พวกนักเลง!!!

คิมซังอู:คิมซอนอึนแกไปป่ะ

คิมซอนอึน:ไม่น่าไปว่ะขี้เกียด แกจะไปออ

คิมซังอู:อือก็ว่าจะไปลองดูสักปีอะดิ

คิมซอนอึน:งั้นฉันไปด้วย

คิมซังอู:ไหนบอกไม่ไปไง

คิมซอนอึน:ก็.....

(กริ๊ง เสียงออดดังขึ้น)

ครู:นักเรียนพักได้จ๊ะ เซมีฮยอนพาเพื่อนใหม่ไปด้วยได้มั้ยจ๊ะ หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จมาพบครูที่ห้องพักครูด้วยนะพาเพื่อนใหม่มาด้วย เข้าใจมั้ย

เซมีฮยอน:ได้ค่ะครู

***ณ โรงอาหาร***

เซมีฮยอน:นี้พวกนายชื่ออะไรกันบ้างนะ

คิมซังอู:อ๋อ ฉันคิมซังอูเรียกสั้นๆว่าซังอูก็ได้นะ

เซมีฮยอน:นายล่ะ ชื่ออะไร

คิมซอนอึน:เธอตาบอดหรอ ไม่หัดอ่านชื่อที่ป้าย

เซมีฮยอน:อ๋อโทษทีพอดีลืมมอง ฉันเซมีฮยอนนะเรียกสั้นๆว่าเซมีหรือมีฮยอนก็ได้นะ ฉันว่าเราไปกันเถอะซังอู

คิมซังอู:อืม แล้ว....

เซมีฮยอน:อ๋อ คิมซอนอึนไปกัน

(หลังจากเซมีฮยอน คิมซังอู คิมซอนอึน ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยและกำลังนำถาดไปล้างก็ได้มีพวกนักเลงมาถีบถานของคิมซังอูและต่อยเขาต่อหน้าต่อตาเซมีฮยอนและคิมซอนอึน)

นักเลง:เฮ้ยเด็กใหม่อ่อว่ะไม่เคยเห็นหน้าเลย รู้ป่ะว่าเข้ามาใหม่ต้องเอาเงินมาให้ฉัน

คิมซังอู:คะ....ค่าอะไรหรอ

นักเลง:ค่าคุ้มครองไงเว้ย!!! แค่นี้ก็ไม่รู้โ*่ชิบ*ายเลยว่ะ 5555555

คิมซังอู:ทะ...เท่าไหร่ครับ

นักเลง:5,000

เซมีฮยอน:เฮ้ยหยุด!!!! ฉันว่าพอได้แล้วนะ

นักเลง:ยุ่งเ*ี้ยไรว่ะ เป็นแค่ผู้หญิงก็อยู่เฉยๆไปซะสิมายุ่งทำเ*ี้ยไรว่ะ อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วฉันไม่กล้านะเว้ย

เซมีฮยอน:พอเหอะปล่อยเพื่อนฉันซะ

เกววรีน:อ่าวนั่นมันยัยเซมีขี้แยนี่หว่า คิดว่าจะช่วยเพื่อนงั้นหรอ หึ ช่วยตัวเองก่อนดีกว่าป่ะ พวกแกจับตัวมันไว้

ลูกน้องเกววรีน:ค่ะ

เซมีฮยอน:คิดหรอว่าครั้งนี้ฉันจะยอมพวกแกอีกครั้ง หึ ไม่มีวันต่อจากนี้ฉันจะไม่ยอมแกอีกแล้วใครคิดว่าแน่ก็เชิญ

เกววรีน:ไอ้เด็กอวดดีเอ้ย เฮ้ย!!!บุกดิ

(ลูกน้องของเกววรีนค่อยๆเข้าไปต่อยเซมีฮยอนทีละคนและเซมีฮยอนก็จัดการได้แบบสบายๆ)

เกววรีน:โถ่เว้ย!!!ไอพวกกระจอก ฉันเอง

(เซมีฮยอนและเกววรีนต่อยกันอย่างดุเดือดและเป็นฝ่ายเซมีฮยอนที่ชนะไปได้)

เกววรีน:แกไปเรียนต่อสู้มาจากไหนว่ะ ครั้งนี้ฉันฝากไว้ก่อนเถอะคราวหน้าแกไม่รอดแน่

เซมีฮยอน:หึ ได้เสมอ คราวนี้ถึงตานายละไอ้นักเลงฉันจะขอพูดเป็นครั้งสุดท้าย ปล่อยตัวเพื่อนฉันถ้ายังไม่อยากชะตาขาด

นักเลง:เรื่องอะไรฉันจะปล่อยถ้าอยากให้ปล่อยก็เอาเงินมาจ่ายฉันก่อนสิว่ะ

เซมีฮยอน:ฉันบอกดีๆแล้วนะ แต่ฉันว่าเราไปเจอกันที่หลังโรงเรียนตอนนี้ดีกว่าถ้ครูไม่เห็นมึงจะไม่ดีเอา

นักเลง:ได้

***ณ หลังโรงเรียน***

นักเลง:ที่นี้แกก็หมดข้ออ้างแล้วนะ

เซมีฮยอน:พร้อมหรือยัง

นักเลง:ฉันพร้อมแกแหละพร้อมหรือเปล่า

เซมีฮยอน:พร้อม!!!!

คิมซอนอึน:นี่ยัยเปี๊ยกตัวเล็กนิดเดียวจะไปสู้อะไรกับคนตัวใหญ่เท่าช้างได้ ฉันเองไม่ดีกว่าหรอ

เซมีฮยอน:นายคอยดูก็แล้วกัน

(นักเลงและเซมีฮยอนพุ้งเข้าใส่กันและซัดกันอย่างดุเดือนเซมีฮยอนต่อยนักเลงแค่ครั้งเดี๋ยวก็ทำเอานักเลงขอโทษและสัญญาว่าจะไม่ยุ่งกับพวกเขาอีก

หลังจากนั้นคิมซองอึนก็ประหลาดใจและถามเซมีฮยอนด้วยความอึ้ง)

คิมซอนอึน:เธอจะมาพูดเรื่องนั้นได้ไง มันตัวใหญ่กว่าเธอตั้งหลายเท่าแต่เธอกลับเอาชนะมันได้เพียงแค่หมัดเดียว

เซมีฮยอน:มันเจ๋งหรอที่บ้านฉัน....(เซมีฮยอนหยุดพูดทันทีเพราะกลัวความลับจะแตก)

คิมซอนอึน:หือ???ที่บ้านอะไรหรอ

เซมีฮยอน:ป่าวๆไม่มีไร ว่าแต่คิมซังอูไม่เป็นอะไรใช่มั้ย

คิมซังอู:อื้ม ขอบใจเธอมากนะเพราะเธอฉันถึงได้ไม่โดนพวกนั้นต่อย

เซมีฮยอน:อื้มไม่เป็นไรว่าแต่ฉันเป็นเพื่อนกับนายได้ใช่มั้ย

คิมซังอู:อื้มได้สิ

เซมีฮยอน:ขอบใจนะ อ้อเกือบลืมไปเลยครูเรียกพบอะเราไปกันเถอะ

คิมซังอู/คิมซอนอึน:อื้ม

***ดาวน์โหลด NovelToon เพื่อเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์การอ่านที่ดียิ่งขึ้น!***