ตอนที่ 3

“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนล่ะ เรายังไม่รู้จักกันเลยนะ” ชายหนุ่มรีบเดินมาคว้าแขนชนิกานต์ไว้ แต่เธอกลับสะบัดมือเขาออกอย่างแรงราวกับรังเกียจนักหนา

ดวงตาชายหนุ่มวาววับขึ้นมาเล็กน้อย ...ทำท่าหยิ่งใส่ฉันหรอ เดี๋ยวเห็นดีกันแน่...

ชนิกานต์เชิดหน้าขึ้นเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันจำเป็นต้องรู้จักนายหรอ”

“ทำไมล่ะ...แค่บอกชื่อก็ไม่ได้หรอคนเล็ก” ชายหนุ่มพูดพร้อมรอยยิ้ม แต่ชนิกานต์ถลึงตาใส่เขา

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ ฉันว่าฉันเรียกชื่อเธอไม่ผิดนะ” ชายหนุ่มพยักหน้าไปทางอังคณาเป็นเชิงว่าเขาได้ยินจากอังคณา ชนิกานต์ปรายตามองเพื่อนสาวเล็กน้อยแล้วมองหน้าชายหนุ่ม

“แล้วจะเอาไง?” เธอกระชากเสียงถามขึ้น

ชายหนุ่มยิ้มไม่ตอบแต่เดินเข้าประชิดตัวชนิกานต์ทันที สาวน้อยไม่ถอยหนีแต่กลับจ้องเข้าไปในดวงตาเขานิ่ง

“นายจะทำอะไร ถอยไปห่างๆ เพื่อนฉันนะ” สุธาสินีโวยวายขึ้นและจะเดินเข้าไปปกป้องเพื่อน แต่ก็โดนชายหนุ่มอีกสองคนเดินมาจับตัวเธอและอังคณาถอยออกมา

“อย่านะ พวกนายจะทำอะไร?” อังคณาเอ่ยเสียงสั่น

“นี่ อย่าเข้าใจผิดสิ พวกเราไม่ใช่คนเลวร้ายนะ” ชายคนที่ยึดแขนเธอไว้เอ่ยขึ้นแล้วหัวเราะออกมา

“นายบอกให้เพื่อนนายปล่อยมือจากเพื่อนฉันได้ไหม เพื่อนฉันไม่ชอบ” ชนิกานต์เอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

ชายหนุ่มพยักหน้าให้เพื่อนเขา อังคณาเดินไปเบียดสุธาสินีทันทีที่เธอเป็นอิสระจากมือชายหนุ่มแต่ก็ยังโดนบังจนมองไม่เห็นตัวชนิกานต์ ทางด้านชนิกานต์เองถึงแม้ชายหนุ่มจะยืนชิดเธอในลักษณะล่อแหลม แต่เธอกลับยืนนิ่งไม่ถอยหลบและยังมองหน้าชายหนุ่มไม่หลบสายตาเขาด้วย

“นายต้องการอะไรจากฉัน” ชนิกานต์เอ่ยถาม แต่ชายหนุ่มเอาแต่อมยิ้มไม่ตอบ

“ที่โรงอาหารนายก็แกล้งเดินชนฉัน เมื่อกี้ก็เดินเข้าไปพาฉันออกมาจากพวกผู้ชายพวกนั้น แล้วนี่ก็ไม่ยอมให้ฉันไปแถมยังกล้ายืนเบียดฉันเหมือนคิดจะสิงร่างฉันแบบนี้ นายคิดจะทำอะไรกันแน่” ชนิกานต์เอ่ยเสียงเครียดแต่สองหนุ่มด้านหลังเธอหัวเราะกันอย่างเฮฮาเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ

“เธอรู้ด้วยหรอว่าโป้งมันแกล้งเดินชนเธอ” หนึ่งในสองถามขึ้นกลั้วหัวเราะ

“เก่งจริงนะ คนเล็ก” ชายหนุ่มยิ้มแล้วพูดขึ้นอีก “ฉันสนใจเธอนะ เรามาทำความรู้จักแล้วลองคบกันไหม ถ้าไม่พอใจก็ต่างคนต่างไป ว่าไง?” ชายหนุ่มถามขึ้นแล้วเคลื่อนหน้าเข้าใกล้ชนิกานต์มากขึ้น

“ไม่ ฉันไม่สนใจนาย ไม่ได้อยากรู้จักและไม่อยากเห็นหน้านายด้วย” ชนิกานต์ตอบเสียงเรียบอย่างไม่กลัวทั้งที่ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น

“จะบอกอะไรให้นะ คนเล็ก ไม่มีอะไรที่ฉันอยากได้แล้วไม่ได้” ชายหนุ่มพึมพาให้เธอได้ยินกันเพียงสองคน สองมือเขารั้งร่างเล็กเข้าหาตัว โน้มหน้าเข้าใกล้อีกนิดเพื่อหวังจะหยุดเสียงคนปากเก่ง แต่ชนิกานต์ตาวาวขึ้นเล็กน้อย...

“ระวังหน่อยสิ...ปลายมีดมันแหลมนะ” เธอพูด

ชายหนุ่มชะงักไปทันทีเพราะรู้สึกว่ามีบางอย่างสะกิดบริเวณเป้ากางเกง เขาเหลือบตาลงมองก็พบว่าชนิกานต์กำมีดพกไว้ในมือและปลายมีดมันจ่ออยู่ที่บริเวณของรักของหวงของเขา

“เล่นแบบนี้เลยหรอ” ชายหนุ่มพึมพำชิดริมฝีปากเธอ ก่อนปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน ชนิกานต์เหยียดยิ้มให้

“เอาล่ะ ฉันให้คำตอบนายแล้วนะ ทีนี้ปล่อยพวกฉันไปได้หรือยัง?” ชนิกานต์พูดขึ้นทันทีที่เขาห่างเธอออกไป

“ปล่อยแน่ แต่ว่า...” ยังไม่ทันพูดจบชายหนุ่มก็เดินเข้าประชิดตัวชนิกานต์แล้วดันตัวเธอถอยไปจนติดกับต้นไม้ ชนิกานต์ที่ระวังตัวอยู่แล้วสะบัดปลายมีดในมือสร้างแผลให้แขนชายหนุ่มเล็กน้อย แต่แรงของอิสตรีหรือจะสู้กำลังแห่งบุรุษได้ ชั่วครู่เดียวชนิกานต์โดนชายหนุ่มยึดมือเอาไว้แน่น

“ปล่อยฉันนะไม่งั้นนายเจอดีแน่” ชนิกานต์ตวาดใส่ด้วยความโมโห

...กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้...อย่าให้หลุดไปได้นะ ฉันเอานายตายแน่... ชนิกานต์คิดพร้อมจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยดวงตาวาวโรจน์ขึ้นอย่างเอาเรื่อง

เมื่อเห็นชนิกานต์ขยับไม่ได้อีก ชายหนุ่มกดเรียวปากร้อนผ่าวที่แก้มหอมแล้วลากปลายลิ้นลงมาจนถึงที่ต้นคอเล่นเอาหัวใจคนตัวเล็กกระตุกวูบ ชนิกานต์ยืนนิ่งอย่างตกใจกับสัมผัสที่อุกอาจชั่วครู่และเริ่มดิ้นรนหาทางเอาตัวรอดอีกครั้งแต่ชายหนุ่มรู้ทันเขายึดสองมือเธอตรึงไว้เหนือศีรษะด้วยมือเดียว อีกมือก็ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออกเผยให้เห็นเนินอกขาวนวล เขายิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากเล็กน้อยแล้วก้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาอีกครั้ง

เมื่อเธอพยายามใช้ขาดันเอาไว้เขาก็ใช้ต้นขาเบียดเธอไว้ทำให้ขยับไม่ได้แถมยังสอดขาเข้ามาข้างหนึ่งเพื่อแยกเรียวขาสวยของเธอออกจากกัน มือที่วุ่นวายกับกระดุมเริ่มเลื่อนลงไปแถวชายกระโปรง มือใหญ่ซอกซอนเข้าไปลูบไล้เรียวขางามจนร่างบางผวาเฮือก ชนิกานต์รู้ดีถ้าปล่อยไปแบบนี้เธอไม่รอดแน่แต่เธอขยับไม่ได้ สุดท้ายจึงร้องโวยวายให้สองสาวช่วย

“ก้อย! ช่วยฉันด้วย!” ชนิกานต์ร้องขึ้นเสียงหลง

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***