ภารกิจที่ถถูกฝึนใจ

.ความสงบผ่านไปได้เพียงสองวัน เช้าของวันต่อมาก็มีสารด่วนจากองค์จักรพรรดิเรียกดาเลียเข้าเฝ้า นางใช้เวลาเตรียมตัวไม่นานก็ขึ้นรถม้ามุ่งตรงเข้าวังหลวงทันที

ระหว่างทางเกือบจะถึงห้องทรงงานขององค์จักรพรรดิ นางก็ได้พบกับแมดิลิน ไคล์ธิดาแห่งมาควิส ลิเบอรัล ไคล์ ผู้เป็นพระคู่หมั้นแห่งจักรพรรดิ เมื่อแมดิลินเผชิญหน้ากับดาเลีย นางที่เป็นถึงพระคู่หมั่นต้องยอมทำความเคารพก่อน เพราะถึงอย่างไรก็ยังไม่ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นจักรพรรดินี ฐานะจึงยังคงถือว่าอยู่ต่ำกว่าดาเลียผู้มีตำแหน่งเป็นถึงแกรนด์ดัชเชสของจักรรวรรดิ

"ท่านแกรนด์ดัชเชสดาเลีย" แมดิลินกล่าวทักพรางย่อตัวถวายความเคารพด้วยสีหน้าที่นิ่งๆ กึ่งยิ่งยโสนิดๆ เพราะในใจยังคิดว่าถึงอย่างไรตนก็เป็นว่าที่จักรพรรดินีอยู่ดี

"สวัสดี เลดี้แมดิลิน ดูเหมือนว่านานแล้วนะที่เราจะไม่ได้พบกันเลย ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้" ดาเลียทักทายกลับ ด้วยท่าทางที่สง่างามและมีอำนาจมากกว่า

"เพคะช่างบังเอิญจริงๆ หวังว่าท่านดัชเชสจะสบายดีนะเพคะ"

"ข้านั้นสบายดีและหวังว่าเจ้าก็เช่นกัน เจ้าควรจะหมั่นมาเข้าเฝ้าจักรพรรดิให้บ่อยๆขึ้นหน่อย พระองค์จะได้แต่งตั้งเจ้าเป็นจักรพรรดินีเสียซักที"ดาเลียเอ่ย แต่ดูเหมือนจะทิ่มแทงใจดำของแมดิลินเข้าให้แล้ว

"เช่นนั้นเหตุใดท่านแกรนด์ดัชเชสถึงไม่ช่วยหม่อมฉันรบเร้าฝ่าบาทให้แต่งตั้งหม่อมฉันเสียทีล่ะเพคะ เวลาว่างเมื่อใดฝ่าบาทก็ทรงเรียกหาแต่ท่านแทนที่จะเป็นหม่อมฉัน หรือว่าท่านดัชเชสเองก็ไม่ใคร่จะให้ฝ่าบาทอภิเษกสมรสเสียที" แมดิลินโต้กลับ

ดาเลียส่งเสียงหัวเราะผ่านลำคอเบาๆ ดวงตาสีแดงของอสรพิษจ้องเป็นประกายที่หญิงสาวตรงหน้า *นางช่างมีจิตใจที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยานและริษยาเสียจริง ไม่เคยเปลี่ยน* ดาเลียคิด

"ดูเหมือนธิดาแมดิลินยังคงเข้าใจข้าผิดอยู่เหมือนเดิมนะ ข้าไม่เคยชี้นำองค์จักรพรรดิ ความสัมพันธ์ระหว่างเรา คือพระญาติผู้มีสายเลือดแห่งราชวงค์เดียวกัน การที่เจ้าจะรับการแต่งตั้งรึไม่มันขึ้นอยู่กับความสามารถในการชนะพระทัยฝ่าบาทของเจ้าเอง ไม่เกี่ยวกับข้า" น้ำเสียงของดาเลียแขร่งขรึมขึ้นทันทีด้วยรู้สึกไม่ชอบใจอย่างยิ่งที่กำลังถูกดึงให้เกลือกกลั้วกับความรักน้ำเน่าเช่นนี้ และเริ่มแผ่รังสีอำมหิตออกมา

แมดิลินจึงรู้ตัวว่าตนเริ่มล้ำเส้นมากเกินไป สีหน้าของนางเริ่มถอดสีกำมือแน่น เพราะอยู่ๆ ความหวาดกลัวก็พุ่งแทรกเข้ามาใจจิตใจจนเหงือเริ่มตก

"ฝ่าบาท!" เสียงกระซิบเรียกของทีน่าดังขึ้น ทำให้ดาเลียเรียกสติกลับคืนมาได้และระงับความไม่พอใจลง "องค์จักรพรรดิกำลังรอฝ่าบาทอยู่นะเพคะ" ทีน่าพูดต่อ ดาเลียพยักหน้ารับ ดวงตาของอสรพิษก็ลดความดุร้ายลง นางก้าวไปข้างหน้าเพื่อเข้าใกล้แมดิลินอีกซักนิด

"ข้าคงเผลอทำให้เจ้าตกใจเสียแล้วซิ ขอโทษทีคำสาปบนตัวข้ามักจะควบคุมยากเวลาที่รู้สึกไม่พอใจ ดีจริงที่ไม่ถึงกับทำร้ายเจ้าจนเลือดตกยางออก" นางกล่าวจบแล้วขยับใบหน้าเข้าไปใกล้อีกฝ่าย

นางขยับเปิดหน้ากากขึ้นนิดหน่อยพอที่จะให้อีกฝ่ายได้เห็นคมเขี้ยวของสัตว์ร้ายของนางแล้วกระซิบที่ข้างหูว่า

"ข้าไม่ชอบกินคนแต่ข้าชอบที่ฉีกเนื้อคน เพราะฉะนั้นคราวหน้าระวังคำพูดของเจ้าหน่อยนะ หากมีครั้งใดข้าควบคุมตัวเองไม่ได้ เจ้าจะตายก่อนที่จะได้ขึ้นเป็นจักรพรรดินี" นางพูดจบก็ขยับหน้ากากลง เพื่อปกปิดใบหน้าอีกครั้งแล้วถอยกลับมาจากนั้นก็ใช้มือข้างหนึ่งตบที่ไหล่ของแมดิลินเบาๆ แล้วก็ก้าวเดินผ่านร่างที่กำลังสั่นกลัวไป

แมดิลินเข่าทรุดฮวบลงนั่งกับพื้นตัวสั่นเทาภาพของปลายคางที่เต็มไปด้วยรอบอักขระสาปและฟันอันแหลมคมทำให้นางถึงกลับแทบหยุดหายใจไปชั่วขณะ นางรู้ตัวแล้วว่าดัชเชสปีศาจที่ล่ำลือกันนั้นคือเรื่องจริง แต่ความคิดอกุศลกลับไม่หายไป *อัปลักษณ์ขนาดนี้แล้วข้าจะยังเกรงกลัวสิ่งใดอีก รูปลักษณ์เช่นนั้นจะมีชายใดหลงรักนางได้อีกกันเล่า* เมดิลินคิดในใจรู้สึกถึงความได้เปรียบปนกับความน่ากลัวทที่ได้ประสบเมื่อครู่

ครั้นเมื่อดาเลียเดินมาถึงด้านหน้าของห้องทรงงาน นางได้พบกับทีโมทีที่ยืนรักษาการอยู่หน้าห้อง ทีโมทีและทีน่าเป็นพี่น้องฝาแฝดกันการทักทายจึงเรียบง่ายๆ สบายๆ เมื่อทีโมทีเคาะประตูและได้ยินเสียงตอบรับของจักรพรรดิ เขาจึงเดินนำดาเลียเข้าไป เมื่อจักรพรรดิเงยพระพักตร์ขึ้นทอดพระเนตร แล้วเห็นว่าเป็นนางจึงทักทาย

"เจ้ามาถึงรวดเร็วดีนะ ข้าคิดว่าเจ้าจะมาตอนค่ำๆเสียอีก" พระองค์กล่าวขึ้นก่อนระหว่างที่ทีโมทีถอยห่างออกไปด้านนอกแล้วปิดประตูเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวแก่เจ้านายทั้งสอง

"ข้าได้บังเอิญพบกับพระคู่หมั้นของพระองค์ระหว่างทางที่มาที่นี่ แม้จะไม่ได้พบกันมาตั้งนานแต่ดูเหมือนว่านางจะไม่เปลี่ยนไปเลยนะเพคะ"

"งั้นเหรอ"พระองค์ตอบกลับคล้ายไม่ใส่ใจ พรางลุกจากโต๊ะทำงานมาที่โซฟารับแขก "นั่งลงก่อนซิ ดาเลีย" พระองค์เชิญชวนและดาเลียก็ปฏิบัติตาม นางนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับองค์จักรพรรดิ

"เหตุใดฝ่าบาทถึงไม่รีบแต่งตั้งนางเสียล่ะเพคะ นางเป็นคู่หมั้นของพระองค์มานานตั้งแต่อายุแค่สิบขวบแล้ว ส่วนพระองค์เองก็ขึ้นครองราชมาได้จนเกือบจะห้าปีแล้ว ให้นางรอนานกว่านี้เห็นทีนางจะถูกครหาจนเสื่อมเสียเกียรติได้นะเพคะ" ดาเลียกล่าวแนะนำต่อองค์จักรพรรดิ เพราะนึกเห็นใจในความทะเยอทะยานที่ไร้ผลของเมดิลิน

"ข้ายังอยากจะรอไปอีกซักนิด" พระองค์ว่าด้วยน้ำเสียงเศร้านิดๆ

"บางครั้งในฐานะจักรพรรดิ สิ่งที่ต้องทำ พระองค์ก็ต้องทำแม้มันจะขัดพระทัยมากแค่ไหนก็ตาม เครื่องมือของจักรวรรดิเช่นหม่อมฉันก็เหมือนกันมีแต่เรื่องที่ต้องทำเท่านั้น" นางตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาแต่ซ้อนด้วยความเข้าใจในความรู้สึกของอีกฝ่าย

ดังนั้นสิ่งที่นางเพิ่งพูดไปจึงเป็นได้ทั้งคำปฏิเสธและคำปลอบใจไปในตัว และเมื่อสิ้นคำพูดของนางความเงียบเข้าครอบงำบรรยากาศอีกครั้งแต่ก่อนที่มันจะพาให้สลดไปดาเลียจึงเอ่ยขึ้นก่อน

"เข้าเรื่องเถอะเพคะ ในสารที่หม่อมฉันได้รับมา ระบุว่าด่วน นั่นคงหมายความว่ามีเรื่องสำคัญมิใช่หรอกรึ" นางเอ่ยเข้าประเด็น จักรพรรดิจึงค่อยๆเปลี่ยนอิริยาบท ใช้พระหัตถ์เอื้อมหยิบเอกสารรายงานจำนวนหนึ่งยื่นให้ดาเลย แล้วจึงกล่าวต่อ

"ชายแดนทางตะวันออกมีกลุ่มโจรออกปล้นชาวบ้านในหมู่บ้านหลายแห่งในละแวกนั้น แม้แต่ป้อมทหารของชายแดนของจักรวรรดิเราก็ถูกโจมตีไปด้วย ดูเหมือนว่าจะเป็นกลุ่มของผู้อพยพจากหลายๆประเทศที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มโจรล่ะนะ" พระองค์กล่าวถึงสถานะการณ์พรางมองดาเลียกำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารรายงานที่นางเพิ่งรับไป

"แสดงว่าต้องมีผู้นำซินะ ไม่งั้นชาวบ้านอพยพธรรมดาๆ จะกล้าฮึกเหิมกลายเป็นโจรไปได้ยังไง แต่ว่าเรื่องแค่นี้เรียกผู้นำกองทัพใครก็ได้ซักคนมาปรึกษาหารือก็จบแล้ว เหตุใดต้องถึงมือหม่อมฉันด้วย"

"เพราะข้าอยากให้เจ้าไปจัดการ"

"มีเรื่องอะไรรึเปล่า รึว่าผู้นำกลุ่มโจรนั้นไม่ใช่คนธรรมดา"

"ไม่รู้ซิ เรื่องนั้นเจ้าต้องไปหาข้อมูลเอาเองแต่ข้าถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ที่อาจมีผลกระทบกับประเทศอื่นได้ ก็เลยคิดว่าส่งเจ้าไปเป็นตัวแทนข้าน่าจะมีประโยชน์มากกว่า"

"หากเกี่ยวกับการฑูตก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ส่งคนของราชวงค์ไป แต่คนในราชวงค์คนอื่นที่ตำแหน่งสูงและมีความสามารถในกองทัพก็มีมิใช่หรอกรึ เหตุใดจึงต้องเป็นหม่อมฉันด้วย เรื่องแค่ปราบโจรให้คนอื่นไปเถอะ หม่อมฉันไม่อยากไปหรอก" นางอ้างเหตุผล และกล่าวปฏิเสธ ยืนยันความคิดเดิมของตน

"ไม่ได้ ข้าตัดสินใจไปแล้วว่าต้องเป็นเจ้า" จักรพรรดิเริ่มใช้น้ำเสียงคล้ายต้องการออกคำสั่ง แต่นางกลับไม่มีทาทีอ่อนลงให้

"เหตุผลล่ะเพคะ" นางถามเนื่องจากรู้สึกถึงความผิดปกติ

"ข้ามีเหตุผลเสมอ แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ ถ้าเจ้าบอกว่าตัวเองเป็นเครื่องมือก็คำตามคำสั่งซะ รีบออกเดินทางทันทีอย่ารอช้า ทั้งหมดมันก็แค่นี้แหละ เจ้าออกไปได้" จักรพรรดิรับสั่งแล้วลุกขึ้นเดินตรงไปที่หน้าต่างแล้วมองออกไปด้านนอกเพื่อหลบเลี่ยงนางเพื่อไม่ใช้ปฏิเสธได้อีกอย่างชัดเจน

เมื่อดาเลียถูกสั่งมาเช่นนั้นนางก็ไม่มีทางอื่นอีก นางลุกขึ้นแล้วถวายความเคารพ "เช่นนั้นหม่อมฉันทูลลาเพคะ" นางกล่าวแล้วเดินออกจากห้องไปเมื่อประตูปิดลง นางเผลอถอนหายออกมาจนเสียงดังความหงุดหงิดเกิดขึ้นจนเผลอตัวยกไม้เท้าเพลิงน้ำเงินกระแทกพื้นจนดังสนั่น สองพี่น้ององค์รักษ์สดุ้งโหยงตกใจกลัวจนไม่กล้าเอ่ยถาม ยิ่งพอนางเดินจากไปบนพื้นก็ปรากฎรอยแตกเล็กๆ ทั้งทีโมทีและทีน่าถึงกับเหงือตกแต่ยังต้องทำตามหน้าที่ของผู้ติดตามต่อไป

เมื่อทีโมทีแน่ใจแล้วว่าแกรนด์ดัชเชสลับสายตาไปแล้ว เขาจึงรีบขออนุญาตเข้าไปในห้องทรงงาน จึงได้เห็นพระพักตร์ของนายเหนือหัวกำลังเคร่งเครียด

"ฝ่าบาทจะรับน้ำชาหน่อยไหมพะย่ะคะ" ทีโมทีโยนหินถามทางก่อน

"อีกสามวันเจ้าชายลำดับที่สามแห่งเรียมจะมาถึงเมืองหลวง ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาพบกันในตอนนี้ เจ้าเองก็ปิดปากให้เงียบเข้าไว้อย่าให้ดาเลียรู้ก่อนที่นางจะเดินทางเด็ดขาด"

"ฝ่าบาท แต่ดูเหมือนว่าท่านแกรนด์ดัชเชสจะไม่พอใจมากนะพะย่ะค่ะ หากนางรู้ว่าถูกกีดกันเช่นนี้นางอาจจะ...."

"เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องยุ่ง" พระองค์ส่งเสียงดุ

"โปรดอภัยฝ่าบาท กระหม่อมจะปฏิบัติตามอย่างเคร่งครัดพะยะค่ะ ทว่าอย่าทรงลืมไปว่า ท่านดัชเชสมีองครักษ์เงาดำอยู่ด้วยนะพะย่ะค่ะ"

"หน่วยงานลับข้าเองก็มี งานนี้ก็คงต้องดูว่าคนของใครจะมีความสามารถมากกว่ากัน ไม่ว่ายังไงข้าก็จะให้พวกเขาพบกันตอนนี้ไม่ได้" พระองค์ย้ำอีก

ทีโมทีไม่ได้คิดว่าแผนการจะผิดพลาดเพราะเขารู้ดีว่านายเหนือหัวของเขานั้นเป็นคนที่มีไหวพริบรอบคอบมากแค่ไหน แต่สิ่งที่เขาเป็นห่วงคือความรู้สึกของชายหญิงที่ถูกบีบกดมานานซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่าจักรพรรดิผู้สง่างามผู้นี้จะค่อยๆ หมดความอดทนลงเรื่อยๆแล้วความสงบผ่านไปได้เพียงสองวัน เช้าของวันต่อมาก็มีสารด่วนจากองค์จักรพรรดิเรียกดาเลียเข้าเฝ้า นางใช้เวลาเตรียมตัวไม่นานก็ขึ้นรถม้ามุ่งตรงเข้าวังหลวงทันที

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***