ตอนที่2

ก็อย่างที่ทุกคนรู้กันนะครับว่าผม ชื่อ เยเกอร์ นะ ผมจะมาเล่าต่อจากครั้งที่แล้วนะครับ คือจะพูดยังไงดีล่ะครับ ผมมานะสอบเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะสอบเข้าที่ไหนดีผมก็เลยไป เที่ยวดู มหาลัยต่างๆและผมก็สะดุดตากับมหาลัยมหาลัยหนึ่ง

ซึ่ง เมื่อผมเห็น ผมก็รู้สึกได้ทันทีว่าผมจะเข้าที่นี่แล้วมันทำให้ผมสอบเข้าที่นี่ครับตอนแรกก็ไม่ค่อยแน่ใจหรอกนะครับว่าจะสอบเข้าติดไหม แบบทดสอบไปสอบมาข้อสอบมันก็ง่ายทดสอบเข้าที่อื่นล่ะครับ ครับผมเคยทำข้อสอบการเข้าของมหาวิทยาลัย พอเจอข้อสอบของมหาวิทยาลัยนี้เข้าไปรู้สึกง่ายกว่ามหาวิทยาลัยที่ผมเคยตอบมาเลยล่ะครับ ผมก็ไม่รู้นะครับมันมีอะไรโดนใจไม่รู้ถ้าทำที่โรงเรียนนี้ก็เป็นโรงเรียนที่ไม่ได้มีใครสอบเข้ามากันง่ายๆแต่ทำไมผมถึงรู้สึกสะดุดตาและรู้สึก อยากเข้าจนคิดว่าข้อสอบง่ายไปเลย ผมนานะ ไม่รู้หรอก ผมไม่รู้แม้กระทั่งว่าที่โรงเรียนนี้มีหอพักให้นักเรียนอยู่หรือเปล่าหรือ อะไรต่างๆนานาของโรงเรียนนี้ผมก็ไม่รู้

แต่ก็นะในเมื่อเราสอบเข้ามาแล้วก็ต้องเสี่ยงดวงดูอีกทีแล้วกันนะครับ แล้วก็ถึงวันที่ มหาลัย รับน้องนะครับ วันนั้นเองที่ผมรู้สึกเหมือนว่าเจอคนในอดีตทั้งๆที่ผมก็จำหน้าเขาไม่ได้แต่พอผมมองไปที่พี่คนหนึ่งที่เขายืนรับน้องอยู่ผมมีความรู้สึกว่าเขานั่นแหละคือรักแรกพบของผมแต่ผมก็ยังไม่แน่ใจเพราะผมจำอะไรเกี่ยวกับพี่คนนั้นไม่ได้เลยแม้แต่หน้าตา แต่พอผมมองเข้าไปใกล้ๆ ผมก็กลับจำทุกอย่างได้แม่นทั้งๆที่ หลายปีมานี้ผมจำได้ว่าพี่เขาแทบจะไม่ได้ด้วยซ้ำ ผมรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากก็วนกระวายรักก็คิดมาตลอดว่า พี่เขาคือคนที่ผม (ชอบจริงๆนะหรอ) ผมตั้งคำถามแบบนี้กับตัวเองวนไปวนมาซ้ำๆว่าเขาขึ้นรักแรกพบของเราจริงๆหรอทั้งๆที่หลายปีมานี้ผมจำหน้าที่เขาแทบจะไม่ได้จำอะไรทุกอย่างเกี่ยวกับเขาไม่ได้ทั้งๆที่มันเป็นแบบนั้นทำไมถึงมาเจอหน้าพี่เขาแล้วถึงจำได้ ผมน่ะมันกะว่าอยู่นาน ผมก็เลยกลับมาตั้งสติกับตัวเองได้ว่า ถ้าเขาคือรักแรกพบของเราจริงๆก็ต้องเป็นคนที่ทำให้เราชอบเขาสิ แต่ผมก็ยังไม่แน่ใจ ผมก็เลยไป search เกี่ยวกับประวัติของรุ่นพี่คนนั้นจนได้เจอว่าเขาอยู่ปี 3 อยู่คณะสัตวแพทย์ แล้วมันช่างบังเอิญอะไรขนาดนี้ ผมก็อยู่คณะสัตวแพทย์เหมือนกันแถมพี่เขายังเป็นดาวเด่นในหมู่คณะสัตวแพทย์ซะด้วย โอ๊ยผมจะบ้าตาย ผมยังไม่เชื่อหรอกนะว่าพี่เขาน่ะเป็นคนที่ผมชอบตอนนั้นจริงๆ ผมงงมากๆไม่รู้จะทำยังไงต่อเลย แล้วผมก็ภาวนาไว้ว่าคนที่ผมชอบ ก็ขอให้เจอกันอีก แต่พอผมมาเจอ เอาจริงๆผมกับภาวนาขออย่าให้มาเจอกัน โชคชะตาก็ไม่เข้าข้างผมอีกแล้ว ผมกลับได้อยู่ห้องเดียวกับพี่คนนั้น อยู่ดีๆพี่คนนั้นก็บอกว่าขอมาใช้ห้องด้วยเพราะว่าห้องที่เขาอยู่มันน้ำท่วมเพราะฉะนั้นเขาก็คงจะต้องอยู่จนกว่าเขาจะรับปริญญาเลยเพราะว่าห้องนั้นได้ปิดการใช้ไปแล้ว โชคชะตาก็ดันเล่นตลกกับผมเพราะผมพึ่งมารู้ไม่นานนี้ที่เขามีแฟนแล้ว ผมยังไม่รู้จะทำยังไงผมก็รู้สึกชอบเขานะแต่เขามีแฟนแล้วอ่ะสิเขาบอกว่าอย่ามาเจอกันอีกเลยผมจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดก็เรียนมาอยู่ห้องเดียวกันอีกแล้ว

...ทำไมโชคชะตาถึงเล่นตลกกับผมแบบนี้นะ!!!!!

...

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***