องครักษ์เงาดำ

ในตอนเช้าแสงแดดส่องผ่านช่องว่างของม่านในห้องนอนกระทบเข้าม่านตาของดาเลีย ทำให้นางค่อยๆลืมตาตื่นแล้วหันมองใบหน้ายามหลับของจักรพรรดิหนุ่มที่ยังคงหลับสนิทอยู่ข้างกายโดยที่แขนข้างหนึ่งของพระองค์ยังคงวางพาดอยู่ที่เอวของนาง นางมองเม่อไปบนเพดานของห้องอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงยกแขนข้างหนึ่งของตัวเองขึ้นมอง และได้เห็นอัขระสาปปรากฎขึ้นกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว

กลับมาแล้วซิ คำสาปที่น่าชิงชังนี่ นางคิดบ่นในใจ

ไม่เพียงแค่นั้นนางยังสัมผัสได้ถึงดวงตาของอสรพิษและฟันเขี้ยวอันแหลมคมของสัตว์ร้ายก็กลับมาแล้วเช่นกัน แม้แต่พลังกายเหนือมนุษย์ก็กำลังค่อยกลับมาด้วย ช่างเป็นพลังที่คุ้มคลั่งรุนแรงเหมือนเดิมจริงๆ  นางคิดบ่นในใจขึ้นมาอีก และเพื่อควบคุมไม่ให้มันพุ่งพล่านจนเกินไป นางจึงต้องไปหาที่ปลดปล่อยพลังอันล้นเหลือนี้ทิ้งออกไปบ้าง

นางค่อยๆขยับแขนของจักรพรรดิออกอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้พระองค์ตื่นแล้วจึงค่อยๆขยับลงจากเตียง ครั้นเดินออกมาจากส่วนของห้องนอน จึงก้าวเข้าห้องสู่ห้องโถงเล็ก และได้พบหัวหน้าสาวใช้กับผู้ติดตามอีกสองยืนรออยู่แล้วพร้อมเสื้อผ้าชุดใหม่สำหรับการฝึกการต่อสู้ในเช้านี้

"อรุณสวัสดิ์เพคะ ฝ่าบาท" หัวหน้าสาวใช้วิเวียน นำสองสาวใช้ผู้ติดตามทำความเคารพต่อนาง

"อืม... อรุณสวัสดิ์ ฝ่าบาทยังคงบรรทมอยู่แต่อีกไม่นานก็คงจะตื่นบรรทมแล้วล่ะ ให้วิเวียนอยู่ช่วยข้าเพียงคนเดียวก็พอ ส่วนพวกเจ้าออกไปเตรียมตัวคอยรับใช้ฝ่าบาทเถอะ" ดาเลียสั่ง

"เพคะ!!" สองสาวใช้ก้มหน้าลมต่ำ แล้วตอบรับคำสั่งพร้อมเพรียง

เนื่องจากตามกฎระเบียบของวังลับแห่งนี้ ผู้รับใช้ทั่วไปจะไม่ได้รับอนุญาตให้มองแกรนด์ดัชเชสผู้นี้ตรงๆ สองสาวใช้จึงต้องหลีกเลี่ยงโดยการก้มหน้ามองลงพื้นตลอด แต่เมื่อได้รับคำสั่งมาเช่นนี้พวกนางจึงรู้สึกทำงานสะดวกมากขึ้น จึงรีบเดินไปที่ห้องแต่งตัวที่อยู่ข้างๆ แล้ววางของที่ถือมาก่อนที่ออกจากห้องไปอย่างสงบเรียบร้อย

จากนั้นดาเลียจึงเดินเข้าไปที่ห้องแต่งตัวแล้วจัดการตัวเองโดยที่มีหัวหน้าสาวใช้วิเวียนคอยช่วย ไม่นานก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อย

นางเอื่อมมือรับหน้ากากสีขาวล้วนจากวิเวียนขึ้นมาสวมเป็นอย่างสุดท้าย แล้วสำรวจตัวเองอีกครั้งว่าทุกส่วนของร่างกายถูกปกปิดไว้เป็นอย่างดีแล้วแน่นอนจึงเดินออกไปมุ่งที่ประตูทางออกแต่นางกลับหยุดชะงักก่อนที่จะเปิดประตู

"ฝากทูลฝ่าบาทด้วยว่าหลังฝึกซ้อมข้าจะกลับคฤหาสน์เลยทันที" นางพูดจบก็เปิดประตูออกไปโดยที่ไม่ได้รอฟังคำตอบรับจากวิเวียนเสียก่อน

ณ สถานที่ฝึกซ้อมขององครักษ์ในวังหลวง มีเสียงดังโครมครามบ้างก็เป็นเสียงระเบิด บ้างก็มีเสียงของสายฟ้าฟาดครืนสั่นทะเทือนไปทั่วพื้นที่บริเวณสนามฝึกซ้อมเป็นวงกว้าง ทุกคนที่นั่นรู้ได้ทันทีว่าเป็นใครที่ทำให้เกิดเสียงสนั่นหวั่นไหวได้ถึงขนาดนี้ เหล่าองครักษ์ที่กำลังฝึกซ้อมอยู่ถึงกับหยุดฝึกต่างรีบมายืนออดูการฝึกของแกรนด์ดัชเชสปีศาจแทน

ร่างเล็กๆของหญิงสาวที่ดูยังไงก็ไม่น่าจะแข็งแกร่งได้เกินกว่าผู้ชายทั่วไป นับว่าเป็นจุดเด่นที่ใครเห็นก็ต้องทึ่งทุกครั้งที่เห็นนางต่อสู้

ศิลปะการต่อสู้ทุกประเภทนางคล่องแคล่วว่องไวด้วยท่วงท่าที่สวยงาม แม้แต่พลังเวทก็มีมากมายจนเหลือขนา คู่ฝึกซ้อมของนางจึงต้องเป็นคนที่ได้รับการยอมรับแล้วว่าแข็งแกร่งที่สุดจึงจะทนกับฝีมือของนางได้

ความสมบูรณ์เช่นนี้มีรึที่จะไม่เป็นที่เคารพและชื่นชม ดังนั้นหากไม่เกี่ยวว่านางคือดัชเชสปีศาจที่ใครๆก็หวาดกลัวแล้วล่ะก็ บรรดานักรบ นายทหาร อัศวินตำแหน่งต่างๆเกือบจะทั้งกองทัพต่างก็ยกย่องชมชอบนางทั้งสิ้น

ครั้นเมื่อเสียงโคมสุดท้ายดังสนั่นตามด้วยแสงของสายฟ้าว๊าบทั่วบริเวณ หัวหน้าองค์รักทีโมทีถูกนางซัดกระเด็นลงไปนอนกองอยู่กับพื้นตามระเบียบ

"พอแล้วฝ่าบาท กระหม่อมทนไม่ไหวอีกแล้ว ปราณีด้วยเถอะพะยะค่ะ" อัศวินหนุ่มผมแดงขอความกรุณาอย่างลนลาน รู้สึกจุกอก ปวดร้าวระบมไปทั้วทั้งร่างกาย

"เจ้าเป็นอัศวินคู่พระทัยฝ่าบาทแต่กลับอดทนได้แค่นี้เองรึ" ดาเลียกล่าว

"คิดผิดจริงๆ ที่วันนี้กระหม่อมท้าประลองกับท่าน ว่าแต่ทำไมวันนี้ถึงดุดันจังล่ะพะย่ะค่ะ"ทีโมทีถามกลับในขณะที่พยายามพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ไม่สำเร็จ

"ไม่รู้ซิ ข้าคงกำลังคิดเรื่องอื่นไปด้วยก็เลยเผลอออกแรกเยอะไปหน่อย" นางพูดพรางเดินเข้าไปหาทีโมทีแล้วยื่นมือให้เขาจับก่อนที่จะช่วยฉุดเข้าให้ลุกขึ้นยืน "เอาเถอะในบรรดาคู่ซ้อมของข้าเจ้ามันอึดที่สุดอยู่แล้ว โดนแรงหน่อยคงไม่ถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อไปหรอกนะ" นางว่าพร้อมกับตบที่ไหร่เขาเบาๆเป็นการให้กำลังใจ แล้วเดินนำออกจากสนามฝึกซ้อมไปพร้อมกับเสียงเฮชื่นชมของบรรดาเหล่าทหารที่มาดูการฝึกของนาง

"ฝ่าบาทรถม้าเตรียมพร้อมแล้วเพคะ" เสียงของหญิงสาวอีกคนดังขึ้น ดาเลียหันมองตามเสียงที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี นั่นคือทีน่าพี่น้องฝาแฝดกับทีโมที

"ขอบใจนะ ทีน่า" นางตอบกลับในขณะที่ลดความเร็วของการเดินลงเพื่อรอให้ทีน่าเดินขึ้นมาเคียงข้างนาง

"พี่ชายของหม่อมฉันคงอ่วมเลยซิท่า" นางพูดพรางหัวเราะคิกๆ

"คราวหน้าก็เปลี่ยนเป็นเจ้าบ้าง จะได้สลับกันช่วยอ่วมยังไงล่ะ" ทีน่าถึงกับหน้าเสียทันทีที่ได้ยิน

"ปราณีหม่อมฉันหน่อยเถอะ ถึงอย่างไรเราก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะเพคะ"

"ที่ผ่านมาถ้าข้าปราณีเจ้า เพราะคิดว่าเจ้ไม่มีแข็งแกร่งล่ะก็ เจ้าคงไม่มาอยู่รับใช้เคียงข้างข้าเช่นนี้หรอก"

"เอ๋! ไม่ใช่เพราะว่าฝ่าบาทเห็นหม่อมฉันเหมือนน้องสาวที่โตมาด้วยกันรึหรอกเนี๊ยะ"

"ข้าไม่เอาความสัมพันที่ใกล้ชิดมาใช้เป็นเกณในการเลื่อนขั้นเจ้าหรอกนะ แต่เจ้ามีความสามารถที่คู่ควรต่างหากเล่า"

"ฝ่าบาทชมหม่อมฉันขนาดนี้ อีกหน่อยหม่อมฉันต้องเก่งกว่าพี่ชายได้แน่เพคะ"

"เอาเถอะข้าจะเอาใจช่วย"

"แต่ว่า ฝ่าบาทไม่กราบทูลลาจักรพรรดิก่อนซักหน่อยเหรอเพคะ"

"ไม่จำเป็นหรอก ข้าฝากวิเวียนกราบทูลไว้แล้ว อย่างไรวันนี้ผู้ชายคนนั้นก็คงไม่เหงาหรอกได้ยินว่าวันนี้คู่หมั่นของเขาจะเข้าวังมาทานมือเที่ยงด้วยหนิ" นางว่าแล้วเผยนิ้มน้อยๆภายใต้หน้ากาก

การสนทนาผ่านพ้นไปเรื่อยจนทั้งสองเดินมาถึงรถม้าที่รออยู่ พอขึ้นรถม้าแล้วก็มุ่งกับคฤหาสน์ทันที

และเมื่อกลับมาถึงก็ได้พบกับพ่อบ้านคนสนิทอีกคนชื่อว่า ไอเซ็ก พวกเขาคุยกันเล็กน้อยถึงงานประจำวัน แล้ววันทั้งวันดาเลียก็หมกตัวอยู่กับเอกสารกองโตจนถึงมื้อเย็น กว่านางจะได้เริ่มขยับเนื้อตัวได้ ไม่นานสัมผัสหนึ่งที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีก็แว๊บเข้ามาให้รับรู้ได้

"มาแล้วรึ" ดาเลียเอ่ยทักขึ้นก่อน จากนั้นจึงปรากฎเงาดำคล้ายควันตรงหน้า จากนั้นควันดำนั่นก็ค่อยๆ ก่อเป็นรูปร่างคนในชุดเกราะดำของทั้งตัวภายในเวลาไม่นาน แม้การปรากฎตัวจะเชื่องช้าไปซักหน่อย แต่เขาก็มีบุคลิกคล่องเคล้วว่องไวสมกับการเป็นสายลับนักลอบสังหารมือหนึ่งของดาเลีย

"โปรดอภัยที่กระหม่อมมาช้า" ชายในชุดเครื่องแบบดำกล่าวทักทายอย่างนอบน้อม

"ไม่ต้องใส่ใจไป ภารกิจนี้ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร เพียงแต่ข้าอยากให้เจ้าทำภารกิจนี้ด้วยตัวเอง" ดาเลียเริ่มออกคำสั่ง

"พะยะค่ะ โปรดรับสั่ง"

"ไปสืบข้อมูลเกี่ยวกับราชวงค์แห่งเรียมโดยเฉพาะเรื่องของเจ้าชายลำดับที่สามที่ชื่อว่า... เออ..." นางหยุดชะงัก เพราะเผลอลืมชื่อของชายคนนั้นไปแล้ว

"เจ้าชายลำดับที่สาม และรัชทายาทลำดับที่สอง อาเธอร์ อองเซย์ พะย่ะค่ะ"

"นั่นคือชื่อของเขาหรอกรึ... อืม น่าจะใช่นะ ข้าลืมไปแล้วก็เลยไม่ค่อยแน่ใจ แต่คิดว่าเจ้าน่าจะรู้ว่าข้าหมายถึงใคร " นางพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะพูดต่อ "ก็นั่นแหละ เขาเป็นว่าที่คู่หมั้นของข้า ข้าจึงจำเป็นต้องรู้เรื่องของเขาซักหน่อยเพื่อความหมั่นใจส่วนตัวของข้าเอง"

"ฝ่าบาทจะแต่งงานรึ" น้ำเสียงขององค์รักษ์เงาดูตกใจ แต่ดาเลียรู้ดีขึ้นความเสแสร้งนั้น

"อย่ามาทำเป็นเล่นละครต่อหน้าข้า ไบรอัน มีรึที่หัวหน้าองครักษ์เงาเช่นเจ้าจะไม่รู้ข้อมูลนี้มาก่อนข้า อย่าลืมซิว่าข้าเป็นใคร"

"โปรดอภัยฝ่าบาท"

"ช่างเถอะ องครักษ์เงาต้องอยู่กับบทบาทที่สร้างขึ้นมาเองอยู่เสมอนั่นก็เพื่อปิดบังตัวจริงของพวกเจ้าเอง มันไม่แปลกหรอกหากความเคยชินนั้นจะกลายเป็นนิสัยของพวกเจ้า เพียงแต่ต้องจำไว้ว่าพวกเจ้าคนของใคร หากมีเรื่องคิดคดทรยศจักรวรรดิขึ้นมาล่ะก็ ข้านี่แหละจะบี้มันไม่ให้เหลือซากเลยทีเดียว" ดาเลียเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดยั่ง

"เรื่องแบบนั้นจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับกององครักษ์เงาของเราแน่นอนพะย่ะค่ะ" องครักษ์เงาไบรอันตอบยืนยันความตั้งใจ

"ดี ข้าเองก็หวังเช่นนั้น" ดาเลียตอบรับความจงรักภัคดีของเขา " หากไม่มีธุระอื่นอีก เจ้าก็ไปได้ ข้าเหนื่อยแล้วอยากจะพักผ่อนเสียที"

"รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ" ชายในชุดเกราะดำค่อยหายไปเป็นควันตามด้วยเงาแล้วจางหายไปในที่สุด ประสาทสัมผัสของนางจึงเริ่มกลับสู่ความสงบอีกครั้ง

นางลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่หน้าต่างมองท้องฟ้ามืดที่เต็มไปด้วยดวงดาว "อาเธอร์ อองเซย์เหรอ มาดูกันหน่อยซิว่าเจ้าจะทนไม้ทนมือข้าได้นานแค่ไหนกัน"

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***