ตอนที่ 4

ทั้งสองหนุ่มและสองสาวหันมาพบว่าชนิกานต์กำลังแย่ สองหนุ่มยืนยิ้มกรุ้มกริ่มเมื่อเห็นเพื่อนของตนเหนือกว่าแต่สองสาวปรี่เข้าหาชนิกานต์ทั้งคู่

“ไอ้บ้า ไอ้เฮงซวย นายทำอะไรเพื่อนฉัน” สุธาสินีวิ่งมาถึงตัวชายหนุ่มทันทีที่พูดจบ เธอผลักชายหนุ่มให้ออกห่างจากชนิกานต์พร้อมจ้องหน้าเขาไว้ อังคณารีบเข้าประคองชนิกานต์พร้อมช่วยติดกระดุมเสื้อนักศึกษาให้เธอ

“ก้อย...ตบ! ตบปากมัน!” ชนิกานต์สั่งเพื่อนเสียงสั่นด้วยความโกรธ

สองหนุ่มเดินยิ้มมารวมกับตัวต้นเหตุ สุธาสินีปรี่เข้าหาชนิกานต์ก่อนจะก้มลงกระซิบบางอย่างที่ข้างหูเธอ ชนิกานต์มองตาเพื่อนสาวเล็กน้อยแล้วยิ้มออกมาก่อนหันไปกระซิบอังคณาอีกที อังคณาส่ายหน้าเล็กน้อยอย่างตื่นตระหนกแต่เมื่อเจอสายตาพิฆาตของเพื่อนอีกสองคนก็จำต้องพยักหน้าอย่างจำนน

“กรี๊ด! ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย” สามสาวหวีดร้องเสียงดัง สองมือยีผมให้ยุ่งเล็กน้อย พลางดึงชายเสื้อออกนอกกระโปรงจัดแจงขยำปลายชายเสื้อนักศึกษาของตัวเองจนยับยู่ยี่ เมื่อคนเริ่มทยอยวิ่งมาทางพวกเขา บรรดาชายหนุ่มก็เดาได้ถึงเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อไปจึงพากันวิ่งหลบเข้าไปในตัวตึกใกล้ๆ ทันที

พวกเขาแอบมองเหตุการณ์ที่สามสาวจงใจสร้างขึ้นผ่านทางหน้าต่างภายในตึก ยามของมหาวิทยาลัย 2-3 คนเดินเข้ามาถามสามสาว พวกเธอตอบแล้วชี้มือมาทางตึกที่พวกเขาอยู่ทันที ชนิกานต์ชี้ไปที่รอยจ้ำแดงแถวซอกคอและเนินอกของเธอ ชายหนุ่มรับรู้ทันทีว่าพวกเขาต้องเผ่นแล้วจึงรีบพากันหลบออกจากตึกรอดมาถึงรถที่เขาจอดไว้ได้อย่างหวุดหวิด

“ไอ้โป้ง...แกคนเดียวพาพวกเราซวย”

“คิดยังไงจะปล้ำยัยนั่นกลางแจ้งวะ”

“ปล้ำบ้าอะไรวะ...ข้าแค่จะสั่งสอนยัยนั่นเท่านั้นแหละ เห็นวางท่าทางหยิ่งดีนัก น่าหมั่นไส้”

“ถ้ายัยนั่นแจ้งความจะทำไงวะ”

“ไม่หรอก ข้าว่ายัยนั่นทำเพื่อเอาคืนพวกเราเท่านั้นแหละ”

“แน่ใจหรอไอ้นัท ยัยนั่น ท่าทางแสบไม่ใช่เล่นเลยนะ”

“แสบสิดี ข้าชอบ เราได้เจอกันอีกแน่ คนเล็ก”

“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้กลับห้องกันก่อนเถอะ” จบคำกลุ่มชายหนุ่มก็พากันขับรถออกไป

ทางด้านชนิกานต์ตัดสินใจไม่เอาเรื่องชายหนุ่มด้วยการมั่วรูปร่างหน้าตาและจำนวนคน เธอไม่อยากทำลายอนาคตของใครแค่ขอเอาคืนนิดหน่อยเท่านั้น จากนั้นเธอโทรศัพท์ตามชนกานต์ให้มารับแล้วคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเล็กน้อยพลางขอร้องไม่ให้พี่ชายบอกบิดามารดาด้วย

ชนกานต์ลังเลแต่ก็รับปากน้องสาว เขาเตือนให้เธอระวังตัวให้มาก ถ้าเรื่องรู้ถึงหูบิดามารดา มีหรือที่เรื่องนี้จะจบลงอย่างง่ายดาย ความห่วงใยของพี่ชายทำให้หัวใจของชนิกานต์ซึมซาบความอบอุ่นไว้เต็มอก เธอจึงคิดว่าสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นไม่ใช่เรื่องแย่ทั้งหมดเพราะมันทำให้เธอรับรู้ว่ามีคนที่รักและห่วงเธอมากแค่ไหน...

เมื่อกลับถึงคอนโด ชนิกานต์ปรี่เข้าห้องคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินไปห้องน้ำทันที

“คนเล็ก...” อังคณาส่งเสียงเรียกเพื่อนเบาๆ

ซ่าส์... ไร้เสียงตอบรับใดๆ จากชนิกานต์ มีเพียงเสียงน้ำจากฝักบัวที่ดังอย่างต่อเนื่อง

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ชนกานต์ที่เป็นห่วงน้องสาวจนนั่งไม่ติด เพราะสามสาวหายเงียบเข้าห้องไปกันหมดและยังไม่มีวี่แววว่าจะออกมาอีกด้วย

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“คนเล็ก...พี่เข้าไปได้ไหม”

“พี่ใหญ่คะ...คือ คนเล็กยังอยู่ในห้องน้ำค่ะ” อังคณารีบบอกชนกานต์ทันทีที่เปิดประตูให้เขา

“อืม...เดี๋ยวนีน่าตามก้อยไปอาบน้ำที่ห้องของตัวเองก่อนนะ ส่วนคนเล็ก...เดี๋ยวพี่จัดการเอง” ชายหนุ่มบอกพร้อมหลีกทางให้อังคณากับสุธาสินี

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“คนเล็ก...พี่เองนะ”

แอ๊ด....ประตูห้องน้ำแง้มเปิดออก ร่างบางเดินออกมาอย่างช้าๆ ใบหน้านองไปด้วยน้ำตา

“ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ...เปียกปอนไปทั้งชุดนักศึกษาแบบนี้” ชนกานต์ตกใจที่เห็นสภาพน้องสาว พลางปรี่ไปที่ตู้เสื้อผ้าคว้าเอาผ้าขนหนูผืนใหญ่มาห่อตัวชนิกานต์ไว้

“เปลี่ยนเสื้อผ้าซะก่อน แล้วค่อยออกมาหาพี่” ชายหนุ่มบอกพลางยืนหันหลังให้ประตูห้องน้ำทันที

ชนิกานต์ออกมาอีกครั้งหลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอโผเข้าหาชนกานต์ทันที ชายหนุ่มตกใจเล็กน้อยแต่ก็กอดน้องสาวเอาไว้แน่น

“ฮือ...ฮือ” ชนิกานต์ปล่อยโฮกับอ้อมกอดพี่ชาย พลางสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร

“อย่าร้องนะ...คนเล็ก ไหนบอกมาสิ จะให้พี่ทำยังไง” ชนกานต์พูดปลอบโยนเธอไปเรื่อยๆ

เวลาผ่านไปราวครึ่งชั่วโมง เสียงสะอื้นเงียบสนิท ชนกานต์ก้มมองน้องสาวในอ้อมแขนที่หลับไปพร้อมคราบน้ำตาอย่างเป็นห่วง เขาอุ้มเธอไปวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบามือใหญ่ลากผ้านวมหนานุ่มคลุมร่างบางไว้

“ตัวใหญ่ อย่าไปนะ เค้ากลัว อยู่เป็นเพื่อนเค้าก่อน” ชนิกานต์พึมพำออกมาพลางคว้ามือพี่ชายมายึดไว้เป็นที่พึ่ง

“หลับเถอะ พี่อยู่นี่แหละ...ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ให้ใครทำร้ายคนเล็กได้หรอก นอนเถอะนะ น้องสาวตัวน้อยของพี่” ชนกานต์นั่งลงข้างเตียงแล้วเริ่มฮัมเพลงกล่อมเด็กช้าๆ

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***