ห่วง

ตอนเย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกซ้อมดรัมแล้ว สาวๆ พากันเดินออกมาที่หนุ่มๆ รออยู่ แต่แคทถูกพี่ตี๋ รุ่นพี่ปี4คณะวิศวะฯ ขอคุยด้วย ปรางกับมายด์จึงเดินออกมากันก่อน

“มายด์ ปรางว่าพี่ตี๋ไม่ค่อยน่าไว้ใจเลยนะ ได้ข่าวว่าพี่เขาเป็นเพลบอยด์ตัวพ่อเลย แล้วเราปล่อยแคทไว้กับพี่ตามลำพังอย่างนั้นจะดีเหรอ” ปรางถาม เธอเป็นห่วงแคท

“เราก็คิดเหมือนกัน แต่แคทบอกว่าไม่เป็นไร แล้วเราจะทำยังไงได้ล่ะ” มายด์บอก

มายด์กับปรางเดินมาจนถึงที่ปริน ชยากับเอกรออยู่

“ทำไมทำหน้ากันอย่างนั้นล่ะ แล้วแคทไปไหน ทำไมไม่มาด้วยกัน” ปรินถาม

“แคทถูกพี่ตี๋ พี่ปี4ขอคุยด้วยค่ะพี่ปริน” ปรางบอก ปรินทำหน้าเครียดๆ ทันที

“ก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ แคทก็มักจะมีคนมาขอคุยด้วยออกบ่อยไป” ชยาบอก

ตั้งแต่เขารู้จักแคท กับมายด์มา แคทก็มักจะมีคนมาขอคุยด้วยแทบทุกวัน

“มันก็ใช่ค่ะ แต่คราวนี้ไม่เหมือนกัน พี่ตี๋เป็นเพลบอยด์ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า เจ้าชู้ขั้นเทพและเป็นประเภทมือไวด้วยค่ะ มายด์กับปรางก็เลยเป็นห่วงแคทอยู่ค่ะ” มายด์บอก

“แล้วทำไมมายด์กับปรางไม่อยู่เป็นเพื่อนแคทล่ะคับ” เอกถาม

“แคทบอกว่าไม่เป็นไรค่ะและให้ออกมาก่อน แล้วเอายังไงกันดีคะ” ปรางถามน้ำเสียงร้อนรน

“แล้วแคทไปคุยกับรุ่นพี่ที่ไหน พวกเราพาพี่ไปดูทีสิ” ปรินเป็นห่วงแคทมาก

“ตรงข้างโรงยิมน่ะ พี่ปรินตามปรางมาเลยค่ะ” ปรางกับมายด์เดินนำหน้าไป

ปริน ชยากับเอกเดินตามปรางกับมายด์มาที่ข้างโรงยิม

ปรินเห็นแคทยืนคุยอยู่กับผู้ชายหน้าตาดีแต่ดูจากท่าทางก็รู้ได้เลยว่าเป็นคนกระล่อนและเจ้าชู้เหมือนที่มายด์บอก

ทุกคนมายืนดูอยู่ห่างจากที่แคทกับตี๋คุยกันอยู่ไม่ไกลมากนัก ดังนั้นจึงได้ยินเรื่องที่แคทกับตี๋คุยกันได้ทุกคำ และที่ๆแคทกับตี๋ยืนคุยกันก็ค่อนข้างสว่างทำให้มองเห็นได้อย่างชัดเจน

“พี่ตี๋คะ แคทคบกับพี่ไม่ได้หรอกค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่พี่มีให้แคท” แคทพูด เธอมีสีหน้าเรียบเฉย

“พี่ว่าแคทอย่าทำเล่นตัวไปหน่อยเลย พี่ไม่เชื่อหรอกว่าแคทจะปฎิเสธพี่จริงๆ” ตี๋พูด เขาคิดว่าเธอเล่นตัวเพราะว่าตัวเองสวย

“ถ้าพี่ตี๋พูดอย่างนี้ แคทก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ” แคทหันหลังกลับทันที

“จะไปไหนล่ะ พี่ว่าแคทยอมเป็นแฟนพี่ดีๆ จะดีกว่านะ พี่ไม่อยากทำอะไรรุนแรงกับแคท” ตี๋คว้ามือของแคทไว้ตอนที่เธอหันหลัง

ปรินเห็นตี๋จับมือของแคท เขากำมือแน่นมากและเดินออกมาจากที่ๆ ยืนดูอยู่ ชยา เอก มายด์กับปรางก็เดินตามมาด้วย

“พี่ตี๋ ปล่อยมือค่ะ” แคทเน้นเสียงเรียบๆ และสายตาเปลี่ยนเป็นว่างเปล่าทันที

“พี่ไม่ปล่อย เราอย่าเล่นตัวนักเลยมาให้พี่จูบเสียดีๆ” ตี๋ดึงมือของแคทเข้ามาหาตัวเขา

แคทเตรียมพร้อมอยู่แล้ว เมื่อตี๋ดึงมือเธอก็เลยพลิกมือขึ้นแล้วจับมือของเขาแทน แล้วแคทก็บิดแขนของตี๋ทันทีเต็มแรง

“โอ้ย! เจ็บนะ! ปล่อย!! บอกให้ปล่อย!!” ตี๋ร้องเสียงดัง

ปริน ชยา เอก มายด์กับปรางได้ยินเสียงตี๋ร้องจึงหยุดเดินแล้วมอง จึงเห็นว่าตี๋โดนแคทจับบิดแขนไปข้างหลังกำลังร้องโอดครวญอยู่

“จบมั้ยคะ!? ถ้าพี่ตี๋ยอมจบดีๆ แคทก็จะปล่อยค่ะ” แคทถามเสียงเรียบๆแต่ตาที่มองนิ่งและน่ากลัวมาก

“จบ! จบก็ได้” ตี๋พูดเสียงสั่นๆ เขาไม่คิดว่าจะโดนผู้หญิงทำร้ายได้

“จริงนะคะ ถ้าพี่ตี๋ผิดคำพูด แคทรับรองได้ว่าพี่ตี๋ได้เจ็บมากกว่านี้แน่ๆ” แคทพูด น้ำเสียงและแววตาบอกให้ตี๋รู้ว่าเธอทำจริงแน่ๆ ถ้าเขาผิดคำพูด

“พี่ไม่ผิดคำพูดแน่” ตี๋บอก หน้าตาบอกว่าปวดแขนมาก

“ตามนั้นค่ะ” แคทบอก เธอปล่อยแขนของตี๋ลง

ตี๋เดินหนีไปทันทีที่แคทปล่อยแขนของเขา

แคทจึงเดินตรงไปที่ๆ รถของปริน ชยากับเอกเคยมาจอดรอ เพราะเธอคิดว่าทุกคนคงรออยู่ที่นั่น

“อ้าว! ปราง มายด์ พี่ปริน พี่ชยา พี่เอก มาทำอะไรกันตรงนี้คะ!? ทำไมไม่รออยู่ที่รถล่ะคะ” แคทถาม เธองงๆ ที่เห็นทุกคนมายืนอยู่ไม่ไกลนัก

ปริน ชยา เอกกับปรางและมายด์เห็นและได้ยินสิ่งที่แคทพูดและทำกับตี๋ทั้งหมด หนุ่มๆ พากันคิดว่าโดยปกติก็ว่าเธอเข้าถึงยากและดูน่ากลัวแต่พอมาได้เห็นอย่างนี้ยิ่งน่ากลัวมากขึ้นไปอีกเท่าตัว มีแค่มายด์คนเดียวที่ไม่รู้สึกอะไรเพราะเธอเคยเห็นบ่อยๆ แล้ว

“เรากับปรางแล้วก็พี่ๆ เป็นห่วงเธอน่ะ เลยพากันเดินเข้ามาดู” มายด์บอก

“ขอบคุณพี่ๆ มากนะคะ ปรางกับมายด์ด้วยขอบใจนะ แต่ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะ” แคทพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้้น

“แคททำให้พวกพี่แปลกใจอยู่เรื่อยๆ เลยนะ” ชยาพูด

“ไม่ใช่แค่แปลกใจนะ แต่น่ากลัวด้วย” เอกพูดตรงๆ

“กลัวอะไรคะ แคทไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” แคทงงๆ

“ก็ตาที่แคทใช้มองกับคำพูดที่ใช้ พี่ไม่คิดว่าจะได้ยินผู้หญิงที่ไหนพูดกับผู้ชายตัวโตแล้วทำให้เขากลัวได้แบบนี้หรอกนะ” ปรินบอก เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

“แคทจะใช้สิ่งเหล่านั้นกับคนบางคนเท่านั้นแหละค่ะ ไม่ได้ใช้กับทุกคนหรอก พี่เอกไม่ต้องกลัวค่ะ” แคทยิ้ม

“ที่แคททำวันนี้น้อยลงกว่าเมื่อก่อนแล้วนะคะพี่ๆ” มายด์บอกยิ้มๆ

“แคทไม่กลัวเลยเหรอที่พี่ตี๋ทำแบบนั้น” ปรางถาม หน้าเธอยังตกใจอยู่

“ไม่กลัวหรอกจ้า จะกลัวไปทำไมพี่เขากับเรามี2มือ2เท้าเท่าๆ กันนะ” แคทบอกเสียงเรียบๆ แววตาเธอนิ่งมาก

“แคทไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายง่ายๆ หรอกปราง เรารู้ดี” มายด์พูด

“นี่ ถ้าคนที่จะมาจีบแคทเห็นหรือได้ยินที่พูดเมื่อกี้ จะไม่หนีกันไปหมดเหรอ” ปรินยิ้ม

“ก็ดีสิคะ แคทอยากให้มาเห็นกันมากๆ จะได้ไม่ต้องคอยปฎิเสธอยู่เรื่อยๆ” แคทพูดยิ้มๆ

ปรินอมยิ้มเมื่อได้ยินที่แคทพูด เขาก็อยากให้เป็นอย่างนั้น

“หมดเรื่องแล้ว กลับบ้านกันได้แล้วล่ะ เดี๋ยวจะดึก” ปรินบอก

“ค่ะ ไปกันเถอะแคท มายด์” ปรางเดินจับมือแคทกับมายด์แล้วออกเดินนำไปที่รถ ปริน ชยากับเอกเดินตามหลังไป

ปรินมองแคทแล้วคิดว่าเธอเก่งที่สามารถป้องกันตัวเองจากผู้ชายได้ แต่เขาก็อดเป็นห่วงไม่ได้เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ยังเป็นผู้หญิงอยู่ดี ตอนนี้ปรินรู้แล้วล่ะว่าพ่อแคทรู้สึกยังไง

วันศุกร์ตอนมืดหลังเลิกซ้อมดรัม ตอนนั่งรถกลับบ้านโดยมีปรินขับรถไปส่งเหมือนทุกวัน

” วันอาทิตย์ตอนเช้า..เดี๋ยวปรางแวะไปรับนะ จะได้ไปพร้อมกัน” ปรางพูด เธอหันหน้าไปมองแคทกับมายด์

” ไม่เป็นไร ไปเจอกันที่มหาลัยก็ได้” แคทบอก

” ไม่เอา..ไปพร้อมกัน” ปรางทำหน้างอ มายด์ขำ

” จ้า…ตามใจไปด้วยกันก็ได้ ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นเลย” แคทพูด ปรางหัวเราะ

” ตกลงตามนั้น 8โมงเช้านะ” ปรางบอกเพื่อน  แคทกับมายด์พยักหน้า

” วันอาทิตย์ไปมหาลัยกันทำไมล่ะ ไม่ได้หยุดเหรอ” ปรินถาม

” วันจันทร์หน้าก็จะถึงงานกีฬาของมหาลัยแล้ว รุ่นพี่เขานัดซ้อมใหญ่กันค่ะ” ปรางบอก

” วันอาทิตย์นี้พี่ปรินว่างหรือป่าวคะ…ขับรถไปส่งปรางได้มั้ยจะได้ไม่ต้องกวนลุงยอดอ่ะ” ปรางถามปริน

” อืม..ก็ได้ ไปทั้งวันหรือป่าวล่ะให้พี่คอยมั้ย” ปรินพูดไปตาก็แอบมองคนข้างหลังไป

” ก็…ไม่แน่ใจค่ะอาจจะทั้งวัน ถ้าพี่ปรินไม่ได้ไปไหนจะอยู่คอยก็ได้นะคะ” ปรางพูด

” อย่าเลย รบกวนพี่ปรินเปล่าๆ มานั่งคอยทั้งวันรำคาญแย่” แคทรีบพูดเพราะเกรงใจ

ปรินมองหน้าคนพูดผ่านกระจกมองหลัง ระยะหลังแคทเริ่มที่จะพูดคุยกับเขามากขึ้นอาจจะเป็นเพราะเจอกันทุกวันและเขาก็ไม่เคยแสดงท่าทีอะไรที่จะทำให้แคทคิดว่าเขามาจีบเธอ ตอนนี้แคทคงจะเห็นเขาเป็นพี่ชายอีกคนไปแล้ว ซึ่งเขาเองก็คิดว่าดีเหมือนกันค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป

” ไม่รำคาญหรอก เดี๋ยวพี่ชวน ชยากับเอกมาเป็นเพื่อนด้วย” ปรินบอก

” วันหยุดทั้งทีพวกพี่ๆไม่มีนัดกับสาวๆ บ้างหรือคะ…ห่วงแต่น้องระวังจะโดนแฟนทิ้งนะคะ” แคทพูดพลางหัวเราะ

ตอนนี้เธอเริ่มสนิทกับปรินและเพื่อนของเขามากขึ้นแล้วเพราะเจอกันทุกวันและพวกพี่ก็นิสัยดี เป็นห่วงเธอกับมายด์ดูแลเหมือนเธอกับมายด์เป็นน้องสาวของเขา แคทจึงกล้าที่จะแซวและพูดเล่นกับเขามากกว่าเดิม

ปรินมองหน้าคนพูดที่หัวเราะอยู่ ยิ่งมองเขาก็ยิ่งบอกตัวเองว่าเขาจะไม่มีทางปล่อยเธอไปแน่ๆ คนอะไรยิ่งมองยิ่งสวยเวลายิ้มทีโลกสดใสขึ้นมาทันทีเลย

” พวกพี่ยังไม่มีแฟนกันหรอก ว่าจะมาจีบสาวมหาลัยนี่แหละ” ปรินพูดแล้วยิ้มมุมปาก

แคทมองหน้าปรินทางกระจก ปรินเป็นคนหล่อมาก หล่อกว่าศิวาอีก ยิ่งเวลาเขายิ้มก็ยิ่งหล่อแต่ว่าเขาไม่ค่อยจะยิ้มเท่าไร จากคำพูดเมื่อกี้ถ้าเป็นคนอื่นพูดเธอคงคิดว่าเขาจะมาจีบเธอกับเพื่อนแน่นอน แต่พอเป็นปรินพูดเธอเลยไม่ได้คิดอะไรเพราะเขาไม่เคยแสดงท่าทีว่าจะมาจีบมายด์หรือแม้แต่ตัวเธอเอง

"งั้นถ้าพี่ปรินสนใจคนไหนก็บอกนะคะ เดี๋ยวแคทจะช่วยเองแต่ระวังโดนเด็กหลอกนะคะ” แคทพูดแบบอารมณ์ดี

“ดีเหมือนกัน เอาไว้ถ้าพี่เจอคนที่ใช่แล้วจะบอกแคทคนแรกเลย” ปรินยิ้ม เขาคิดในใจว่า ก็ชอบคนที่พูดนี่ล่ะ

ปรางหันมายิ้มกับมายด์หลังจากที่ฟังแคทกับพี่ชายเธอคุยกัน

เช้าวันอาทิตย์ปรินขับรถมากับปรางแวะรับแคทกับมายด์ไปมหาลัย ส่วนชยากับเอกไปคอยที่มหาลัยแล้ว

เมื่อไปถึงมหาลัยสาวๆ ขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดพละของมหาลัยปรางบอกให้พวกพี่ๆ ไปนั่งคอยที่อัฒจรรย์ข้างสนามกีฬา

สักพักก็เริ่มมีการซ้อมเดินเปิดสนามโดยมีดรัมเดินออกมาก่อน

ปรินนั่งมองเห็นแคทเดินมาคนแรกเพราะเป็นดรัมเอกตามมาด้วยปราง มายด์แล้วก็ตามด้วยพวกหลีดและนักกีฬาทั้งหมดของคณะ โดยเดินวนไปรอบสนามก่อนที่จะเดินเข้าไปหยุดที่กลางสนาม

“น้องแคทนี่โคตรเด่นเลยว่ะ!” เสียงเอกพูดขึ้น ปรินกับชยาหันไปมองหน้าเอก

” แล้วไงวะ!” ปรินพูด

“ตอนแรก กูอยากจะจีบแคทนะแต่ตอนนี้กูเปลี่ยนใจแล้ว” เอกพูด

“ทำไมล่ะวะ!?” ชยาถามบ้าง

” แคทสวย แต่น่ากลัวว่ะ!!เป็นคนที่เข้าถึงยากมากเวลามองทีงี้ถ้าไม่ยิ้มนะ น่ากลัวสุดๆ” เอกพูดแล้วเอามือลูบแขนตัวเองไปด้วย

” กูก็ว่างั้นเหมือนกัน สู้น้องปรางของกูไม่ได้พูดเก่ง ยิ้มเก่งน่ารักที่สุด” ชยาเห็นด้วยกับเอกแต่ตอนท้ายชมว่าที่แฟนตัวเอง

” น้อยๆ หน่อยไอ้ชยา นั่นน้องกูนะโว้ย!” ปรินท้วงแบบไม่จริงจังนัก

เขารู้ดีว่าชยาคิดยังไงกับน้องสาวเขาและปรางเองก็ชอบชยาด้วยเหมือนกัน

“เออ! กูรู้ แต่มึงก็รู้ว่ากูจริงใจกับน้องมึงคนเดียวนะ” ชยาพูดกับปริน ปรินไม่ได้ว่าอะไร

“แล้วมึงล่ะ! ชอบใครวะ” ชยาหันมาถามปรินบ้าง

” เฮ้ย! กูจองน้องมายด์นะโว้ย มึงไปจีบน้องแคทหรือไม่ก็ลูกสาวเพื่อนพ่อมึงไปก็แล้วกัน” เอกรีบพูดทันที

คำพูดของเอกทำเอาชยากับปรินหันหน้าไปมองพร้อมๆ กัน

” มึงชอบน้องมายด์เหรอวะ!?” ชยาถามเอก

” ใช่ว่ะ น้องเค้าน่ารัก เรียบร้อย อารมณ์ดีไม่ค่อยพูดตอนแรกๆ กูก็เฉยๆ นะแต่พอนานเข้าน้องเค้าก็เข้ามาอยู่ในใจกูแล้วว่ะ” เอกพูดแล้วอมยิ้ม ทำให้ปรินกับชยาถึงกับหัวเราะออกมาเลย

“เรื่องของพวกกูจบแล้ว ทีนี้เรื่องของมึงล่ะ” ชยาหันไปถามปรินบ้าง

” อะไร!?” ปรินถาม

“กูเห็นนะว่ามึงชอบแอบมองแคทเวลาที่น้องมันเผลออ่ะ…ว่าไง!?ไม่ต้องมาปิดพวกกูเลย” ชยาพูด เขาสังเกตุเห็นหลายครั้งแล้ว

” จริงเหรอวะ!?” เอกถามชยา

“เออสิ!!กูเห็นมานานแล้วว่าจะถามแต่ไม่ได้ถามสักที” ชยาพูด

ปรินถอนหายใจในที่สุดก็ปิดพวกมันไม่ได้ อย่างว่าแหละก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ประถมมันก็ต้องมองออกอยู่แล้ว

” ใช่! กูแอบชอบแคท แต่พวกมึงอย่าได้เที่ยวพูดไปนะ ปรางกับมายด์รู้แล้วเหลือแค่เจ้าตัวที่ยังไม่รู้ว่ะ” ปรินบอกกับเพื่อนตามตรง

” แล้วมึงจะรออะไรวะ ไม่บอกน้องมันไปเลยล่ะ” เอกพูด ปรินหันไปเอามือโบกหัวเอกเบาๆ

” มึงยังมองว่าแคทน่ากลัว มึงเลยไม่กล้าจีบแล้วนี่ถ้ากูบอกน้องมันไป หึ หึ รับรองได้แม้แต่พี่ก็ไม่ได้เป็น” ปรินพูด

” เออ! ใช่ว่ะ…แล้วมึงจะทำไงวะ จีบตรงๆ ก็ไม่ได้ บอกก็ไม่ได้อีกแล้วน้องจะรู้มั้ย ยิ่งถ้านานไปเกิดมีหมาคาบไปแดกจะทำไง” ชยาพูด คราวนี้ปรินหันไปโบกหัวชยาทันทีที่พูดจบ

” ปรางบอกว่าถ้าจะจีบแคทก็ต้องพยายามทำให้แคทคุ้นเคยด้วยก่อน ไม่ให้เข้าไปจีบตรงๆ ไม่งั้นรับรองว่าจะโดนเหมือนทุกคนที่เข้าไปจีบเค้านั่นแหละ แต่กูบอกพ่อเขาไปแล้วนะว่ากูจะจีบแคทอ่ะ” ปรินเล่าให้เพื่อนฟัง

” อะไรนะ นี่มึงกล้าบอกพ่อเขาแล้วเหรอวะ ใจกล้านะมึงอ่ะแล้วไม่กลัวพ่อเขาจะฆ่ามึงเหรอไง ว่าแต่พ่อเขาว่าไงบ้างวะ” ชยาพูดต่อ

“พ่อเขาว่าถ้าลูกสาวเขาตกลงเขาก็ไม่ว่าอะไร” ปรินพูด

” ก็ดีแล้วนี่หว่า พ่อไฟเขียวแล้วเหลือแต่ลูกเท่านั้น” เอกพูด

” นั่นแหละ ปัญหาใหญ่กว่าพ่อเขาอีก เฮ้อ!” ปรินพูดแล้วก็ถอนหายใจ

” เออ มึงก็พยายามเข้าเดี๋ยวพวกกูจะช่วยด้วย” ชยากับเอกเอามือมาตบบ่าปรินเบาๆ เพื่อให้กำลังใจเพื่อน

ตอนนี้ที่สนามทุกคนได้กระจายไปอยู่ตามมุมต่างๆ รอพี่ๆ จะเรียกซ้อมอีกครั้ง

ปรินกับเพื่อนนั่งมองดูสามสาวที่ยืนซ้อมเหวี่ยงคฑากันอยู่ข้างสนาม

ในสนามมีนักฟุตบอลกำลังซ้อมรับส่งบอลกันอยู่

“แคท ปรางจะเอาน้ำมั้ยเราจะไปเอาน้ำ” มายด์ถามเพื่อนที่ยืนซ้อมคฑากันอยู่

” เอาจ้า เอามา2เลยเผื่อแคทด้วย” ปรางตอบ

มายด์จึงเดินไปหยิบน้ำที่พวกพี่ๆ เตรียมมาให้

“แคทคับ..น้ำ” พี่ศิวาเดินเอาขวดน้ำมาส่งให้แคท  แคทมองก่อนจะส่ายหน้า

” ไม่เป็นไรค่ะพี่ศิวา มายด์เดินไปเอาให้แล้ว ขอบคุณนะคะ” แคทบอกด้วยใบหน้าเรียบเฉย

ศิวาพยักหน้ารับรู้แล้วหันหลังเดินกลับไป ปรางเดินมาข้างๆ แคท

” แกก็น่าจะรับไว้นะพี่เขาอุตส่าห์เอามาให้ ดูสิเดินคอตกกลับไปเลย” ปรางบอก

” อย่างนี้ดีแล้ว พี่เขาจะได้เลิกพยายามสักทีแล้วแกดูสิ แฟนคลับพี่เขามองมาขนาดนั้น ขืนชั้นรับน้ำไว้สักวันคงต้องโดนรุมแน่นอน” แคทพูด เธอพยักหน้าไปทางกลุ่มสาวๆ ที่ยืนอยู่อีกฝั่งของสนาม

“น้อง! ระวัง” มีเสียงดังมาจากกลางสนาม

แคทหันไปตามเสียงก็เห็นลูกฟุตบอลกำลังลอยมา มองจากสายตาแล้วมันต้องโดนหัวปรางแน่ๆ แคทกระโดดเข้าไปขวางโดยใช้มือจับลูกฟุตบอลไว้เหมือนโกล์วมืออาชีพ การที่แคทพุ่งออกไปอย่างนั้นทำให้ร่างของเธอชนปรางจนล้มลงไป และตัวเธอเองก็กลิ้งไปตามแรงของบอล

“แคท! ปราง!” มายด์ร้องอย่างตกใจพลางทิ้งขวดน้ำที่เธอถือมา แล้วรีบวิ่งไปที่เพื่อน

“เฮ้ย!!”

ปรินและเพื่อนพูดออกมาพร้อมกันเพราะเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างพากันวิ่งมาที่ข้างสนามทันที

ศิวาเองได้ยินเสียงก็เห็นเหมือนกันเลยทิ้งขวดน้ำในมือรีบวิ่งมาที่สองสาวนอนอยู่

ปรางลุกขึ้นก่อนเพราะไม่ได้เป็นอะไรพอเห็นแคทล้มอยู่อีกทางแถมมือยังถือลูกฟุตบอลอยู่ในมือเลยรีบวิ่งไปที่แคท

“แคท! เป็นไงบ้าง” มายด์ ปรางและศิวามาถึงและพูดพร้อมกัน

แคทลุกขึ้นนั่งโดยมีมายด์กับปรางนั่งยองๆ อยู่ข้างๆ

” ไม่เป็นไร” แคทบอกเพื่อนและเงยหน้าบอกทุกคนที่วิ่งมาดู

ปรางกับมายด์ช่วยกันพยุงแคทให้ลุกขึ้น ปรินกับเพื่อนวิ่งมาถึงตอนที่แคทลุกขึ้นยืนแล้ว

” เป็นอะไรหรือเปล่า ปราง แคท!!?” ปรินถามแต่สายตามองไปที่แคท

” ปรางไม่เป็นอะไรค่ะ แต่แคทต้องเจ็บแน่ๆ ทำไมเตะบอลไม่ระวังกันเลยล่ะคะ” ปรางตอบปริน เธอหันไปว่าพวกนักฟุตบอลที่ตอนนี้มายืนกันเต็มไปหมด

“พวกเราขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจเลยคับ” หนึ่งในนักบอลพูดขึ้นพร้อมกับก้มหน้า

” นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจนะ ถ้าตั้งใจจะเจ็บแค่ไหน และนี่ถ้าแคทไม่จับบอลให้สงสัยหนูไม่ต้องไปโรงพยาบาลเลยเหรอ” ปรางพูดแบบโมโห

” ขอโทษคับ” คราวนี้นักบอลพูดพร้อมกันทั้งทีมเลย

“พอแล้ว ปรางเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอกแล้วก็ไม่มีใครเป็นอะไรสักหน่อย” แคทพูดและจับมือปราง

” แต่แกเจ็บนะ ถ้าเป็นมากแล้วเป็นดรัมไม่ไหวจะทำไง” ปรางมองแคทพลางพูด แคทยิ้มแล้วส่ายหัว

” ไม่ได้เจ็บขนาดนั้น นี่ค่ะลูกบอลไปซ้อมกันต่อเถอะค่ะ เราไม่ได้เป็นอะไรหรอก” แคทบอกปราง เธอโยนลูกฟุตบอลคืนให้ นักบอลก้มหัวให้แล้วก็พากันไปซ้อมต่อ

“แคท ไปห้องพยาบาลดีกว่ามั้ย” ศิวาพูด

แคทก้มมองดูตัวเองดีที่ใส่กางเกงวอล์มขายาวเท่าที่เห็นก็มีแผลที่ข้อศอกทั้งสองข้างเพราะเสื้อแขนสั้นและมีแผลถลอกตามแขนเพราะไถลไปกับพื้น

“ใช่ แคทไปทำแผลก่อนดีกว่า” มายด์พูดสนับสนุนส่วนปรางพยักหน้าเห็นด้วย

” เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ” ศิวาพูด

” ไม่เป็นไรค่ะ มีมายด์กับปรางไปเป็นเพื่อนแล้ว พี่ศิวายังมีงานต้องทำอีกนี่คะ ขอบคุณมากค่ะ” แคทปฏิเสธด้วยสีหน้าปกติ

” งั้น! เดี๋ยวพี่ตามไปดูนะ” ศิวาพูด แคทพยักหน้า

“ไป เดี๋ยวช่วยพยุง” ปรางพูด

” ไม่ต้องขนาดนั้น บอกแล้วว่าไม่ได้เป็นอะไรมากไง” แคทพูดกับปราง เธอเดินไปโดยมีปรางกับมายด์เดินขนาบข้าง

ปรินและเพื่อนๆ เดินตามไปเงียบๆ พลางฟังสาวๆ ที่เดินข้างหน้าคุยกันไป

” ขอบใจมากนะแคท ถ้าไม่ได้แกชั้นคงได้ไปนอนโรงพยาบาลแน่ๆ” ปรางพูด เธอทำหน้าเศร้าเพราะเพื่อนต้องมาเจ็บเพราะตัวเอง

” ก็เพราะชั้นไม่อยากต้องไปเยี่ยมแกที่โรงพยาบาลน่ะสิเลยต้องช่วยไง พูดเล่น!! อย่าคิดมากนะชั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย” แคทพูดแล้วเอามือมาลูบผมของปราง

แคทรู้ว่าปรางไม่อยากให้เธอต้องเจ็บแต่มันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น

” ถ้าพ่อรู้ล่ะก็ เรื่องใหญ่แน่!!” มายด์พูดบ้าง

” ห้ามให้พ่อรู้โดยเด็ดขาด เข้าใจใช่มั้ย ถ้าขืนรู้ว่าชั้นยังทำอะไรแบบนี้มีหวังได้กลับไปอยู่บ้านแน่ๆ” แคทพูดเสียงกังวลแล้วกำชับเพื่อน

ที่ห้องพยาบาลหมอทำแผลให้แคทที่นอนอยู่บนเตียง มายด์กับปรางยืนอยู่ข้างเตียงส่วนปรินกับเพื่อนคอยอยู่นอกห้อง

เมื่อทำแผลเสร็จแคทก็ลุกขึ้น แล้วปิ่นที่แคทปักผมอยู่ก็ล่วงไปที่พื้นหักเป็นสองชิ้น ผมที่ขมวดไว้เลยร่วงลงมา

” อ้าว! หักซะแล้ว” แคทอุทานพลางเอามือจับผมไว้

” ให้ผมมันได้หายใจบ้างก็ได้” ปรางพูด

” จะบ้าเหรอ นี่มันในมหาลัยนะ” แคทรีบบ่น  มายด์ขำกับท่าทีของแคท

” กระเป๋าของเราอยู่ไหนล่ะมายด์” แคทหันไปถามมายด์

” อยู่ข้างนอกอ่ะ” มายด์บอก

” ไม่เป็นไรในกระเป๋ามียางรัดผมอยู่” แคทพูดพลางลงจากเตียง

พอขาลงถึงพื้นแคทก็รู้สึกเจ็บแปร๊บ!!ที่ข้อเท้า

” เป็นอะไรหรือเปล่า?” มายด์ถามเมื่อเห็นแคททำหน้านิ่ว

” มันแปร๊บ!!ที่ข้อเท้าอ่ะ” แคทบอก พลางจับข้อเท้า

“หมอคะ เพื่อนหนูเจ็บที่ข้อเท้าค่ะ” มายด์รีบเดินไปบอกหมอทันที

หมอเดินกลับมาดูในขณะที่แคทกลับขึ้นไปนั่งบนเตียงแบบห้อยขาลงมา มีปรางที่ยืนหน้าเสียอยู่ข้างๆ หมอจับข้อเท้าพลิกไปพลิกมาแล้วบีบเบาๆ

” เจ็บมั้ย” หมอเงยหน้ามาถาม

” ไม่มากค่ะ” แคทตอบ

“น่าจะเจ็บเอ็นข้อเท้า เกิดจากที่ล้มผิดท่า เดี๋ยวเอายาไปกินกับทานะ แล้วเดินไหวมั้ย” หมอบอกอาการแล้วหันมาถาม

” น่าจะไหวค่ะ มันเจ็บไม่มาก” แคทบอกหมอ

” หมอคะแต่เพื่อนหนูเคยกระดูกข้อเท้าแตกนะคะ มันจะไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ” มายด์รีบถามหมอด้วยสีหน้าเป็นกังวลมาก

” เท่าที่ดู ไม่น่าจะเกี่ยวกันนะ แต่ถ้ามันบวมขึ้นก็ไปโรงพยาบาลให้เขาเอกซเรย์ดูก็ได้” หมอบอก

“ค่ะ…ขอบคุณค่ะหมอ” แคท มายด์และปรางยกมือขอบคุณหมอ

ประตูห้องพยาบาลเปิดออกแคทเดินออกมาโดยมีปรางกับมายด์พยุงออกมา สามหนุ่มมองมาที่แคทเป็นตาเดียวเพราะไม่เคยเห็นแคทปล่อยผมมาก่อน

แคทรีบเอามือหยิบกระเป๋ามาเปิดแล้วเอายางมารัดผมแล้วขมวดไว้เหมือนเดิม ไม่ได้กลัวว่าปรินกับเพื่อนเขาจะเห็นหรอก แต่เธอเห็นว่าศิวากำลังเดินมาทางนี้ต่างหาก

“แคท หมอว่าไงบ้าง!?” ศิวาถาม

มายด์กับปรางหันมามองแคทอย่างไวเพราะคิดว่าแคทยังปล่อยผมอยู่ แต่พอเห็นว่าขมวดผมแล้วก็พากันถอนหายใจเบาๆ

” ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ แค่แผลเล็กน้อยให้ยามากินกับทาค่ะ” แคทบอกกับศิวา

” แคทกับเพื่อนกลับก่อนได้เลยนะพี่บอกกับอาจารย์ให้แล้ว” ศิวาบอก

“ขอบคุณค่ะ” แคทพูด

“แล้วกลับกันยังไงล่ะ….ให้พี่ไปส่งมั้ย”ศิวาถาม

” ไม่รบกวนพี่ศิวาหรอกค่ะ เดี๋ยวปรางไปส่งแคทเองค่ะ” ปรางรีบพูด

” งั้นก็กลับไปพักนะ เดี๋ยวพี่ไปดูแลอย่างอี่นก่อนนะ กลับดีๆ ล่ะ” ศิวาพูดพลางมองหน้าแคท เขามองเลยไปที่ปรินกับเพื่อนๆ ที่ยืนอยู่ข้างหลัง แล้วหันหลังกลับไปที่สนามต่อ

“แคท…แกรัดผมตอนไหนอ่ะ! โคตรไวเลย ถ้าพี่ศิวาเห็นล่ะก็ยาวแน่ๆ” มายด์กระซิบถามหลังจากที่ศิวาเดินไปไกลแล้ว

“ชั้นเห็นพี่เขาเดินตรงมาก็เลยรีบคว้ากระเป๋ามาแล้วก็รัดเลยสิ เกือบไปเหมือนกัน” แคทบอกมายด์เบาๆ

” แล้วนี่แกกลัวพี่ศิวาจะเห็น แล้วแกไม่กลัวว่าพี่ปรินกับเพื่อนเขาจะเห็นเหรอ” มายด์พูดเธอเหลือบมองไปข้างหลัง

” เออ! ใช่ลืมไปเลย แต่ไม่เป็นไรมั้งพี่ชยาก็แลชอบปรางมาก พี่เอกถ้าชั้นมองไม่ผิดเหมือนเขาจะชอบแกนะมายด์” แคทพูดแซวเพื่อน

มายด์หน้าแดงระเรื่อยกมือขึ้นตีแคทเบาๆ

” แล้วพี่ปรินล่ะ แกคิดว่าไง” มายด์ลองถามเพื่อนดู

” พี่ปรินอ่ะ…เขาไม่มาสนใจสนใจคนอย่างชั้นหรอกจ้า ปรางบอกว่าเขามีสาวๆ มาให้เลือกมากมายอยู่แล้ว” แคทพูดอย่างที่ใจคิด

มายด์ยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะสามหนุ่มเดินมาพอดี

“แล้วเดินไหวมั้ยล่ะเรา..เห็นปรางบอกว่าเอ็นข้อเท้าอาจจะพลิก” ปรินถามทันทีที่เดินมาถึง

” ไหวค่ะ..พี่ปริน หมอให้กินยาแล้วก็ทายาแถมพันผ้าประคองมาให้ด้วยค่ะ” แคทตอบพลางก้มมองขาตัวเอง

“เราก็นี่นะ ทำอะไรไม่ค่อยห่วงตัวเองเลย” ปรินมองเท้าของแคทแล้วบ่น แคทมองหน้าปริน

” ก็ถ้าปรางโดนบอลลูกนั้นเข้าไป รับรองว่าเจ็บมากกว่านี้แน่ๆ แคทก็แค่ผ่อนหนักให้เป็นเบาเท่านั้น บ่นเหมือนพ่อไม่มีผิด” ตอนท้ายพูดเบาๆ ปรินก็ได้ยินเขายิ้มมุมปาก

” แคท..ปล่อยผมแล้วสวยออกทำไมไม่ปล่อยผมบ่อยๆ ล่ะ” ชยาพูด

” ใช่..พี่เห็นด้วย” เอกรีบสนับสนุน

” แคทรำคาญค่ะ แล้วมันก็ร้อนด้วย” แคทพูด

ปรางรีบดึงเสื้อของชยากับเอกถอยลงไปเดินข้างหลังทันที มายด์ก็เลยลงไปเดินข้างหลังกับพวกปรางด้วย ปล่อยให้แคทกับปรินเดินข้างหน้าไปด้วยกัน

เมื่อส่งแคทกับมายด์ที่บ้านแล้ว ปรินก็ขับรถกลับบ้าน เขาสังเกตุว่าปรางเงียบๆ ไป

” เป็นไรหรือป่าวปราง!? เงียบเชียว” ปรินถาม

” ปรางแค่เป็นห่วงแคทอ่ะ” ปรางพูด

” แคทก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ แค่ข้อเท้าพลิกสองสามวันก็หายแล้ว” ปรินบอก

“พี่ปรินไม่รู้อะไรก็พูดได้สิ” ปรางว่าปรินแล้วทำหน้างอ

” เราก็เล่าให้พี่ฟังสิ” ปรินพูด

ปรางเล่าเรื่องของแคทที่เธอรู้มาจากมายด์ให้ปรินฟัง

” เพราะอย่างนี้สินะ พ่อเขาถึงได้ห่วงนัก ห่วงแต่คนอื่นไม่ค่อยห่วงตัวเอง” ปรินพูด เขายอมรับเลยว่าพอรู้เรื่องเขาก็ยิ่งห่วงแคทมากกว่าเดิมอีก

” ปรางกลัวว่าจะไม่ใช่แค่ข้อเท้าพลิกน่ะสิ แคทปากแข็ง อดทนเก่งไม่ค่อยยอมพูดง่ายๆ แล้วชอบกลัวว่าจะทำให้คนอื่นเป็นห่วงก็เลยไม่พูด” ปรางพูดไปทำหน้ากังวลไป

ปรินกับปรางเดินเข้าไปในบ้านเห็นพ่อกับแม่นั่งอยู่ที่ห้องรับแขกเลยเดินเข้าไปหา

“ทำไมกลับกันเร็วล่ะวันนี้” แม่ถามทันทีที่เห็นหน้าลูกๆ

ปรางนั่งลงข้างๆ แม่ส่วนปรินนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกัน พ่อเงยหน้าจากหนังสือในมือมองหน้าปราง

” ทำไมหน้าเป็นอย่างนั้นล่ะยายปราง งอนอะไรมาอีกล่ะเรา” พ่อพูดพลางยิ้มแบบเอ็นดู

” ปรางเขาห่วงเพื่อนน่ะคับ” ปรินตอบแทนปราง

แม่กับพ่อมองหน้าปรางแล้วหันมาถามปริน

” ใครเป็นอะไรล่ะ!? ตาปริน” พ่อถาม

” หนูแคทหรือหนูมายด์ล่ะ” แม่ถามบ้าง

” แคทน่ะคับแม่” ปรินตอบ

” เกิดอะไรขึ้น หนูแคทเป็นอะไรตาปริน แล้วเป็นอะไรมากหรือป่าว!?” แม่เขาทำท่าทางตกใจมาก

ปรินคิดในใจถึงเรื่องที่ปรางเคยบอกว่า แม่เขารักแคทมากจนอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้คงจะจริง

” ใจเย็นๆ คับแม่” ปรินบอกแม่

แล้วปรินก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้รวมทั้งเรื่องที่เขาเพิ่งรู้จากปรางเมื่อกี้ให้พ่อกับแม่ของเขาฟังอย่างละเอียด โดยมีปรางฟังอยู่และคอยเสริมเป็นบางครั้ง

” น่าสงสารยายแคท ต้องเจ็บตัวเพราะคนอื่นทุกทีเลย” แม่พูด

” หายากนะคนที่จะรักคนอื่น ห่วงคนอื่นมากกว่าตัวเอง หนูแคทนี่พ่อแม่เขาเลี้ยงลูกมาดีจริงๆ” พ่อพูด

” เพราะอย่างนี้ไง แม่ถึงอยากได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้” แม่บอก

” ถามลูกชายหรือยังว่าเขาชอบใครอยู่หรือป่าว” พ่อพูดแล้วมองหน้าปริน

“ไม่ต้องถามหรอกค่ะ ปรางบอกให้ก็ได้ พี่ปรินเขาก็ชอบแคทเหมือนกัน ใช่มั้ยพี่ปริน” ปรางพูดแล้วหันไปหาพี่ชาย

” จริงเหรอ ตาปรินอย่าหลอกแม่ให้ดีใจนะลูก” แม่รีบพูด

ปรินยกมือเกาผมแก้เขินเมื่อถูกถามตรงๆ

” จริงคับแม่..แต่ผมยังไม่ได้บอกแคทนะคับ ยังไม่กล้าจีบตรงๆ ด้วยซ้ำ” ปรินบอก

” แม่แกคงจะปิดบ้านฉลองแน่ๆ ที่จะได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้ ว่าแต่แกเถอะทำไมถึงไม่กล้าจีบหนูแคทล่ะ เป็นผู้ชายแท้ๆ” พ่อขำและส่ายหัว

” ว่าแต่แม่ พ่อแกเองก็อยากได้หนูแคทมาเป็นลูกสะใภ้เหมือนกันนั่นแหละ บ่นอยู่ทุกวันว่าถ้าแกเอาบรรดาสาวๆ ที่มาติดพันแกตอนนี้มาเป็นเมีย สงสัยพ่อแกคงต้องไปอยู่วัดแทนแน่ๆ” แม่ว่าพ่อบ้าง พ่อได้แต่ยิ้มไม่ได้ว่าอะไรอีก

” ก็ถ้าพี่ปรินเดินเข้าไปจีบแคทตรงๆ นะหนูบอกได้เลยว่าโดนปฏิเสธแน่ๆ หนูรู้นิสัยแคทดีก็เลยบอกให้พี่ปรินเขาค่อยเข้าไปทำความคุ้นเคยกับแคทก่อนแล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ไปเรื่อยๆ” ปรางบอกพ่อกับแม่

“แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ” แม่หันไปถามปริน

” แคทเขาก็เริ่มพูดคุยกับผมมากขึ้นกว่าเดิม ยังแซวและพูดเล่นบ้าง ตอนนี้เขาคงเห็นผมเหมือนพี่ชายเขาคนหนึ่ง แต่ผมเคยเจอพ่อแคทครั้งหนึ่ง และผมก็บอกพ่อเขาไปแล้วว่าผมชอบลูกสาวเขาอ่ะ” ปรินพูด

แม่อ้าปากค้างเมื่อรู้ว่าลูกชายไปสารภาพกับว่าที่พ่อตาในอนาคตมาแล้ว

“แล้วพ่อหนูแคทว่าไงบ้างล่ะ” พ่อเขาหันมาถามทันที

” พ่อแคทเขารับรู้และไม่ได้ว่าอะไร พ่อเขาบอกว่าแล้วแต่แคทเลย” ปรินหันไปบอกพ่อ  พ่อกับแม่ถอนหายใจโล่งอก

“งั้น ตอนนี้ก็เหลือแค่ว่าเราจะจีบหนูแคทได้มั้ย ใช่หรือป่าว” พ่อพูดต่อ

” ใช่คับ..แต่นั่นน่ะคือเรื่องที่หนักกว่าเรื่องพ่อแคทอีกนะคับ” ปรินพูด

ทุกคนพากันหัวเราะปรินเพราะไม่เคยมีใครเคยเห็นเขาทำท่าทางหมดหวังแบบนี้มาก่อน

” ทำไมทำหน้าอย่างนั้นละไอ้เสือ เวลาไปเจรจาธุรกิจต่อให้คู่แข่งน่ากลัวแค่ไหน พ่อก็ไม่เคยเห็นแกจะทำท่าหมดแรงอย่างนี้เลย” พ่อพูดแล้วมองหน้าปริน

” เรื่องแคทนี่ยากสุดสำหรับผมแล้วล่ะคับพ่อ ให้ไปเจรจาเรื่องงานยังจะง่ายกว่าอีก แคทเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเก่งมากๆ ไม่ค่อยแสดงอารมณ์ผ่านทางหน้าตาแต่เขากลับอ่านความคิดคนอื่นผ่านทางสีหน้าและดวงตาได้เก่งอีกต่างหากคับ” ปรินบอกพ่อ

“ใช่ค่ะพ่อ แคทเป็นคนอย่างนั้นจริงๆ ตอนนี้เลยต้องค่อยๆ ให้พี่ปรินตีสนิทไปก่อนค่ะ” ปรางบอก

” เอาล่ะ งั้นเราก็มาช่วยๆ กันแล้วกันเรื่องหนูแคทอ่ะ แล้วเรื่องที่บาดเจ็บวันนี้เอาไงดีล่ะพ่อ” แม่หันไปถามพ่อ

” ในเมื่อหนูแคทไม่ค่อยจะยอมพูด งั้นปรางลูกก็ลองโทรคุยกับมายด์ แล้วถามอาการของแคทผ่านทางมายด์ดูแล้วกัน” พ่อเสนอความคิด แม่ก็เห็นด้วย

เมื่อขึ้นมาถึงห้องนอนปรางก็โทรหามายด์ทันที

” ฮัลโหล..มายด์ แคทเป็นไงบ้างล่ะ”

“กินยาแล้วก็นวดยาที่ข้อเท้าตอนนี้เข้านอนไปแล้ว” มายด์ตอบ

” แล้วมันบวมมั้ยที่ข้อเท้าอ่ะ” ปรางถามต่อ

” ที่เห็นก็ไม่บวมนะ เราคงคิดมากกันไปเองแหละ” มายด์พูด

” เดี๋ยวพรุ่งนี้ ปรางไปรับไปมหาลัยนะ” ปรางบอก

” แคทจะยอมเหรอ” มายด์พูด

” ก็อย่าบอกแคทสิ ธรรมดาออกจากบ้านกี่โมงล่ะ” ปรางถาม

” ก็ประมาณ8โมงอ่ะ” มายด์บอก

” งั้นพรุ่งนี้เจอกัน” ปรางพูดเสร็จก็วางสาย

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูห้อง ปรางเดินไปเปิดเห็นปรินยืนอยู่ที่หน้าประตู

“มีอะไรคะพี่ปริน” ปรางถาม

“แคทเป็นไงบ้าง” ปรินถามน้อง

“ไม่เป็นไงค่ะกินยา นวดขาแล้วก็นอนไปแล้ว” ปรางบอกพี่ชาย

“ปรางพี่ขอเบอร์แคทหน่อยสิ” ปรินพูด

“ไม่ได้ ถ้าแคทรู้เอาปรางตายแน่เลย” ปรางส่ายหัว

“แคทจะรู้ได้ยังไงว่าปรางบอกพี่” ปรินถาม

“แคทไม่เคยให้เบอร์กับใครเลยนะนอกจาก พ่อ แม่ น้องชายแล้วก็มีแค่มายด์กับปรางเท่านั้น ขนาดในโทรศัพท์ก็บันทึกไว้แค่นั้น ถ้าพี่ปรินมีเบอร์แคทก็คงไม่ต้องถามหรอกว่าได้มายังไง” ปรางบอก ปรินถึงกับอึ้ง

“ไหนเราบอกว่าจะช่วยพี่ไง นะ นะบอกมาเถอะ” ปรินอ้อนน้องสาว

ปรางมองหน้าพี่แล้วก็อดสงสารไม่ได้ สงสัยเธอต้องยอมโดนแคทว่าจริงๆ

“ก็ได้ค่ะ เห็นว่าเป็นพี่ปรินหรอกนะคะ เอามือถือมาค่ะเดี๋ยวกดให้” ปรางบอก ปรินยิ้มพลางส่งโทรศัพท์ให้ปราง

“แต่ วันนี้ห้ามโทรไปนะคะ แคทหลับไปแล้ว” ปรางพูดกับพี่พร้อมกับส่งโทรศัพท์คืนให้

“รู้แล้ว!!” ปรินพูด

“เออ! พี่ปรินพรุ่งนี้แวะไปรับแคทกับมายด์ที่บ้านด้วยนะ ต้องถึงบ้านมายด์ก่อน8โมงนะคะ” ปรางรีบบอกพี่

“โอเค งั้นเราก็รีบนอน เดี๋ยวจะตื่นไม่ทัน” ปรินบอก

เช้าวันรุ่งขึ้น แคทกับมายด์กำลังเตรียมจะออกจากบ้าน โดยมีเสียงป้ามลบ่นเพราะอยากจะไปส่งแคทกันมายด์ที่มหาลัยเพราะเห็นว่าแคทเจ็บขา ไม่อยากให้หลานไปรถเมล์แต่ไม่ว่าจะพูดยังไงแคทก็ไม่ยอมแล้วป้ามลก็ได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้าน

“ใครมาแต่เช้าล่ะสี” ป้ามลถามน้าสี

“คุณปรางกับคุณปรินมาคับ” น้าสีบอกปรางกับปรินเดินเข้ามาแล้วยกมือไหว้ป้ามล

“สวัสดีคับ..ค่ะป้ามล” ป้ามลรับไหว้

“ไหว้พระเถอะลูก มารับแคทกับมายด์เหรอ” ป้ามลพูด

“ใช่ค่ะ” ปรางเป็นคนตอบ

“ดีเลย ป้าอยากจะไปส่งเขาเหมือนกันเพราะยายแคทขาเจ็บ ป้าไม่อยากให้ไปรถเมล์แต่พูดแค่ไหนยายแคทก็ไม่ยอมท่าเดียว” ป้ามลบอก

“ดื้อเหรอเรา” ปรินหันไปพูดกับแคท

“แคทไม่ได้เป็นอะไรมาก ไปไหวค่ะแล้วอีกอย่างป้ามลก็ต้องไปทำงานด้วย ไม่ได้ดื้อสักหน่อย” แคทพูด  ตอนท้ายเสียงเบาๆ พูดแค่ให้ปรินได้ยิน

“งั้นไปพร้อมพี่กับปรางเพราะทางเดียวกันอยู่แล้ว” ปรินยิ้ม

“ไปกันได้แล้วเดี๋ยวจะสาย” ป้ามลบอก

ทุกคนหันไปยกมือไหว้ป้ามลแล้วเดินออกมาขึ้นรถที่หน้าบ้าน

ปรางกับมายด์คอยเดินข้างแคทเพราะกลัวว่าแคทจะล้ม  แคทได้แต่ยิ้มขำเพื่อน

เมื่อมาถึงมหาลัย ปรินขับรถมาจอดส่งที่หน้าคณะเลยเพราะไม่อยากให้แคทต้องเดินไกล

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” แคทบอก ปรินยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร

พอลงจากรถแล้วสาวๆ ก็พากันเดินไปที่ตึกเรียน

“แคท! แคท!” ศิวาเรียกพร้อมทั้งเดินเข้ามาหา

“ดีขึ้นหรือยัง” ศิวาถาม

“ดีขึ้นแล้วค่ะ” แคทตอบ

“ดีแล้วล่ะ เย็นนี้ถ้ายังไม่ไหวก็งดซ้อมไปก่อนก็ได้นะ” ศิวาพูด

“ก็ว่าจะไปนะคะแต่คงไม่ได้ซ้อม ไปดูมายด์กับปรางอ่ะค่ะ” แคทพูด

“งั้น ตอนเย็นเจอกันนะ” ศิวาพูดจบแล้วก็เดินไปทางตึกเรียน

“พี่ศิวานี่ตื้อจริงๆ เลยนะ มีความพยายามมากเลย” ปรางพูดแล้วก็พากันเดินเข้าห้องเรียน

ตอนพักกลางวันแคท มายด์และปรางนั่งกันอยู่ที่ม้าหินออน่หน้าตึกเรียน

ปิ๊งเสียงไลน์ในโทรศัพท์แคทดังเตือนว่ามีคนทักมา แคทหยิบขึ้นมาดูว่าเป็นใคร

"ปรินเพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากหมายเลขโทรศัพท์" แคทอ่านจบหันไปมองหน้าปรางทันที

“ปราง นี่ให้เบอร์ชั้นกับพี่ปรินเหรอ” แคทถามถาม  ปรางหันมาทำหน้าสำนึกผิด

“ก็พี่ปรินเขาบอกว่าเผื่อจะเอาไว้ถามเกี่ยวกับขาที่เจ็บอ่ะ เพราะเมื่อวานพอแม่ชั้นรู้ก็โวยวายบ้านแทบแตก แม่บ่นและก็บอกให้พี่ปรินมาคอยดูแลแก แม่บอกว่าแกต้องเจ็บก็เพราะช่วยชั้นเพราะอย่างนั้นต้องช่วยกันรับผิดชอบ” ปรางบอก

แคทถอนหายใจเพราะรู้จักแม่ของปรางดีว่าเป็นยังไงและก็รู้อีกด้วยว่าแม่ปรางค่อนข้างชอบเธอมาก

“ฝากบอกแม่ด้วยว่าชั้นไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่ต้องห่วง และอีกอย่างพี่ปรินเองก็ต้องทำงานถ้าต้องมาดูแลชั้นอีกเดี๋ยวพี่เขาจะยิ่งเหนื่อย” แคทบอกกับปราง

แคทก้มมองโทรศัพท์ในมือ จริงๆ แล้วเธอไม่ชอบรับใครมาเป็นเพื่อนมากนัก เธอจึงไม่เคยยอมให้เบอร์ของเธอกับใครนอกจากพ่อ แม่ น้องชายและก็มายด์กับปรางที่เป็นเพื่อนสนิทเท่านั้น

สำหรับปริน แคทคิดว่าเขาก็คงแค่หวงเธอแบบปรางและอีกอย่างพ่อเธอก็ฝากให้เขาช่วยดูแลอีกด้วย เขาคงจะรู้สึกผิดถ้าดูแลไม่ดี แคทจึงรับเขาเป็นเพื่อนด้วยความเต็มใจ พอเธอกดรับก็มีข้อความเข้ามาทันที

ปริน : เป็นไงบ้างเรา ดีหรือยัง

แคท: ดีขึ้นมากแล้วค่ะ

ปริน: อย่าลืมกินยา และก็อย่าเดินมากนักล่ะ

แคท: ค่ะ พี่ปรินทำงานเถอะค่ะ

ปริน: ตอนนี้พักเที่ยงนะคับ แล้วกินข้าวหรือยัง

แคท: ทานแล้วค่ะ แล้วพี่ปรินทานหรือยังคะ

ปริน: ทานแล้วคับ งั้นเจอกันตอนเย็นนะ

แคท:ค่ะ

หลังจากนั้นอีกสองวันขาแคทก็หายเป็นปกติ แคทบอกกับปรางว่าไม่ต้องมารับตอนเช้าแล้วเพราะเธอเกรงใจแต่กลายเป็นว่าแม่ของปรางโทรมาหาเธอบอกว่าถ้าอยากให้แม่สบายใจก็ให้ไปกลับพร้อมกับปราง แคทขัดแม่ของปรางไม่ได้ก็เลยต้องทำตามนั้น

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***