คนที่ไม่อยากเจอ

เมื่อมาถึงที่โต๊ะกินข้าว พวกผู้ใหญ่นั่งกันที่โต๊ะแล้ว มีแค่ชัยที่ยังยืนอยู่

“ยายแคทมาแล้ว นี่ตาชัยพอรู้ว่าหนูมาก็ขอตามลุงมาด้วย ไม่ได้เจอกันนานแล้วนี่” ลุงธนาพูด

แคทหันไปมองชัยแล้วยกมือไหว้แต่เธอไม่พูด แล้วพวกที่เหลือก็ทักทายลุงธนากับชัย

“มานั่งกินข้าวกันเลย หิวกันแล้วมั้ง” พ่อปรางบอก

ทุกคนจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว กวางกับมายด์นั่งประกบข้างแคท ส่วนปริน กวางบอกให้เขานั่งตรงข้ามกับแคทชัยจึงนั่งลงข้างๆ ปริน

แคทยังทำหน้าตาเฉยๆ เหมือนเดิม เธอมองปรินที่นั่งข้างหน้า ปรินมองเธอแบบเป็นห่วงแคทมองออกจึงยิ้มมุมปากให้เขา เธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วงเธอมากจนหมดสนุก

ปรินเมื่อเขาเห็นแคทยิ้มมุมปาก เขาก็รู้สึกดีขึ้นนิดๆ เธอคงรู้ว่าเขาเป็นห่วง แน่ล่ะสิก็เธออ่านสีหน้าคนได้แต่เขาสิมองเธอไม่ออกเลย

ป้าอิ่มกับน้าอุ้มเอาอาหารมาวางแล้วตักข้าวให้ทุกคน แต่พอถึงจานของแคท

“ขอแค่ครึ่งทัพพีนะคะน้าอุ้ม พอดีแคท

กินขนมที่ไปซื้อมาเลยไม่ค่อยหิวค่ะ”

แคทบอก

ปรินกับมายด์มองหน้าแคททันที เพราะตอนที่นั่งกันหน้าทีวีมีแคทแค่คนเดียวที่ไม่ได้กินขนมที่ซื้อมาเลย

แคทตักกับข้าวกินตามปกติ จนข้าวใกล้จะหมดจาน ปรินจึงตักกุ้งชุบแป้งทอดใส่จานให้เธอ แคทมองหน้าปรินแต่ก็ยอมกิน อีกสักพักปรินก็แกะกุ้งเผาแล้วเอามาใส่จานเธออีก แคทก็กินโดยไม่พูด การกระทำของปรินอยู่ในสายตาพ่อกับแม่แคทตลอดเพราะพ่อกับแม่ก็เป็นห่วงเธอเหมือนกัน แต่พอเห็นปรินคอยดูแลอยู่จึงค่อยๆ เบาใจ

กวางเองก็เหมือนกันเขาคอยแอบมองสีหน้าแคทอยู่ตลอดส่วนมายด์ ปราง ชยากับเอกเห็นก็พากันมองหน้าแล้วก็ยิ้มให้กันเอง

ถึงแม้ว่าข้าวในจานของแคทจะหมดแล้วแต่ปรินก็ยังคงตักกับข้าวโดยเลือกที่เป็นกุ้งมาใส่จานให้แคทอยู่เรื่อยๆ

ชัยมองอย่างไม่ค่อยพอใจเพราะเขาเองก็มองออกว่าปรินชอบแคท และถ้าเขามองไม่ผิดแคทก็น่าจะมีใจเหมือนกัน แต่เขาไม่มีวันยอมแพ้แน่ๆ เขาเจอเธอก่อนเธอต้องเป็นของเขาเท่านั้น เมื่อคิดอย่างนั้นพอแคทกินอาหารที่ปรินตักมาให้ใกล้จะหมดจาน ชัยก็เลยตักกับข้าวมาใส่จานให้แคทบ้าง

แคทเงยหน้ามองชัยด้วยดวงตาเย็นเฉียบแล้วเธอก็รวบช้อนเพื่อเป็นการบอกว่าเธออิ่มแล้ว ชัยไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้

ปรินเห็นว่าแคทรวบช้อนแล้วหลังจากที่ชัยตักอาหารให้ เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะเธอกินไปไม่มากเลย

กวางมองแคทแต่มือยังคงจับมือแคทที่วางอยู่บนตัก แคทบีบมือกวางเพื่อจะบอกว่าไม่เป็นอะไร กวางพยักหน้าบอกปรินเพราะเขารู้ว่าปรินเป็นห่วงแคท

พอกินข้าวกันเสร็จแล้วสาวๆ หนุ่มๆ ทั้งหมดก็ทยอยกันเดินออกมาที่โต๊ะข้างหน้าบ้านพัก

แคทเดินออกมาคนแรก ชัยรีบเดินตามมาดักหน้าแคท

“แคทจะหลบหน้าพี่เหรอ” ชัยถาม

“ไม่ได้หลบค่ะ ถ้าหลบพี่ชัยคงไม่ได้เห็น” แคทบอกเสียงเรียบๆ

“แล้วทำไมแคทไม่พูดกับพี่เลยล่ะ” ชัยถาม

“ไม่มีอะไรจะพูดนี่คะ ที่ควรพูด ก็พูดไปหมดแล้ว” แคทพูดไม่มองหน้าเขา

“แต่พี่มี” ชัยบอก

“ก็พูดมาสิคะ ฟังอยู่” แคทพูด

“ทำไมจะไปเรียนที่กรุงเทพฯ ไม่เห็นบอกพี่เลย จะไปก็ไม่บอก” ชัยถาม

“ทำไมต้องบอกล่ะคะ ไม่เห็นมีความจำเป็น” แคทถอนใจ

“แต่พี่ชอบแคทนะ ทำไมแคทไม่ให้โอกาสพี่บ้าง” ชัยตัดพ้อ

“แคทเคยบอกพี่ชัยไปแล้วนะคะว่า แคทไม่มีวันชอบพี่ชัย ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ส่วนโอกาสพี่ชัยไม่เคยมีตั้งแต่แรกแล้วค่ะ”

แคทมองหน้าชัยตรงๆ

“พี่จะไม่มีวันปล่อยแคทไปแน่ๆ แคทต้องเป็นของพี่เท่านั้น” ชัยเริ่มเสียงดัง

“งั้นเราก็ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วค่ะ แคทขอตัวก่อน”

แคทหันหลังจะเดินขึ้นบนบ้านแต่ชัยคว้ามือเธอไว้

“พี่ไม่ให้ไป” ชัยบอก

แคทหันมามองมือที่ชัยจับแล้วเงยไปมองหน้าเขาด้วยสายตาที่เย็นยิ่งกว่าตอนที่เขาตักกับข้าวให้เธออีก

ปริน กวาง และคนอื่นๆ ยกเว้นพวกผู้ใหญ่ต่างเห็นกันทุกคน ปรินจะเดินเข้าไปแต่ถูกกวางห้ามไว้ กวางบอกให้ปรินดูไปก่อน

“ปล่อยมือค่ะ” แคทบอกเสียงเย็นจัด

“พี่ไม่ปล่อยเรายังคุยกันไม่จบ” ชัยบอก

“จบแล้วค่ะ จบไปนานแล้วด้วย ถ้าพี่ชัยไม่ปล่อยมือแคท นับแต่นี้ไปแม้แต่พี่ชาย พี่ชัยก็จะไม่ได้เป็น” แคทพูด

สีหน้าของเธอเย็นเฉียบแต่ดวงตาที่เธอมองชัยน่ากลัวกว่ามาก

ชัยรู้ว่าเธอทำจริงแน่ๆ เขาจึงปล่อยมือเธอ แคทหันหลังเดินขึ้นบ้านไปทันที ทุกคนที่มองอยู่พากันถอนหายใจไปตามๆ กัน

เมื่อทุกคนข้างล่างต่างแยกย้ายกันกลับบ้านไปหมดแล้ว โดยลุงธนากับชัยกลับไปก่อน

หลังจากที่ลุงธนากับชัยกลับไปแล้ว พ่อแม่แคทกับพ่อแม่ปรางก็คุยกันเรื่องของแคทและชัย โดยมีมายด์ ปราง กวาง ปริน ชยา กับเอกเข้าไปร่วมพูดคุยด้วย ที่ต้องคุยกันเพราะว่าพ่อกับแม่ปรางเห็นว่าแคทแปลกไปจึงได้ถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อทุกคนรู้เรื่องกันหมดแล้วพ่อแม่แคทและกวางก็กลับบ้าน

พ่อกับแม่ปรางแยกไปเข้านอน ปราง มายด์ ชยากับเอกนั่งดูทีวีกันต่อ ส่วนปรินถือจานผลไม้แล้วเดินไปหาแคทที่นั่งอยู่ที่ระเบียงบ้าน ในเวลาอย่างนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเธอเพราะไม่รู้ว่าเธอจะมีอารมณ์แบบไหนอยู่

ปรินวางจานผลไม้ลงข้างหน้าแคท

“กินผลไม้อีกหน่อยนะ กินข้าวไปนิดเดียวเอง” ปรินบอก

แคทเงยหน้ามองปริน

“ข้าวน่ะน้อยค่ะ แต่กับนี่กินมากไปมั้งคะ” แคทยิ้ม

“ยิ้มได้แล้วเหรอเรา” ปรินรู้สึกดีเมื่อเห็นแคทยิ้ม

“ก็ยิ้มให้ตลอดนะคะ แล้วก็ขอบคุณมากค่ะสำหรับวันนี้” แคทบอก

“เรื่องอะไรล่ะ พี่ไม่ได้ทำอะไรเลย”

ปรินงงๆ

“ก็ทุกเรื่องนั่นแหละค่ะ ตั้งแต่หน้าเซเว่น โต๊ะกินข้าว หน้าบ้านพักและก็จานนี้ด้วย” แคทบอก

เธอมองปริน

“หน้าบ้านพัก พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ปรินแย้ง

“ก็ถ้ากวางไม่ห้ามก็คงทำ ใช่มั้ยคะ” แคทขำ

“เห็นด้วยเหรอ” ปรินถาม

“เห็นค่ะ ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง แคทไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ และแคทก็แยกแยะได้ไม่พาลไปทั่วหรอก” แคทบอก

“พี่ไม่ได้กลัวเราพาลแต่กลัวตาเรามากกว่า มองเหมือนจะฆ่าใครได้งั้นแหละ” ปรินพูด

“มันก็ใช้กับคนบางคนที่พูดไม่เข้าใจแค่นั้นค่ะ” แคทบอก เสียงนิ่งๆ

“ดีแล้วที่เราไม่ได้คิดมากอะไร” ปรินบอก

“แคทจะเก็บมาคิดก็เฉพาะเรื่องของคนที่แคทแคร์เท่านั้นค่ะ ส่วนเรื่องนอกเหนือจากนั้นแคทไม่เก็บมาใส่ใจหรอก” แคทพูดจริงๆ

“แล้วที่เก็บมาคิดมีเรื่องของพี่บ้างมั้ย”

ปรินถาม

“เรื่องพี่ปรินก็ไม่มีอะไรนี่คะ พี่ปรินก็มีงานทำ สาวๆ ก็มีมาให้เลือกมากมาย ฐานะก็ดีคงไม่ต้องให้แคทเก็บมาคิดมั้งคะ”

แคทรู้ว่าปรินหมายถึงอะไร เธอก็แค่แกล้งเขาเท่านั้น

ปรินมองหน้าแคทแต่เธอมองไปทางอื่น

“ก็เรื่องที่พี่จีบเรา เก็บไปคิดบ้างหรือยังว่าจะผ่านมั้ยคับ” ปรินยิ้ม

“คงต้องดูไปอีกนานค่ะ ถ้ารอไม่ไหวก็ยกเลิกได้นะคะ” แคทบอก

“นานแค่ไหนพี่ก็รอได้ แต่ไม่มีวันยกเลิก” ปรินบอก

แคทได้แต่อมยิ้ม

วันนี้ตกลงว่าจะพาพ่อแม่ปรางไปเที่ยวที่บ้านพ่อแม่มายด์กัน

มายด์โทรบอกพ่อกับแม่ก่อนเพราะกลัวว่าจะไม่เจอกัน

เมื่อมาถึงบ้านมายด์พ่อแม่มายด์ออกมาต้อนรับและทักทายกัน แล้วก็พากันไปเดินดูสวน

พ่อมายด์เป็นเกษตรอำเภอจึงดูแลสวนแบบชีวภาพ ไม่เน้นเคมี หลังจากพากันเดินดูสวนแล้ว ก็พากันมานั่งกินข้าวที่หน้าบ้านของมายด์ ผู้ใหญ่ก็นั่งพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้กันไป

พ่อแม่มายด์ขอบคุณพ่อแม่ปรางที่ช่วยดูแลมายด์เป็นอย่างดี แม่ปรางก็บอกว่ารักมายด์เหมือนลูกสาวคนหนึ่ง

พอบ่ายก็พากันกลับมาบ้านพักที่น้ำตก หลังจากกินข้าวเย็นแล้วแคทก็ออกมานั่งอ่านหนังสือที่ระเบียงเหมือนเคย ส่วนคนอื่นนั่งคุยกันที่หน้าทีวี

แคทวางหนังสือไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปยืนที่ริมระเบียง สายตามองไปในความมืดข้างหน้า

เธอกำลังคิดเรื่องของชัย เพราะว่าชัยรู้แล้วว่าเธอกลับมาอยู่บ้านในช่วงที่มหาลัยปิดเทอมเขาจะต้องมาวุ่นวายอีกแน่ๆ เธอกำลังหาทางออกที่ดีแต่ยังไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะไม่กระทบกระทั่งกับเขา

“คิดอะไรอยู่”

มีเสียงดังมาจากข้างหลัง

แคทสะดุ้งแล้วหันกลับมาอย่างเร็วทำให้ตัวเธอชนเข้ากับคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง จนตัวเธอเซไปข้างหลัง

ปรินนั่นเอง เขาเห็นว่าเธอเซจึงยื่นแขนออกไปดึงตัวเธอเข้ามา ตัวเธอจึงเข้ามาอยู่ในออ้มแขนของเขา

ปรินก้มลงมองหน้าแคทที่เงยหน้ามองเขาทำหน้าตกใจนิดๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีระเรื่อเพราะเธอโดนเขากอดอยู่ ปรินอมยิ้มแล้วปล่อยเธอออกจากออ้มแขน

“ใจลอยอะไรล่ะเรา ถึงไม่ได้ยินเสียงพี่เดินมา” ปรินถาม

“ไม่ได้ใจลอยค่ะ แค่ใช้ความคิดอยู่”แคทบอก เธอก้มหน้าเขินๆ

“เป็นคนคิดมากนะเรา ปล่อยๆ ไปบ้างก็ได้” ปรินพูด

“ค่ะ จะพยายาม แล้วพี่ปรินมีอะไรหรือป่าวคะ” แคทถาม

“พี่เอานมมาให้ ดื่มซะ” แคทมองไปที่โต๊ะเห็นแก้วนมวางอยู่ เขาใส่ใจเธอตลอดเวลาเลย

“ขอบคุณค่ะ” แคทยิ้ม

“พรุ่งนี้ไปบ้านแคทใช่มั้ย” ปรินถาม

“ใช่ค่ะ” แคทหยิบแก้วนมมาดื่มแล้วพูด

“พี่อยากเห็นสวนดอกไม้ที่บ้านแคท มายด์บอกว่าสวยและเราเป็นคนทำเองหมดเลย” ปรินบอก

“ไม่สวยเท่าที่บ้านพี่ปรินหรอกค่ะ แค่สวนหย่อมรอบบ้านอ่ะ” แคทพูด

“ไปถึงก็จะรู้เองว่าสวยหรือป่าว แต่พี่ว่าน่าจะสวยเหมือนคนทำนะ” ปรินพูดแล้วมองหน้าแคท

แคทเกือบสำลักนมที่ดื่มอยู่ เธอจึงส่ายหัวนิดๆ แล้วเดินถือหนังสือกับแก้วนมเข้าไปข้างใน เธอไม่คิดว่าเขาจะชมตรงๆ แบบนั้น เธอเขินมากจึงต้องเดินหนีเขา

ปรินมองตามหลังแคทแล้วยิ้มแบบพอใจเพราะเขารู้ว่าเธออาย

วันรุ่งขึ้นทุกคนไปถึงบ้านแคทแต่เช้าเพราะแม่แคทบอกให้มากินข้าวเช้าที่นี่ เมื่อรถเลี้ยวเข้าหน้าบ้านแคทก็เห็นสวนดอกไม้ที่กำลังบานแข่งกันหลากหลายสี

บ้านแคทอยู่เกือบติดเขา มีสวนแต่ไม่มากทางหลังบ้าน ตรงข้ามหน้าบ้านมีเนินเขา ข้างบ้านฝั่งหนึ่งติดคลองมีบันไดเดินลงไปที่ศาลาที่สร้างยื่นไปในคลอง อีกข้างมีสวนดอกไม้เหมือนหน้าบ้าน

พอรถจอดทุกคนพากันลงจากรถ พ่อแม่แคทเดินออกมารับ

“สวนสวยมากเลยค่ะ ดอกไม้เยอะมากๆ ดูแล้วสดชื่นจริงๆ” แม่ปรางเอ่ยชม

“ก็ฝีมือยายแคทนั่นแหละค่ะ ลงมือปลูกเอง ตกแต่งเองใครก็ห้ามยุ่ง” แม่แคทบอกยิ้มๆ แม่กับพ่อปรางยิ้ม

“หนูแคทเก่งนะ ตกแต่งสวนเป็นด้วย” พ่อปรางหันมาชมแคท

“ไม่หรอกค่ะ ก็ทำไปตามความชอบ”แคทบอก

“ที่นี่เงียบสงบดีนะคับ เหมาะกับการพักผ่อน เอาไว้ผมคงต้องขอมาพักผ่อนที่นี่บ้างแล้ว” พ่อปรางหันไปพูดกับพ่อแคท

“ถ้าไม่รังเกียจว่ามันคับแคบไปหน่อยก็มาได้ตลอดเลยคับ” พ่อแคทพูด

“ไม่คับแคบหรอกคับ กำลังดีคนแก่อย่างเราๆ อยู่ในที่แบบนี้จะดีกว่านะแม่” พ่อปรางหันไปถามแม่ปราง

“ใช่ค่ะ เอาไว้คงต้องมารบกวนแม่แคทบ่อยๆ แล้ว” แม่ปรางบอก

“ยินดีค่ะ เข้าไปกินข้าวเช้ากันก่อนนะคะ แล้วค่อยไปเดินดูอะไรๆ ทีหลัง” แม่แคทบอกแล้วเดินนำเข้าบ้าน

บ้านแคทเป็นบ้านสองชั้นข้างล่างเป็นปูนข้างบนเป็นไม้ ข้างล่างแบ่งเป็นห้องรับแขก ห้องกินข้าว ครัว ส่วนห้องนอนจะอยู่ชั้นบน ด้านข้างฝั่งสวนมีที่นั่งเล่นและรับแขกได้

เมื่อกินข้าวแล้วพ่อแม่แคทก็พาพ่อแม่ปรางเดินเข้าไปในสวนผลไม้ที่เป็นสวนผสม มีผลไม้ปลูกอยู่รวมๆ กันหลายชนิด พ่อแคทบอกว่าเขาเน้นปลูกไว้กินเองถ้ามีมากถึงจะขาย

ส่วนสาวๆ หนุ่มๆ ก็พากันเดินดูสวนดอกไม้รอบๆ บ้าน ทุกคนชอบดอกไม้กันมาก

“พี่บอกแล้วว่าสวยเหมือนคนปลูก” ปรินกระซิบบอกแคท

แคทเดินหนีไปหาปราง มายด์ ชยาและเอก

“แคทพาเพื่อนกับพี่ๆ เขาลงไปนั่งเล่นที่ศาลาสิลูก พ่อเขาตกแต่งใหม่แล้วนะ มีกล้วยไม้ที่หนูชอบด้วย” แม่แคทบอก

“ค่ะแม่ พ่อกับแม่ลงไปด้วยมั้ยคะ” แคทหันไปถามพ่อกับแม่ปราง

“ไม่ล่ะลูก เดี๋ยวพ่อกับแม่นั่งคุยกันข้างบ้านดีกว่า” แม่ปรางบอก

ที่ศาลาริมน้ำ พ่อทำที่นั่งไว้โดยรอบแบบมีผนักพิง ตรงกลางมีโต๊ะวางของ ตามชายคาของศาลามีกล้วยไม้แขวนอยู่โดยรอบ ที่พื้นศาลาปูกระเบื้องสะอาดมาก ตรงกลางคลองมีดอกบัวที่กำลังบานอยู่

แคทบอกว่าทีแรกตรงนี้เป็นศาลาไม้เธอชอบลงมานั่งอ่านหนังสือบ่อยๆ พอเธอไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ พ่อก็เลยปรับปรุงให้มันแข็งแรงมากขึ้น

ป้าอิ่มกับน้าอุ้มยกขนมกับผลไม้ลงมาให้ทุกคน

แคทเห็นเพื่อนๆ กับพี่ๆ นั่งเล่นนอนเล่นคุยกัน เธอจึงเดินเลี่ยงไปด้านข้างศาลาที่มีทางเดินไปทางหน้าบ้าน เธอตั้งใจว่าจะเดินขึ้นไปบนเนินเขาที่อยู่หน้าบ้าน เธอชอบเดินขึ้นไปที่ยอดเขาไปนั่งชมวิวที่มองไปได้ไกลสุดสายตา ซึ่งเป็นที่โปรดของเธอ

แคทไม่ชวนทุกคนไปเพราะเธอกลัวว่าจะเดินกันไม่ไหว แต่เธอเดินจนชินแล้ว แคทเดินขึ้นเขาไปได้สักพัก

“จะไปไหน ทำไมไม่บอก”

มีเสียงพูดมาจากข้างหลัง แคทหันกลับไป เธอเห็นปรินกำลังเดินมาใกล้จะถึงเธอแล้ว

“พี่ปริน ตามมาทำไมคะ ทำไมไม่นั่งอยู่กับพวกปรางที่ศาลา แคทจะเดินขึ้นไปเที่ยวบนยอดเขาอ่ะค่ะ” แคทบอก

“แล้วทำไมเรามาคนเดียว มันอันตรายถ้ามีใครมาทำอะไรจะทำยังไง” ปรินเดินมาถึงที่แคทยืนอยู่

“ไม่มีใครทำอะไรหรอกค่ะ แคทเดินขึ้นมาบ่อยๆ เวลาอยู่บ้าน”

“แล้วทำไมไม่ชวนพวกนั้นมาด้วยล่ะจะได้มาเดินเที่ยวด้วยกัน”

“มันไกลค่ะ พี่ชยากับพี่เอกอาจจะไหวแต่ปรางกับมายด์ไม่ไหวแน่ๆ”

“งั้นพี่ไปด้วย”

“พี่ปรินจะไหวเหรอคะ มันอีกไกลนะคะ”

“ต้องไหวสิคับ พี่ไม่ปล่อยเราไปคนเดียวแน่ๆ”

“ตามใจค่ะ แต่ถ้าไม่ไหวบอกนะคะจะได้กลับ” แคทยิ้ม

ทั้งสองคนเดินกันมาเรื่อยๆ

“ไหวมั้ยคะ”

“พี่เป็นผู้ชายนะคับ แค่นี้ทำไมจะไม่ไหว เราต่างหากทำไมชอบทำในสิ่งที่ผู้หญิงเขาไม่ทำกัน”

“แคทก็แค่ทำในสิ่งที่อยากทำ ไม่ได้คิดแบ่งว่านี่เป็นสิ่งที่ผู้ชายทำ นี่เป็นสิ่งที่ผู้หญิงทำ”

“เรานี่คิดไม่ค่อยเหมือนใครเลยนะ”

“อีกอย่างแคทไม่อยากให้พ่อเป็นห่วงแค่เพราะแคทเป็นผู้หญิง”

“คนเป็นพ่อแม่ไม่ว่าลูกจะเป็นหญิงหรือชายก็ห่วงทั้งนั้นแหละ เราอ่ะคิดมาก”

“ไม่จริงหรอกค่ะ พ่อไม่เห็นจะห่วงกวางมากเหมือนแคทเลย กวางจะทำอะไรเรียนอะไร หรือจะไปไหนพ่อไม่เคยห้าม แต่กับแคทนะทั้งบ่นทั้งห้ามอ่ะ” แคทบอก

ปรินขำกับคำพูดของแคท

“แล้วเราชอบทำอะไรล่ะ พ่อถึงห้าม”

“แคทชอบเล่นยูโด เทควันโด มวยไทย ยิงปืน ยิงธนูพ่อก็ห้ามหมด อยากเรียนสถาปัตฯ ก็ห้ามอีก”

“แต่เราก็แอบไปเรียนไม่ใช่เหรอที่พ่อห้ามน่ะ พี่รู้นะ”

“แหม! ก็ไม่เห็นเสียหายเลยนี่คะ”

“ดื้อน่ะสิ เราน่ะ”

“พ่อบอกว่า ถ้าทำตัวเหมือนผู้ชายใครจะกล้ามาจีบ แคทไม่เห็นจะสนใจเลย ดีซะอีกแคทจะได้อยู่กับพ่อตลอดไป”

“พี่ไม่ยอมให้เราอยู่กับพ่อตลอดไปหรอกนะ บอกไว้ก่อน”

“เหรอคะ จะคอยดูค่ะ ถึงแล้วค่ะข้างหน้านี่ล่ะ” แคทพูดแล้ววิ่งไปข้างหน้า

แคทไปยืนเกาะรั้วไม้ที่สร้างไว้กันคนตก ปรินยิ้มตามหลังเธอแล้วเดินไปยืนข้างๆ

“วิวที่นี่สวยนะ มองไปได้ไกลเลย”

“ใช่ค่ะ แคทชอบมายืนที่นี่ มาดูวิวแล้วสบายใจดีค่ะ”

“มีเรื่องทุกข์ใจมากนักหรือไง ถึงต้องหาที่พักใจ”

“โตมาจนป่านนี้แล้วก็ต้องมีบ้างแหละค่ะ หรือพี่ปรินไม่เคยมีเรื่องทุกข์ใจเลยคะ”

“แต่ก่อนอ่ะไม่มี แต่ตอนนี้มีแล้วล่ะ”

“มีเรื่องอะไรคะ แคทพอจะช่วยได้บ้างมั้ยคะ” แคทถาม

ปรินหันกลับมามองคนข้างๆ

“แคทช่วยพี่ได้แน่นอน แค่ตกลงเป็นแฟนพี่ ความทุกข์ของพี่ก็หมดไปแล้วล่ะ”

“ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกค่ะ” แคทพูดไม่มองปริน

ปรินเห็นหูของเธอแดง แก้มก็เหมือนจะแดง แต่ปรินไม่เห็นหน้าทั้งหมดเพราะเธอหันหลบเขา

“พี่แคท พี่ปรินนึกแล้วว่าต้องอยู่ที่นี่”

มีเสียงตะโกนมาจากทางเดิน แคทกับปรินหันไปมอง

“กวาง กลับมาแล้วเหรอ พ่อบอกว่าเราไปบริษัท” แคทถาม

“ถึงได้สักพักแล้วคับ ลงไปที่ศาลาแต่ไม่เห็นก็เลยเดินมานี่แหละคับ” กวางบอก

“พี่ปรินเก่งนะคับ เดินมาถึงนี่ได้”

“ก็ตามพี่สาวกวางมานั่นแหละ ไม่อยากให้เขามาคนเดียว” ปรินบอก

“พี่แคทชอบหนีมาที่นี่บ่อยๆ คับ แรกๆ ไม่มีใครรู้ พ่อหาพี่แคทไม่เจอเกือบต้องไปแจ้งตำรวจอยู่แล้ว ดีที่ตอนนั้นพี่แคทลงไปเสียก่อน” กวางหันไปบอกปริน

“ก็เราเป็นแบบนี้จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไง” ปรินหันไปว่าแคท

“ส่วนใหญ่พี่แคทจะขึ้นมาเวลามีเรื่องไม่สบายใจ หรือมีเรื่องที่ต้องตัดสินใจน่ะคับ” กวางพูด

“แล้วผมว่าตอนนี้ความไม่สบายใจน่าจะมาเยือนพี่อีกแล้วล่ะ พี่แคท”กวางพูดต่อ

“มีอะไรเหรอ” แคทถาม

“ตอนที่ผมเดินขึ้นมา ผมเห็นพี่ชัยขับรถมาพร้อมกับลุงธนาน่ะสิ” กวางบอก

แคททำหน้าเฉยๆ

“ก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับพี่นะ”

“พี่แคท ตอนนี้พี่ชัยรู้แล้วว่ามหาลัยปิด แล้วพี่ก็กลับมาอยู่บ้านผมว่าเขาต้องมาวุ่นวายกับพี่อีกแน่ๆ”

แคทเงียบ เธอก็คิดเรื่องนี้เหมือนกันแต่ยังหาทางออกไม่ได้ กวางมองหน้าแคท

“ให้พี่ช่วยมั้ย” ปรินพูดหลังจากที่ฟังมาได้สักพัก

แคทกับกวางมองหน้าปริน

“อย่าลำบากเลยค่ะ เดี๋ยวแคทจัดการเอง”

“แล้วเราจะทำยังไง คิดไว้หรือยัง” ปรินถามมองหน้าแคท

เขารู้ว่าเธอเกรงใจไม่อยากให้เขาต้องมากังวลกับเรื่องของเธอแต่เขาก็เป็นห่วงเธอและก็หวงด้วยเมื่อรู้ว่าชัยจะมาอยู่ใกล้ชิดเธอ

“แต่ผมว่าให้พี่ปรินช่วยก็ดีนะ ถ้าพี่แคทยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงอ่ะ” กวางเห็นด้วยกับปริน

แคทหันมามองกวางกับปริน

“พี่จะขอพ่อไปอยู่กับเราที่สิงคโปร์ ช่วงมหาลัยปิด พ่อให้ไปแน่ๆ” แคทบอก

“ก็ดีนะ ผมจะได้มีเพื่อน”

“ใช่ แล้วพี่ก็จะได้ภาษาเพิ่มขึ้นด้วย”

ปรินเงียบ เขาไม่มีวันยอมให้เธอไปอยู่ไกลแน่ๆ เขาต้องหาเวลาปรึกษากับพ่อแม่ของเขาก่อนแล้วรีบไปคุยกับพ่อแคทก่อนที่เธอจะขอไปสิงคโปร์

เมื่อลงมาจากบนเขา แคท กวางและปรินเดินเลี่ยงมาที่ศาลาท่าน้ำ ทุกคนคุยกันสนุกสนาน แม่แคทให้ป้าอิ่มมาเรียกให้ขึ้นไปกินข้าวที่บนบ้าน

แคทเลยบอกป้าอิ่มให้บอกกับแม่ว่าพวกเธออยากจะนั่งกินข้างล่าง

สักพักป้าอิ่มกับน้าอุ้มก็ยกอาหารลงมาให้ที่ศาลา แคทรีบขอโทษที่ทำให้ต้องลำบาก แต่ป้าอิ่มกับน้าอุ้มต่างก็บอกว่าไม่เป็นไร พอกินข้าวกันอิ่มแล้วก็นั่งคุยกันต่อ

ชัยเดินลงมาที่ศาลา

“แคท พี่ขอคุยด้วยหน่อยคับ” แคทหันไปมองแล้วเดินไปที่ชัย

“มีอะไรคะ”

“แคทจะมาอยู่บ้านใช่มั้ยช่วงปิดเทอม”

“ค่ะ”

“งั้นพี่ขอมาหานะ”

แคทมองเขาด้วยสายตาเย็นชา

“พี่ชัยไม่ทำงานเหรอคะ”

“ก็เวลาที่พี่ว่างไงคับ”

แคทไม่ตอบ

“ตกลงตามนั้นนะ วันนี้พี่กลับก่อนเอาไว้พี่จะมาหาใหม่”

ชัยพูดเองเออเองแล้วเขาก็เดินกลับไปบนบ้าน แคทเดินกลับมาที่ศาลา สักพักรถของชัยก็ขับออกไป

แคทนั่งมองดอกบัวในคลองไม่พูดกับใคร เธอไม่อยากทิ้งพ่อกับแม่ไปไกลถึงสิงคโปร์หรอก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีทางอื่นอีกแล้ว กวางและทุกคนมองแคทแต่ไม่มีใครพูดอะไร เพราะรู้ว่าเธอกำลังใช้ความคิด

ปรินเห็นท่าทางของแคทแล้วเขาก็ชวนกวางเดินขึ้นไปบนบ้านทันที

ตอนบ่ายทุกคนพากันเดินขึ้นไปบนบ้าน พ่อแม่ของปรางกับแคทนั่งคุยกันอยู่ที่ข้างบ้านโดยที่มีปรินกับกวางนั่งอยู่ด้วย ทุกคนเดินเข้าไป แคทเดินไปนั่งข้างๆ พ่อ

“พี่ปรินมาอยู่นี่เองปรางก็ว่าหายไปไหน” ปรางว่าแล้วเดินไปนั่งข้างแม่

“หนูแคท ช่วงปิดเทอมหนูกลับมาอยู่บ้านเฉยๆ ใช่มั้ยลูก” พ่อปรินถาม

“ค่ะ พ่อ” แคทตอบ

“พ่อคุยกับพ่อแม่หนูแคทว่าจะชวนหนูแคทกับหนูมายด์ไปฝึกงานที่บริษัทพ่อ เป็นเพื่อนยายปราง หนูจะว่ายังไงล่ะ” พ่อปรางถาม

“ใช่ลูก ยายปรางจะได้ยอมไปฝึกงานถ้าพวกหนูไปด้วย แม่ละเหนื่อยจะพูดแล้ว” แม่ปรางช่วยพูด

แคทหันไปมองหน้าพ่อกับแม่

“แล้วแต่เราเลย พ่อกับแม่ไม่ขัดหรอก” พ่อแคทบอก

“จะไม่เป็นไรเหรอคะ พวกหนูเพิ่งจะเรียนปีแรกเองนะคะ” แคทบอก

“ไม่มีปัญหา พ่อจะให้พวกหนูไปเป็นเลขาส่วนตัวให้ตาปริน ตาชยา กับตาเอก ก็ไม่ได้มีอะไรมากแค่เช็คตารางงานในแต่ละวันว่าต้องไปทำอะไรที่ไหนบ้างแค่นั้น” พ่อปรินบอก

แคทหันไปมองมายด์

“มายด์ว่าไง” แคทถามมายด์

“เราแล้วแต่แคทเลย ถ้าแคทไปเราก็ไปด้วย” มายด์บอก

“พ่อโทรไปคุยกับพ่อแม่มายด์ให้แล้ว เค้าไม่ได้ว่าอะไร” พ่อแคทบอก

“แล้วแคทล่ะลูก จะไปทำมั้ย พ่อก็ว่าดีนะเพราะถ้าเรากลับมาอยู่บ้านก็ไม่เคยอยู่หรอกบ้าน ตะลอนไปทั่วทุกบ้านเหมือนสังคมสงเคราะห์เลย”พ่อเอามือลูบผมแคทแล้วขำ

“พ่ออ่ะ! ก็อยู่บ้านเข้าสวนพ่อก็ไม่ให้เข้า แคทก็เลยไปเข้าสวนข้างนอกไงคะ”แคทบอก

ทุกคนพากันขำ

“แล้วตกลงเอาไง พ่อเขารอคำตอบอยู่” พ่อแคทถาม

“ตกลงค่ะ ถ้ามั่นใจว่าพวกหนูจะไม่ไปสร้างปัญหาให้” แคทบอก

พ่อปรินยิ้มแล้วพยักหน้า

“ตาปริน ลูกโทรไปบอกลินดาให้เตรียมโต๊ะทำงานให้น้องๆ ด้วยนะ” พ่อปรินบอก

“คับพ่อ” ปรินรับคำแล้วหันไปยิ้มกับกวาง

ปรินดีใจมากที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาต้องการ การที่เขามาคุยกับพ่อแม่เขาและพ่อแม่แคทตรงๆ ถึงปัญหาที่แคทกังวล ทำให้เขาได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีจากทุกคน เพราะต่างก็เป็นห่วงแคทอยู่แล้ว เมื่อเขาเสนอเรื่องฝึกงานที่บริษัททุกคนจึงเห็นด้วย พ่อแคทบอกว่าจะต้องทำให้น่าเชื่อถือเพราะถ้าแคทรู้ว่าเป็นการทำเพื่อเธอคนเดียวคงไม่ยอมแน่ๆ

“แล้วจะให้ไปทำเมื่อไรคะพ่อ” ปรางถาม

“ก็กลับจากที่นี่ ก็ไปทำกันได้เลย” พ่อปรางบอก

“งั้นแคทกับมายด์ก็กลับไปพร้อมปรางเลยนะ จะได้ไปหาเสื้อผ้าใส่ทำงานด้วย” ปรางหันไปพูดกับแคทและมายด์

“ใช่ จะได้มีเวลาเตรียมตัวจะได้ไม่ขายหน้าเขา” พ่อแคทพูดยิ้มๆ

“ส่วนมายด์ก็ไปพร้อมกับทุกคนเลยพ่อบอกกับพ่อแม่หนูแล้ว” พ่อแคทบอกมายด์

“ค่ะพ่อ ขอบคุณค่ะ” มายด์หันไปบอกพ่อแคท

“แล้วกวางต้องกลับสิงคโปร์เมื่อไรลูก” แม่ปรางถาม

“อีก2วันคับแม่” กวางตอบ

“แล้วแม่กับพ่อจะกลับกรุงเทพฯ วันไหนคับ” กวางถาม

“น่าจะเป็นวันมะรืนนะ พรุ่งนี้ว่าจะให้หนุ่มๆ สาวๆ เขาไปหาซื้อของฝากกันก่อน แล้วตอนเย็นแม่จะทำบาร์บีคิวกัน กวางก็ไปด้วยสิลูก” แม่ปรางบอก

“คับ งั้นพรุ่งนี้เย็นผมจะเข้าไป” กวางรับปาก

ค่ำวันนั้นแคทนั่งอยู่ที่ระเบียงอ่านหนังสือเหมือนเดิม เธอได้ยินเสียงคนเดิน แล้วก็มีจานผลไม้กับน้ำส้มมาวางตรงหน้า แคทเงยหน้ามอง

“ขอบคุณค่ะ แคทจะอ้วนก็เพราะพี่ปรินนี่แหละค่ะ” แคทบอก

“กินไปเถอะ ไม่อ้วนหรอกผอมจะแย่แล้วเราน่ะ” ปรินพูด

แคทยิ้มวางหนังสือลง

“เรื่องฝึกงานที่บริษัทเป็นความคิดพี่ปรินใช่มั้ยคะ” แคทพูด

ปรินมองหน้าแคท เขาไม่คิดว่าเธอจะรู้

“ทำไมเราคิดอย่างนั้นล่ะ” ปรินถาม

“ทุกอย่างมันบังเอิญจนเกินไป แล้วทุกคนก็โกหกไม่เก่งค่ะ มองตาก็รู้แล้ว”

“แล้วทำไมเราไม่โวยวายล่ะ พ่อเรายังบอกว่าถ้าเรารู้ต้องไม่ยอมแน่ๆ”

“เพราะแคทรู้ว่าทุกคนทำไปเพราะเป็นห่วง อีกอย่างถ้าให้เลือกไปอยู่ที่สิงคโปร์กับทำงานที่กรุงเทพฯ แคทเลือกอย่างหลังค่ะ แคทห่วงพ่อกับแม่ไม่อยากทิ้งท่านไปไกล”

“นึกว่าห่วงพี่ซะอีก อุตส่าห์ดีใจ”

“เข้าข้างตัวเองมากไปค่ะ” แคทพูดยิ้มๆ เธอรู้ว่าเขาแซวเล่น

“แคทต้องขอบคุณพี่ปรินนะคะ ที่หาทางออกให้ แล้วพี่ปรินไม่กลัวว่าพวกแคทจะสร้างความยุ่งยากเหรอคะ ปรางน่ะไม่เท่าไรหรอกค่ะยังไงก็เป็นลูกสาวเจ้าของบริษัท แต่แคทกับมายด์เป็นคนนอกพนักงานคนอื่นๆ จะมองไม่ดีนะคะ”

“แคทก็บอกไปสิว่าเป็นแฟนลูกชายเจ้าของบริษัท รับรองว่าไม่มีใครพูดอะไรแน่ๆ” ปรินพูดยิ้มๆ

“อย่าพูดเล่นสิคะ แคทจริงจังนะ”

“พี่ก็จริงจังนะ จริงจังมากด้วย”

“ไม่อยากเป็นหรอกค่ะแฟนลูกชายเจ้าของบริษัทน่ะ”

“ทำไมล่ะคับ พูดอย่างนี้พี่คิดมากนะ”

“พอเลยค่ะ เลิกพูดเล่นได้แล้ว แคทกังวลจริงๆ นะคะ”

“ไม่ต้องกังวลหรอก พี่จัดการเอง แคทกับมายด์ทำงานได้อย่างสบายใจเลย”ปรินพูดด้วยท่าทางจริงจัง

“ก็ได้ค่ะ แคทจะทำงานให้ดีที่สุด”

“พี่รู้อยู่แล้วล่ะ” ปรินคิดในใจ

วันต่อมาแคทพาเพื่อนกับพี่ๆ ไปซื้อของฝากที่บ้านเพ ระหว่างที่กำลังเลือกซื้อของฝากอยู่ที่ร้านๆ หนึ่ง แคทถอยหลังมาชนกับคนที่เดินมา

“ขอโทษค่ะ” แคทบอกโดยที่ยังไม่ได้มองหน้าคนที่เดินมาชน

“ไม่เป็นไรคับ” ผู้ชายคนนั้นบอก

แคทเงยหน้าขึ้นไปมอง พอเห็นคนที่เธอชนแล้วจึงทำหน้าเรียบเฉย

“แคทใช่มั้ย” ชายคนนั้นถาม

“พี่เอก!!” มายด์พูด

มายด์หันมาเมื่อได้ยินชายคนนั้นเรียกชื่อแคท เธอรีบเดินมายืนข้างแคททันที แต่แคททำเหมือนมองไม่เห็นชายคนนั้น

“สวัสดีค่ะพี่นิด สบายดีนะคะ” แคทหันไปถามผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ชายที่เธอชน

“สวัสดีจ้าแคท มายด์ด้วย พี่สบายดี” นิดบอก เธอทักทายมายด์ด้วย

“สวัสดีค่ะพี่นิด มาเที่ยวหรือคะ” มายด์ถาม

“ใช่จ้า แล้วแคทกับมายด์ล่ะ พี่ได้ข่าวว่าไปเรียนที่กรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอ” นิดถาม

“ค่ะ มายด์กับแคทไปเรียนที่กรุงเทพฯ พอดีมหาลัยปิดเลยกลับมาเที่ยวบ้านค่ะ” มายด์บอก

“งั้นแคทกับมายด์ขอตัวก่อนนะคะพี่นิด พอดีมีเพื่อนมาด้วยค่ะ” แคทบอกแล้วมองไปที่ปรางกับพี่ๆ ที่ยืนมองอยู่

“จ้า เที่ยวให้สนุกนะ” นิดบอกยิ้มๆ

“เช่นกันค่ะ” แคทบอกแล้วหันหลังกลับมาทางที่ปรางกับพี่ๆ ยืนอยู่

“เดี๋ยว!! แคท” เอกเรียกแล้วเอามือจับมือของแคท

แคทยืนเฉยไม่ได้หันกลับไปมอง แต่สีหน้าเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยสายตาเย็นชาและน่ากลัว เธอกำมือข้างที่เอกไม่ได้จับไว้แน่นแล้วหลับตาลง

“พี่เอกคะ มายด์ว่าพี่ปล่อยมือแคทดีกว่า ถ้าพี่ไม่อยากเป็นเหมือนประตูบานนั้น” มายด์รีบบอก

เอกหน้าเปลี่ยนสีทันทีที่มายด์พูดจบ เขาปล่อยมือของแคททันที

แคทลืมตาขึ้นเมื่อเอกปล่อยมือของเธอ ส่วนมือที่กำอยู่ก็ค่อยๆ คลายออกแล้วก็เดินตรงมาที่ปราง ปริน ชยากับเอกยืนมองอยู่สีหน้าเธอเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติแล้ว

“ไปกันต่อเถอะค่ะ” แคทบอก

เธอเดินนำไปข้างหน้า มายด์กับปรางเดินคู่กันตามมา และปริน ชยากับเอกเดินตามหลัง

“ใครอ่ะมายด์!? ทำไมแคทถึงทำท่าทางไม่ชอบเขาขนาดนั้น” ปรางกระซิบถามมายด์

“ถามเราตรงๆ ก็ได้ยายปราง เราไม่กัดเธอหรอก” แคทหันมาบอกยิ้มๆ

“ถามได้จริงเหรอ เธออารมณ์ปกติแล้วใช่มั้ย!” ปรางถามแบบกล้าๆ กลัวๆ

“แล้วอารมณ์ชั้นไม่ปกติตอนไหนจ๊ะ” แคทถามยิ้มๆ

“ก็เมื่อกี้ไง แต่ช่างมันเถอะ ตกลงว่าเขาเป็นใครทำไมแคทต้องไม่ชอบเขาขนาดนั้น” ปรางถาม

ปริน ชยากับเอกก็อยากรู้เหมือนกันจึงหยุดเดินแล้วยืนฟังที่สาวๆ คุยกัน

“เขาเป็นคนที่สอนให้รู้ว่า คำว่าชอบที่ออกจากปากผู้ชายไม่ได้หมายความว่ามันจะออกมาจากใจ แล้วชั้นไม่ได้ไม่ชอบเขาแต่ ชั้นเกลียดเขามากต่างหาก”แคทบอก

“ถึงขนาดเกลียดเลยเหรอ แค่เธอไม่ชอบก็ว่าแย่แล้วนะ นี่เกลียดเลยแสดงว่าต้องมีอะไรแน่ๆ” ปรางพูด

“อยากรู้อีกแล้วล่ะสิ ปรางอ่ะ” มายด์แซว

“ก็ใช่น่ะสิ ก็แคทไม่ใช่คนที่จะเกลียดใครง่ายๆ เสียที่ไหน เล่ามาให้ฟังเลยนะ” ปรางกอดแขนออ้นมายด์

มายด์มองหน้าแคทยิ้มๆ แคทส่ายหัว

“เธอจะอยากรู้ไปทำไม เรื่องมันนานมาแล้วไม่มีอะไรให้น่าจำหรอก” แคทบอก

“แต่แคทก็ยังจำนี่นา” ปรางบอก

“ตามใจ งั้นก็ให้มายด์เล่าแล้วกัน เราไม่อยากพูดถึง” แคทบอกหน้าตาเรียบเฉย

“เอาแบบละเอียดเลยนะมายด์ ห้ามขาด” ปรางกำชับ

“เล่าให้ละเอียดไปเลยมายด์ เผื่อว่าคนแถวนี้จะเปลี่ยนใจเมื่อได้รู้แล้วอ่ะ”แคทบอกแล้วมองหน้าปริน

“งั้นไปนั่งที่ร้านกาแฟตรงนั้นดีกว่านะ เรื่องมันยาวน่ะ” มายด์บอกยิ้มๆ

มายด์ ปราง แคท ปริน ชยากับเอกพากันเดินไปที่ร้านขายกาแฟที่อยู่ตรงข้าม

“เอาล่ะ ทีนี้ตั้งใจฟังกันดีๆ นะคะ” มายด์บอก

“ตั้งใจฟังอยู่แล้วล่ะคับ” เอกแซว

“แคทมาเรียนที่นี่ตอนม.4แล้วมาเป็นดาวของโรงเรียน พี่เอกก็มาบอกชอบแคท ตอนนั้นแคทไม่ได้ตกลงหรือปฏิเสธ แล้วพี่เอกก็ตามจีบแคททุกวันจนทุกคนรู้กันทั้งระดับว่าพี่เอกมาจีบดาวของโรงเรียน หลังจากพี่เอกมาจีบแคทได้หนึ่งเดือนก็พอดีมายด์กับแคทต้องมาทำบอร์ดที่ห้องกับเพื่อนๆ ในวันเสาร์ หลังจากทำบอร์ดเสร็จแล้วแคทก็ชวนมายด์ไปหาพี่เอกที่หอพักข้างๆ โรงเรียน มายด์ก็นึกว่าแคทชอบพี่เอกจึงอยากจะไปหา ก็เลยไปเป็นเพื่อน พอไปถึงที่หอแคทก็เคาะประตูห้องของพี่เอก แต่คนที่มาเปิดประตูคือพี่นิด ผู้หญิงที่ยืนข้างๆ พี่เอกเมื่อกี้แหละ พี่นิดใส่ชุดนอนมาเปิดประตู พอเห็นว่าเป็นแคท พี่นิดก็เหมือนจะตกใจ สักพักพี่เอกก็ถามว่าใครมาแล้วก็เดินออกมาโดยนุ่งผ้าเช็ดตัวแค่ผืนเดียว พอพี่เอกเห็นแคทก็ตกใจมากเรียกชื่อแคทเสียงดังเลย แล้วหลังจากนั้นมายด์ให้ปรางกับพี่ๆ ทายว่าแคททำยังไง” มายด์ถาม

“ถ้าเป็นปรางนะร้องไห้แล้วคงวิ่งหนีไปเลยแหละ” ปรางพูด

“พี่ก็คิดอย่างนั้นนะ” ชยาบอก

“พี่ก็ด้วย” เอกพูด

“แต่พี่ว่าไม่” ปรินพูด

ทุกคนหันไปมองหน้าปรินทันทีรวมถึงแคทด้วย

“ทำไมวะ!!?” ชยาถาม

“ไม่รู้สิ แต่พี่ว่าไม่” ปรินพูดแล้วมองแคทที่นั่งอยู่ข้างหน้า

“พี่ปรินพูดถูกค่ะ แคทไม่ร้องไห้แต่กำมือข้างขวาแล้วต่อยไปที่ประตูห้องพี่เอกทีเดียว ประตูห้องทะลุเลยหลังจากนั้นแคทก็ยิ้ม ยักไหล่แล้วก็เดินออกไปเลย” มายด์เล่า

“เดี๋ยวนะ ประตูทะลุเลยเหรอ พี่ไม่อยากจะเชื่อ” เอกบอก

“ประตูทำมาจากไม้อัดค่ะ มันไม่ได้หนามากมายอะไร” แคทบอก

“นั่นแหละ ขนาดพี่เป็นผู้ชายยังไม่คิดว่าจะต่อยทะลุได้เลย ทำไมโหดขนาดนี้ล่ะ” ชยาพูดแล้วมองแคท

“แคทเรียนทั้งคาราเต้และยูโดค่ะ แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก” มายด์บอก

“แคทไม่เสียใจเหรอที่ไปเจอแบบนั้นเข้าอ่ะ” ปรางถาม

“ไม่หรอก เราไม่ได้ชอบเขาสักหน่อย ที่ต่อยเพราะไม่อยากให้เขามายุ่งกับเราอีก ที่จริงเรารู้อยู่แล้วว่าเขาอยู่กับพี่นิดที่ไปก็เพราะอยากจะรู้ความจริงเท่านั้น”แคทบอก

“เราไม่ได้ชอบเขาแล้วทำไมถึงได้เกลียดเขาล่ะ” ปรินถาม

“ก็ถ้าพี่เอกจะยอมจบแค่นั้น แคทก็คงไม่เกลียดหรอกค่ะ แต่นี่พอหลังจากนั้นพี่เอกก็ยังมาตามตื้อแคทแล้วโยนความผิดให้พี่นิด หาว่าพี่นิดมาหาเอง และเขาก็ไม่ได้ชอบพี่นิด แคทโมโหมากเกือบจะต่อยพี่เอกหลายครั้งดีที่มายด์ห้ามไว้ได้ทุกครั้ง” มายด์บอก

“เรามีเหตุผลอะไรถึงได้เกลียดเขาอย่างนั้นล่ะ” ปรินถามแคท

“แคทไม่ชอบผู้ชายที่เห็นผู้หญิงเป็นของตาย เป็นของเล่นไม่ให้เกียรติแถมยังดูถูก เขาทำเพราะเห็นว่าพี่นิดเป็นแบบนั้น แคทก็เลยเกลียด และทำให้เขารู้ว่าไม่เคยมีเขาอยู่ในสายตาแคทเลย ไม่ว่ามันจะนานแค่ไหนก็ตาม”แคทบอกน้ำเสียงราบเรียบดวงตาไร้ความรู้สึก

“แสดงว่าแผลเป็นที่นิ้วกลางนั่น เกิดจากที่ชกประตูสินะ” ปรินพูดแล้วมองนิ้วของแคท

“ใช่ค่ะ พี่ปรินรู้ได้ยังไงคะ” มายด์ถาม

“พี่เห็นแคทลูบมันตลอดเลย ตอนที่มายด์เล่าเรื่องให้ฟังน่ะ” ปรินตอบ

“มันคอยเตือนสติแคทได้ดีค่ะ เวลาที่มีคนมาบอกว่าชอบ” แคทบอก

“ตกลงว่าตอนนั้นแคทไม่ได้ชอบเขาเลยใช่มั้ย” ปรางถาม

“ใช่ เราสืบเรื่องของเขาตั้งแต่วันที่เขามาบอกชอบแล้ว และก็รู้ทุกอย่างแต่ที่ไปเพราะอยากเห็นกับตาแค่นั้นเอง” แคทพูด

"เดี๋ยวแคท!!...เมื่อกี้นับได้เท่าไหร่อ่ะ!"มายด์ถาม

"นับได้50จ้า"แคทบอก

"ไม่จริงอ่ะ..เรารีบแล้วนะยังนับได้ตั้ง50เลยเหรอ...แคทต้องโกงแน่ๆ "มายด์บอก

แคทยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

"นับอะไรกันเหรอ"เอกถาม

"ก็เมื่อไหร่ที่แคทกำมือแล้วหลับตา...แคทจะนับ1-100ในใจเพื่อสงบสติอารมณ์ก่อนที่จะต่อยใคร..ช่วงนั้นมายด์ก็จะพยายามทำให้คนที่แคทไม่พอใจจากไปหรือหยุดทำในสิ่งที่แคทไม่ชอบก่อนที่แคทจะนับถึง100ค่ะ...แต่นี่มายด์ว่าพี่เอกก็ปล่อยมือแคทเร็วแล้วแต่แคทบอกนับได้ถึง50อ่ะ แคทต้องโกงแน่ๆ "มายด์บอก

"เราไม่ได้โกงนะ...เราแค่นับเร็วไปหน่อย"แคทยิ้ม

"แคทอยากจะต่อยพี่เอกให้ได้จริงๆ ใช่มั้ย"มายด์ถาม

"นิดหน่อยอ่ะ...เห็นแล้วคันมือเฉยๆ "แคทบอก

"แล้วตอนนี้หายคันมือหรือยังล่ะคับ..ถ้ายังพี่จะไปเดินไกลๆ แคทเลย"ชยาถาม

"ใช่..พี่ก็ด้วย"เอกบอก

"พี่ชยากับพี่เอกไม่ต้องกลัวยายแคทหรอกค่ะ..ยายแคทไม่เคยใส่อารมณ์กับคนรอบข้างแม้ว่าเพิ่งจะอารมณ์เสียไปก็ตาม"มายด์บอก

"ใช่ค่ะ..แคทมีเหตุผลเสมอ"ปรางบอก

“เอาล่ะค่ะจบเรื่องแล้ว มีใครจะเปลี่ยนใจตอนนี้มั้ยคะ ยังทันนะ” แคทพูดยิ้มๆ

“ต่อให้ร้ายหรือโหดมากกว่านี้พี่ก็ไม่เปลี่ยนใจหรอก” ปรินมองแคทตรงๆ

ปราง มายด์ ชยากับเอกพากันยิ้ม

“กลับกันดีกว่าค่ะ เดี๋ยวจะได้ไปช่วยป้าอิ่มกับน้าอุ้มทำบาร์บีคิวด้วย” แคทรีบลุกขึ้น เธอหน้าเริ่มจะแดงกับคำพูดของปริน

ทุกคนจึงลุกขึ้นแล้วพากันเดินกลับไปที่รถ