ตอนที่ 01

ก้าบ ก้าบ ก้าบ เป็ดอาบน้ำในคลอง ตาก็จ้องแลมองเพราะในคลองมีหอยปูปลา ก้าบ ก้าบ...

เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กๆวัยกำลังซนกำลังร้องเพลงและพากันเดินท่าเป็ดประกอบเพลงที่กำลังขับร้องกันอย่างสนุกสนาน ทำให้หญิงสาวร่างบางผิวขาวคล้ำที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลแย้มยิ้มด้วยรอยยิ้มหวานกับภาพความน่ารักน่าหยิกของเด็กๆในบ้านเด็กกำพร้าย่านคลองเตยที่หญิงสาวมักจะมาทำบุญเลี้ยงข้าวอยู่เป็นประจำหากมีโอกาส เหมือนเช่นวันนี้ที่เธอพามารดามาทำกับข้าวเลี้ยงน้องๆ

“ครูขอบคุณมากเลยนะคะที่หนูไออุ่นยังนึกถึงที่นี่” เสียงเอื้อนเอ่ยที่เจือด้วยความเมตตาดังมาจากด้านหลังให้หญิงสาวหันกลับไปยิ้มให้

“อุ่นยินดีค่ะครู แม่ยิ่งยินดีดูสิคะยิ้มไม่หุบเลย” ไออุ่นมองมารดาที่ทำหน้าที่เป็นครูจำเป็นพาเด็กๆทำโน่นทำนี่เรียกเสียงหัวเราะจากเด็กน้อยเป็นระยะ

“พอเกิดเหตุการณ์วันนั้นครูคิดว่าหนูไออุ่นจะไม่มาที่นี่แล้ว” เสียงนั้นดูเศร้าและรู้สึกผิดระคนกันเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่หญิงสาวร่างบางตรงหน้าเกือบโดนจิตอาสาวัยรุ่นผู้ชายห้าคนฉุดครั้งที่หญิงสาวและเพื่อนๆมาช่วยสอนหนังสือเมื่อปลายปีที่แล้ว

“ครูพิศมัยไม่ต้องคิดมากหรอกค่ะอุ่นเองก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่ฟกช้ำดำเขียวนิดหน่อยเอง” หญิงสาวจับมือนิ่มที่เริ่มมีริ้วรอยขึ้นมากุมเพื่อยืนยันว่าตนนั้นไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว ถึงแม้จะกลัวอยู่บ้างแต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่เตือนใจตัวเองว่าไม่ควรประมาทแบบนั้นอีก

“อุ่นเห็นมีรถหรูแล่นเข้ามาจอดหลายคันเขามาบริจาคหรือเปล่าคะ”

“ใช่จ้ะคุณภพเขามาบริจาคที่นี่ทุกปีในวันคล้ายวันเกิดลูกชายเขาน่ะ”

“ดีจังเลยนะคะ อุ่นอยากให้คนที่พอมีพอกินมองเห็นเด็กๆพวกนี้บ้างถึงจะไม่มากก็ขอให้มองเห็นและช่วยเหลือสังคมเราคงน่าอยู่ขึ้นเยอะ”

“เดี๋ยวนี้มิจฉาชีพมันเยอะ แฝงตัวอยู่ทุกที่ไม่เว้นแม้แต่ในวัดในวา เลยพลอยทำให้คนที่มีจิตศรัทธาระแวงไม่กล้าให้ความช่วยเหลือกลัวว่าจะถูกหลอก”

“นั่นสินะคะ” ไออุ่นยิ้มแล้วมองไปยังกลุ่มเด็กๆที่รายล้อมมารดาตนเองอยู่ที่สนามหญ้า

...*...

“ผอ.จะปิดที่นี่จริงๆเหรอครับผมว่ามันก็ยังพอมีทางอยู่นะ เรื่องเจ้าของที่ดินเดี๋ยวผมจะจัดการให้” เสียงนุ่มทุ้มถามชายวัยกลางคนที่นั่งตรงข้ามกันด้วยท่าทีสงสัยที่เขากำลังจะปิดบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เขารักมากไป

“ผมคุยกับเขาแล้วครับเขาไม่ขายแต่จะให้เราย้ายออกไปที่อื่นเพราะเขาจะเอาที่ตรงนี้ไปทำตลาดสด” สุชัยบอกผู้มีอุปการคุณด้วยแววตาเจ็บปวด

“เอาไว้ผมจะให้ลูกน้องไปคุยดูก่อนผอ.อย่าเพิ่งกังวลเลยครับ ถ้าไม่ได้จริงๆผมจะหาที่ใหม่ให้ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ที่นี่ปิดหรอกครับ”

“ขอบคุณคุณภพมากเลยนะครับ ถ้าไม่มีเงินบริจาคจากคุณที่นี่คงจะปิดไปนานแล้ว”

“ไม่ต้องขอบคุณอะไรมากหรอกครับ ผอ.ก็เคยเป็นผู้ช่วยของพ่อผมมานานแค่นี้ไม่มากไปหรอกครับ” ประพันธ์ภพยิ้มให้ชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานและแข็งแรงแม้ว่าอายุจะเยอะแล้วก็ตาม

“ยังไงก็ต้องขอบคุณอยู่ดี แล้วคุณท่านทั้งสองเป็นยังไงบ้างครับ” สุชัยถามถึงผู้มีพระคุณทั้งสองที่ตนเคยได้อยู่รับใช้ใกล้ชิด ก่อนจะขอลาออกมาทำบ้านเด็กกำพร้าแห่งนี้เพราะภรรยาอยากจะช่วยเด็กๆในสลัมที่ถูกทิ้ง

“สบายดีครับตอนนี้อยู่ที่สวิสเห็นว่ายังเที่ยวไม่ครบเลยจะขออยู่เที่ยวให้หนำใจก่อนจึงจะไปที่อังกฤษ” ร่างสูงของชายหนุ่มลุกขึ้นเดินไปมองเด็กๆจากหน้าต่างชั้นสองเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจที่ดังอยู่ด้านล่าง

“ใครเหรอครับ” ประพันธ์ภพถามคนที่เดินมายืนข้างๆถึงหญิงสาวร่างบางผิวคล้ำแต่ดูมีเสน่ห์บางอย่างดึงดูดสายตาให้ต้องจ้องมอง

“เธอชื่อไออุ่นครับ เคยเป็นอาสาสมัครมาดูแลเด็กๆสมัยเธอยังเรียนอยู่ ตอนนี้ก็ยังแวะมาเรื่อยๆครับมาเลี้ยงข้าวกลางวันเด็กๆแล้วก็ช่วยครูสอนหนังสือ”

“ดีนะครับคนวัยนี้หายากแล้วที่จะมาทำอะไรแบบนี้ ผมเห็นแต่แต่งตัวไปเดินห้างไปเที่ยวตามที่ต่างๆมากกว่า”

“เธอกับเพื่อนๆไม่ค่อยเหมือนวัยทำงานสมัยนี้เท่าไหร่หรอกครับ คนนี้น่ะเป็นที่รักของครูพิศมัยเขาเลยล่ะดูสิเดินตามไม่ห่างเชียว” สุชัยว่าให้ภรรยาที่มักจะให้ความสนใจหญิงสาวหน้าหวานมากเป็นพิเศษ ขนาดที่ว่าหากหญิงสาวมาครูพิศมัยจะวางงานทุกอย่างแล้วไปอยู่ดูแลใกล้ๆแบบนี้เป็นประจำ

...*...

“หูวว ครูไออุ่นวาดสวยจังเลยค่ะ” เด็กหญิงตัวเล็กที่ฟันกระต่ายหายไปหนึ่งซี่บอกอย่างตื่นเต้น เมื่อเดินเข้ามาดูคุณครูคนสวยวาดรูปทุกคนที่กำลังเต้นเพลงเป็ดราวกับเป็นภาพถ่าย

“เหรอจ๊ะกานพลูชอบไหม๊” หญิงสาววางมือจากพู่กันแล้วหันไปยิ้มให้เด็กหญิงที่นั่งลงข้างๆมองภาพวาดตาแป๋ว

“ชอบค่ะ พลูชอบรูปที่ครูไออุ่นวาดทุกรูปเลย”

“อ่ะ ถ้าอย่างนั้นกานพลูเอาอันนี้ไปให้ครูพิสมัยนะคะ” ไออุ่นหยิบม้วนกระดาษภาพที่วาดเสร็จแล้วยื่นให้เด็กหญิงเอาไปให้ครูใหญ่ที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล

“ถ้าเอาไปให้ครูพิสมัยแล้วรูปนี้ก็ต้องถูกเอาไปแขวนไว้ที่ห้องแอร์ พอมีคนมาเจอเค้าก็จะเอาไปอีก” เด็กหญิงกานพลูทำหน้าเศร้าเมื่อรู้ว่าภาพแสนสวยที่ครูสาววาดจะถูกคนที่มาพบเอาไป

“แต่เขาก็ให้เงินบริจาคเป็นของตอบแทนไม่ใช่เหรอคะ ไม่ดีหรือที่ครูพิศมัยจะได้เอาเงินนั้นมาซื้อเสื้อผ้าตัวใหม่ให้พวกเราไง ไหนจะต้องซื้อของมาทำกับข้าวอร่อยๆให้กานพลูกินด้วยถ้าไม่มีใครชอบภาพที่ครูวาดแล้วเราจะเอาเงินมาจากไหนกันล่ะคะ” ไออุ่นรั้งร่างเล็กจิ๋วนั้นมากอดไว้หลวมๆอย่างที่เคยทำ พร้อมกับอธิบายเหตุผลให้เด็กหญิงเข้าใจ เด็กหญิงตัวน้อยผิวคล้ำพยักหน้าหงึกๆแล้ววิ่งเอาม้วนภาพไปให้ครูใหญ่

“แล้วภาพนี้ล่ะไม่เอาไปให้ครูพิสมัยเหรอ” อำพรนั่งลงข้างๆลูกสาวมองภาพในกระดานที่ยังไม่แห้งดี

“อุ่นว่าจะเอาไปเก็บไว้ที่บ้านค่ะ ไม่เห็นแม่มีรอยยิ้มแบบนี้นานแล้วแล้ว”

“แม่ก็ยิ้มอยู่ทุกวันนั่นแหละเราเองต่างหากที่ยุ่งจนไม่มีเวลาดู” มือนุ่มลูบผมสีดำสนิทของลูกสาวอย่างเอ็นดูกับรอยยิ้มแห้งที่เจ้าตัวส่งมา

...*...

“หนูไออุ่นวาดภาพให้อีกแล้วเหรอคุณ” สุชัยถามภรรยาที่กำลังเอาภาพวาดใส่กรอบอยู่ในห้องรับรอง

“ค่ะสวยมากเลย” พิสมัยยกภาพขึ้นแขวนพลางถอยออกมาให้สามีดูผลงานของเด็กสาวที่เธอเอ็นดู

“สวยจังเลยนะครับดูแล้วสดชื่นดี” ประพันธ์ภพที่เดินเข้ามาเห็นมองภาพที่ผนังเหมือนถูกมนต์สะกด ตาคมที่กวาดมองภาพวาดขนาด35นิ้วสะดุดเข้ากับลายเซ็นที่ถูกเซ็นไว้มุมล่างของภาพ

‘Butterfly Lily’

“บัตเตอร์ฟลายลิลลี่” ชายหนุ่มอ่านตัวอักษรภาษาอังกฤษที่ถูกเขียนหวัดด้วยปลายพู่กันอย่างสวยงาม

“เป็นนามแฝงของเธอครับ คุณภพอยากได้รึเปล่าครับผมยกให้”

“แต่เธอวาดมาให้ผอ.นี่ครับ”

“เธอวาดมาให้คนประมูลเป็นค่าใช้จ่ายของที่นี่ครับ เมื่อก่อนมีคนสนใจมารอภาพของเธอแทบจะทุกอาทิตย์แต่เธอยุ่งกับงานไม่ค่อยได้มาคนเหล่านั้นเลยหายไปกันหมดครับ” สุชัยพยักหน้าให้ภรรยาไปนำกระดาษมาห่อภาพให้ชายหนุ่ม

“ขอบคุณนะครับเสียดายที่วันนี้ผมมีธุระไม่งั้นคงต้องไปทำความรู้จักกับคนวาดสักหน่อย” ประพันธ์ภพไม่ปฏิเสธเพราะเขาถูกใจภาพนี้ตั้งแต่แรกเห็น พลางนึกหน้าของร่างบางที่เห็นแต่ด้านหลังไกลๆเมื่อครู่

...*...

“ภาพสวยมากเลยนะคะศิลปินคนไหนวาดคะเนี่ย” เสียงหวานที่ถูกดัดจนหวานเชื่อมถามชายหนุ่มที่นั่งสนใจเอกสารในมือมากกว่าเรือนร่างอันขาวอวบอิ่ม หน้าอกหน้าใจนี่แทบจะทะลักออกมานอกเสื้อตัวเล็กรัดรูปของผู้จัดการแผนกบัญชี

“ไม่รู้เหมือนกันครับผมบังเอิญไปเจอ” ประพันธ์ภพตอบอย่างไม่ใส่ใจสาวเปรี้ยวที่กำลังนั่งยั่วยวนอยู่บนเก้าอี้แม้ว่ากระโปรงทรงเอของเจ้าหล่อนนั้นตั้งใจให้มันเลิกขึ้นจนเกือบจะเห็นแพนตี้ตัวน้อยอยู่แล้ว

“ผมขอดูรายละเอียดของไตรมาสที่แล้วใหม่ด้วยนะครับ” ชายหนุ่มยื่นแฟ้มเอกสารคืนให้ผู้จัดการสาวเมื่อตัวเลขที่เห็นมันรวนไม่ตรงกับที่เลขาของเขารายงาน

“เอ่อ..ทั้งไตรมาสเลยเหรอคะ” ใบหน้าเรียวที่ถูกแต้มด้วยเครื่องสำอางจนหนาซีดลงเล็กน้อยเมื่อเจ้านายหนุ่มพยักหน้าเป็นคำตอบ

“ขออนุญาตครับ” มนัสเดินถือเอกสารมาวางให้เจ้านายในจังหวะที่หญิงสาวกำลังออกไปพอดี

“ล๊อกประตูด้วย” มนัสเดินไปล็อกประตูตามคำสั่งของเจ้านายแล้วเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ของประธานบริษัท

“ดูคุณวาสนาเธอหิวนะครับ” มนัสว่าขำๆเมื่อเจ้านายสุดหล่อทำหน้าระอา

“มีตัวเลขเคลื่อนหลายจุดนายจับตาดูหน่อย”

“ครับ” มนัสรับไอแผดที่เจ้านายยื่นมาให้ขึ้นดูรายงานบัญชีไตรมาสล่าสุด

“โครงการคอนโดที่บางนามีการเปลี่ยนวัสดุจริงตามที่สถาปนิกคนนั้นว่าครับ ผมไปเช็คดูแล้วบริษัทรับเหมากับนายปัญญามีเอี่ยวครับ”

“เสียไปเท่าไหร่แล้ว” ประพันธ์ภพหยิบเอกสารตรงหน้าขึ้นมาเปิดดูเมื่อได้ฟังรายงานจากเลขาคนสนิทที่ควบตำแหน่งบอดี้การ์ดส่วนตัวด้วย

“ประเมินขั้นต้นเกือบสิบล้านแล้วครับโครงการกำลังหล่อเสา”

“สั่งทุบอันเดิมทิ้งให้หมดแล้วติดต่อสถาปนิกที่ลาออกคนนั้นมาหาฉันด้วย”

“บอสจะลุยเองเลยเหรอครับ”

“ฉันไม่ยอมให้เงินบริษัทต้องเสียฟรีหรอก คิดซะว่านั่นเป็นเหยื่อที่เราใช้ตกพวกลักกินขโมยกิน” ชายหนุ่มบอกด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ลูกน้องคนสนิทต้องยิ้มตามเพราะอีกไม่นานคงมีเรื่องสนุกให้ทำ

“คนที่นี่ต้องรู้ถึงการซื่อสัตย์ต่อผู้อื่น ไม่ใช่ซื่อสัตย์แต่กับพวกตัวเอง”

“บอสจะเอาที่นี่เข้าในเครือบริษัทจริงๆเหรอครับระบบมันเละมากเลย เราคงต้องปรับกันอีกเยอะกว่าจะได้ตามมาตรฐาน”

“ยังไงก็เป็นบริษัทลูกไล่กับเรามานาน แต่ลูกชายเจ้าของคนเก่าบริหารไม่เป็นมันถึงเจ๊งนายจัดการเรื่องฝ่ายบุคคลไปถึงไหนแล้ว”

“คนของเราเข้ามาหมดแล้วครับนุชอาสามาเป็นผู้จัดการที่นี่เองครับ”

“ฉันอยากให้เลขาของเธอมามากกว่า ที่นี่เล็กไปสำหรับคนที่มีฝีมือขนาดนุช”

“เธอบอกว่าจะเข้ามากวาดระบบคนที่นี่ก่อนครับ พอทุกอย่างเข้าที่จะให้เลขามาเป็นผู้จัดการที่นี่”

ประพันธ์ภพพยักหน้าเข้าใจก่อนจะเปิดแฟ้มอ่านรายงานต่อโดยมีมนัสยืนคุยโทรศัพท์อยู่อีกมุมของห้อง เรื่องประสานงานกับบริษัทแม่ที่จะรับที่นี่เข้าไว้ในความดูแลในนามของเครือไดมอนด์กรุ๊ป

ที่นี่เป็นบริษัทของนายทุนที่รู้จักกับประพันธ์ภพและขายบริษัทให้เขาเพื่อหนีหนี้ที่ตัวเองก่อเอาไว้ ที่เขารับซื้อไว้เพราะที่นี่มีโครงการหลายที่ที่อยู่ในย่านธุรกิจที่เขาเข้าไม่ถึง เพราะเจ้าของเก่ารุ่นพ่อก็พอมีฝีมือที่คอยขัดขวางเขาอยู่ พอมีโอกาสเขาก็เลือกที่จะไม่ปล่อยให้มันไปให้คนอื่นเพราะเขาค่อนข้างมั่นใจว่าเขาจะสามารถทำกำไรจากที่นี่ได้ พอเข้ามาดูแล้วก็พบว่าที่บริษัทมันไปไม่รอดเพราะคนในบริษัทแบ่งตัวกันเป็นฝักเป็นฝ่ายแล้วพากันกอบโกยผลประโยชน์เข้ากระเป๋าตัวเอง โดยที่เจ้าของก็ติดพนันหายไปอยู่ในบ่อนมากกว่าจะมาบริหาราบริษัทตัวเอง

เขาและลูกน้องเข้ามาดูแลที่นี่เพียงอาทิตย์เดียวก็มีการเปลี่ยนแปลงเกือบทั้งหมดแล้วโดยเฉพาะฝ่ายบุคคลที่เขาให้ความสำคัญมากในการคัดคนเข้ามาทำงาน เป้าหมายต่อไปที่เขาเล็งไว้ก็คือฝ่ายบัญชีที่ตอนนี้เริ่มร้อนกันเกือบทั้งฝ่ายเพราะจำนวนเงินในการสั่งสินค้าและขอเบิกค่าต่างๆมันผิดปกติหลายจุด และเขาก็ย้ำให้พวกที่ทำรู้ตัวว่าเขาจะไม่ปล่อยจุดนั้นไปเด็ดขาดนี่ก็มีหลายคนลาออกไปแล้วเพราะกลัวความผิดที่ตนเองได้ก่อเอาไว้ ซึ่งเขาเองก็ให้โอกาสสำหรับคนที่จะใช้วิธีนี้หนี ตอนนี้ก็เหลือแต่ตัวใหญ่ๆที่ไม่อยากเสียผลประโยชน์ที่เคยได้ไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“ขออนุญาตค่ะ” มนัสเดินไปเปิดประตูให้คนข้างนอกเข้ามาแล้วจัดการล็อกไว้เหมือนเดิมเมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าห้องคือคนที่ตนรู้จักดี

“นี่เป็นแผนงานที่นุชสรุปคร่าวๆค่ะบอส” นุชบาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะให้เจ้านายแล้วถอยออกมายืนคู่กันกับมนัสเพื่อรอฟังผล

“จะเอาคนของเราจากไดมอนด์มาเป็นหัวหน้าแผนกทั้งหมดเลยเหรอ” ประพันธ์ภพเงยหน้ามาถามลูกน้องสาวที่ยืนห่างออกไปเมื่ออ่านจบ

“เป็นทางเดียวที่เราจะควบคุมพวกตัวเล็กๆได้ค่ะ ฉันสืบดูแล้วพวกตัวใหญ่ๆที่นี่มีอิทธิพลในละแวกนี้เกือบทุกคนค่ะมีแบคกราวด์ใหญ่เอาเรื่อง ถ้าเราไม่เอาคนเข้ามาในตำแหน่งที่สูงกว่าเราไม่มีทางบีบให้พวกนี้จนมุมได้แน่ๆค่ะ”

“แล้วคุณมีทีมหรือยังล่ะ ที่พอจะมีฝีมือต่อกรกับพวกเหลี่ยมจัดพวกนี้ได้”

“นี่เป็นรายชื่อที่ฉันวางตัวไว้ค่ะมีฝีมือและฝีปากพอตัว” นุชบายื่นกระดาษใบเล็กๆที่มีรายชื่อของคนที่ตนคัดแล้วว่าจะทำหน้าที่ให้เจ้านายได้ไม่ขาดตกบกพร่อง

“เจนใหม่ทั้งนั้นเลยนะนุช” มนัสที่มองเห็นรายชื่อถามคนข้างๆด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เพราะแต่ละชื่อนั้นจัดว่าเด็ดทุกคนแม้ว่าจะเพิ่งทำงานมาได้ไม่กี่ปี

“ใช่ ทั้งหมดไว้ใจได้และมีฝีมือ ที่นี่นั้นไม่ได้ใหญ่มากคิดว่าน่าจะส่งเด็กๆพวกนี้มาหาประสบการณ์” นุชบาก็ยิ้มตอบด้วยรอยยิ้มที่ไม่ต่างกัน เพราะประเมินไว้แล้วว่าคงไม่เกินความสามารถของคนที่จะเข้ามาดูแล

“แล้วคุณคิดว่าใครจะมาเป็นผู้จัดการฝ่ายที่นี่” ชายหนุ่มควงปากกายี่ห้อหรูถามอย่างอารมณ์ดีที่ลูกน้องทำงานได้ดั่งใจ

“คุณสมเกียรติค่ะ ตอนนี้เป็นรองผู้จัดการฝ่ายอยู่ที่แกรนด์เฟรชความสามารถเข้าขั้น มีความเมตตาแต่ก็เด็ดขาด ตรงฉินไม่รับบนโต๊ะใต้โต๊ะฉันคิดว่าน่าจะเป็นผู้นำที่ดีได้”

“นี่ขนาดอยู่คนละบริษัทคุณยังรู้ขนาดนี้เลยเหรอ” มนัสทำหน้าหวาดๆมองหญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องที่รู้การเคลื่อนไหวของคนที่หมายตาไว้แม้ว่าจะอยู่คนละบริษัท

“สายฉันเยอะค่ะ” นุชบายิ้มเจ้าเล่ห์ให้เพื่อนร่วมทีมที่ทำหน้าหวาดกลัวที่มองมาจากนอกโลกก็ยังรู้ว่าเสแสร้ง

“แล้วจะได้ตัวเมื่อไหร่”

“ไม่เกินอาทิตย์นี้ครับ” มนัสบอกพลางกดเบอร์ของคนที่พอจะช่วยเขาได้ เมื่อเจ้านายตกลงเขาก็มีหน้าที่ที่จะต้องทำตามให้ไวที่สุด

“งั้นเป็นอันสรุปว่าอาทิตย์หน้าคนของเราก็จะเข้ามาประจำตำแหน่งที่วางเอาไว้”

“ค่ะ รวมทั้งผู้จัดการฝ่ายจะมารายงานตัวกับบอสด้วยความสมัครใจ” นุชบาพยักหน้าให้คนที่คุยโทรศัพท์อยู่อีกมุมของห้องเมื่อมนัสยกมือเป็นสัญญาณว่าทุกอย่างเรียบร้อย

“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อนก็แล้วกันผมขอบคุณมากที่คุณเข้ามาจัดการด้วยตัวเอง”

“แค่นี้เรื่องเล็กค่ะบอส ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อนนะคะต้องรีบไปรับยัยหนู” ร่างสูงของมือซ้ายสาวหายออกจากห้องไปเมื่อเจ้านายพยักหน้าอนุญาต

“เราก็ต้องไปเตรียมงานวันเกิดของเจ้าแสบเหมือนกันนี่นะ” ประพันธ์ภพระบายยิ้มเมื่อนึกถึงเด็กชายตัวเล็กใบหน้าเรียวแก้มป่องๆของลูกชาย

“เค้กส่งไปถึงที่บ้านใหญ่แล้วครับทุกคนกำลังจัดเตรียมงานกันอยู่ บอสจะไปรับคุณหนูเลยหรือเปล่าครับ”

“แวะไปที่ร้านของเพื่อนฉันก่อน ฉันจะไปเอาของขวัญที่สั่งไว้เหลือเวลาอีกตั้งสองชั่วโมงกว่าโรงเรียนจะเลิก” ชายหนุ่มปิดอุปกรณ์บนโต๊ะทำงานทุกอย่างแล้วคว้าสูทสีดำที่คลุมอยู่หลังเก้าอี้มาสวมทับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน สำรวจรอบๆห้องเพื่อความแน่ใจก่อนจะเดินนำหน้าลูกน้องคนสนิทออกจากห้องไปด้วยท่วงท่าที่ดูสุขุมมีอำนาจ ให้เหล่าพนักงานที่อยู่ตามทางเดินต่างพากันตัวลีบตัวหดเพราะมีความผิดติดตัว

...*...

“วันนี้ฉันมีเวรส่งเด็กว่ะแกรอตรงนี้ไปก่อนนะ” ร่างบางในชุดกระโปรงลูกไม้สีครีมบอกเพื่อนสนิทที่มารอตามนัด

“งั้นฉันไปรอที่โต๊ะใต้ต้นไม้ตรงนั้นก็แล้วกันเสร็จแล้วค่อยไปตามก็ได้” ร่างบางผิวคล้ำบอกเพื่อนด้วยรอยยิ้มที่เจ้าตัวมักมีติดใบหน้าหวานแทบจะตลอดเวลาที่อยู่กับคนที่สนิทหรือเด็กๆ

มือบางหยิบกระดาษสำหรับวาดภาพขนาดA5ที่มักจะพกไว้ในกระเป๋าสะพายใบเก่งออกมาวางแล้วเริ่มลงลายเส้นกับภาพที่ทิวทัศน์เห็นตรงหน้ารอครูสาวตัวเล็กที่ต้องไปยืนรอส่งนักเรียนที่หน้าประตูตอนเย็น

“...เสร็จแล้วค่ะ” เสียงหวานบอกเมื่อผูกโบว์สีชมพูบนหัวเล็กๆของเด็กหญิงหน้าตาน่ารักน่าหยิกที่นั่งอยู่บนตักอย่างเรียบร้อย

“ขอบคุณค่ะ ถ้าครูลินอยู่บ้านเดียวกับหอมก็คงจะดีนะคะ” เด็กหญิงข้าวหอมเงยหน้ายิ้มให้ครูสาวแสนสวยอย่างเอาใจ

“ดียังไงคะข้าวหอมมีคุณแม่แล้วจะให้ครูไปอยู่ด้วยทำไมล่ะคะ เดี๋ยวคุณแม่ก็น้อยใจแย่เลย”

“ก็หม่ามี๊ทำผมให้หอมไม่เป็นนี่คะ วันไหนครูลินไม่อยู่หน้าโรงเรียนหอมก็จะถูกเพื่อนล้อว่าหัวฟูเพราะหม่ามี๊มัดผมให้ไม่สวย”

“งั้นเอาเป็นว่าครูจะมารอข้าวหอมที่หน้าโรงเรียนทุกวันดีหรือเปล่าคะ จะได้มามัดผมให้สวยๆก่อนจะเข้าโรงเรียน”

“ครูลินสัญญาแล้วนะคะ” นิ้วเล็กๆถูกยื่นไปหน้าครูสาวที่ยิ้มเอ็นดูในความช่างพูดและความฉลาดของเด็กน้อย

“สัญญาค่ะ” นิ้วเรียวเกี่ยวก้อยเล็กๆนั้นด้วยความยินดีก่อนจะหอมกระหม่อมเล็กๆอย่างเอ็นดู

“สัญญาอะไรกันคะ” เสียงคุ้นหูดังมาก่อนที่ร่างสูงในเสื้อสูทแขนยาวคอวีสีดำเข้าคู่กับกางเกงสแล็คขายาวเข้ารูปจะเดินเข้ามาถึงม้านั่งหน้าสนามเด็กเล่นที่ทั้งสองนั่งอยู่

“ครูลินสัญญาว่าจะทำผมในหอมทุกเช้าค่ะ” เด็กหญิงตัวน้อยบอกด้วยความภูมิใจยังไม่ยอมลงจากตักนุ่มๆของคุณครูคนโปรด

“รบกวนครูเขามากเกินไปแล้วนะข้าวหอม” เสียงนุ่มเมื่อครู่แปรเปลี่ยนให้มีความเข้มอยู่ในน้ำเสียงเมื่อลูกสาวตัวน้อยเอาแต่ใจตัวเอง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันมาโรงเรียนแต่เช้าอยู่แล้ว” นลินบอกด้วยรอยยิ้มเอ็นดูเมื่อเด็กน้อยทำหน้างอเมื่อถูกแม่ดุ

“ขอบคุณที่ช่วยดูยัยตัวเล็กให้นะคะ พอดีว่ามีเรื่องระหว่างทางนิดหน่อยเลยทำให้มาช้า” นุชบาเอ่ยขอโทษครูสาวที่เป็นธุระอยู่กับลูกสาวจนตนทั้งที่ตอนนี้ไม่เหลือเด็กอยู่แล้ว

“ยินดีค่ะข้าวหอมแกน่ารักค่ะคุยเก่งทำให้ลืมเวลาไปเลย” นุชบายิ้มให้ครูคนสวยของลูกสาวอย่างเกรงใจ

“ถึงบ้านแล้วอย่างลืมทำการบ้านนะคะ”

“ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะ” เด็กหญิงหอมแก้มนุ่มของนลินแล้วเดินนำแม่ออกไปยังรถที่จอดอยู่หน้าโรงเรียน สองสาวยิ้มให้กันกับความแสบเล็กๆของเด็กน้อยก่อนที่ผู้เป็นแม่จะเดินตามเจ้าตัวแสบออกไป ครูสาวจึงเดินกลับเข้าไปหาเพื่อนที่นั่งรออยู่ไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนตัวดำของเธอจะบ่นว่าอะไรบ้างที่ปล่อยให้รอนานขนาดนี้

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***