รู้ใจ

แล้วเพลงก็เปลี่ยนเป็นแบบสโลว์ คนเต้นก็เลยต้องเต้นจนตัวติดกันมาก แคทใจเต้นแรงและรู้สึกขัดเขินเมื่อโดนปรินโอบรอบเอว เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครก็เลยก้มหน้าไม่ยอมมองสบตาปริน

ปรินเห็นคนตรงหน้าหูเริ่มแดงก็เลยอมยิ้มเพราะรู้ว่าเธอเขิน เขาดีใจที่เห็นแคทเขินเพราะนั่นหมายความว่าเธอก็คงมีใจให้เขาบ้างไม่มากก็น้อย

เต้นไปอีกสักพักแคทเริ่มรู้สึกว่าเธอเจ็บข้อเท้าแปร๊บๆ!! จึงบอกปรินว่าเธอเหนื่อยแล้ว ไม่อยากบอกว่าเธอเจ็บเท้ากลัวทุกคนจะห่วง ที่มันเจ็บคงเป็นเพราะเธอใส่ส้นสูงนานเกิน แถมยังมาเดินและเต้นอีกด้วย

ปรินจึงพาแคทเดินออกมาจากฟลอร์เพื่อที่จะกลับมาที่โต๊ะ ปรางกับชยาและมายด์กับเอกยังเต้นอยู่แต่ทุกคนหันมามองเมื่อเห็นปรินกับแคทเดินออกไป แต่ปรินโบกมือให้เต้นกันต่อ

ทั้งสองคนเดินออกมายังไม่ทันถึงโต๊ะแคทก็เจ็บข้อเท้ามากทำให้เธอทรุดลงไป ปรินที่เดินข้างๆ จึงเข้าไปรับตัวเธอก่อนที่จะล้มลงไปกองกับพื้น

แคทจับข้อเท้าพลางทำหน้าปวด ปรินมองหน้าเธอ เขาก้มลงอุ้มเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่โต๊ะ แคทตกใจมองหน้าปริน เขาอุ้มแคทเดินออกไปท่ามกลางสายตาของพนักงานที่มองมาที่เขากับแคท

แม่กับพ่อ ปราง มายด์ ชยากับเอกรีบเดินมาที่โต๊ะทันที

เมื่อถึงโต๊ะปรินค่อยๆ วางตัวแคทลงที่เก้าอี้ แล้วเขาก็นั่งลงข้างหน้าเธอเอามือถอดรองเท้าของเธอออกแล้วจับบริเวณข้อเท้าของแคท เขารู้สึกได้ว่าข้อเท้าของเธอบวมเล็กน้อย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ปริน พักสักเดี๋ยวก็หายแล้ว” แคทก้มหน้าลงไปพูดกับปริน เขาเงยหน้ามองเธอทำตาดุๆ

“ทำไมไม่บอกพี่ล่ะคับ ดูสิข้อเท้าบวมเลย” ปรินดุ

แคทงงว่าเขาจะดุเธอทำไม แต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ เพราะท่าทางคนตรงหน้าจะเคืองจริงๆ

ปรินกวักมือเรียกพนักงานของโรงแรมแล้วสั่งให้ไปเอายามา แล้วเรียกบริกรให้เอาน้ำส้มมาให้แคทและสั่งให้เอาผลไม้มาด้วย1จาน ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ทุกคนเดินมาถึง

“หนูแคทเป็นอะไรตาปริน” แม่ถามด้วยหน้าตาตกใจ

“หนูไม่ได้เป็นอะไร แค่เจ็บข้อเท้านิดหน่อยค่ะ” แคทรีบบอกแม่

“ไม่นิดหน่อยล่ะ ข้อเท้าบวมเลยคับแม่” ปรินมองแคทแบบดุๆ แล้วบอกแม่

“ตายจริง พาไปหาหมอดีกว่ามั้ย” แม่อุทานแล้วหันไปบอกพ่อ

“อืม พ่อว่าพาไปหาหมอดีกว่านะ” พ่อเห็นด้วย

“ไม่ต้องหรอกค่ะ พี่ปรินให้คนไปเอายาให้แล้ว” แคทรีบพูดเพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่โต

“ใช่ข้างที่เคยบาดเจ็บมั้ย ตาปริน ถ้าใช่ พ่อว่าไปให้หมอตรวจดูดีกว่า” พ่อถาม

“ใช่คับพ่อ ข้างที่เคยเจ็บนั้นแหละคับ”ปรินบอก

แคทหันไปมองมายด์เพราะเธอไม่เคยบอกใครเรื่องขาของเธอ มีแต่มายด์ที่รู้ มายด์เห็นแคทมองจึงยิ้มน้อยๆ

แล้วพนักงานที่ปรินให้ไปเอายาก็เดินเอายามาส่งให้กับปริน เขาอ่านฉลากยาแล้วแกะยาส่งให้เธอกิน ปรินนั่งลงแล้วเอายามานวดที่ข้อเท้าให้เธอ

ตอนนี้รอบๆ โต๊ะมีแต่คนมามุงดูพ่อต้องหันไปบอกว่าไม่มีอะไรให้พากันไปสนุกต่อ ทุกคนจึงพากันแยกย้ายไป เหลือแค่พ่อแม่ ปราง มายด์ ชยา เอกและก็ปรินที่นั่งก้มหน้านวดขาให้แคท

ปรินบอกให้พ่อกับแม่ไปดูแลแขกต่อ ก่อนจะไปพ่อกับแม่กำชับให้พาแคทไปหาหมอด้วย ปรินพยักหน้า ปรินนวดยาเสร็จแล้วก็เดินไปล้างมือ

“ทำไมมันถึงได้ปวดล่ะแคท” ปรางเดินมานั่งข้างแคท

“น่าจะเป็นเพราะใส่ส้นสูงนานเกิน แถมยังออกไปเต้นอีกมันก็เลยปวดน่ะ” แคทบอก

น่าจะใช่เพราะโดยปกติแคทจะไม่ค่อยใส่รองเท้าที่มีส้นสูงๆ เธอเองก็ลืมไปเลยปรางคิด

“พี่ปรินเขาโกรธอะไรเนี่ย ชั้นไม่ได้อยากเจ็บขาสักหน่อย” แคทกระซิบถามปราง

“เขาห่วงแกน่ะ เขาไม่ได้โกรธ” ปรางยิ้มแล้วพูด

แคทมองไปทางที่ปรินกำลังเดินมา นี่เขาห่วงขนาดนี้เลยเหรอ ห่วงจนโมโหเนี่ยนะ วันนี้เขาแลดูแปลกๆ ไปนะแคทคิด

ปรินเดินไปคุยกับแม่แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ

“แม่ว่าไงบ้างคะพี่ปริน” ปรางถาม

“แม่บอกให้พาแคทไปหาหมอแล้วให้พากลับไปค้างที่บ้านเราก่อน” ปรินบอกปราง

“ไม่ต้องหรอกค่ะ แคทบอกแล้วว่าไม่เป็นไรไงคะ ไปส่งที่บ้านป้ามลก็พอแล้วค่ะ” แคทพูดสวนทันที

“ไม่ได้ ห้ามดื้อไม่งั้นพี่จะโทรบอกพ่อเรา” ปรินหันมาขู่พร้อมทำหน้าจริงจัง

“พี่ปรินมีเบอร์พ่อเหรอคะ!!” แคทถามแบบไม่อยากเชื่อว่าพ่อจะให้เบอร์กับปริน

“จะให้พี่โทรหาตอนนี้เลยมั้ยคับ”ปรินบอกแคทเลยก้มหน้าไม่ว่าอะไรอีก

ปรางกับมายด์พากันขำเพราะไม่เคยเห็นแคทจะหมดท่าอย่างนี้

แคทเงยหน้ามองทำตาดุใส่สองสาวเลยเงียบ

“งั้นก็กลับกันเลยนะ” ชยาบอก

แคททำท่าจะลุกเดินแต่ปรินก้มลงแล้วอุ้มเธอตัวลอย

“อุ้ย! พี่ปริน แคทเดินเองได้ค่ะ” แคทพูดเพราะตกใจ

“ไม่ได้ ข้อเท้าบวมขนาดนี้จะเดินได้ยังไง ห้ามดื้อนะ ไม่อย่างนั้นพี่จะบอกพ่อเรา” ปรินมองหน้าเธอ

“ค่ะ ไม่ต้องเอาพ่อมาขู่ก็ได้” แคทก้มหน้าพูด เธอเขินที่ถูกเขาอุ้มต่อหน้าคนมากมาย

“พี่ไม่ได้ขู่ แต่จะทำจริงๆ ถ้าเราดื้อ”ปรินบอก  เขาอมยิ้มเมื่อเห็นเธอก้มหน้าหลบเขา

ปรินอุ้มเธอเดินตรงไปที่ลิฟต์ แคทเงียบไม่เถียงเขาอีก เธอเอาสองมือโอบรอบคอเขาไว้เพราะกลัวตก ปรินก้มมองคนในอ้อมแขนเห็นเธอหน้าแดงเขาก็ยิ้ม

พนักงานคนอื่นๆ พากันมองอย่างแปลกใจและพากันคิดว่าคนๆ นี้น่าจะเป็นคนพิเศษของบอสแน่ๆ แล้วก็พากันมองไปที่ฟ้าที่ยืนมองปรินที่กำลังอุ้มแคทเดินไปที่ลิฟต์ด้วยสายตาไม่พอใจพลางกำมือแน่น พนักงานในบริษัทส่วนใหญ่ต่างก็รู้ว่าฟ้าตามติดบอสมาตลอดแต่บอสไม่เคยสนใจเธอเลย พอมาเห็นแบบนี้ทุกคนเลยปักใจว่าแคทเป็นแฟนบอสอย่างแน่นอน

พอลงมาถึงข้างล่างรถของปรินมาจอดรออยู่แล้ว ปรินอุ้มแคทไปวางลงตรงที่นั่งข้างคนขับแล้วปิดประตูปรินเปิดประตูข้างคนขับแล้วออกรถทันที

“แล้วปรางกับมายด์ล่ะคะ” แคทถาม

“ตามมาพร้อมชยากับเอก” ปรินบอกสีหน้าเรียบเฉย

“ยังปวดอยู่มั้ย”

“นิดหน่อยค่ะ”

“เรานี่นะนอกจากดื้อแล้วยังปากแข็งอีกด้วย ปวดจนหน้าซีดแล้วยังบอกไม่เป็นไร” ปรินพูดทำให้แคทนิ่งไป

เขาดูออกเหรอว่าเราปวด ว่าเก็บอาการแล้วนะแคทคิดในใจ

“ไม่ต้องมาปิดพี่เลย พี่มองเราตลอด ทำไมจะไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไง” ปรินพูดแล้วก็เลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง

ปรินเดินลงมาเปิดประตูแล้วก็อุ้มแคทลงจากรถเดินเข้าไปในโรงพยาบาล มีสายตาหลายคู่มองมาที่ทั้งคู่เพราะด้วยเรื่องของการแต่งตัวที่มันค่อนข้างจะอลังการ

ปรินอุ้มแคทไปที่เคาน์เตอพยาบาลข้างหน้าแล้วบอกกับพยาบาลว่าเธอขาเจ็บ เขาต้องการให้เอ็กซเรย์และตรวจอย่างละเอียด แล้วก็มีเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเอารถเข็นมาให้แคทนั่งพาไปเอ็กซเรย์

ปราง มายด์ ชยากับเอกมาถึงแล้วและนั่งคอยอยู่หน้าห้องตรวจ ส่วนปรินเข้าไปในห้องกับแคท

หลังจากที่หมอตรวจแล้วก็ออกมานั่งรอยาอยู่หน้าห้องยาพร้อมกันทุกคน

“หมอว่าไงบ้างแคท” มายด์ถาม

“หมอบอกว่ากระดูกที่เคยร้าวมันยังติดไม่สนิท พอมาเกร็งมากๆ มันก็เลยอักเสบ และบวม หมอสั่งไม่ให้เดินมาก ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าให้ลงน้ำหนักที่ขาข้างที่เจ็บ ถ้าไม่เชื่อกระดูกอาจจะกลับมาแตกหักได้อีก”ปรินเป็นคนบอกมายด์เอง เพราะเขารู้ว่าแคทไม่มีทางบอกความจริงแน่ๆ

“ต้องบอกพ่อมั้ยแคท “มายด์หันมาถามแคทที่นั่งเฉยเหมือนคนที่ใช้ความคิด

“ไม่อยากให้พ่อห่วงเลยอ่ะ ไม่บอกดีกว่า ถ้ารู้คงลางานมาเฝ้าแน่ๆ” แคทบอกหน้าท้อๆ

“แต่คงต้องบอกกวาง ไม่อยากปิดบังมัน” แคทหันมาพูดกับมายด์

“ไม่กลัวน้องจะห่วงหรือไง ถึงจะบอก”ปรินหันมาถามแคท

“สัญญาไว้แล้วค่ะว่าจะไม่ปิดบังอะไรกับกวาง ไม่อยากผิดสัญญาค่ะ” แคทบอกอย่างจริงจัง

ปรินยิ้มพลางคิดว่าเป็นคนรักษาสัญญาด้วยโคตรน่ารักเลยคนอะไรวะ!!

เมื่อถึงบ้านปราง ปรินก็อุ้มแคทขึ้นไปส่งที่ห้องของปรางเลยแล้วเขาก็กำชับปรางกับมายด์ให้คอยดูแลแคทด้วย

พอปรินออกไปแล้วปรางกับมายด์ก็ช่วยกันพยุงแคทไปอาบน้ำโดยบอกว่าไม่ต้องล็อคเพราะกลัวว่าเธอจะไปล้มในห้องน้ำ เมื่ออาบน้ำกันหมดแล้วก็พากันเข้านอน

ตอนเช้าแคทตื่นก่อน เธอลุกขึ้นนั่งบนเตียงแล้วยกขามาดูตรงที่บวมยุบลงแล้ว เธอลองลงไปยืนข้างเตียงดูว่ามันยังเจ็บอยู่มั้ย ไม่ค่อยเจ็บแล้ว เธอก็เลยเดินไปเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วก็ค่อยๆ เปิดประตูเพื่อจะลงไปข้างล่าง

แคทเดินลงมานั่งที่เก้าอี้ข้างบ้านที่มองเห็นสวนได้ อากาศกำลังดีแล้วเธอก็คิดทบทวนถึงเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน สิ่งที่ทำให้เธอเป็นกังวลก็คือความรู้สึกที่เธอมีให้กับปริน รวมถึงการกระทำและคำพูดของปรินที่แสดงออกกับเธอ

แคทเป็นคนที่ชัดเจนกับความรู้สึกของตัวเอง เธอยอมรับกับตัวเองว่าคงจะชอบปรินเข้าแล้ว ชอบแบบคนรักไม่ใช่แบบพี่ชายเหมือนที่เธอเคยคิดก่อนหน้านี้ เธอก็ไม่รู้ว่ามันเกิดตั้งแต่เมื่อไร ตอนไหน แต่ตอนนี้เธอชอบเขาแล้วจริงๆ ในส่วนของปรินนั้นแคทไม่ค่อยแน่ใจมากนักถึงแม้ว่าเธอจะอ่านคนเก่งแต่เธอก็ไม่อยากเข้าข้างตัวเองจนเกินไปว่าเขาเองก็มีใจให้เธอเหมือนกัน คงต้องให้เวลาเป็นตัวบอกเองก็แล้วกันแคทคิด

ปรินตื่นแล้วพอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จเขาก็เดินไปเคาะประตูห้องของปราง ปรางเดินมาเปิดประตู

“อ้าวพี่ปริน ปรางนึกว่าพี่ลงไปข้างล่างกับแคทเสียอีก” ปรางทักปริน

“พี่เพิ่งตื่น แล้วก็เดินมานี่แหละ แล้วแคทลงไปตั้งแต่เมื่อไร” ปรินถาม

” ปรางก็ไม่รู้ ตื่นมาแคทก็ไม่อยู่แล้ว” ปรางบอก

“เด็กดื้อเอ้ย!” ปรินบ่น  ปรางกับมายด์หันมายิ้มให้กัน

ปรินหันหลังเดินออกไปตามหาแคททันที ปรางกับมายด์มองหน้ากันแล้วพากันเดินลงมาด้วย

ปรินลงมาถึงข้างล่างก็ถามหาแคทกับเด็กรับใช้ในบ้าน เด็กบอกว่าแคทนั่งอยู่ที่เก้าอี้ข้างบ้าน

ปรินจึงตามออกไป เขาเห็นแคทนั่งมองไปที่สวนที่ตอนนี้ไม่เหมือนแต่ก่อนแล้วเพราะเขาทำตามที่เธอเคยบอกกับเขาตอนนั้น

ปรางกับมายด์ไม่ตามออกมาเพราะไม่อยากขัดคอเขา

ปรินเดินไปยืนข้างหลังเก้าอี้ที่แคทนั่งแล้วเอาแขนสองข้างเท้าไปที่พนักเก้าอี้

แคทเงยหน้าขึ้นไปมองพอดีกับที่ปรินก้มลงมาพอดี ทั้งคู่สบตากันแป๊บหนึ่ง

แคทก็ก้มหน้าลงแล้วก็มองไปทางสวนที่อยู่ข้างหน้า ปรินเดินอ้อมมานั่งด้านข้าง

“เดินลงมาทำไม!? ขาหายเจ็บแล้วเหรอ” ปรินถาม

“ไม่เจ็บเหมือนเมื่อคืนแล้วค่ะ เดินไหว”แคทบอก

“นึกว่ากลัวจะถูกพี่อุ้มอีก เลยรีบลงมาก่อน” ปรินพูด

แคทเงียบ เบื่อคนรู้ทันจริงๆ แคทคิด หน้าเธอมีสีแดงขึ้นมานิดๆ

“พี่จัดสวนใหม่แล้ว ทำอย่างที่เราแนะนำ แต่ยังไม่เสร็จดี เป็นไงบ้าง สวยขึ้นมั้ย”ปรินชวนคุย

แคทมองอย่างสำรวจ มีการจัดใหม่จริงๆ ตอนแรกเธอไม่ได้สังเกตุ เพราะมัวแต่คิดเรื่องตัวเองอยู่ ตอนนี้ที่เธอเห็นคือมีเรือนกล้วยไม้ที่ทำเสร็จแล้ว ด้านข้างมีต้นกุหลาบหลากหลายสีล้อมรอบด้วยต้นมะลิ ต้นโมก ต้นแก้ว ต้นปีบ ที่ยังไม่ออกดอก

“ตอนนี้พี่รอกล้วยไม้อยู่ สั่งไปแล้ว”ปรินบอก :แคทหันมามองปริน

“ทำตามที่แคทบอกหมดเลยนี่คะ แล้วไม่มีใครค้านบ้างเหรอคะ จริงๆ สวนมันต้องจัดตามใจคนในบ้านนะ” แคทบอก

“ทุกคนก็เห็นด้วยนะ พ่อชอบเรือนกล้วยไม้มากและยังเป็นคนสั่งกล้วยไม้เองเลย แม่ก็ชอบพวกดอกไม้ที่มีกลิ่นหอมบอกว่าสดชื่นดี ส่วนปรางชอบกุหลาบอยู่แล้ว” ปรินพูด

“อ้าว! แล้วพี่ปรินล่ะคะ” แคทถาม

“พี่ชอบทุกอย่างที่เราให้ทำ” ปรินพูดตรงๆ แล้วมองหน้าแคท

แคทบีบมือตัวเองที่วางอยู่บนตัก เธอเขินมากๆ ยิ่งเขามองมาตรงๆ แบบนี้ก็ยิ่งทำหน้าไม่ถูก เธอยังไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอคิดอะไร

“มายด์กับปรางคงลงมากันแล้ว เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ” แคทพูดโดยไม่มองหน้าปริน

เพราะเธอรีบลุกขาจึงไม่ทันรับน้ำหนักจึงเซจะล้ม ปรินเข้ามาประคอง

“ไหนบอกว่าดีแล้วไง “ปรินบ่น

แคทพยายามขืนตัวออกจากแขนปรินที่ประคองอยู่

“คงจะลุกเร็วไปค่ะ ไม่เป็นไรหรอก”แคทบอกเพื่อให้ปรินปล่อยเธอ

ปรินไม่ยอมปล่อย จึงกลายเป็นว่าเขาประคองเธอเดินอยู่

เมื่อเข้ามาในบ้านทุกคนนั่งรวมกันอยู่ที่ห้องรับแขก พอหันมาเห็นแบบนั้นก็พากันยิ้มอย่างพอใจ

“หนูแคทเป็นไงบ้างลูก ดีขึ้นมั้ย” แม่ถาม

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ไม่ปวดเหมือนเมื่อคืนแล้ว” แคทตอบ

“ยังไม่ดีหรอกคับแม่ เมื่อกี้ตอนยืนยังจะล้มอยู่เลย” ปรินบอก

แคทหันไปมองคนพูดแล้วทำตาดุใส่ แต่ปรินกลับส่งยิ้มให้เธอ

“ไปกินข้าวกันดีกว่า เดี๋ยวหนูแคทจะได้กินยา” พ่อบอกกับทุกคนแล้วพากันเดินไปที่ห้องกินข้าว

หลังจากกินข้าวเสร็จ พ่อก็เข้าห้องทำงาน แม่ก็ตามไปด้วย ปรางกับมายด์เดินมานั่งที่ห้องนั่งเล่น แคทเดินตามมาโดยมีปรินประคองมาทั้งๆ ที่แคทบอกแล้วว่าเธอเดินเองได้แต่เขาก็ไม่ฟัง

“แคท เดี๋ยวเราไปเอายามาให้นะ” มายด์บอก

“ขอบใจจ้า เอาลงมาทั้งกระเป๋าเลยก็ได้นะ” แคทพูด

พอมายด์เอากระเป๋าลงมาให้ แคทก็กินยาแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะโทรหากวาง ก็พอดีมีสายโทรเข้ามาเสียก่อน แคทมองเห็นเป็นกวางโทรมา

“ว่าไง ล่ะเรา เจ๊ว่าจะโทรไปหาพอดี”

… “พี่ต่างหากเป็นไงบ้าง” …

“เจ๊เหรอ” ….

“ใช่ พี่ปรินโทรบอกผมตั้งแต่เมื่อคืน แล้วเป็นไงค่อยดีหรือยัง ทำตามที่หมอพูดนะ อย่าดื้อนักเลย ผมนี่เหนื่อยเลยชอบทำให้เป็นห่วง ถ้ากระดูกมันไม่ติดจะทำไง พ่อเครียดตายแน่ๆ” …

. “เดี๋ยวๆ ใจเย็นๆ ตกลงนี่จะโทรมาบ่น ว่างั้น”

“ป่าวคับ ก็มันห่วง ผมอยู่ไกลนะพี่”

… “รู้แล้ว เจ๊ไม่เป็นไร ตอนนี้ก็ดีขึ้นมากแล้วไม่ปวดเหมือนเมื่อคืนแล้วล่ะ”

…. “ดีแล้วคับ พี่ปรินบอกว่าพี่จะโทรบอกผมเองแต่เขาเห็นว่าพี่ปวดมากคงจะลืมพี่เขาก็เลยโทรบอกผม อย่าไปโกรธพี่เขาล่ะ พี่ปรินเขาเป็นห่วงพี่มากนะ”

… “จ้ารู้แล้ว”

… “งั้นผมทำงานก่อนนะคับ เอาไว้จะโทรไปใหม่ ดูแลตัวเองด้วยนะพี่ เป็นห่วงนะคับ” …

“เหมือนกัน” แคทวางสาย

นี่ปรินมีเบอร์ของกวางด้วย ตกลงว่าเขามีเบอร์คนในครอบครัวเราทุกคนหรือไงนะแคทคิด

“กวางโทรมาเหรอ แคท” มายด์ถาม

“ใช่ บ่นซะหูชาเลย” แคทพูดแต่ทำหน้าไม่จริงจัง

“กวางรู้ได้ไงล่ะ” ปรางถามบ้าง

“พี่โทรไปบอกเอง ตั้งแต่เมื่อคืน ตอนแรกก็ว่าจะให้แคทบอกเอง แต่เห็นว่าปวดมากไม่ค่อยไหวพี่ก็เลยโทรไปบอกให้”ปรินบอก

ปรางกับมายด์มองหน้ากันแล้วหันไปมองปริน

“พี่ปรินมีเบอร์ของกวางด้วย!!?” ปรางกับมายด์พูดพร้อมกัน

“ก็ ใช่” ปรินบอก

ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันอีกรอบแล้วยิ้มพลางเหลือบมองแคท งานเข้าล่ะทีนี้ยายแคท

ตอนสายชยากับเอกก็แวะมาที่บ้านปริน

“เป็นไงบ้างแคท โอเคหรือยัง” เอกถาม

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” แคทตอบ

“ดีแล้วล่ะ ไม่งั้นอาจมีใครแถวๆ นี้เครียดตาย” ชยาพูดแล้วมองไปที่ปริน ปรินนั่งทำท่าเฉยๆ แม้จะโดนเพื่อนแซว

“แล้วนี่มาทำอะไรกันล่ะ อย่าบอกนะว่ามาเยี่ยมแคท” ปรินถามเพื่อนกลับทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้ว

แคทยิ้มแล้วมองหน้าเพื่อนๆ สองสาวหน้าเริ่มแดง

“เออ! ไม่ต้องมาทำเป็นรู้ทันหรอกน่า อิจฉาล่ะสิ555” ชยาพูด

ปรินหันไปมองแคท ในขณะที่เธอหันไปมองปรางกับมายด์ เขาไม่ได้อิจฉาเพราะตอนนี้เขารู้สึกว่าแคทอาจจะมีใจให้เขาบ้างแล้วเพราะท่าทางของเธอเวลาที่เขาเข้าใกล้ เธอจะเขินแล้วก็หน้าแดงแม้จะไม่มากก็ตาม ปรินตัดสินใจแล้วว่าเขาจะต้องแสดงความรู้สึกของเขาออกไปบ้างแล้ว เพื่อให้เธอได้รับรู้ แม้ว่ามันจะเสี่ยงมากก็ตามแต่เขาต้องลอง

ช่วงปีใหม่สามสาวไม่มีใครได้ออกไปเที่ยวที่ไหนกันเลย เพราะต้องเตรียมสอบมิดเทอมก็เลยวุ่นวายกับการติวและอ่านหนังสือสอบ

แคทก็เหมือนกันเธอก็อ่านหนังสือแต่เป็นหนังสือเกี่ยวกับสถาปัตฯ เหมือนเดิม และในที่สุดการสอบก็ผ่านไปคะแนนสอบออกมาแล้ว ผลก็เหมือนเดิมแคทได้ท็อปทุกวิชาเป็นที่1ของเอก

ตอนพักกลางวันของวันนั้นอ.ปวีนาก็ให้แคทไปพบอีก ปรางกับมายด์นั่งคอยแคทอยู่ที่หน้าคณะ สักพักแคทก็เดินมาหาแล้วนั่งลงข้างๆ ปราง

“มีอะไรจะบอกมั้ยเพื่อน” มายด์ถามเมื่อเห็นแคทนั่งลง

“ใช่ อยากถามตั้งแต่คราวก่อนแล้ว” ปรางพูด  แคทมองหน้าเพื่อน

“ก็ไม่ได้มีอะไร อาจารย์แค่เรียกไปบอกว่าปีหน้าเอกของเราจะมีการส่งนักศึกษาไปเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกา อาจารย์เขาอยากให้ชั้นไปก็เลยเรียกไปถาม ก็แค่นั้น”แคทบอกกับเพื่อนด้วยหน้าตาเฉยๆ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร

“แล้วแกตอบอาจารย์ไปว่าไง” ปรางรีบถาม

“ชั้นขอไปปรึกษาพ่อกับแม่ก่อน อาจารย์ก็เลยบอกว่าขอคำตอบก่อนเปิดเทอมหน้า” แคทตอบ

“ต้องไปกี่ปีล่ะ” มายด์ถาม

“2ปีมั้ง” แคทตอบ

“แล้วแกอยากไปไหม?” ปรางถาม

“ก็เฉยๆ นะไปก็ได้ไม่ไปก็ได้…แต่การที่ไปเราก็จะได้ภาษาและประสบการณ์เพิ่มมากขึ้น” แคทบอกกับปราง

ปรางมองหน้ามายด์พลางทำหน้าเป็นกังวล ถ้าแคทตกลงไปจริงๆ พี่ปรินจะทำยังไง แฟนก็ยังไม่ได้เป็นอีกอย่างถ้าแคทตกลงว่าจะไปแล้วใครก็เปลี่ยนใจเธอไม่ได้ งานเข้าแล้วล่ะพี่ปริน

วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ปรินขับรถมาส่งสามสาวที่มหาลัยเหมือนทุกวัน เขาขับรถไปแล้วคอยมองแคทผ่านกระจกหลัง

แคทไม่ได้สนใจอะไรเอาแต่ก้มอ่านหนังสือในมือมาตลอดทาง ตั้งแต่งานเลี้ยงวันนั้นเขากับเธอก็คุยกันเหมือนเดิมแต่วันนี้เขากำลังคิดว่าจะสารภาพกับเธอดีไหม พอเอาเข้าจริงๆ เขาก็กลัวว่าเธอจะปฎิเสธ

ปรินขับรถมาจอดหน้าคณะที่สามสาวเรียน

“คณะเรามีงานอะไรอ่ะ ทำไมมีคนมากมายเลย” ปรางมองแล้วพูดออกมา

“เออ จริงด้วย!” มายด์บอก แคทไม่ได้สนใจ

พอปรินจอดรถสาวสามก็ขอบคุณแล้วพากันลงจากรถ พอสามสาวลงไปกำลังจะเดินอ้อมกลุ่มคนเพื่อไปห้องเรียน กลุ่มคนนั้นก็ค่อยๆ แหวกออกแล้วก็มีคนเดินตรงมาที่สามสาว ศิวานั่นเองเขาถือกุหลาบสีแดงช่อใหญ่มากเดินมาที่แคท

ปรินมองเห็นทางกระจกมองหลังเพราะเขายังไม่ได้ออกรถ ศิวาส่งช่อกุหลาบให้แคท แต่เธอไม่รับ ปรินเห็นว่าเธอพูดอะไรกับศิวาแล้วศิวาก็พูดตอบกลับมา แล้วแคทก็รับช่อกุหลาบ จากนั้นเธอก็เดินเข้าตึกเรียนไปพร้อมปรางกับมายด์

ปรินขับรถไปทำงานด้วยอารมณ์ขุ่นมัว เมื่อถึงที่ทำงานไม่ว่าใครก็เข้าหน้าไม่ติด

ชยากับเอกยังงงๆ เพราะโดยปกติปรินจะเป็นคนใจเย็น ไม่เคยเห็นเขาใส่อารมณ์กับลูกน้องแต่วันนี้ยังกับคนละคน

“เป็นอะไรวะ อารมณ์เสียมาจากไหน” ชยาที่เดินมาพร้อมกับเอกถามปริน

“เปล่า” ปรินบอก เขาหน้าเครียดมาก

“อะไรเปล่า! มึงดูสิเนี่ยลูกน้องมึงกลัวจนไม่กล้าเข้าใกล้แล้ว บอกมา!!” เอกพูดแล้วมองหน้าปริน

“ก็เมื่อเช้ากูไปส่งแคทที่มหาลัย กูเห็นไอ้รุ่นพี่คนที่ตามจีบเอากุหลาบมาให้ ตอนแรกแคทก็ไม่รับแต่ไม่รู้ว่าพูดอะไรกันแล้วแคทก็รับกุหลาบไป” ปรินบอกเพื่อนด้วยท่าทางหงุดหงิด

“แล้วทำไมมึงไม่โทรไปถามปรางล่ะวะ!” ชยาพูด

“กูก็ว่าจะโทรแต่ตอนนี้ปรางยังเรียนอยู่ แต่กูโคตรหงุดหงิดแทบจะไม่อยากทำงานเลยว่ะ” ปรินบอกเพื่อน

ชยากับเอกหัวเราะไม่เคยเห็นเพื่อนออกอาการหึงหวงมาก่อน

“ใจเย็นก่อนมึง เดี๋ยวก็เที่ยงแล้ว เอางี้มั้ยตอนบ่ายนี้ก็ไม่มีงานด่วนอะไรเราไปหาสาวๆ กันจะได้รู้ไปเลยว่าอะไรเป็นอะไร” เอกออกความคิด

“แล้วมึงจะอ้างว่าอะไรกันวะ!?” ปรินถาม

“กูก็จะบอกว่าเป็นวันแห่งความรักก็เลยอยากมาหาแฟนไง” ชยาพูดไปหัวเราะไป

” พวกมึงก็พูดได้น่ะสิ แล้วกูล่ะ!” ปรินพูด

“มึงก็บอกว่าโดนพวกกูบังคับไปไง” เอกบอก

พอตกลงกันได้แล้วก็พากันออกจากบริษัททันที

สามหนุ่มมาถึงมหาลัยก่อนเที่ยงก็เลยมานั่งรอสาวๆ ที่ร้านกาแฟหน้าตึกที่สาวๆ เรียน สักพักหนึ่งก็เห็นนักศึกษาทยอยเดินออกมาจากตึก

ชยามองเห็นปรางเดินมากับมายด์ในมือสองสาวมีดอกกุหลาบมาคนละ3ดอก

“น้องปรางคับ ทางนี้” ชยาเรียก

สองสาวหันมามองแล้วพากันเดินเข้ามาหาสามหนุ่ม

“มากันได้ไงคะนี่” ปรางถามมองหน้าพี่ๆ

“ก็มาหาแฟนพี่ไง แล้วใครบังอาจเอากุหลาบมาให้แฟนพี่ล่ะเนี่ย” ชยาบอกแล้วถามพลางมองหน้าปราง

“มายด์ก็ด้วยไปรับดอกกุหลาบใครมา” เอกมองหน้ามายด์

“เพื่อนให้มาน่ะค่ะ เห็นมั้ยคะว่ามันเป็นสีขาวกับสีชมพูนะ” ปรางหันมาบอกชยากับเอก

“แล้วแคทล่ะ! ไปไหน” ปรินถามปราง

“แคทถูกหนุ่มๆ สารภาพรักอยู่ค่ะ เดี๋ยวตามมา ไม่รู้ว่าจะถือดอกกุหลาบไหวไหม” ปรางบอกแล้วมองดูหน้าพี่ชาย ปรินหน้าเครียดทันที

“ปรางอย่าพูดเล่นนะ แค่นี้ที่บริษัทก็เหมือนกับระเบิดจะลงอยู่แล้ว ใครก็เข้าหน้าไม่ติดสักคน” ชยาบอก

“ทำไมล่ะคะ ใครทำให้น้ำแข็งลุกเป็นไฟได้เนี่ย” ปรางขำ

“ก็เมื่อเช้าปรินมันเห็นมีคนให้กุหลาบแคทแล้วแคทก็รับไว้ มันก็เลยหงุดหงิด” เอกบอก

ปรางกับมายด์มองหน้ากันแล้วทำท่านึก

“อ้อ! พี่ศิวา” มายด์พูด ปรางหัวเราะ

“โธ่! เรื่องนี้เอง ตอนแรกอ่ะแคทไม่รับหรอกค่ะ แต่พี่ศิวาบอกให้คิดว่าพี่ให้น้องก็แล้วกัน แคทก็เลยรับไว้พอรับแล้วยังบอกให้พี่ศิวาเลิกทำแบบนี้เพราะว่ามันไม่มีวันเปลี่ยนใจ” ปรางพูด

สีหน้าของปรินดีขึ้นเมื่อได้ยินที่ปรางพูด

“ทำไมไม่โทรมาถามล่ะคะ ป่านนี้งงกันทั้งบริษัทแล้วมั้ง” ปรางพูดยิ้มๆ

“ก็เราเรียนอยู่” ปรินบอก

“อย่าบอกนะคะว่าที่มากันเพราะเรื่องนี้” มายด์ถามบ้าง หนุ่มๆ พยักหน้าสองสาวเลยพากันขำ

“แล้วนี่ตกลง แคทไปไหน” ปรินถามอีก

“ก็บอกแล้วว่ามีหนุ่มๆ มาคอยสารภาพรักและให้กุหลาบ แล้วอีกอย่างแคทจะเอากุหลาบที่พี่ศิวาให้เมื่อเช้าไปใส่แจกันให้อาจารย์ที่ห้องพักด้วย” ปรางบอก

“นี่ยังมีคนอี่นอีกเหรอนอกจากรุ่นพี่คนนั้นน่ะ” ชยาหันมาถาม

“แน่นอนสิคะ แคทเป็นดาวคณะนะคะอย่าลืม! มีหนุ่มๆ มาแจกขนมจีบทุกวัน ยิ่งวันนี้ไม่ต้องคิดเลย” ปรางบอก

โอ้ย! แล้วเขาจะทำไงดีปรินคิดในใจ บอกก็ไม่ได้ จีบก็ไม่ได้อีก เขาอกจะแตกตายอยู่แล้ว

“แคท!! ทางนี้” มายด์ร้องเรียก เธอเห็นแคทเดินออกมาแล้วเหมือนมองหา

แคทได้ยินเสียงเรียกก็หันมามองแต่พอเห็นสามหนุ่มอยู่ด้วยจึงขมวดคิ้วแล้วเดินเข้ามาหาทุกคน ในมือแคทไม่มีดอกกุหลาบเลย ปรินมองแล้วค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ

“ไม่ทำงานกันหรือคะ พี่ๆ” แคทพูดแบบยิ้มๆ

“ก็ วันนี้คนรักเขาก็ต้องมาหากันสิคับ” ชยาบอก

“ก็มาทุกวันอยู่แล้วนี่คะ” แคทพูดเพราะทุกวันตอนเย็นชยากับเอกจะมาพร้อมกับปรินทุกวัน

“วันนี้พิเศษ ก็เลยจะมารับไปกินข้าวข้างนอกกัน วันนี้เลิกเรียนกี่โมงล่ะคับ” เอกถาม

“งั้นพวกพี่ก็พาปรางกับมายด์ไปได้เลยค่ะ เพราะบ่ายนี้อาจารย์งดสอน” แคทบอกแล้วมองหน้าเพื่อนยิ้มๆ

“แคทก็ไปด้วยกันสิ ไม่งั้นปรินก็ขาดเพื่อน” ชยาพูด

“ก็อยากไปนะคะแต่อาจารย์ปวีนาขอให้แคทช่วยแปลเอกสารให้ค่ะ” แคทบอก

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรารอ” ปรางบอก

“ใช่ เราก็จะรอ” มายด์บอก

“ไม่ต้องรอเลยพวกเธอ พี่ๆ เขามารับแล้วไม่ต้องห่วงเรา ไปกันเลย เดี๋ยวเรากลับเอง” แคทบอกเพื่อน

“เอาอย่างนี้ล่ะกัน ปราง มายด์ไปกับชยากับเอกก่อนเลย เดี๋ยวพี่คอยแคทเอง”ปรินที่ฟังอยู่นานแล้วพูด

“พี่ปรินไม่ต้องอยู่คอยแคทหรอกค่ะ ไปก่อนได้เลย ไม่ต้องห่วงมันนานจะรำคาญป่าวๆ” แคทหันมาบอกปริน

“พี่ไม่ปล่อยให้เรากลับคนเดียวแน่ๆ”ปรินมองแคทตรงๆ

“เอาเป็นว่าคอยกันทั้งหมดนี่ล่ะ เอกสารอะไรล่ะแคท” ปรางตัดบทในที่สุด เธอรู้ว่าปรินไม่ยอมแน่ๆ

“น่าจะเป็นจดหมายที่จะส่งไปติดต่อเรื่องนักศึกษาแลกเปลี่ยนนะ” แคทบอกกับปราง

“อ้าว! ทำไมอาจารย์ไม่ทำเองเหรอ” มายด์ถามบ้าง

“แปลเป็นภาษาฝรั่งเศสจ้า อาจารย์เขาไม่ชินกับตัวหนังสือเลยกลัวจะผิดพลาด”แคทบอกมายด์

“งั้น แคทก็ไปทำเถอะ เดี๋ยวพวกพี่นั่งรอกันอยู่กันตรงนี้ล่ะ” ชยาบอก

“ค่ะ” แคทบอก

แคทหันหลังเดินไปที่ห้องอ.ปวีนา  ปรินมองตามหลังแคทไปจนลับสายตา

ปรางเห็นพี่ชายมองตามเพื่อนแล้วจึงเล่าเรื่องที่แคทถูกอ.ทาบทามให้ไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่อเมริกา แต่แคทยังไม่ได้ตกลงต้องรอถามพ่อกับแม่ก่อน

มายด์จึงบอกว่าแคทก็แค่ต้องการเวลาคิดเท่านั้น เพราะถ้าแคทตกลงว่าจะไปพ่อแม่ก็ไม่มีใครขัดอยู่แล้ว นั่นจึงทำให้ปรินยิ่งวิตกมากขึ้น แล้วถ้าเธอไปจริงๆ เขาจะทำอย่างไรดี

แคทหายไปเกือบ1ชม.ก็เดินออกมา

“ขอโทษนะคะที่ทำให้ต้องมารออยู่คนเดียว” แคทพูดเมื่อเดินมาถึง

“แป๊บเดียวเอง แคทเก่งภาษาฝรั่งเศสด้วยเหรอ” ชยาถาม

“ก็พอได้ค่ะ เคยเรียนเสริมตอนม.ปลายค่ะ” แคทบอก

“ไม่ใช่แค่พอได้ แต่เก่งมากต่างหากล่ะคะพี่ชยา” มายด์บอก

“เก่งมากจนทำให้อาจารย์ในเอกงงไปตามๆ กัน แคททั้งพูดและเขียนได้คล่องพอๆ กับภาษาอังกฤษเลย แคทเคยเถียงกับอาจารย์ปวีนาที่สอนภาษานี้โดยตรงในวันแรกที่เรียน โอ้ย! อย่างสนุกแต่ในที่สุดอาจารย์ก็แพ้เพราะไวยากรณ์แค่ตัวเดียว” ปรางพูดแล้วขำไปด้วย

“อาจารย์แค่ลืมไป ไม่ใช่ชั้นเก่งบอกตั้งหลายครั้งแล้ว” แคทหันไปบอกมายด์กับปราง

“จ้า ไม่เก่งก็ได้” ปรางยิ้ม

“งั้นก็ไปกันได้แล้ว ไปกินที่ร้านของไอ้พายุแล้วกัน มันบอกมาตั้งหลายวันแล้ว” เอกหันมาบอกกับทุกคน

“พี่พายุเปิดร้านอาหารหรือคะ” ปรางหันมาถาม

“ใช่ มันเปิดมาจะได้เดือนแล้ว พวกพี่ว่าจะไปแต่ไม่ได้ไปสักที” ปรินบอก

แล้วก็พากันไปขึ้นรถขับตามกันไป โดยปรางไปกับชยา มายด์ไปกับเอกและแคทไปกับปริน

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***