เปลี่ยน

ตอนสายของวันต่อมา

ที่ชายทะเลแคทพาทุกคนมานั่งที่ร้านอาหารติดทะเล ปรางดีใจเพราะไม่ได้มาทะเลนานแล้ว พ่อกับแม่ของปรางบอกว่าอากาศที่นี่ดีกว่าทะเลแถวกรุงเทพฯ

เมื่อได้ที่นั่งในร้านแล้วก็พากันสั่งอาหาร โดยเน้นอาหารทะเล

ปรินสั่งอาหารที่เป็นกุ้งมามากจนแคทมองหน้า

“พี่ปรินชอบทานกุ้งเหรอคะ เห็นสั่งมาแต่กุ้ง” แคทถาม ปรินมองหน้าแคท

“พี่สั่งมาให้เราต่างหาก” ปรินยิ้ม

ทำเอาแคททำหน้าไม่ถูกส่วนคนอื่นเอาแต่ยิ้มให้กัน หลังจากกินกันไป คุยกันไปได้สักพักปรางก็หันมาชวนแคท

“แคท ไปเล่นน้ำกัน” ปรางบอก

มายด์รีบหันมาสะกิดปราง แคทหน้าหม่นลงนิดๆ

“แคท ปรางขอโทษนะ” ปรางรีบหันมาพูดกับแคท

“ไม่เป็นไร “แคทยิ้มให้กับปราง

“หนูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” แคทหันไปบอกพ่อกับแม่ปราง

“ไปด้วย” ปรางบอกแล้วเดินไปกับแคท

” หนูแคทว่ายน้ำไม่เป็นเหรอหนูมายด์” แม่ปรางถาม

“แคทว่ายน้ำเป็นค่ะ แคทเคยเป็นนักกีฬาว่ายน้ำของโรงเรียนด้วย” มายด์ตอบ

“แล้วเกิดอะไรขึ้น ทำไมชวนไปว่ายน้ำแล้วปรางต้องขอโทษแคทด้วย” ปรินถามบ้าง มายด์ถอนหายใจเบา

“ตอนที่มีการเก็บตัวก่อนการแข่งขัน อาจารย์ก็พามาเก็บตัวที่ทะเล แล้วก็มีการแข่งว่ายน้ำทะเลเป็นคู่ๆ โดยมีอาจารย์มาคอยดูอยู่ ก็แข่งกันไปหลายคู่จนมาถึงคู่ของแคท  แคทว่ายนำมาตลอดจนถึงเส้นชัยแต่ปรากฎว่าคู่แข่งของแคทหายไป ทุกคนต่างพากันว่ายน้ำหาแต่ไม่เจอต้องตามกู้ภัยและตำรวจน้ำมาช่วยหา ในที่สุดก็เจอแต่เสียชีวิตแล้ว แคทเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นเพราะเธอ แคทคิดว่าถ้าเธอไม่คิดจะเอาชนะและหันไปมองเพื่อนบ้าง เพื่อนก็คงจะไม่ตาย ตอนช่วงงานศพเพื่อนแคทไม่พูดกับใครเลย ไม่ว่าจะมีใครปลอบยังไงก็ตามหลังจากนั้นแคทก็ไปลาออกจากการเป็นนักกีฬาว่ายน้ำ แล้วก็ไม่ยอมเล่นอะไรที่เกี่ยวกับน้ำอีกเลย” มายด์เล่าทุกคนที่ฟังก็พากันถอนหายใจ

“หนูแคทนี่เจอแต่เรื่องแบบนึ้ตลอดเลยนะ แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของหนูแคทเสียหน่อย” แม่พูด พ่อพยักหน้าเห็นด้วย

“แคทกลัวน้ำเหรอ!?” ปรินถาม

“ไม่ได้กลัวค่ะ เพียงแต่เลี่ยงที่จะเล่นหรือว่ายน้ำมากกว่า” มายด์บอก

ปรินมองไปที่แคทที่กำลังเดินกลับมาพร้อมกับปราง เธอก็เป็นแบบนี้ทุกทีไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับใคร ถ้ามีตัวเองเข้าไปเกี่ยวข้องด้วยก็จะเอาแต่โทษตัวเองอย่างเดียว

พอปรางกับแคทเดินมาถึงที่โต๊ะ มายด์ ชยา เอกก็ชวนไปเล่นน้ำทะเลปรางตบบ่าแคทแล้วก็ลงไปเล่นน้ำกับทุกคน

“เราไม่เล่นน้ำ งั้นไปเดินเล่นเป็นเพื่อนพี่หน่อยนะ” ปรินยิ้มแล้วชวนแคท

“ไปเป็นเพื่อนพี่เขาเถอะ แม่กับพ่อขอนั่งอยู่นี่ล่ะ” แม่บอก

แคทจึงลุกขึ้นแล้วก็เดินไปที่ชายหาด เดินไปได้สักพักก็มีหมวกปีกกว้างใบหนึ่งมาวางบนหัวเธอ

“แดดแรงนะ เดี๋ยวจะไม่สบาย” ปรินพูด เขาเดินไปซื้อหมวกมาให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” แคทยิ้ม แล้วทั้งสองคนก็เดินไปตามชายหาด

“เรามาทะเลบ่อยมั้ย” ปรินถาม

“ไม่บ่อยค่ะ แคทไม่ชอบทะเล” แคทตอบ

“ทำไมล่ะ” ปรินถามอีก

“กลัวดำ” แคทพูด ปรินหันมามองแคท

“มิน่า เราถึงได้ขาวเพราะไม่ยอมมาทะเลนี่เอง” ปรินพูด

“พูดเล่นค่ะ เอาจริงเหรอ” แคทขำ

“เห็นเรายิ้มได้ พี่ก็สบายใจ” ปรินบอก

แคทมองปริน เธอรู้ว่าเขาห่วงและอยากให้เธอยิ้ม

“พี่ปริน ไม่ต้องเป็นกังวลมากนักหรอกค่ะ แคทไม่ได้เป็นอะไร” แคทบอก

“พี่ชอบเรา พี่ก็ต้องเป็นห่วงเราสิ อย่ามาห้ามพี่เลย” ปรินพูดตรงๆ

แคทเขินหน้าแดง บทจะตรงก็พูดซะตรงเชียว!!

“เวลาเราเขินแล้วน่ารักนะ สงสัยต้องทำให้เขินบ่อยๆ” ปรินพูดต่อ

แคทก็เลยยิ่งอาย เธอรีบเดินไปข้างหน้าอย่างเร็ว  ปรินยิ้มแล้วเดินตามเธอไป

ตอนบ่ายทุกคนกลับมาถึงบ้านพัก พ่อกับแม่แคทมารออยู่ที่บ้านพักแล้ว และมีแขกมาเพิ่มด้วย กวางนั่นเอง

ดังนั้นเมื่อแคทเห็นจึงเข้าไปกอดกวาง แม่กับพ่อปรางมองงงๆ เพราะไม่เคยรู้จักกวางมาก่อน ปรางเลยบอกให้รู้ว่าเป็นน้องชายของแคทแต่ไปอยู่ที่สิงคโปร์ กวางกลับมาทำธุระ เลยกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่

กวางรู้อยู่แล้วว่าแคทพาคนที่บ้านปรินมาเที่ยวเพราะปรินโทรไปบอกเขา ปรินกับกวางโทรคุยกันบ่อยโดยที่แคทไม่รู้

พรุ่งนี้แคทว่าจะพาปราง ปริน ชยากับเอกขึ้นไปบนน้ำตกเลยชวนกวางด้วย แต่กวางบอกว่าเขาต้องไปบริษัทย่อยที่ตัวเมืองระยอง แต่เขาจะกลับมาที่นี่ในตอนเย็นๆ

วันรุ่งขึ้นหลังกินข้าวเช้าแล้วแคทก็พาปราง มายด์ ปริน ชยาและเอกเดินขึ้นไปที่น้ำตก

แคทพาเดินขึ้นไปจนเกือบถึงชั้นสูงสุด การเดินทางค่อนข้างลำบากแต่หนุ่มๆ ก็ช่วยกันดูแลสาวๆ จนไปถึงผากล้วยไม้

หลังจากนั่งพักกันจนหายเหนื่อยก็พากันเดินลงมาเล่นน้ำชั้นข้างล่าง ทุกคนต่างก็ลงเล่นน้ำรวมทั้งปรินด้วย เหลือแต่แคทนั่งอยู่บนโขดหินเอาเท้าแช่น้ำเล่นๆ

สักพักปรินก็เดินเข้ามาหาแคทแล้วบอกให้เธอช่วยดึงเขาขึ้นไปนั่งบนโขดหินด้วย โดยปรินยื่นมือมาให้ แคทจึงยืนขึ้นแล้วเอามือไปจับมือปรินเพื่อดึงเขาขึ้น แต่กลายเป็นว่าปรินออกแรงดึงเธอลงมาในน้ำ

ตูม! เสียงแคทร่วงลงมาในน้ำตามแรงดึงของปริน

“พี่ปริน!! แกล้งกันนี่คะ” แคทว่า

“ก็พี่อยากเล่นน้ำกับเรา ถ้าไม่ทำอย่างนี้เราก็ไม่ลงมาน่ะสิ” ปรินยิ้ม

“อยากเล่นเหรอคะ นี่! นี่!” แคทว่าแล้วก็เอามือกวักน้ำใส่

“เอางี้เหรอ!! ได้!” ปรินว่าแล้วก็กวักน้ำใส่แคท

หลังจากนั้นก็เลยเล่นน้ำกันสนุกสนาน โดยมีปราง มายด์ ชยากับเอกมองตามแล้วก็ขำที่เล่นกันเหมือนเด็กๆ

“อ้าว! ยายแคทเล่นน้ำกับเขาด้วยเหรอลูก” แม่แคทถามเมื่อเห็นทุกคนๆ เดินกลับมาจากน้ำตก

“ก็ พี่ปรินแกล้งดึงลงน้ำค่ะ” แคทฟ้อง ส่วนคนอื่นพากันอมยิ้ม

“ดีแล้วล่ะ พ่อก็อยากให้หนูสนุกกับเพื่อนๆ พี่ๆ นะ” พ่อแคทบอก

“ตาปรินไปแกล้งน้องได้ยังไง ถ้าน้องตกใจไปจะทำไง” แม่ปรางหันไปดุปรินด้วยสีหน้าจริงจัง

“ขอโทษคับแม่” ปรินก้มหน้าพูด

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูไม่ได้ตกใจอะไร ก็สนุกดีค่ะไม่ได้เล่นน้ำมานานมากแล้ว"แคทรีบบอกเมื่อเห็นว่าแม่ปรางดูจะโกรธจริงๆ

“พากันไปอาบน้ำแล้วลงมากินข้าวกันนะ” พ่อปรางบอก

“คับ/ค่ะ” แล้วก็พากันเดินขึ้นไปอาบน้ำ

“แม่ปรางไม่ต้องไปดุตาปรินหรอกคับ ผมกับแม่ยายแคทอยากให้ยายแคทกลับมาเหมือนเมื่อก่อน เราพยายามทำทุกๆ ทางแต่ก็ไม่เคยทำได้เลย แต่ตอนนี้ผมว่าตาปรินน่าจะทำให้ยายแคทกลับมาเหมือนเดิมได้”พ่อแคทหันไปบอกกับแม่ปราง

“ผมกับแม่ยายปรางก็รักหนูแคทมาก อย่างที่ผมบอกไปแล้วนั่นแหละคับว่าเราอยากได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้ ยิ่งแม่ยายปรางนี่รักหนูแคทมากๆ เลยก็คงกลัวว่าจะทำให้หนูแคทแย่กว่าเดิม” พ่อปรางบอก

“ผมขอบคุณมากๆ ที่ทุกคนรักลูกสาวผม และไม่รังเกียจ แต่เท่าที่ผมมอง ผมว่ามันจะดีขึ้นแน่นอน” พ่อแคทยิ้ม

“ถ้าหนูแคทยอมตกลงเป็นแฟนกับตาปรินจริงๆ คงต้องปิดบริษัทฉลองนะพ่อ” แม่ปรางว่าแล้วยิ้ม

“ตาปรินจะทนยายแคทไหวหรือป่าวคะ ยายแคทฤทธิ์มากจะแย่” แม่แคทพูด

“แม่แคทไม่ต้องห่วงเลย ตาปรินชอบหนูแคทมาก แล้วหนูแคทก็ไม่ได้ดื้อออกจะมีเหตุผลด้วยซ้ำ” แม่ปรางหันมาบอก

“เราก็คอยดูพวกเขาต่อไปก็แล้วกันนะ” พ่อปรินสรุป

หลังจากกินข้าวเที่ยงแล้วต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน พ่อและแม่ของแคทกับปรางยังนั่งคุยกันต่อที่ข้างล่าง

ปรางกับมายด์ขอไปนอนที่ห้องเพราะเดินขึ้นน้ำตกจนล้า

ชยา เอกกับปรินนั่งบ้างนอนบ้างดูทีวี

ส่วนแคทเดินถือหนังสือไปนั่งอ่านที่ระเบียงด้านข้าง

ชยากับเอกนอนดูทีวีหลับไปแล้วปรินจึงปิดทีวีแล้วเดินออกมาที่ระเบียง เขาเห็นแคทนั่งอ่านหนังสือเล่มที่กวางซื้อให้อย่างตั้งใจ

“ไม่เพลียหรือไงเรา” ปรินถาม

แคทละสายตาจากหนังสือแล้วมองปริน

“ไม่ค่ะ ชินแล้วแคทปั่นจักรยานบ่อยๆ”แคทบอก

“อ่านใกล้จบหรือยังเล่มนี้”

“ใกล้แล้วค่ะ ได้ความรู้เพิ่มมากเลย”

“ถ้าเราอ่านจบแล้ว พี่ขอยืมอ่านบ้างได้มั้ย หวงหรือป่าว”

“ได้สิคะ ทีพี่ปรินยังให้แคทยืมหนังสือมาอ่านได้เลยค่ะ”

“ขอบใจล่วงหน้านะ แล้วเรายังเดินไหวมั้ย”

“มีอะไรคะ!? ยังเดินไหวค่ะ”

“พี่เห็นที่หน้าทางเข้าน้ำตกมี เซเว่น พี่จะชวนเราเดินไปเป็นเพื่อนหาอะไรมากินเล่นหน่อย จะไหวมั้ย”

แคทหันไปมองที่หน้าทีวีจึงเห็นว่าชยากับเอกหลับไปแล้ว

“ไหวค่ะ แล้วจะไปเลยมั้ยคะ”

“ไปเลยก็ได้ เดินเล่นไปเรื่อยๆ”

“งั้นเดี๋ยวแคทขอเอาหนังสือไปเก็บก่อนนะคะ”

“โอเค งั้นเดี๋ยวพี่ลงไปรอที่ข้างล่างนะ”

“ค่ะ”

ปรินเดินลงมาคอยแคทที่ข้างล่างเห็นว่าพวกผู้ใหญ่นั่งคุยกันอยู่จึงเดินเข้าไปหา

“ไม่ได้นอนพักเหรอลูก” แม่ปรางหันมาถาม

“ป่าวคับแม่ กำลังว่าจะเดินไปเที่ยวที่ร้านเซเว่นข้างหน้าทางเข้าคับ” ปรินบอก

“มีใครไปเป็นเพื่อนหรือป่าว ปรินมาจากต่างถิ่นแม่กลัวจะไม่ปลอดภัยนะ”แม่แคทบอก

“ข้างหน้าน้ำตกมีป้อมตำรวจอยู่นะ คงไม่มีอะไรหรอกตาปรินเป็นผู้ชายจะกลัวอะไร ใช่มั้ย!?” พ่อปรางบอกแล้วหันไปถามปริน

“ไม่ต้องห่วงหรอกคับ และอีกอย่างผมได้เจ้าของพื้นที่ไปด้วยนะคับ” ปรินยิ้ม

“ยายแคทไปด้วยเหรอ ดีแล้วล่ะ”พ่อแคทบอก แคทเดินลงมาได้ยินพอดี

“แหม!! พ่อคะไม่ห่วงแคทบ้างเลยเหรอแคทเป็นผู้หญิงนะคะ” แคทยิ้ม

“ใช่เหรอ พ่อกับแม่คิดว่ามีลูกชายสองคนมากกว่า” พ่อแคทพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“พ่ออ่ะ” แคททำหน้างอแล้วเดินไปกอดพ่อ

ปรินมองแคทแล้วก็ยิ้มเธอชอบอ้อนพ่อนี่เอง พ่อถึงได้หวงมาก พ่อแคทเอามือมาลูบผมของแคท

“ผมของหนูยังเปียกอยู่เลยทำไมไม่ปล่อยให้ผมแห้งก่อน เอาไปขมวดไว้อย่างนั้นเดี๋ยวก็ไม่สบายพอดี” พ่อมองหน้าแคท

ตั้งแต่เธอกลับมาคราวนี้ แคทก็เพิ่งจะขมวดผมวันนี้แหละ เพราะเธออยากให้พ่อสบายใจจึงมักจะรวบผมไว้เฉยๆ ไม่ได้ขมวด แต่นี่เธอเห็นว่าจะต้องออกไปข้างนอกจึงอยากขมวดผมไว้มากกว่า

“แคทมาหาแม่” แม่แคทเรียก

แคทจึงเดินไปหา แม่ให้แคทนั่งลงแล้วแม่ก็ช่วยเก็บผมให้โดยรวบไว้ครึ่งหัวที่เหลือปล่อยลงมา

“ใช้ได้ยังพ่อ” แม่ทำแล้วก็หันไปถามพ่อยิ้มๆ พ่อแคทพยักหน้า

“ค่อยเหมือนลูกสาวหน่อย” พ่อแคทบอก

“ไปกันได้แล้วลูก เดี๋ยวจะเย็นใหญ่” พ่อปรางบอก

“ปรินดูแลน้องดีๆ นะ” แม่ปรางหันไปกำชับปริน

“คับแม่” ปรินบอก

ปรินกับแคทค่อยๆ เดินมาตามข้างทางเรื่อยๆ ปรินมองแคทตอนนี้เธอสวมกางเกงห้าส่วนส่วนรัดรูปสีน้ำตาลกับเสื้อยืดตัวใหญ่สีเหลือง ตั้งแต่เขารู้จักเธอมาเขาไม่เคยเห็นเธอใส่เสื้อผ้าที่เน้นรูปร่างและสั้นเหนือเข่าเลยสักครั้ง ทั้งๆ ที่เธอก็มีรูปร่างดี นั่นทำให้เขารู้ว่าเธอเป็นคนที่ไม่ชอบโชว์รูปร่างอวดสายตาใครๆ แบบที่สาวๆ สมัยนี้นิยมทำกัน แต่ถึงเธอจะแต่งตัวแบบนี้มันก็ปกปิดความสวยของเธอไม่ได้รวมถึงรูปร่างของเธอด้วย เพราะตลอดทางที่เดินมามีแต่คนมองมาที่เธอทั้งนั้น แต่เจ้าตัวดูเหมือนจะไม่สนใจหรือไม่ก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นที่สะดุดตาคนไปทั่ว ปรินกำลังคิดอีกว่าเขาคิดผิดหรือเปล่าที่ชวนเธอเดินมา

“ทำไมเงียบล่ะคะพี่ปริน คิดอะไรอยู่คะ” แคทหันมาถาม

“ป่าวหรอก แค่คิดว่า คิดผิดหรือป่าวที่ชวนคนสวยมาเดินข้างถนนแบบนี้ ดูสิมีแต่คนมอง” ปรินพูด

“เขามองพี่ปรินต่างหากคะ” แคทบอก

ก็ตอนนี้เขาสวมกางเกงขาสั้นสีดำ เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้าเข้ม หน้าตาก็คมเข้ม หล่อและยังขาวมากก็ย่อมเป็นที่ผิดสังเกตุอยู่แล้วว่าต้องไม่ใช่คนแถวนี้

“เขาจะมองพี่ทำไม พี่เป็นผู้ชายนะคับ”ปรินยิ้ม

“ก็เป็นผู้ชายที่ไม่เหมือนคนแถวนี้น่ะสิคะ เขาถึงได้มองกัน” แคทว่า

“ยังไงล่ะคับ” ปรินถาม

“ก็พี่ปรินแต่งตัวอย่างนี้ แล้วก็ขาวซะขนาดนี้ พี่ปรินลองมองไปรอบๆ นะคะว่ามีใครเหมือนพี่ปรินบ้าง” แคทพูด

ปรินมองไปรอบๆ เออมันก็ใช่เหมือนที่เธอพูด

“แต่ยังไงพี่ก็ว่าเขามองแคทมากกว่า” ปรินยังคงยืนยัน

แล้วก็คงจะจริงอย่างที่ปรินพูดเพราะเมื่อทั้งคู่เดินมาใกล้จะถึงเซเว่นก็มีผู้ชายวัยรุ่น3คนที่ยืนอยู่ข้างทาง ที่ทั้งคู่จะต้องเดินผ่านไป พากันชี้มือมาที่แคทแล้วก็หันไปคุยกันเอง

ปรินซึ่งคอยระวังอยู่แล้วจึงเดินมาอยู่ทางด้านในแทนแล้วเอามือของเขามาจับมือของแคทไว้

แคทเงยหน้ามองเขาแล้วก็ยิ้ม เธอเห็นเหมือนกัน เพราะโดยปกติเธอจะเป็นคนที่ระวังตัวอยู่แล้วจึงมองเห็นความผิดปกติได้อย่างชัดเจน แคทรู้ว่าปรินเป็นห่วงและรู้ว่าเขาพร้อมจะปกป้องเธอถ้าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอไม่เคยกลัวถ้าคนพวกนั้นจะไม่ใช้วิธีลอบกัด ถ้าชนกันตัวต่อตัวเธอไม่เคยกลัวใครเลย แคทเชื่อในตัวเองเสมอ เพราะอย่างนั้นเธอจึงไม่ได้แสดงความรู้สึกกลัวออกมา

แคทกับปรินเดินผ่านชาย3คนนั้นเข้าไปในเซเว่น พากันเดินเลือกขนมคบเคี้ยวและของกินต่างๆ ครบแล้วก็พากันเดินออกจากเซเว่น ถุงขนมที่ซื้อมาปรินถือเองทั้งหมดเขาไม่ยอมให้แคทช่วยถือเลย แต่พอทั้งคู่กำลังจะเดินผ่านชายหนุ่ม3คน หนึ่งในพวกมันก็เดินออกมาขวางหน้าแคท

“จะไปไหน น้องสาวให้พี่ไปส่งมั้ย” มันถาม ส่วนพวกที่ยืนข้างหลังก็พากันผิวปาก  ปรินเดินมายืนข้างหน้าแคททันที

“กูถามน้องผู้หญิงไม่เกี่ยวกับมึง หลบไปถ้าไม่อยากเจ็บตัว” มันพูด

“ถ้าจะคุยกับผู้หญิงก็ต้องผ่านผมไปให้ได้ก่อน” ปรินบอก

แคทที่ยืนอยู่ข้างหลังปริน มองไอ้คนที่พูดคิดว่าอายุน่าจะพอๆ กับเธอ และมองดูรูปร่างคล้ายพวกติดยา เมื่อเทียบกับปรินแล้วเหมือนเอาไม้ซีกมางัดไม้ซุงชัดๆ เพราะปรินมีรูปร่างสูง กำยำ มีกล้ามเป็นมัดๆ แบบคนที่ผ่านการออกกำลังกายและดูแลตัวเองเป็นอย่างดี แคทคิดว่าถ้าตัวต่อตัวพวกมันไม่รอดแน่ๆ

“เก่งนักหรือมึง” มันว่า สิ้นเสียงพูดไอ้คนนั้นก็กำหมัดชกมาที่ปรินทันที

ปรินโยกตัวหลบแล้วมือข้างที่ว่างก็กำหมัดสวนไปที่ปลายคางไอ้คนนั้นล้มลงไปนอนที่พื้น

ตอนนี้เริ่มมีคนออกมายืนดูรอบๆ สองคนที่เหลือเห็นเพื่อนโดนต่อยจึงเดินเข้ามาหาปริน คนหนึ่งกำหมัดต่อยแต่ปรินหลบนิดหนึ่งแล้วใช้มือจับแขนมันแล้วตีเข่า ในขณะที่ปรินกำลังต่อสู้อยู่ พวกมันอีกคนก็วิ่งเข้ามาจะต่อยเพราะเห็นปรินมือไม่ว่างเพราะถือของอยู่

แคทซึ่งมองอยู่ตลอดจึงเข้าไปจับหมัดแบบตรงๆ แล้วก็บิดข้อมือของมันแล้วหมุนกลับเอามือมันไขว้หลัง แล้วเธอก็เตะขาพับข้างหลังของมัน มันจึงลงไปนั่งคุกเข่าแล้วร้องเพราะเจ็บแขน ส่วนคนที่สู้กับปรินก็โดนตีเข่าจนจุกลุกไม่ได้

พอดีกับมีเสียงนกหวีดของตำรวจที่ประจำอยู่ที่ป้อมขี่มอเตอร์ไซค์มา คงจะมีใครไปแจ้ง

พอตำรวจมาถึงแคทจึงปล่อยมือที่เธอจับมันไว้ออก

“เกิดอะไรขึ้นคับ พวกคุณเป็นอะไรกันมั้ย!? ไอ้พวกนี้อีกแล้วหาเรื่องกันได้ทุกวัน”ตำรวจที่มาถึงถามแคทกับปริน

แคทที่ยังมองหน้าไอ้พวกนั้นอยู่หันมาเมื่อได้ยินเสียงที่เธอคุ้นหู

“ลุงธนา! สวัสดีค่ะ” แคททัก

ตำรวจคนนั้นมองหน้าแคทเหมือนพยายามจะนึก

“ยายแคท! ใช่มั้ยลูก?” ลุงธนาถาม

“ใช่ค่ะ ทำไมลุงธนามาอยู่ที่นี่ล่ะคะ” แคทพูด

“ไม่ได้เจอกันนาน สวยจนจำไม่ได้เลยนะลูก ลุงขอย้ายมาเองใกล้บ้านดี” ลุงบอก

“สบายดีนะคะลุง” แคทถาม

“ลุงสบายดี แล้วนี่หนูมาทำอะไรที่นี่ล่ะ เห็นพ่อบอกว่าเรียนที่กรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอ” ลุงถาม

“ปิดเทอมแล้วค่ะ พอดีครอบครัวของเพื่อนหนูเขาอยากมาเที่ยวที่นี่ก็เลยพาเขามาค่ะ พ่อกับแม่ก็มานะคะลุงพักอยู่ที่บ้านพักที่น้ำตกหลังที่4ค่ะ” แคทบอก

“ดีเลยงั้นเดี๋ยวลุงจัดการกับไอ้พวกนี้ก่อน แล้วลุงจะเข้าไปหาพ่อหนูนะ” ลุงบอก

“เอ่อ! ลุงคะเรื่องนี้” แคทค่อยๆ พูด ลุงธนายิ้ม

“ลุงไม่บอกพ่อเราหรอกน่า” ลุงบอก

“ขอบคุณค่ะลุง ลุงธนาใจดีที่สุด” แคทยิ้ม

“แล้วนี่คุณคนนี้บาดเจ็บที่ไหนหรือป่าว” ลุงหันไปถามปริน

“ผมไม่เป็นไรคับ” ปรินตอบ

“ลุงธนาคะ นี่พี่ปรินเป็นพี่ชายของเพื่อนแคทค่ะ” แคทแนะนำ

“สวัสดีคับ” ปรินยกมือไหว้ ลุงธนารับไหว้แล้วมองปริน

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว แล้วเราจะเอาเรื่องไอ้พวกนี้หรือป่าวล่ะ” ลุงหันมาถามแคท แคทมองหน้าปริน

“แล้วแต่แคทเลย”ปรินบอกเพราะรู้ว่าแคทอยากถามความเห็นของเขา

“ไม่ดีกว่าค่ะลุง จะหมดอนาคตป่าวๆ แต่ก่อนแคทว่าคนแบบนี้ไม่มีแล้วไม่ใช่เหรอคะ” แคทพูด

“ใช่...ก็ตั้งแต่ที่เราจัดการพวกมันซะเกลี้ยง แล้วก็ช่วยหางานให้พวกมันทำกัน มันก็ไม่เคยมีหรอก ไอ้พวกนี้มันเพิ่งมาใหม่ มันก็เลยไม่รู้จัก แม่เลี้ยงเขาชะเมา” ลุงบอกยิ้มๆ

“ใครคะลุง!? แม่เลี้ยงเขาชะเมา” แคทถามงงๆ

“ก็หนูไง ไม่รู้เหรอ ตั้งแต่หนูจัดการเด็กเหลือขอพวกนั้นจนมันได้ดีไปตามๆ กัน คนระแวกนี้เขาก็เที่ยวพูดกันว่าลูกสาวอ.เศวตเป็นแม่เลี้ยงเขาชะเมาทั้งนั้น” ลุงยิ้ม

ปรินได้ยินที่ลุงธนาพูด เขาถึงกับอึ้งไปเลย นี่ผู้หญิงที่เขารักเก่งกาจขนาดถูกเรียกว่าแม่เลี้ยงเลยเหรอ เขาควรจะดีใจหรือกลัวใจเธอกันแน่นะ

“หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วพ่อรู้เรื่องนี้มั้ยคะลุง” แคทถาม

“ไม่รู้หรอก พ่อเราย้ายไปประจำที่ระยองแล้วตอนนั้น” ลุงบอก แคทถอนหายใจ ถ้าพ่อรู้ตายแน่ๆ

“แล้วไอ้พวกนี้ หนูจะเอาไง” ลุงถาม

“ลุงรู้จักพวกเขามั้ยคะ” แคทถามกลับ

“ก็พอรู้ พวกมันเพิ่งย้ายตามพ่อแม่มาอยู่ที่นี่ ไม่มีงานทำวันๆ ก็จะมานั่งจับกลุ่มแซวสาวแถวๆ นี้ แต่ไม่เคยรุนแรงเหมือนวันนี้นะ” ลุงบอก

“เอางี้แล้วกัน พวกนายอยากไปอยู่ในคุกหรืออยากอยู่ข้างนอกคุก” แคทหันไปถามไอ้หนุ่มสามคนที่นั่งโอดโอยที่พื้น

“อยากอยู่ข้างนอกคับ” พวกมันตอบพร้อมกัน

“แล้วจะเลิกทำตัวแบบนี้ได้มั้ย!? ถ้าได้ก็จะช่วย แต่รับปากแล้วต้องทำได้ด้วยนะไม่งั้นพวกนายได้เจ็บมากกว่านี้แน่รับรอง” แคทมองพวกมันด้วยสายตาดุๆ พวกมันเงยหน้ามองแล้วก็รีบหลบตา

“ได้คับ” พวกมันเงยหน้ามองแคทแล้วรับปากเสียงสั่นๆ

“ดี งั้นเราจะหางานให้ทำ เมื่อได้งานทำแล้วต้องตั้งใจทำงาน และถ้าคนไหนเกเรหรือทำตัวมีปัญหาได้เข้าไปอยู่ในคุกแน่นอน” แคทพูดแล้วมองหน้าพวกมันไปด้วย

“คับ ผมจะไม่เกเรและตั้งใจทำงานคับ” พวกมันรับปาก

“ดีมาก ลุงธนาคะงั้นหนูฝากลุงด้วยนะคะ ลุงช่วยพาพวกนี้ไปที่รีสอร์ทชายเขาทีนะคะ เดี๋ยวหนูโทรบอกพี่มิ่งเองค่ะ” แคทหันมาบอกกับลุงธนา

“อีกแล้ว หนูนี่ทุกทีเลยแต่เพราะหนูเป็นอย่างนี้ถึงได้มีแต่คนรัก คนชอบ ได้เดี๋ยวลุงจัดการให้ งั้นลุงไปก่อนนะลูกตอนเย็นเจอกัน เอ้า! ขอบคุณหนูแคทซะจะได้ไปกัน” ลุงบอก

“ขอบคุณคับ” พวกมันยืนขึ้นแล้วพูดพร้อมกัน

“ตั้งใจทำงานล่ะ” แคทบอก

หลังจากลุงธนากับพวกนั้นไปกันหมดแล้ว แคทก็โทรไปหาพี่มิ่งที่รีสอร์ทบอกเรื่องที่เธอฝากคนงานใหม่ไว้ที่รีสอร์ทอีก3คน

เมื่อแคทวางสายปรินก็เดินมาจับข้อมือเธอพลิกดูทันที

“เจ็บมือหรือป่าว!? เข้ามาช่วยทำไมถ้าเจ็บไปจะทำยังไง เรานี่นะไม่เคยห่วงตัวเองเลย”ปรินพูดด้วยสีหน้าท่าทางที่บอกว่าเขาห่วงเธอมากจริงๆ

แคทมองเขานิ่งๆ ด้วยสายตาอ่อนโยน

“ไม่เจ็บค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วง แล้วจะไม่ให้ช่วยได้ไงล่ะคะก็เขาจะเข้ามารุมอ่ะ มือพี่ปรินก็ไม่ว่าง ถ้าพี่ปรินบาดเจ็บแล้วแคทจะทำยังไงล่ะคะ แคทก็เป็นห่วงเหมือนกันนะ”

แคทพูดแล้วเหมือนนึกขึ้นได้ เธอจึงหันหน้าหนีปรินที่มองหน้าเธออยู่ หน้าเธอมีสีแดงระเรื่ออย่างชัดเจน ปรินอมยิ้ม

“นี่แคทเป็นห่วงพี่เหรอ จริงอ่ะ พี่ดีใจนะ” ปรินพูด แคทก็ยิ่งอายมากขึ้น

“ก็ถ้าพี่ปรินบาดเจ็บทำงานไม่ได้ แล้วใครจะไปทำแทนล่ะคะ พ่อก็อายุมากแล้ว”แคทหาข้ออ้างไป

ปรินก็เลยไม่พูดอะไรอีกแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว

ทั้งคู่จึงพากันเดินกลับไปที่บ้านพักปรินเดินไปมองหน้าแคทไปส่วนแคทก็เลี่ยงที่จะมองหน้าเขาเพราะอายที่เหมือนเผลอบอกความในใจออกไป

ก่อนจะถึงบ้านพักแคทขอให้ปรินอย่าบอกพ่อถึงเรื่องที่เกิดขึ้นปรินรับปากเพราะเขาก็ไม่อยากให้พ่อของแคทเป็นกังวลเหมือนกัน

ตอนเย็นของวันนั้นขณะที่สาวๆ หนุ่มๆ นั่งดูทีวีกันบนบ้าน แล้วก็กินขนมที่ปรินกับแคทเดินไปซื้อมา

“ทำอะไรกันอยู่คับพี่ๆ” กวางเดินขึ้นมาบนบ้านแล้วทักทายทุกคน

“มาถึงแล้วเหรอเรา” แคทถาม

“คับพี่ เหนื่อยชะมัด” กวางบ่น

“ไปส่งรายงานไม่ใช่เหรอ แล้วมันเหนื่อยยังไง” มายด์หันมาถาม เธอสนิทกับกวางจนเหมือนพี่สาวอีกคน

“เหนื่อยใจกับคนอ่ะพี่มายด์” กวางบ่น

“ให้เจ๊ช่วยมั้ย น้องชาย” แคทถาม กวางสั่นหัวอย่างแรง

“ถ้าพี่แคทไป รับรองต้องมีคนได้นอนโรงพยาบาลแน่ๆ ผมรับผิดชอบไม่ไหวหรอกคับ” กวางหัวเราะ

“ขนาดนั้นเลยเหรอกวาง พี่สาวเราโหดขนาดนั้นเลยเหรอ” ปรินถามขำๆ

“ยิ่งกว่านั้นอีกคับพี่ปริน พี่แคทเหมือนระเบิดเวลาที่ไม่แสดงเวลามากกว่า ไม่แสดงความรู้สึกอะไรเลยไม่รู้ว่าจะระเบิดตอนไหน น่ากลัวคับ”กวางพูดพร้อมทำท่าทาง

“แคทใจเย็นลงมากแล้วนะกวาง เท่าที่พี่เห็นรับรองจัดการคนที่ทำให้เราไม่สบายใจได้แน่” ปรางบอก

“ก็เพราะว่าใจเย็นสิคับ ถึงน่ากลัว เพราะไม่ว่าโกรธ เกลียด โมโห รักหรือชอบก็เฉย สายตาอ่านไม่ได้เลย แต่ถ้าระเบิดเมื่อไหร่รับรองตายหมู่แน่ๆ” กวางรีบพูด  ทุกคนก็คิดอย่างนั้น

“เจ๊ไม่ได้โหดขนาดนั้น พูดซะน่ากลัวเดี๋ยวเพื่อนๆ ก็เลิกคบเจ๊พอดี” แคทบอก ทุกคนพากันหัวเราะ

“เด็กๆ ลงมากินข้าวกันได้แล้วลูก แคท..ลุงธนามาน่ะลูก เขาบอกว่าเจอลูกที่เซเว่นเมื่อตอนบ่ายเลยรู้ว่าพ่ออยู่นี่เลยแวะมาหา แต่..” แม่แคทขึ้นมาเรียกทุกคน

“แต่อะไรคะแม่”แคทเดินมาใกล้แม่พร้อมกับกวาง

“ตาชัยมาด้วยนะลูก ลุงธนาบอกว่าพอรู้ว่าหนูมาเขาเลยขอมาด้วย” แม่แคทบอก

แคทสีหน้าเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าทันทีที่ได้ยินชื่อนั้น กวางจับมือแคทแล้วบีบมือเธอเบาๆ พลางมองหน้า

“แม่ลงไปก่อนเถอะคับ เดี๋ยวเราตามลงไป” กวางบอกกับแม่

แม่แคทพยักหน้าแล้วเดินลงบันไดไป

แคทเดินกลับไปนั่งที่หน้าทีวีหน้าเธอเรียบเฉยจนน่ากลัว กวางเดินมานั่งตรงหน้าเขายังจับมือแคทอยู่

“คนนี้ใช่มั้ยที่เป็นแฟนเพื่อนแคทตอนนั้น” ปรางถามมายด์

“ใช่” มายด์บอก

“แล้วทำไมเขามาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” ปรางถามอีก

“ก็พอหลังจากเกิดเรื่องนั้นไม่นาน แคทถึงได้รู้ว่าพี่ชัยเป็นหลานชายของลุงธนา มันบังเอิญว่าลุงธนาพาพี่ชัยมาหาพ่อแคทเรื่องที่จะสอบบรรจุเป็นครู ก็เลยรู้ว่าแคทเป็นลูกสาวเพื่อนสนิทของลุง ลุงธนาไม่รู้เรื่องที่พี่ชัยทำ และพอรู้ว่าพี่ชัยชอบแคทก็สนับสนุนทันทีแต่ว่าเรื่องที่พี่ชัยทำพ่อแม่แคทรู้ทั้งหมด จริงๆ ก็รู้ตั้งแต่ก่อนจะรู้ว่าพี่ชัยเป็นใคร แต่ก็เกรงใจลุงธนาเลยไม่บอกตรงๆ ก่อนที่แคทจะไปเรียนที่กรุงเทพฯ พี่ชัยก็เวียนไปหาแคทประจำ แคทรำคาญเพราะเคยบอกพี่ชัยไปหลายครั้งแล้วแต่เขาก็ไม่เลิกตาม พ่อแคทถึงได้ส่งไปเรียนกวดวิชาที่กรุงเทพไง ไม่อย่างนั้นหัวอย่างแคทไม่ต้องไปเรียนกวดวิชาหรอก” มายด์บอกกับทุกคน

ปรินยืนมองหน้าแคท เขาเข้าใจว่าเธอรู้สึกยังไง แต่เขาไม่รู้จริงๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนั้น

“ใจเย็นๆ นะพี่” กวางพูดกับแคท

กวางก็มองไม่ออกเหมือนกันว่าแคทคิดอะไร แต่นั่นก็เป็นคำพูดที่เขาควรพูด

แคทมองหน้ากวางแล้วลุกขึ้นยืนเดินลงบันไดไป มายด์รีบเดินมาจับมือแคทแทนกวางแล้วเดินลงไปพร้อมกับแคท

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***