว ปรินก็เดินมานั่งมองแคทที่นอนหลับเพราะยาที่ลุงหมอให้ เขาจะทำยังไงกับเธอดี เขาจะเป็นบ้าให้ได้ตอนที่เห็นเธอล้มลงไป ถ้าเธอเป็นอะไรไปเขาจะทำยังไง เขาไม่อยากให้เธอทำงานนี้ต่ออีกแล้ว เขากลัวจะเป็นอย่างนี้อีก แต่ถ้าเขาทำแบบนั้นเธอก็จะโทษว่าเป็นเพราะตัวเองที่ทำให้เขาเสียงานเสียเงินค่าผิดสัญญา เขาควรทำไงดี

ปรินหยิบมือถือมาแล้วก็ตัดสินใจโทรหากวาง เขาต้องบอกให้กวางรู้

“ฮัลโล กวางยุ่งอยู่มั้ย พี่มีเรื่องจะบอก” .

. “ไม่ยุ่งคับ พี่ปรินมีอะไรคับ?” .แล้วปรินก็เล่าเรื่องให้กวางฟังทั้งหมด

“พี่ควรทำไงดีกวาง”

“พี่ปริน ใจเย็นๆ นะคับ พี่แคทเป็นอย่างนี้บ่อยๆ ตอนที่อยู่บ้าน พี่ปรินไม่ต้องกังวลเรื่องพ่อกับแม่หรอกเขารู้นิสัยพี่แคทดี เรื่องดื้อ ไม่ค่อยฟังใคร คิดแต่ว่าตัวเองไหวมันเป็นเรื่องปกติของพี่แคทเลย”

“แต่พี่กลัวว่าแคทจะเป็นอะไรมากกว่านี้ถ้าพี่ยังให้เขาทำงานนี้ต่อ สัญญามันตั้ง5ปีนะ นี่แค่งานแรกยังเป็นอย่างนี้แล้ว”

“เรื่องงาน พี่ปรินไม่ต้องยกเลิกสัญญาหรอกคับ ผมว่าตอนนี้ถ้าพี่แคทรู้สึกตัวขึ้นมาก็คงไม่ค่อยกล้าทำแบบนี้แล้วล่ะคับ พี่ปรินก็รู้ว่าพี่แคทไม่ค่อยอยากให้ใครเป็นห่วงแต่ตัวเองทำงานจนล้มลงไปต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ พี่แคทต้องรู้สึกผิดอยู่แล้วคับ แต่พี่ปรินต้องใจแข็งขู่ๆ หน่อยรับรองไม่กล้าแล้วล่ะคับ”

“จริงนะ กวางมั่นใจนะว่าถ้าพี่ขู่แล้วแคทจะไม่โกรธพี่”

“แน่ใจคับ มั่นใจได้ เอาอย่างนี้เดี๋ยวตอนบ่ายผมจะโทรหาพี่แคทจะได้ช่วยขู่ให้อีกทีคับ”

“ขอบใจมากเลยกวาง”

“คับพี่ปริน งั้นแค่นี้ก่อนนะคับ”

ปรินวางสาย  เขาจะลองทำแบบที่กวางบอก แต่ก็อดจะกลัวไม่ได้ นี่เขากลัวเธอตั้งแต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเลยเนี่ยนะ มันช่วยไม่ได้ก็เขารักเธอมากนี่นา

แคทรู้สึกตัวตอนใกล้จะเที่ยงแล้วเธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เห็นคือปรินที่นั่งมองมาที่เธอด้วยสายตาที่บอกว่าเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน

แคทรู้สึกผิดมากๆ เลยในตอนนี้ เธอไม่อยากให้เขารู้ว่าตัวเองอดนอนและทำงานมากเพราะเธอรับปากเขาไว้แล้วว่าจะไม่หักโหมจนเกินไป แต่นี่เธอเล่นล้มลงในห้องประชุม แล้วเขาจะไม่รู้ได้ยังไง ตอนนี้เธอคงทำให้ทุกคนรอบข้างต้องเป็นห่วงอีกแล้ว ยายแคทเอ้ย!!ยายแคทฝืนจนเป็นเรื่อง แล้วถ้าพี่ปรินยกเลิกสัญญาจริงๆ จะทำไงดีล่ะแคทค่อยๆ จะลุกขึ้นนั่ง

“ไม่ต้องลุกเลย นอนลงไปเดี๋ยวนี้! หรือเราอยากไปนอนโรงพยาบาล พี่จะได้พาไป” ปรินบอก  เขาขยับมานั่งใกล้ๆ เธอ

แคทจึงลงไปนอนต่อ ไม่พูดอะไรเพราะรู้ว่าตัวเองมีความผิดอยู่

“เราดื้อมากเลยนะ ให้ปรางกับมายด์ช่วยกันปิดพี่ ทำงานคนเดียวไม่บอกลูกทีม ไหนรับปากพี่ว่าจะไม่ทำงานมากเกินไปไง แล้วจะให้พี่ทำไงดี โทรไปยกเลิกสัญญาเลยดีมั้ย”

“พี่ปรินคะ แคทขอโทษค่ะ อย่ายกเลิกสัญญาเลยนะคะ ต่อไปแคทจะไม่ทำแบบนี้อีกค่ะ” แคทยกมือขอโทษเขา ปรินยังคงทำหน้าบึ้ง

“จะไว้ใจได้จริงๆ เหรอ พี่ว่าลับหลังเราก็ทำอีก แล้วรู้มั้ยว่าทำให้ทุกคนเป็นห่วงมากขนาดไหน”

“แคทขอโทษค่ะ แคทผิดไปแล้ว แคทไม่คิดว่าจะเป็นอะไรมากขนาดนี้”

“เราไม่เคยจะห่วงตัวเอง แล้วถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะบอกพ่อกับแม่เราว่ายังไง ตอนที่พี่เห็นเราล้มลงไป ถ้าพี่จับไว้ไม่ทันหัวเราฟาดพื้นไปจะทำยังไง รู้มั้ยว่าพี่เป็นห่วงเรามากแค่ไหน!”

“ขอโทษค่ะ แคทแค่ไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงก็เลยไม่ให้ปรางกับมายด์บอก แต่ไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้ พี่ปรินยกโทษให้แคทนะคะต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วจริงๆ นะคะ”

“พี่อุ้มเรามาจากห้องประชุม แล้วให้ลุงหมอมาตรวจ ลุงหมอบอกว่าเราเป็นโรคความดันต่ำ ห้ามอดนอน ห้ามเครียด แล้วก็ฉีดยากับจัดยาไว้ให้ ลุงหมอบอกว่ายาต้องกินให้หมด พี่นับยาทั้งหมดแล้วว่ามีกี่เม็ดพี่จะเก็บยาไว้เองแล้วจะเอาให้เรากินเองทุกวัน”

“ทำไมล่ะคะ!? แคทกินยาเองได้นะคะ จะได้ไม่ลำบากพี่ปรินด้วย”

“มายด์บอกว่าเราไม่ชอบกินยา เพราะฉะนั้นพี่จะเป็นคนดูแลเรื่องยาเอง ตกลงมั้ย”

“เอ่อ! ก็ได้ค่ะ แล้วเรื่องงานล่ะคะ”

“ถ้าแคทสัญญากับพี่ว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก พี่ก็จะไม่ยกเลิกสัญญา แต่ถ้าเมื่อไรเรามีอะไรปิดบังพี่อีก พี่จะยกเลิกสัญญาทันที เราจะว่าไง”

“แคทสัญญาค่ะว่าต่อไปนี้ จะไม่ทำอย่างนี้อีก และจะไม่ปิดบังอะไรพี่ปรินอีกค่ะ”

“สัญญาแล้วนะห้ามผิดคำ ไม่งั้นพี่จะไม่ยกโทษให้เราอีก”

“ค่ะพี่ปริน แคทไม่เคยผิดสัญญาค่ะ”

ปรินมองเธอแล้วยิ้ม เหมือนที่กวางบอกเลยว่าเธอรู้สึกผิดทำให้ยอมรับคำและไม่โกรธที่เขาขู่

“ดีแล้ว เรานอนต่อไปก่อน เดี๋ยวยายปรางกับมายด์ก็จะมาแล้ว ลุงหมอบอกว่าช่วงนี้ต้องพักมากๆ พี่สั่งอาหารแล้วรอทุกคนมาแล้วก็จะได้กินข้าวพร้อมกัน”

“แต่แคทต้องทำสรุปในที่ประชุมให้พี่ปรินเซ็นนะคะ จะได้เอาไปให้แต่ละแผนกทำต่อ”

“พี่ให้ลินดาเอาไปทำแทนแล้ว เรามีหน้าที่นอนห้ามดื้อ เข้าใจมั้ย?” ปรินมองทำท่าดุๆ

“ก็ได้ค่ะ นอนก็ได้ เลิกดุได้แล้วค่ะ” แคทว่าแล้วหลับตาลง

ปรินอมยิ้มเมื่อเห็นว่าเธอหลับตาแล้ว

ตอนเที่ยงปราง มายด์ ชยา กับเอกมาดูแคทที่ห้องปริน และก็กินข้าวพร้อมๆ กัน หลังกินข้าวกันแล้ว

“ยายแคทเธออย่าเป็นอย่างนี้บ่อยๆ นะ ชั้นตกใจแทบตาย จู่ๆ ก็ล้มลงไป” ปรางบอกพลางจับแขนแคท

“จ้า ต่อไปจะระวังไม่ทำให้เป็นห่วงอีกแล้ว” แคทบอกยิ้มๆ

“ไม่ใช่ปรางคนเดียวหรอกนะ ขนาดชั้นรู้มาก่อนแล้วว่าเธอเป็นความดันต่ำ แต่ก็ไม่เคยเห็นแคทล้มลงไปแบบนี้มาก่อนเลย คราวนี้ทำเอากลัวไปเลย” มายด์บอก

“ขอโทษจริงๆ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นมากขนาดนี้ ตอนแรกก็แค่ปวดหัวนิดๆ แล้วก็รู้สึกเหมือนจะมีไข้ก็เลยกินยาแก้ไข้ ไม่คิดว่าความดันมันจะเป็นขึ้นมาอีก” แคทบอก

“นี่ดีนะที่มาเป็นในห้องประชุม ถ้าเกิดเป็นข้างนอกจะทำยังไง?” ปรินบ่น

“ค่ะ ทราบแล้ว จะไม่ทำแล้ว ดุตลอดอ่ะ!” แคทบอก

“หนูแคท เป็นยังไงบ้างลูก ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาล”แม่ปรางเปิดประตูห้องเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน

“แม่ มาได้ไงคับ สวัสดีคับ/ค่ะ” ทุกคนหันไปทักแม่ของปราง

“หนูไม่เป็นไรมากหรอกค่ะแม่ แค่ความดันต่ำน่ะค่ะ” แคทตอบ

“แล้วทำไมถึงล้มลงไปได้ แม่บอกแล้วว่าไม่ต้องไปเซ็นสัญญานั่น แล้วก็ทำงานมากจนไม่ได้พัก” แม่ปรางบอก

“มันไม่ได้เกี่ยวกับงานหรอกค่ะ หนูเป็นโรคความดันต่ำอยู่แล้วค่ะแม่ ขอโทษนะคะที่ทำให้แม่เป็นห่วง” แคทบอกแล้วยกมือขอโทษ  แม่จับมือของแคท

“ไม่ใช่ความผิดของหนูแคทหรอกลูก ปรินดูแลน้องยังไงทำไมถึงได้ปล่อยให้ล้มลงไปได้”

“ไม่ใช่ความผิดของพี่ปรินหรอกค่ะ แคทไม่ระวังเองพี่ปรินเขาดูแลแคทดีมากๆ เลยค่ะแม่” แคทพูดแทนปริน  เธอคิดว่ากลายเป็นเรื่องใหญ่จนได้ เพราะเธอทำให้ปรินโดนตำหนิเขาจะโกรธเธอมั้ยเนี่ย เขาไม่รู้อะไรเลยแต่ต้องมาโดนว่าสาเหตุเพราะเธอคิดอะไรไม่รอบคอบเอง

“แล้วแม่รู้ได้ไงคะว่าแคทล้มในห้องประชุม” ปรางถาม

“แม่โทรมาหาพ่อ เรื่องที่สโมสรเขาจะจัดงานเลี้ยง พ่อเขาก็เลยบอกแม่”

“หนูไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ เลยทำให้แม่ต้องลำบากไปด้วยเลย” แคทบอก

“ไม่ลำบากหรอก แม่แค่มาเห็นว่าหนูไม่เป็นอะไรมากแม่ก็หายห่วง เอ่อ! ตาปรินเย็นนี้พาหนูแคทไปที่บ้านเราก่อนนะ ไปกันหมดนี่ล่ะ”

“คับ/ ค่ะ” ทุกคนพูด

“งั้นแม่กลับก่อนนะ ดูแลกันดีๆ ล่ะแล้วตอนเย็นเจอกัน”

“สวัสดีคับ/ค่ะ”

พอทุกคนกลับไปทำงานกันหมดแล้วแคทเดินออกไปยืนที่ริมระเบียงมองออกไปข้างหน้า ต่อไปนี้เธอจะทำอะไรต้องคิดให้มากกว่านี้ วันนี้เธอทำให้ทุกคนเป็นห่วงและวุ่นวายกันไปหมด ถ้าพ่อรู้มีหวังบ่นสามวันไม่เลิกแน่ๆ

ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของเธอดัง

“ว่าไงกวาง ทำไมวันนี้ถึงโทรหาเจ๊ได้ล่ะ”

“พี่แคทค่อยดีแล้วหรือไง เห็นพี่ปรินโทรมาบอกว่าล้มในห้องประชุม”

“หา! พี่ปรินโทรไปบอกเหรอ”

“ก็ใช่น่ะสิ พี่ปรินเขาเป็นห่วงพี่มากเลยนะ เขาบอกว่าเขาอยากจะยกเลิกสัญญาแต่ก็กลัวว่าพี่จะโทษตัวเอง จะให้ทำต่อก็กลัวว่าพี่จะเป็นอย่างนี้อีก เขาไม่รู้จะทำยังไงเลยโทรมาหาผม”

“เจ๊ยอมรับว่าผิดเองล่ะ เจ๊ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่อง”

“ผมก็เลยบอกว่าผมจะโทรมาคุยกับพี่ให้ พี่ก็อย่าทำให้ใครเป็นห่วงมากนักสิคับ แต่ก่อนก็พ่อแม่และผม แต่ตอนนี้ต้องเพิ่มคนรอบข้างอีกมากนะ โดยเฉพาะพี่ปรินเป็นห่วงจนจะบ้าแล้วมั้ง”

“เจ๊รู้ ต่อไปจะระวัง การที่เจ๊ไม่บอกกลัวว่าจะทำให้เขาเป็นห่วง กลับกลายเป็นว่าทำให้เป็นห่วงมากกว่าเก่า แถมทำให้พี่ปรินโดนแม่เขาว่าด้วย ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือป่าว”

“คงไม่หรอก พี่ปรินเป็นคนมีเหตุผล แล้วจะให้บอกพ่อมั้ย 555”

“พอเลย ขืนบอกพรุ่งนี้คงมาแน่ๆ ไป ทำงานได้แล้ว เอาไว้ค่อยโทรคุยกันใหม่”

“คับพี่ ดูแลตัวเองดีๆ นะผมเป็นห่วง พี่ก็รู้ใช่มั้ย”

“รู้จ้าขอบใจนะ บาย” แคทวางสายแล้วก็ยังยืนคิดในสิ่งที่กวางบอก

////////////////////////

มาต่อแล้วนะคะ...อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ

อยากอ่านคอมเม้นบ้างอ่ะ...ช่วยมาติชมกันหน่อยนะ...รักรีดทุกคนค่ะ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***