ไม่ยอมใคร

กีฬาของมหาลัยถูกเลื่อนออกไปอีก2อาทิตย์เพราะมีงานแข่งวอลเล่ย์บอลเชื่อมความสัมพันธ์ระหว่างมหาลัยมาคั่นเสียก่อน

ตอนนี้ในโรงยิมจึงมีนักกีฬาวอลเล่บอลตัวแทนของมหาลัย ทั้งชายและหญิงมาซ้อมกันอย่างจริงจัง

ศิวาก็เป็นตัวแทนของมหาลัย เขาหน้าตาดี เรียนเก่ง เล่นกีฬาก็เก่งแถมเป็นอดีตเดือนมหาลัยปีที่แล้วอีกด้วย

วันนี้แคท มายด์และปรางลงมาที่โรงยิมเร็วเพราะอ.ปล่อยก่อนเวลา สามสาวเปลี่ยนเป็นชุดกีฬาแล้วเดินเข้ามาในโรงยิมก็เห็นศิวาและเพื่อนๆ กำลังเล่นบาสกันอยู่ แคทเดินไปด้านข้างสนามเพื่อที่จะเดินไปหยิบคฑามาซ้อม พอดีลูกบาสที่พวกของศิวาเล่นอยู่กลิ้งมาที่เท้าเธอพอดีแคทก้มลงหยิบบอลขึ้นมาแล้วมองไปในสนาม เห็นศิวายกมือเพื่อให้เธอช่วยโยนบอลให้เขาที แคทนึกสนุกเพราะเธอไม่ได้จับบอลมานานแล้ว จึงหันไปแล้วทำท่าชู๊ตบอลให้ลงห่วง แต่จากระยะที่เธอยืนมันเกินกว่าครึ่งสนามโอกาสที่บอลจะลงห่วงจึงแทบจะไม่มี แต่ปรากฎณ์ว่าแคทชู้ตบอลลงห่วงไปอย่างสวยงามมาก

ศิวาและเพื่อนๆ มองอย่างงงๆ รวมทั้งปรางด้วย ส่วนมายด์แค่ยิ้มเพราะเธอเคยเห็นแคทเล่นบาสมาก่อนแค่นี้จิ๊บจ๊อย

“เก่งอ่ะ เคยเล่นบาสมาก่อนเหรอแคท” ศิวาถามพร้อมกับเดินเข้ามาหาแคท

“เคยเล่นค่ะ ไม่เก่งหรอกแค่พอเล่นได้แต่หยุดเล่นไปนานแล้ว” แคทพูด

“มาลองเล่นหน่อยมั้ย จะได้ฟื้นฝีมือหน่อยเดี๋ยวจะลืม” ศิวาชวน

“ไม่ดีกว่ามั้งคะ เดี๋ยวจะไปเกะกะพวกพี่ป่าวๆ” แคทพูด

“น้องแคทมาเล่นด้วยกันเถอะ พวกพี่ไม่ว่าหรอกเล่นหลายคนสนุกดี” เพื่อนของศิวาพูด  แคทหันไปมองหน้ามายด์กับปราง

“ไปเลยแคท เราอยากเห็น” ปรางพูดมายด์ได้แต่พยักหน้าแล้วยิ้มให้แคท มายด์รู้ว่าแคทอยากกลับไปเล่นกีฬาอีกแต่ติดที่รับปากพ่อไว้แล้ว

“ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ” แคทบอก แล้วก็เดินเข้าไปในสนามบาส

มายด์กับปรางนั่งอยู่ข้างสนามมองแคทที่ลงไปเล่นบาสกับพวกศิวา

“โอ้โฮ! มายด์นี่แคทเล่นบาสเก่งขนาดนี้เลยเหรอ” ปรางพูด

“แค่นี้ยังน้อยไป ตอนที่ยังไม่บาดเจ็บยิ่งกว่านี้อีก” มายด์พูด

ครืด ครืดเสียงโทรศัพท์ของปรางดังขึ้น

“ฮัลโลค่ะ อยู่ที่โรงยิมค่ะ ทำไมวันนี้มาเร็วล่ะคะ อ้อ! ค่ะ งั้นพี่ปรินรีบมาที่โรงยิมเลย มาดูแคทเล่นบาสสิสุดยอดอ่ะ ค่ะๆ” แล้วปรางก็วางสายไป

“พวกพี่ปรินเหรอปราง ทำไมมาเร็วล่ะ” มายด์ถาม

“ใช่จ้าพอดีออกมาพบลูกค้าแล้วก็ออกมากันเลย” ปรางบอก  เธอหันไปทางหน้าโรงยิมเพื่อคอยมองปรินกับเพื่อนๆ  สักพักปรินกับเพื่อนก็เดินเข้ามา

“พี่ปรินทางนี้ค่ะ” ปรางยืนขึ้นร้องเรียกแล้วยกมือโบก

ปริน ชยาและเอกรีบเดินเข้าไปที่มายด์กับปรางนั่งอยู่

ปรินยืนมองแคทที่เล่นบาสอยู่ในสนามกับพวกผู้ชาย ยอมรับว่าแคทเล่นบาสได้เก่งแถมเก่งกว่าผู้ชายที่เล่นด้วยหลายคน แต่เขากลับหงุดหงิดไม่ชอบใจเลยที่แคทลงไปเล่นบาสกับผู้ชายพวกนั้น นี่เขากำลังหึงอยู่สินะ

ตอนนี้ในโรงยิมเริ่มมีคนเดินเข้ามามากขึ้นเพราะส่วนใหญ่เลิกเรียนแล้ว ที่เข้ามากลุ่มแรกคือนักวอลเล่ย์บอลหญิงตัวแทนมหาลัยที่ต้องมาซ้อมที่สนามตรงข้ามกับสนามบาส ผู้หญิงพวกนั้นจับกลุ่มคุยกันและบางคนก็ชี้มือมาทางสนามบาส

“หนิง คนนั้นไงที่เราได้ข่าวว่าศิวาตามจีบอยู่อ่ะ”

“ลงไปเล่นกับผู้ชายคงจะอยากทำตัวให้เด่นล่ะมั้ง”

“น่าหมั้นไส้ชะมัด สั่งสอนสักหน่อยดีมั้ยที่มันมาอ่อยศิวาของเธออ่ะหนิง”

ปรางทำท่าว่าจะลุกขึ้นไปเถียงกับพวกนั้นแต่มายด์ดึงไว้แล้วส่ายหน้า ที่มายด์กับปรางได้ยินเพราะพวกนั้นยืนคุยกันใกล้กับที่พวกเธอนั่งกันอยู่

แคทเมื่อเห็นว่าคนในโรงยิมเริ่มมากขึ้นเธอจึงยกมือขึ้นให้ศิวาเห็น

“พอแค่นี้ดีกว่าค่ะ เหนื่อยแล้ว ขอบคุณพี่ๆ นะคะที่ให้มาเล่นด้วย” แคทพูดพลางก้มหัวลง

ทุกคนหยุดเล่นแล้วพากันเดินเข้ามาหาแคท

“น้องแคทเล่นบาสเก่งมากนะทำไมถึงไม่เล่นบาสล่ะคับ รับรองถ้าเล่นได้เป็นตัวแทนมหาลัยแน่ๆ”

“ใช่ๆ เล่นเก่งกว่าพวกพี่อีก”

“ลูกชู๊ตของน้องแคทเจ๋งมากๆ เอาไว้มาสอนพวกพี่บ้างนะคับ”

“ใช่เลย หายากนะคนที่จะชู๊ตลูกจากกลางสนามแล้วลงห่วงอ่ะ” เพื่อนของศิวาชมแคทกันทุกคน

“พอๆ ให้แคทไปพักเถอะ” ศิวาหันไปพูดกับเพื่อน

“ขอบใจนะแคทที่ลงมาเล่นกับพวกพี่"ศิวาหันมาบอกแคท

“ค่ะ ไม่เป็นไร” แคทพูด  เธอหันหลังเดินมาหามายด์กับปรางที่อยู่ข้างสนาม

“เอาไว้มาเล่นด้วยกันอีกนะน้องแคท” พวกเพื่อนของศิวาตะโกนตามหลังมา แคทหันไปมองแล้วพยักหน้าให้

เมื่อแคทเดินมาใกล้จะถึงที่มายด์กับปรางนั่งอยู่เธอถึงได้เห็นว่าปรินกับเพื่อนของเขามายืนรออยู่แล้ว

“เป็นไง หายคิดถึงมั้ย” มายด์ถามพลางส่งน้ำให้ แคทมองเพื่อนแล้วพยักหน้า

“ก็ดีนะ ไม่ได้เล่นมานาน เอาสนิมออกหน่อย สวัสดีค่ะพี่ๆ ทำไมวันนี้มาเร็วละคะ” แคทตอบเพื่อนแล้วหันไปทักทายปรินกับเพื่อน

“พอดีงานเสร็จเร็วคับ ดีนะที่มาเร็วเลยได้มาทันเห็นแคทเล่นบาสด้วย เล่นเก่งนะผู้ชายอายเลยเนี่ย” ชยาเป็นคนพูด

“ใช่ เก่งมาก พี่นี่สู้ไม่ได้เลยนะ” เอกชมแคทด้วย

“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ไม่ได้เล่นมานานแล้วพอดีพวกพี่ๆ เขาชวนก็เลยไปเล่นให้หายคิดถึงแค่นั้นค่ะ” แคทพูด

“ไปวิ่งนานๆ แบบนั้นเดี๋ยวก็เจ็บขาอีกหรอก” ปรินพูดแล้วมองแบบดุๆ

“หายดีแล้วค่ะ ไม่งั้นคงไม่ลงไปเล่นหรอก” แคทพูด  เธอคิดในใจว่าไปโกรธอะไรใครมาหรือไง ถึงได้ทำหน้าตาดุแบบนั้น

“ไปเอาคฑามาซ้อมกันดีกว่า” มายด์พูด

“พวกพี่จะนั่งคอยกันตรงนี้หรือจะไปคอยข้างนอกก็ได้นะคะ” ปรางหันมาบอกพี่ชายกับเพื่อน

“เดี๋ยวพวกพี่นั่งคอยตรงนี้แหละ จะได้ดูพวกเราด้วยไง” ชยาพูด

“งั้นไปกัน” แคทบอก

เธอเดินนำไปที่ห้องเก็บอุปกรณ์ ซึ่งมันจะต้องผ่านสนามวอลเล่ย์บอลที่ผู้หญิงกลุ่มที่ว่าแคทซ้อมอยู่ พอกลุ่มของแคทเดินผ่านไป หนึ่งในคนที่ซ้อมอยู่ก็ตบบอลมาที่กลุ่มของแคททันที

แคทเคยเป็นนักกีฬาอยู่แล้วประสาทจึงไวเธอเห็นบอลทางหางตาจึงหันมาและใช้มือจับบอลได้อย่างง่ายดาย มายด์กับปรางตกใจ

แคทกลิ้งบอลคืนให้แล้วหันไปจับมือเพื่อนให้เดินไปข้างหน้าต่อ

“เก่งจริงนะ จับบอลได้ด้วยสงสัยจะจับเก่ง” มีเสียงดังมาจากกลุ่มในสนาม

แคทไม่สนใจยังเดินต่อแต่ปรางหันไปทันที

“พูดงี้..หมายความว่าไง เมื่อกี้ตั้งใจใช่มั้ย” ปรางว่า ท่าทางจะโมโหมาก มายด์จับมือปรางบีบเบาๆ

“ใจเย็นๆ!!” มายด์บอก ปรางมองมายด์

“จะเย็นได้ไง ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว จงใจหาเรื่องชัดๆ” ปรางไม่ยอม

แคทหันมามองมายด์กับปรางแล้วเดินมาเอามือโอบไหล่ปรางบีบเบาๆ และเดินต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จะหนีไปไหน” มีเสียงหนึ่งพูดพร้อมกับมีเสียงบอลลอยมา

คราวนี้แคทหันกลับมาแล้วยกมือขึ้นตบบอลสวนกลับไปทางเดิมทันที บอลเฉี่ยวหัวคนที่ตบมานิดเดียวเท่านั้น

“เก่งนักเหรอไง!!” คนในสนามพากันจะเดินออกมาที่พวกแคทยืนอยู่

“หยุด พอได้แล้ว” หนึ่งในนั้นพูดพวกนั้นจึงหันไปมอง คนพูดน่าจะเป็นหัวหน้าทีม

“ทำไมล่ะหนิง” คนในกลุ่มถาม

คนชื่อหนิงเดินออกมาข้างหน้าแล้วมองหน้าแคท

“ลูกตบใช้ได้นี่…ไม่มาลองกันหน่อยเหรอ มาลองรับลูกเสิร์ฟกันคนละ10ลูก ถ้าเธอชนะพวกชั้นจะขอโทษและจะไม่ยุ่งกับพวกเธออีก แต่ถ้าชั้นชนะเธอต้องเลิกยุ่งกับศิวา” หนิงพูดกับแคท

พอแคทฟังจบก็รู้ว่าที่มาหาเรื่องเธอก็เพราะผู้ชายนี่เอง อยากจะบ้าไม่มีอะไรทำกันหรือไงนะ ทำไมไม่ถามว่าเราชอบพี่ศิวามั้ยแคทคิดในใจ

“ไม่ล่ะค่ะ” แคทพูดหน้าตาเฉย เธอคิดว่ามันไร้สาระ

“กลัวแพ้หรือไง หรือไม่กล้าสู้ สงสัยจะอายทีเรื่องผู้ชายล่ะไม่อาย” หนิงพูด

มายด์มองหน้าแคททันที พูดอย่างนี้เท่ากับอยากหาเรื่องชัดๆ มายด์คิด เพราะรู้นิสัยแคทดี

แคททำหน้าตาว่างเปล่าไร้ความรู้สึกใดๆ มายด์เดินเข้าไปจับมือแคทบีบเบาๆ

แคทมองหน้ามายด์แล้วพยักหน้าบอกให้พาปรางออกไป

“ไปเอาอ.มาเป็นพยาน” แคทหันไปบอกกับหนิง

ปริน ชยา เอก ศิวาและเพื่อนๆ ของศิวาได้ยินและเห็นเรื่องราวทั้งหมดพากันเดินมาที่สนามวอลเล่ย์บอลทันที

“หนิงจะทำบ้าอะไร!!?” ศิวาพูดทันทีที่มาถึง

“ก็แค่ เล่นสนุกน่ะ” หนิงบอก

“สนุกบ้าอะไร หนิงกำลังเอาเปรียบแคทนะ” ศิวาพูด

“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ศิวาจะได้จบๆ กันไป” แคทพูด  หนิงมองหน้าแคทแบบดูถูก

“เจ้าตัวยังไม่แคร์เลย แล้วศิวาจะมาเดือดร้อนอะไร” หนิงพูด

“อาจารย์ราตรีมาแล้ว” มีเสียงคนตะโกนบอก

พออ.ราตรีเดินเข้ามาหนิงกับแคทก็เดินไปหาเพื่อที่จะบอกถึงเรี่องที่ให้มาเป็นพยานแต่ไม่ได้บอกถึงข้อตกลงอย่างอื่น

แคทเดินกลับมาหาเพื่อนที่ยืนรวมกลุ่มอยู่กับพวกปริน

“แคท..จะไหวเหรอได้ยินเขาพูดกันว่าลูกเสิร์ฟของเขาหาคนรับได้ยากนะ” ปรางพูดทันทีที่แคทเดินมาถึง  เธอเริ่มเป็นห่วงแคทขึ้นมาแล้ว

“ก็เพราะเรานั่นแหละ ที่หาเรื่องอ่ะ!!” ปรินพูด  เขาหันมาว่าปรางเพราะเขาเห็นทุกอย่าง

“ก็เขามาหาเรื่องก่อนนี่” ปรางเถียง ปรินส่ายหัว

“แล้วทีนี้ เป็นไงล่ะ” ปรินพูด ปรางเดินไปจับมือแคท

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า” แคทบอกปรางพลางยิ้มให้

“ไหวแน่เหรอเรา” ปรินหันไปถาม  แคทไม่พูดได้แต่พยักหน้า

“ให้พี่ไปคุยกับหนิงให้นะ แล้วจะได้ยกเลิกการแข่ง” ศิวาพูด

แคทมองจ้องหน้าศิวาด้วยสายตาเรียบเฉย

“ไม่ต้องหรอกค่ะเรื่องมันจะได้จบๆ ไป แต่แคทว่าพี่ควรจะไปคุยกับพี่หนิงให้เข้าใจดีกว่าจะได้ไม่เกิดเรื่องอย่างนี้กับใครอีก” แคทพูด แล้วเธอก็เดินเข้าไปในสนามเพราะอ.ราตรีเรียกแล้ว

ศิวาก็เลยเดินกลับไปหาพวกเพื่อนๆ ของเขา

“มายด์ แคทจะไหวแน่เหรอ” ปรางยืนจับมือมายด์ไม่ยอมปล่อย มายด์มองปรางแล้วยิ้ม

“ก็เคยบอกแล้วไงว่าแคทเคยเล่น ไม่ต้องห่วงหรอก” มายด์พูด

“แล้วแขนที่เคยหักล่ะ หายดีหรือยังมายด์” ปรินพูดแต่สายตายังคงมองไปที่แคท

มายด์เงยหน้ามองปรินแล้วทำหน้าเป็นกังวล

“อันนี้มายด์ก็ไม่รู้หรอกค่ะ เพราะตั้งแต่ที่แคทหายดีนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่แคทเล่นกีฬา” มายด์บอก

ปรินคิดว่าความเป็นห่วงที่มีอยู่แล้วก็ยิ่งห่วงมากขึ้นไปอีก

ในสนามแคทให้หนิงเป็นฝ่ายเสิร์ฟก่อน ลูกเสิร์ฟของหนิงแม้จะแรงและเร็วจริงเหมือนที่ปรางพูดแต่แคทก็รับได้ทุกลูกเพราะเธอเคยผ่านการซ้อมตอนที่ยังเป็นนักกีฬามาหนักมากกว่านี้และเธอยังชอบบังคับตัวเองให้ทำในสิ่งที่คนอื่นเขาไม่ทำกันจนคนในทีมขนานนามว่าเธอเป็น “นางฟ้าสีดำ”

แคทรู้ดีว่าข้อมือและแขนตั้งแต่หัวไหล่ของเธอลงไปเคยแตกและหัก แต่เธอมั่นใจว่าทำได้ยกเว้นลูกเสิร์ฟที่เธอเป็นคนคิดขึ้นมาเองลูกนั้น เพราะลูกนั้นจะต้องใช้กำลังแขนทั้งแขนซึ่งจะมีผลต่อหัวไหล่ทันที

แคทเริ่มเสิร์ฟลูกบอล ปริน ปราง มายด์และคนอื่นๆ พากันลุ้นเลยทีเดียว ลูกเสิร์ฟของแคทเลียดเนทมากจนมองเหมือนจะไม่ข้ามแต่ข้าม แถมยังแรงมาก ทิศทางที่ไปก็ไม่แน่นอนมันเหมือนกับว่าเธอสามารถสั่งมันได้ แคทเสิร์ฟบอลไปแล้ว9ลูกหนิงรับได้แค่3ลูกเท่านั้น

มาถึงลูกสุดท้ายแคทมองลูกบอลในมือพร้อมกับคิดว่า เธออยากจะลองเสิร์ฟลูกบอลที่เธอเป็นคนคิดไว้ดู เธอแค่อยากรู้ว่ามันจะยังเหมือนเดิมมั้ย

แล้วเธอก็ตัดสินใจโยนบอลขึ้นไปสูงมากแล้วก็กระโดดขึ้นไปเงื้อแขนเต็มที่แล้วตบไปที่บอลแต่มันเหมือนฟันบอลมากกว่าเพราะเธอใช้สันมือ

บอลลอยไปเป็นเส้นโค้งไปทางซ้ายแต่พอจะถึงคนมันกลับโค้งไปทางขวาและบอลก็ตกลงพื้นข้างในสนามและหมุนไม่ยอมหยุด คนที่ดูอยู่ยังคงงงเพราะไม่เคยเห็นลูกเสิร์ฟแบบนี้มาก่อน

“แคท!!”

มายด์เรียกชื่อแคทและเอามือมาปิดปากตั้งแต่ตอนที่เห็นแคทโยนบอลขึ้นไปแล้ว เพราะมายด์เคยเห็นลูกเสิร์ฟที่อันตรายของแคทมาก่อน มายด์รู้ดีว่าลูกเสิร์ฟของแคทลูกนี้ไม่เคยมีใครเคยรับได้แม้แต่ผู้ชาย มันอันตรายมากโดยเฉพาะกับตัวคนเสิร์ฟเองเพราะแขนจะต้องแข็งแรงมากไม่งั้นไม่มีทางทำได้แน่นอน ที่มายด์ตกใจเพราะรู้ว่าแขนของแคทเคยหักจึงไม่น่าจะทำได้แต่ก็ทำไปแล้วแถมสวยงามอีกต่างหาก

การแข่งขันเป็นอันจบลง อ.ราตรี เดินมาชวนให้แคทมาเล่นวอลเล่ย์บอลช่วยมหาลัยแต่แคทปฏิเสธพร้อมกับเล่าความจริงให้ฟัง อ.ราตรี เข้าใจแต่ก็บ่นเสียดาย

กลุ่มของหนิงเดินเข้ามาขอโทษแคทกับเพื่อน แคทบอกไม่เป็นไรแค่เข้าใจผิดกันเท่านั้นเมื่อจับมือกันเรียบร้อยแคทก็ขอคุยกับหนิงตามลำพัง

ทั้งคู่คุยกันจบแล้วก็กอดกันเพื่อแสดงว่าเข้าใจกันดีแล้ว

เมื่อไม่มีอะไรแล้วแคทก็เดินกลับมาหามายด์ ปรางและพวกพี่ๆ ที่มาคอยอยู่ แต่เธอยังเดินไปไม่ถึงที่ทุกคนยืนอยู่แคทก็มองเห็นหนุ่มหล่อที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่ที่หน้าโรงยิมเสียก่อน เธอยิ้มกว้างพร้อมกับเดินตรงเข้าไปหาทันที

มายด์ ปราง ปรินและเพื่อนๆ พากันมองตามไป

ปรินไม่เคยเห็นแคทยิ้มแบบมีความสุขอย่างนี้มาก่อน

แคทยังเดินไปไม่ทันถึงหนุ่มหล่อคนนั้นก็พุ่งเข้ามาหาตัวเธอก่อนพร้อมทั้งจับแขนข้างที่เธอเสิร์ฟบอลเมื่อกี้ขึ้นมาทันที และดึง กระตุกให้มันกลับเข้าที่ แคทโผเข้าไปกอดหนุ่มคนนั้นทันที

“ทำไมจะมาไม่บอก” แคทถาม

ปรินที่มองอยู่ตลอดอยากจะเดินเข้าไปกระชากแคทออกมาจากหนุ่มคนนั้นจริงๆ

“น้องกวางนี่!!” มายด์พูด

“ใครเหรอมายด์!?” ปรางรีบถาม เธอมองดูหน้าปรินก็รู้ว่าเขาคิดอะไรอยู่

“น้องชายของแคทที่ได้ทุนไปดูงานและเรียนที่สิงคโปร์น่ะ” มายด์หันมาบอก

แล้วก็มีเสียงถอนหายใจของใครหลายคน เพราะแคทกับกวางอายุห่างกันแค่ปีเดียว จึงมองดูเหมือนรุ่นเดียวกันอีกอย่างกวางกับแคทหน้าตา และสีผิวก็ต่างกันมาก กวางจะหน้าตาเหมือนแม่และผิวไม่ขาวเหมือนแคทแต่ก็ไม่ดำ กวางจะสูงกว่าแคทนิดหน่อย ส่วนแคทแทบจะถอดแบบพ่อมาเลยโดยเฉพาะดวงตา ดุมากเวลามองใครแบบนิ่งๆ งี้คนถูกมองแทบจะหยุดหายใจ ทั้งสองคนจึงเป็นพี่น้องที่ไม่เหมือนกันเลย

เมื่อทุกคนรู้แล้วว่าหนุ่มคนนั้นเป็นใครก็พากันเดินเข้าไปหาและทันได้ยินเสียงกวางกำลังบ่นแคท

“ถ้าบอกก่อนจะได้เห็นพี่แคททรมานตัวเองมั้ย” กวางพูดดุๆ

แคทคลายมือที่กอดกวางออกแล้วทำหน้าแบบเด็กที่ทำผิดแล้วโดนจับได้ ที่ปรินเห็นแล้วอดขำไม่ได้  แคทเห็นปรินขำเธอจึงทำตาดุใส่เขา

“ไม่ได้ทรมาน เจ๊ก็แค่อยากลองดูว่ามันใช้ได้เหมือนเดิมหรือยัง” แคทบอก กวางถอนใจแล้วมองหน้าแคท

“พี่ก็รู้ว่าท่านั้นมันเสี่ยงมาก และถ้าไม่ช่วยขยับไหล่กับข้อแขนให้มันเข้าที่ พี่แคทจะปวดมาก” กวางพูด

“จะไม่ทำอีกแล้วล่ะ เลิกบ่นเหมือนพ่อและก็คนแถวนี้ทีเถอะ” แคทบอกกวางแล้วปรายตาไปมองปริน

“นี่ถ้าพ่อรู้นะ เป็นเรื่องแน่” กวางพูด  แคทรีบจับแขนกวาง

“อย่าบอกพ่อนะ ถ้ารู้พรุ่งนี้ถึงนี่แน่ๆ” แคทพูด  กวางส่ายหัว

“ก็เลิกทำตัวให้พ่อเป็นห่วงเสียทีดิ รีบๆ หาแฟนเข้าพ่อเขาจะได้หมดห่วง” กวางพูดแล้วก็ขำ แคทมองค้อนใส่กวาง

“เลิกพูดไปเลย” แคทบอก กวางยิ่งขำไปใหญ่

“กวางเป็นไง สบายดีมั้ย!?” พอเห็นว่าพี่น้องทักทายกันจบมายด์ก็เลยถามกวาง

กวางหันไปมองดูคนที่เข้ามาสมทบพร้อมยกมือไหว้มายด์และทุกคน

“สวัสดีคับพี่มายด์ พี่ปรางและพี่ๆ ทุกคน ผมสบายดีคับพี่มายด์” กวางทักทาย

“ทำไมกวางรู้จักพี่ล่ะ?” ปรางถาม

“ต้องรู้จักสิคับ พี่แคทเล่าให้ฟังว่ามีเพื่อนสนิทอีกคนชื่อปราง พี่มายด์ผมรู้จักอยู่แล้วเพราะงั้นพี่ก็ต้องเป็นพี่ปรางแน่นอน” กวางบอกปราง

ปรางจึงหันไปแนะนำให้กวางรู้จักกับพี่ชายและเพื่อนอีกสองคน

“พี่ปรินเป็นเหมือนที่พ่อพูดถึงเลยคับ” กวางพูดเมื่อเห็นปริน

ปรินมองกวางแล้วทำหน้าสงสัยว่าพ่อแคทจะพูดถึงเขาว่าไง

“พ่อบอกว่าพี่ปรินเป็นคนตรงไปตรงมา มีเหตุผล และเปิดเผย พ่อบอกว่าเขาฝากให้พี่ดูแลพี่แคทด้วย แล้วเป็นไงคับพี่สาวผมดื้อมั้ย” กวางพูดจบแล้วก็อมยิ้ม แคทหันมาตีแขนกวางทันที

“น้อยๆ หน่อยเราน่ะ พี่โตแล้วดูแลตัวเองได้” แคทพูด

“ก็ไม่ดื้อนะ แค่ไม่ยอมคน แพ้ไม่เป็น และไม่ชอบให้ใครเป็นห่วง” ปรินยิ้ม

“พอกันเลยทั้งพี่ปรินและก็กวางด้วย ไปๆ กลับบ้านกันเถอะมืดแล้ว” แคทตัดบทแล้วชวนกลับบ้าน

ระหว่างที่เดินกลับมาที่รถแคทเดินคุยมากับกวางจึงได้รู้ว่า น้องกลับมาเพื่อรายงานเรื่องที่เขาไปทำที่สิงคโปร์ให้ทางบริษัทใหญ่รู้ และพักอยู่ที่โรงแรมที่บริษัทจัดให้แถมมีรถให้เขาใช้ในระหว่างที่อยู่ที่นี่ วันนี้เขาเลยจะไปส่งแคทกับมายด์เองจะได้ไปทักทายป้ามลด้วย

เพราะแคทกับกวางเดินคุยกันอยู่ข้างหน้า ข้างหลังมายด์เองก็กำลังเล่าเรื่องของแคทกับกวางให้ปรางและสามหนุ่มฟัง มายด์บอกว่าแคทกับกวางสนิทกันมาก เพราะกวางจะรู้เรี่องของแคททุกเรื่องไม่ว่าจะดีหรือร้าย แคทไม่เคยปิดกวางบางเรื่องที่พ่อไม่รู้แต่กวางจะรู้หมด และช่วยแคทปิดพ่อด้วยเพราะกลัวพ่อจะไม่สบายใจ มายด์เล่าว่าพ่อห่วงแคทมากเพราะเป็นลูกสาวคนเดียว แคทก็เลยไปเรียนยูโด เทควันโด มวย และยิงปืนจนได้แชมป์ ระดับภาคเลย แต่นั่นแทนที่พ่อจะห่วงน้อยลงกลับมากขึ้นเพราะแต่ก่อนแคทใจร้อน วิปง่าย พ่อก็ส่งไปฝึกสมาธิกับป้าให้ใจเย็นลง แต่กลับหนักใจกว่าเดิมจากที่เคยมองออกว่าแคทคิดอะไร รู้สึกยังไง พอกลับมากลายเป็นคนเก็บอารมณ์และความคิดไม่ค่อยแสดงออกให้ใครรู้แถมเย็นชามากกว่าเดิม แต่กลับอ่านความรู้สึกคนอื่นได้ทางสายตาและท่าทาง เพราะงั้นพอกวางบอกว่าให้แคทรีบมีแฟนพ่อจะได้หมดห่วงแคทเลยไม่เชื่ออีกแล้ว

กวางมาอยู่ได้4วันก็ต้องกลับไปสิงคโปร์ ก่อนกลับกวางได้แลกเบอร์โทรกับปริน โดยให้เหตุผลว่าจะได้เอาไว้เผื่อมีอะไรปรึกษากัน  ปรินก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันเพราะกวางมาพูดกับเขาว่า

“พ่อบอกผมว่าพี่ชอบพี่แคทเหรอคับ” กวางถาม  ปรินจึงพยักหน้า

“ไม่ต้องห่วงคับผมรู้จักนิสัยพี่ผมดี ผมไม่บอกเขาหรอก ถึงผมกับพี่ปรินจะเพิ่งเจอกันแต่ผมก็ดูออกว่าพี่ปรินชอบพี่ผมจริงๆ ผมเชื่อสายตาพ่อผมว่ามองคนไม่ผิด ถ้ามีอะไรจะถามผมเรื่องพี่แคทก็โทรหาผมได้เลย รับรองว่าพี่ผมยังมีเรื่องให้พี่ปรินปวดหัวได้อีกมาก”กวางบอกกับปริน

“ที่พี่ทำอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้วคับ แต่พี่ก็ต้องแสดงออกมาบ้างแล้วอย่าให้มากเกินไปจนเหมือนหวง และอย่าห่วงจนเกินไปไม่งั้นเขาจะปิดบังพี่เหมือนที่เขาปิดบังพ่อ ที่จริงผมก็ห่วงพี่แคทเหมือนกับพ่อนั่นแหละคับ แต่ผมรู้ว่าถ้าผมทำเหมือนพ่อพี่แคทก็จะไม่ยอมคุยกับผมในหลายๆ เรื่อง ยังไงก็แล้วแต่ผมฝากพี่ปรินดูแลพี่แคทแทนผมกับพ่อด้วยนะคับ” กวางบอก

“พี่จะดูแลแคทให้ดีที่สุด ไม่ต้องห่วงนะ” ปรินรับปาก กวางยิ้มให้แล้วยกมือไหว้

“ขอบคุณคับพี่”

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***