อารัมภบท

“ฉันไปเรียนสายแน่เลยวันนี้!!!” Y/n วิ่งลงบันไดหอพักเพื่อไปเข้าเรียน

Y/n L/s เป็นนักศึกษา ปี5 อยู่คณะ จิตวิทยา และเป็นเด็กฝึกงานกับ โรงพยาบาลxxx และเธอยังเป็นติ่ง นารูโตะ

“ เห้ยย!!!!! ” Y/n กรื๊ดดังลั่นหอก่อนจะล้มหัวฟาดพื้นและเสียชีวิตในเวลาต่อ

‘ฉันตายแล้วเหรอ.....เอาจริงดิ..’ Y/n คิดร่างกายชาไปหมด

‘ยังหาแฟนไม่ได้เลย...’ อยู่ๆก็มีแสงจ้า แสบจนปวดตา

“ทำไมฉันต้องลื่นถุงขนมด้วยว่ะ” ร่างบางหันไปมองรอบๆตัว “ลายเส้นแบบนี้มัน...”

‘ฉันต้องตั้งสติก่อน’ Y/n คิดพลางมองสำรวจรอบๆตัว

“ดูจากขนาดตัวแล้ว...ฉันต้องเป็นเด็กอายุ 12 อีกแน่เลย...” คุณลุกขึ้นจากจุดที่อยู่แล้วเดินสำรวจไปรอบๆ

“อ้าาา..แม่น้ำที่มาดาระกับฮาชิรามะพบกันสินะ...” คุณมองดูสายน้ำพลางๆหยิบหินมาปา

‘ฉันอยากมีพลังของโพไซดอนที่ควบคุมน้ำจัง’ คุณคิดอยู่ๆน้ำตรงหน้าก็ลอยขึ้นทั้งลำธาร

“อ...เอ้...น..น้ำจงหยุดลอย” คุณพูดและหวังว่ามันจะได้ผล

และได้ผลจริงๆสายน้ำหยุดลอยและค่อยๆกลับสู่ลำธารอีกครั้ง

“ว้าวพลังสุดเวอร์” คุณเอ๋ยและเดินหาหมู่บ้านโคโนฮะ

ณ หมู่บ้านโคโนฮะ????

‘สองยามเพื่อนซี้ก็ยังหลับเหมือนเดิม’ คุณยิ้มเล็กๆ พลางเดินเข้าหมู่บ้าน

ผู้คนต่างมองคุณ เพราะการแต่งตัวของคุณมันแปลกสุดๆ ก็จริงนิ ฉันมาจากยุค 4จี เลยนะเห้ย!

คุณรีบเดินไปที่หอคอยโฮคาเงะ(มันเรียกอารายย)

‘ฉันควรจะทำเหมือนแฟนฟิคของต่างชาติใช่ไหม’ คุณเคาะประตูและรอคำอนุมัติ

“เข้ามา..” เสียงทุ้มแก่ของโฮคาเงะดังขึ้น

คุณเดินเข้าไปข้างใน พลางมองรอบๆ และเจอคนใส่ชุดเกราะสองคน เอ๊ะเดียวนะ..

‘วิญญาณโฮคาเงะคนที่ 1 และ2 ??’ คุณโบกมือและยิ้มเล็กๆให้เขา

“เห็นไหมโทบิรามะ! เธอเห็นเราด้วย!” ฮาชิรามะตะโกนใส่หน้าน้องชายผมขาว

“ฉันได้ยินน้าไอพี่บ้า! ” โทบิรามะตะโกนกลับทำเอาพี่ชายหงอย

“ว่าแต่เจ้าหนูมีอะไร...” โฮคาเงะคนที่3 พูดเลิกเขียนงาน

“ คือหนูชื่อ Y/n L/s จะว่าอะไรไหมถ้าหนูขออาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้ได้ไหมคะ”

ซารุโทบิพยามมอง หาคำโกหกในตัวคุณ แต่มันก็ไม่มี

“ได้สิเธออยู่ได้แต่ว่าเธอต้องเข้าเรียนใน อคาเดมี่นะ” ซารุโทบิพูดและเรียกจูนินมาให้พาคุณไปที่บ้าน

“ห้องของเธอจะอยู่ข้างๆนารูโตะนะเป็นเพื่อนกับเขาด้วยละ” หลังจากซารุโทบิพูดจบ วิญญาณโฮคาเงะทั้งสองก็เดินตามคุณ

ณ ห้องของ Y/n

“อ่าาา..คุณโฮคาเงะทั้งสอง...” Y/n พูดกับวิญญาณโฮคาเงะทั้งคู่

“เธอเห็นเราใช่ไหม” โทบิรามะเอ่ยถามและนั่งลงบนโซฟา

“ก็ต้องเห็นสิคะคุณโฮคาเงะ” Y/n พูดพลางนั่งลงตรงข้ามกับโฮคาเงะ

“งั้นฉันคงต้องตามติดเธอแล้วล่ะ!!” ฮาชิรามะพูดด้วยแววตาตื่นเต้น

“เป็นเกียรติอย่างยิ่งคะ” คุณเอ่ยตอบพลางมองไปข้างนอก

“เธอนี้ไม่เหมือนเด็ก 12 จริงๆ..” โทบาระมะกล่าวและจ้องคุณ

“ฮ่าๆ...เดียวจะเล่าให้ฟังทั้งหมดเลยนะคะ” หลังคุณเอ๋ยเสร็จคุณก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้โฮคาเงะทั้งสองฟัง

“จริงเหรอเนี้ย...” ฮาชิรามะพูดด้วยความตกใจ

“จริงสิคะ...ไม่จริงจะมาเล่าทำไม” คุณพูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายพลางถอนหายใจ

“จริงๆแล้วเธออายุ 22 กว่าแล้วสินะ..” โทบิรามะถามพลางหลับตา

“ใช่คะ..” คุณตอบด้วยท่าทีสบายๆ

“จะว่าไปนะ ฉันจะไปซื้อของสักหน่อย...จะไปด้วยไหมคะ..” คุณลุกขึ้นยืนและเดินออกจากอพาทเม้นท์

“นี้ออกไปเลยนะไอสัตว์ประหลาด!” เสียงของผู้หญิงสูงอายุดังขึ้น

“อ่าา...นารูโตะ......” คุณกระซิบเบาๆมองดูเด็กชาย และข้างหลังเด็กชาย

“นั้นวิญญาณโฮคาเงะคนที่สี่เหรอ” คุณมองดูด้วยความตกใจ

‘นารูโตะเอ้ย...น่าสงสารจริงๆ’ คุณเดินไปช่วยนารูโตะลุกขึ้น ทำให้ชาวบ้านมองคุณแปลกๆ

ยัยนั้นเป็นใครเหรอ.. เสียงชาวบ้านซุบซิบ กันต่างๆ

“นี้เจ้าหนู! ออกมาจากสัตว์ประหลาดนะมันอันตราย!” ชาวบ้านตะโกนเรียกคุณ

“น...ไหนเหรอคะ” คุณแสร้งทำเป็นไม่รู้และรีบลากนารูโตะออกไป

“น..นี้เธอเป็นใคร..ทำไมต้องช่วยฉันด้วย...” เสียงเล็กดังขึ้นจากข้างหลังคุณ

“ฉัน Y/n l/n !! และฉันจะเป็นเพื่อนกับนายเอง!” นารูโตะมองดูคุณอย่างตกใจ

“พ...เพื่อน?..” นารูโตะ(น้องส้ม)พูดเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้

“อย่าร้องสิ!..ฉันเป็นคนมาใหม่นะ!” คุณพยามปลอบใจนารูโตะ

“ทำไมล่ะ ทำไมถึงอยากเป็นเพื่อนกับฉัน ...” นารูโตะมองดูคุณและเช็ดน้ำตา

“นายดูเหงาไงล่ะ...” คุณพูดและกอดนารูโตะ

อยู่ๆท้องคุณก็ร้องขึ้น เสียงดังนารูโตะมองดูคุณอย่างขบขันเล็กๆ

“มานี้สิฉันจะพาเธอไปกินราเมงเอง!” นารูโตะพูดและจับมือคุณวิ่งไปที่ร้านราเมง

ณ ร้านราเม็ง

“นี้ลุงเอาราเมง หมูมิโซะสองชาม!!” เสียงนารูโตะตะโกนสั่งราเมง

“มานี้สิ Y/n จัง ฉันจะแนะนำหมู่บ้านนี้เอง” นารูโตะกวักมือเรียกคุณ คุณทั้งคู่นั่ง

รอราเม็งระหว่างนั่งรอนารูโตะก็เล่าสิ่งต่างๆเกี่ยวกับหมูบ้านใบไม้ให้คุณฟัง

ทางฝั่งวิญญาณ

“นายเป็นใคร” ฮาชิรามะถามและมองมินาโตะ

“อ...เอ่ออ..โฮคาเงะคนที่สี่ครับ” มินาโตะพูดและหันหลังให้เห็นคันจิที่หลังเสื้อคลุม

“โอ้ววว….โฮคาเงะคนที่สี่!!” ฮาชิรามะดูตื่นเต้น ;-;

ตัดมาทางฝั่ง คุณ

“นารูโตะมันอร่อยมากเลย..” คุณลูบท้องที่บวมนิดๆ

“อะจึ้ย!Y/n ฉันลืมเงิน!” นารูโตะพูดด้วยท่าทีเสียเซลฟ์

“ไม่เป็นไรฉันจ่ายเอง” คุณหยิบเงินในกระเป๋าและจ่ายให้นารูโตะ

“นารูโตะฉันไปซื้อของก่อนนะจะไปด้วยไหม” คุณเชิญชวนนารูโตะ ไปซื้อชุดและอุปกรณ์นินจา

“รอด้วยๆ!” น้องส้มกระโดดตามคุณเหมือนลูกหมาน้อยหลงทาง

คุณแอบกวักมือเรียกโฮคาเงะเบาๆ และหวังว่าทั้งสามจะเห็น

ข้ามเวลาจร้า (หลังช๊อปปิ้งเสร็จ)

คุณกับนารูโตะเดินกลับบ้านกัน คุณก็คุยเพลินจนลืมไปว่าตัวเองอยู่บ้านข้างๆนารูโตะ

“Y/n จังเธอไม่กลับบ้านเหรอ..” นารูโตะถามคุณด้วยท่าทีงงๆ

“ก็บ้านฉันอยู่นี้;-;” คุณตอบพลางมองหน้านารูโตะ

“ลาก่อนนะนารูโตะ” คุณโบกมือลาพยามกลั้นขำ

“ลาก่อนนะ Y/n จัง อุ๊บๆ” นารูโตะโบกมือลาคุณและกลั้นขำอีกคน

ฮ่าๆๆ เสียงหัวเราะของคุณทั้งสองดังทั่วอพาทย์เม้นชั้นนั้น

“ฉันไปก่อนดีกว่า ฮ่าๆ ” คุณพยามไม่ขำแต่ก็หลุดขำออกมา

“ล..555ลา..ก5555ก่อนนะ Y/nจัง” นารูโตะพูดและหลุดขำพลางเดินเข้าไปในห้อง

ส่วนคุณก็หลุดคำและเดินเข้าไปในห้อง

ณ ห้องของคุณ

“นี้เจ้าหนู ขอบคุณมากนะที่เป็นเพื่อนกับนารูโตะ ” มินาโตะพูดและยิ้มขอบคุณ

“จริงๆ Y/n ก็ไม่เด็กหรอกนะ” ฮาชิรามะพูดกับมินาโตะ

“ฮ...ฮะ...??” มินาโตะดูตกใจนิดๆ และมองคุณอย่างไม่เชื่อ

‘ต้องเล่าอีกแล้วสินะ...’ คุณคิดพลางเล่าเรื่องทั้งหมดในมินาโตะฟัง

~หลังจากเล่าจบ~

“ว...ว้าว...” มินาโตะถึงกับพูดไม่ออกกับเรื่องที่คุณเล่ามา

“ แหะๆ ขอตัวไปอาบน้ำก่อนดีกว่าคะ..” คุณรีบหยิบผ้าขนหนูและหนีเข้าห้องน้ำ

“ด..เดียวสิ” มินาโตะกำลังจะรั้งคุณแต่คุณก็หนีเข้าห้องน้ำไปก่อน

‘ทำไมมันเหมือนมีเสียงอะไรอยู่ในหัวฉันเลยแหะ..’ คุณคิดพลางอสบน้ำไป

หลังอาบน้ำเสร็จ

“ฉันไม่รู้หรอกนะวิญญาณต้องนอนรึป่าวแต่ ฉันขอนอนก่อนละ...” คุณพูดกับวิญญาณทั้งสาม และหลับสู่ความฝัน

“ผมว่าพวกเราไปหาอะไรทำรอเถอะครับ...” มินาโตะพูดและค่อยเดินจากไปตามด้วยโฮคาเงะ ทั้ง2

--------------

‘ ความฝันแปลกจริงๆ ’ คุณสาดสายตาไปรอบๆสถานที่แห่งนั้น

“ Y/n L/s ....” เสียงทุ้มลึกเรียกคุณจากด้านหลัง

‘แล้วนีเฉันฝันถึงใครฟ่ะ..’ คุณหันหลังไปมองดูชายผมยาวแหลมคล้ายเม่นมองดูคุณ

‘มาดาระ อุจิฮะ..’ คุณคิดและจ้องเขากลับ

“ว่าแต่คุณมาดาระมีอะไรรึปล่าวคะ..” คุณถามพลางยิ้มกลบเกลื่อน

“ไม่หรอกแค่ฉันอยู่ในความคิดเธอแค่นั้นละ...” เขาตอบพลางนั่งพึงลำต้นของต้นโอ้ก

‘ความคิด?...’ คุณเดินไปนั่งตรงหน้าเขา

“งั้นก็แปลว่าที่นี้ไม่ใช่ฝันสินะคะ?” คุณมองไปรอบๆและยิ้มให้คนตรงหน้า

“ประมาณนั้น...ฉันคิดว่านี้น่าจะคืออีกมิตินึง..” มาดาระพูดพลางหลับตาพักผ่อน

“อ่าา...ดูเหมือนว่าจะต้องไปแล้วละคะ” คุณเอ๋ยพลางมองดูมาดาระเหมือนจะจับร่างของคุณที่ค่อยๆ จางหายไป......

--------------------------

จบ อารัมภบท....

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***