ตอนที่ 2

ที่โรงอาหารคณะ เมื่อสามสาวมาถึงก็จัดแจงแยกย้ายไปหาซื้ออาหารที่จะใส่กระเพาะตัวเองทันที ไม่นานนักอาหารทั้งหมดก็ถูกลำเลียงเข้าสู่ร่างกายเป็นที่เรียบร้อย พวกเธอจึงลุกขึ้นเพื่อนำจานชามไปวางในที่เก็บจานชามของโรงอาหาร และแล้วก็มีเสียงห้าวร้องขึ้นอย่างตกใจ...

“เฮ้ย! หลบ!”

โครม! ...

“โอ๊ย...เดินยังไงเนี่ย” ชนิกานต์พูดโดยยังไม่ทันเงยหน้ามองคนที่เดินชนเธอลงไปนั่งพับอยู่ที่พื้น

“บอกให้หลบ ทำไมไม่หลบล่ะ” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นอย่างหัวเสีย ผู้คนที่ยังพอหลงเหลือในโรงอาหารหันมามองต้นเสียงทันที

“นายแหกปากบอกฉันไม่ถึงหนึ่งวินาทีเลยนะ จะให้หลบทันได้ไงล่ะ” ชนิกานต์พูดพร้อมจ้องไปชายหนุ่มอย่างเอาเรื่อง ขณะที่เขากำลังก้มหน้าเก็บข้าวของที่หล่นกระจัดกระจาย

“เฮ้อ เอาเถอะ ขอโทษก็ได้ แล้วนี่จะนั่งแช่อยู่ตรงนี้ตลอดไปหรือไงครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าชนิกานต์นั่งก้มหน้าอยู่ที่พื้นยังไม่ขยับตัวลุกไปไหน เขาจึงยื่นมือส่งให้ แต่ชนิกานต์ปัดมือเขา...

“ไม่ลุกก็ตามใจ” ชายหนุ่มพูดแล้วจะเดินไป

“เดี๋ยว!” ชนิกานต์ส่งเสียงเรียกชายหนุ่มไว้

เมื่อเขาหันกลับมาเธอจึงยื่นมือให้เขา ชายหนุ่มชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะจับมือเธอไว้ เมื่อถูกจับมือชนิกานต์ออกแรงกระชากแขนเขาลงมาที่พื้นเต็มแรง

ตึง !

“โอ๊ย!” เสียงร้องของชายหนุ่มหลังจากโดนชนิกานต์กระชากลงมาจูบพื้นอย่างตั้งใจ

“เอาล่ะ หายกันแล้วนะ” พูดจบชนิกานต์ก็ลุกขึ้นปัดคราบสกปรกที่กระโปรงก่อนลากเพื่อนสองคนที่ยืนใบ้กินออกไปจากโรงอาหารและตรงออกไปจากคณะโดยไม่หันมามองเขาอีกเลย

“อ้าว โป้ง เพื่อนรัก นั่นแกพิศวาสอะไรกับพื้นวะนั่น” ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยขึ้น เป็นผลให้คนที่นั่งอยู่กับพื้นก็ผุดลุกขึ้นยืนก่อนพูดว่า

“เออ ไม่ต้องถามเลย ข้ารู้ว่าแกเห็น” เมื่อได้รับคำตอบ ชายที่ตามเข้ามาก็หัวเราะขึ้นอย่างสนุกสนาน

“ฮ่าๆ เสียฟอร์มหมด ไอ้โป้ง จะจีบสาวทั้งทีดันพลาดโดนสาวเล่นงาน ฮ่าๆ”

“ฮ่าๆ เสียเชิงว่ะโป้ง รู้ถึงไหนอายถึงนั่นเลยนะเนี่ย ไหนว่าไม่น่ายากไง ฮ่าๆ”

“พอเลย พอ เสียอารมณ์ว่ะ ไปเหอะ” ว่าจบทั้งสามคนก็พากันเดินออกจากโรงอาหาร

“แล้วเอาไงต่อวะ โป้ง”

“กลับดิ ถามแปลก จะอยู่รอพ่อแกมารับรึไง”

“เอ๊ะ...ไอ้นี่ เล่นพ่อเลยนะเว้ย”

“แกมีพ่อหรอไอ้นัท ข้าเห็นแกเรียกป๊าว่ะ” พอพูดจบ บรรดาชายหนุ่มก็พากันวิ่งไล่กันออกไปจนถึงลานจอดรถของมหาวิทยาลัย...

“เฮ้ย...โป้ง นั่นไง เด็กที่แกเล็งไว้ที่โรงอาหารอ่ะ”

“เออว่ะ...โดนหนุ่มรุมอยู่นี่เอง” เขาไม่รีรอเดินตรงไปยังกลุ่มชายหนุ่ม 3-4 คนนั้นเพื่อเข้าไปหาสามสาว ก่อนคว้าแขนชนิกานต์ดึงเข้าหาตัว ชายหนุ่มโอบเอวชนิกานต์ไว้ เธอเกร็งตัวเล็กน้อยพลางตวัดสายตามองเขาอย่างไม่พอใจ

“ไง รอนานไหมที่รัก ไปกันเถอะ ขอตัวพาแฟนกับเพื่อนไปทานข้าวก่อนนะครับ” เมื่อพูดจบเขาก้มหัวเล็กน้อยให้ชายหนุ่มที่ยืนงงกันอยู่ มือหนาดันหลังหญิงสาวเล็กน้อย

ชนิกานต์ปล่อยให้ชายหนุ่มโอบเอวพาเดินมายังบริเวณใต้ต้นไม้ร่มรื่น หลังชายกลุ่มนั้นเดินพ้นสายตาไปแล้ว เธอกระทุ้งศอกไปที่หน้าท้องของชายหนุ่มอย่างแรงเพื่อให้เขาปล่อยมือออกจากเอวของเธอ

“โอ๊ย! อะไรอีกล่ะ ฉันไปช่วยเธอออกมาจากพวกนั้นนะ” ชายหนุ่มพูดจบก็ลูบท้องตัวเองเล็กน้อย

ชนิกานต์ยืนมองหน้าเขานิ่งไม่ตอบโต้อะไร เธอหันไปพยักหน้าให้กับเพื่อนอีกสองคนอย่างรู้กัน

“จะไม่ขอบคุณกันหน่อยหรอ” ชายหนุ่มรีบพูดเมื่อเห็นพวกเธอจะเดินจากไป

ชนิกานต์หยุดเดินแต่ไม่ได้หันกลับมา “คงไม่ต้องหรอก เพราะนายเองก็ฉวยโอกาสโอบเอวฉัน ฉะนั้นก็หายกัน” พูดจบชนิกานต์จะเดินต่อไป แต่มีชายหนุ่มอีกสองคนโผล่ออกมายืนดักอยู่

“ขวางทางเราทำไม! หลีกไปนะ” สุธาสินีกระชากเสียงถามทันทีอย่างระแวง

“คนเล็ก...” อังคณาเขยิบเข้าหาชนิกานต์ด้วยความกลัว แต่ชนิกานต์ไม่สนใจสักนิด

“หลีกไปสิ! ยืนเกะกะขวางทางอยู่ได้” ชนิกานต์เดินตรงไปที่ชายหนุ่มที่ยืนขวางทางแล้วผลักอกชายหนุ่มสองคนให้พ้นทางก่อนจะเดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สุธาสินีและอังคณาตามติดทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***