เรื่องจริง

ที่ตลาด ป้าอิ่มกับลุงยอดแยกไปซื้อกับข้าว ส่วนหนุ่มๆ สาวๆ ก็เดินเลือกดูของในตลาด โดยมีสาวๆ เดินนำหน้าหนุ่มๆ เดินตามหลัง แวะดูและเลือกซื้อกันอย่างสนุกสนาน

“อ้าว! จืด ไม่เจอกันนานเลยนะ” มายด์ทักชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ที่ร้านขายผลไม้

“มายด์ มาได้ไงเนี่ย เฮ้ย! เจ๊มาด้วยเหรอ” จืดหันมาทักมายด์กับแคท

“เมื่อไรจะเลิกเรียกอย่างนี้เนี่ย!” แคทถาม

“แหม..เจ๊ก็…ขอเรียกอย่างนี้เถอะนะ ถ้าไม่ได้เจ๊เราก็ไม่มีวันนี้หรอก” จืดยิ้ม

“เรียกซะแก่เลย ชั้นอายุน้อยกว่านะ”แคทว่า

“แล้วมาทำอะไร มากับใครล่ะ!?” มายด์หันมาถามจืด

“มากับไอ้ซัน มาซื้อส้มให้แม่มันอ่ะ ไอ้ซันโว้ย!” จืดบอกพร้อมกับเรียกซันที่ยืนอยู่ห่างไปอีก5ร้าน

ซันหันมาตามเสียงเรียก พอเห็นแคทกับมายด์ก็ยิ้มแล้วก็เดินมาหา

“เจ๊สวยขึ้นนะ ถ้าไม่มากับมายด์รับรองจำไม่ได้” จืดหันมาชมแคทตรงๆ

“แต่ถ้าจะเรียกแบบนี้ ก็ไม่ต้องจำได้แหละดี” แคทบอก

ซันเดินมาถึงก็มองหน้าแคทด้วยสายตาที่บอกว่าคิดถึงเธอ แต่แคททำเป็นไม่รู้

ปรินที่ยืนอยู่ห่างๆ มองมาที่แคทกับมายด์อยู่ตลอด เขาจึงสังเกตุว่าซันรู้สึกกับแคทมากกว่าเพื่อน ส่วนแคทไม่ได้แสดงว่ารู้สึกอะไรกับทั้งสองคนนั้น

“มายด์ แคทมาได้ไง ไหนว่าเรียนที่กรุงเทพฯ ไง” ซันทักแต่ตามองหน้าแคทตลอด

“มหาลัยปิดเทอม แล้วพอดีเพื่อนกับพวกพี่ๆ เขามาเที่ยวด้วยก็เลยพาเขามาเดินตลาดกัน” มายด์เป็นคนตอบ เธอพยักหน้าไปทางที่ปรางกับพวกพี่ๆ ยืนอยู่

“แคท สบายดีเหรอ” ซันมองหน้าแคท

“สบายดี” แคทบอก

“ไม่เจอกันนาน แคทเปลี่ยนไปมากเลยนะ” ซันบอก

“เราก็เหมือนเดิมนะ ยังเป็นเพื่อนของพวกนายเหมือนแต่ก่อน ไม่เปลี่ยนแปลง” แคทเน้นคำพูดแล้วมองหน้าซัน

“โอเค..จืดงั้นเราไปก่อนนะ เพื่อนกับพี่ๆ เขารออยู่ ไปนะซัน” แคทหันไปบอกจืดกับซัน

“อือ! เอาไว้มีโอกาสเจอกันใหม่นะเจ๊ มายด์ด้วย” จืดยกมือโบก

“โชคดีนะแคท! มายด์!ด้วย” ซันบอก

“โชคดีเหมือนกัน” แคทบอก

แคทกับมายด์เดินไปหาปรางกับพี่ๆ ปรินมองแคท เขารู้ได้ทันทีว่าคนที่ชื่อซันต้องชอบแคทแน่ๆ เพราะมองหน้าแคทตลอดเวลาเลย แต่แคททำสีหน้าเรียบเฉยตลอดเวลาที่คุยด้วย ปรินจึงไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร

“ใครเหรอมายด์?” ปรางถาม

“เพื่อนตอนเรียนม.ปลายน่ะ ลูกน้องของยายแคท” มายด์บอกยิ้มๆ

“แคทมีลูกน้องด้วยเหรอ?” ชยาถาม

“พี่ชยาอย่าไปฟังมายด์มากนักเลยค่ะ เพื่อนกันทั้งนั้นแหละค่ะ” แคทบอก

“แต่พี่ได้ยินเขาเรียกแคทว่าเจ๊ด้วยนะ” เอกบอก

“ผู้ชายส่วนใหญ่ในห้องเรียกแคทว่าเจ๊ทั้งนั้นแหละค่ะ เพราะแคททำให้ผู้ชายในห้องจบม.ปลายมาได้แบบไม่น่าเชื่อ” มายด์เล่า

“ถึงว่า เขาจึงเรียกแคทว่าเจ๊พี่ก็นึกว่าแคทอายุมากกว่า” ชยาพูด

“ในห้องตอนนั้นแคทอายุน้อยที่สุดแล้วค่ะ” มายด์บอก

“แล้วเราไปทำยังไงล่ะ พวกผู้ชายถึงได้เรียกเราว่าเจ๊” ปรินถาม

“เรื่องมันยาว อย่ารู้เลยค่ะไม่น่าสนใจหรอก” แคทบอกหน้าตาเฉย

“ยาวก็จะฟัง เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ปรางบอก

“ทุกทีเลยปรางอ่ะ ก็ได้จ้า เอาไว้เล่าตอนนั่งรถกลับก็แล้วกัน เดี๋ยวให้มายด์เล่าให้ฟัง พอใจมั้ยจ๊ะ” แคทส่ายหน้า

“ตามนั้น” ปรางบอก

หลังจากที่เดินกันมาได้อีกสักพัก

“มายด์ นั่นใช่อาจารย์สุภาวดีมั้ย” แคทถาม เธอชี้นิ้วไปที่ร้านขายกาแฟข้างทาง

“ใช่นะ เราเข้าไปหาอาจารย์กันดีกว่า” มายด์บอก เธอมองตามนิ้วของแคท

“ปรางกับพี่ๆ เข้าไปด้วยกันสิคะ พอดีมายด์กับแคทเจออาจารย์ที่ปรึกษาตอนม.ปลายน่ะค่ะ” มายด์หันไปบอกทุกคน

ทุกคนพยักหน้าแล้วเดินตามมายด์กับแคทเข้าไปที่ร้านกาแฟ

“สวัสดีค่ะอาจารย์สุภาวดี” แคทกับมายด์ทักอาจารย์พร้อมกับยกมือไหว้

อาจารย์สุภาวดีเงยหน้ามามองเมื่อได้ยินเสียง

“จำพวกหนูได้มั้ยคะ” มายด์ถาม อาจารย์สุภาวดีทำท่านึก

“จำได้แล้ว เธอยายมายด์ ยายน้ำเย็น ส่วนเธอลูกสาวของชั้นยายแคท ยายดาวนอกกรอบ” อาจารย์สุภาวดีพูดด้วยท่าทางดีใจ

“อาจารย์จำเก่งจังเลยค่ะ จำพวกหนูได้ด้วย” แคทบอกยิ้มๆ

“ก็พวกเธอเป็นรุ่นที่สร้างประวัติศาสตร์ใหม่ให้กับโรงเรียนเลยนะ ทุกวันนี้อาจารย์ที่สอนในระดับม.ปลายยังพูดถึงพวกเธอกันอยู่เลย โดยเฉพาะเรา ยายแคท อาจารย์หมียังบ่นถึงอยู่เมื่อไม่กี่วันนี้เอง” อาจารย์พูด

“จริงเหรอคะอาจารย์” มายด์ถาม

“จริงที่สุด” อาจารย์พยักหน้า

“ประวัติอะไรคะอาจารย์ที่ว่าพวกหนูไปสร้างไว้ใหม่อ่ะค่ะ” แคทถาม

“เราเป็นคนสร้างเองยังไม่รู้อีกเหรอ” อาจารย์ถาม

“ค่ะ หนูไม่เห็นรู้เรื่องเลย” แคทบอก ทำหน้างงๆ

“เราน่ะเป็นคนแรกในประวัติของโรงเรียนที่เป็นดาวโรงเรียนติดต่อกัน3ปีซ้อน และยังเป็นดาวที่ทำตัวไม่เหมือนดาวคนอื่นๆ ในประวัติของโรงเรียนเราด้วย” อาจารย์บอก

ปราง ปริน ชยากับเอกที่ยืนฟังอยู่ มองไปที่แคทพลางคิดว่าก็สมควรอยู่เพราะเธอหน้าตาสวย หุ่นก็ดี

“แล้วทำไมอาจารย์เรียกหนูว่าดาวนอกกรอบล่ะคะ แล้วเรียกมายด์ว่าน้ำเย็นด้วย” แคทถาม

“อ้าว! นี่เธอสองคนไม่รู้เหรอว่าอาจารย์ในระดับเขาตั้งสมญานามให้พวกเธอกันอย่างนั้นมาตั้งแต่ตอนที่เรียนอยู่ที่นี่แล้ว” อาจารย์พูด

“ไม่รู้เลยค่ะ ทำไมถึงเรียกอย่างนั้นล่ะคะ” มายด์ถาม

“ก็ยายแคท เธอเป็นดาวของโรงเรียนแต่ไม่เคยทำตัวเหมือนดาวคนอื่นๆ ที่เขาทำกัน อะไรที่เขาไม่ทำเธอก็ทำทุกเรื่อง พวกอาจารย์เลยเรียกว่าดาวนอกกรอบ ส่วนยายมายด์เธอสามารถทำให้ยายแคทใจเย็นลงได้ในขณะที่ไม่มีใครทำได้ พวกอาจารย์เลยเลยเรียกว่าน้ำเย็นไง” อาจารย์บอกยิ้มๆ

“เข้าใจแล้วค่ะ แล้วนี่อาจารย์มารอใครเหรอคะ” แคทถาม

“มารอลูกชายน่ะ แล้วเราสองคนมาทำอะไรกันล่ะ ได้ข่าวว่าไปเรียนที่กรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอ” อาจารย์ถาม

“ใช่ค่ะ พอดีมหาลัยปิดเทอมแล้วเพื่อนของหนูกับแคทเขาอยากมาเที่ยวที่นี่พวกหนูก็เลยพามาค่ะ” มายด์บอก

“ปราง และพี่ๆ คะนี่อาจารย์ที่ปรึกษาของแคทกับมายด์ตอนม.ปลายค่ะ ชื่ออาจารย์สุภาวดี” แคทหันไปบอกกับทุกคน

“สวัสดีคับ/ค่ะ” ทุกคนยกมือไหว้

“อาจารย์คะนี่เพื่อนของหนูกับมายด์และก็พี่ชายกับเพื่อนของพี่ชายค่ะ” แคทบอก

“สวัสดีนะทุกคน” อาจารย์รับไหว้

“แล้วพักกันที่ไหนล่ะยายแคท” อาจารย์ถาม

“พักกันที่น้ำตกเขาชะเมาค่ะ นี่หนูพามาเดินตลาดน่ะค่ะ” แคทบอก

“แล้วเรายังทำตัวเหมือนเดิมอยู่หรือป่าวเนี่ย” อาจารย์ถามแคท

“ยังไงคะอาจารย์!?” แคทถาม

“ก็ยังชอบไปชกต่อยกับผู้ชายเหมือนเมื่อก่อนอยู่หรือป่าว!?” อาจารย์ถาม

ปราง ปริน ชยากับเอกหันมามองหน้ากันเองแล้วก็มองหน้าแคทแบบอึ้งๆ

“แคทไม่ได้ทำแบบนั้นแล้วล่ะค่ะ ดีขึ้นแล้ว จะมีก็แค่เกือบๆ” มายด์บอกยิ้มๆ แคทมองมายด์ทำตาดุๆ

“ยังไงเกือบๆ ยายมายด์!?” อาจารย์ถามมายด์

“ก็มีรุ่นพี่มาชอบยายแคท แต่พอยายแคทปฎิเสธก็เหมือนจะเข้ามาลวนลาม ก็เลยถูกยายแคทจับบิดแขนไขว้หลังแค่นั้นค่ะ” มายด์เล่า

“แค่บิดแขนเฉยๆ แต่ไม่ได้ตีเข่าใช่มั้ย?” อาจารย์ถาม

“ค่ะ ไม่ได้ตีเข่า แค่นั้นรุ่นพี่ก็ร้องเสียงดังแล้วก็เดินหนีไปทันทีที่แคทปล่อยมือเลยค่ะ” มายด์บอก

“ถ้าเธอไปเจอรุ่นพี่คนนั้นอีก อาจารย์ฝากบอกด้วยว่าเขาโชคดีมากแล้วที่โดนแค่นั้น” อาจารย์บอกแล้วขำ

“โธ่! อาจารย์คะ หนูก็แค่ป้องกันตัวแค่นั้น” แคทบอก

“ก็เพราะเราแค่ป้องกันตัวน่ะสิ ทุกวันนี้ถึงยังไม่มีแฟนใช่มั้ย” อาจารย์ถาม

“ใช่ค่ะ แคทยังไม่ยอมมีแฟนเลย มีคนมาจีบแทบทุกวันแต่โดนปฎิเสธทุกราย” มายด์บอก

“แล้วอย่างนี้ เมื่อไหร่ลูกสาวชั้นจะขายออกกันล่ะ” อาจารย์ถาม

“หนูไม่รีบค่ะอาจารย์ อยู่คนเดียวสนุกดีออก” แคทบอกยิ้มๆ

“จ้า แม่คนเก่ง ยายมายด์ถ้าลูกสาวชั้นมีแฟนเธอช่วยส่งรูปแฟนของมันมาให้อาจารย์ดูทีนะ ชั้นล่ะอยากจะเห็นแฟนลูกสาวชั้นจริงๆ ว่าจะเป็นยังไง” อาจารย์บอกยิ้มๆ

“อาจารย์คงต้องรออีกนานแหละค่ะ” แคทยิ้ม

“เอาล่ะ พวกเธอพาเพื่อนกับพี่เขาไปเดินเที่ยวกันต่อเถอะ เดี๋ยวจะเบื่อกันแย่” อาจารย์บอก

“ค่ะ งั้นพวกหนูไปก่อนนะคะ ฝากอาจารย์ช่วยบอกอาจารย์ที่ระดับด้วยนะคะว่าพวกหนูคิดถึง” แคทบอก

“ได้ เดี๋ยวจะบอกให้ โชคดีกันนะทุกคน” อาจารย์บอก

“สวัสดีค่ะ/คับ”

ทุกคนยกมือไหว้แล้วเดินออกไปจากร้านกาแฟ

“โอ้โห! นี่ถ้าพี่ไม่ได้ยินที่อาจารย์พูด พี่จะไม่เชื่อเลยนะว่าแคทชอบชกต่อยกับผู้ชายอ่ะ” ชยาบอก

“ใช่ คือมันไม่เข้ากับรูปร่างหน้าตาของแคทเลยอ่ะ” เอกบอก

“เรื่องโดยส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับผู้ชายในห้องนั่นแหละค่ะ มันเป็นเรื่องเดียวกัน” มายด์บอก

“แต่อาจารย์ดูรักแคทมากนะ เรียกแคทว่าลูกสาวด้วย” ปรางบอก

“ใช่ อาจารย์สุภาวดีกับอาจารย์หมีฝ่ายปกครองรักแคทมาก เพราะแคททำให้นักเรียนชายที่เกเรที่สุดในระดับม.ปลายตอนนั้นทั้งกลุ่มเปลี่ยนมาเป็นนักเรียนที่ตั้งใจเรียนและเลิกเกเรได้ในเวลาแค่เทอมเดียว” มายด์เล่า

“จริงอ่ะ แคททำได้ยังไงเล่ามาเลย” ปรางถาม

“มันก็เกี่ยวกับเพื่อนเมื่อกี้นั่นแหละ เรื่องมันยาวเอาไว้ไปเล่าที่รถนะ” มายด์บอก

แล้วทุกคนก็เดินเลือกซื้อของกัน เมื่อได้ของตามต้องการก็เดินกลับมาที่รถ ลุงยอดกับป้าอิ่มมารออยู่แล้ว

“มายด์เล่ามาเลย เราอยากฟังแล้ว จะเล่าเรื่องไหนก่อนล่ะ” ปรางบอก เธอพูดเมื่อลุงยอดขับรถออกจากตลาดมาแล้ว

“มันเป็นเรื่องเดียวกันนั่นแหละปราง มันเป็นผลพลอยได้น่ะ” แคทบอก

“งั้นก็เล่ามาให้ละเอียดนะมายด์ ห้ามขาดเลยสักท่อน” ปรางกำชับ

“จ้า ตั้งใจฟังดีๆ ล่ะ แคทย้ายมาเรียนที่นี่ตอนม.4เทอมแรก จริงๆ แล้วจากเกรดตอนม.ต้นแคทจะต้องได้เรียนห้อง1แต่แคทไม่ชอบก็เลยขออาจารย์มาเรียนที่ห้อง2 ห้อง2มีนักเรียน44คน เป็นผู้ชาย30คน ผู้หญิง14คน พอแคทเข้ามาเรียนก็ได้รับเลือกให้เป็นดาวของโรงเรียน แต่ก็อย่างที่อาจารย์บอกแคทไม่เคยทำตัวเหมือนดาวคนอื่นๆ ปีแรกแคทก็ปีนต้นจามจุรีไปเก็บลูกโป่งให้เด็กที่มายด์เคยเล่าให้ฟังไปแล้ว ทำให้อาจารย์ทั้งระดับรู้จักแคทก็ตอนนั้นเลย แต่มันมาหนักสุดก็ตอนม.5นี่แหละ” มายด์เล่า

“จะให้เล่าอย่างละเอียดเลยมั้ยแคท” มายด์ยิ้ม เธอมองหน้าแคทที่นั่งอยู่ข้างๆ ปราง

“ต้องละเอียดสิ ห้ามปิดปรางนะไม่งั้นมีโกรธ” ปรางทำหน้างอ

“ตามใจปรางก็แล้วกันมายด์ เล่าไปเถอะคงไม่มีอะไรแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว” แคทถอนหายใจ ปริน ชยากับเอกพากันขำสาวๆ

“พอขึ้นม.5แคทก็ได้รับเลือกให้เป็นดาวต่ออีก แถมยังถูกเลือกให้เป็นหัวหน้าห้องด้วยเพราะเรียนได้เกรด4ทุกวิชา ด้วยความที่มีผู้ชายมากและส่วนใหญ่ก็เกเรทั้งโดดเรียน สูบบุหรี่ เล่นการพนัน และยกพวกตีกันตั้งแต่ตอนม.4แล้ว เรียกว่าเป็นกลุ่มนักเรียนชายที่เกเรที่สุดในระดับเลย ทำให้ไม่มีอาจารย์คนไหนอยากมาเป็นที่ปรึกษาให้ แต่ในที่สุดอาจารย์สุภาวดีก็ต้องมาเป็นแบบไม่เต็มใจ ในห้องหัวหน้ากลุ่มผู้ชายก็คือซันที่เป็นคนนำในทุกเรื่อง ซันมีลูกน้อง15คนและทุกคนเกเรทั้งนั้น ที่นี้เมื่อแคทมาเป็นหัวหน้าห้องภาระเลยตกอยู่ที่แคทเต็มๆ แล้วก็มาถึงวันที่เปลี่ยนอะไรหลายๆ อย่าง” มายด์หยุดดื่มน้ำ

“เล่ามาเร็วๆ เลยมายด์ อยากรู้ต่อแล้ว” ปรางเร่ง

“ใจเย็นๆ ยายปราง ให้มายด์ได้พักดื่มน้ำก่อน” ปรินบอก

“วันนั้นคาบสุดท้ายเป็นวิชาพละ อาจารย์ให้ทุกคนลงไปเล่นบอลกันเอง ผู้หญิงก็เปลี่ยนเป็นชุดพละแล้วลงไปเล่นในสนาม แคทกำลังจะไปที่สนามก็มีเพื่อนมาบอกว่าซันกับลูกน้องกำลังจะตีกับนักเรียนโรงเรียนอื่นที่หลังเรือนเพาะชำ แคทก็รีบไปทันทีมายด์ก็วิ่งตามไปด้วย พอไปถึงก็เห็นทุกคนกำลังตีกันอยู่ แคทเป่าปากเป็นเสียงนกหวีด ทุกคนก็เลยหยุด แล้วแคทก็เดินเข้าไปกลางวงที่กำลังตีกันอยู่ มายด์ได้ยินแคทพูดว่า"แบบนี้ไม่ได้เรียกว่านักเลง แต่เรียกว่าหมาหมู่มากกว่า" แล้วหัวหน้าของอีกฝั่งก็เดินตรงเข้ามาหาแคทแล้วบอกว่าเป็นผู้หญิงไม่ต้องมายุ่ง แค่นั้นแหละพอเขาเดินเข้ามาใกล้อีกหน่อยแคทก็ยกขาเตะไปที่ปลายคางมันหงายหลังลงไปนอนสลบทันที” มายด์เล่า ทุกคนหันมามองหน้าแคททันที

“ถ้าจะมองกันอย่างนี้ แคทว่าไม่ต้องเล่าต่อดีกว่าค่ะ” แคทบอกหน้าตาเฉย

“เล่าๆ ต่อเลยมายด์ ไม่มองแล้วก็ได้จ้า!!” ปรางบอก

“แล้วแคทก็ตะโกนบอกพวกของมันที่เหลือว่าใครข้องใจก็เข้ามาเลย พวกพี่เชื่อมั้ยคะ!! พวกมันวิ่งมาลากหัวหน้าออกไปแล้วก็พากันวิ่งกลับไปกันจนหมด เมื่อพวกนั้นกลับไปกันหมดแล้วแคทก็หันกลับมาที่ซัน ซันเดินยิ้มเข้าไปที่แคทแล้วบอกว่าขอบใจที่ช่วย แคทบอกว่าไม่ได้ช่วยแล้วกำหมัดเสยไปที่คางของซันจนล้มลงไปหมดสติ ลูกน้องของซันมองกันอย่างตกใจ แคทบอกว่าถ้าใครอยากเจ็บตัวก็เข้ามา แต่ทุกคนเฉย แคทเลยบอกให้พาซันไปที่ห้องเรียน แคทนั่งรอจนกระทั่งซันฟื้น ซันพอฟื้นมาแล้วเหมือนจะโกรธแคทก็เลยลุกขึ้นกำหมัดจะต่อย แต่แคทแค่โยกหัวหลบและจับข้อมือของซันแล้วบิดไขว้หลังก่อนจะเตะขาพับจนซันลงไปนั่งกับพื้น แล้วพูดว่ามีฝีมือแค่นี้แล้วยังจะนำเพื่อนไปสู้กับคนอื่นอีก แคทหันไปพูดกับลูกน้องของซันว่าคิดยังไงถึงได้เลือกคนแบบนี้มาเป็นหัวหน้า ถ้ามีหัวหน้าแบบนี้รับรองได้ตายหมู่แน่ๆ แล้วแคทก็ปล่อยแขนของซัน ซันมองหน้าแคทแต่ไม่พูดอะไร แคทเลยบอกว่าตอนนี้เธอเป็นหัวหน้าห้องขอสั่งห้ามทุกคนไปมีเรื่องชกต่อยกับนักเรียนโรงเรียนอื่นหรือแม้แต่โรงเรียนเดียวกันก็ไม่ได้ ถ้าใครไม่ทำตามแล้วแคทรู้จะโดนหนักกว่านี้ ถ้าไม่เชื่อก็ลองดูได้” มายด์เล่า

“โหดอ่ะ ไม่น่าเชื่อว่าแคทจะโหดขนาดนี้นะ” เอกพูด

“หลังจากนั้นซันกับลูกน้องก็ไม่มีเรื่องชกต่อยอีกเลย แล้วมีวันหนึ่งหลังจากพักกลางวันแล้วก็เป็นวิชาของอาจารย์สุภาวดี แต่ปรากฏว่าซันกับลูกน้องไม่มาเข้าเรียน แคทเลยบอกอาจารย์ว่าให้คอยเดี๋ยวจะไปตามให้ แคทหายไป10นาทีซันกับลูกน้องก็พากันวิ่งมายืนหอบอยู่ที่ข้างหลังห้อง พอแคทเดินมาถึงซันก็นำลูกน้องกล่าวขอโทษอาจารย์แล้วก็พากันไปนั่งเรียน ตอนนั้นอาจารย์งงมากเลยที่แคททำให้ซันกับลูกน้องมาเข้าเรียนได้ หลังจากนั้นมายด์ไปถามจืดว่าแคททำยังไง ทุกคนถึงได้มาเข้าเรียน จืดบอกว่าตอนที่แคทไปถึงไม่มีใครเห็นเพราะมัวแต่เล่นเต๋าปั่นกันอยู่ มาเห็นตอนที่แคทก้มลงไปหยิบลูกเต๋าขึ้นมาและบีบจนแตกคามือ ก่อนจะถามว่าไม่ได้ยินเสียงออดเข้าเรียนหรือไง แค่นั้นทุกคนก็วิ่งกลับมาที่ห้องจนหมด” มายด์ยิ้ม

“เดี๋ยวนะ แคทใช้มือบีบลูกเต๋าแตกเลยเหรอ” ชยาถาม

“แคทเรียนคาราเต้มาค่ะ มันก็เลยไม่ยาก” แคทบอกเสียงเรียบๆ

ปรินมองหน้าแคท เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะทำตัวยิ่งกว่าผู้ชายอีก

“แล้วต่อมาซันกับลูกน้องก็ไม่กล้าโดดเรียนอีก พอหลังจากนั้นซันก็มีท่าทีแปลกๆ กับแคทและก็มาบอกว่าชอบแคท แล้วแคทก็พูดในสิ่งที่ทำให้ซันและลูกน้องเปลี่ยนไปจนอาจารย์ยังอึ้ง” มายด์บอก

“แคทพูดว่ายังไงเหรอมายด์” ปรางถาม

“ก็พูดว่า ตราบใดที่ยังรักตัวเองไม่เป็นก็รักคนอื่นไม่ได้หรอก แค่นั้น” แคทพูดสายตาและน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชามาก

“ขนาดพี่ไม่ได้เป็นซันยังสะอึกเลย เรานี่ปฎิเสธคนได้เย็นชามากเลยนะ” ปรินพูด

“แล้วยังไงต่อล่ะ” ปรางถาม

“ซันได้ยินที่แคทบอกก็เปลี่ยนตัวเองทันทีจากเป็นคนเกเรไม่สนใจเรียน สูบบุหรี่ เล่นการพนัน ต่อยตีเขาไปทั่ว ก็เลิกหมดทุกอย่าง ทำให้ลูกน้องทุกคนก็เลยเปลี่ยนไปด้วย อาจารย์ทั้งระดับก็เลยอึ้งที่แคทสามารถเปลี่ยนนักเรียนที่เกเรมาเป็นเด็กเรียนได้ภายในเทอมเดียว แล้วก็มามีเรื่องอีกตอนงานกีฬาสีของโรงเรียน แคทกำลังจะลงแข่งวอลเล่ย์บอลก็มีเพื่อนมาบอกว่าซันกับจืดโดนนักเรียนต่างถิ่นรุมกระทืบอยู่ที่หน้าตึกวิทย์ แคทรีบวิ่งไปทันที พอไปถึงก็เห็นซันกับจืดนอนอยู่ที่พื้นโดยมีนักเรียนที่อื่นอีก5คนรุมอยู่ แคทก็เป่าปาก พวกนั้นก็เลยหยุด แคทบอกให้เพื่อนที่วิ่งตามไปให้เอาซันกับจืดออกมา และให้เพื่อนอีกคนไปบอกอาจารย์หมีกับอาจารย์สุภาวดี แล้วแคทก็เดินเข้าไปที่พวกนั้น แคทบอกว่าพวกมันน่าจะไปใส่กระโปรงเพราะรุมคนที่ไม่มีทางสู้ แบบนี้เขาไม่เรียกว่าลูกผู้ชาย พวกนั้นโกรธมากที่แคทไปว่าก็เลยเดินเข้ามาจะทำร้ายแคท แต่พี่ๆ เชื่อมั้ยคะพวกนั้น5คนกับแคทแค่คนเดียว พวกนั้นเจ็บจนลุกไม่ขึ้นแต่แคทไม่มีแม้แต่แผลถลอก ตอนที่พวกอาจารย์มาถึงแคทหันไปบอกว่าพวกนั้นจะทำร้ายหนูอาจารย์หมีฝ่ายปกครองหัวเราะจนน้ำตาไหลเลย” มายด์ยิ้ม

ปราง ปริน ชยากับเอกนั่งเงียบ ทุกคนต่างคิดเหมือนกันว่าเธอน่ากลัว

“หลังจากเรื่องนั้นไม่นานซันก็มาบอกชอบแคทอีกครั้งแต่แคทก็บอกว่าเราเป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุดแล้ว พอขึ้นม.6เรื่องต่างๆ ก็ดีขึ้นมากเพราะทุกคนในห้องกลายเป็นเด็กเรียน ลูกน้องของซันก็เลยเรียกแคทว่าเจ๊มาตั้งแต่ตอนนั้น เพราะทุกคนบอกว่าที่เรียนจบมาได้ก็เพราะแคท เรื่องก็มีเท่านี้แหละค่ะ” มายด์เล่าจนจบ

“พอพี่รู้อย่างนี้แล้ว ไม่อยากจะคิดเลยว่าแคทน่ากลัวขนาดไหนตอนนั้นอ่ะ” เอกพูด

“ตอนนั้น แคทใจร้อนและวิปง่ายมาก แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ โตแล้วใช้เหตุผลมากกว่า พี่เอกไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ” แคทยิ้ม

“แต่แคทนี่เป็นคนจริงนะ นิสัยเหมือนผู้ชาย มันขัดกับรูปร่างหน้าตามากๆ ถ้าคนไม่ได้เข้ามาสัมผัสจะไม่รู้เลยว่านิสัยเป็นยังไง” ชยาพูด

“มิน่า เราเป็นแบบนี้พ่อถึงได้ห่วงมาก คงกลัวว่าจะไปมีเรื่องกับใครเข้าสักวัน” ปรินบอก

“แต่แคทไม่เคยไปหาเรื่องใครก่อนนะคะ มีแต่เรื่องมันมาหาเองอ่ะ” แคทบอก

“คับ ใช่ แต่เราก็ไม่เคยยอมใคร มันถึงได้มีเรื่องไง” ปรินบ่น

“พี่ปรินพูดเหมือนพ่อทุกคำเลย เลิกคุยเรื่องนี้กันดีกว่าค่ะ เครียดป่าวๆ” แคทพูดทุกคนพากันขำที่แคทพูด

ปรินมองหน้าแคทแล้วคิดว่า เธอไม่เคยยอมใคร ไม่ชอบให้ใครมาดูถูก และไม่ยอมให้ใครมารังแกคนที่เธอรู้จัก เพราะเธอเป็นแบบนี้ทำให้ทุกคนรอบตัวเธอถึงได้รักเธอมากและก็ห่วงมาก เธอห่วงแต่คนอื่นจนลืมที่จะห่วงตัวเองนั่นคือประเด็นที่ทุกคนกังวลรวมถึงตัวเขาเองด้วย

เมื่อกลับมาถึงบ้านพัก พ่อกับแม่ของปรางกับแคทยังคุยกันอยู่ที่เดิม สาวๆ กับหนุ่มๆ ช่วยกันยกของที่ซื้อมาไว้ที่ครัว

“ได้อะไรกันมาบ้างล่ะเด็กๆ” แม่ปรางถาม

แคทเดินไปนั่งข้างๆ พ่อ ปรางเดินไปกอดแม่

“ได้ขนมกับผลไม้มาค่ะ แต่ได้ผลไม้มามากกว่า พี่ปรินอ่ะลำเอียง” ปรางบอกแม่

“ก็พี่บอกแล้วว่าให้เราเลือกเอง แล้วจะมาบ่น” ปรินว่า

“ทีแคทไม่เห็นต้องเลือกผลไม้เลย พี่ปรินทำเหมือนจะเหมามาขาย” ปรางพูดไปยิ้มไป

“ผลไม้กินกันหลายคน ก็ต้องเอามามากหน่อยสิ” ปรินบอก

“เอาล่ะ เราสองคนโตแล้วยังเถียงกันเป็นเด็กๆ อีก อายพ่อกับแม่แคทเขาบ้าง” แม่บอกแล้วเอามือลูบผมปราง

“เป็นเรื่องปกติคับ ยายแคทเวลาอยู่กับน้องชายก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน” พ่อแคทพูดแล้วยิ้ม

“ไป พากันไปอาบน้ำแล้วจะได้ลงมากินข้าวกันลูก” พ่อปรางเอ่ยบอก

“แคท แม่ทำของชอบไว้ให้ด้วยนะ”แม่แคทบอกกับแคท

“จริงเหรอคะแม่ ขอบคุณค่ะ” แคทเดินมากอดเอวของแม่

“นี่ถ้าแม่แคทไม่บอก แม่ไม่รู้เลยนะว่าหนูแคทชอบกินลูกตาลลอยแก้ว เพราะแม่ไม่เคยเห็นหนูกินของหวานเลย” แม่ปรางบอก

“ยายแคทไม่กินของหวานทุกอย่างเลยค่ะ ยกเว้นแค่ลูกตาลลอยแก้วนี่ล่ะ กินแต่ของที่หายากและทำยาก” แม่แคทพูด

“นี่แม่ให้แม่แคทสอนน้าอุ้มทำแล้ว เอาไว้จะได้ทำให้หนูแคทกินที่กรุงเทพ” แม่ปรางบอก

“ไม่เป็นไรค่ะ แม่ไม่ต้องลำบากหรอก”แคทรีบพูด

“ไม่ลำบากหรอกจ๊ะ ไปอาบน้ำจะได้มากินข้าวกับลูกตาลลอยแก้วกัน” แม่ปรางบอก

“ค่ะ คับ” สาวๆ หนุ่มๆ รับคำแล้วก็พากันเดินขึ้นบ้านไป

พอกินข้าวเย็นกันแล้วก็ตกลงกันว่าพรุ่งนี้จะไปทะเลกันตอนสายๆ พ่อกับแม่แคทไม่ได้ไปด้วย เพราะพ่อต้องไปประชุมที่จังหวัด ส่วนแม่ก็มีประชุมกลุ่มทำสวน สักพักพ่อกับแม่แคทก็ขอตัวกลับบ้านแล้วบอกกับแคทว่าพรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ จะมา

พอพ่อกับแม่แคทกลับไปแล้ว สาวๆ หนุ่มๆ ก็พากันไปนั่งดูทีวีส่วนพ่อกับแม่ปรางขอตัวไปพักผ่อนที่ห้อง

หลังจากดูทีวีไปได้สักพักแคทก็เดินออกไปที่ระเบียง เธอยืนกอดอกมองออกไปข้างนอกเงียบๆ ปรินเดินตามออกมา

“คิดอะไรอยู่เหรอ นี่มีเรื่องต้องคิดตลอดเวลาเลยนะเรา” ปรินแซว

“ป่าวค่ะ แค่อยู่ในเมืองเสียนานพอมาเห็นที่เงียบๆ แล้วรู้สึกดีค่ะ” แคทหันมามองปริน

“นึกว่าคิดถึงหนุ่มๆ ที่ตลาด” ปรินแซว

“ทำไมคะ คิดถึงไม่ได้เหรอ ก็เพื่อนกันไม่ได้เจอกันนาน” แคทยิ้ม

“แค่เพื่อนเหรอ พี่ว่าไม่มั้ง หรือเราคิดว่าเพื่อนอยู่คนเดียว” ปรินบอก

“เขาจะคิดยังไงก็เรื่องของเขา แคทคงไปห้ามไม่ได้ แต่สำหรับแคทเขาเป็นแค่เพื่อนค่ะ” แคทย้ำ เสียงออกหงุดหงิด

“โอเค เพื่อนก็เพื่อนอย่าโกรธนะ” ปรินรีบพูด

“ไม่ได้โกรธค่ะ แต่แคทคิดว่าพี่ปรินจะเข้าใจ” แคทพูด

“พี่ เข้าใจคับแค่แซวเล่นๆ” ปรินบอก แคทเงียบ

ปรินคิดว่าเขาหาเรื่องทำให้เธอโกรธซะแล้วทำไงดีล่ะทีนี้